CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangTorakhongGameRoom


    เพื่อ 25-April-2006*==Reflect==เงาสะท้อนในความทรงจำ==*

    สายลม..........

    อากาศ.........

    แววสะท้อนในดวงตา............



    สิ่ิ่งนั้น......ฉันไม่อาจเื้อื้อมมันได้.........

    มีกระจกสองบาน หันหน้าเข้าหากัน และฉันก็อยู่ระหว่างกลางของกระจกคู่นั้น

    ฉันหันซ้าย....ฉันเห็นใบหน้าซ้ำซ้อนไร้สิ้นสุดในบานซ้ายขุ่นมัวนั้น

    ฉันหันขวา.....ฉันเห็นดวงตาทึบเศร้าไม่อาจนับได้ในบานขวานั้นเช่นเดียวกัน

    ดวงตา......ใบหน้า......สะท้อนไปมา

    ไม่อาจสะท้อนเปลี่ยนไปจากอื่น ด้วยความจริงตามหลักการหักเหของแสง

    ถ้าหากสมองมีอำนาจมากกว่าที่จะเปลี่ยนการมองเห็นสู่นัยน์ตาให้เป็นไปตามที่สมอง"มองเห็น"

    ฉันก็คงอาจเห็น........แววตาสดใสหนึ่งคู่ที่โดดเด่นกว่าในบรรดานัยน์ตาทึบเศร้าอนันต์นั้น

    ซึ่งไม่ใช่ของฉัน................

    สมองสั่งการมือให้ขยับ สมองสั่งการขาให้เดิน สมองสั่งให้กระทำสิ่งที่"สัตว์สังคม"ควรกระทำตามครรลอง

    และสมองสั่งหัวใจทำงาน.......

    แต่หากว่าในสมองฉันนั้น มีกระจกบานคู่หันเข้าหากัน โดยที่ยังคง"สะท้อนกลับ"ทั้งแววตาสึทึบและแววตาสดใสนั้น

    ็สิ่งที่สะท้อน บดบังความคิดสั่งการตาม"สัตว์สังคม"กระทำสิ้น

    มือไม่ขยับดั่งใจ ขาไม่ก้าวเร็วกว่าที่ควร ถูกดูแคลนด้วยการกระทำที่น่าอืดอาด

    เชื่องช้าเกินไปที่จะเอื้อมโอกาสอย่างใคร

    และสายเกินที่จะสัมผัส........

    แม้แต่อากาศที่อยู่รอบตัวเขา ฉันก็คว้ามาสัมผัสไม่ได้....

    และมือของฉันก็ว่างเปล่า.......

    และหัวใจของฉันก็เต้นช้าลง......



    ผิวซีดขาวของฉันรับสัมผัสสายลมปะทะ เส้นผมบางลื่นตามสมัยนิยมกำลังลู่ลมไปด้านหลัง

    ฉันหลับตา ด้วยสายลมเท่านั้นที่รู้สึก....

    ขอเพียงแค่สายลม.......สายลมเดียวกับที่พัดปะทะเขาคนนั้น

    ประหนึ่งว่าได้รับสัมผัสร่วมกับเขา.......ผ่านสายลม

    มือที่ว่างเปล่าจะถูกกุมแน่น....

    ไหล่ที่ว่างเปล่าจะถูกโอบกอด.....

    ปลายคางจนถึงหน้าผากบนสุด.....อุ่นสัมผัสแนบ

    สัมผัสแตะเบารู้สึกได้จากปลายจมูก

    และ........อากาศอุ่นของเขานำพาริมฝีปากปรารถนา......แนบชิด

    ความรู้สึกแห่งความจริงกลับมา......ทำให้ตระหนักชั่วหนึ่งว่า....สัมผัส.....ช่างหายไปเร็วยิ่งนัก

    ทุกอย่างกลับมาว่างเปล่าในสายลมที่อ่อนกำลังลง

    เหลือเพียงแต่แววตาสองคู่เหลื่อมซ้อนกันในกระจกสองบานในสมอง.....

    เป็นหลักฐานการไขว่คว้าที่ว่างเปล่า....

    ฉันยังคงหลับตาอยู่....มองภาพสะท้อนในความคิดที่อยู่เต็มสมองไปหมด

    อะไรควบคุมร่างกายเป็นอันดับหนึ่งกันแน่

    สมอง หรือ หัวใจ......ยังเป็นสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์ยังคงตีความไม่แตก

    แม้ฉันรู้ว่าทุกอย่างที่กำหนดการกระทำนั้นมาจากสมอง แต่ฉันไม่แน่ใจตัวเอง

    ความรู้สึกนั้น.....อยู่ในสมอง หรืออยู่ในใจกันแน่.....

    ชั่วครู่หนึ่ง ภาพในกระจกสองบานในสมองไม่มีใบหน้าใดๆซ้อนไม่มีสุดสิ้นอีก

    ผิดหลักตรรกศาสตร์ กระจกทั้งสองบานสะท้อนเพียงใบหน้าคู่เดียว...ใบหน้าเดียวกัน

    ใบหน้าคุ้นนั้น...ที่กำลังยิ้ม.....

    เขายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน.......

    ฉันรู้ดีว่ารอยยิ้มนั้น.....เป็นความทรงจำ....ที่เกิดขึ้นกับฉันจริง.....

    และเป็นความทรงจำสุดท้าย....ก่อนที่สมองตีบตันจะสั่้งการกระทำหนึ่ง....

    ก้าวเท้าไปข้างหลัง...........ในพื้นที่ว่างเปล่า

    วูบสุดท้ายก่อนหัวใจจะไร้ความรู้สึกตลอดกาล...ฉันบอกกับรอยยิ้ม ให้ความรู้สึกสุดท้ายส่งผ่านสายสมไปถึงเขา.....ว่า

    ขอให้มีความสุข................................

    จากคุณ : Reflection of Innocence - [ 26 เม.ย. 49 04:09:43 A:203.113.35.6 X:203.113.16.241 TicketID:119474 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป