ความคิดเห็นที่ 1 ณิชาพัชร์เดินออกจากห้องนอนในเช้าวันที่สองของการมาพัก ณ เขาพลายดำแห่งนี้ด้วยอารมณ์ที่ไม่สดชื่นนัก...เพราะเมื่อคืนเรื่องราวแห่งความทรงจำมากมายเข้ามาวนเวียนในห้วงแห่งความคิดถึง อีกทั้งความรู้สึกผิดที่หนีมาในขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวาย ก็ประดังเข้ามารุมเร้าในหัวใจ...เธอกวาดสายตามองไปรอบบ้านก็ไม่เห็นร่างของเจ้าของบ้านเลย...หรือว่าเขาจะไปสั่งงานคนงานอยู่นะ...เธอคิดในใจ “ตื่นแล้วเหรอคะคุณเพชร” เสียงอ่อนโยนนุ่มนวลของป้ามุกทักเธอพร้อมด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ณิชาพัชร์หันไปยิ้มตอบ พยักหน้ารับก่อนจะถามถึงเจ้าของบ้าน “คุณวีร์ไปสั่งงานคนงานหรือคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงธรรมดา ไม่ได้จะตามหาตัวเขาอย่างจริงจัง “อ๋อ เปล่าค่ะ วันนี้พอดีว่าพ่อของคนงานคนหนึ่งเสีย คุณวีร์เลยไปรับเป็นเจ้าภาพและช่วยงานเขานะค่ะ คนบ้านนอกก็แบบนี้ล่ะค่ะมีอะไรก็ต้องช่วยกัน จะให้ทิ้งขว้างกันคงทำไม่ลง” ป้ามุกกล่าวด้วยรอยยิ้มเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขที่ได้เกิดมาเป็นคนต่างจังหวัด ป้ามุกไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ตัวเองพูดไปสร้างความสะเทือนใจให้แก่หญิงสาวเพียงใด เพราะป้ามุกไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอ ณิชาพัชร์นิ่งไปครู่หนึ่งดั่งคำพูดของป้ามุกทิ่มแทงลงหัวใจ...เธอทิ้งทุกคนมา...เธอวิ่งหนีอย่างเห็นแก่ตัวที่สุด...หญิงสาวผลุนผลันหันหลังกลับเข้าห้องอย่างรวดเร็ว สร้างความแปลกใจและตกใจให้ป้ามุกอย่างมาก ไม่รู้ว่าไปพูดอะไรให้เธอไม่สบายใจหรือเปล่า ร่างบางนั่งก้มหน้าร้องไห้สะอื้นฮักๆ ในห้องนอน นึกโทษตัวเองที่ทำอะไรอย่างคนขี้ขลาด งี่เง่า อ่อนแอ ทั้งที่ตอนนี้ทุกคนกำลังวุ่นวายจัดการงานศพของคนรักของเธอแท้ๆ แต่เธอกลับหนีมาอยู่ที่นี่อย่างสบาย ทั้งที่ทุกคนห่วงใยเธอ แต่เธอกลับยิ่งทำให้ทุกคนเป็นห่วง...บางทีเธอควรกลับไป...กลับไปเผชิญหน้ากับความจริง... ป้ามุกที่เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องพักของณิชาพัชร์ จ้ำอ้าวเข้าไปหาเมื่อเห็นเธอเดินออกมาจากห้องพร้อมกระเป๋าเป้ใบเดิมที่เธอนำมาเมื่อวานซืน รอยบวมช้ำ และแดงก่ำของดวงตาคู่สวยบอกป้ามุกได้ดีว่าเธอผ่านการร้องไห้มา “คุณเพชรจะไปไหนคะ” ป้ามุกถามด้วยความร้อนใจ มือนิ่มอวบเอื้อมไปแตะแขนเรียวแผ่วเบา สายตาก็จ้องมองเธอด้วยความรู้สึกตกใจระคนใจหาย ณิชาพัชร์มองหน้าป้ามุกแล้วน้ำตาที่เพิ่งปาดทิ้งไปก็กลับรื้นขึ้นเต็มกรอบดวงตาอีกครั้ง “เพชรจะกลับกรุงเทพฯ ค่ะป้า” หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นเมื่อมันเริ่มสั่นเทา กระพริบตาถี่รัวเพื่อไม่ให้น้ำตาหยาดไหลต่อหน้าป้ามุก หากแค่คำตอบเธอป้ามุก็ตกใจมากแล้ว “อย่าเพิ่งกลับเลยนะคะคุณเพชร ป้าขอร้องถ้าป้าพูดอะไรให้คุณเพชรไม่พอใจป้าก็ขอโทษด้วยค่ะ แต่อย่าเพิ่งกลับเลยนะคะ” ป้ามุกรีบละล่ำละลักห้ามเธอไว้ เพราะคิดว่าที่เธอตัดสินใจแบบนั้นเพราะคำพูดของตัวเอง “ไม่ใช่เพราะป้าหรอกนะคะ แต่...