ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากอาหารกลางวันผ่านไปด้วยบรรยากาศที่แม้จะไม่เงียบก็ไม่ได้ดีไปกว่าเมื่อคืนสักเท่าไหร่...ปวีร์บอกให้หญิงสาวเตรียมตัวเขาจะพาเธอไปดูปะการัง ตอนแรกณิชาพัชร์ก็ปฏิเสธแต่พอเขายืนยันว่าปะการังที่นี่สวยเธอก็สนใจขึ้นบ้าง ประกอบกับความคิดที่ว่า...เธอไม่ควรหนีจากความทรงจำดีๆ...การดูปะการังเป็นกิจกรรมโปรดของนิพัทธ์แล้วทำไมเธอจะต้องหนีด้วยเล่า... การออกไปดูปะการังครั้งนี้ไม่ได้ไปด้วยสปีทโบ้ต หรือเรือที่ดูดีอะไรนัก ปวีร์ให้คนงานเอาเรือประมงขนาดเล็กพาเขากับเธอออกไป อยากให้เธอได้สัมผัสกับความเป็นอยู่ของที่นี่ บนเรือมีอุปกรณ์ดำน้ำแบบสน็อคเกิ้ลแค่ชุดเดียวสำหรับเธอ เพราะเขาไม่จำเป็นต้องใช้มัน...เรือแล่นออกไปห่างจากฝั่งไม่ไกลนักก็จอดลอยลำตรงจุดดูปะการังบริเวณที่ไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยว “คุณจะเปลี่ยนใจก็ได้นะครับ” เห็นแววตาหวาดหวั่นของเธอตอนนี้แล้วเขาก็อดถามไม่ได้ กลัวว่าการกระทำของเขาจะทำให้เธอยิ่งปวดใจมากกว่าจะเผชิญกับความจริง ความจริงที่เธอต้องยอมรับ “ไม่หรอกค่ะ ฉันพร้อมแล้ว” ณิชาพัชร์ตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย หากแต่เธอพร้อมแล้วจริงๆ เห็นเธอตอบแบบนั้นปวีร์ก็พยักหน้ารับ ยกอุปกรณ์ดำน้ำให้เธอ “ฉันขอไม่ใส่ด้วยได้ไหมค่ะ” คำตอบของเธอทำเอาปวีร์เลิกคิ้วถาม “ก็คุณยังไม่ใส่เลย ฉันก็อยากไม่ใส่บ้าง ฉันว่ายน้ำเก่งนะค่ะเชื่อใจได้” ฟังเธอแล้วปวีร์คลายยิ้มพยักหน้ารับวางอุปกรณ์ลงแล้วกระโดดลงน้ำไปรอรับเธอ...ณิชาพัชร์ลังเลที่จะวางมือเล็กลงบนมือใหญ่ที่ยื่นมา แต่แววตาและรอยยิ้มอบอุ่นของเขาก็ทำให้เธอยอมวางมันลงไปด้วยความมั่นใจ ปวีร์พาหญิงสาวว่ายน้ำออกไปห่างเรือก่อนจะดำน้ำลงไปดูปะการังที่ยังอุดมสมบูรณ์ ปะการังสวยงามมากมาย ทั้งปะการังถ้วยสีส้มสีสันสดใส ปะการังดอกเห็ด ปะการังเขากวาง ฯลฯ ทำให้ณิชาพัชร์เพลิดเพลิน นานๆ ทั้งสองคนถึงจะขึ้นมาหายใจสักครั้ง และปวีร์จะอธิบายเกี่ยวกับปะการังที่พบเห็นเล็กน้อยพอสังเขป ครั้งหนึ่งณิชาพัชร์เกือบจะเผลอไปจับเอาปะการังพิษ ดีที่ปวีร์คว้ามือเธอไว้ได้ทันและนับจากตอนนั้นเขาก็จับมือเธอให้ว่ายไปด้วยกัน ณิชาพัชร์เองไม่ได้ดื้อดึงชักมือกลับเพราะเธอรู้ว่าเขามิได้ฉวยโอกาส หากเพียงแค่เป็นห่วงเธอเท่านั้น...ปลาตัวเล็กตัวน้อยว่ายไปมาอวดลวดลายข้างลำตัวอย่างสนุกสนาน ณิชาพัชร์ยิ้มเมื่อเจ้าปลาตัวเล็กๆ นั่นว่ายเข้ามาใกล้เธอเหมือนหยอกล้อ...โลกใต้ทะเลไม่ได้ตอกย้ำเธอให้ปวดใจ แต่มันกำลังรักษาเธอให้หายดีต่างหาก...ปวีร์คิดอย่างนั้นเมื่อเห็นรอยยิ้มเธอ เมื่อดูปะการังจนพอใจทั้งสองคนก็กลับมาขึ้นเรือที่มีคนงานนั่งรออยู่ “ที่นี่สวยมากๆ เลยนะคะ ฉันคงคิดถึงที่นี่มากถ้ากลับไปกรุงเทพฯ ไปแล้ว” ณิชาพัชร์พูดพลางมองไปรอบตัว ทะเลกว้าง อากาศสดชื่น...แดดร่มลมตก...คิดอีกทีก็ใจหาย เธอจะไปจากที่นี่แล้ว “ถ้าคิดถึงคุณก็มาได้ที่นี่ทุกเวลาครับ...ผมจะรอคุณอยู่ที่นี่เสมอ” ปวีร์รู้...รู้ว่าเขาไม่มีวันรั้งเธอไว้ได้ เสียงร้องไห้ที่ดังผ่านฝาผนังห้องทุกค่ำคืนที่เขาได้ยินมันบอกเขาได้ดีว่าเธอเจ็บปวดและยากจะลืมใครคนนั้นได้ ...เขาไม่มีวันซึมผ่านเข้าไปในหัวใจเธอได้หรอก... แค่ได้ช่วยให้เธอดีขึ้น...ได้ดูแลเธอแค่นี้พอแล้ว... ณิชาพัชร์มองสบตาเขาแล้วเธอต้องเมินหนี ไม่อยากเห็นแววตาที่ดูสดใสตลอดสองวันที่ผ่านมา แม้วันนี้มันยังดูสดใสแต่เธอมองเห็น...มองเห็นความหม่นเศร้าที่เขาพยายามซ่อนไว้ ปวีร์สั่งคนงานให้พาเขากับเธอกลับเข้าฝั่ง เพราะถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องกลับ กลับไปอยู่ในที่ของเธอ ที่ที่เธอหนีมาแค่ชั่วคราวมิใช่ตลอดกาล (มีต่อค่ะ) จากคุณ : Honey Pee - [ 26 เม.ย. 49 15:57:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปวีร์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเขาจึงออกมานั่งรอณิชาพัชร์ตรงโต๊ะหวายตัวเตี้ยที่เดิม...