ความคิดเห็นที่ 1 La situation de l’amour ทางเดินริมบาทวิถีที่ผมกำลังก้าวเท้าสั้นๆ อยู่นี้มีผู้คนสวนทางไปมา อยู่มากมาย เวลานี้เป็นเวลาหลังเลิกงาน ทุกคนล้วนรีบเดินหรือไปขึ้นรถ เพื่อจะได้ไปถึงบ้านให้เร็วที่สุด ผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเบื้องบน เอาสองมือที่กวัดแกว่งไปมา เมื่อครู่สอดลงไปในกระเป๋ากางเกงยีนสีซีดที่กำลังสวม ท้องฟ้าหม่นบ่งบอกถึงฝนที่จวนจะตกเต็มที เมฆน้อยใหญ่สีเทาครึ้ม ปกคลุมไปทั่วผืนฟ้า บดบังแสงสว่างจากพระอาทิตย์ดวงโตไปจนหมด ผู้คนรอบกายคงจะสังเกตเห็นสภาวะอากาศเช่นเดียวกับผมจึงรีบเดิน กันอย่างรวดเร็วเพื่อจะได้ถึงที่หมายก่อนฝนจะตก หากผมกลับเป็นหนึ่ง ในทั้งหมดที่กำลังเดินเรื่อยๆ เหมือนไม่เกรงกลัวต่อสายฝนกระนั้น เห็นสายฝน...หลายคนอาจจะรู้สึกว่า...เหงา หลายคนอาจจะรู้สึกว่ามัน...น่าเบื่อ หลายคนอาจะรู้สึกว่ามัน...น่ารำคาญ แต่สำหรับผม...มันคือความชุ่มชื้น ความชุ่มชื่นที่เคยหล่อเลี้ยงหัวใจของผม... แปะ...แปะ...ซ่า... ไม่ถึงสิบนาทีหลังจากนั้น ฝนเม็ดแรกก็ตกลงมาโดนตัวผม ก่อนจะค่อยๆ โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ผู้คนบริเวณนั้นรีบวิ่งเข้าไปหลบในที่มีกำบัง บ้างก็รีบเดินให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้ถึงสถานีรถไฟฟ้าที่อยู่ไม่ไกลออกไป หากผมยังคงก้าวเท้าสม่ำเสมอเช่นเดิม... ไม่คิดจะหนี... ไม่คิดจะปฏิเสธ... ไม่นานนัก ผมก็เดินมาจนถึงร้านกาแฟร้านหนึ่ง คาเฟ่เล็กๆ หากดูแล้วน่ารัก แผ่นกระจกใสภายนอกร้านมีหยดน้ำเกาะอยู่มากมาย จากละอองที่พัดมาจากสายฝนที่พรำลงมาไม่ขาดสาย ‘La situation de l’amour’   ผมเงยหน้าขึ้นมองชื่อร้าน แผ่นป้ายเล็กๆ มีตัวอักษรสีช็อกโกแลต ข้างๆ มีแก้วกาแฟสีน้ำตาลอ่อนประดับตกแต่งไว้อย่างสวยงาม ‘กุ๊งกิ๊ง กุ๊งกิ๊ง’ เสียงกระดิ่งเหนือกระจกใสดังขึ้นเมื่อผมผลักบานประตูเข้าไป พลางสายตา ก็มองไปรอบๆ ร้าน ตอนนี้ไม่มีลูกค้าคนอื่นอยู่เลย ตรงเคาน์เตอร์เก็บเงินก็ ไม่มีใครบางคนที่ผมคุ้นเคยยืนอยู่เช่นกัน ...ไปไหนของเค้า... คิดไว้แค่นั้น ผมก็เดินไปทรุดตัวนั่งลงยังโต๊ะตัวหนึ่งริมกระจกบานใสที่มอง เห็นสายฝนตกอยู่ภายนอกของร้าน เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนผมได้ ยินเสียงใครบางคนดังอยู่ใกล้ๆ ตัว “รับอะไรดีครับ” ผมหันไปมองนิดหนึ่ง อ้อ อยู่นี่เอง แล้วเมื่อกี๊หายไปไหนหว่า... “ขอเป็นคาปูชิโน่ร้อนครับ” “รับของว่างเพิ่มไหมครับ” ผมส่ายหน้าน้อยๆ ปฏิเสธ “ไม่ล่ะครับ ขอบคุณครับ” “รอสักครู่นะครับ” เสียงหวานๆ บอกเบาๆ ทำให้ผมต้องเหลียวมองตามไปอย่างทุกครั้ง เด็กหนุ่ม ร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวกับกางเกงแสล็คสีดำ ถูกคลุมทับไปด้วย ผ้ากันเปื้อนสีครีม ตรงกลางของตัวผ้า มีกระเป๋าเล็กๆ สีน้ำตาลเพื่อใส่ปากกา ทั้งยังมีชื่อของร้านปักเอาไว้อีกด้วย “เอ๊ะ~” “ครับ?” ผมเลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจเมื่อเด็กหนุ่มเดินกลับมาทางผม ใบหน้าเรียวนั้น ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง จนผมต้องถามซ้ำ “มีอะไรหรือเปล่าครับ?” “คุณเปียกขนาดนี้ ผมว่าคุณไปเปลี่ยนชุดหลังร้านก่อนไหมครับ” ผมก้มมองสภาพตัวเอง พลางมองใบหน้ายิ้มแย้มที่พร้อมจะบริการผมของ คนตรงหน้าแล้วก็ได้แต่ยิ้มตอบกลับไปในความหวังดีของอีกฝ่าย “ครับ...ขอบคุณมากนะครับ” “เชิญทางนี้เลยครับ” เด็กหนุ่มพาผมเข้ามาห้องแต่งตัวหลังร้าน สภาพภายในเป็นห้องไม่ใหญ่นัก มีอุปกรณ์เครื่องแก้วในการบริการเครื่องดื่มวางไว้อย่างเป็นระเบียบมากมาย “นี่ครับชุด” คนตรงหน้ายื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกับกางเกงขาสี่ส่วนสีน้ำตาลอ่อนให้ผม คาด ว่าคงจะเป็นเสื้อของเขาที่นำมาเก็บไว้ที่นี่ในยามฉุกเฉิน “ขอบคุณคุณ...