เอ่อ เพชรเกรงใจนะค่ะ” หญิงสาววางกระเป๋าเป้ลงข้างเท้า แล้วเอื้อมมือไปวางบนมือของป้ามุกที่ยังคงจับแขนเธอไว้ เธอไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริง ทว่าส่วนหนึ่งเธอก็กระอักกระอ่วนใจจริงๆ นั่นล่ะที่มาพักโดยไม่มีค่าใช้จ่ายแถมยังต้องให้ปวีร์คอยดูแลเธอด้วยซ้ำ คราวนี้ป้ามุกยิ้มแล้วเอ่ยนุ่มนวลด้วยแววตาเอื้อเอ็นดู “โอย ป้าก็นึกว่าเรื่องอะไร ไม่ต้องเกรงใจอะไรเลยค่ะคุณเพชร พวกเราทุกคนยินดีให้คุณเพชรอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ก็ได้ค่ะ” ณิชาพัชร์ฟังแล้วให้รู้สึกลำบากใจ แววตาของป้ามุกนั้นช่างเอ็นดูเธอเสียเหลือเกินขนาดเพิ่งเจอกันแค่สองวัน “คุณเพชรรู้ไหมคะว่า ตั้งแต่คุณเพชรมา คุณวีร์ดูสดชื่นขึ้นมาก ก่อนหน้านี้ป้าเห็นคุณวีร์เอาแต่เหม่อลอย เหมือนกำลังคิดถึงใคร ทุกวันจะต้องไปยืนที่ชายหาด ยิ่งตอนที่พ่อกำนันดำเสียไปคุณวีร์ยิ่งเงียบไปกว่าเดิม คงเหงานะค่ะ คุณวีร์จัดงานศพเงียบๆ ไม่ได้แจ้งให้ใครทราบเลย” ป้ามุกหยุดพูดนิดหนึ่งพยายามลืมเรื่องเศร้าๆ นั้น แล้วฝืนยิ้มส่งให้คนที่กำลังรู้สึกสลดใจกับสิ่งที่ได้ฟัง “แต่คุณเพชร รู้ไหมคะสองวันที่ผ่านมาคุณวีร์ดูสดใสมีชีวิตชีวาขึ้นอย่างน่าเหลือเชื่อ ยิ้มได้ทั้งวันจนป้าสงสัยว่าเป็นอะไร แต่ที่สุดแล้วป้าก็รู้ว่า เพราะมีคุณเพชรมาอยู่ที่นี่ไงล่ะคะ” ป้ามุกพูดจบพร้อมรอยยิ้มกว้าง ทว่าณิชาพัชร์กลับรู้สึกว่ายิ่งเป็นแบบนี้เธอยิ่งต้องกลับ! “ขอโทษนะคะป้ามุก แต่...เพชรต้องกลับจริงๆ ค่ะ” เธอว่าอย่างตัดใจ ก้มลงหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย หันมองหน้าป้ามุกที่กำลังตกตะลึง แล้วยกมือไหว้ลา ป้ามุกไม่ทันเรียกรั้งเธอไว้ ณิชาพัชร์ก้าวลงจากบ้านอย่างรวดเร็ว เดินสะพายกระเป๋าเป้ออกไปทางชายหาด...ทางที่เธอมาเมื่อสองวันก่อน บรรยากาศยามสายของเขาพลายดำ ค่อนข้างร้อนถึงร้อนมาก ยิ่งช่วงนี้เป็นช่วงหน้าร้อนยิ่งทำให้อ่าวเล็กๆ แห่งนี้ร้อนเป็นพิเศษ แสงแดดที่แผดจ้าส่องกระทบผืนน้ำเป็นประกายทำให้ปวีร์ยิ่งนึกถึงคนที่เขากำลังตามหา...หลังจากกลับมาถึงบ้านแล้วได้รับคำบอกเล่าของป้ามุกเขาก็รีบขับรถไปยังท่ารถ ถามหาณิชาพัชร์หากก็ไม่มีใครเห็น เขาจึงคิดว่าเธออาจจะยังไม่กลับ และอาจอยู่แถวนี้ ปวีร์วิ่งไปตามหาดทรายเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย หรือรู้สึกร้อน เพราะตอนนี้หัวใจมันร้อนยิ่งกว่าแดดร้อยเท่า กระทั่งวิ่งไปถึงโขดหินใหญ่ที่วางสลับซับซ้อนกันมากมายทอดตัวยื่นออกไปในทะเล ต้นไม้น้อยใหญ่บริเวณอยู่ตีนเขาไหวโยกไปตามแรงลมทะเลเหมือนมันกำลังเต้นระบำปลอบใจใครบางคน...และใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ตรงโขดหินนั้น มีร่างบางคุ้นตาของ ‘เพชร’ นั่งไกวชิงช้าไปมาเบาๆ ปวีร์หยุดมองเธอนิ่งด้วยความรู้สึกดีใจ โล่งใจ และคิดถึง...แค่รู้ว่าเธอจะจากไปเจ้าความคิดถึงที่เขามีมาเสมอมันก็เข้ามารบกวนจิตใจเขาทันที...