ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโครมคราม  ที่นอนสั่นไหว
..เกิดอะไรขึ้น.. ผมนึก  ใจเต้นรัว

โครม!  
เสียงดังขึ้นอีกครั้ง  ผมสะดุ้ง ลุกพรวดจากที่นอนออกมาที่หน้าต่าง มองเห็นต้นกำเนิดเสียงสนั่นหวั่นไหวนั่น

..ป้าแก่ๆคนหนึ่งกำลังทุบบ้านผม..

โชคไม่ดีที่ป้าบ้าเลือดคนนั้นก็มองเห็นผมเช่นกัน  แกสะดุ้งเฮือก ชี้นิ้วมาที่ผม ร้องด่าโวยวายฟังไม่ได้ศัพท์

ผมทั้งงุนงง ทั้งโกรธ ทั้งตกใจ  แต่สัญชาตญาณความรักชีวิตนั้นรุนแรงยิ่งกว่า
ผมวิ่งกลับเข้าไปหลบในมุมบ้าน  แอบมองลอดออกมา คอยสังเกตสถานการณ์

เสียงโวยวายของป้ายังดังไม่หยุด  เด็กสาวคนหนึ่งรีบวิ่งมาดู  ตามมาด้วยเด็กหนุ่มอีกคน

ผมจ้องคนทั้งสามด้วยความเคียดแค้นชิงชัง
..ฆาตกรพวกนี้  ผมยังจำหน้ามันได้ดี..  เพียงเพราะต้องการไล่ครอบครัวของผมออกไป พวกมันถึงกับต้องใช้วิธีโหดเหี้ ยมอย่างฆาตกรรม!!



* * * * *



บรรพบุรุษของผมไร้ที่อยู่อาศัยเป็นหลักแหล่ง  กระทั่งปู่ของผมได้เริ่มสร้างครอบครัว และแอบสร้างบ้านเล็กๆพอซุกหัวนอน บนที่ดินของคนอื่น  เราต้องอยู่กันอย่างหลบๆซ่อนๆ กลัวใครจะมาพบเห็น และไล่เราไประหกระเหินดังเช่นแต่ก่อน
นอกจากความกังวลใจแล้ว  ครอบครัวของเราก็ถือได้ว่าอยู่กันอย่างมีความสุขดี    จนกระทั่งผมเกิด เหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวก็เกิดขึ้นกับครอบครัวของเรา

วันนั้นบ้านของเราสั่นไหว  ลุงผู้น่าสงสารของผมตกใจวิ่งหนีออกไปนอกบ้าน
ได้ยินเสียงร้องของใครคนหนึ่ง  จากนั้นเป็นเสียงวิ่งไล่และค่อยๆห่างออกไป.. ห่างออกไป
..ตั้งแต่นั้นมา ก็ไม่มีใครได้เห็นลุงอีก..

หลังจากวันนั้น  ทุกคนต่างหวาดกลัว  จะออกจากบ้านไปไหน ต้องเพิ่มความระมัดระวังกว่าเดิม  แม้กระทั่งจะไปหาข้าวปลาอาหาร ก็ไม่มีใครกล้าออกไป จนกว่าจะถึงยามดึก

ความหิวโหย ทำให้บางคนทนไม่ไหว ต้องแอบออกจากบ้าน  บางคนสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัย  แต่บางคนไม่โชคดีอย่างนั้น
ญาติพี่น้องของเราเริ่มหายสาบสูญไปทีละคนสองคน
..พี่ชายของผม ถูกทุบตีจนตาย..

ผมโกรธ  ผมเคียดแค้น  ใครก็ตามที่ทำร้ายครอบครัวของเราอย่างนี้  แต่จนใจที่ผมยังเด็กนัก  ได้แต่สะสมความต้องการแก้แค้นไว้ในใจ

เวลาผ่านไป  ฝันร้ายนั้นดูเหมือนจะสงบลง
ผมโตเป็นหนุ่มแล้ว  กล้าหาญ แข็งแรง และว่องไวพอจะออกจากบ้าน

เที่ยงวันหนึ่ง  ผมกับน้องท้องร้องโครกคราก จึงชวนกันออกไปหาอาหารใส่ท้อง
ความคึกคะนองและตื่นตาตื่นใจกับสิ่งแวดล้อมนอกบ้านที่นานๆจะได้ออกมาเห็น  ทำให้ผมกับน้องลืมระวังตัว
ทันใดนั้น ผมเห็นขาคู่หนึ่งกำลังก้าวมาทางนี้  ผมร้องเตือนน้อง และรีบวิ่งหาที่หลบหลังกองขยะกองหนึ่ง  น้องของผมรีบวิ่งตามมา  แต่ไม่ทันเสียแล้ว
ผู้คุกคามทันเห็นน้องของผมขณะวิ่งหนี  มันรีบฉวยไม้ไล่ตีทันที
ด้วยความตกใจ.. น้องมองไม่เห็นสถานที่ใดที่จะปลอดภัย.. นอกจากบ้าน..
และนั่น คือจุดจบ..