เอ่อ...ไม่ทราบว่าจะให้ผมเปลี่ยนตรงไหนครับ” ผมว่าพลางดึงเสื้อยืดคอกลมสีเข้มที่ผมสวมอยู่ออก ไม่ทันได้ฟังคำตอบ จากคนตรงหน้า เมื่อถอดเสร็จผมจึงหันกลับไปมอง “ทางไหนครับ” “เอ่อ...ห้องน้ำอยู่ทางนั้นครับ” มือของอีกฝ่ายชี้ไปยังมุมขวาของห้องที่ไม่ไกลนัก ผมพยักหน้า ก่อนจะ เดินไป เมื่อเรียบร้อยออกมาอีกครั้งก็พบว่าเด็กหนุ่มคนนั้นกำลังวุ่นอยู่กับ การชงกาแฟให้กับลูกค้าผู้หญิงรายหนึ่งที่มากับลูกสาวตัวน้อย “มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” ผมยิ้มถามคนตรงหน้าที่กำลังจะยกแก้วกาแฟมอคค่าร้อนๆ นั้นไปเสิร์ฟ หากเด็กหนุ่มหันมาส่ายหน้ายิ้มตอบให้ผม ก่อนจะเดินไป ผมเดินตามไป ก่อนจะทรุดกายนั่งลงที่โต๊ะตัวเดิม...ตัวริมกระจกใสนั้นเอง ตอนนี้ฝนที่เคยตกหนักหยุดลง มีให้เห็นเพียงถนนชื้นแฉะกับผู้คนที่กำลัง สาวเท้าไปยังจุดหมายเพราะเสียเวลาในการหลบฝนมามากแล้ว “นี่ครับคาปูชิโน่” กาแฟรสดีถูกวางลงตรงหน้าผม กลิ่นหอมอ่อนๆ ของมันโชยขึ้นมาจาก แก้วเซรามิคสีน้ำตาลอ่อนเนื้อดี ผมหันไปหาเด็กหนุ่มพลางเชื้อเชิญให้อีก คนนั่งด้วยกัน “นั่งด้วยกันก่อนสิครับ” “ไม่เป็นไรครับ ผมมีงานต้องทำอีก” ผมเหลียวมองไปรอบๆ ร้าน พลางเลิกคิ้วหันไปมองอีกคนอย่างสงสัย “งานอะไรครับ ผมไม่เห็นจะมีลูกค้าอยู่เลย นอกจากโต๊ะนั้น” เขาพยักหน้า สงสัยจะอับจนคำพูดที่ไม่สามารถหาเหตุผลมาโต้แย้งผมได้ จึงจำต้องนั่งลง จนตอนนี้ผมเพิ่งจะมีโอกาสพินิจใบหน้าของอีกฝ่ายตรงๆ เด็กหนุ่มตรงหน้าผมมีใบหน้าเรียวยาว ดวงตาไม่ตี่ตามแบบฉบับหนุ่มตี๋ หากก็ ไม่โตจนเกินไป จมูกได้รูปรับกับเรียวปากบางสีอ่อน รูปร่างสมส่วนไม่ใหญ่ หรือเล็กมากนัก ดูๆ ไป ก็น่ารักดีนะ เอ๋... หรือเราจะชอบเด็กคนนี้ซะแล้วเนี่ย ผมอมยิ้มเมื่อคิดถึงตรงนี้ จนเห็นอีกคนที่นั่งตรงหน้าทำหน้าสงสัยนั่นแหละ ผมถึงยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ จนได้รอยยิ้มสดใสกลับมาเป็นการตอบแทน “คุณชื่ออะไรครับ ผมธาวินทร์ เรียกผมว่า ‘วินท์’ ก็ได้ครับ” “เอ่อ..” คนตรงหน้าดูเหมือนจะตกใจกับคำถามแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของผม “ผมศิรภัทร เรียก ‘พัท’ ก็ได้ครับ” ผมพยักหน้ารับรู้...ก่อนจะถามต่ออย่างสงสัย ร้านนี้ผมก็มาออกบ่อย แต่ ทำไมมาทีไรก็เจอแต่เขาทุกครั้ง แต่บางทีก็จะมีพนักงานคนอื่นบ้างเหมือน กันแต่น้อยมาก “คุณเป็นเจ้าของร้านหรือครับ” “เปล่าครับ...ร้านของคุณอาน่ะครับ พอดีแกต้องเดินทางไปต่างจังหวัดบ่อยๆ ผมเลยมาดูแลให้แทน” “ครับ...แล้วทำคนเดียวแบบนี้มีเวลาไปเรียนหรือครับ” “ไม่ต้องไปครับ...พอดีผมกำลังเก็บข้อมูลทำธีซิส อยู่น่ะครับ” “อ้อ...” ผมพยักหน้ารับรู้อีกครั้ง อดจะทึ่งกับคนตรงหน้าไม่ได้ ตอนแรกผมมอง แล้วนึกว่าเด็กหนุ่มน่าจะกำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 2 หรืออย่างมากก็ชั้นปีที่ 3 เสียอีก “ผมไปเช็คบิลโต๊ะโน้นก่อนนะครับ” แล้วเด็กหนุ่มเดินไปยังเคาน์เตอร์ก่อนจะจัดการเช็คบิลให้หญิงสาวที่มากับ ลูกน้อยหลังจากเขาไม่นานนัก ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม นั่งอยู่นาน ผมก็ได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์ในเรื่องต่างๆ  ประวัติรวมทั้ง ความเป็นมาตลอดจนความชอบกับเด็กหนุ่ม เราสองคนหัวเราะอย่างสนุก เมื่อใครคนใดคนหนึ่งเล่าถึงเหตุการณ์เสี่ยงในการถูกจับได้ หรือหน้า แตกในโอกาสต่างๆ ของตนเองให้คู่สนทนาฟัง ผมมองนาฬิกาข้อมือ เกือบทุ่ม...ก่อนจะมองออกไปนอกกระจก นี่ก็มืดแล้ว คนตรงเขาจะปิดร้านกี่โมงกันนะ “เห็นทีผมต้องกลับก่อนแล้วครับ” “ครับ” อีกคนตอบด้วยรอยยิ้ม “ไว้มาใช้บริการใหม่นะครับ” “อ้อ...