ความคิดเห็นที่ 1 01 -- เวทีแห่งแรก ‘บรรเลงด้วยใจ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอเริ่มบรรเลงดนตรี ขอให้จำเอาไว้ว่าต้องบรรเลงมันจากหัวใจของเธอ ’ ชายแปลกหน้าเคยบอกฉันไว้ตอนที่ฉันดูเขาเล่นเปียนโนในงานแสดงเมื่อสองปีก่อน หลังจากที่สาวน้อยวัยสิบห้าปีบรรเลงเพลงธีมของมาริโอจบแล้วเดินลงจากเวที เขาก็รีบกระโดดขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้นั่นแล้วเริ่มแสดง ชายคนนั้นเล่นเพลงแคนนอน อิน ดี เมจอร์ ของพาชาเบลซึ่งเขาทำได้ไม่เอาอ่าวเอาเสียเลย มีสองสามครั้งที่เขาต้องหยุดก้มดูโน้ตในท่อนที่เขาลืมหรือไม่ก็พลาดท่านิ้วพันกันเอง ถ้าวันนั้นเขาบรรเลงออกมาจากหัวใจก็คงหมายถึงหัวใจที่วายไปแล้วมั้ง ฉันเพิ่งได้ข้อสรุปกับตนเองว่าการบรรเลงเพลงจากหัวใจนั้นชั่งน่าหัวใจวายเสียจริงก็ตอนที่หัวหน้าตะโกนด่าฉันเพราะฉันกดคีย์แรงจนเสียงเปียนโนออกมาอึกทึกเพราะมัวแต่ปิดตาเล่น ไม่ใช่ว่าคนเราต้องหลับตาเพื่อ ‘สัมผัส’ ถึงท่วงทำนองหรืออะไรแบบนั้นหรอกเหรอ? พระเจ้า ฉันนี่มันงี่เง่าจริงๆ ไม่รู้ว่ามันเล่นยังไงแล้วยังสะเหร่ออยากเล่น น่าขายหน้าชะมัด และนี้แหละคือเหตุผลที่ฉันต้องทำงานล่วงเวลาไปอีกสามชั่วโมงเพื่อชดเชยการที่ทำให้คนทั้งร้านตกใจจากเสียงอึกทึกนั่น ฉันทำงานอยู่ที่ร้านขายเปียนโนที่มีเจ้าของเป็นหัวหน้าของฉันผู้ซึ่งเป็นเพื่อนพ่อฉันซึ่งประสบความสำเร็จเอามากเลยทีเดียว ฉันชอบที่จะเดินไปมาทำตัวเป็นเหมือนเจ้าของซ่ะเองจนกระทั้งเจ้าของที่แท้จริงสั่งให้ฉันไปทำความสะอาด ถูกระจก เช็ดเปียนโน แล้วก็คอยตอบคำถามลูกค้าเมื่อพวกเขาข้องใจเกี่ยวกับเปียนโนโน่นแหละ ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลยสักนิด จะรู้ก็เพียงแต่ว่าตอนนี้ฉันต้องจมปรักอยู่กับเจ้านายผู้น่ากลัวนี่เท่านั้น “ถูให้มันเบาๆ หน่อยเดี๋ยวเธอก็ทำเปียนโนพังหรือไม่ก็เป็นรอยกันพอดี!” เขาตะหวาดใส่ฉันแล้วแอบเล่นท่าจระเข้ฟาดหางใส่หลังฉันเบาๆ ตอนเดินผ่าน ฉันได้แต่มองหลังของเขาแล้วขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกับตัวเองพลางเอามือลูบหลังที่เจ็บแปล๊บๆ จนสั่นของตัวเองไว้ จริงอยู่ที่เขาเตะฉันแค่เบาะๆ แต่การที่ต้องโดยเตะซ้ำไปซ้ำมาตลอดสองชั่วโมงที่เขาเดินผ่านนี่มันไม่น่าสนุกเลยสักนิด ไอ้เลว คอยดูก็แล้วกันว่าในอีกสองสามปีข้างหน้าใครจะเป็นหัวหน้าใคร หัวหน้าดึงเสื้อสูทสีเทาของเขาให้เข้าที่แล้วตรงเข้าไปหาหญิงสาวคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านได้สองสามนาที “สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับสู่คลังเปียนโนยอนโจ ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ?” จูมิน