ความคิดเห็นที่ 1 ผมอยากไปสะพานญี่ปุ่นของเว้  รูปถ่ายหลายรูปในร้านแมนดารินคาเฟ่เป็นรูปวิวทิวทัศน์ ทุ่งรวงทองของเมล็ดข้าวสุกเหลืองเปล่งสีสดตัดกับพื้นน้ำสีเข้มจัดและท้องฟ้าสว่างพร่างพราย รูปฝูงเป็ดว่ายในลำคลองแหวกน้ำเป็นคลื่นรูปตัววี รูปเด็กน้อยในชุดเสื้อผ้ามอมแมมในอิริยาบถต่าง ๆ  ผมถูกภาพเหล่านี้ตรึงแน่นิ่งกับที่ ทุกภาพเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แม้กระทั่งนาข้าวก็ยังส่งกลิ่นของมันออกมาหอมจาง ๆ  มิสเตอร์คูเดินเข้ามายืนข้าง ๆ  แล้วพูดด้วยเสียงเรียบเบาคล้ายกับไม่อยากทำลายความสงัดที่ผมกำลังมีอยู่อย่างเต็มเปี่ยม “สะพานญี่ปุ่น” แกบอก แล้วอธิบายว่าภาพเหล่านี้แกถ่ายจากระหว่างทางไปสะพานญี่ปุ่นซึ่งอยู่นอกตัวเมืองเว้ไปราว ๆ 7 กิโลเมตร “คุณจะได้เห็นวิถีแห่งเวียดนาม เห็นชีวิต เห็นสิ่งที่หล่อหลอมให้มาเป็นเรา” ฟังแล้วงงหน่อย ๆ เหมือนปรัชญา แต่เพียงเท่านั้นใจผมก็ร้อนรุ่มขึ้นมาทันที   สะพานญี่ปุ่นเป็นสถาปัตยกรรมที่หลงเหลือตกค้างมาจากอดีตอันยาวนานสมัยเวียดนามผูกการค้ากับชาวอาทิตย์อุทัยเมื่อหลายร้อยปีก่อน พ่อค้าญี่ปุ่นใช้ช่วงเวลาระหว่างรอลมจากทางใต้เพื่อพาเรือกลับสู่มาตุภูมิสร้างบ้านเรือนของตนขึ้นริมฝั่งแม่น้ำทูโบน เมืองฮอยอัน เพื่อใช้เป็นโกดังเก็บสินค้าและร้านขายปลีก นานวันเข้าก็เริ่มเกิดเป็นชุมชน สถาปัตยกรรมแบบญี่ปุ่นจึงค่อย ๆ แผ่ขยายไปตามบริเวณทางตอนกลางของเวียดนามโดยมีฮอยอันเป็นจุดศูนย์กลาง เว้ได้รับอารยธรรมนี้ด้วยเช่นกัน แต่เป็นที่น่าเสียดายว่าสถาปัตยกรรมส่วนใหญ่เก่าผุพังไปตามกาลเวลา และอีกมากถูกทำลายไปในช่วงสงคราม   มิสเตอร์คูเล่าว่าสะพานญี่ปุ่นที่เว้กับที่ฮอยอันเป็นความเหมือนที่แตกต่าง ทั้งสองถูกสร้างขึ้นในยุคสมัยเดียวกัน รูปแบบเหมือนกัน รายละเอียดส่วนใหญ่ก็คล้ายกัน แต่สิ่งที่แตกต่างก็คือสะพานที่ฮอยอันคล้ายเป็นสัญลักษณ์ทางการท่องเที่ยวไปแล้วโดยปริยาย ใครไปฮอยอันรับรองได้ว่าต้องได้ไปเดินข้ามสะพานญี่ปุ่นแห่งนี้และทอดสายตาชื่นชมความเก่าแก่อันเรียบง่ายสมถะในแบบวิถีชีวิตคนญี่ปุ่นภายในสะพานกันนาน ๆ  ด้วยเหตุนี้จึงทำให้แทบทุกนาทีมีแต่นักท่องเที่ยวต่างชาติในชุดสีสันสดใสกับการค้าขายสิ่งของที่ระลึกของชาวเมือง หาความสงบได้ยากลำบากนัก ตรงกันข้ามกับสะพานญี่ปุ่นในเว้ซึ่งอยู่ห่างจากตัวเมือง เป็นพื้นที่เกษตรกรรมและเชื่อมถึงแหล่งความเจริญของตัวเมืองด้วยเส้นทางไม่สะดวกนัก สะพานแห่งนี้จึงยังสงบ บริสุทธิ์ ล้อมรอบไปด้วยชีวิตของชุมชนท้องถิ่นอย่างแท้จริง แต๊วดีใจหายเมื่อเรียกค่ารถไปกลับเพียงสองเหรียญ  ระหว่างทางแต๊วคอยชี้ให้ดูนั่นดูนี่ ผมได้เห็นโรงหนังซึ่งคล้ายกับโรงหนังแบบเก่าของเราสมัยก่อนที่ไม่อิงห้างสรรพสินค้า ป้ายคัทเอาท์ฉากและตัวแสดงยังใช้วิธีเพนท์กันสด ๆ ด้วยสีน้ำพลาสติกบนเฟรมไม้อัดแผ่นโต ผมนึกไปถึงโรงหนังของห้างแหลมทองบางแสน ตรงข้ามมหาวิทยาลัยบูรพา ช่างเขียนมีฝีมือดี แต่บางทีก็ให้แสงเงาหนักไปหน่อยจนใบหน้าพระเอกนางเอกดูบวมฉึ่ง   เราผ่านปั๊มน้ำมัน แต๊วบอกว่าปั๊มในเวียดนามมีไม่มากและมักตั้งเสียห่างกันลิบ ชาวบ้านจึงนิยมมาซื้อน้ำมันไปทีละมาก ๆ เพื่อบรรจุขวดแบ่งขายเอากำไรกัน ปรกติน้ำมันเบนซินในเวียดนามตอนนี้ลิตรละหมื่นด็อง ซึ่งก็ตกราว ๆ 25 บาท พอแบ่งใส่ขวดซึ่งบรรจุได้หนึ่งลิตรพอดีแล้วจะขายขวดละสองหมื่นคือเอากำไรกันหนึ่งเท่าตัว ชาวเวียดโดยมากใช้มอเตอร์ไซค์ เติมกันทีละลิตรสองลิตรอย่างเก่ง ครั้นจะขับไปเติมปั๊มก็ไกลเหลือหลายจึงยอมจ่ายแพงกว่าหน่อยเพื่อซื้อเอาความสะดวกสบาย ผมเคยเดินผ่านปั๊มหนึ่งในย่านเมืองเก่าช่วงเย็น ๆ  รถมอเตอร์ไซค์ไม่ต่ำกว่ายี่สิบคันเข้าคิวรอเติมน้ำมันแถมยังมีคนถือถังเปล่า ๆ มายืนรอด้วยอีกหลายคน ถามแม่ค้าแถวนั้นเขาว่าเป็นอย่างนี้ทุกเย็น เมื่อแต๊วเลี้ยวรถออกจากถนนใหญ่ ทุกอย่างที่เรียกได้ว่าความเจริญดูเหมือนจะละลายหายไปกับความเป็นชนบท ถนนดินสายเล็กคดเคี้ยวขนานไปกับลำธาร ไปได้หน่อยเริ่มเห็นหมู่บ้าน แวบแรกผมนึกถึงบ้านเดิมของแม่ที่จังหวัดลำพูนเมื่อสักยี่สิบกว่าปีก่อนได้กลิ่นดินกลิ่นขี้วัวผสมผสานไปกับกลิ่นดอกไม้ที่พากันขึ้นเริงร่าอยู่ริมถนนอย่างไม่เกรงกลัวล้อยางรถยนตร์บดขยี้ ผมมองไม่เห็นรถยนตร์สักคัน มีเพียงมอเตอร์ไซค์ซึ่งเทียบสัดส่วนแล้วน้อยกว่าในเมืองหลายเท่า คนส่วนใหญ่แถวนี้ใช้จักรยาน แต๊วบอกแล้วหัวเราะหึ ๆ อย่างอารมณ์ดี คงภูมิใจหน่อย ๆ ว่ามีแกเท่านั้นที่ขี่มอเตอร์ไซค์โก้อยู่คันเดียว เลยจากหมู่บ้านเห็นเวิ้งนาข้าวเขียวขจีไกลลิบไปจรดตีนฟ้าสีคราม อีกฟากหนึ่งมีสีเทาของเทือกเขาเป็นฉากลางเลือน ไม้ใหญ่ยืนเอียงข้างทางโบกใบของมันไปตามแรงลม แดดอ่อน ๆ จับผิวหน้า รู้สึกอุ่นเหมือนอยู่ภายใต้ผ้านวมนุ่ม ๆ ในห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:40:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทิวทัศน์ทุ่งนา ดูคล้าย ๆ บ้านเราอยู่เหมือนกัน จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:41:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แล้วผมก็มาถึงสะพานญี่ปุ่น ภาพแรกตรงหน้าคือสะพานไม้เก่า ๆ โค้งข้ามลำคลองเล็ก ๆ ดูธรรมดาอย่างที่สุด  ห่างออกไปราวยี่สิบเมตรมีอีกหนึ่งสะพาน ทำด้วยคอนกรีต เชื่อมสองฝั่งคลองในแนวระนาบเดียวกับพื้นดินไม่ยกสูง แต่เรือสามารถพายลอดผ่านข้างใต้ได้ด้วยท้องสะพานโค้งเป็นอุโมงค์ เข้าใจว่าสะพานนี้ถูกใช้สัญจรเป็นหลักมากกว่าสะพานญี่ปุ่นที่ไม่อนุญาตให้รถมอเตอร์ไซค์วิ่งผ่านด้วยอายุของมันนั้นหลายร้อยปี รอบบริเวณสะพานเป็นชุมชนชาวบ้าน มีตลาดสด แผงค้าขาย ร้านกาแฟแบบโต๊ะเตี้ย ๆ  ชาวบ้านแต่งกายเรียบง่ายสวมหมวกโนนลา ต่างดำเนินชีวิตของตนไปตามครรลอง  ผมปล่อยให้แต๊วรอที่ร้านกาแฟ ตัวเองรีบคว้ากล้องออกตระเวณถ่ายภาพอย่างเพลิดเพลิน ถึงตอนนี้จึงบอกได้ว่าสะพานญี่ปุ่นที่เว้มีลักษณะแตกต่างกับสะพานที่ฮอยอันอีกอย่างคือฐานล่างหรือตอม่อรับน้ำหนักตัวสะพานที่เป็นเสาไม้ค้ำถี่ ๆ  ส่วนสะพานฮอยอันเป็นอิฐก้อนขนาดใหญ่เรียงกันเป็นรูปเสาหนาทึบหนักแน่น สิ่งนี้ทำให้สะพานเว้ดูโปร่งบางสละสลวยราวหญิงสาวอรชรในชุดเบาพลิ้ว และสะพานฮอยอันคือหญิงร่างแกร่งสันทัดออกเจ้าเนื้อนิด ๆ  แต่ก็งามดูมีเสน่ห์ไม่แพ้กัน ... สะพานญี่ปุ่นที่เว้ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:43:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ส่วนสะพานนี้อยู่ที่ฮอยอัน จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:44:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมกำลังจะก้าวขึ้นสะพาน พบว่าบนนั้นมีตากลมแป๋วหลายคู่จ้องมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น หนูน้อยอายุราวสิบขวบนั่งเล่นสองฟากสะพาน คงจะคุยอะไรกันไปตามประสาเด็ก แต่พอมีสิ่งแปลกปลอมปรากฏขึ้นมาจึงพากันเงียบงันนิ่งอึ้งเหมือนกึ่งเกรงกึ่งสงสัย เจาแอม...สวัสดีสาวน้อย ผมทักเป็นภาษาเวียดหลังจากนึกอยู่ครู่ใหญ่ เพียงเท่านี้ความเงียบก็ถูกทำลาย หนูน้อยเกือบสิบคนแย่งกันตอบรับผมด้วยคำพูดกับรอยยิ้มกว้างและดวงตาดำขลับเหมือนตากวาง ทุกคนเป็นเด็กผู้หญิง แต่งกายด้วยเสื้อผ้าคล้ายกันแต่หลากสีและสวมหมวกผ้าเหมือนกัน ใบหน้าไร้เดียงสากับอาการร่าเริงแจ่มใสไม่กลัวคนแปลกหน้าทำให้ผมหยุดคุยกับพวกเธอ ดูเหมือนบางคนพอฟังภาษาอังกฤษออกเพราะเป็นคำง่าย ๆ อย่างสบายดีไหมหรือชื่ออะไร สาวน้อยคนหนึ่งบอกว่าตัวเองชื่อลี อายุสิบสองขวบ แล้วเริ่มแนะนำเพื่อน ๆ ทีละคนท่ามกลางเสียงหัวเราะเจี๊ยวจ๊าวจนฟังไม่รู้เรื่อง หรือถึงรู้ก็จำได้ไม่หมดอยู่ดี ผมนั่งลงคุยกับลีด้วยท่าทีเป็นกันเอง แทนที่จะได้ถามพวกเธอ กลับกลายว่าผมเป็นฝ่ายถูกถามเสียเอง ลีพูดภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่นและแน่นอนว่าไม่ถูกหลักไวยากรณ์สักนิดเดียว แถมก่อนจะพูดอะไรต้องหันไปปรึกษากับเพื่อน ๆ เหมือนไม่แน่ใจแทบทุกครั้ง “ยูคัมฟรอม?” แน่นอน ผมตอบว่าไทยแลนด์ “ยูเน้ม?” ผมบอกชี่อ ทุกคนพยายามออกเสียงแต่ไม่มีใครถูกสักคน “วอทยูดู๊อิง?” มาดูสะพาน ผมตอบอย่างนั้นจริง ๆ  เด็ก ๆ ทำหน้าสงสัยกันใหญ่ “แคนซีอิท?” ลีชี้กล้องถ่ายรูป ผมยื่นกล้องถ่ายรูปให้ลี เธอไม่กล้าจับแค่เอานิ้วจิ้ม ๆ แล้วหัวเราะเอิ้ก ผมยกกล้องขึ้นตรงหน้าลีแล้วกดชัตเตอร์ หันรูปที่ปรากฏบนหน้าจอแอลซีดีให้เด็กหญิงดูอีกครั้ง คราวนี้เด็กทั้งกลุ่มต่างกลุ้มรุมเข้ามาจนหัวแทบจะชนกัน ท่าทางสนุกสนานกับของเล่นชิ้นนี้มาก ผมบอกลีว่าอยากถ่ายรูปหมู่พวกเธอ ลีตะโกนบอกเพื่อน ๆ  สาวน้อยต่างพากันแตกฮือวิ่งหลบไปคนละทาง บ้างก็ไปอยู่กลางสะพาน บ้างก็หลบหลังเสา บ้างก็วิ่งออกไปถนนดิน ผมยกมือเกาศีรษะไม่เข้าใจ แต่จากใบหน้าของเด็ก ๆ เหล่านี้ทำให้รู้ได้ว่าพวกเธอไม่ได้รังเกียจ ทว่าเขินอายและรู้สึกแปลกอย่างที่สุด ผมทำเป็นลดกล้องลงปิดฝาเลน เด็ก ๆ ค่อยโผล่หน้าออกมาทีละคนเดินกลับมาที่เดิม แล้วก็วิ่งหนีไปอีกเมื่อผมยกกล้องขึ้นทำท่าเล็งใหม่ เสียงวี๊ดว๊ายหัวเราะดังไปทั่วบริเวณนั้น แต๊วกำลังจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์หันมายิ้ม ชูถ้วยกาแฟให้ ปฏิบัติการไล่ถ่ายภาพเด็กสำเร็จในที่สุดเมื่อผมได้รูปที่ทุกคนกำลังเพลินคุยกัน ภาพไม่สวยหรอกเพราะหลายคนกำลังขยับหนี ผมรีบหันภาพที่ค้างหน้าจอให้สาวน้อยลี ลีกวักมือเรียกเพื่อน ๆ ขี้อายของเธอให้เข้ามาดู ผมพยายามสื่อสารบอกกับเด็ก ๆ ว่า เห็นมั้ย เอาแต่วิ่งหลบ ภาพออกมาไม่สวยเลย ดูเหมือนทุกคนเริ่มเข้าใจหรืออาจเริ่มเหนื่อยกับการวิ่งก็ไม่รู้ได้ พอผมขอให้เด็ก ๆ นั่งเบียดเรียงกันทุกคนจึงค่อย