เสื้อผ้า เดียวผมไปเอาก่อนนะครับ” ผมทำท่าจะลุกขึ้น หากก็อีกฝ่ายจับข้อมือไว้เสียก่อน จนเมื่อผมหันมาเลิกคิ้ว ถามนั่นแหละ เด็กหนุ่มที่ลืมตัวจึงได้ปล่อยมันออก “เดี๋ยวผมจัดการให้ก็ได้ครับ” “ไม่เป็นไรครับ” ผมรีบส่ายหน้าพลางปฏิเสธ “ผมรบกวนคุณเปลี่ยนชุดของคุณ จะให้คุณมาจัดการเสื้อผ้าผมได้อีกยังไง” ว่าแล้วผมก็เดินกลับเข้าไปหลังร้าน หยิบเสื้อผ้าได้ก็หันรีหันขวาง ไม่รู้จะหา อะไรมาใส่กลับบ้าน จนเด็กหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมถุงพลาสติกนั่นแหละ ผม ยิ้มขอบคุณ ก่อนจะรับมา “ขอบคุณมากนะครับ” “ไม่เป็นไรครับ ไว้มาใช้บริการบ่อยๆ ก็พอ” “แน่นอนอยู่แล้วครับ อย่าบอกนะว่าคุณไม่เคยเจอผมน่ะ” “เอ่อ...เคยสิครับ คุณมาออกบ่อยไป” “เห็นหรือเปล่า บอกแล้วผมน่ะลูกค้าประจำนะ” “ครับๆ รู้แล้วล่ะ” ศิรภัทรยกมือทำท่ายอมแพ้ ก่อนจะเดินนำผมออกไปข้าง นอกร้าน “แล้วนี่คุณจะกลับบ้านยังไงครับ” “ก็อาจจะรถแท็กซี่ หรือรถเมล์มั๊งครับ พอดีวันนี้รถผมเสียน่ะ” “ถ้าไม่รังเกียจให้ผมไปส่งไหมครับ” ผมเสนอย่างอยากจะช่วยเหลือคนตรงหน้าพร้อมยิ้มให้ ศิรภัทรยิ้มตอบหาก คำตอบที่ได้รับกลับเป็นการปฏิเสธเสียนี่ “ไม่เป็นไรดีกว่าครับ” แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 11:54:38 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 11:52:52 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 11:50:43 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 11:47:23 จากคุณ : OgaRyu - [ 24 เม.ย. 49 11:45:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “หรือคุณไม่ไว้ใจผม” ผมดักคออย่างรู้ทัน ความจริงผมรู้หรอกว่าทำไมคนตรงหน้าถึงไม่ยอม ไปกับผมไม่ใช่ความไว้ใจหรอก คงเป็นความเกรงใจมากกว่า “ไม่ใช่ครับ...คือผมเอ่อ...” “ครับๆ เอาเป็นว่าเป็นการตอบแทนที่คุณให้ผมเปลี่ยนนี่” ว่าแล้วผมก็มอง เสื้อผ้าบนตัว “นี่จะปิดร้านกี่โมงครับ” “ปิดเลยก็ได้ครับ คงไม่มีลูกค้าแล้ว” ว่าแล้วศิรภัทรก็ถอดผ้ากันเปื้อนออก จากตัวพลางนำไปแขวนไว้ตรงที่แขวนผ้าริมประตู “เดี๋ยวผมขอจัดการบัญชีอีกนิดหน่อยนะครับ” คนพูดเดินนำผมออกไปจากห้องหลังร้าน ก่อนจะเดินไปยังประตูกระจก หน้าร้าน เปลี่ยนป้ายจากคำว่า ‘OPEN’ เป็นคำว่า ‘CLOSE’ แทน ผมจึงเดินไป นั่งหลังเคาน์เตอร์ที่เด็กหนุ่มเช็คบัญชีอยู่อย่างถือวิสาสะ “เสร็จแล้วครับ” ไม่เกินสิบห้านาทีหลังจากนั้นผมกับเขาก็พร้อมออกเดินทาง ศิรภัทรเช็ค ความเรียบร้อยของร้านอีกนิดหน่อย ก็ล็อกประตูหน้า เดินตามมายังรถของ ผมที่จอดอยู่ “เชิญครับ...” ผมว่าพลางเปิดประตูเผยมือให้ศิรภัทรเข้าไปนั่ง จนเห็นอีกฝ่ายทำท่าเขินๆ ใส่ ผมก็เลยได้แต่ยืนหัวเราะในความน่ารักขึ้นมา “คุณหัวเราะอะไรครับ” “เปล่าครับ ไม่มีอะไร” ผมปฏิเสธเสียงใสพลางเดินไปยังฝั่งของคนขับ เมื่อปิดประตูด้านที่นั่งข้าง คนขับให้เด็กหนุ่มเรียบร้อยแล้ว บิดกุญแจรถได้ ก็สตาร์ทออกเดินทางในทันที เวลานี้บนท้องถนนคลาคล่ำไปด้วยรถยนต์มากมาย อาจจะเป็นเพราะว่าก่อน หน้าฝนตก การจราจรหลังฝนตกอย่างนี้จึงติดขัดกว่าปกติเพราะผู้คนรอจน แน่ใจว่าฝนหยุดจึงออกเดินทาง ไม่ใช่ว่ากลัวเปียก แต่กลัวเรื่องความปลอดภัย เสียมากกว่า “หนาวไหมครับ...” ผมถามทำลายความเงียบขึ้น เมื่อเห็นร่างของอีกฝ่ายดูจะห่อตัวเข้าหากันอย่าง คนที่เจออากาศหนาว หากใบหน้าของศิรภัทรกลับส่ายไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ “ไม่หนาวครับ” “แน่ใจนะ” ผมยังคงถามต่อ ระหว่างที่รถติดไฟแดงนี้ ผมจึงเอื้อมมือไปด้านหลัง หยิบเอา เสื้อคลุมของชุดสูทสีดำสนิทตัวโตส่งให้เขา ศิรภัทรทำหน้าลังเลนิดหน่อย ก่อนจะยกมือรับไป “ขอบคุณครับ แต่ความจริง ผมไม่ได้หนาวมากขนาดต้องใส่เสื้อตัวใหญ่ขนาดนี้สักหน่อย” เขาอุบอิบว่าเสียยืดยาว แต่ก็ยอมสวมเสื้อคลุมตัวนั้นอยู่ดี ไม่รู้เพราะความ หนาวที่รู้สึกมากขึ้น หรือเพราะดวงตาดุๆ ของผมที่มักจะไว้มองน้องๆ เวลา ไม่เชื่อฟังคำสั่งกัน “คุณชอบเพลงนี้ไหมครับ” “ครับ?” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วหันกลับมาถามผม หลังจากที่เจ้าตัวเหม่อมอง ไปยังท้องถนนด้านนอกหน้าต่างรถอยู่นานสองนาน ผมพยักเพยิดในยัง เพลงในวิทยุที่กำลังเปิดอยู่ “เพลงนี้น่ะครับ ชอบหรือเปล่า” “ก็ชอบครับ...แต่มันเหมาะกับคนอกหักมากกว่า” “ก็ผมอกหักนี่” ผมว่าต่ออย่างต้องการบอกเล่า ศิรภัทรหันมามองหน้าผม อย่างไม่ค่อยเชื่อสัก เท่าไหร่ “ทำไมล่ะครับ คนอย่างผมอกหักไม่ได้หรือครับ” “ก็...” คนพูดทำหน้าปั้นยาก “ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอกครับ เพียงแค่คนเอ่อ... หน้าตาดีอย่างคุณ ไม่น่าจะมีคนไม่สนใจนะครับ” ผมอดหัวเราะเก้อๆ กับคำชมนั้นไม่ได้ “ขอบคุณครับที่ชม...แต่ยังไงผมก็ อกหักไปแล้วล่ะครับ” ผมว่าต่อ “...อย่าซีเรียสไปนะครับ อีกเดี๋ยวคุณก็คงได้ใครสักคนมาดามหัวใจเองล่ะครับ” “โอ๊ย...คุณ พูดยังกับผมจะหาแฟนได้ตามท้องตลาดและร้านค้าชั้นนำอย่างนั้นแหละ” คนข้างๆ ผมหัวเราะเสียงใส “ฮ่าๆๆ ตลกจริงคุณนี่ มีมุขได้ตลอดจริงๆ” “หรือคุณจะเป็นคนดามให้ผมดีล่ะครับ” ผมว่าพลางทำสายตากริ่มกริ่มใส่ ทำท่าโน้มตัวไปหาอีกฝ่าย แต่ไม่ทันจะได้ ไปเกินยี่สิบองศา เสียงแตรจากรถด้านหลังก็ดังขึ้นมาเสียก่อน   ผมรีบผละจากการกระทำเมื่อครู่กระชากรถออกตัวอย่างรวดเร็ว เพราะไม่รู้ ป่านนี้รถคันหลังจะด่าพ่อล่อแม่กันให้ขนาดไหนแล้ว เล่นเอาคนข้างๆ ที่นั่งข้าง คนขับเหวอจับไว้แทบไม่ทัน “ช้าๆ หน่อยสิครับ” “ขอโทษครับ แหะ แหะ” แล้วผมก็ลืม เผลอยกมือเกาหัวซะจนโดยอีกคนเรียกเสียงดัง เพราะปล่อยพวงมาลัยอีกครั้ง “เฮ้อ! เกือบไปแล้วไหมล่ะ” ศิรภัทรว่าพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก ผมหันกลับไปยิ้มให้อีกฝ่ายเจื่อนๆ เป็นความผิดของผมเองที่ไม่ระวังแบบนี้ “คุณไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่าครับ” “ครับ...ไม่เป็นไร” คนฟังทำหน้านิ่ว “นี่ถ้าคุณขับรถคนเดียว ไม่ใช่ชนไปแล้ว เหรอเนี่ย” “ไม่หรอกครับ เพราะถ้าผมนั่งคนเดียว ผมคงไม่ทำอะไรแบบนั้นแน่ๆ” คำว่า ‘แบบนั้น’ คงทำให้อีกฝ่ายนึกได้ จนต้องหันหน้าหนีไปมองข้างหน้าต่าง ทันที ทำเอาผมไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี หลังจากนั้นดูเหมือนจะไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาอีก จนผมต้องถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อถึงทางแยกสองทาง ซึ่งเป็นเส้นทางไปยังคอนโดมิเนียมของคนผู้โดยสาร จำเป็น เขาเพียงหันมาตอบ ก่อนจะหันกลับไปมองข้างทางต่อ ผมกลัวเขา จะโกรธจริงๆ  ทำไมไม่พูดกับผมเลยครับเนี่ย “ที่นี่ล่ะครับ” “ครับๆ” ผมรีบจอดรถตามที่อีกคนบอก หันไปมองคอนโดมเนียมสูง ก่อนคนข้างๆ จะเปิดประตูลงมาจากรถ โดยมีผมลงตามไปด้วย “จะขึ้นไปทานน้ำก่อนไหมครับ” “ให้ผมขึ้นไปแน่นะครับ” “อ้าว” ศิรภัทรทำหน้าสงสัย “ทำไมจะไม่ให้ขึ้นล่ะครับ นี่ผมก็อยู่คนเดียว” “อ้อ....ครับ” ผมพยักหน้า ก่อนจะเดินไปขึ้นรถอีกครั้ง ขับไปจอดยังที่จอดรถที่มีไว้สำหรับ จอดชั่วคราวบริเวณด้านหน้าของตึกนั่นเอง --- “เชิญครับ รกหน่อยนะ” เขาผายมือเชื้อเชิญแขกอย่างผมให้เข้าไปในห้องเมื่อเรามาหยุดอยู่หน้าประตู ที่มีป้ายหมายเลขห้องแปะไว้ชัดเจนว่า ‘410’ ผมพยักหน้ายิ้มให้ พลางเดิน ตามเข้าไป “อยู่คนเดียวหรือครับ” “ใช่ครับ” เขาหันมายิ้มตอบ ผมเลยถือวิสาสะเดินไปนั่งบนโซฟาตัวหนึ่งที่จัดไว้บริเวณ ที่คาดว่าเป็นห้องรับแขก มองดูอีกคนที่กำลังจัดหนังสือนิตยสาร รวมทั้งหนังสือพิมพ์ต่างๆ ไว้ให้เรียบร้อยมากขึ้น “ดื่มอะไรดีครับคุณวินท์” “น้ำเปล่าก็ได้ครับ...