รอยยิ้มคลี่กระจายบนใบหน้าคมเข้ม เขาไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปหาเธอ “คุณรู้ไหมครับที่นี่มีปลาโลมาเผือกด้วย” เขาถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ถามโดยไม่คิดจะถามหาเหตุผลของการที่เธอจะจากไปโดยไม่บอกกล่าว...นี่ล่ะเขา คนที่ไม่เคยถามในสิ่งที่เธอไม่ต้องการพูด ณิชาพัชร์ใช้เท้าเหยียบพื้นเพื่อให้ชิงช้าหยุด หันหลังกลับมามองเขาแล้วสิ่งที่เธอได้พบก็ยังเหมือนเดิม...รอยยิ้มอบอุ่นของผู้ชายคนนี้...หากแต่ครั้งนี้เธอได้เห็นรอยหวั่นไหวในดวงตาของเขาเพิ่มมาด้วย แม้เขาจะพยายามปิดบังมันไว้ เสื้อเชิ้ตสีเข้มที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของเขาทำให้เธอรู้สึกผิด...เขาคงเป็นห่วงเธอมาก “รู้สิคะ ก็เพราะเจ้าปลาโลมานั่นล่ะที่ทำให้ฉัน...ต้องอยู่ต่อ” ปวีร์ทำหน้าแปลกใจ เพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะได้เห็น...เขาว่ากันว่าการได้เห็นปลาโลมาเผือกที่นี่ถือว่าเป็นเรื่องโชคดีมากๆ เพราะน้อยคนนักจะได้เห็น คนนครบางคนยังไม่เคยเห็นเลย เจ้าปลาโลมาเผือกจะปรากฏตัวให้เห็นไม่บ่อยนัก เขาเองเคยเห็นมันแค่สองครั้งเท่านั้น...นี่ล่ะมั้งความโชคดีที่เขาว่ากัน... “เป็นไงครับมันน่ารักหรือเปล่า” เขาเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะเอื้อมมือไปไกวชิงช้าเบาๆ ณิชาพัชร์ไม่ได้ท้วงการกระทำนั้นเธอหันหน้าไปทอดมองผืนน้ำทะเลกว้างอีกครั้ง “น่ารักมากเลยล่ะค่ะ ฉันกำลังเดินอยู่...เอ่อ จะไปท่ารถ แล้วฉันก็ได้ยินเสียงแปลกๆ พอหันไปดูถึงได้เห็นว่าเป็นปลาโลมามันน่ารักมากๆ เลยนะคะ” ปลายประโยคน้ำเสียงของเธอบอกความตื่นเต้นอย่างไม่ปิดบัง ปวีร์พลอยยิ้มไปกับเธอด้วย “คนที่นี่เขาเชื่อกันว่าถ้าใครได้เห็นปลาโลมา คนคนนั้นจะโชคดีนะครับ ต่อไปคุณคงจะได้พบแต่สิ่งดีๆ” เขาบอกเป็นเชิงปลอบใจและให้กำลังใจเธอ “อ้อ แต่ว่าแล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่คุณอยู่ที่นี่ต่อล่ะครับ” ปวีร์เพิ่งนึกได้ว่าไอ้ที่เธอเล่ามาเนี่ย มันยังไม่มีตอนไหนที่เป็นเหตุผลของการที่เธอตัดสินใจไม่กลับ ณิชาพัชร์เงียบไปอย่างไม่รู้จะตอบยังไง ...เพราะเสียงของปลาโลมาตัวนั้นฟังดูคล้ายมันกำลังเหงา ภาพที่มันลอยตัวขึ้นเหนือน้ำดูโดดเดี่ยว... แล้วคำพูดของป้ามุกก็ลอยเข้ามาในสมอง...ปวีร์คงเหงา...เขาไม่มีใคร...เธอเข้าใจความรู้สึกนั้นดี.... แม้เธอจะมีทุกคนรออยู่...แต่การจากไปของคนรักทำให้เธอสัมผัสได้ดีถึงความเหงา...ความเศร้า... “เรากลับไปทานข้าวกันดีกว่าครับ เสร็จแล้วผมจะพาคุณไปเที่ยวน้ำตก” ปวีร์ก็ยังเป็นปวีร์คนที่ไม่คาดคั้นอะไรจากเธอ...รอยยิ้มของเขากว้างขึ้นเมื่อหญิงสาวตรงหน้าหันขวับไปมอง ดวงตามีแววซุกซนอย่างเด็กอยากรู้อยากเห็น “ที่นี่มีน้ำตกด้วยเหรอคะ” ณิชาพัชร์ใช้เท้าเบรกชิงช้า ก่อนจะถามด้วยความตื่นเต้น เธอไม่รู้มาก่อนว่าเขาพลายดำแห่งนี้มีน้ำตกด้วย ตอนขามาเธอไม่ได้สังเกตอะไรเลย เอาแต่เหม่อมองข้างทางปล่อยอารมณ์จมอยู่กับความเศร้า ปวีร์เพียงแค่ยิ้มและผายมือเชิญเธอให้เดินกลับบ้าน ส่วนเขาก้มหยิบกระเป๋าเป้ข้างๆ ชิงช้าขึ้นถือแล้วเดินตาม...