ความคิดเห็นที่ 1 ปรัชญ์ไม่เคยคิดว่าจะโทรศัพท์คุยกับใครได้นานขนาดนี้ เพราะปกติเขาเป็นคนไม่ชอบคุยโทรศัพท์ แต่กับหญิงสาวที่กำลังอยู่ปลายสายในตอนนี้ เขากลับรู้สึกอยากพูด อยากคุย อย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน ทั้งสองพูดคุยกันด้วยเรื่องราวต่างๆ มากกมาย ดูราวกับว่าเรื่องที่คุยนั้นมีไม่จบไม่สิ้น จนเวลาเดินผ่านไปจากนาทีเป็นชั่วโมง และกว่าที่ชายหนุ่มจะรู้ตัวว่าคุยกับหญิงสาวไปนานเท่าใด ฝ่ายนั้นก็อุทานออกมา “อ้าว สามทุ่มแล้วนี่คะ” ปรัชญ์ชะงัก ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “จริงด้วย เวลาเร็วจังเลย” ปรัชญ์ว่าแล้วหัวเราะเก้อ ๆ “ผมไม่รู้ตัวเลย ผิงมีธุระทำอะไรหรือเปล่า ขอโทษด้วยนะครับที่รบกวน” “ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ผิงก็ลืมดูเวลาเหมือนกัน” ผิงว่าเสียงอ่อย “แต่เมื่อกี้ผิงเรียกพิงไปอาบน้ำ ไม่รู้ไปอาบหรือยัง ผิงต้องไปดูก่อนนะคะ” “แล้วนี่ทานข้าวเย็นกันหรือยัง” “ทานแล้วค่ะ คุณล่ะ” “เรียบร้อยแล้วครับ”ปรัชญ์ตอบ “พรุ่งนี้ถ้าไม่มีอะไร จะเข้าไปเยี่ยมคุณยายนะครับ ท่าทางคุณยายแข็งแรงดีมากแล้ว คงออกจากโรงพยาบาลได้เร็วๆนี้ ใช่ไหม” “ค่ะ ผิงก็ว่างั้น คุณยายดีขึ้นมาอย่างนี้ ผิงก็หมดห่วง” เสียงผิงเงียบไปก่อนจะว่า “งั้นเดี๋ยวผิงไปดูพิงก่อนนะคะ ไม่รู้ว่าไปอาบน้ำหรือยัง” “ครับ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ” ปรัชญ์กล่าวลา เสียงปลายสายรับคำแล้วปิดสัญญานมือถือไป ปรัชญ์มองโทรศัพท์แล้วยิ้มนิดๆ นึกถึงเรื่องราวที่คุยกันแล้วก็ถอนหายใจอย่างมีความสุข แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากเบื้องหลัง หันไปดูก็เห็นปิยายืนอยู่ ปรัชญ์ยิ้มให้แม่อย่างเก้อเล็กน้อย “คุยอะไรกับใครอยู่หรอลูก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ”ปิยาทักแล้วยิ้มหวานให้ลูกชาย ถ้าเธอเดาไม่ผิด ปรัชญ์ต้องคุยโทรศัพท์อยู่กับใครคนหนึ่งที่เป็นคนพิเศษแน่ๆ ดูจากท่าทางที่มีความสุขนั่นสิ ขนาดเธอเดินเข้ามาดูอยู่ตั้งนานแล้วยังไม่รู้สึกตัวเลย “แม่เข้ามาตั้งนานแล้ว ปั๊บยังไม่รู้สึกตัวเลยนะ” “จริงหรอครับแม่” ปรัชญ์ทำท่าตกใจ “แม่เข้ามานานแล้วหรอครับ” “ก็นานพอที่จะเห็นปั๊บยิ้มกับโทรศัพท์นั่นแหละ ว่าแต่ ยังไม่ได้บอกแม่เลยว่าปั๊บคุยกับใครอยู่” ปิยาถามทีเล่นทีจริง พลางเดินไปนั่งที่โซฟา ลูกชายเดินมานั่งข้างๆ “ก็ คุยกับผิงน่ะครับ” ปรัชญ์ว่าเสียงเขินๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่กล้าสบตากับแม่ “พอดีผมซื้อเครื่องปั้นดินเผาจะเอาไปฝากผิงน่ะครับ” “อ๋อ หรอจ๊ะ” ปิยาว่ายิ้มๆ แต่ในใจคิดถึงคำพูดของลิ้นจี่กับคุณนายละไมขึ้นมา “ท่าทางปั๊บสนิทกับหนูผิงมากนะ” “ก็ ครับ”ปรัชญ์ยอมรับตรงๆ แต่ยังไม่สบตาแม่เหมือนเดิม “แล้วที่ปั๊บเคยบอกแม่ว่า ไปหาหนูผิงที่บ้านทุกวันน่ะ ตกลงเรื่องจริงหรือเปล่า” “ก็ ไม่ถึงกับทุกวันหรอกครับ แต่ก็ไปบ่อย” “อืม..”ปิยาพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะยิ้มให้ “ไม่รู้มีอะไรดีน้า ”ปากก็พูดล้อลูกชาย แต่ในใจครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะพยายามปัดความคิดนั้น เรื่องมันไม่ควรจะเกิดขึ้นอีกและมันต้องไม่มีวันที่จะเกิดขึ้น จากคุณ : ชมเช้า - [ 22 เม.ย. 49 13:10:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปีย์ชะงักเท้าที่กำลังจะเดินเข้าห้องอาหาร เมื่อเห็นว่าปิยา ฟิลิบโปและปรัชญ์กำลังนั่งประจำอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว ปีย์ถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจ หันหลังกลับออกไปจากห้องอาหาร นั่นทำให้คนทั้งสามที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหันมามองด้วยความแปลกใจ หนึ่งในนั้นรีบเดินเข้ามาหาทันที หนึ่งในนั้นก็คือปิยานั่นเอง “พี่ปีย์ ทำไมไม่ไปนั่งทานอาหารเช้าคะ” ปิยาถามเสียงเรียบ ปลายเสียงสั่นเล็กน้อยอย่างพยายามเก็บอารมณ์ ปรัชญ์หันมามองน้องสาวก่อนจะตอบเสียงเรียบเช่นกัน “พี่ไม่หิว จะรีบไปทำงาน” พูดแล้วทำท่าจะเดินไป แต่ปิยาคว้าแขนเอาไว้ก่อน น้ำเสียงที่พยายามระงับไว้เริ่มไม่เป็นผล “ไม่จริง พี่ปีย์โกรธปิยาใช่ไหมล่ะ” ปิยาเริ่มเสียงดังขึ้น “พี่จะโกรธเธอเรื่องอะไร พอทีเถอะน่า” ปีย์ตอบอย่างเก็บอารมณ์เช่นกัน “ก็เรื่องเก่าเรื่องเก็บของพี่ปีย์ไงล่ะ เรื่องวันนั้นที่เราพูดกัน พี่ยังโกรธปิยาอยู่ใช่ไหม ยังไม่หายโกรธใช่ไหม” ปิยาเสียงดังจนปรัชญ์และฟิลิบโปต้องรีบเข้ามาหา “ปิยา..”ปีย์เอ่ยเสียงหนัก มองหน้าน้องสาวนิ่ง “เลิกทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตสักทีเถอะเราน่ะ สิ่งที่เราต้องการ พี่ก็ให้ไปหมดแล้ว ยังจะต้องการอะไรอีก” “ปิยาต้องการความรักจากพี่ปีย์ ปิยาเป็นน้องพี่นะ พี่จะมาทำเมินใส่ปิยาแบบนี้ไม่ได้” “ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ไม่ได้ให้ความรักกับน้องหรอ พี่เสียสละทุกอย่าง