แล้วก็เรียกผมว่าวินท์ก็ได้ อย่ามาคงมาคุณกันเลย” “ครับ สักครู่นะครับ” ศิรภัทรว่าไว้แค่นั้น ก่อนเจ้าตัวจะเดินไปเปิดตู้เย็นเล็กๆ ที่วางอยู่ไม่ไกลนัก ผมหันมองไปยังรอบๆ ห้องอย่างสำรวจ จะว่าผมถือวิสาสะก็ใช่ล่ะ ห้องนี้ตกแต่งสไตล์เรียบๆ หากดูสบายตา ผนังทุกด้านเป็นสีฟ้าอ่อน รับกับ โซฟาตัวสีฟ้าที่ผมกำลังนั่งอยู่ มีโต๊ะรับแขกตัวเล็กระหว่างโซฟาทั้งสามด้าน ผ้าม่านลายดอกไม้เล็กๆ สีฟ้าอ่อนเช่นกัน “ได้แล้วครับ” “ขอบคุณครับ” ผมรับแก้วน้ำทรงสูงมาจากมืออีกคน ศิรภัทรเดินมานั่งยังโซฟาตรงข้ามกับผม ผมก้มลงดื่มน้ำที่อีกคนอุตส่าห์นำมาให้ ก่อนจะวางแก้วลง หันไปมองนาฬิกา บนผนังก็เลยได้เวลาลากลับ “งั้นผมกลับก่อนนะครับ” “อ้าว...เพิ่งขึ้นมาทำไมรีบกลับล่ะครับ” “อ๋อ พอดีผมนึกได้ว่ามีธุระน่ะครับ เอ...หรือผมจะอยู่กับคุณต่อดี คุณต้องเหงาแน่ๆ ใช่หรือเปล่าครับ” ผมว่าพลางทำสายตาเจ้าเล่ห์ใส่ ก็เลยได้ค้อนวงโตตอบกลับมาเสียนั่น ผมหัวเราะขำ ก่อนจะพาตัวเองไปยังประตู “ขอบคุณมากนะครับ สำหรับเสื้อผ้า ไว้ผมจะซักมาคืนให้” “ครับ ไม่ต้องรีบก็ได้” “งั้นผมกลับล่ะครับ ไม่ต้องไปส่งหรอก” “ครับผม” ศิรภัทรยิ้มให้ ผมจึงยิ้มตอบพร้อมทั้งกล่าวลา ถึงแม้ไม่ได้คุยกันมากมาย...หรือคบกันมาเป็นปีๆ แต่แปลกที่ผมกลับรู้สึกดี กับคนตรงหน้าเป็นพิเศษ หรือสายฝนจะส่งคนบนฟ้า ...คนที่เฝ้าใฝ่หามาตลอดมาให้กันนะ --- แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 12:10:07 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 12:09:00 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 12:07:43 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 12:05:48 จากคุณ : OgaRyu - [ 24 เม.ย. 49 11:59:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “สวัสดีครับ” เสียงที่ถูกส่งมาจากหลังเคาน์เตอร์ทำให้ผมยิ้มออก เสียง ‘คนบนฟ้า’ ที่สายฝนส่งมาให้ผม “สวัสดีครับ” “อ้าว...วันนี้ไม่มีงานหรือครับ” “อ๋อ...พอดีไปพบลูกค้ามา คงไม่เข้าบริษัทแล้วล่ะ” ผมว่าพลางเดินนั่งยังโต๊ะประจำ ทุกวันนี้ผมมักจะแวะเข้ามาทานกาแฟ หรือของว่างเล็กๆ น้อยๆ หลังเลิกงาน จะเพราะด้วยกาแฟรสนุ่มกับขนม อร่อยๆ หรือเพราะคนตรงหน้าคอยบริการผมก็ไม่ค่อยแน่ใจในตัวเอง เท่าไหร่นัก “นั่งด้วยกันก่อนสิ” “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพัทต้องทำงานก่อน”   สรรพนามที่ใช้ในการเรียกเปลี่ยนไป เมื่อผมกับเขาสนิทกันมากขึ้น จากที่คอยแทนตัวเองว่าผม ก็กลายเป็นว่าแทนด้วยชื่อตัว ดูน่ารักไปอีก แบบนะผมว่า... จนเมื่อเหลือลูกค้าคือโต๊ะผมตัวเดียวนั่นแหละ เขาถึงมาทรุดตัวนั่งลงตรง ข้ามผม “เหนื่อยไหมพัท เห็นวิ่งวุ่นอยู่คนเดียว” “ก็เหนื่อยนะครับ แต่สนุกด้วยแหละ” “แล้วนี่งานไปถึงแล้วล่ะ มัวแต่ทำงานจะเสร็จไหมล่ะ” “ก็ใกล้แล้วครับ...กำลังตรวจความเรียบร้อยน่ะครับ” “คืนนี้ไปดูหนังกันไหม” อยู่ๆ ผมก็เปลี่ยนเรื่องเสียดื้อๆ จนทำเอาอีกคนชะงักมองใบหน้าผมอย่างงงๆ ผมยิ้มหวานให้ พลางย้ำอีกครั้ง “คืนนี้ไปดูหนังกับพี่ไหม พี่เลี้ยงเอง” “เอ่อ...” เขาทำหน้าลังเลนิดหนึ่ง จนผมต้องถามอย่างสงสัย “มีธุระเหรอ งั้นไม่เป็นไรไว้คราวหน้าก็ได้” “ปะ เปล่า ไปครับ” จากนั้นผมก็นั่งจิบกาแฟ ทานเค้กช็อกโกแลตไปพลาง มองเด็กหนุ่มทำงาน ‘คนบนฟ้า’ ที่สายฝนส่งมาให้ผม อดยิ้มน้อยๆ กับความคิดนี้ไม่ได้ ถึงจะเจอกันเพียงแค่ไม่นานนัก แต่ผมกลับรู้สึกดีกับศิรภัทรอย่างบอกไม่ถูก แม้ศิรภัทรจะไม่ใช่คนน่ารัก หรือดูดีเสียมากมายในสายตาใครๆ แต่ผมกลับ รู้สึกว่าเขามีอะไรที่ดึงดูดให้อยากเข้าไปอยู่ใกล้ๆ  ให้คอยดูแลคอยเอาใจใส่ ถ้าหากความรู้สึกนี้มันคือ ‘ความรัก’ ผมก็อยากจะลองรักดูอีกสักครั้ง เมื่อมี โอกาสในตอนนี้ผมก็อยากจะฉกฉวยเอาไว้ ไม่ใช่ยืนมองปล่อยให้ทุกอย่าง มันผ่านไปโดยไม่ทำอะไรเลยเหมือนคราวก่อนๆ --- “พัท” “ครับ?”   