เขาจะยังมีเธอต่อไปอีก...นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่อย่างน้อยก็วันนี้อีกหนึ่งวัน จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 21 เม.ย. 49 21:15:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จากบ้านของปวีร์ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากหาดเขาพลายดำ ค่อนข้างไกลสักหน่อยถ้าจะไปน้ำตก เขาให้คนงานไปส่งเขากับณิชาพัชร์ แค่บริเวณถนนลูกรังที่ต่อเชื่อมขึ้นไปถึงน้ำตก จากนั้นเขาก็พาเธอเดินเท้าขึ้นไปยังน้ำตกเพื่อที่จะได้ชื่นชมบรรยากาศข้างทางที่รมรื่นด้วยแมกไม้ ทั้งสองคนเดินเคียงกันไปช้าๆ ไม่รีบเร่ง ปวีร์ถือเสื่อกับตะกร้าที่บรรจุขวดน้ำเปล่ากับอาหารว่างที่ป้ามุกเตรียมมาให้สองอย่าง มีทอดมันกุ้งใส่ใบเล็บครุฑ กับ เม็ดมะม่วงหิมพานต์ฉาบ เป็นอาหารว่างที่ปวีร์ชอบมาก และเมื่อรู้ว่าณิชาพัชร์เองยังไม่เคยลองทานทอดมันกุ้งป้ามุกเลยทำให้ติดมือมา เธอจะได้ลองชิมดู ทางเข้าสู่น้ำตกห้วยยาง สามารถเดินทางผ่านถนนลาดยางถึงเชิงเขาพลายดำ เป็นถนนลูกรังจนถึงบริเวณน้ำตก น้ำตกห้วยยางมีต้นกำเนิดจากเขาหลวง ไหลเลียบเขาพลายดำกับเขากลาง ตกลดหลั่นลงมาหลายชั้นสวยงาม ระหว่างชั้นต่างๆ มีแต่น้ำใสสะอาด เหมาะแก่การอาบและพักผ่อน เป็นการอาบน้ำตกใต้แมกไม้ที่สุดรื่นรมย์ยิ่ง ถึงปากทางเข้าบริเวณน้ำตกเสียงน้ำตกลงกระทบหินดังซู่ซ่ามาให้ได้ยิน อากาศรอบกายเริ่มเย็นขึ้นกว่าเมื่อครู่ ณิชาพัชร์หันมองรอบกายด้วยความสดชื่น หางนกยูงต้นใหญ่ออกดอกสีส้มสวยพร่างไปทั้งต้นดูโดดเด่นกว่าต้นไม้สีเขียวต้นอื่นๆ ทั้งสองเดินไปตามทางเดินแคบๆ มีต้นไม้สูงใหญ่ให้ร่มเงาบังแดด ดอกไม้ป่าสีสันสวยงามเบ่งบานอยู่สองข้างทาง ณิชาพัชร์ละสายตาจากความงามของป่าไม้ หันกลับมาหาคนข้างกายก็เจอมือใหญ่ของเขาส่งดอกไม้มา...มันเป็นดอกเข็มป่าสีม่วง...สีแห่งการรอคอย...ณิชาพัชร์มองหน้าเขาอย่างประเมิน “ผมเห็นมันสวยดีเลยเด็ดมาให้คุณ” ปวีร์บอกด้วยรอยยิ้มอบอุ่นประจำตัว ณิชาพัชร์รู้สึกกระอักกระอ่วนใจกับการที่ผู้ชายมาให้ดอกไม้เธอแบบนี้...โดยเฉพาะผู้ชายที่ไม่ใช่คนรัก...หากเธอก็มิอาจตัดรอนน้ำใจเขา ยื่นมือออกไปรับดอกเข็มสีม่วงนั้นมาถือไว้ มันดูสวยจนเธอยิ้มเมื่อได้เห็นมันใกล้ๆ “ขอบคุณนะคะ”  หญิงสาวไม่ลืมที่จะขอบคุณในความมีน้ำใจของเขา ปวีร์พยักหน้ารับแล้วชวนเธอออกเดินต่อ สองหนุ่มสาวเดินกันมาจนถึงน้ำตก สัมผัสได้ถึงละอองน้ำลอยฟุ้งมาแตะผิว ณิชาพัชร์ยืนมองสายน้ำที่ตกลงมานิ่งราวต้องมนต์สะกด ปวีร์เลยปล่อยให้เธอมองมันจนกว่าจะพอใจ ส่วนเขาจัดการปูเสื่อบนโขดหินก้อนใหญ่พอที่จะนั่งปิกนิกกัน น้ำตกห้วยยางแห่งนี้มีนักท่องเที่ยวน้อยมากเพราะเพิ่งบุกเบิกมาพร้อมๆ กับทะเลเขาพลายดำ มันจึงยังไม่รู้จักอย่างแพร่หลาย ทำให้เวลานี้บริเวณน้ำตกเงียบสงบ มีเพียงเสียงน้ำ เสียงนก จักจั่น หรีดหริ่งเรไรแข่งกันส่งเสียง ไพเราะน่าฟัง “ที่นี่ดีจังเลยนะคะ มีทั้งทะเลทั้งน้ำตก” ณิชาพัชร์นั่งลงบนเสื่อตรงข้ามเขา สายตายังกวาดมองไปทั่วบริเวณ ปวีร์มองแล้วเขารู้สึกชื่นใจ...