สายฝนร่วงหล่น เปียกป่นซึมผ่านชั้นความชอกช้ำ ดวงตาชุ่มน้ำตา

คือความเศร้า ไม่สามารถแบ่งปันให้กับใครได้ ทำได้เพียงละเมออยู่กับถ้อยคำ ล่องลอยลากพาร่องรอยไปสู่ชั้นฟ้าไปสู่ดวงดาว ไปยังชั้นสถานอันพร่างพราวด้วยถ้อยคำ ถ้อยคำและถ้อยคำ ถ้อยคำงดงาม ถ้อยคำอ่อนหวาน นุ่มละมุนชะล้างอารมณ์หม่น ให้หมดสิ้น เมื่ออะไรๆหายสิ้น ฉันจะได้เลิกสนใจในถ้อยคำเพ้อฝันปลอบประโลมเสียที ความนุ่มละมุนแบบนั้นไม่จำเป็นอีกแล้ว สิ่งที่มากกว่านั้น กร้าวกว่านั้น นั้นคือสิ่งที่ฉันต้องการ เพราะฉันแกร่งขึ้นกว่าตันตนเดิม ฉันมีแรงที่เพิ่มขึ้น สามารถมากขึ้นในการจ้องมองสิ่งสามานย์แล้วขบคิดหาวิธีรับมือกับมัน ฉันดำรงอยู่แบบนี้ในโลก ผ่านการเรียนรู้ ซึมซับ ความหลอกลวงกับความจริง สองสิ่งเท่าเทียมกันอยู่ที่ว่าจะเลือกใช้อะไร ในสถานการณ์แบบไหน


“ผู้หญิงแบบคุณน่ากลัวเกินไป”
“คุณกลัวทุกสิ่งทุกอย่างเกินไปต่างหาก คุณต่างหากที่ไม่รู้จักผู้หญิงเอาเสียเลย หรือไม่แน่คุณนั่นแหละที่มีความเป็นผู้หญิงในตัวมากเกินไป” ฉันพูด
“ใช่ ผมมันอ่อนแอเกินไปที่จะรักคุณ...หรือไม่ก็อ่อนแอเกินไปที่จะมีความรัก”
“คุณน่าจะค้านมากกว่ายอมรับ”
“ผมไม่ใช่คุณ ผู้ช่ำชองในการคัดง้าง”
“ฉันเบื่อบทสนทนาเต็มทีแล้ว”
“ผมไม่ได้เบื่อคุณ แต่เบื่อความนึกคิดแห่งความเป็นตัวตนของคุณ ซึ่งอันที่จริงแล้วผมอาจเบื่อความเป็นตัวเองมากที่สุดในโลก”
“ถ้าฉันทำให้คุณอ่อนแอ คุณต้องเลิกนึกถึงความเป็นตัวตนของฉัน”
“ผมควรทำแบบนั้น ผมจะไม่นึก” อาจมีประกายรางๆชวนโศกล่องออกมาจากตัวผม,ใบหน้าของเขาช่างหมองอะไรได้แบบนั้น คงไม่มีวันที่เราจะไปด้วยกันได้
“สักวันคุณจะเข้มแข็งขึ้น”
“คุณเบื่อบทสนทนาเต็มทนแล้วนี่ หยุดเถิด”
“คุณเองก็หยุดคำนึงถึงภาพฉันได้แล้ว”
ทุกสิ่งจางลง เหมือนเราก้าวเท้าถอยหลังจาก บ่งบอกอย่างมั่นใจได้ว่าเราจะไม่ได้พบกันอีกตลอดไป
ประโยคสุดท้ายของบทสนทนา
“ฤดูใบไม้ผลิในชีวิตยังมาไม่ถึง” ผมพูด
“ฉันรู้จัก เพียง ร้อน ฝน หนาว เท่านั้น” ฉันบอก
ภาพ..... ไม่มีภาพใดๆ



.........................................

กิ่งไม้เบาลอยบนผิวน้ำ ไม้เล็กแห้ง ไม่ว่าน้ำจะซัดพาไปจุดไหนมิอาจขัดขืนได้
เจียดเวลาให้กาแฟ เจียดเวลาให้แมว วันที่กาแฟหมดเจียดเวลาไปซื้อกาแฟ วันที่อาหารแมวหมดเจียดเวลาไปซื้ออาหารแมว ผมไม่เคยรู้ล่วงหน้าเกี่ยวกับฝนตก แต่แมวรู้ แต่ผมไม่รู้ว่าจะรับรู้สิ่งที่แมวรู้ได้อย่างไร
วันที่แมวตาย ผมไม่ต้องเจียดเวลาให้มันอีกต่อไป เวลาในการให้อาหาร เวลาในการซื้ออาหาร เวลาในชีวิตผมเพิ่มขึ้น แต่กลับมีอะไรให้ทำน้อยลง

ผมหมกตัวในห้างสรรพสินค้า เราเคยหมกตัวในห้างสรรพสินค้า เดิน นั่น ยืน กิน ดื่ม ชม สัมผัส
ไม่ได้เจอเธออีก แต่ยังเจียดเวลาไปหมกตัวเช่นเคย
ความจำทำงาน บ่งบอกว่าที่ใดบ้าง ภาพปรากฏ วันเก่า
ใช้เวลาชั่วระยะหนึ่ง ความจำจึงเลิกทำงาน ไม่มีภาพของวันเก่า
เรื่องราวครั้งหลังหายไปหรือเรื่องราวปัจจุบันหายไปกันแน่
ที่ที่แสงตกกระทบไม่ถึง ตรงนั้นจะไม่มีภาพปรากฏ ความทรงจำดำมืดนึกถึงกลับกลายเป็นลืม

ยังมีรายละเอียดมากกว่านี้ แต่ควรเว้นไว้ที่จะกล่าวถึง ไม่มีอะไรสำหลักสำคัญ เป็นเพียงรายละเอียดจริงๆ
เลือกข้ามผ่าน ผละหายไปเสียจากเวลาอันไม่ก่อเกิดผล
แสงอยู่ที่ไหน เดินทางช้าหรือมาไม่ถึง ผมมองไม่เห็นภาพตัวเอง
ไม่มีตัวละครเกิดใหม่ ฉากอยู่ไหน ไม่มีฉาก ไม่มีสถานที่ ทุกสิ่งไม่มี มีตัวผมแต่ผมยังมองไม่เห็น
ลอยอยู่แต่คงไม่ใช่การลอยเป็นเพียงการกระทำที่ไม่สามารถระบุเรียก เรื่องราวหายไปแล้ว
จนกว่าแสงจะส่องมาที่ตัวผม


...................................................

“สิ่งที่คุณต้องการ” เธอถาม
“ความสัมพันธ์” ผมตอบ
“แบบไหน”
“กับผู้คน”
.................................................


แสงที่ส่องเป็นเพียงแสงหิ่งห้อย ผมเดินตามจุดสว่างสลัวนั่น ดูเหมือนทุกอย่างเชื่องช้า ย่างก้าวเพียงสั้นๆวกเวียนไม่เห็นทางข้าง ผมตั้งใจว่าถ้าเจอใครระหว่างทางก็ตามผมจะเข้าไปปฏิสัมพันธ์กับเขาในทันที ผมไม่ได้เจอใคร
ผมกลับมาพบกับจานข้าวแมวใบเก่ากับถ้วยกาแฟที่ยังไม่ได้ล้าง ระหว่างล้างถ้วยกาแฟ ผมคิดว่าจะหาแมวตัวใหม่มาเลี้ยง ผมนอนหลับ

ผมตื่นขึ้น ข่าวในหนังสือพิมพ์วุ่นวาย จอโทรทัศน์มีความพลุกพล่าน
จุดสงบไร้สมดุล ผมกลับมาพบความไม่แน่นอน เหตุการณ์ยากรับมือกลายมาใกล้ รอบข้างผมมีเพียงอุปมาเบาบาง ผมคงจัดการอะไรไม่ถูก ผมทำได้แค่เฝ้าดูและรอคอยการมาถึง
ผมอยากกลับมาพบผู้คน แต่ผู้คนเหล่านั้นไม่อยากพบผม
ยากตั้งสติ โลกแง่ร้ายโจมตี มุมมองยากเกินจะคล้อยในด้านความหวัง ผมพยายามจะไม่กลัว
แล้วผมก็กลัว ผมนึกถึงเธอ ใบหน้าเอือมระอา เธอหันหลังเดินไป ผมเริ่มเศร้าแต่หายกลัว
เมื่อหายเศร้า ผมคงมองอะไรได้ชัดเจนกว่านี้ แม้จะยังไม่ถึงตอนนั้นแต่ผมรู้ตัวว่าจะไม่นึกถึงเธออีก
เวลาเท่าไหร่แล้ว ฤดูใบไม้ผลิของเธอคงมาหาแล้ว
ส่วนผมเพิ่งเรียนรู้ ร้อน ฝน หนาว
เราคงไม่ได้พบกัน แต่เราเคยพบกัน


------------------------------------------


23.45 น.
24 -4-06