ตอนนี้บนโต๊ะมี ‘ข้าวยำปักษ์ใต้’ อาหารมื้อสุดท้ายของการมาพัก ณ เขาพลายดำ ที่ณิชาพัชร์จะได้ทาน ป้ามุกทำอย่างสุดฝีมืออยากให้เธอลองชิมก่อนที่จะกลับไปกรุงเทพฯ โดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้มาที่นี่อีก หรืออาจจะไม่ได้มาอีกเลยถ้าเธอไม่ต้องการจะมา... ณิชาพัชร์สะพายกระเป๋าเป้ใบเดิม...ใบที่หอบความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานมาเต็มแน่น วันนี้แม้มันจะไม่หายไปเสียทั้งหมดแต่เธอก็รู้สึกได้ว่ามันหายไปพอสมควร...กระเป๋าเป้เบาขึ้นเหมือนใจของเจ้าของที่เบาบางลงแล้วซึ่งความเจ็บปวดทรมาน...นับจากนี้ไปเธอจะไปเผชิญหน้ากับความจริง! “ทานข้าวก่อนนะครับ เดินทางนานคุณอาจจะหิว นี่ป้ามุกทำข้าวยำปักษ์ใต้ไว้ให้คุณ” ปวีร์เอ่ยด้วยรอยยิ้มอบอุ่นเช่นเคย ณิชาพัชร์มองหน้าเขาแล้วเธอวางกระเป๋าเป้ลงพลางทรุดกายนั่งลงตรงข้ามเขา...ที่ที่เธอนั่งวันแรกที่มาที่นี่...ครั้งสุดท้ายแล้วงั้นหรือที่จะได้นั่งตรงนี้...ใจหายเหมือนกันนะ “หน้าตาเป็นแบบนี้เองหรือคะข้าวยำปักษ์ใต้ ฉันเคยได้ยินแต่ชื่อ ได้เห็นหน้าตาของมันก็คราวนี้ล่ะค่ะ” ณิชาพัชร์พยายามสลัดความรู้สึก ‘ใจหาย’ ออกจากความคิด มื้อสุดท้ายควรจะมีเพียงความทรงจำดีๆ “คุณจะทานได้หรือเปล่าเถอะ มีแต่สมุนไพรทั้งนั้น แต่ผมรับรองว่าอร่อยนะครับ” ณิชาพัชร์ชะงักนิดหนึ่งกับคำพูดของเขา คำพูดที่ได้ยินก่อนทานอาหารทุกมื้อ เธอยังไม่เห็นอาหารจานไหนที่เขาจะรับรองว่าไม่อร่อย ต่อไปจะไม่ได้ยินคำพูดนี้แล้วสินะ “ได้สิคะ คุณลืมไปแล้วหรือตั้งแต่ฉันมาที่นี่ป้ามุกทำอาหารแต่ล่ะอย่างใส่สมุนไพรทั้งนั้น ไม่รู้ว่าแกล้งฉันหรือเปล่าเพราะเบื่อขี้หน้าฉัน” หญิงสาวพูดกลั้วหัวเราะ ต้องการดึงบรรยากาศให้สดใส หากคำพูดของตัวเองก็ทำให้ตัวเองชะงักไปรอบสอง...ใช่สินะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเห็นอาหารมีสมุนไพรเยอะขนาดนี้เธอคงร้องยี้และไม่มีทางทานเด็ดขาด แต่ที่นี่...ทั้งเขาทั้งป้ามุกเปลี่ยนแปลงเธอ ทำให้เธอเรียนรู้อะไรหลายอย่าง ทำให้เธอเห็นความเป็นอยู่แบบเรียบง่าย ความเป็นอยู่ของชีวิตที่เป็นจริง ไม่สวยหรูหรือเลิศเลอหากอยู่แล้วสุขใจ “ทานเลยดีกว่าครับเดี๋ยวจะเสียเวลาในการเดินทาง” ปวีร์เห็นหญิงสาวก้มหน้านิ่งเขาก็พอจะเดาใจเธอออก ตัดบทไปหาอาหารตรงหน้า “ข้าวยำปักษ์ใต้ต้องทานกับน้ำบูดูครับคุณรู้จักน้ำบูดูหรือเปล่า” เขาถามด้วยรอยยิ้มที่ยังระบายอยู่ทั่วใบหน้าคม ณิชาพัชร์ส่ายหน้าไปมา มองไปยังชามใบย่อมที่เขาชี้ให้ดูในนั้นมีน้ำบูดูสีออกเขียวขี้ม้าดูเหนียวๆ เหลวๆ แต่ไม่เป็นน้ำเสียทีเดียว ปวีร์ตักน้ำบูดูราดในจานข้าวยำที่ล้อมไว้ด้วยเครื่องปรุงต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นตะไคร้ซอยเป็นชิ้นเล็กๆ ถั่วพรูซอยเป็นชิ้นเล็กเหมือนตะไคร้ มะพร้าวขูดคั่วจนสีออกดำ ถั่วงอก ถั่วฝักยาวซอยเป็นชิ้นเล็ก กุ้งแห้งป่น พริกแห้งป่น ใบมะกรูดหั่นเป็นฝอย และเนื้อส้มโอ “เยอะมากเลยค่ะ แบบนี้ฉันอ้วนแย่แน่ๆ เลย” ณิชาพัชร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม ปวีร์ยิ้มตอบไม่พูดอะไรเขาตักน้ำบูดูราดข้าวยำตัวเองแล้วก็ทานกันไปเงียบๆ ณิชาพัชร์ตักอาหารเข้าปากช้าลงจนปวีร์ผิดสังเกตเงยหน้าขึ้นมอง พบว่าร่างบางกำลังสั่นเทา...เธอร้องไห้... “อย่าคิดมากครับผมไม่เป็นไร จำไว้ว่าถ้าคุณมีความสุขผมเองก็มีความสุข ผมอยู่ได้แค่มีคุณอยู่ในใจ” ปวีร์ลุกจากที่นั่งเดินไปนั่งยองๆ ใกล้เธอเอื้อมมือไปแตะไหล่เธอแผ่วเบา ณิชาพัชร์เงยหน้าขึ้นมองเขา ม่านน้ำตาที่เอ่อล้นทำให้เธอมองหน้าเขาไม่ชัดหากเธอรู้ว่าเขาเสียใจ หญิงสาวโผเข้าสู่อ้อมกอดเขาอย่างสุดฝืน “ฉันขอโทษค่ะ ขอโทษที่ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ ขอโทษที่...” เธอพูดต่อไม่ออกว่า...ขอโทษที่เธอรักเขาไม่ได้ ปวีร์กอดร่างบางไว้เขาเองก็พยายามกลั้นน้ำตาสุดความสามารถ น้ำตาที่ไม่เคยเสียให้ใครนอกจากการจากไปของบิดา ครั้งนี้เขาอาจจะต้องเสียให้กับคนในอ้อมกอดคนนี้ คนที่หัวใจเฝ้ารักมาแสนนาน และเธอกำลังจะจากไป...ไม่มีวันคืนมาอีกเป็นครั้งที่สอง ปวีร์ดันร่างบางออกห่างกายเขาเช็ดน้ำตาให้เธอ...ถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องไป “ไปเถอะครับผมจะไปส่งคุณ...แค่เขตเขาพลายดำ” ใช่ เขาจะไปส่งเธอแค่นั้นแล้วให้คนงานไปส่งเธอถึงในเมือง เขาขอส่งเธอแค่เขตของที่นี่เพราะเธอจะอยู่ในหัวใจในความทรงจำของเขา ณ ที่นี้ตลอดไป หลังจากลาป้ามุกที่เอาแต่ร้องไห้ กอดเธอด้วยความเอ็นดูแล้ว ณิชาพัชร์ก็นั่งรถออกมากับปวีร์...รถกระบะสี่ประตูที่มีคนงานเป็นคนขับและมีเขากับเธอเป็นผู้โดยสาร เคลื่อนออกสู่ทางลูกรังของเขาพลายดำ ณิชาพัชร์จับจ้องสายตาอยู่ภายนอกกระจกรถราวกับจะประทับที่แห่งนี้ไว้ในหัวใจให้มากที่สุด ปวีร์เองจับจ้องสายตาอยู่ที่เธอคนนี้ ‘คนของใจ’ “หยุดตรงนี้ล่ะ” ปวีร์สั่งให้คนงานหยุดรถบนถนนที่เป็นเนินสูงที่สุด เขาเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปเปิดให้เธอลงมาด้วย ณิชาพัชร์ทำท่าทางแปลกใจหากก็ยอมลงจากรถ เพราะเส้นทางเข้ามาเขาพลายดำค่อนข้างคดเคี้ยวและเป็นเนินสูงต่ำสลับกันตลอดทาง จากจุดนี้จึงมองเห็นวิวทะเลในมุมกว้าง เพราะเป็นช่วงเนินที่สูงที่สุดของถนนสายนี้ เนินที่หางจากทางเข้าเขาพลายดำไม่เท่าไหร่ ปวีร์ยืนมองวิวทิวทัศน์ตรงหน้าโดยมีเธอยืนเคียง เขาล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบของที่เขาเตรียมไว้ให้เธอออกมา ณิชาพัชร์มองของในมือที่เขายื่นมาให้แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา “กำไลเงินแท้ครับ ผมไปซื้อมาจากวัดพระมหาธาตุในเมืองวันนี้เอง ผมอยากให้คุณสวมไว้เป็นที่ระลึกจากผม” เครื่องเงิน เครื่องถมสามกษัตริย์ เป็นของขึ้นชื่อของเมืองนครฯ ปวีร์เลือกของชิ้นนี้ให้เธอเพื่อเป็นสิริมงคล...เขาไปไหว้พระมหาธาตุมาเมื่อตอนเช้า เสียดายที่ไม่มีโอกาสพาเธอไปไหว้ด้วยกัน “ขอบคุณค่ะ” ณิชาพัชร์ยื่นมือออกไปรับ กัดริมฝีปากแน่นจนสั่น หยดน้ำใสรื้นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่เขาเช็ดมันออกให้จนแห้งไปแล้วครั้งหนึ่ง “ให้ผมสวมให้คุณเองได้ไหมครับ” เขาถามเสียงแผ่วเบา ณิชาพัชร์พยักหน้าเบาๆ ปวีร์จึงยื่นมืออีกข้างไปจับมือเธอแล้วสวมกำไลเข้าไปที่ข้อมือเรียวเล็ก ผิวขาวเรียบเนียนของเธอขับให้กำไลเงินดูสว่างสวยเหมาะกับเธอยิ่งนัก สวมกำไลเสร็จแล้วเขายังไม่ได้ปล่อยมือเธอไป กลับหันไปมองภาพท้องทะเลเบื้องล่างพร้อมกับชวนให้เธอหันมอง...ครั้งแรกที่เขามีเธอข้างกายและอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้มีเธอ...แค่ไม่กี่นาทีเขาก็จูงมือเธอกลับไปที่รถ เปิดประตูแล้วปล่อยมือออกจากมือเล็ก...ปล่อยให้เธอขึ้นรถกลับไปยังที่ของเธอ ภาพรถกระบะวิ่งไปตามถนนเนินสูงต่ำๆ ค่อยๆ เล็กลง...เล็กลง...และลับหายไปจากการมองเห็นของปวีร์...น้ำตาของลูกผู้ชายร่วงลงอย่างสุดจะกลั้น ไม่มีอีกแล้ว เขาไม่มีเธออยู่ข้างกายอีกแล้ว... ...หากเขายังมีเธอประทับอยู่ในดวงใจ...และมันจะตราตรึงอยู่อย่างนี้จนลมหายใจสุดท้ายที่เขาจะมี... (มีต่อค่ะ) จากคุณ : Honey Pee - [ 26 เม.ย. 49 15:58:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ณิชาพัชร์เดินลงจากห้องนอนกวาดตามองไปรอบๆ บ้านไม่เห็นมีใครในบ้านเลยสักคนเธอเลยคิดจะเดินไปหาอะไรทานในครัว ด้วยไม่ทันมองเธอจึงเหยียบเอาของเล่นหลานเสียงร้องของมันทำเอาร่างบางชะงักรีบก้มหน้ามอง...ตุ๊กตาปลาโลมาเธอหยิบมันขึ้นมาเพ่งมอง แล้วบีบตรงท้องของมัน มันก็ร้องแบบปลาโลมาจริงๆ ...ปลาโลมา...เสียงร้องของมันฟังดูโดดเดี่ยว...อ้างว้าง ...ใช่สินะ วันนั้นเมื่อสองปีที่แล้ว...ถ้ามันมาร้องเรียกเธอไว้เธออาจอยู่ที่นั่นต่อก็เป็นได้... “อ้าว เพชรตื่นแล้วเหรอลูก มางั้นทานข้าวกันเลยดีกว่า ทุกคนออกไปข้างนอกกันหมด แม่กับพี่โจ้และเดฟพาเจ้าตัวเล็กสองคนไปซื้อของเล่น พ่อเลยขออยู่บ้านกับลูกดีกว่า” คุณบดินทร์พูดพลางวางหนังสือพิมพ์ลงบนโซฟาแล้วลุกเดินไปโอบไหล่ลูกสาวไปยังห้องทานอาหาร “ลูกนี่แย่จังให้คุณพ่อรอทานข้าว” ณิชาพัชร์เดินไปนั่งข้างบิดา วางเจ้าตุ๊กตาปลาโลมาไว้ใกล้ๆ “ไม่เป็นไรหรอกลูก พ่อทานกาแฟไปแล้วไม่หิวหรอก อ้าว นั่นของเล่นเจ้าตัวเล็กนี่เดี๋ยวให้เด็กเอาไปเก็บล่ะกัน” คุณบดินทร์ว่าพลางเรียกเด็กในบ้านมาเพื่อเอาไปเก็บ ทว่าณิชาพัชร์ห้ามไว้เสียก่อนเธอบอกจะเก็บให้เอง “เพชร เอ่อ เรือนหอของลูกที่พัทยาน่ะสนใจจะขายหรือเปล่า” คุณบดินทร์ถามติดขัดเล็กน้อยกลัวว่าคำถามของท่านจะทำให้ลูกสาวสะเทือนใจ “มีใครต้องการซื้องั้นหรือคะ” ณิชาพัชร์ถามด้วยน้ำเสียงหม่นลงเพียงนิด เพราะสองปีที่ผ่านมาเธอทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้มากทีเดียว...หลังจากกลับมาจากเขาพลายดำเธอก็เข้าร่วมพิธีฌาปนกิจศพของนิพัทธ์และได้รู้ว่าคนที่ยิงเขาคือคู่แข่งทางธุรกิจนั่นเอง การต่อสู้คดีของนิพัทธ์ผลปรากฏว่าคนจ้างวานและคนลงมือกระทำถูกจำคุกตลอดชีวิต “พอดีเพื่อนเดฟเค้าอยากซื้อไว้น่ะ เขาเห็นแล้วถูกใจมาก เค้าบอกว่าวิศวกรออกแบบได้สวยมากๆ ตอนแรกพ่อบอกว่าจะติดต่อปวีร์วิศกรที่เป็นคนสร้างเรือนหอให้ลูกแล้วล่ะ แต่เบอร์ที่เขาเคยให้ไว้โทรไม่ติดไม่รู้ทำไม พ่อเลยบอกเพื่อนเดฟว่าจะถามลูกดูก่อน” คุณบดินทร์บอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ท่านไม่ทันสังเกตว่าชื่อที่ท่านเอ่ยถึงแทบจะทำให้ลูกสาวสำลักข้าว ณิชาพัชร์รีบยกน้ำขึ้นดื่มแล้วหันไปถามบิดา “คุณพ่อว่าวิศกรที่สร้างเรือนหอให้เพชรชื่ออะไรนะคะ” “ชื่อปวีร์ ทำไมเหรอลูก” คำตอบของบิดาทำเอาณิชาพัชร์ตัวแข็ง...ปวีร์เหรอ? “แล้วเขาเป็นใครอยู่ที่ไหน มาสร้างเรือนหอให้เพชรได้ยังไง แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนแล้วคะ” ณิชาพัชร์ถามรัวเป็นชุด ทำให้บิดาทำหน้างง “อ้าว ก็ปวีร์ลูกกำนันดำเพื่อนพ่อ ที่เขาดูแลลูกตอนลูกไปพักที่เขาพลายดำไงล่ะ พ่อคิดว่าลูกรู้แล้วซะอีก” คุณบดินทร์ทำสีหน้าแปลกใจหากยังไม่แปลกใจเท่าลูกสาวของท่านในตอนนี้ “ไม่ค่ะ เพชรไม่ทราบ” ณิชาพัชร์พูดด้วยตาลอยๆ อึ้งกับสิ่งที่ได้ฟัง ถึงว่าทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นเคยเมื่ออยู่ใกล้เขา เธอเคยคุยโทรศัพท์กับเขาบ่อยๆ ช่วงที่สร้างเรือนหอแต่... “เอ๊ะ แล้วทำไมเพชรไม่เคยเจอเขาล่ะคะคุณพ่อ” หญิงสาวฉุกคิดขึ้นได้ว่าถ้าเขาสร้างเรือนหอให้เธอทำไมถึงไม่เคยเจอกัน “อืม ก็เกือบจะได้เจอแล้วล่ะถ้าตอนนั้นไม่เกิดอุบัติเหตุเสียก่อน ตอนนั้นลูกไปดูเรือนหอที่พัทยาเพื่อจะไปพบเขานั่นล่ะ แต่คนงานที่กำลังก่อสร้างเกิดทำไม้ร่วงใส่ลูกเสียก่อนลูกหมดสติไป ก็ได้เขานั่นล่ะพาลูกไปส่งโรงพยาบาลที่นั่น” คุณบดินทร์ทวนความจำให้ลูกสาว ณิชาพัชร์คิดและพยักหน้าตาม คุณบดินทร์จึงเล่าต่อ “ที่สำคัญลูกรู้ไหมตอนนั้นลูกเสียเลือดมาก แต่ทางเราอยู่กรุงเทพฯ กันทุกคนเลยไม่มีใครให้เลือดกับลูกได้ ก็ได้เขาอีกนั่นแหละที่บริจาคเลือดให้ลูก แต่พ่อแปลกใจอยู่อย่างหนึ่งนะ คือเขาขอร้องพ่อไม่ให้บอกเรื่องนี้กับลูกในตอนนั้น” คุณบดินทร์จบคำพูดด้วยความสงสัยที่ไม่คิดจะหาคำตอบ ณิชาพัชร์ทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา...และหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นนิพัทธ์ก็ไม่ยอมให้เธอไปดูแลการสร้างเรือนหออีกเลย เพราะเขาเป็นห่วงเธอ นั่นสินะเหตุผลที่เธอไม่ได้เจอเขาอีกเลย เคยแต่โทรศัพท์คุยกัน ปวีร์คุณไม่ใช่แค่คนที่ฉุดฉันขึ้นจากความเศร้า...แต่คุณคือคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้... เหงาที่สุดตอนไหนใครรู้บ้าง...ใครจะรู้ถ้าไม่เคยเหงา... ปวีร์ยืนทอดสายตามองท้องทะเลกว้างอยู่ใต้ทิวสน ทะเลยังคงสวย ท้องฟ้ายังคงใส สายลมก็ยังคงเย็นสบาย...แต่หัวใจเขากลับรู้สึกเหงามากมาย...เมื่อก่อนเขาไม่เคยเหงาเพราะมีเธอให้คิดถึง มีเธออยู่ในหัวใจ แต่นับจากที่เธอมาอยู่ข้างกาย แล้วจากไปเขาถึงได้เรียนรู้ว่า...ความเหงาที่สุดจะเกิดขึ้นเมื่อเรามีใครสักคนข้างกาย เป็นเวลาที่เรามีความสุข มีรอยยิ้ม จนกระทั่งไม่มีใครคนนั้นอยู่ตรงนี้...นั่นล่ะ...เวลาของความเหงาที่สุด... Oceans apart day after day And I slowly go inside I here your voice on the line But it doesn’t stop the pain If I see you next to never How can we say forever *Wherever you go Whatever you do  I will be right here waiting for you Whatever it takes Or how my heart breaks I will be right here waiting for you I took for granted, all the times That I thought would last somehow But I can’t get near you now Oh, can’t you it baby you’ve got me goin’ crazy * I wonder how we can survive This romance But in the end it I’m with you I take the chance Waiting for you ? มหาสมุทรโถมคลื่นซัดฝั่งวันแล้ววันเล่า ฉันก้าวเดินไปที่นั่นอย่างช้าๆ เหมือนได้ยินเสียงเธอล่องลอยมา มันไม่สามารถหยุดความเจ็บปวดลงได้เลย   เมื่อได้เจอแล้วต้องพลัดพรากจากกัน แล้วจะเรียกมันว่ารักชั่วนิรันดร์ได้อย่างไร ไม่ว่าเธอจะทำอะไรอยู่แห่งหนใด ขอให้รู้ไว้ฉันจะอยู่ตรงนี้เพื่อรอเธอเสมอ ไม่ว่าจะแลกด้วยสิ่งไหน หรือแม้กระทั่งฉันจะต้องเป็นฝ่ายผิดหวัง  เจ็บปวดหัวใจ ฉันก็ยินดีที่จะเสี่ยงรอไปพร้อมกับความรู้สึกนั้นตลอดไป รู้ไหมฉันกำลังจะบ้าเพราะเธออยู่ ...ฉันรอเธออยู่... (มีต่อค่ะ) จากคุณ : Honey Pee - [ 26 เม.ย. 49 15:59:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เย็นย่ำ...ดวงอาทิตย์สีส้มแสดดวงโตเคลื่อนต่ำลงแตะผิวน้ำอีกวันแล้ว...ภาพนี้เป็นภาพที่เขาเฝ้ามอองมาตลอดสองปีที่เธอจากไป ปวีร์ลดมือจากการกอดอกลงหันหลังเตรียมตัวกลับบ้าน...เธอคงไม่มีทางกลับมา... หากแล้วเสียงร้องของปลาโลมาก็หยุดฝีเท้าของเขา ปวีร์ชะงักกับเสียงที่ได้ยินและด้วยความที่เขารีบหันหลังกลับมาไม่ทันระวังจึงชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง จากแรงชนของร่างใหญ่ และเพราะกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ข้างหลังมันทั้งใหญ่ทั้งหนักทำให้ร่างบางเซล้มลงไปกองกับผืนทรายอย่างง่ายดาย “คุณรู้จักบ้านกำนันดำหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามด้วยรอยยิ้ม หากริมฝีปากนั้นสั่นระริกดวงตาคู่สวยเอ่อล้นไปด้วยม่านน้ำตา ปวีร์ไม่ได้สนใจปลาโลมาตัวนั้น เพราะตอนนี้เขามีสิ่งที่น่าสนใจกว่าอยู่บนผืนทรายตรงหน้า “ไม่รู้จักหรือคะ ฉันจะได้ไปถามคนอื่น” ม่านน้ำตาล้นลงอาบสองแก้มเนียน “รู้จักครับ ผมรู้จักบ้านกำนันดำดีกว่าใครเลย” เขาตอบพลางยื่นมือไปหาเธอ ณิชาพัชร์ไม่ลังเลหรือชั่งใจเลยสักนิด เธอรีบยื่นมือเล็กไปวางบนมือใหญ่ราวกับกลัวว่าถ้าช้าเพียงเสี้ยวนาทีมือนั้นจะหายไป ปวีร์รู้สึกปลื้มใจเมื่อเห็นว่ามือข้างที่ยื่นมายังมีกำไลเงินที่เขาให้อยู่...เธอยังเก็บมันไว้ “งั้นคุณช่วยพาฉันไปที่นั่นหน่อยได้ไหมคะ” หญิงสาวถามด้วยอาการอมยิ้มเมื่อลุกขึ้นยืนเรียบร้อยแล้ว ปวีร์ยิ้มตอบโดยที่ยังไม่ปล่อยมือ...รอยยิ้มของเขาไม่เคยเปลี่ยน เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นเสมอยามได้มอง “ทำไมถึงมาจวนค่ำเสียขนาดนี้ล่ะครับ” เขาไม่ตอบแต่กลับถามเธอแทน ถามทั้งที่ยังไม่คลายยิ้ม...เหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่ผุดขึ้นตรงปลายจมูกและไรผมดำสลวยบอกเขาให้รู้ว่าเธอเดินมาเหนื่อยพอสมควร ปวีร์ยกมืออีกข้างเช็ดเหงื่อให้เธอ และณิชาพัชร์ไม่ได้เบือนหน้าหนี คราวนี้เธอเต็มใจให้เขาเช็ดมันออก “ที่จริงมานานแล้วล่ะค่ะ แต่...