เธอคนนี้รักธรรมชาติเหมือนอย่างที่เขารัก “ครับ ที่นี่ดีมากๆ แต่สำหรับผมมันเพิ่งสมบูรณ์แบบก็วันนี้ล่ะครับ” คงเพราะภาพหญิงสาวตรงหน้าในขณะนี้ดูสวยงามราวกับภาพวาด หากเธอเป็นความจริงเธอนั่งอยู่ตรงหน้าเขาจริงๆ กระมังถึงทำให้เขาเผลอตัวเผลอใจพูดอะไรๆ ออกมา “ทำไมล่ะคะ” ณิชาพัชร์เห็นแววตาลึกซึ้งของเขาเธอก็เลยถามขึ้นหวังจะเบี่ยงเบนความสนใจ หากนั่นกลับยิ่งทำให้เขาสนใจเธอมากขึ้น “เพราะตอนนี้มีคุณอยู่ที่นี่ อยู่ตรงหน้าผมไม่ใช่อยู่ในความคิดถึงไงล่ะครับ” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ ทั้งดวงตาคู่คมก็แฝงไว้ด้วยความยินดีหากยังมีรอยเศร้าพาดผ่านอยู่จางๆ ณิชาพัชร์ผุดลุกขึ้นยืนแล้วเดินเลี่ยงไปทางด้านน้ำตกที่มีหินก้อนใหญ่ตั้งอยู่ เธอนั่งลงตรงนั้นหย่อนเท้าลงแช่ในน้ำ ปล่อยให้หัวใจจมอยู่กับอะไรหลายๆ อย่างที่วิ่งเข้ามาให้สับสน ปวีร์มองตามร่างบางแล้วเขารู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ ...เขาคงรุกเธอเกินไป เธอคงยังไม่พร้อมที่จะรับรู้ความรู้สึกเขา.... ...แล้วจะมีไหมวันนั้น...วันที่เธอจะรับฟัง...และถ้าฟังแล้ว...จะตอบรับยังไง.... ...คงไม่แคล้วต้องผิดหวัง... เสียงร้องของณิชาพัชร์ เรียกให้ปวีร์กลับจากภวังค์ เขาลุกลี้ลุกลนวิ่งไปหาเธอด้วยความตกใจ หากเมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของเธอเขาก็ต้องหัวเราะออกมา “กวางค่ะคุณวีร์ เมื่อกี้เพชรเห็นกวางด้วยล่ะค่ะ” ณิชาพัชร์เผลอลืมตัวเขย่าแขนคนที่ยืนข้างๆ ด้วยความตื่นเต้น สรรพนามจากเคยใช้คุณกับฉันก็เปลี่ยนเป็นชื่ออย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว “ครับที่นี่มีกวาง และยังมีสัตว์อื่นอีกนะครับ ยิ่งช่วงนี้คุณจะได้เห็นผีเสื้อสวยๆ ด้วยนะ” เขาบอกด้วยรอยยิ้ม ทำเอาหญิงสาวตาโตตั้งแต่มาที่นี่เธอได้เจออะไรสวยงามหลายอย่าง รวมถึงน้ำใจอันสวยงามของเขาด้วย บริเวณพื้นที่ของเทือกเขาและลำธารจากน้ำตกเป็นแหล่งที่สัตว์ชุกชุม ได้รับการอนุรักษ์อย่างดี มีสัตว์ที่หาดูได้ยาก เช่น กวางประมาณ 50 ตัว กระจง นกหลากหลายชนิด และในฤดูแล้งจะมีผีเสื้อนับหมื่นตัวตลอดลำธาร ที่นี่ยังอุดมสมบูรณ์ยิ่งนัก ถ้าจะเมืองไทยจะอนุรักษ์สถานที่ท่องเที่ยวให้อุดมสมบูรณ์ได้อย่างเขาพลายดำแห่งนี้คงจะดีไม่น้อย “จริงเหรอคะ ยังมีผีเสื้อด้วยเหรอ...ดีจัง” ณิชาพัชร์ยิ่งถามเขาด้วยความตื่นเต้นมากขึ้น พอเขาพยักหน้าเธอก็หันกลับไปมองยังจุดที่กวางตัวนั้นปรากฏตัวและเดินหายเข้าป่าไป...