ลูกสาวของเขาหยุดเห่อเล็บที่เพิ่งเพนท์มาและหยุดเคี้ยวหมากฝรั่งในปาก นี่ก็ปาเข้าไปเป็นชั่วโมงแล้วตั้งแต่ที่เธอมาที่นี่ แต่สิ่งเดียวที่เธอทำก็คือการยืนเคี้ยวหมากฝรั่งรสเชอร์รี่สุดโปรดของเธอแล้วคอยแต่งองค์ทรงเครื่องตัวเองด้วยความหวังที่ว่าอาจจะมีหนุ่มฮอตเดินหลงเข้ามาในร้านบ้าง เธอจ้องมาทางฉันที่กำลังคุกเข่าเช็ดเปียนโนอยู่พลางแสยะยิ้มแล้วสยายผมสีดำเงาของเธอมาให้ เธอรู้ดีว่าฉันเกลียดเธอขนาดไหนและรู้ดีด้วยว่าฉันเกลียดที่เธอเล่นเปียนโนได้ในขณะที่ฉันเล่นไม่เป็น นอกจากนั้นเธอยังรู้ว่าฉันเกลียดความกล้าของเธอเวลาที่เธอพยายามจะแสดงออก เธอรู้ว่าฉันเกลียดเธอเพราะเธอเหนือกว่าฉัน และเธอยังรู้อีกว่าฉันเกลียดเธอมาเป็นเวลานานแล้ว หลังจากให้คำแนะนำกับลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาเสร็จ หัวหน้าก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจแล้วตะโกนเรียกลูกสาวเขา “ยูมิน! ยูมินลูกรัก มาเล่นให้คุณนายคิมฟังเพื่อทดสอบเสียงหน่อยสิลูก” ยัยนั่นไปต่อเล็บมาซ่ะยาวแบบนั้นแล้วจะเอาปัญญาที่ไหนเล่น? ยูมินเดินไปรับช่วงเวลาอันมีค่าของเธอด้วยความมั่นใจ แล้วเหวี่ยงก้นไปมาซ้ายทีขวาทีเพื่ออุ่นเครื่อง กระโปรงสั้นสีดำที่เธอใส่ทำให้เห็นความเอวบางร่างน้อยและเรียวขาบางน่าเอ็นดูของเธออย่างชัดเจน เธอหย่อนก้นลงบนเก้าอี้สีดำแล้วเริ่มบรรเลงพลางหาโอกาสเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้ฉันด้วยสายตาเย้ยหยัน ฉันเกลียดยัยนี่มาตั้งแต่ที่เรายังเด็ก จนตอนนี้ก็ยังเกลียดไม่หาย * * * * จากคุณ : Aekio - [ 25 เม.ย. 49 21:44:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พอออดสัญญาณเลิกเรียนดังขึ้นบอกเป็นนัยว่าพวกเรากลับบ้านได้แล้ว ฉันก็เดินไปส่งเพื่อนรักของฉันกลับบ้านแล้วจากนั้นค่อยไปทำงาน บาโอ บาโอเขากลัวการเดินกลับบ้านตามลำพัง เอาละ ทีนี้อย่าเขวประเด็นกันเดีกว่า หลังจากส่งเพื่อนแล้วแทนที่ฉันจะตรงรี่ไปที่คลังเปียนโนจอนโฮเหมือนกับวันอื่นๆ ที่ฉันต้องไปทำงานนั้น ฉันกลับไปนั่งในร้านกาแฟที่อยู่ห่างจากที่ทำงานของฉันไปสองสามซอยเพื่อนั่งทอดหน้ารอยชายแทน นี่ไม่ใช้ครั้งแรกที่ฉันโดดงาน อันที่จริงฉันโดดแทบทุกสองวันเลยละ ถ้าเป็นหัวหน้าคนอื่นคงต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟกับคนงานของเขาที่ทำแบบนี้แน่ แต่หัวหน้าของฉันกลับไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้น เหตุผลประการแรกก็เพราะว่าฉันเป็นพนักงานคนเดียวที่ทำงานอยู่ที่นั่นถ้าไม่นับลูกสาวเขาเองอะนะ ทำไมนะเหรอ? ก็เพราะค่าจ้างที่เขาให้มันไม่ดีพอที่จะล่อคนให้เข้ามาทำงานที่นั่นได้นะสิ ฉันตัดสินใจทำงานนั่นอย่าถาวรก็เพื่อแรกกับเงินเพียงน้อยนิดและการได้เรียนเปียนโนฟรีไง