ๆ ทำตามโดยดี แต่ก็ยังมีเขินอายอยู่หน่อยตามประสาเด็กผู้หญิง คงมีเพียงลีเท่านั้นที่ดูแก่นแก้วกล้าหาญไม่ค่อยอายอะไร เมื่อผมหันด้านหลังกล้องให้ทุกคนดูภาพตัวเองครั้งหลังสุดต่างก็พากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ท่าทางพึงพอใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน “เห็นมั้ย น่ารักกันทุกคนเลย” ผมพูด แต่ดูเหมือนไม่มีใครฟังรู้เรื่อง “ลี วันนี้ไม่ไปโรงเรียนกันเหรอ” ผมเริ่มมองหาที่ว่างบนม้าไม้ของปีกสะพานด้านหนึ่ง นั่งลง วางกระเป๋าไว้ข้างตัว พวกเด็ก ๆ เห็นเลยพากันนั่งบ้าง ทั้งข้าง ๆ ผมและฝั่งตรงข้ามกัน “ไม่ไป” ลีสั่นศีรษะตากลมแป๋ว “ทำไมล่ะ” เด็กน้อยไม่ตอบ ได้แต่หัวเราะคิกกับพวกเพื่อน ๆ “ทำไมลีไม่ไปโรงเรียน” ผมถามอีกที “วันหยุด” เด็กคนหนึ่งตอบเป็นภาษาเวียดนาม ลีแปลเป็นภาษาอังกฤษ ผมแปลเป็นภาษาไทยให้ตัวเอง “แล้ววันหยุดอย่างนี้พวกลีทำอะไรกัน” เด็ก ๆ ขำ ที่ขำคงเพราะไม่รู้ว่าผมพูดอะไร ลีส่ายหน้า ผมถามใหม่ เอาให้ง่ายกว่าเดิม “โรงเรียนของลีอยู่ไหน” ลีชี้นิ้วข้ามสะพานไปไกลลิบ ผมมองเห็นอาคารหลังหนึ่ง เดาว่านั่นคงเป็นโรงเรียน เรายังคุยกันอีกหลายเรื่องซึ่งผมจำไม่ได้แล้วว่าถามและตอบอะไรไปบ้าง ... รูปนี้เป็นความพยายามในการจับปูใส่กระด้งสำเร็จ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:47:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สาวน้อยลี จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:48:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เด็ก ๆ ...ไม่ว่าที่ไหนก็เหมือนกันคือใสซื่อบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ทว่ากาลเวลาและสภาพแวดล้อมจะเป็นเครื่องหล่อหลอมให้เด็กนั้นเติบโตไปในทิศทางแตกต่างกัน เด็กที่เกิดในเมืองใหญ่อาจมีทัศนะกว้างขวางต่อโลกซึ่งอุดมด้วยวัตถุและการแข่งขันแต่ในขณะเดียวกันกลับอ่อนด้อยคับแคบกับการผูกร้อยร่วมสัมพันธ์กับชีวิตในชุมชนตัวเอง เด็กในเมืองที่เจริญก้าวหน้าด้วยเทคโนโลยีและเศรษฐกิจย่อมเก่งกาจฉลาดกับนวัตกรรมและเวียนว่ายบนกระแสการค้าอันหลากหลายร้อยเล่ห์เหลี่ยม ในขณะเดียวกันพวกเขากลับโง่เขลากับภูมิปัญญาดั้งเดิมสืบทอดจากบรรพบุรุษรุ่นแล้วรุ่นเล่าและดูถูกการจับจ่ายใช้สอยแบบมัธยัสถ์เรียบง่ายไม่ซับซ้อน ส่วนเด็กที่เกิดมาท่ามกลางความยากจนข้นแค้นแต่ยังอุดมด้วยรากเหง้าแห่งวัฒนธรรมและวิถีชุมชนแบบดั้งเดิมที่ซึมซับการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่โดยสายเลือด เด็กนั้นก็จะไม่เติบโตมาเป็นคนเอารัดเอาเปรียบแม้ชีวิตอัตคัดด้วยทรัพย์สมบัติเพียงใด เพราะพวกเขารู้ว่าถึงอย่างไรความช่วยเหลือซึ่งกันและกันย่อมเป็นเครื่องมืออันทรงพลังสำหรับการอยู่รอดในสังคมแบบนี้ แต่ก็แน่นอนว่าพวกเขาย่อมเปราะบาง โดยเฉพาะต่อโลกภายนอกที่สู้กันดุเดือดด้วยกลอุบายอันเอารัดเอาเปรียบแต่แอบซ่อนไว้ด้วยหน้ากากสวยหรูที่ระบายสีแห่งจริยธรรมอำพรางทับเอาไว้   ผมเห็นเด็ก ๆ บนสะพานญี่ปุ่นแล้วพอจะมองเห็นพวกเธอเติบใหญ่กลายเป็นสาวอีกในไม่กี่ปี เหมือนผีเสื้อผุดออกจากเปลือกดักแด้ขยับสยายปีกนุ่มสีสวย