เธอหวังว่ามันจะออกมาอีกครั้ง “มันคงตกใจคุณไม่กล้าออกมาตอนนี้หรอกครับ เรากลับไปนั่งทานของว่างกันก่อนดีไหม รอสักพักมันอาจจะออกมาอีก” ปวีร์เอ่ยขึ้นยิ้มๆ รู้ว่าเธอเสียดายที่เห็นมันแค่แวบเดียว เขาก้มลงมองมือเรียวบางที่ยังไม่ละออกจากแขนของเขา ณิชาพัชร์หันกลับมาด้วยสีหน้าหงอยๆ อยากเห็นเจ้ากวางนั้นชัดๆ หากพอได้เห็นว่ามือตัวเองวางอยู่ที่ใดก็รีบดึงกลับสบตาเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบเบี่ยงตัวหลบเขาเดินไปยังเสื่อที่วางของว่างไว้ ทั้งสองคนนั่งทานของว่างกันไปเงียบๆ สายตาของหญิงสาวยังสอดส่ายมองไปรอบตัว ด้วยความสนใจใคร่รู้ ปวีร์เองพลอยมองตามเธอไปด้วย...ต้นน้ำลำธาร ป่าไม้สีเขียว เสียงร้องของนก ของจักจั่น...ทุกอย่างที่เขาคุ้นชินดูดีกว่าวันที่ผ่านมาเมื่อมีเธอมานั่งอยู่เคียงใกล้แบบนี้ ...หากนี่คือความฝันก็ขออย่าให้มีใครมาปลุกเขาให้ตื่นเลย... “คุณวีร์คะ...คุณวีร์” ณิชาพัชร์กระซิบเรียกเขาแผ่วเบา ทำตัวนิ่งแข็งราวก้อนหิน “อะไรครับ” ปวีร์ถามด้วยความตกใจ...ทำไมเธอชอบทำให้เขาตกเสมอเลยนะ “ดูนี่สิคะ นี่ๆ ที่ไหล่ฉันนี่ไง” เธอพยายามเอี้ยวตัวให้เบาที่สุดเพื่อจะให้ปวีร์ได้เห็นเจ้าผีเสื้อตัวน้อย ปวีร์มองแล้วแทบจะถอนหายใจ เขารึคิดว่ามีอะไรที่แท้เธอก็ตื่นเต้นตามเคย ปวีร์ก้มหน้าไปมองใกล้ๆ เพื่อจะเห็นเจ้าผีเสื้อตัวน้อยได้ชัด “อ๋อ เจ้าตัวนี้ชื่อผีเสื้อถุงทองปักษ์ใต้นะครับ” เขาบอกเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวปีกสวยที่เกาะไหล่เธออยู่นั้นมีลักษณะอย่างไร ผีเสื้อถุงทองปักษ์ใต้เพศเมียจะมีขนาดใหญ่กว่าเพศผู้ ปีกบน พื้นปีกคู่หน้ามีสีดำคล้ายกำมะหยี่ รอบเส้นปีกมีสีขาวคล้ายเงา ปีกคู่หลังของเพศผู้มีสีเหลือง ตามช่องระหว่างเส้นปีกเกือบเต็มแผ่นปีก เส้นปีกมีสีดำบริเวณขอบปีกด้านข้างมีแต้มสีดำ ปีกคู่หลังของเพศเมียมีแต้มสีดำขนาดใหญ่บนสีเหลืองในแต่ละช่อง ปีกล่าง คล้ายปีกบนพืชอาหารหนอน และแล้วเจ้าผีเสื้อ ‘ถุงทองปักษ์ใต้’ ก็โบยบินออกจากการเกาะไหล่เธอไป น่าแปลกที่เพียงแค่เจ้าผีเสื้อตัวเล็กนั้นบินจากไปกลับสร้างความรู้สึกใจหายให้กับหญิงสาวอย่างมากมาย เธอมองมันจนลับสายตา ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่จะยั่งยืน...ทุกสิ่งเข้ามาก็ย่อมจะต้องจากไป... “เจ้าตัวนั้นไปแล้วเดี๋ยวตัวใหม่ก็มาครับที่นี่ยังมีผีเสื้อสวยๆ อีกมากมาย” ปวีร์เอ่ยขึ้นอย่างจับความรู้สึกของเธอได้ ณิชาพัชร์หันหน้ากลับมามองเขา จึงทำให้ปวีร์ได้มองเห็นหยดน้ำใสที่รื้นขึ้นมาจนล้นกรอบดวงตาของเธอ ทำให้เขาใจหล่นวูบ...ตาประสานตาเป็นนาน แล้วหยดน้ำก็หยดลงอาบสองแก้มเนียนใสนั้น...ปวีร์เจ็บแปลบที่หัวใจ แววตาเธอมันบอกเขา...ใช่...มันฟ้องเขาเลยล่ะ... ...ของบางอย่างอาจจะทดแทนกันได้...แต่ความรักในหัวใจนั้นเล่าจะหาไหนมาทดแทน... ...แม้ความรักจะมีอยู่มากมาย...หากไม่ใช่ความรักจากคนที่เราต้องการ...มันจะมีค่าได้อย่างไร... ปวีร์สลัดความเจ็บปวดของตัวเองออกจากความรู้สึก...มือใหญ่เอื้อมไปหาคนตรงหน้า คราวนี้เขาจะไม่ปล่อยให้เธอเช็ดน้ำตาด้วยตัวเอง...เขานี่ล่ะจะเช็ดมันให้เธอ... นิ้วโป้งแข็งแรงของเขาปาดน้ำตาของเธอออกจากแก้มใส โดยที่เจ้าของแก้มไม่ได้เบี่ยงหลบ ดั่งถูกมนต์สะกดจากดวงตาคู่สวยทำให้ปวีร์เผลอก้มหน้าเข้าไปใกล้เธอ...