เมื่อกี้ตอนนั่งรถผ่านเนินก่อนถึงที่นี่เห็นวิวสวยดีเลยลงรถตรงนั้น หยุดมองวิวอยู่พักหนึ่งแล้วเดินมาที่นี่มันเลยมืดพอดี” เธอตอบด้วยรอยยิ้มที่กว้างมากขึ้น ปวีร์เองก็เช่นกัน “แล้วคุณจะไปบ้านกำนันดำทำไมครับ อืม แล้วทำไมกระเป๋าถึงได้ใบใหญ่นักมันมีอะไรอยู่เหรอ” เขามองเลยไปยังกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่เธอสะพาย คราวที่แล้วเธอแบกความทุกข์มาอยากรู้นักคราวนี้เธอแบกอะไรมา ...มันจะมีอาไร้...นอกเสียจากความคิดถึง...ณิชาพัชร์ตอบในใจ หากภายนอกเธอแค่ยิ้มไม่ได้ตอบอะไร “ไปบ้านกำนันดำกันเถอะครับ อ้อ เอากระเป๋ามาครับผมช่วยถือ” คราวนี้หญิงสาวยิ้มกว้าง...จะผ่านไปกี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปี ปวีร์ก็ยังเป็นปวีร์คนที่ไม่คาดคั้นถามอะไรจากเธอ...ทั้งสองคนเดินจูงมือกันไปโดยไม่พูดอะไร จนกระทั่งถึงบ้านปวีร์หยุดวางกระเป๋าลง จูงมือเธอไปยังระเบียงที่ยังมีโต๊ะหวายตัวเตี้ยวางอยู่ ทว่าคราวนี้มันมีแจกันปักดอกเข็มสีม่วงวางอยู่ด้วย ดอกไม้ที่เขาเคยให้เธอ...ดอกเข็มสีม่วงสีแห่งการรอคอย ณิชาพัชร์เห็นแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนข้างกาย แล้วความตื้นตันมากมายก็เอ่อล้นจนเธอต้องยกมือปิดปากร้องไห้...คราวนี้ไม่ได้ร้องไห้เพราะทุกข์ใจแต่ร้องไห้เพราะสุขใจ...เขารอเธอมาตลอด...ปวีร์ดึงร่างบางเข้าไปกอด หญิงสาวเองก็ไม่ปฏิเสธอ้อมกอดนั้นตรงกันข้ามเธอกลับยกแขนทั้งสองข้างกอดตอบเขา...คิดถึงเหลือเกิน... หลังจากอาบน้ำแต่งตัวและทานอาหารฝีมือป้ามุกเรียบร้อยแล้วสองหนุ่มสาวก็มานั่งสูดอากาศบริสุทธิ์ยามค่ำคืนตรงระเบียง ดอกไม้นานาชนิดยังแข่งกันส่งกลิ่นหอมเช่นเคย ต่างจากคราวก่อนตรงที่ตอนนี้ไม่มีความเศร้า ความเหงา ความเจ็บปวด มีแต่ความทรงจำดีๆ ให้รำลึกถึง “ทำไมถึงกลับมาที่นี่อีกล่ะครับ” ปวีร์ถามขึ้น หลังจากปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมอยู่นาน ณิชาพัชร์หันมาส่งยิ้มบางๆ ให้เขา “ก็เพราะที่นี่มีความทรงจำดีๆ รอฉันอยู่ไงคะ อย่างที่คุณเคยบอกว่าต่อให้ฉันหนียังไงฉันก็หนีความทรงจำดีๆ ไม่พ้น และครั้งนี้ฉันก็ไม่อยากหนีด้วยค่ะ” เธอตอบด้วยความมั่นใจ ตอบตามความจริงที่ใจบอกและตั้งแต่วินาทีแรกที่เหยียบ ณ เขาพลายดำแห่งนี้เธอก็ได้พบความทรงจำเดิมๆ ดีๆ ทั้งวิวทะเลบนเนินถนน ปลาโลมาแห่งความโชคดี ดอกเข็มสีม่วง ฝีมือทำอาหารของป้ามุก และที่สุดของความทรงจำสวยงามนี้คือเขา ‘ปวีร์’ ปวีร์ยิ้มนัยน์ตาหวานส่งให้เธอไม่คิดเลยว่าวันนี้เขาจะมีเธอมานั่งข้างๆ อีกครั้ง...นี่ล่ะมั้งความโชคดีจากการได้เห็นปลาโลมาตัวนั้นในวันนี้ ปวีร์ยกโต๊ะหวายตัวเตี้ยที่กันระหว่างเขากับเธอออก ณิชาพัชร์ทำสีหน้าแปลกใจ และเมื่อได้ฟังเขาเธอกลับต้องยิ้มอายๆ “มานั่งใกล้ๆ ผมได้มั้ยครับ ผมคิดถึงคุณ” ปวีร์บอกออกไปตรงๆ ณิชาพัชร์กัดริมฝีปากแน่นแต่ก็ยอมเข้าไปนั่งใกล้เขาเพราะเธอเองก็คิดถึงเขาเหมือนกัน “คุณเชื่อเรื่องรักแรกพบไหมครับ” เขาถามเธอโดยที่สายตามองออกไปนอกระเบียง แสงจันทร์สีเหลืองนวลสวยน่ามอง ณิชาพัชร์เองมองไปจุดที่เขามอง “เมื่อก่อนก็ไม่เชื่อหรอกค่ะ แต่ตอนนี้เชื่อสนิทใจเลย” เพราะคำตอบเธอทำให้เขาต้องละสายตาจากพระจันทร์กลับมามองหน้าเธอ หญิงสาวเองก็สบตาเขา และในแววตาคู่สวยก็บอกว่าเธอเชื่อจริงๆ แม้ว่าเธอจะเคยรู้จักเขาแค่ไม่กี่วัน หนำซ้ำตอนเจอกันเธอก็เพิ่งเสียคนที่รักไป แต่หลังจากเธอกลับไปจากเขาพลายดำแห่งนี้ถึงสองปีนั้น เธอมิอาจลบความทรงจำดีๆ ที่เขามอบให้ออกไปจากใจได้เลย ทุกวันคืนหัวใจเธอเฝ้าคิดถึงเขา ทว่าเธอพยายามแกล้งลืมมันไปด้วยคิดว่ามันเป็นแค่การคิดถึงคนรู้จักคนหนึ่งที่ดีกับเธอ หากในที่สุดเธอก็ไม่อาจปฏิเสธคำพูดเขาได้จริงๆ เธอได้เรียนรู้เหมือนที่เขาเองเคยเรียนรู้มาแล้วว่า ความรักนั้นไม่จำเป็นต้องอาศัยเวลานานเลย มันเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อทุกสถานการณ์และมันคืบรุกเข้ามาในหัวใจได้รวดเร็วกว่าจะคาดถึง...