คนข้างๆ ผมเงยหน้าขึ้นมาจาการดูเครื่องประดับเงินรูปแบบต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นสร้อย แหวน สร้อยข้อมือที่อยู่ตู้แสดงสินค้าตรงหน้าที่ เจ้าตัวดูอย่างสนใจเป็นพิเศษ “ชอบเส้นนั้นเหรอ” ผมว่าพลางชี้ไปยังสร้อยเงินเสนหนึ่งที่มีจี้เป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวดูน่ารัก ใช่หยอก “ก็สวยดีครับ...” “งั้นพี่ซื้อให้เอาไหม” “เฮ้ย! พี่จะมาซื้อให้พัททำไม ไม่ต้องหรอก” “ครับผม” “หนังจะเข้าแล้ว พัทว่าเราไปดูหนังกันเถอะ” ว่าแล้วศิรภัทรก็เดินนำผมไปยังบันไดเลื่อนเพื่อขึ้นไปยังโรงภาพยนตร์ที่ ตั้งอยู่บนชั้นสูงสุดของห้าง หนังที่เราเลือกดูเป็นหนังคอมมาดี้ตลกๆ ที่ผมกับเขาชอบดูเหมือนๆ กัน เราคิดตรงกันว่า หากในชีวิตประจำวันของเรามีเรื่องให้คิดเสียมากมายแล้ว เราจะมาดูหนังเครียดๆ กันอีกทำไม   เราเข้าไปในโรงเมื่อเหลือประมาณห้านาทีก่อนหนังจะฉาย ดูตัวอย่างหนัง ไปพลาง กินข้าวโพดถังใหญ่สำหรับสองคนและดูดแป๊บซี่ที่ซื้อเข้าไปคน ละแก้วซึ่งศิรภัทรดื้อที่จะจ่ายให้ เพราะจะได้รู้สึกว่า ‘แฟร์ๆ’ กัน ภาพเคลื่อนไหวตรงหน้าดำเนินไปเป็นเวลาสองชั่วโมงเต็ม หากผมคิดว่า รวมๆ แล้วผมดูไปได้แค่ครึ่งชั่วโมงได้กระมัง เพระมัวแต่นั่งมองใบหน้าของ อีกคนหัวเราะร่วนกับภาพตรงหน้าอยู่แทน ดูน่ารัก สดใส แล้วก็เป็นตัวของ ตัวเองดีจริงๆ มีบ้างที่คนถูกมองจะหันมาพร้อมกับเลิกคิ้วถาม แต่ผมก็ส่ายหน้าเสหันไป มองหน้าจอภาพยนตร์เสียทุกครั้ง เจ้าตัวคงรู้แล้วหล่ะว่าโดนแอบมองอยู่ ไม่งั้นผมคงจะไม่สังเกตเห็นใบหน้าระเรื่อของอีกฝ่ายเมื่อโรงหนังสว่างจาก แสงในจอภาพยนตร์เป็นแน่ “เดี๋ยวพัทรอพี่ตรงนี้แป๊บนึงนะ เดี๋ยวพี่มา” “ครับ” ศิรภัทรตอบรับพร้อมกับใบหน้างงๆ ผมเห็นเขานั่งลงตรงเก้าอี้เพื่อรอดู หน้าโรงภาพยนตร์  ก่อนผมจะวิ่งรีบกลับมาภายในสิบนาที ดีที่เขายังนั่ง อยู่ที่เดิมไม่ไปไหนเสียก่อน “ไปไหนต่อไหม” ผมถามพร้อมรอยยิ้ม วันนี้ผมมีความสุขจริงๆ  ศิรภัทรก้มมองนาฬิกาข้อมือ “จะห้าทุ่มครึ่งแล้วพี่ กลับกันดีกว่า” “ครับ” ผมพยักหน้าตกลง มันก็จริงอยู่นี่ก็ดึกแล้ว ไอ้ครั้นจะไปไหนก็คงจะไม่ได้ อีกอย่างพรุ่งนี้อีกคนต้องเปิดร้านด้วย กว่าจะตื่น กว่าจะไปที่ร้าน สายกันพอดี ผมจัดการขับรถพาอีกคนมาส่งถึงที่ ศิรภัทรที่กำลังจะเปิดประตูลงจากรถ หันมาถามผมอย่างไม่แน่ใจ “ว่าไงครับพัท”   “ขับรถดึกๆ อันตรายนะครับ พัทว่าพี่นอนห้องพัทก่อนไหม พรุ่งนี้ค่อยกลับ” “อ่ะ...” ผมครุ่นคิดนิดนึงและก็ตกลงในที่สุด ขับรถไปจอดไว้ใต้ตึกคอนโดมิเนียม ก่อนจะขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นสี่ซึ่งเป็นห้องพักของอีกคน จัดการตัวเองจนเรียบร้อยเราก็มานั่งกันอยู่บนโซฟาตัวสีฟ้าหน้าจอโทรทัศน์ เครื่องเดิม หากกดรีโมตไปมาก็ไม่เห็นจะมีรายการอะไรน่าดูนัก จนแยกย้าย กันจะไปนอนแล้วนั่นแหละ สมองผมก็ครุ่นคิดวุ่นวายไปหมด วันนี้ดีไหม...หรือไว้ก่อนดี วันนี้ล่ะวะ! “พัท” ไม่ทันเสียแล้ว สมองกำลังกลั่นกรอง ไหงปากมันพาไปเรียกอีกคนที่กำลัง ก้าวผ่านหน้าไปเสียแล้ว หนำซ้ำยังไปจับข้อมือเขาไว้อีกต่างหาก จนคน ถูกเรียกไว้หันมามองผมอย่างไม่สงสัย แต่เมื่อตัดสินใจจะทำอะไรไปแล้ว...เราก็ต้องเดินหน้าต่อ ไม่ว่าผลมันจะเป็น อย่างไร เสี่ยงแค่ไหน แต่ถ้าสำเร็จมันก็น่าลองไม่ใช่หรือ “พัท” ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าซ้ำอีกครั้ง พลางมองลึกเข้าไปในดวงตาสีสนิมของ อีกฝ่าย ยกมือของเด็กหนุ่มทั้งสองข้างขึ้นมาเกาะกุมไว้อย่างมั่นคง “รู้ใช่ไหมว่าพี่คิดยังไงกับพัท” จนเด็กหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ ผมจึงพูดต่อ พยายามบังคับเสียงให้หนักแน่น สื่อให้คนตรงหน้าเห็นความตั้งใจจริงของผม “วันนี้พี่จะขอบอกพัทตรงๆ ...แต่ผลลัพท์จะเป็นยังไงพี่ก็จะยอมรับ ขอให้ พัทบอก ...พี่อยากบอกว่า พี่ชอบพัทนะ” “เอ่อ...” “ขอบคุณครับที่รับฟังพี่” ผมว่าต่อเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังนิ่งเฉยอยู่จนน่าใจหาย “งั้นพี่ไปนอนละนะ” ผมก้มหน้าเดินผ่านไปอีกทางเพื่อจะไปยังห้องนอนอีกห้องที่ถูกจัดไว้ให้ แต่เดินไม่ทันจะเกินห้าก้าว เสียงเรียกของอีกคนก็หยุดขาผมไว้เสียก่อน จนต้องหันกลับมามอง “พี่วินท์” “ครับ...” “พัทก็ชอบพี่วินท์” “ว่าไงนะ พี่ไม่ได้ยิน” ผมว่าพลางทำหน้าสงสัย เดินไปยืนข้างหน้าอีกคน ก่อนจะมองใบหน้าใสที่ ค่อยๆ เรื่อขึ้น “พัทว่าไงนะ” “เอ่อ...ไม่มีอะไรครับ” “อ้าว ตะกี๊ยังบอกว่าชอบพี่อยู่เลย” ศิรภัทรเงยใบหน้าแดงๆ ขึ้นมาถลึงตาโกรธๆ ใส่ผมอย่างรวดเร็วจนผมตกใจ ว่าทำอะไรผิดไป “งั้นตะกี๊พี่วินท์ก็ได้ยินอ่ะดิ่ว่าพัทพูดอะไร แล้วยังจะมาถามอีก” ว่าแล้วศิรภัทรก็เบี่ยงตัวจะเดินกลับห้องนอนไปด้วยใบหน้างอง้ำหาก แดงก่ำในคราวเดียวกัน แต่ผมก็มือไวพอจะคว้าอีกฝ่ายมาไว้ในอ้อมกอด ได้ทัน “พี่ขอโทษนะ พี่ก็แค่อยากได้ยินพัทบอกชอบพี่หลายๆ ครั้งนี่” “แล้วมาแกล้งพัทนี่นะ” “พี่เปล่านะ” ผมค่อยๆ ดันตัวเด็กหนุ่มออกจากอ้อมกอด หยิบเอาอะไรบางอย่าง ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะจัดการใส่ให้ร่างตรงหน้าอย่างรวดเร็ว “สร้อยที่ดูเมื่อหัวค่ำ?” “ครับ พี่เห็นพัทอยากได้ แล้วชอบไหมครับ” “เอ่อ...ชอบครับ...” แต่ก่อนจะอีกฝ่ายจะได้พูดอะไรต่อ ผมก็ชิงพูดตัดหน้าออกมาเสียก่อน “พัทเป็นแฟนพี่นะครับ” “เอ่อ...” “นะครับ....” “ครับ” “.........” “เฮ้ย! พี่วินท์ปล่อยพัทลงนะ จะมาอุ้มพัททำไมเนี่ย” “ก็เข้าหอไง” “เข้าหออะไรเล่าพี่วินท์ ปล่อยพัทลงเดี๋ยวนี้น้า” “ไม่ปล่อย!” ไม่ทันที่คนในอ้อมกอดจะได้พูดอะไรต่อ ผมก็รีบพาอีกคนสาวเท้าไปยัง ห้องนอนแรกซึ่งติดกับห้องรับแขกทันที ...ปัง... จบ --- แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 16:17:34 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 16:08:43 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 12:39:08 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 12:18:27 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 12:16:32 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 12:14:19 จากคุณ : OgaRyu - [ 24 เม.ย. 49 12:11:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องน่ารักดีครับ^^ แต่ดูตัดจบเข้า...อย่างกะละครหลังข่าว อิอิ จากคุณ : เจเล่ไลท์ - [ 24 เม.ย. 49 15:30:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Sawasdee Ora, [Warning] : ฟิคชั่นเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้น มิได้ กล่าวถึง พาดพึงไปยังบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือมีอยู่จริงแต่ อย่า่งใด โปรดอ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น..ok ..ka...but ไม่ทันที่คนในอ้อมกอดจะได้พูดอะไรต่อ ผมก็รีบพาอีกคนสาวเท้าไปยังห้องนอนแรกซึ่งติดกับห้องรับแขกทันที..huhuhu..Mai kra read..ka..wait for k'Pete..Dee kra..ka..........Cheer you up... จากคุณ : Namwater - [ 24 เม.ย. 49 16:32:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่ารักอีกแล้ว ไอ้หรั่งเอ๋ย อ่านที่หรั่งเขียนเล่าบรรยากาศร้านกาแฟแล้ว อยากไปนั่งด้วยคน สั่งไอติม (มีเปล่าวะ) มาละเลียด ตบท้ายด้วยม็อคค่า แล้วสายตาก็เหล่นายพัท หลานชายเจ้าของร้านไปด้วย อะไรมันจะสุขไปกว่านี้ หุๆๆ (ไว้วันหลังแกล้งทำตัวเปียกเข้าร้านมั่งดีฝ่า นายพัทจะพาไปเปลี่ยนเสื้อหลังร้านมั้ยน้อ... เอิ๊ก) ส่วนพี่วินท์ก็กล้ามิใช่น้อย ถ้าเป็นเฮียคงได้แต่มองน้ำลายไหนยืดลงถ้วยไอติมแน่ ฮ่ะๆๆ (แถมมีการหมั้นด้วยสร้อยอีกต่างหาก อะไรจะหวานขนาดนี้) ป.