บางส่วนคงยังวนเวียนอยู่ไม่ไกลจากนี้ แต่บางส่วนคงโบยบินไปสู่แสงสีแห่งความเจริญเพื่อสร้างชีวิตในวิถีใหม่ตามแบบอย่างสภาพสังคมที่เน้นเรื่องของการบริโภคเป็นสารัตถะ หลังจากนั้นพวกเธอคงต้องแต่งงานมีครอบครัว มีลูกตัวน้อย ๆ  วันเวลาคงผ่านไปปีแล้วปีเล่า สีของวันนี้จะซีดเลือนจางกลายเป็นภาพขาวดำ ถึงวันนั้นพวกเธอคงล่วงเข้าสู่ปัจฉิมวัย จะเหลือสักกี่คนที่พาตัวเองกลับสู่ถิ่นกำเนิด กลับมานั่งตรงนี้ บนสะพานญี่ปุ่นหรืออะไรสักอย่างที่มาสร้างแทนที่เมื่อสะพานนี้ผุพังไปพร้อมกาลเวลา ผมหวังว่าพวกเธอคงกลับมากันหลายคนหน่อย เพื่อที่จะมาร่วมรื้อค้นภาพเก่าแห่งชีวิต นั่งทอดอาลัยมองฟ้ามองน้ำ มองความเจริญทางวัตถุที่รุกคืบหน้ามาด้วยอัตราเร่งอันทรงพลัง พวกเธอคงคุยกันในเรื่องอดีต ผมแอบคิดเล่น ๆ ว่าลีคงเอ่ยกับเพื่อน ๆ ขึ้นมาบ้างว่า พวกเราจำได้ไหม เคยมีผู้ชายคนหนึ่ง คนที่เดินทางมาจากเมืองไทย เขามาพร้อมกล้องถ่ายรูปตัวโตเข้ามาคุยกับพวกเราด้วยอัธยาศัยแม้ว่าจะคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องนัก เขาถ่ายรูปพวกเราด้วย อยากรู้จัง...ว่ารูปใบนั้น เขาจะยังเก็บเอาไว้อยู่หรือเปล่า หรือว่าทิ้งไปเสียแล้ว ทิ้งไปเหมือนกับวันเวลาเก่า ๆ  ซึ่งหากมันผ่านไปแล้ว...ก็จะไม่มีทางกลับมาได้อีกเลย สงสัยผมแก่จินตนาการมากไปหน่อย แต่หากว่าลีตั้งคำถามนี้ขึ้นมาจริง ๆ ในอนาคต ผมก็อยากบอกไว้ตรงนี้เหมือนกันว่ารูปที่ผมถ่ายเก็บเอาไว้ทุกรูปจากเวียดนาม โดยเฉพาะรูปเด็กน้อยตาดำขลับเหมือนตากวางอย่างพวกเธอ ผมจะเก็บรักษามันอย่างดี และหวังว่ามันจะมีโอกาสกลับไปปรากฏสู่สายตาพวกเธอได้อีกสักครั้งในช่วงชีวิตนี้ของผม ในขณะที่พวกของลีนั่งกันอยู่ฝั่งหนึ่งของลำคลอง กลุ่มเด็กผู้ชายซึ่งคงเพิ่งมาถึงก็ตรงเข้าจับจองปลายสะพานอีกฝั่งหนึ่งเหมือนแบ่งพวกกัน ผมเดินผ่านเด็กพวกนี้ด้วยและผูกมิตรกับเขาเช่นเดียวกับลี เจ้าหนูทั้งหลายไม่มีใครอายกล้องกันเลยสักคน ยังมีหน้ามาแลบลิ้นปลิ้นตาทำท่าตลกทะโมนใส่ด้วยความคึกคะนอง ผมถ่ายรูปไปหัวเราะไป ถามชื่อแต่จำไม่ได้เลยเพราะแย่งกันตอบจนดูเหมือนทะเลาะกัน ผมนึกถึงเด็กนักเรียนสามสี่คนที่ถนนบั๊กดัง เหมือนกันเลย แย่งกันพูด พูดอะไรก็ไม่รู้ทำราวกับคู่สนทนาเป็นชาวเวียดนามด้วยกัน ผมได้แต่ยิ้ม ๆ เออออไปด้วยสักครู่ค่อยขอตัวเดินจากมา กลุ่มของเด็กผู้หญิงแยกย้ายไปกันหมดแล้ว ผมเห็นลีกับเพื่อนอีกคนถือถุงขนมอยู่ในมือเดินคุยกันกระหนุงกระหนิงไกล ๆ ... เด็กผู้ชาย แต่ละคนแสบ ๆ ทั้งนั้น จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:50:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แต๊วกวักมือเรียก ผมไม่คิดว่าเขาจะเร่งให้กลับ พอเดินไปถึงแต๊วรีบสั่งกาแฟ บอกให้ผมนั่งพักสักหน่อยเพราะเห็นเดินหายไปนาน แต๊วเล่าเรื่องราวสมัยเขายังเด็ก เขาเกิดที่เว้ ได้เห็นสงครามอันโหดร้าย ทุกวันนี้เหตุการณ์ “การรุกใหญ่ในตรุษญวน” ยังจำได้ติดตา เวียดกงบุกจากเหนือเข้าครอบครองเว้ได้ทั้งหมด อเมริกันมาจากทางใต้ ถล่มเวียดกงด้วยจรวดสารพัดแบบจนเมืองแทบทลายด้วยอานุภาพของมัจจุราชสงคราม ผมพยักหน้าแล้วบอกว่าผมเคยดูหนังและอ่านหนังสือเกี่ยวกับสงครามเวียดนามหลายเรื่อง