ไม่ใช่เพื่อน้องหรอ พี่เสียสละแม้แต่ความรักของพี่ หัวใจของพี่ ก็เพื่อปิยาและปั๊บ แล้วปิยายังต้องการอะไรจากพี่อีก” ปีย์ว่าเสียงขื่น ปิยาเงียบไป ก่อนจะบอกเสียงอ่อย “แต่พี่ก็ยังไม่ลืมผู้หญิงคนนั้น” “พี่จะลืมเขาได้ยังไง ก็พี่รักเขา ปิยาเคยรักใครไหม รักใครแบบจริงๆ รักแบบที่จนตายก็ลืมไม่ลงน่ะ เคยไหม” ปีย์ว่าก่อนจะหันไปมองฟิลิบโป “ถ้าปิยามีความรักแบบนั้น จะรู้ว่า มันยิ่งใหญ่กับหัวใจเราแค่ไหน มันพันผูกหัวใจเราจนยากที่ลืมเลือนได้ พี่ไม่แน่ใจนะ ว่าถ้าพี่ตายพี่จะลืมเขาได้ไหม . และในขณะที่พี่เสียสละความรักของพี่เพื่อมอบให้ปิยาคนเดียว พี่ยอมเจ็บปวดคนเดียว เจ็บปวดมานานจนชาชิน มีเพียงความทรงจำไว้คอยนึกถึงเท่านั้น พี่ขอแค่นี้เท่านั้น แค่นี้ก็ไม่ได้หรอ ปิยายังต้องการอะไรจากพี่อีกหรอ” ปิยาอึ้งไป ฟิลิบโปเดินเข้ามาจับมือภรรยาไว้ แล้วบีบมือเบาๆ มองไปที่ปีย์อย่างเห็นใจ ก้มลงบอกปิยา “ปิย่า พอเถอะ พี่คุณทำทุกอย่างเพื่อคุณนะ” ปิยามองปีย์ เห็นแววตาเจ็บช้ำในดวงตานั้นแล้วเมินไป ในใจรับรู้ถึงความเจ็บปวดของพี่ชายแต่ก็ยังไม่อยากจะยอมรับ “เลิกทำตัวเป็นเด็กๆ ซะที อะไรที่ปิยาขอ พี่ก็ให้ได้เต็มที่เท่าที่จะให้ได้ แต่จะให้พี่ลืมเขา พี่ทำไม่ได้” “แน่ล่ะสิ พี่ทำไม่ได้หรอก เพราะพี่รักเขามากเหลือเกิน ปิยามันผิดเองแหละที่ขอพี่มากเกินไป ปิยาต้องการความรักจากทุกคน เพราะเมื่อก่อนปิยาโดนพี่ปีย์และผู้ชายคนนั้นทอดทิ้งไง ปิยาไม่ได้รับความรักจากใครเลย" ปีย์นิ่งไป มองน้องสาวก่อนจะพูดเสียงนิ่ง “พี่ผิดเองที่ตอนนั้นละเลยปิยา พี่ขอโทษ พี่เองก็พยายามจะทำให้ดีที่สุดเพื่อน้อง เพื่อให้น้องมีความสุข  แม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่จะไม่เคยมีความสุขเลย และที่เธอคิดว่าไม่มีใครรักเธอน่ะ อย่างน้อยพี่คนนี้ก็ยังรักเธอเสมอ ถึงแม้ว่า พี่จะต้องสูญเสียความรักของพี่ไปก็ตาม และเธอคิดว่าสิ่งที่พี่ให้เธอ มันเพียงพอหรือยัง” ปีย์พูดน้ำเสียงขมขื่น ก่อนจะค่อยๆ เดินออกไปขึ้นรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็วสูง ตรงไปที่บริษัทของตัวเองในย่านธุรกิจชื่อดัง แต่คิดอะไรได้บางอย่างก็กลับเปลี่ยนใจ หันเหรถออกสู่เส้นทางไปชานเมือง  ตรงไปโรงพยาบาล จากคุณ : ชมเช้า - [ 22 เม.