ได้ยินเสียงตะโกน  “มันอยู่นี่  มันอยู่นี่”  คนอีกสองคนตามออกมา
“ฆ่ามันเลย  ฆ่ามัน”
ตามด้วยเสียงโครมคราม
“เจอแล้ว  อยู่กันเป็นครอบครัวเลย”
“ฆ่ามันให้หมด”

..ภาพหลังจากนั้น เป็นภาพที่ผมไม่มีวันลืม .. รวมถึงหน้าไอ้ฆาตกรสามคนนั่นด้วย ..
ผมมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความปวดร้าว
..ครอบครัวอันเป็นที่รักของผม..

ระยะหนึ่ง ผมจึงกลับไปยังบ้านของผมอีกครั้ง
..บ้านเงียบเชียบ  อากาศอับ แสบจมูก..
..บ้านที่ผมเกิด  วิ่งเล่นกับพี่น้อง  ฟังแม่เล่านิทานก่อนนอน  ครอบครัวที่รักกัน .. บัดนี้เหลือเพียงสุสาน
ไม่มีเสียงหัวเราะ   ไม่มีแม้กระทั่งลมหายใจของใคร .. นอกจากผมคนเดียว



* * * * *



โครม! โครม!
เสียงดังขึ้นอีกครั้ง

“ออกมาเดี๋ยวนี้นะ  หายไปไหนแล้ว”
“นึกว่าตายหมดซะแล้ว”

ไม่นาน  ความตกใจเริ่มลดลง  ความโกรธแค้นเข้ามาแทนที่
ผมอยากจะลองแกล้งให้พวกมันหัวปั่นสักครั้ง  คิดได้ดังนี้  ผมก็วิ่งออกไปทางหน้าต่าง

“มันออกมาแล้ว นั่นไงๆ”

หนึ่งในพวกมัน ถือไม้คอยฟาดผมอยู่แล้ว  แต่ผมไม่ยอมให้โดนฟาดง่ายๆ รีบวิ่งหลบไปอีกทาง

โครม!
เสียงดังสนั่นเมื่อไม้ฟาดพลาดเป้า ไปโดนกำแพง

“เอ๊ะ  หนีเก่งนักนะ”

ผมยังไม่ยอมหยุด  วิ่งตรงไปหาเด็กสาวคนนั้น  เธอกรี๊ดลั่น กลับเป็นฝ่ายวิ่งถอยห่างจากผมไปเอง

ผมหัวเราะชอบใจ วิ่งหลบกลับเข้าบ้านไปอีก

“ฉีดน้ำใส่มัน  เร็ว!”

เพิ่งสิ้นเสียง  แรงน้ำมหาศาลก็ปะทะตัวผมอย่างแรงจนกระเด็นออกมานอกบ้าน

“ตีมัน  ตีมัน”

ผมรีบเผ่นสุดชีวิต  พยายามหาโอกาสหลบกลับเข้าบ้านอีก .. วูบหนึ่งที่รู้สึกได้ถึงลมและเสียงไม้ปะทะอากาศ ฟาดโครมลงมาเฉียดตัวผมเพียงนิดเดียว
ผมหอบหายใจ  ทั้งร่างสั่นระริก  น้ำตาทะลักออกมา
..ทำไมพวกนั้นต้องจองล้างจองผลาญพวกเรานักหนา..
..ทำไมทุกคนทิ้งผมไป..
..ผมเหนื่อยเหลือเกิน..
..อ้างว้างเหลือเกิน..

ซู่!
ผมไม่ทันระวัง โดนน้ำฉีดไล่ออกมานอกบ้านอีกครั้ง

ไม้หนาหนักฟาดลงมา  ผมออกวิ่งอย่างไร้จุดหมาย  คิดเพียงอยากออกห่างจากคนพวกนั้นให้มากที่สุด .. หนีความตายนั้นให้ไกลที่สุด..

ทันใดผมก็หยุดกึก  รู้สึกถึงสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย .. เพ่งดูอีกที  ผมวิ่งออกมาจนพ้นอาณาเขตของพวกมันแล้ว

สิ่งที่ผมเห็นต่อมาทำให้ผมตื่นเต้นยินดีเป็นที่สุด

พวกของผมอยู่กันเต็มไปหมด

อาจเป็นเพราะฝนที่ตกหนักเมื่อตอนบ่าย  ทำให้พวกเราหนีน้ำขึ้นมาอยู่รวมตัวกัน

เด็กสาววิ่งตามออกมา  แต่แล้วเธอก็ร้องด้วยความตกใจ

“แม่ๆ  แมลงสาบเกาะเต็มกำแพงรั้วบ้านเลย”

“เอาไบกอนมา  เอาไบกอนมา”

ผมหัวเราะ  ไต่ขึ้นกำแพงไปรวมกับพรรคพวก .. รั้วบ้านแต่ละหลังเต็มไปด้วยพวกผม เกาะกลุ่มเห็นเป็นก้อนสีดำ


..ผมไม่อ้างว้างอีกแล้ว..

แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 49 00:38:08

แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 49 00:37:37