ล. ขอโทษด้วยที่ตกอกตกใจในรอบแรก จนทำให้ต้องแก้ไปแก้มาหลายครั้งโดยใช่เหตุ เฮียน้อมรับผิดแต่โดยดีจ้า จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 24 เม.ย. 49 16:34:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องนี้น่ารักจังเลยยย อิอิ แต่ว่ามาต่อหนุ่มสายศิลป์ฯ เร็วๆนะค่ะ จากคุณ : fat@list - [ 24 เม.ย. 49 20:08:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หุหุ  น่ารักดีหรั่ง ทั้งคนทั้งเรื่องนะแระ อิอิ......หวุย  น่ารัก หมายเหตุ  ขณะพิมสติยังไม่ปกติอิอิ... แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 49 22:26:20 จากคุณ : samkubpoom - [ 24 เม.ย. 49 22:17:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 55555555 everybody said this story is so cute um ok i will say very cute na ka 55555 จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 24 เม.ย. 49 23:08:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หุหุ มาเม้นท์ละ อย่างเพิ่งงอน อิอิ หุววววว อ่านเรื่องของน้องคราวนี้รู้สึกว่าอ่านแล้วเนียนขึ้นนะครับ การบรรยายอะไรก็ดูเข้าที่เข้าทางมากขึ้นนะ ชอบจังเลย น่ารักดี ตอนแรกแอบจิ้นไปว่าตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าจะมีอะไรซะแล้นนน อิอิ จากคุณ : โดม... - [ 25 เม.ย. 49 00:25:43 A:161.200.170.95 X:161.200.255.164 TicketID:116810 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืมมม น่ารักดี จบได้เฉียบ ขาดฉึบเลย หึหึหึหึ จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 25 เม.ย. 49 00:32:39 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 25 เม.ย. 49 10:16:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ผมขอเป็น คาปูชิโน่ เย็น ที่หนึ่งคับ นายหรั่ง แล้วรีบมาต่อเรื่อง 'หนุ่มสายศิลป์สะดุดรักประธานนักเรียน' ตอนที่ 9 เร็วๆนะคับ (กะลังเข้าด้ายเข้าเข็ม..555555...) แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 49 10:18:44 จากคุณ : คนชอบนิยายคับ (yamapeejang) - [ 25 เม.ย. 49 10:17:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนแรกแอบจิ้นไปว่าตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าจะมีอะไรซะแล้นนน อิอิ จากคุณ : โดม... - ไอ้โดมหื่น กร๊าก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 25 เม.ย. 49 10:29:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เห็นด้วยกะเฮียพีท พี่โดมหื่น!!! จากคุณ : OgaRyu - [ 25 เม.ย. 49 11:56:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อิจฉาคนมีร้านกาแฟอยู่ใกล้ๆอะ วันหลังเจ้าหรั่งแต่งแบบพระเอกนายเอกเจอกันในเซเว่นบ้างจิ จากคุณ : Je t'aime - [ 25 เม.ย. 49 21:44:32 A:58.8.184.141 X: TicketID:118836 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แง่มมมม หนุกอะ อย่าว่าอย่างู้นอย่างงี้เลยนะ ถ้าเกิดเรื่องยาวมันคลอดออกมายากนัก ....เอาเรื่องสั้นมาปล่อยเยอะๆก็ดีนะ หุหุหุ จากคุณ : oblique - [ 25 เม.ย. 49 22:40:20 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ ^ เห็นด้วยอ่ะ จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 26 เม.ย. 49 02:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น่ารักแฮ๊ะ55 จากคุณ : totoekhung - [ 30 เม.ย. 49 22:49:13 ]