ตอนที่ 3 : ยักษ์ในหอ 8 หญิง


หลังจากจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย ผมก็ได้สอบเอ็นทรานซ์ติดคณะแพทยศาสตร์แห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งที่นี่เองที่ผมได้พบประสบการณ์ลึกลับแปลกๆมากมาย บางเหตุการณ์ก็ได้รับฟังจากเพื่อนๆนักศึกษาแพทย์ ซึ่งในบรรดาเพื่อนๆเหล่านั้นก็รวมไปถึง  ปูและมินท์


ปูและมินท์เป็นเพื่อนสนิทกัน เป็นเด็กหอและก็เป็นเพื่อนร่วมห้องเดียวกันหรือที่เรียกว่ารูมเมทน่ะแหละครับ โดยห้องที่ทั้งสองอยู่ในปี 1 นั้นอยู่ที่หอ 8 หญิง ซึ่งเป็นหอที่ทางมหาวิทยาลัยจัดให้สำหรับเด็กที่ไม่ได้อยู่ในตัวเมืองเชียงใหม่ ส่วนจะเป็นห้องเบอร์อะไรนั้นต้องขอสงวนไว้ก่อน โดยห้องที่ทั้งสองได้พักสามารถพักได้ 4 คน ลักษณะเป็นเตียงสองชั้น 2 เตียง ปูและมินท์ได้นอนเตียงชั้นบนทั้งคู่ ส่วนเตียงชั้นล่างเป็นของรูมเมทอีกสองคน คือ จอย กับ เอ๋  ทั้งสี่คนเรียนอยู่คณะแพทย์ทั้งหมด

เมื่อได้เข้าพักแรกสุดก็ต้องเก็บกวาดเช็ดถูตามประสา พลันสายตาปูก็เหลือบไปพบกับสิ่งหนึ่งด้านในสุดของตู้เสื้อผ้า

“ อะไรเนี่ย ใครเอาพระมาวางไว้ตรงนี้ ”
“ สงสัยเจ้าของเก่าลืมไว้มั้ง ” มิ้นท์ตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ งั้นเราย้ายพระท่านไปไว้ตรงอื่นนะ” ว่าแล้วปูก็ย้ายพระพุทธรูปองค์นั้นไปไว้บริเวณหลังตู้เสื้อผ้าของเธอ  

หลังจากนั้นทั้งสี่คนก็ทำความสะอาดห้องต่อตามปกติ ซึ่งห้องค่อนข้างรกมากๆเนื่องจากผ่านช่วงปิดเทอมมานาน 3 เดือน

“ เสร็จซะที  แหม กว่าจะเก็บกวาดเรียบร้อยเล่นเอาหมดแรง ” มิ้นท์นั่งแปะอยู่กับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงซึ่งก็ไม่ต่างไปจากรูมเมทอีก 3 คนของเธอเท่าไรนัก

“ ไปๆ พวกเราอาบน้ำแล้วออกไปหาอะไรกินกันดีกว่า ” จอยเสนอ
“ ดีเหมือนกัน นี่มันเกือบทุ่มแล้วนี่ ก็ว่าทำไมหิวแล้ว ” เอ๋สาวรูปร่างตุ้ยนุ้ยประจำห้องเห็นด้วย


เมื่อทั้งสี่สาวพราวเสน่ห์แห่งหอ 8 หญิงกลับจากกินมื้อเย็นในเวลาประมาณ 3 ทุ่ม ด้วยความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจากการเก็บกวาดทำให้ทั้งสี่หลับไปแทบจะในทันทีที่หัวสัมผัสกับหมอน แน่นอนว่าเตียงใครเตียงมัน


เมื่อปูสะดุ้งตื่นขึ้นก็พบว่าเธอยืนอยู่ในสถานที่หนึ่งที่ไม่รู้จัก ดูจากท้องฟ้าคงตอนเย็นๆ ไม่มี
ใครอยู่ ปูยืนอยู่เพียงลำพัง นี่คงคือความฝันแต่ก็เป็นฝันที่ประหลาดไม่เหมือนฝันเพราะรู้สติสัมปชัญญะดี หรือนี่คือความจริง  มิใช่ฝัน!

“ ตึง … ตึง … ตึง … ” แว่วเสียงประหลาดมาแต่ไกล
ปูเริ่มออกเดิน แต่ก็นั่นแหละไม่รู้จุดหมาย ยังไงก็ลองเดินไปก่อน

“ ตึง … ตึง … ตึง … ” เสียงดังแว่วมาแต่ไกลอีก ทิศทางด้านหลัง ตรงข้ามกับที่ปูกำลังจะเดินไป
ที่นี่มันที่ไหน จริงหรือฝันแล้วเราจะเดินไปที่ไหนดี ปูถามตัวเองด้วยความฉงนแต่ไม่มีซึ่งความกลัว

“ ตึง … ตึง … ตึง … ” เสียงอะไรหนักๆดังเป็นจังหวะด้านหลัง ระยะไม่ไกลนัก
ปูเร่งฝีเท้า ความมืดเริ่มโรยตัวมาอย่างรวดเร็วพอๆกับความกลัวที่เริ่มเกาะกุมหัวใจของปู