ส่วนประการที่สองนั้น พ่อฉันคงไม่ชอบสักเท่าไหร่ถ้ารู้ว่าฉันโดนด่าราวกับจะเขมือบหัวจากเพื่อนของเขาเอง ฉันสั่งคาปูชิโน่กับโดนัทอีกสองสามชิ้น ด้วยความสัตย์เลยนะ ฉันไม่มีเงินพอที่จะจ่ายไปกับของแบบนี้แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะบอกเด็กเสิร์ฟที่เอาอาหารที่ฉันสั่งมาให้หรอกนะ อันที่จริงฉันก็ไม่ได้จนถึงขั้นไม่มีปัญญาจ่ายของพวกนี้ ว่ากันตามตรงตอนนี้ครอบครัวฉันก็ยกระดับมาเป็นชนชั้นกลางแล้วละ แต่มันก็แค่วันนี้ฉันไม่ค่อยอยากจะจ่ายเงินสักเท่าไหร่เท่านั้นเอง หลังจากกัดโดนัทคำโตเข้าปากแล้วฉันก็ปรายตาไปทั่วร้ายเพื่อสำรวจสิ่งแวดล้อมรอบข้างว่ามีอะไรใหม่ๆ เกิดขึ้นบ้างไหม ผู้จัดการนั่งนับเงิน เด็กเสิร์ฟหว่านเสน่ห์ใส่ชายแก่เพื่อหวังจะได้ติ๊ปก้อนโต สาวน้อยวัยมัธยมปลายนั่งรอคู่เดทของเธอ พวกผู้ชายเอาแต่นั่งจ้องก้นของคนที่เดินผ่านไปมา แล้วก็หน้าต่าง   มันจะช่วยให้วันของฉันผ่านไปได้มันส์กว่านี้เยอะถ้าจะมีผู้ชายสักคนเดินเข้าไปต่อยไอ้พวกโง่ที่ดันไปเตะต้องตัวแฟนสาวเขาหรือถ้าได้เห็นนังแพศยาขู่ฟ่อเหมือนแมวเจอกันแล้วฟาดฟันกงเล็บเข้าใส่หรืองานสังสรรค์ชุมนุมพวกแพศยาจากแต่ละที่ ฉันรับประกันได้เลยละว่าต้องมีการเดิมพันกันเกิดขึ้นแน่ ฉันชายตาออกนอกหน้าต่างมองผู้คนเดินผ่านไปมาและสายฝนที่โปรยปรายลงมาพลางเอามือลูบสร้อยพระเล็กๆ ที่คอ แม้แต่พระเจ้าก็คงเบื่อชีวิตท่านสินะ ฉันว่าคงไม่ใช่งานง่ายเลยที่ท่านต้องมานั่งควบคุมสภาพอากาศหรืออะไรก็ตามที่เป็นหน้าที่ของท่านต่อโลกใบนี้ หวังว่าท่านคงไม่กำลังหัวเราะฉันอยู่ละเพราะแค่นี้ฉันก็โดนพวกผู้ชายหัวเราะใส่จนน้ำหูน้ำตาล่วงเผาะแล้ว ชีวิตฉันชั่งน่าเศร้าเสียยิ่งกะไร หรือบางครั้งฉันคงต้องเกิดมาใช้กรรมใช้เวรที่ฉันทำมั้ง ทำไมพวกผู้หญิงอย่างฉันถึงต้องมีฮอร์โมนแปลกๆ แบบนี้ด้วยนะ พระเจ้า หนูขอเป็นกะจู๋อย่างที่พวกผู้ชายเขามือกันแทนได้ไหม? บางครั้งความจริงที่ว่าชีวิตของเด็กวัยรุ่นต่างก็ผูกพันธ์อยู่กับโฮร์โมนของตนก็ทำให้พวกเขารำคาญใจได้เหมือนกันนะ ฉันเองยังเคยมีบางช่วงเวลาที่แอบคิดว่าชีวิตจะหักจากหน้ามือเป็นหลังมือบ้างเหมือนกัน ประมาณว่าเลือดพุ่งปรี๊ดเพราะการต่อสู้อะไรแบบนั้นเป็นไง? ผ่านมาเป็นชาติแล้วตั้งแต่ที่ฉันได้เห็นคนต่อยกันซึ่งเรื่องนั้นเกิดขึ้นตอนฉันยังอยู่โรงเรียนเมื่อเด็กคนหนึ่งพยายามจะคว่ำอาจารย์ของเขาลง ขอเหอะน่าพระเจ้า! ส่งสัญญาณบ้าบอแบบนั้นลงมาให้ฉันได้เห็นแก้เซ็งหน่อยเหอะ! แล้วทันใดนั้นตาของฉันก็เลื่อนไปจับโฟกัสอยู่ที่หัวมุมถนนตรงที่กุ๊ยคนหนึ่งยืนอยู่ คุณกำลังจะแนะนำว่าฉันน่าจะเดินไปขันน๊อตให้เธอแก้เซ็งงั้นละสิ? ประสาท คุณกับฉันเราต่างก็รู้ดีว่าฉันเกิดมาแปลกๆ ที่ดันลักษณะเหมือนพวกผู้ชายแต่อย่างหนึ่งที่เราเองก็รู้กันอยู่ก็คือฉันไม่ได้มีอำนาจพิเศษพอที่จะเสกให้ผีกระจู๋ของฉันมันงอกออกมาเมื่อยามที่ต้องการได้สักหน่อย ฉันลองปรายตาไปทางอื่นเพื่อหามุมที่น่าดูกว่านี้ แล้วก็ได้พบกับคุณตัวคนหนึ่งที่ดูไม่ค่อยจะเหมือนกับ ‘คุณตัว’ สักเท่าไหร่ ฉันว่ายัยนั่นดูน่ากลัวภายใต้การแต่งหน้าที่อย่างกะถอดพิมพ์มาจากพวกกุ๊ยยังไงยังงั้น ปัดขนตาสีน้ำเงินแข็งๆ เน้นดวงตาด้วยสีควันบุหรี่ ทาแปกสีแดงสด แถมด้วยอย่างอื่นอีกคับคลั่ง เธอใส่กระโปรงสีดำยาวจนปิดขา (สงสัยคงเพื่อปกปิดขาที่มีขนหน้าแข้งเต็มเอี้ยด) และสวมรองเท้าสีดำที่ดูจะเล็กเกินไปเมื่อเทียบกับเท้าของเธอ ฉันอยากจะวิ่งออกไปจากร้านกาแฟนี่แล้วตะโกนเรียกเธอว่านังผู้ชายเหลือเกินเพราะรูปร่างภายนอกของเธอที่มีกระดูกใหญ่อย่างกะควายนั่นมันเหมือนจริงๆ แต่สิ่งที่สะดุดตาจนทำให้ปากฉันเผลออ้าค้างคือส่วนของหน้าอกเธอต่างหาก ยัยนั่นทำงานที่เกี่ยวกับนมรึไง!? ทำไมยัยผู้ชายจ๋าคนนั้นถึงได้มีนมใหญ่อย่างกะช้างในขณะที่ฉันกลับได้มาแค่ขนาดกลางนะ! เธอไปยัดมารึป่าว? อ๊าก แถมยังเฟิร์มอีกต่างหาก พอก้มลงดูหน้าอกตัวเองแล้วฉันก็รู้สึกราวกับว่าพระเจ้าได้ส่งตราประทับมาตราหน้าฉันเพิ่มอีกหนึ่งข้อ ฉันอยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาบ้างจัง การได้ตัวติดกับเพื่อนยอมงั่งไม่ได้ทำให้ฉันดูร้อนแรงขึ้นเลย คุณรู้ไหมว่าเพราะอะไร? บางครั้งนี่อาจเป็นเหตุผล บางครั้งพระเจ้าอาจให้คำตอบแก่ฉันแล้วก็ได้เพราะฉันคิดอะไรบางอย่างออกละล่ะ ฉันจะไปซื้อซิลิโคนอัดน้ำมายัดอึ๋ม หลังจากการปีนป่ายออกมาทางหน้าต่างห้องน้ำ ในที่สุดฉันก็หลุดออกมาจากร้านกาแฟนั่นได้ บางครั้งผู้จัดการอาจไม่ได้สนใจเท่าไหร่เพราะมัวแต่จะยุ่งอยู่กับการนับเงินนับทองจนโงหัวไม่ขึ้นอยู่มั้ง พอเย็นย่ำแล้วอากาศก็ดูจะเย็นขึ้นด้วยเช่นกันจนฉันเห็นไอน้ำลอยอยู่รอบๆ ตัวเวลาที่หายใจออกเลยละ ก่อนที่ฉันจะทันเลี้ยวตรงหัวมุมที่ตรงไปยังบ้านของเพื่อนบ้านฉัน ฉันก็เหลือบไปเห็นยัยกุ๊ยที่ฉันเพิ่งพูดถึงเมื่อครู่นี้กำลังพูดคุยอยู่กับชายหนุ่มที่อยู่ในชุดแจ๊คเก็ตสีขาวที่ดูดีมีราคา ว้าว ชายคนนั้นไม่ได้หน้าตาน่าเกลียดเลยสักนิด อันที่จริงเขาน่ารักระเบิดเลยละ น่ารักเหมือนกับตุ๊กตาหมีเลย ผมของเขาชูฟ่องเรียงต่อกันสวยส่องเป็นเงาลงมาที่ดวงตากลมโตคู่นั้น องค์ประกอบอื่นๆ ของเขาก็ดูลงตัวราวกับเด็กอินโนเซนท์ ทำไมเขาถึงต้องไปเอาคุณตัวด้วยนะทั้งๆ ที่ถ้าเขาเลือกฉันไปเป็นแฟนฉันก็ยินดี? เฮ้คุณน่ะ! มองมาทางนี้หน่อยสิคะ! แต่สองคนนั่นดูแปลกๆ แฮะ บางครั้งเขาอาจกำลังติดต่อขายยาให้เธอเพราะว่าเขาดูเหมือนจะไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย พระเจ้า เขากำลังขายยาสเตอรอยด์ให้เธอ ไม่แปลกเลยที่ทำไมร่างกายของยัยนั่นถึงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแบบนี้ หลังจากจ้องมองเธอกับผู้ชายคนนั้นที่ดูเหมือนกำลังตกลึกอยู่ในห้วงสนทนาของกันและกันเป็นครั้งสุดท้าย ฉันก็ตัดสินใจเดินกลับบ้าน บางครั้งฉันอาจรู้อยู่แล้วก็ได้ว่าฉันต้องการซิลิโคนอัดน้ำนั่น แต่เพราะฉันชอบโทษพระเจ้าอยู่เสมอเวลาที่ฉันคิดถึงสารรูปตัวเองดังนั้นฉันจึงไม่มีโอกาสได้ฟังความนึกคิดของตน แต่ตั้งแต่นั้นฉันก็คิดเสมอมาว่าต้องมีอะไรดีๆ เกิดขึ้นกับชีวิตบ้างละน่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันได้แต่คิดเช่นนั้นจนในที่สุดเมื่อความคิดเรื่องซิลิโคนนี่วูบเข้ามาในมองฉันก็ถึงเวลาที่ฉันจะกล้าตะโกนบอกสวรรค์ไปว่า ‘ฉันรู้! รู้ว่าสักวันหนึ่งท่านต้องทำให้ชีวิตฉันดีขึ้นจนคาดไม่ถึงได้อย่างแน่นอน’ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่เด็กเคร่งศาสนาอะไรมากมายแต่ฉันก็รู้ว่าข้างบนนั่นต้องมีใครสักคนที่เป็นคนบงการโลกมนุษย์เราอยู่ บางครั้งฉันอาจดูงี่เง่า แต่อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าฉันเป็นใคร * * * * แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 49 21:52:17 จากคุณ : Aekio - [ 25 เม.ย. 49 21:50:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นี่มันไม่ใช่ซิลิโคนอัดน้ำแบบยัดเพิ่มอึ๋มของแท้สักหน่อยอ่ะ สงสัยจะเป็นแค่ถุงพลาสติกงี่เง่าอัดน้ำเอาไว้แหงเลย สาบานได้ว่าพระเจ้ากลั่นแกล้งฉันให้เชื่อและหลงดีใจในเรื่องไร้สาระอีกแล้ว ฉันไม่กล้ายืนยันนะว่าฉันเห็นพ่อน้ำลายไหลตอนที่นมปลอมฉันแตกโพร๊ะระหว่างกินอาหารค่ำ พระเจ้าช่วย ทีนี้เขาได้คิดว่าฉันเป็นนังงั่งแน่นอน พอพ่อส่งสายตาเชิงเหยียดหยามมาทางฉันพร้อมทั้งแกล้งกระแอมเสียงแบบอึดอัดแล้ว เขาก็ยื่นเงินให้ฉันสี่เหรียญแล้วสั่งให้ไปซื้อเหล้าโทฟุเพื่อให้เขาและแม่ใช้แกล้มข้าวรอบเที่ยงคืน ตอนนี้น่าจะประมาณทุ่มสองทุ่มแล้วแต่ตลาดก็ยังคงเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังจับจ่ายซื้อขายของกันอยู่ แฝงขายอาหารร้อนจากเตาคงตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งในย่านนี้ถึงได้มีควันรอยควุ้งอยู่บนท้องฟ้าราตรีเช่นนี้ หลังจากการเดินทอดน่องดูของต่างๆ ในร้านขายของโดยไม่ได้ซื้ออะไรติดตัวออกมาเลยเสร็จ ฉันก็เดินไปที่ร้านอีกร้านหนึ่งเพื่อซื้อเหล้าโทฟุให้พ่อกับแม่ ฉันกระโดดโหยงเหยงไปตามถนนพลางถือถุงสีขาวที่ใส่โทฟุเอาไว้รู้สึกราวกับว่าตัวเองบินได้ สงสัยคงเป็นเพราะนมอัดน้ำที่ฉันยัดเข้าไปมันคงช่วยให้นมจริงๆ ไม่เย็นจนแข็งเมื่ออากาศภายนอกเย็นขึ้น ว้าว