**คิดถึงเพื่อนๆในเว็บนี้ แต่ยังไม่มีเวลาเขียนเรื่องใหม่ๆมาให้อ่าน ขอเอางานเมื่อปีกลายมาให้ขัดตาทัพครับ ลุยกันเลย...**

เรื่องสั้น "คำปฏิญาณของทิดอุ่น"  พรพชร(เจนวัช)  เขียน
             
               ทิดอุ่นยังจำได้เมื่อปีที่แล้ว  เขานำปืนแก๊ปของพ่อผู้ล่วงลับ  ไปกับตำนานนายพรานมือฉมัง มอบให้ทางราชการพร้อมให้คำปฏิญาณว่า  ตัวเขาผู้สืบทอดเลือดนายพรานจากพ่อ จะไม่เข้าป่าเพื่อตัดไม้หรือล่าสัตว์ป่าในเขตอุทยานแห่งนี้อีก นอกจากเข้าไปเพื่อหาพืชผักสมุนไพร มาทำอาหารกับยารักษาโรคเท่านั้น

             แต่มาวันนี้ทิดอุ่นกำลังจะกลับคำ!

+++++++++++++++++
         
             เสียงอาเจียนโอ้กอ้ากตั้งแต่เช้าของนางผันเมียทิดอุ่น บอกถึงอาการแพ้ท้องอย่างหนัก หล่อนตั้งท้องได้เดือนกว่า สร้างความดีใจให้ทิดอุ่นเป็นล้นพ้น งานไร่งานสวนเขาไม่ให้นางแตะต้อง รับทำเองทั้งหมด และไม่ว่าเมียรักอยากจะกินอะไร ก็ไม่เกินความพยายามของเขา

             “วันนี้เอ็งแพ้ท้องมากนะผัน” ทิดอุ่นตรงเข้าลูบหลังให้ “อยากกินอะไรแก้แพ้ท้องบอกพี่ บ่ายนี้จะไปหามาให้?”

             “ผันอยากกินแกงไก่ป่า อยากมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วพี่” หล่อนบอกแล้วโก่งคออาเจียนเป็นระยะ มีแต่น้ำลายเหนียวยืดต้องใช้น้ำคอยบ้วนปาก ส่วนอาหารเช้าออกมาหมดกระเพาะก่อนหน้านี้
       
             ทิดอุ่นยืนอึ้ง…เขาจะไปหาซื้อไก่ป่าได้ที่ไหน  เมื่อพรานในหมู่บ้านเปลี่ยนอาชีพกันหมดแล้ว รวมทั้งตัวเขา ที่สำคัญสุด…พวกไก่ป่ามันเหลือน้อยเต็มที หากินอยู่ในป่าลึกอยู่เพียงกลุ่มเดียวเท่าที่เคยเห็น
 
        ความคิดถูกแยกเป็นสองฝ่ายสู้รบอยู่ในหัว ฝ่ายหนึ่งไม่อยากผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับทางราชการ อีกฝ่ายก็รักเป็นห่วงนางผันกับลูกในท้องนั่นนัก

        ทิดอุ่นเดินมาหยุดมองหน้าไม้ของพ่อบนข้างฝา มีลูกดอกในกระบอกไม้ไผ่แขวนรวมอยู่ด้วย เขาดูแลรักษามันอย่างดี เหลือเพียงสิ่งเดียวเป็นมรดกจากพ่อที่อยากเก็บไว้ระลึกถึง

        เสียงอาเจียนอยู่เนืองๆของเมียรัก มันบาดลึกเข้าไปในอกแท้!

++++++++++++++++
       
             แดดยามบ่ายยังจัดจ้า ทิดอุ่นแฝงตัวอยู่ในดงแฝกสูงท่วมหัว มองฝ่าออกไปเป็นเนินทุ่งหญ้าเคืองเข่าเป็นหย่อมๆ มีไม้ยืนต้นเป็นและตายแซมบ้างประปราย เขาเคยเห็นกลุ่มไก่ป่าที่เหลือลงมาหากินแถวนี้
 
             ซุ่มคอยอยู่พักใหญ่ เริ่มมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นข้างหน้า มันโผล่มาแล้ว ไก่ป่าตัวเมียสีน้ำตาลลายดำ เดี๋ยวคงจะเห็นไก่ป่าตัวผู้ขนสวยเผยโฉมเป็นแน่

             ทิดอุ่นรีบขึ้นหน้าไม้พร้อมลูกดอกในรางประทับมั่น ระยะห่างประมาณห้าเมตรแค่นี้ อดีตพรานอย่างเขารับรองไม่พลาดแน่ แต่สิ่งที่คิดไว้กลับไม่ใช่ กลายเป็นลูกไก่ป่าตัวเล็กๆห้าตัว วิ่งออกมาจากพงหญ้าตามเสียงเรียกของแม่ไก่ ที่คุ้ยเขี่ยดินหาอาหารให้ลูกมัน
       
             ถึงจะรู้สึกผิดหวังบ้าง ทิดอุ่นก็ไม่อยากรอให้เสียเวลา นึกเป็นห่วงนางผันอยู่เฝ้าบ้านคนเดียว

             “ตัวเมียก็เอาวะ เนื้อมันไม่หนีกันหรอก” เขาบอกตัวเอง เล็งหน้าไม้เข้าหาแม่ไก่ป่าทันที แต่…

             “กร่อดดดดด…” แม่ไก่ป่าร้องเสียงยาวลั่น เอียงคอมองเวิ้งฟ้า เสียงของมันเป็นสัญญาณเตือนภัยบางอย่าง ให้ลูกๆรีบหลบเข้าพงหญ้ารก ซึ่งดูเหมือนว่าจะช้าไป ยังมีลูกของมันอีกสองตัวหลบเข้าไม่ทัน