“ ตึง … ตึง … ตึง … ” เสียงปริศนาดังอยู่ด้านหลังปู กระชั้นเข้ามา

ปูเร่งฝีเท้าจนเป็นวิ่ง แต่ยังไม่วายเหลียวกลับไปดู

เบื้องหลังปูนั้นคำตอบของเสียงปริศนาปรากฏแล้ว นั่นคือ ชายร่างใหญ่สูงราว 3 – 4 เมตร ตัวแดงเข้ม สายตาวาววับดุจจะกินเลือดกินเนื้อ มือข้างหนึ่งถือกระบองเหล็ก

หัวใจแทบหยุดเต้น เลือดในกายเย็นเฉียบกับภาพอสุรยักษ์ประหลาดที่ไม่คิดฝันว่าจะได้พบเห็นในชีวิตนี้ แต่บัดนี้เธอกำลังเผชิญหน้าอยู่

ก่อนมหันตภัยแห่งชีวิตจะถึงตัว พลันอนุสติที่ยังเหลืออยู่ของปูได้เตือนให้ออกวิ่งทันที

“ ตึง ! ตึง ! ตึง ! ” อสูรร้ายตนนั้นไล่ตามอย่างกระชั้นชิด

“ ช่วยด้วย ! ใครช่วยที !” ปูวิ่งไม่คิดชีวิต พลางร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ

“ ตึง ! ตึง ! ตึง ! ” ยักษ์ปิศาจตนนั้นใกล้เข้ามาทุกขณะจิต

“ กรี๊ด ! ช่วยด้วย ! ” ปูวิ่งไม่คิดชีวิต  พลันเหตุการณ์เหมือนกับนิยายหรือหนังที่เธอเคยดูนั่นคือ …

เธอหกล้ม !!

ยักษ์ปักหลั่นยืนอยู่เบื้องหน้าเธอ สายตาอาฆาตแค้น พลัน! กระบองในมือยกสูงขึ้น เป้าหมายคงไม่ใช่ที่อื่นใดนอกจากหมายจะทุบตัวเธอให้แหลกเหลวในบัดดล

“ กรี๊ดดดดดดดดดด ”  นี่เป็นเสียงร้องสุดท้ายของปู ก่อนสติจะดับวูบลง

“ ปู ปู ตื่นๆ เป็นอะไร ”
“ ปู ตื่นได้แล้ว เป็นอะไรฝันร้ายเหรอ”

ปูค่อยๆลืมตาเบื้องหน้าของเธอคือจอยกับเอ๋ ถัดไปเป็นมิ้นท์ที่นั่งหน้าซีดอยู่  นี่มันห้องในหอของมหาวิทยาลัยซึ่งตอนนี้ก็เริ่มอาบด้วยแสงยามเช้าแล้ว

เมื่อกี้คือความฝัน !! บ้าจริงฝันอะไรเป็นตุเป็นตะเหมือนจริงชะมัด ดูสิเหงื่อท่วมตัวเหมือนไปวิ่ง -มาจริงๆเลย

“ ไม่มีอะไรหรอกเพื่อนๆ เราฝันร้ายน่ะ”  โล่งใจแน่เพราะยังไงก็แค่ฝัน
“ แล้วฝันยังไงล่ะ ฝันร้ายใช่ม้า ” จอยนึกสนุกถามต่อ

“ เออ ใช่ฝันร้าย ฝันว่ามียักษ์วิ่งไล่จะฆ่าน่ะ” ปูเล่าให้บรรดารูมเมทฟัง

“ ปู ยักษ์ที่ว่านั่นตัวสีแดงๆถือกระบองใช่ไหม” มิ้นท์ถามปากสั่นๆ ตอนนี้เธอเริ่มร้องไห้แล้ว

“ ใช่ มิ้นท์รู้ได้ยังไง  แล้วมิ้นท์ร้องไห้ทำไม” ปูเริ่มงงกับอากัปกิริยาของเพื่อนซี้
“ เรากลัวน่ะปู คือเมื่อคืนนี้ … ” มิ้นท์เล่าไปร้องไห้ไป

“ เมื่อคืนเราตื่นมากลางดึก แล้วพอดีมองไปทางเตียงปู เราเห็น … ”
“ เห็นอะไร ” ปูถามเสียงสั่น

“ เราเห็นผู้ชายตัวใหญ่ผิวแดงเข้ม มือถือกระบอง ยืนจ้องปูอยู่ตรงเตียงปู ”
“ เรากลัวเลยคลุมโปงจนหลับไปพึ่งมาตื่นเมื่อกี้แหละ ตอนแรกนึกว่าฝัน พอได้ยินปูเล่าก็เลยรู้ว่าไม่ใช่ฝันแน่ๆ” มิ้นท์เล่าเสียงสั่นไม่แพ้กัน

หลังจากนั้นสี่สาวจึงรีบออกไปทำบุญตักบาตร นอกจากนี้แล้วยังย้ายพระพุทธรูปไปไว้ที่เดิมซึ่งก็ไม่รู้ว่าเกี่ยวกันหรือเปล่า แต่หลังจากนั้นชายร่างใหญ่ผิวสีแดงก็ไม่เคยปรากฏกายให้เห็นอีกเลย และแน่นอนไม่นานนักเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องเล่าที่รู้กันไปทั่วหอพักและทั่วคณะแพทย์ของผม – เรื่องยักษ์ในหอ 8 หญิง

การผจญภัยของปูและมิ้นท์ยังไม่จบเพียงเท่านี้ ทั้งสองยังต้องเผชิญกับสิ่งลี้ลับอีก ยังไงท่านผู้อ่านคอยติดตามนะครับ