และสองปีที่ไม่เจอกันเธอเข้าใจเขาเป็นอย่างดีว่าการผูกพันอยู่กับการคิดถึงใครสักคนมันทรมานแค่ไหน...ยิ่งเมื่อรู้ว่าเลือดในร่างกายเคยเป็นเขาที่ให้มาส่วนหนึ่งจึงไม่มีเหตุผลใดอีกที่จะต้องต้านทานความรู้สึกในหัวใจต่อไป... “รู้ไหมว่าผมรักคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นคุณเลยครับเพชร” ครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธอ “แต่ครั้งแรกที่ผมเจอคุณก็ตอนที่ผมเอาแปลนเรือนหอไปให้คุณพ่อคุณดู ตอนนั้นคุณอยู่กับคู่หมั้นของคุณ คุณเลยไม่เห็นผม” ณิชาพัชร์พยักหน้ารับเบาๆ “ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่าวันนี้ผมจะได้มีคุณอยู่ข้างๆ เหมือนฝันเลยครับ” ณิชาพัชร์มองเขาแล้วหัวใจสั่นไหว...เธอทำให้เขาเจ็บปวดและรอคอยมานาน...หญิงสาวเลื่อนมือไปจับมือเขาขึ้นมาจับแก้มเธอ “มันคือความจริงค่ะปวีร์คุณไม่ได้ฝัน ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ ข้างๆ คุณนี่ไงคะ” ปวีร์ยิ้ม ใบหน้าคมโน้มต่ำลงหาใบหน้าเรียวสวย ณิชาพัชร์หลับตารับสัมผัสแห่งความคิดถึงจากริมฝีปากหยักลึกได้รูปของเขา...นานเท่าความคิดถึง ปวีร์ถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากเธอ...โอบร่างบางให้นั่งดูพระจันทร์ด้วยกัน ณิชาพัชร์เอนศีรษะพิงกับไหล่ของเขา... “ความรักนี่แปลกดีนะคะ นึกจะมาตอนไหนเราไม่รู้เลย ไม่รู้ด้วยว่าคนไหนที่เราจะได้ร่วมชีวิต คนที่เราไม่เคยมองเห็นไม่เคยคิดจะรัก วันหนึ่งเรากลับรักเขาได้อย่างน่าเหลือเชื่อ” ณิชาพัชร์บอกทั้งที่ยังพิงไหล่เขาอยู่ ปวีร์โอบร่างบางโยกไปมาเบาๆ “ครับ ความรักเป็นสิ่งมหัศจรรย์เสมอ ไม่แน่นะตอนนี้ที่ภูกระดึงอาจจะมีใครที่กำลังตามหารักอยู่เหมือนกัน หรือที่ตรังอาจจะมีคู่รักกำลังแต่งงานใต้สมุทรเพราะวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ หรือ อืม บางทีที่ภูเก็ตอาจจะมีผู้ชายท่าทางลึกลับกำลังตามหารักจากผู้หญิงธรรมดาอยู่ก็เป็นได้” ปวีร์จินตนาการไปกับความัก “นั่นสินะคะ และตอนนี้แม้แต่โขดหินเพื่อนของฉันที่ไม่เคยคิดจะรักใคร ก็ได้เจอผู้หญิงที่เขารัก เพราะฉะนั้นบางทีที่เมืองกาญจ์ก็อาจมีพ่อมดรูปหล่อกำลังช่วยคนรักของเขาให้พ้นจากบางสิ่งก็ได้นะคะ” ณิชาพัชร์พูดแล้วขำกิ๊กออกมากับจินตนาการของตัวเอง “ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ห่างกันเพียงใดความรักก็จะนำเราให้มาพบกัน จะอยู่เหนือ อยู่ใต้ อีสาน กรุงเทพฯ หรือมิติที่เราสัมผัสไม่ได้ความรักก็สื่อได้ทุกที่ขอแค่มีใจตรงกัน เหมือนผมได้มีคุณในวันนี้” เขาดันร่างบางห่างกายเพื่อมองหน้า “ผมรักคุณครับเพชร” “ฉันเองก็รักคุณค่ะปวีร์” สองแขนแข็งแรงของปวีร์โอบร่างบางไว้แนบแน่น สิ้นสุดลงแล้วการรอคอย ความเหงา ความเศร้า ณ ตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวคือ...ความรัก... ความรักที่สามารถทำให้มนุษย์ฝ่าฟันทุกสิ่งได้...ทำให้หัวใจสองดวงผ่านฤดูเหงามาจนเจอกับฤดูรักอันแสนสดใสสวยงาม...เช่นสองหนุ่มสาวคู่นี้ที่อยู่ในอ้อมกอดของความรักซึ่งกันและกัน .................จบ..................... สวัสดีค่ะขออนุญาตทำหน้าที่ลงเรื่องสั้นแทน สมิตาชั่วคราวนะคะ ^ ^ อีกบทหนึ่งของความรักอันงดงามและน่าประทับใจ ทั้งเหงา เศร้า อบอุ่น ได้มาถึงตอนจบแล้ว หวังว่าเพื่อนๆ คงชอบกันนะคะ ทริปหน้าจะนำเพื่อนๆ ไปเที่ยวโคราชกันค่ะ ^ ^ จากคุณ : Honey P (Honey Pee) - [ 26 เม.ย. 49 16:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Link Trip&Love ตามรอยแห่งรัก...บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4230444/W4230444.html ทะเลหมอกบอกรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4236832/W4236832.html ทะเลหมอกบอกรัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4246227/W4246227.html ทะเลหมอกบอกรัก #3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4258804/W4258804.html กาญจน์...ที่รัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4268295/W4268295.html กาญจน์...ที่รัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4279002/W4279002.html กาญจน์...ที่รัก #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4284454/W4284454.html หัวใจรักฤดูเหงา #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4295377/W4295377.html หัวใจรักฤดูเหงา #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4302827/W4302827.html จากคุณ : Miracle fo Friends (วิรตี) - [ 26 เม.ย. 49 16:13:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดีใจค่ะที่จบอย่างมีความสุข ตอนแรกก้อลุ้นตัวโก่งเหมือนกันว่าจะจบยังงัย เพราะเวลาที่มีให้กันมันน้อยจัง แล้วคนที่เพิ่งเสียความรักไปจะรักใครอีกคนได้หมดใจหรือ แต่พอเวลาผ่านไป 2 ปี มันก้อเลยดูมีเหตุและผลหน่อย ถึงแม้จะเชื่อเรื่องรักแรกพบแต่มันก็ต้องขอเวลาบ้าง จริงไหมค่ะ ...มันจะมีอาไร้...นอกเสียจากความคิดถึง...ณิชาพัชร์ตอบในใจ ชอบประโยคนี้ค่ะ นางเอกเราก้อมีมุขด้วย นึกว่าจะเหงากันทั้งเรื่อง ปล.เเอบหยอดทิ้งท้ายชวนให้อ่านเรื่องของคนอื่นต่อไปด้วย ทริปหน้าจะไปตรังหรือยังค่ะ จะสะพายเป้เดินทางต่อ จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 26 เม.ย. 49 17:02:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^^ จากคุณ : Bangkokian - [ 26 เม.ย. 49 19:54:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8  เตรียมตัวไปทัวร์ต่อที่โคราชแล้วจ้า (อยากไปเขาพลายดำจังเลย  อันนี้มีอยู่จริงป่าวคะ) จากคุณ : burin piggypink - [ 26 เม.ย. 49 20:17:29 ]

ความคิดเห็นที่ 9 um um จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 26 เม.ย. 49 20:32:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มีดอกเข็มสีม่วงด้วย อยากปลูกมั่ง จากคุณ : scottie - [ 26 เม.ย. 49 20:42:49 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จะมีพระเอกอย่างนี้อยู่จริงๆ ไหมนี่ รักนางเอกข้างเดียว รอนางเอกได้นาน และทุ่มเทให้นางเอกขนาดนี้ อยากได้ซักคน 555 จากคุณ : AmeliaM (AmeliaM) - [ 26 เม.ย. 49 22:34:44 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คิดถึงข้าวยำ ไม่ได้กินนานแล้วครับ จากคุณ : นายตั๋ม (คั่วกลิ้ง) - [ 27 เม.ย. 49 00:02:42 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มีความสุขกันไปอีกคู่ ^__^ รอทริปต่อไปนะคะ จากคุณ : nongwin - [ 27 เม.ย. 49 02:57:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14  ดีจัง จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 27 เม.ย. 49 11:38:46 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอบคุณ burin piggypink นะค่ะ เขาพลายดำมีจริงค่ะ แต่ครั้งล่าสุดที่ไปมาตอนสงกรานต์ มันเริ่มเจริญขึ้นแล้ว แต่ก็ยังสวยอยู่ แต่ว่า... โอกาสเห็นปลาโลมาคงยากแล้ว และความเป็นธรรมชาติ ก็คงหายากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนที่อื่นๆ หากทุกอย่างยังสวยงามในความทรงจำคนเขียนค่ะ ขอบคุณทุกๆ คนมากนะค่ะสำหรับกำลังใจ แล้วไปทริปต่อไปกันค่ะ จากคุณ : ปัณณ์ (LonelySeason) - [ 28 เม.ย. 49 16:17:38 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ดีใจจังที่ได้มาอ่าน...แบบว่าเพิ่งตามอ่านตอนเก่าๆเสร็จคะ..น่ารักมากๆเลยไงจะรอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : pomb_pomb - [ 30 เม.ย. 49 03:37:22 ]