             เหยี่ยวนกเขาโผร่อนจากฟ้าสูง จู่โจมหมายขยุ้มลูกไก่ให้ติดกรงเล็บอันแหลมคม เป็นจังหวะแม่ไก่ป่าทะยานบินขึ้นเพื่อปกป้อง สองสัตว์ไล่จิกตีกันพัลวัน จนเหยี่ยวนกเขาต้องพลาดโอกาสอย่างน่าเจ็บใจเพราะตัวเล็กกว่า แต่ยังไม่หนีไปไหน บินวนกลับมาเกาะคบไม้ยืนต้นตายแห้ง ใกล้กับทิดอุ่นพรางตัวในดงแฝก
 
             มันเป็นเหตุการณ์เกิดขึ้นปุบปับรวดเร็ว ทิดอุ่นทำได้แค่ถือหน้าไม้ค้าง จนแม่ไก่ป่ากลับมาหาลูกๆ คอยส่งเสียงเตือนไม่ให้ออกมาจากพงหญ้า ศัตรูนักล่ายังอยู่บนคาคบ
     
             ทิดอุ่นเลิกสนใจเหตุการณ์ที่เกิด ขอให้มีไก่ป่าติดมือกลับบ้านเป็นพอ เขาเล็งหน้าไม้ไปที่แม่ไก่ป่าอีกครั้ง

             “กร่อดดดดด…”

             เขาชะงักกึก! เมื่อเห็นแม่ไก่ป่าก้มหัวลงกางปีกขนพองส่งเสียงขู่  มองตรงไปข้างหน้าสลับเอียงคอแลเหยี่ยวนกเขา เขาจึงมองตามบ้าง ห่างออกไปด้านขวาสองเมตร ร่างสีน้ำตาลแดงทั้งตัวยาวร่วมศอกปรากฏแก่สายตา จ้องเขม็งไปยังกลุ่มเหยื่ออันโอชะ

             พังพอน!

             ยามนี้แม่ไก่ป่ามีท่าทีห่วงหน้าพะวงบนคาคบ ถึงกระนั้นก็พร้อมเอาชีวิตเป็นเดิมพันเพื่อลูกได้  ด้วยสัญชาตญาณแม่ หากศัตรูนักล่าทั้งสองเข้าโจมตี

             เปล่า…!ไม่ใช่แค่สอง…สามต่างหาก!
                 
             ทิดอุ่นยังมีความตั้งใจมั่น ที่จะเด็ดหัวแม่ไก่ป่า ส่วนลูกตัวเล็กๆก็ปล่อยไปตามยถากรรม  เขาเล็งหน้าไม้เป็นครั้งที่สาม กลับบังเกิดภาพแห่งอนาคตในห้วงความคิด…

             …เขาเห็นนางผันจูงลูกชายตัวน้อย ไปขุดหาหน่อไม้ในป่า พบศัตรูมุ่งหมายทำร้ายลูก นางผันโดดเข้าปกป้องด้วยชีวิต…

             ทิดอุ่นรีบสลัดภาพนั้นทิ้ง จิตใจเขาเริ่มไหวคลอน เกิดภาพใหม่แทนที่ เป็นภาพนางผันอาเจียนเมื่อเช้าเพราะแพ้ท้องรุนแรง เขาหลับตาทำสมาธิเพื่อให้ใจหนักแน่น ลืมตาขึ้นพร้อมเล็งเป้าใหม่อีกครั้ง แล้วเหนี่ยวไกตามใจบัญชา

             ฟ้าววว…ฉึก!

++++++++++++++++++
       
             นางผันกินข้าวมื้อเย็นอร่อยนัก ไม่รู้สึกเหม็นหรืออาเจียน หล่อนกินได้ตั้งสองจานใหญ่ ทิดอุ่นยิ้มแป้นกับฝีมือแกงตัวเอง ทั้งสองอิ่มจนพุงกาง ออกมานั่งรับลมยามโพล้เพล้ พูดคุยหยอกเย้าตามประสาผัวเมีย

             “ผันรู้นะพี่ ที่เรากินกันนั่นไม่ใช่ไก่ป่า” นางผันโพล่งขึ้นตอนหนึ่ง “ถึงพี่จะสับเนื้อกระดูกมันจนละเอียด แต่กลิ่นสาปมันฟ้อง” หล่อนปิดท้ายด้วยรอยยิ้มรู้เท่าทัน

             ทิดอุ่นยิ้มแก้เก้อ แล้วแก้ต่าง “พี่เห็นผันชอบบ่นเรื่องปวดหลังปวดเอว เวลาก้มๆเงยๆ ก็เลยหายาแก้มาให้ พ่อพี่เคยบอกว่ามันแก้ได้ชะงัดแล”

             “แต่ผันก็แปลกใจ ไม่รู้สึกเหม็นหรืออาเจียนเหมือนกับข้าวอย่างอื่น กลับกินได้เยอะเชียว”

             “พี่ว่าเพราะผันเกิดปีงู ไม่ถูกกับมันน่ะสิ” ทั้งคู่ได้หัวเราะออกมาพร้อมกัน

             ในใจของทิดอุ่นเกิดความสุขอย่างประหลาด  เขาไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน อดีตชีวิตพรานเดินตามรอยพ่อ มีแต่ประหัดประหารชีวิตสัตว์นำออกมาจากป่า ไม่เคยคืนชีวิตของพวกมันกลับสู่ป่าเลยสักครั้ง แต่วันนี้เขาคิดว่าได้ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว และเชื่อมั่นในตัวแม่ไก่ป่า จะสามารถคุ้มครองลูกๆของมันให้พ้นปากเหยี่ยวนกเขาได้.    
           
-จบ-