ใกล้จนลมหายใจแทบจะประสานกันเป็นหนึ่งเดียว ใกล้จนเขาแทบจะเห็นหน้าเธอพร่าเลือน อีกนิดเดียวริมฝีปากของเขาก็จะถึงริมฝีปากบางสวยของเธอแล้ว...ถ้ามนต์สะกดจะไม่ถูกคลายลงด้วยเจ้ากวางตัวน้อยที่วิ่งออกมายืนข้างลำธารเสียก่อน...ณิชาพัชร์ชะงักไปด้านหลังเพียงนิดเธอก็ลุกพรวดขึ้นยืนแล้วหันหลังกลับ “เย็นมากแล้วกลับกันเถอะค่ะ” เธอพยายามสะกดเสียงให้นิ่ง ไม่ยอมให้ความตื่นตระหนกข้างในทำให้น้ำเสียงสั่น และก่อนที่เธอจะก้าวเดินกลับปวีร์ก็โพล่งคำพูดนั้นออกมา “ผมรักคุณนะเพชร” เขาลุกขึ้นยืนมองคนที่หันหลังให้ เธอจึงไม่มีโอกาสเห็นแววเศร้าในดวงตาของเขาว่ามันมากมายเพียงไหน ณิชาพัชร์กัดริมฝีปากแน่นน้ำตาหยาดไหลอีกครั้ง...มันไม่ใช่ความรัก...เธอคิดอย่างนั้น “ไม่ใช่หรอกค่ะ สิ่งที่คุณกำลังรู้สึก มันไม่ใช่ความรัก เราเพิ่งเจอกันแค่สองวันมันจะเป็นความรักได้ยัง” พูดจบเธอก็ก้าวขาตั้งท่าออกเดินอีกครั้ง หากปวีร์ก็ไม่ยอมหยุดแค่นั้น “ไม่หรอกครับ ความรักไม่ต้องใช้เวลา...ความผูกพันต่างหากที่ต้องใช้เวลา ผมจึงรักคุณตั้งแต่แรกเห็น...และทุกเวลาทุกนาทีผมก็เอาหัวใจไปผูกพันไว้กับคุณ” สิ่งที่เขาบอกมันคือความจริง เขารักเธอตั้งแต่แรกเห็น หากแต่ตอนที่เขาเห็นเธอนั้นเธอมีเจ้าของแล้ว...เธอกำลังจะแต่งงาน เขาจึงทำได้เพียงแอบเอาหัวใจตัวเองไปผูกและพันไว้กับเธอโดยที่เธอไม่เคยรู้เลย ”คุณแค่เหงา และฉันก็แค่เหงา เราต่างคนต่างเหงา ต่างเศร้ากับการเสียคนที่รักไป พอมาเจอกันก็ย่อมที่จะก่อให้เกิดความรู้สึกอบอุ่น แต่นั่นก็ไม่ได้หมายถึงว่ามันคือความรักหรอกนะคะ และตอนนี้หัวใจของฉันก็มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นค่ะ ขอโทษด้วยจริงๆ” “เอาเถอะครับผมจะไม่พยายามฝืนใจคุณ แต่ผมอยากบอกให้คุณรู้ว่า ผมไม่ใช่คนเหงา การที่ได้คิดถึงคุณทุกวัน ผมมีความสุข การได้ยินข่าวคราวของคุณ อาจจะทำให้ผมเจ็บบ้างแต่ผมก็ยังรู้สึกดีที่รับรู้ความเป็นไปของคุณ ผมมีคุณอยู่ในหัวใจตลอดเวลาผมถึงไม่เคยเหงาเลยสักครั้ง...” แม้น้ำเสียงนั้นจะฟังดูเจ็บร้าว แต่ณิชาพัชร์ก็สับสนเกินกว่าจะคิดหรือทำความเข้าใจ เธอเดินกลับโดยไม่สนใจเขา...เดินกลับทั้งน้ำตาที่เปื้อนแก้ม...เดินกลับทั้งๆ ที่หัวใจเจ็บจนแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 21 เม.ย. 49 21:19:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทริปที่สามอีกหนึ่งตอนก็จบแล้วนะคะ...หวังว่า เพื่อน ๆ ทุกคนคงร่วมเดินทางไปด้วยกันจนจบทริปอย่างมีความสุข Link Trip&Love ตามรอยแห่งรัก...บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4230444/W4230444.html ทะเลหมอกบอกรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4236832/W4236832.html ทะเลหมอกบอกรัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4246227/W4246227.html ทะเลหมอกบอกรัก #3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4258804/W4258804.html กาญจน์...ที่รัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4268295/W4268295.html กาญจน์...