ย. 49 13:17:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปิยามองพี่ชายหุนหันเดินออกจากบ้านไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ในใจอดหวั่นไหวไม่ได้เมื่อเห็นถ้อยคำที่บ่งบอกความเศร้าอันลึกซึ้ง ความเศร้าที่เก็บมานานปี ความเศร้าจากความเสียสละความรักให้กับน้องสาว ปิยารู้สึกสับสนในใจ ความรู้สึกที่ว่าพี่ชายเป็นคนที่ทำให้ชีวิตของปิยาต้องล้มเหลวสั่นคลอนจิตใจขึ้นเรื่อยๆ พี่ปีย์ทำให้เราต้องเป็นคนว้าเหว่ ขาดความรักจนหลงผิดไปกับผู้ชายคนหนึ่ง ต้องท้องไม่มีพ่อ ต้องหมดอนาคต แต่ก็เป็นพี่ชายคนเดียวกันนี่แหละ ที่คอยช่วยโอบอุ้มทั้งเราและลูกให้อยู่รอดในสังคมได้ เสียสละชีวิตส่วนตัว ยอมบินไปอยู่กับเราที่อิตาลี ยอมแม้กระทั่งเสียสละความรัก เราคงเป็นเด็กไม่รู้จักโตอย่างที่พี่ปีย์ว่า เราเรียกร้องทุกสิ่งทุกอย่างจากพี่ จนเราอาจจะลืมไปว่า พี่ได้ให้ทุกอย่างแก่เราจนหมดแล้ว ปิยาคิดแล้วก้มหน้า ค่อยๆ เดินไปนั่งที่เก้าอี้ รู้สึกได้ถึงมือมือหนึ่งเข้ามากอดแขน จึงเงยหน้าขึ้นมาดู ก็เห็นลูกชายกำลังกอดแขนตัวเองอยู่ “แม่ครับ ปั๊บจะบอกอะไรแม่สักอย่าง แม่สัญญานะว่าจะเชื่อปั๊บ”ลูกชายเรียกชื่อแทนตัวเองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มองมาที่ปิยาด้วยความรัก แล้วพูดต่อ “แม่อย่าคิดว่าไม่มีใครรักแม่นะ พวกเราทุกคนรักแม่ ปั๊บรักแม่ ปิ๊บโป้ก็รักแม่ ยิ่งลุงปีย์ แม่คงรู้ใช่ไหมว่าลุงรักแม่มากที่สุด” ปิยาน้ำตารื้น มองหน้าลูกชายแล้วพูดไม่ออก “เรื่องปั๊บทำให้แม่กลุ้มใจมากใช่ไหมครับ ปั๊บขอโทษ ที่ทำให้แม่กลุ้มใจ ไม่สบายใจ” พูดมาถึงตรงนี้   ปิยาเบิกตากว้าง มองลูกชายอย่างตกใจ รีบพูด “ปั๊บรู้แล้วหรอ” “ครับ..”ลูกชายรับคำ “ถึงปั๊บจะเป็นลูกที่แม่ไม่รัก แม่ไม่อยากให้เกิด แต่ปั๊บก็รักแม่มากนะครับ” ประโยคท้าย เสียงสั่นเล็กน้อย ปิยาได้ยินแล้วรีบโอบกอดลูกเอาไว้ “ไม่ใช่นะลูก แม่ไม่ได้เกลียดปั๊บ ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายปั๊บ แต่ตอนนั้นแม่สับสน แม่ยังเด็ก ยังไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิต แม่รักปั๊บนะ แม่รักปั๊บมากที่สุด” “จริงหรอครับแม่”ลูกชายเงยหน้าขึ้นมาถาม ดวงตาเป็นประกายแวววาว “ตอนเด็กๆ ผมเคยแอบน้อยใจเสมอว่าทำไมแม่ต้องส่งผมไปอยู่โรงเรียนประจำด้วย ผมอยากอยู่กับแม่มากกว่า ผมคิดถึงแม่ตลอดเวลาที่อยู่โรงเรียนประจำนั่น” “แม่รักลูกนะปั๊บ” ปิยารีบพูดทันที “แต่ที่แม่ต้องให้ลูกไปอยู่โรงเรียนประจำ  เพราะแม่มันเป็นคนไม่ดี แม่ไม่กล้าเลี้ยงลูก แม่กลัวว่าลูกจะกลายมาเป็นคนแบบแม่ แม่อยากให้ลูกเป็นเด็กดี เป็นสุภาพบุรุษ จะได้ไม่ไปทำอะไรไม่ดีเหมือนที่แม่เคยเป็นและเคยได้รับจากคนๆนั้น” “โธ่ แม่ครับ” ปรัชญ์เอ่ยออกมา มองหน้าแม่นิ่ง “แม่รู้ไหมครับ ว่าแม่เป็นคนที่ดีที่สุดในใจผมอยู่แล้ว ผมไม่ทำอะไรให้แม่ผิดหวังแน่ๆ” ปิยามองหน้าลูกชาย เห็นสายตาแห่งความรักอันเต็มเปี่ยมก็สะท้อนใจ  ความรู้สึกเศร้าใจประดังประเดเข้ามาจนต้องกลั้นสะอื้นไว้ “แม่กลัวน่ะลูก แม่กลัวแม่จะผิดกับลูกอีก  แม่ทำผิดมาตลอด ผิดต่อคนที่รักแม่ ทั้งลูก ทั้งลุงปีย์ของลูก” ฟิลิบโปส่ายหน้า เข้ามาโอบไหล่ไว้ “เป็นเพราะปิย่าคิดมากเกินไป คนเราทุกคน ล้วนต้องการความรัก ปิย่าต้องการ คนอื่นก็ต้องการเหมือนกัน ปิย่าได้ความรักไปแล้ว ทั้งผม ทั้งปั๊บโป้ ทั้งพี่ชายของคุณ เราทั้งหมดเต็มใจมอบความรักให้ปิย่า แต่ปิย่าลองคิดดู ว่าได้ให้ความรักความเข้าใจตอบแทนกลับไปบ้างหรือเปล่า” จากคุณ : ชมเช้า - [ 22 เม.ย. 49 13:21:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ปิยาเงยหน้าขึ้นมามองสามี พูดไม่ออก ฟิลิบโปยิ้มอย่างให้กำลังใจ “กฎง่ายๆของโลกใบนี้มีอยู่ว่า เมื่อมีผู้ให้ก็ต้องมีผู้รับ เมื่อเรารับแล้วก็ต้องเป็นฝ่ายให้บ้าง จะรับอยู่ฝ่ายเดียวได้ยังไง” ปิยาฟังแล้วก้มหน้านิ่ง ก่อนจะถอนหายใจ หันมามองหน้าลูกชาย “แม่รักลูกเสมอนะ ไม่ว่ายังไงก็ตาม แม่ก็รักลูก ทุกอย่างที่ทำลงไปก็เพราะว่ารัก ปั๊บเข้าใจแม่ไหม” ปรัชญ์ยิ้ม “ผมเคยบอกแล้วไงครับ ว่าผมเข้าใจแม่เสมอ เพราะผมรักแม่ แค่รู้ว่าแม่รักผม ผมก็ดีใจมากที่สุดแล้ว” ปรัชญ์ตอบแล้วมองแม่เต็มตา จากความคิดที่ว่า แม่ไม่รักเขา แม่ไม่อยากให้เขาเกิดมาบนโลกใบนี้ และทุกสิ่งทุกอย่างที่รวมความน้อยใจเกี่ยวกับแม่ ทุกอย่างมันมลายหายไปหมด มันหายไปตั้งแต่วินาทีที่แม่บอกว่ารักเขา มันหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทำให้รู้สึกหัวใจเต็มตื้นและชุ่มชื่นราวกับได้น้ำทิพย์จากสวรรค์ การรักใครแล้วได้รับความรักตอบกลับมา ช่างเป็นความรู้สึกที่วิเศษจริงๆ ปรัชญ์คิดก่อนจะนึกถึงลุงปีย์ของเขา ไม่รู้ว่าลุงกับแม่มีเรื่องอะไรกัน แต่ที่แน่ๆ มันคงทำให้ลุงปีย์เสียใจไม่น้อย ดูสีหน้าและแววตาของลุงเมื่อสักครู่ มันบ่งบอกความเศร้าลึกซึ้งที่เก็บไว้ข้างใน พลังแห่งความเศร้านั้น รุนแรงเสียจนทำให้เขาอดรู้สึกวูบไหวไปด้วยไม่ได้ “แม่ครับ แล้วลุงปีย์ ” ปรัชญ์เอ่ยออกมาแล้วเงียบไป ฟิลิบโปจึงพูดขรึมๆ “พี่ชายของคุณก็เป็นคนที่มอบความรักให้คุณมาตลอด คุณได้ให้อะไรเขากลับไปบ้าง หรือแม้แต่ความเข้าใจน่ะ คุณเคยให้เขาไหม ปิย่าที่รัก” ปิยาฟังแล้วนิ่งไปอีกครั้ง ในใจเกิดความผิดขึ้นมาอย่างที่เคยเกิดขึ้นมาตลอด แต่ไม่เคยยอมรับ แต่ว่าครั้งนี้ .