เกือบเผลอหลุดปากว่าสนุกดี แต๊วเลิกคิ้วทำหน้าแปลก ๆ แล้วบอกว่าเขาไม่เคยอยากดู ถึงตอนนี้ให้ดูฟรี ๆ ก็ไม่เอา แม่ค้าขายกาแฟพูดน้อยแต่ยิ้มเก่ง ผมสั่งน้ำเปล่าแกมาอีกหนึ่งขวดเป็นการอุดหนุน แดดแรงขึ้นตามลำดับแต่ยังไม่จัดว่าร้อน แถมร่มเงาของไม้ใหญ่เหนือร้านกาแฟยังแผ่ปกคลุมให้ร่มรื่นจนอาจนั่งเล่นอยู่ตรงนี้ได้ทั้งวัน ผมนั่งพักจนหายเมื่อยค่อยเริ่มออกเดินสำรวจบ้านเรือนโดยรอบต่อตามประสาคนอยากรู้อยากเห็น ทางเดินเล็กแคบขนานกับลำคลอง บ้านชั้นเดียวหลังเล็กก่อด้วยอิฐฉาบปูนดิบสร้างติด ๆ กันอีกฝั่งหนึ่งของทางเดิน มีรั้วโปร่ง ๆ ทำด้วยซี่ไม้ระแนงบ้าง ไม้รวกบ้าง ปักขวางไว้แค่พอเป็นพิธี รั้วของบางบ้านดูง่อนแง่นเต็มทน บางบ้านก็ไม่มีเอาเสียเลย เข้าใจว่าชุมชนยังปลอดภัยจากมิจฉาชีพจึงไม่ค่อยมีใครระแวงระวังป้องกันสักเท่าไร หรือมองอีกแง่คือแต่ละบ้านอาจไม่มีของมีราคาพอให้ล่อใจขโมยจึงไม่จำเป็นต้องป้องกันหนาแน่น ผมมองลอดรั้วเข้าไปยังบ้านหลังหนึ่ง หน้าต่างเปิดออกกว้าง หญิงวัยกลางคนกำลังปะชุนเสื้อผ้า ความครึ้มของฉากหลังในตัวบ้านกับแสงสว่างที่สอดลอดบานหน้าต่างเข้าไปจับยังใบหน้าซีกหนึ่งของนางทำให้ดูนุ่มนวลอบอุ่น แสงนั้นยังลูบไล้ส่วนหนึ่งของลำคอ ปอยผมที่เคลียข้างแก้ม ต้นแขนแข็งแรงและหลังมือที่มีรอยนูนของเส้นเลือดบาง ๆ  สีหน้าของนางสงบเหมือนน้ำในลำคลอง ผมนิ่งมองประหนึ่งว่าภาพนั้นคล้ายความฝัน แล้วนางก็หันมาสบตา แทนที่จะตกใจหรือโกรธขึ้ง นางกลับผลิรอยยิ้มจาง ๆ ให้ผม ผนึกรูปศิลปะอันมีชีวิตแห่งวินาทีนั้นแนบประทับเข้าไปในส่วนลึกของจิตใจ  ผมไม่ได้ถ่ายรูปผู้หญิงคนนี้ ทำแค่เพียงค้อมศีรษะด้วยความนอบน้อมให้สมราคากับยิ้มอันงดงามนั้น ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:52:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขากลับแต๊วพาไปอีกทาง เราผ่านวัดโบราณซึ่งแน่นอนผมสะกิดให้จอดเพื่อถ่ายรูป ลงไปเดินก้ม ๆ เงย ๆ สำรวจวัดกับธรรมชาติภายใน รู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่งไปนานแสนนาน กิ้งก่าตัวหนึ่งวิ่งปรูดมาจับกิ่งไม้ ผมย่องไปใกล้ ๆ เพราะอยากถ่ายรูป เจ้ากิ้งก่าเอียงคอมองเล็กน้อยก่อนพุ่งตัวลงมาในพงหญ้าแล้ววิ่งหายลับไป ทิวทัศน์สองข้างทางสว่างจัดจ้ากว่าขามา ผมหยุดถ่ายรูปเรือลำหนึ่งที่จอดเกยไว้ริมคลอง ถ่ายรูปชาวบ้านกำลังถ่อเรือ ถ่ายรูปนาข้าวต้องแสงตะวันยามสาย... แต๊วเล่าเรื่องเวียดนามให้ฟังอีกหลายเรื่อง แต่บนอานรถมอเตอร์ไซค์กับเส้นทางไม่ราบเรียบนักและเสียงเครื่องยนตร์ดังทำให้ผมฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง เรากลับมาถึงแมนดารินคาเฟ่ราวเก้าโมงเช้า หลายโต๊ะในร้านมีลูกค้าจับจอง โดยมากเป็นฝรั่ง เห็นต่ายกำลังนั่งกินอาหารเช้าพร้อมกับอ่านหนังสือที่เธอนำมาจากเมืองไทยอยู่โต๊ะหน้าสุดข้างตู้ไอศครีม ผมจ่ายเงินค่ารถให้แต๊วแล้วตรงไปร่วมสมทบ เฟืองเดินยิ้ม ๆ มารับรายการอาหาร  ผมเล่าให้ต่ายฟังเรื่องสะพานญี่ปุ่นกับเด็ก ๆ  รู้สึกว่าเช้านี้อาหารอร่อยเป็นพิเศษ ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:53:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ท่าน้ำ กับหญิงชราสวมหมวก จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:54:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กำลังจะล้างผัก จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:55:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เด็กน้อยปั่นจักรยาน จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:56:01 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาจับกลุ่มกันที่สะพาน ทำยังกับนัดพบกันที่สยามสแควร์ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:57:10 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แก๊งเด็กชาย โผล่หัวออกมาทำหน้าทะเล้น จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:58:21 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สะพานญี่ปุ่นอีกภาพหนึ่ง จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 08:59:09 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สะพานปูนอยู่ไม่ห่างจากกันนัก เป็นสะพานที่ใช้งานจริง ๆ รถมอเตอร์ไซค์วิ่งไปมานาน ๆ คัน จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 09:00:48 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ภายในสะพานญี่ปุ่น มีกล่องไม้ให้บริจาค เข้าใจว่าสมทบทุนไว้ซ่อมแซมบูรณะสะพานให้คงเดิม ผมหยอดไปหมื่นด็อง (หรือยี่สิบห้าบาท) จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 09:02:30 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แต๊วที่ร้านกาแฟ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 09:03:12 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แม่ค้าเจ้าของร้านกาแฟลานดินใต้ร่มไม้ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 09:04:10 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ชาวบ้านหาบของมาขายในตลาด จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 09:04:44 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ริมคลองแถว ๆ สะพานปูน จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 09:05:38 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ทิวทัศน์มองไปมีแต่ทุ่งนา ต้นไม้เลื้อยกิ่งของมันลีลาแปลกดี จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 09:06:56 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เรือที่ดูเหมือนไม่มีเจ้าของ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 09:08:03 ]

ความคิดเห็นที่ 24 วัดนี้ก็ดูเหมือนไม่มีพระอยู่ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 09:08:55 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ชาวบ้านกำลังแจวเรือข้ามฟาก จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 09:09:55 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สาวน้อยในเมืองเว้ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 09:13:31 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ลิงค์ครับ ตอนที่ 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3902193/W3902193.html ตอนที่ 2  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3941166/W3941166.html ตอนที่ 3  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3999426/W3999426.html ตอนที่ 4   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4205006/W4205006.html ตอนที่ 5  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4218882/W4218882.html ตอนที่ 6  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4254595/W4254595.html คุณสก็อตตี้  ทีแรกผมไม่อยากดูเลย หุ่นกระบอกน้ำเนี่ย แต่พอได้ไปดูจริง ๆ แล้วรู้สึกประทับใจ โดยเฉพาะคณะนักร้องนักดนตรี ถ้ามีโอกาสคงต้องเวียนไปดูอีกสักครั้ง น้องปิยะรักษ์  คนชักหุ่นอยู่หลังม่านครับ แช่น้ำอยู่เกือบครึ่งตัว ครั้งหลังที่ไปฮานอยอุณหภูมิไม่ถึงสิบองศา ท่าทางจะทรมานไม่น้อย  เบียร์ที่เวียดนามรสนุ่ม ๆ ไม่แรงเหมือนเบียร์ไทย คอเบียร์คงกรอกได้เป็นโหล ๆ ไม่สะดุ้งสะเทือน ผมเองได้แค่สองขวดก็แย่แล้ว (ขวดเล็ก ๆ) ขอบคุณสำหรับแก้คำผิดครับ หนูจ๊ะ  นี่ พยายามใส่ความเห็นหน่อย หัวเราะมาหลายกระทู้แล้วนะตัวเอง น้องเม่น  ขอบคุณมากครับสำหรับกำลังใจอันอบอุ่น จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 27 เม.ย. 49 09:20:34 ]

ความคิดเห็นที่ 28 จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 27 เม.ย. 49 12:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ลุงขา..คร้าวนี้ไปกี่วันนะคะ ดูไปดูมา เหมือนเราไปอยู่ชนบทเลยง่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 27 เม.ย. 49 16:03:15 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อย่าลืมไปอัพในเด็กดีซะล่ะ อิๆ เห็นพี่ชิตตอบเม้นผู้อ่านอย่างนี้ก็ชื่นใจมากโข ยังไงก็อย่าลืมมาอัพไวๆ ช่วงนี้งานก็ยุ่งเหมือนเดิม ยุ่งจริงๆ พอๆกับเปิดเทอม ฝากความคิดถึงให้พลอยและสุพรรณด้วยนะค่ะ จากคุณ : ผู้อ่าน - [ 27 เม.ย. 49 16:44:09 A:58.9.190.166 X: TicketID:119506 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อยากไปบ้างดูสงบดีจัง แต่ภาพขึ้นช้าจังนะไม่ทันใจโก๋ เข้ามาอ่านวิธีการเขียนบรรยายจ้ะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 27 เม.ย. 49 20:53:22 ]

ความคิดเห็นที่ 32 i'm slower than another person i would like to comment ka but i'm shy ei ei ei จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 28 เม.ย. 49 08:12:02 ]

ความคิดเห็นที่ 33 แฟชั่นเด็กเวียดนามต้องสวมหมวก :) จากคุณ : scottie - [ 28 เม.ย. 49 14:34:28 ]

ความคิดเห็นที่ 34 วันนี้ฝนตกพรำ ๆ แต่ได้อ่านเรื่องที่ให้ความรู้สึกอุ่น ๆ เลยมายิ้มกว้าง ๆ ให้ค่ะ ^____________^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 29 เม.ย. 49 16:17:42 ]

ความคิดเห็นที่ 35 วิวสวยมากๆเลยค่ะ เรามีเพื่อนเป็นคนเวียดนามเยอะแยะมาก กระทู้นี้ทำให้มีเรื่องคุยกะเพื่อนมากขึ้น =) จากคุณ : Things will work out (Things will work out) - [ 2 พ.ค. 49 19:58:01 ]