ที่รัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4279002/W4279002.html กาญจน์...ที่รัก #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4284454/W4284454.html หัวใจรักฤดูเหงา #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4295377/W4295377.html จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 21 เม.ย. 49 21:22:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หงะ น่าสงสารพระเอก....แต่ว่าพระเอกไปรักไปคิดถึงนางเอกตั้งแต่ตอนไหนหละเนี่ยยย?? พึ่งเจอกันเองนี่นา แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 49 22:31:09 จากคุณ : AmeliaM (AmeliaM) - [ 21 เม.ย. 49 22:28:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 um so sweet and sad na ka จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 21 เม.ย. 49 22:40:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอาใจช่วยนายวีร์ค่ะ (อ่านตอนนี้แล้วเริ่มสงสารพระเอกง่ะ) จากคุณ : Honey P (Honey Pee) - [ 22 เม.ย. 49 08:27:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เอ ไปเจอตั้งแต่้เืืมื่อไหร่ จะรอเฉลยน๊า จากคุณ : หนูเก๋ (หนูเก๋) - [ 22 เม.ย. 49 14:49:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รักคนที่หัวใจเค้ายังมีเจ้าของนี่ก็ลำบากเหมือนกันนะค่ะ เอาใจช่วยทั้งสองคนต่อไป ขอให้จบแบบมีความสุขเทอดเพี้ยง!!! จากคุณ : fang (ปีกแห่งชะตากรรม) - [ 23 เม.ย. 49 04:09:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 นั่นสิ แล้วเหมือนว่าพระเอกจะรู้จักอยู่ข้างเดียวด้วย ไปแอบชอบมาตั้งแต่ตอนไหนน้า แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 49 16:27:35 จากคุณ : nongwin - [ 23 เม.ย. 49 16:26:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอละหนองานนี้ต้องมีคนเสียสละอกหักเสียแล้ว จากคุณ : รียา-อารียา - [ 23 เม.ย. 49 21:27:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาฝากเนื่อฝากตัวเป็นแฟนประจำด้วยคนนะคะ รอลุ้นตอนจบอ่ะ  อยากรู้จังว่าพระเอกไปเจอนางเอกตั้งแต่เมื่อไหร่ จากคุณ : burin piggypink - [ 24 เม.ย. 49 11:58:20 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 24 เม.ย. 49 13:04:37 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เหลือแค่อีกหนึงตอนเอง แล้วเวลาแค่นี้ หนูเพชรจะทำใจหายเศร้าจนมีเวลาเปิดใจให้ใครคนดีหรือเปล่าเนี้ย ลุ้น ลุน จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 24 เม.ย. 49 17:55:41 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนจบจะเฉลยมั้ยน้า..ว่าปวีร์กับณิชาพัชร์เคยเจอกันที่ไหน.. จากคุณ : FruiT SaLaD - [ 25 เม.ย. 49 00:26:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ของกินยั่วมากๆๆ จากคุณ : scottie - [ 25 เม.ย. 49 13:09:06 ]