เมื่อเห็นแววตาเศร้าของพี่ปีย์ ตั้งแต่กลับมา ไม่เคยมีเวลาไหนที่พี่ปีย์จะดูมีความสุขสักครั้ง แล้วเรายังจะต้องการอะไรจากพี่ปีย์อีก เราต้องการอะไร ปิยาคิดพลางถอนหายใจ หันไปหาฟิลิบโป “แล้วปิย่าจะทำยังไงดีคะ ปิย่ามันโง่ คิดอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง” “อย่าว่าตัวเองอย่างนั้นสิ ปิย่า ในเรื่องความรัก ความรู้สึกน่ะ ไม่มีใครโง่หรือฉลาดกว่าใครหรอก ผมว่า ปิย่าไปพูดกับปีย์ให้เข้าใจดีกว่านะ” “งั้น ปิย่าจะไปหาพี่ปีย์เดี๋ยวนี้แหละค่ะ” ปิยากระตือรือร้นลุกขึ้นทันที แต่ฟิลิบโปรีบห้ามไว้ “เดี๋ยวสิ ปิย่า อย่าเพิ่งไปตอนนี้เลย จะรบกวนเวลาทำงานเปล่าๆ เดี๋ยวรอไปกินข้าวเที่ยงดีกว่านะ” ปิยาชะงัก ก่อนจะพยักหน้ายอมรับ “งั้นหรอคะ เอางั้นก็ได้” นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปบอกลูกชาย “งั้นเดี๋ยวปั๊บพาแม่ไปโรงพยาบาลหน่อยนะ แม่อยากไปเยี่ยมคุณน้าแล้วก็ไปคุยกับคุณพิมพ์ด้วย ได้ไหม” ปรัชญ์ยิ้ม “ได้สิครับแม่” “ขอบใจมากลูก”ปิยาหันไปหาสามี “ปิ๊บโป้เดินทางติดกันทุกวัน คงจะเหนื่อย วันนี้ปิย่าแค่ไปโรงพยาบาลเฉยๆ คุณพักผ่อนอยู่กับบ้านดีกว่านะ” ฟิลิบโปยิ้ม พยักหน้าเบาๆ “ครับ งั้นผมจะรออยู่ที่บ้านนะ” พูดแล้วยิ้มให้กำลังใจภรรยา ปิยายิ้มตอบ ก่อนจะคว้าแขนลูกชาย พากันเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถเพื่อไปโรงพยาบาล จากคุณ : ชมเช้า - [ 22 เม.ย. 49 13:26:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 วันนี้กะขยัน ตื่นตั้งแต่ตี 4 แต่กว่าจะเสร็จก็เวลานี้แหละจ้ะ แหะ จากคุณ : ชมเช้า - [ 22 เม.ย. 49 13:33:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชื่นชมในความขยันค่ะ ไม่ปล่อยให้คนอ่านรอเก้อ น่ารักจริงๆ ปิย่านี่เป็นผู้ใหญ่ที่ใจเด็กๆจริงเลยนะ น่าสงสารจัง แต่ก้อยังโชคดีที่มีปั๊ปโป้เป็นคนรัก จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 22 เม.ย. 49 13:47:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ปิยานี่เเย่จริงเลย เอาเเต่โทษคนอื่น ทีความผิดของตัวเองกลับอ้างว่าทำไปเพราะยังเด็ก ทำไมไม่คิดว่าตอนนั้นลุงปีย์ก็ไม่ได้อายุมากกว่าปิยาสักเท่าไรเลย กว่าจะรู้สึกตัวก็ทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปตั้งหลายคน อาการอินกำเริบอีกเเล้ว XD จากคุณ : MikaRin - [ 22 เม.