ความคิดเห็นที่ 1 “เป็นไงบ้างแก” หญิงสาวถามเมื่อเดินเข้ามาในบ้านชายหนุ่มแล้วพบกับเจ้าของบ้านหนุ่มยังคงนอนอยู่ที่โซฟาตัวในเสื้อผ้าชุดเดิม “แกเองเหรอ” ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมามองแขกผู้มาเยือกก่อนที่จะปิดตาลงตามเดิม “ฉันถามว่าแกเป็นไงบ้าง” แขกผู้มาเยือนยังคงถามคำถามเดิม “ก็ปวดหัวอ่ะดิถามได้ ทรมานเป็นบ้าเลย” ชายหนุ่มตอบทั้งๆที่ยังปิดตาอยู่ “ก็สมน้ำหน้าแล้วนี่ใครใช้ให้แกไปเมาเละเทะซะขนาดนั้นล่ะ” หญิงสาวได้ทีรีบซ้ำเติมทันที “ใช่สิ เรามันไม่มีใครสนใจอยู่แล้วนี่ แล้วแกจะมาสนใจฉันทำไมล่ะ” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ทำไมแกพูดอย่างนี้ ถ้าแกไม่ใช่เพื่อนฉันฉันก็ไม่สนใจแกหรอก แต่นี่แกเป็นเพื่อนฉันไง แกเข้าใจมั้ย” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ “นั่นสินะ เรากับแกเป็นเพื่อนกัน งั้นก็ขอบใจนะเพื่อน” ชายหนุ่มตอบด้วยเสียงหนักแน่นเหมือนเป็นการตอกย้ำคำพูดของตัวเอง ทั้งๆที่หัวใจของเขาเริ่มเจ็บตั้งแต่ได้ยินคำว่าเพื่อนหลุดออกมาจากปากของ‘เพื่อนสนิท’คนนี้ตั้งแต่คำพูดที่แล้วของเธอ เขาเริ่มเข้าใจหัวใจของตัวเองแล้วว่าทำไมมันจะต้องเจ็บเมื่อเขาเห็นเธอไปกับคนอื่น ทำไมเขาจะต้องเจ็บเมื่อได้ยินคำว่าเพื่อนออกมาจากปากของเธอ แต่เขาก็ไม่รู้จะทำไงในเมื่อคำว่า‘เพื่อน’มันค้ำคอเขาอยู่ ขณะที่เขาพูดประโยคนี้เขาไม่อยากลืมตาพูดกับเธอเพราะเขากลัวว่าเธอจะเห็นร่องรอยของความเจ็บปวดที่มันเกิดขึ้น เวลาเดียวกันเขาก็ไม่ได้เห็นสายตาที่แสดงถึงความเจ็บปวดของคนที่นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวถัดจากตัวที่เขานอนไปเมื่อได้ยินประโยคนั้นของเขา “เราว่าแกไปอาบน้ำก่อนเหอะ จะได้รู้สึกดีขึ้น” หญิงสาวพูดออกมหลังจากที่ต่างคนต่างเงียบกันไปสักครู่ “อืม แล้วก็ขอบคุณนะสำหรับข้าวต้มเมื่อเช้าน่ะ อร่อยดี” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับยันตัวลุกขึ้นนั่ง “ลุกเดินไหวมั้ยแก” หญิงสาวถามเมื่อเห็นชายหนุ่มเจ้าของบ้านพยายามลุกขึ้นยืนด้วยความทุลักทุเล “ไหวดิ แกทำอย่างกับฉันไม่เคยเมาอย่างนั้นแหละ” เจ้าของบ้านพูดพร้อมกับค่อยๆออกเดินอย่างช้าๆโดยมีสายตาของแขกผู้มาเยือนมองตามด้วยความเป็นห่วง “อ้อ! แล้วแกอย่าเพิ่งกลับนะ เดี๋ยวกินข้าวที่แกเอามาด้วยกัน” ชายหนุ่มหันหน้ามาบอกเมื่อนึกขึ้นได้ หญิงสาวได้แต่พยักหน้ารับ “แล้วนี่แกพาฉันกลับมาได้ยังไง” ศุภกรถามระหว่างที่ทั้งสองคนนั่งทานอาหารเที่ยงด้วยกัน “ก็เอ็มไงล่ะ เอ็มเขาช่วยฉันแบกแกมาส่ง ขืนให้ฉันแบกแกกลับมาคนเดียวฉันตายแน่ แกตัวออกจะหนัก” หญิงสาวพูดพลางตักข้าวเข้าปาก ผิดกับคนฟังที่ชะงักการตักข้าวไปชั่วขณะด้วยความเจ็บลึกๆในหัวใจก่อนจะกลับมาเป็นปกติ “นั่นดิเนอะ ขืนให้แกแบกฉันกลับมามีหวังไม่ถึงบ้านทั้งคู่แน่เลย” ชายหนุ่มพูดพลางหัวเราะฝืนๆอย่างที่คนฟังสังเกตได้ต้องหยุดการตักข้าวแล้วหันมามองหน้าคนพูด ต่างคนต่างเงียบฝ่ายเจ้าของบ้านเป็นคนหลบสายตาก่อน “แกอิ่มแล้วเหรอ” หญิงสาวถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายหนึ่งรวบช้อนส้อมเข้าด้วยกันตามด้วยการดื่มน้ำ “อืม กินไม่ค่อยลงว่ะ แกกินต่อไปได้เลยนะ เดี๋ยวเรานั่งเป็นเพื่อน” ศุภกรบอกกับคนถาม คนถามไม่พูดอะไรนอกจากรวบช้อนส้อมเช่นกัน “อะไรแกกินไปนิดเดียวเองนะ อิ่มแล้วเหรอ” เจ้าของบ้านถาม “อืม กินไม่ค่อยลงเหมือนแกนั่นแหละ” หญิงสาวตอบคำตอบเดียวกับที่ได้รับมา “อะไรว่ะ เลียนแบบกันนี่หว่า” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา เป็นการหัวเราะโดยไม่ต้องฝืนเป้นครั้งแรกในรอบยี่สิบสี่ชั่วโมง “ช่วยไม่ได้แกไม่ได้จดลิขสิทธิ์นี่” ลูกแก้วตอบพร้อมกับยักไหล่กวนประสาทอีกฝ่าย เจ้าของคำพูดที่ไม่ได้จดลิขสิทธิ์เอื้อมมือมาขยี้ผมของคนลอกเลียนแบบด้วยความหมั่นไส้ เสียงหัวเราะของทั้งสองสดใสเหมือนกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในใจทั้งคู่ “ลูกแก้วเดี๋ยวเย็นนี้กลับกับเรานะ” ศุภกรหันมาบอกกับคนนั่งเบาะข้างๆเมื่อรถติดไฟแดง เมื่อคืนหลังจากที่ขาได้นอนคิดมาเกือบทั้งคืนแล้ว เขาก็ตัดสินใจได้ว่าเขาควรจะบอกความรู้สึกของเขาให้ลูกแก้วได้รู้ ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่ามันเสี่ยงถ้าหญิงสาวไม่ได้คิดอะไรกับเขาเกินคำว่าเพื่อน หญิงสาวก็คงจะไม่มองหน้าเขาอีกต่อไป แล้วความเป็นเพื่อนที่มีมายาวนานก็คงจะจบลง เขายินดีที่จะเสี่ยง เขาไม่อยากเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้กับตัว ไม่ว่าผลมันจะออกมายังไง อย่างน้อยเขาก็สามารถบอกกับตัวเองได้ว่าเขาได้ทำดีที่สุดแล้ว เขาจะไม่เสียใจเลย “ไม่เป็นไรหรอกแก แกกลับกับจี๊ดเหอะ” ลูกแก้วปฏิเสธ เพราะถึงแม้เธอคิดจะตัดใจจากเขาแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เข้มแข็งพอที่จะทนเห็นภาพบาดตาบาดใจได้ “แต่เรามีเรื่องจะพูดกับแกนะ แกกลับกับเราเหอะ” ชายหนุ่มยังคงยืนยันคำเดิม “แกมีอะไรก็พูดตอนนี้ดิ หรือไม่ค่อยคุยกันที่บ้านก็ได้” หญิงสาวยังคงยืนยันคำปฏิเสธเช่นเดิม ก่อนจะหันไปบอกคนที่นั่งหลังพวงมาลัยว่า “ไฟเขียวแล้วแก” “งั้นเย็นนี้แกจะกลับยังไง กลับเองหรือว่าเอ็มไปส่ง” คนพูดพูดด้วยอาการกล้ำกลืนเมื่อต้องเอยชื่อของผู้ชายอีกคนออกมา “ไม่รู้สิ ก็คงต้องดูก่อนอ่ะ แต่เราอยากกลับเองมากกว่า เราไม่อยากรบกวนเอ็มเขาอ่ะ” “แกคิดว่ารบกวนแต่เอ็มมันคงไม่คิดว่าแกรบกวนหรอก มันดีใจล่ะไม่ว่า” ท้ายประโยคคนพูดพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ “เราจะกลับยังไงก็กลับได้อยู่แล้วล่ะ แกไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก” หญิงสาวบอกโดยที่ไม่ทันสังเกตน้ำเสียงเศร้าๆท้ายประโยคนั้นเลย “งั้นเย็นนี้เจอกันที่บ้านนะแก แกต้องรอเรานะ เรามีเรื่องจะพูดกับแก” ชายหนุ่มบอกก่อนที่อีกฝ่ายจะเปิดประตูรถลงไป เมื่อถึงตึกคณะของพวกเขาแล้ว “ได้แก เราจะรอแก” พูดจบเจ้าของเสียงก็เดินจากไปด้วยท่าทีครุ่นคิดว่าวันนี้อีกฝ่ายมีท่าทางผิดปกติไปจากเดิม จากคุณ : @หนูเอ๋อ@ - [ 25 เม.ย. 49 17:51:02 A:124.120.61.24 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะทุกคน ยังจำหนูเอ๋อได้มั้ยคะ ถ้าทุกคนจำหนูเอ๋อไม่ได้หนูเอ๋อก็เข้าใจค่ะ เพระหนูเอ๋อทิ้งช่วงยาวมาก หนูเอ๋อไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้นค่ะ หนูเอ๋อได้แต่แอบหวังว่าเพื่อนๆจะกลับมาอ่านผลงานของหนูเอ๋ออีกครั้ง และเหมือนเดิมค่ะ เพื่อนๆสามารถติชมงานของหนูเอ๋อได้เหมือนเดิมค่ะ หนูเอ๋อยินดีรับฟังเสมอค่ะ ^_^ จากคุณ : @หนูเอ๋อ@ - [ 25 เม.ย. 49 18:22:49 A:124.120.61.24 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 หายไปนานจริงๆ เพราะจำไม่ได้ล่ะ จากคุณ : scottie - [ 25 เม.ย. 49 22:00:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หายไปนานมากๆเลย แต่ก็ยังจำได้แน่นอนค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ ^^ จากคุณ : กบตัวกลม - [ 25 เม.ย. 49 23:35:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หนูเอ๋อขอบคุณทุกคนนะค่ะที่ยังเข้ามาอ่านเรื่องของหนูเอ๋อ หนูเอ๋อจะมาโพสท์ตอนต่อไปให้เร็วที่สุดค่ะ ตอนต่อไปหนูเอ๋อคงจะเปลี่ยนชื่อแล้วนะค่ะเป็นCrystal Star เพราะหนูเอ๋อสมัครเป็นสมาชิกของเว็บแล้วอ่ะค่ะ แล้วชื่อหนูเอ๋อก็ไปซ้ำกับคนอื่นแล้วอ่ะค่ะ ทางเว็บก็เลยให้เปลี่ยนชื่อ หนูเอ๋อเลยมาแจ้งให้ทุกคนทราบเอาไว้ค่ะ จากคุณ : @หนูเอ๋อ@ - [ 27 เม.ย. 49 17:46:06 A:124.120.60.133 X: ]