วันนี้ต้องเป็นวันดีแหงเลยเพราะทั่วทั้งถนนมีผู้คนหนาแน่นกว่าปกติ เสียงเจี้ยมจ้าวดังก้องไปทั่วและผู้คนมากมายระรานตาไปหมดในขณะที่ฉันเดินผ่านพวกเขาไป จากทางหางตา ฉันแอบเห็นชายหนุ่มในชุดดำสองสามคนกำลังหันซ้ายแลขวาเหลือบหน้าเหลียวหลังทำลับๆ ล่อๆ ส่องดูว่าไม่มีใครตามพวกเขามาหรืออะไรประมาณนั้น ฮ่าๆๆๆ งี่เง่าสิ้นดี แต่เดี๋ยวนะ ถ้าพวกนั้นไม่ได้กำลังระแวงอะไรบางอย่างก็คงต้องกำลังซ่อนอะไรเอาไว้แน่ ตาของพวกเขาเริ่มตรึงเครียดและสีหน้าของคนพวกนั้นก็ดูเหมือนเก็บซ่อนอะไรเอาไว้จนทำให้ความสอดรู้สอดเห็นของฉันมันพุ่งปรี๊ด จะมีใครตายหรืออะไรแบบนั้นไหมนะ? ด้วยความสงสัย ฉันจึงเดินตามพวกเขาไปโดยบางครั้งก็ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ทันสังเกตว่ามีใครตามมา แต่บางครั้งคนพวกนั้นก็หันกลับมามองบ้างแต่ฉันก็จะไปแอบหลังคนที่ยืนอยู่ตามท้องถนนแล้วแสร้งมองไปทางอื่น ฉันหยุดเดินต่อหลังจากที่คนพวกนั้นหายเข้าไปในตรอกมืดๆ ตรอกหนึ่ง ไอ้พวกบ้าเอ้ย พวกมันต้องกำลังทำตัวเป็นนายหน้าค้ายาหรืออะไรเทือกนั้นแน่เลย! หลังจากสะกดรอยตามเข้าไปต่อจนถึงด้านในสุดของตรอกฉันก็ต้องผิดหวังเมื่อไม่เห็นใครอยู่ตรงนั้น พวกเขาไปไหนกันหมดนะ? ทั้งๆ ที่อุตส่าห์หลบเดินเข้ามาเงียบๆ ภายใต้เสียงอึกทึกตามถนนหนทางนี่แต่ฉันกลับไม่เจอแม้แต่ร่องรอยของพวกนั้นเลยนี่นะ เสียงทุบตีและพูดคุยกันดันขึ้นจากใกล้ๆ นี่แหละ ทำให้ฉันต้องเดินตามเสียงเข้าไปจนถึงประตูใหญ่บานหนึ่งที่มีช่องเล็กๆ ไว้ส่องออกมาดูข้างนอกได้ว่ามีใครอยู่อีกฟากหนึ่งของประตู ฉันบิดลูดบิดประตูช้าๆ แต่ไอ้เวรนี่มันดันถูกล็อกเอาไว้แถมไม่ว่าฉันทำยังไงมันก็ไม่กระดุกกระดิกเลยสักนิด ทันใดนั้นช่องเล็กๆ ที่ประตูนั่นก็เต็มแน่นด้วยตาที่ขวางกล้าของชายคนหนึ่ง ตายโหงแล้ว สาบานได้ว่าฉันเห็นเส้นเลือดใหญ่ปูดรอบดวงตาเขาด้วย “รหัสผ่าน” “เอ่อ – มะเล็ดงาจงเปิดออกเดี๋ยวนี้?” ชายคนนั้นส่งเสียงคำรามทางจมูกแล้วกระแทกปิดฝาช่องนั่นปล่อยให้ฉันยืนเป็นนังโง่อยู่ที่เดิม ตลอดการสะกดรอยตามจนถึงสุดตรอกนี้ ฉันแอบเหลือบเห็นบานกระจกแตกบานหนึ่งที่มีควันบุหรี่หรือซิกการ์นี่แหละลอยควุ้งออกมาจากข้างใน ฉันก้าวหน้าก้าวหลังตัดสินใจอยู่นานว่าจะตามต่อดีหรืไม่ แต่แล้วก็ตัดสินใจกระโดดขึ้นบนปี๊ปเพื่อปีนขึ้นไปยืนบนถังเก็บขยะเพื่อเอื้อมให้ถึงหน้าต่างบานที่แตกนั่น ‘แกคิดว่าแกกำลังทำอะไรอยู่เนี๊ยะอึนเฮ? สะกดรอยตามงั้นเหรอ? แล้วแกต้องใช้แว่นขยายเพื่อส่องดูลายนิ้วมือหรือหลักฐานเทือกนั้นด้วยไหมเนี๊ยะ?’ ‘หุบปากเดี๋ยวนี้นะนังสมองจอมงั่ง’ ฉันคิดด่าตัวเอง ในห้องนั่นมัวไปด้วยแสงไฟที่เปิดจ้า ฉันเห็นคนสองสามคนนั่งหัวเราะอย่างผ่อนคลายอยู่รอบๆ โต๊ะรูปวงกลม เพราะควันที่ฟุ้งออกมาจึงทำให้ฉันมองรอดหน้าต่างได้เพียงนิดเดียวเท่านั้นจนดูราวกับแทบไม่ได้เห็นอะไรเลย “แล้ว เราจะจัดการเรื่องนี้ยังไง?” ฉันได้ยินเสียงนุ่มๆ เสียงหนึ่งดังขึ้น “อันที่จริง เราสามารถบังคับคนให้ทำตามที่เราต้องการได้อยู่แล้วนี่เพียงแค่จับคนที่มันรู้จักมาเป็นตัวประกัน” “ไอ้เปรตเอ้ย ครั้งที่แล้วที่เราทำแบบนั้น ไอ้เด็กเวรนั่นกลับไม่สนใจเลยว่าครอบครัวมันจะตายหรือไม่แต่ดันไปแจ้งตำรวจได้อย่างหน้าตาเฉย และตั้งแต่นั้นทุกอย่างก็ผิดแผนไปหมด” “งั้นเราไปหาคนอื่นมาทำงานนี้แทนเป็นไง” “ฉันบอกแกแล้วไงว่าคนพวกนั้นไว้ใจไม่ได้! ใครจะไปรู้ บางครั้งพวกมันอาจเป็นสายก็ได้” “ .” “แล้วพี่คิดว่าเราสมควรทำยังไงละ?” “ฉันเองก็ไม่รู้” เสียงต่ำแต่หนักแน่นพูดขึ้น “ฉันไม่รู้ว่าเราควรทำอย่างไร แต่ถ้าเราไม่สามารถรวบรวมคนได้ครบเพื่องานนี้ ฉันจะไม่ขอเข้าร่วมวงกับพวกแกอย่างแน่นอน” เขาหยุดพูดชั่วขณะ ฉันได้ยินเสียงเขาจุดไฟแช็กสูบบุหรี่ “และถ้าขืนยังมีใครพยายามหรือตั้งใจจะชักนำเฮดแมนฉันให้ยังคงทำงานนี้ต่อแล้วละก็ รับรองว่าต้องมีคนเจ็บแน่ ” โอ้  แบบนี้เขาเรียกว่าเซ็กซี่แบบอันตราย หนูช๊อบชอบ ฉันหัวเราะคิกคักกับตัวเองแล้วพยายามเขย่งหัวแม่โป้งให้สูงกว่าเดิมเพื่อให้มีโอกาสเห็นหน้าชายที่พูดสักแว๊บก็ยังดี แต่จะพยายามยังก็ไม่สำเร็จอยู่ดี ฉันปีนป่ายขึ้นไปยังลังอักลังหนึ่งเพื่อหมายจะเข้าใกล้หน้าต่างให้มากกว่านี้ ไอ้กระจกเบรองี่เง่านี่ เข้าใกล้ขนาดนี้แล้วก็ยังไม่เห็นอีก! ฉันเงี่ยหูฟังพลางม้วนผมกับนิ้วไปมาเป็นเกลียว ได้ยินเสียงใครบางคนกระแทกขวดลงบนโต๊ะ “อะไรนะ?! ถ้าพี่ไม่รับหน้าที่นี้พวกเราได้ตายห่ากันหมดแน่! พี่ก็รู้นี่ว่าการหาตัวตั้งตัวตีมารับหน้าที่แทนได้อย่างไว้ใจนั่นมันยากแค่ไหน! พี่ก็รู้ว่าคนอื่นๆ เกลียดมันขนาดไหน!” สิ่งต่อมาที่ฉันได้ยินก็คือเสียงดังครืนใหญ่แล้วตามด้วยเสียงแก้วหล่นกระทบพื้น โหว จะมีการต่อสู้กันเกิดขึ้นไหมนะ?! หลังจากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำเป็นปริศนาดังขึ้นทั้งกล่นด่าพลางสบถไล่ตั้งแต่สวรรค์ยันนรกราวกับชายบ้าที่กำลังคลั่งจัด ฉันกล้าพนันเลยว่าเส้นเลือดใหญ่ต้องผุดออกมาตามผิวหนังของเขาแน่ เซ็กซี่แบบน่าขนลุกขนพองจริงๆ ผู้ชายคนที่ร้องอยู่นี่เป็นใครกันนะ? ฉันไม่รู้ว่าชายผู้เป็นเจ้าของเสียงเซ็กซี่คนนั้นเป็นใครและพวกคนอื่นๆ ที่เหลือคือใครแต่ฉันรู้อย่างหนึ่งว่าเรื่องนี้มันเริ่มน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ แล้ว เพราะความอยากรู้อยากเห็นที่ยังพรุ่งพร่านแม้ต้องแรกกับความทรมานเนื้อทรมานตัวอีกหน่อย ฉันเลยตัดสินใจนั่งลงบนกล่องลังนั่นแล้วรอฟังว่าพวกเขาจะพูดอะไรต่อไป “ไอ้เวรเอ้ย!” เสียงทุ้มต่ำนั่นบ่น “ฉันไม่สนใจ! ถ้ายังขืนเป็นแบบนี้ต่อ เชื่อเหอะว่าฉันไปแน่!” “อะไรนะ? พี่อย่าพูดแบบนั้นสิ ” “ไอ้ห่า ได้โอกาสเลยนะแก” ทีนี้เป็นอีกเสียงหนึ่งที่แตกต่างออกไป --- ถึงจะออกแหลมๆ หน่อยแต่ฉันก็บอกได้ว่านั่นเป็นเสียงผู้ชาย “ไอ้สารเลว ” “แกรู้อะไรไหม? นั่งหุบปากไปสักแป๊ปเหอะ ฉันไม่อยากให้แกเผลอพูดอะไรออกมาอย่างไม่ตั้งใจเพียงเพราะความรู้สึกไม่พอใจ” โด่เอ้ย แล้วก็ไม่ได้ต่อยกัน แต่คนพวกนี้กำลังพูดถึงอะไรกันอยู่นะ? หรือจะเป็นพวกภาระกิจลับงั้นเหรอ? เจ๋งเป้งไปเลย นั่นก็แสดงว่าผู้ชายกลุ่มนี้ต้องเป็นคนสำคัญมากงั้นสิ ห๊า? ฉันอยากรู้จังว่าฟันพวกเขาจะสวยไหม “ห่าเอ้ย พี่ก็รู้นี่ว่าเราไม่มีทางทำภาระกิจนี้ได้สำเร็จถ้าไม่มีพี่ร่วมด้วย ไว้เราค่อยตกลงเรื่องนี้กับเฮดแมนก็แล้วกัน” ฉันได้ยินเสียงลึกลับนั่นคำรามแล้วโต๊ะก็กลับมาตั้งตรงตามสภาพเดิมอีกครั้ง ฉันว่าคนพวกนี้ต้องไม่ใช่คนปกติทั่วไปที่เราจะเข้าไปยุ่มย่ามได้ตามท้องถนนแล้วละ ด้วยความอยากรู้ว่าคนพวกนี้เป็นใครและพวกเขาหน้าตายังไง ฉันจึงตัดสินใจกระดึ๊บเข้าไปอีกนิดเพื่อส่องพวกเขาผ่านทางช่องกระจกที่แตกออก แล้วในที่สุดตาของฉันก็จับเข้าไปเห็นผู้ชายแปดคนแต่งตัวด้วยชุดสูทสีดำสนิท จากนั้นตามันก็ลดระดับลงเป็นไม่เห็นอะไรอีกครั้ง เพราะฉันดันเสือกตกตุ้บลงไปข้างล่าง! ไม่ใช่เพราะขาฉันลื่นหล่นมาเองหรอกนะ แต่เป็นเพราะไอ้กล่องเวรนั่นมันรับน้ำหนังฉันไม่ไหวฉันเลยตกกลิ้งกลอกๆ มาจนต้องนอนเค้งเก้งอยู่บนกล่องลังแบบนี้แล้วก็ตามด้วยขวดเหล้าอีกสองสามขวดที่ตามลงมาแตกบนพื้นติดๆ โชคดีก็คือฉันตกลงบนกล่องลังสองสามกล่องนี่เลยไม่เจ็บมาก แต่โชคร้ายนั่นสิคือการที่พวกเขาได้ยินเสียงขวดเหล้าโทฟุของฉันแตกเพละลงบนพื้น ส่วนที่ร้ายไปกว่านั้นก็คือพวกเขาได้ยินฉันด้วย ฉันได้ยินเสียงใครบางคนทุบฝ่ามือของตัวเองลงบนโต๊ะ “อะไรอีกว่ะนั่น! ใครอยู่ข้างนอก?!” ________________________________ จบตอนที่หนึ่งแล้วนะคร๊าบบ ไว้จะเอาตอนที่สองมาลงให้อ่านกัน คำแนะนำหรือกำลังใจจากเพื่อนๆ พี่ๆ จะเป็นประโยชน์ต่อผมมากครับ ^^ ปล. ทำไมตอนนี้ลงเรื่องในถนนนักเขียนยากจัง มันเหมือนรวนๆ ยังไงก็ไม่ทราบอ่าครับ ใครเป็นเหมือนกันบ้างนี่ จากคุณ : Aekio - [ 25 เม.ย. 49 21:54:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เหมือนนิยายวัยรุ่นเกาหลีผสมกับนิยายแปลภาษาอังกฤษเลยค่ะ ^^ อ่านบทนำแล้วแอบงงๆเล็กน้อย แต่คิดว่าน่าจะสนุกเนอะ (คนแปลการันตีแล้วนี่) @^___^@ โดยส่วนตัวแล้วชอบที่มีเกี่ยวกับดนตรีค่ะ (โดยเฉพาะเปียโน > . <) แล้วนางเอกก็ห้าวดีด้วย ชอบๆๆ จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^ สู้ๆ จากคุณ : ฟ้าใส (ฟ้าใส ช.) - [ 26 เม.ย. 49 15:12:51 ]