ย. 49 14:18:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ปิยานี่นิสัยไม่ดีเลยอ่ะเอาเเต่ใจตัวเองมากๆไม่ไหวๆ มาลงต่อเร้วๆนะๆขอบคุณที่ตื่นเเต่เช้ามาเเต่งมาลงให้อ่านนะ จากคุณ : =FriEnDiY= - [ 22 เม.ย. 49 15:32:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ถ้าแบบนี้ปิยาก็ต้องไปเจอกับลุงปีย์ที่ รพ น่ะสิแม่ชม..อ่า เนื้อเรื่องกำลังน่าลุ้นเลยว่าปิยาจะรู้ความจริงไหม มาเร็วน้าๆๆ แม่ชม จากคุณ : jayjay007 - [ 22 เม.ย. 49 17:20:49 A:220.239.86.202 X: TicketID:119294 ]

ความคิดเห็นที่ 10 Just wondering, could ปิ๊บโป้ understand Thai? (sorry to type in Eng k'a) จากคุณ : Nhomjeen - [ 22 เม.ย. 49 21:10:42 A:58.147.71.230 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนหน้าความจริงต้องแตกโพล๊ะแน่ๆเลย ตื่นเต้นๆอยากรู้จังว่าจะเป็นยังไง จากคุณ : Nong Kob - [ 22 เม.ย. 49 21:43:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 งานนี้ลูกมีความคิดความอ่านผู้ใหญ่กว่าแม่ซะอีก ... จากคุณ : อันปังแนน - [ 23 เม.ย. 49 01:54:12 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาเยี่ยมนะคะคุณชมเช้า เดี๋ยวขอเวลาตั้งหลักอ่านแต่ละตอนก่อนนะ ท่าทางจะสนุกคะมีมิตรรักแฟนเพลงมาติดตามผลงานด้วยนะ..น่ารักจังเลยค๊า...  :D จากคุณ : Thicker Than Water (neatsky) - [ 23 เม.ย. 49 09:18:49 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ลุ้นค่ะ อยากให้เรื่องลงเอยด้วยดีราบรื่น จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 23 เม.ย. 49 21:43:53 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอบคุณหนมจีน (ใช่ไหมคะ จำได้) ปิ๊บโป้แต่งงานกับปิยามานานแล้วค่ะ พูดภาษาไทยได้และเข้าใจภาษาไทยดีค่ะ มาแล้วค่ะ มาต่อกัน ตอนที่ 28 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4312321/W4312321.html#5 ปล. เขียนผิดมาราธอนเลย -*- แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 49 11:56:17 แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 49 11:55:11 แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 49 11:54:33 จากคุณ : ชมเช้า - [ 25 เม.ย. 49 11:46:47 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ฟิลิปโป้พูดดีจัง จากคุณ : scottie - [ 25 เม.ย. 49 14:00:29 ]