ความคิดเห็นที่ 1 “รักอลวน...หัวใจอลเวง” ตอนที่ ๔ เรื่องเล่าจากวันวาน เช้าวันทำงานปลายเดือนธันวาคมที่แสนเหน็บหนาวของใคร ๆ สำหรับรักเดียวกลับร้อนระอุ เพราะในใจเธอดันมีนายมัคคุเทศก์หน้าเข้มคนนั้นคอยวนเวียนอยู่ตลอดเวลา รักเดียวบังคับตัวเองให้เบนความคิดเรื่องนายปราบศึกมาคิดเรื่องงานแทน เธอเดินไปห้องเก็บวารสารที่อยู่ชั้นล่างของตึก รื้อเอาฉบับเก่า ๆ มาอ่านเพื่อหาต้นแบบ เธอหยิบวารสารเก่าจากชั้นวางมาหลายเล่ม ใช้มือปัดฝุ่นหนาเตอะออกแล้วพลิกดูแต่ละหน้าอย่างผ่าน ๆ เล่มแล้วเล่มเล่า แล้วสายตาเธอก็สะดุดกับวารสารเล่มหนึ่ง มันเป็นฉบับเมื่อสิบสองปีก่อน...ตอนนั้นเธอคงเพิ่งเรียนอยู่ชั้น ป.หก... ทั้งหน้าปกและรูปแบบหนังสือออกจะเก่าและล้าหลังไปสักหน่อย แต่หัวเรื่องเด่น ๆ ตรงปกหน้าพูดเกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวใหม่ ๆ ของภาคเหนือ เมื่อเปิดอ่านข้างในก็พบว่าเนื้อหาน่าสนใจไม่น้อย เธออ่านเจอบทความต้อนรับวาเลนไทน์ เป็นบทความยาวสามหน้าประกอบภาพสีจืดจางที่ชื่อว่า “แจ้ซ้อนซ่อนรัก” เนื้อหาบรรยายความสวยงามตามธรรมชาติของอุทยานแห่งชาติแจ้ซ้อนจังหวัดลำปาง ซึ่งตอนนั้นยังเป็นผืนป่าที่อุดมสมบูรณ์และไม่ได้มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายเหมือนปัจจุบัน แต่ที่ดูแปลกและน่าสนใจมากกว่าบทความการท่องเที่ยวธรรมดา ๆ ก็ตรงที่มีการพูดถึงความประทับใจของนักศึกษาฝึกงานที่มีต่อเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ...เธอเป็นหนึ่งในคณะนักเรียนของโครงการเข้าค่ายเนตรนารีประจำปี เธอเดินแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อนนักเรียนคนอื่นที่กำลังสนุกสนานอยู่กับการต้มไข่ในบ่อน้ำพุร้อน ผมสังเกตเห็นเธอเดินวนเวียนอยู่แถวป้ายสื่อความหมายเส้นทางเดินป่าเพียงลำพัง ผมจึงเดินเข้าไปทักทาย ผมถามเธอว่าทำไมไม่ไปเล่นกับเพื่อน ๆ เธอก็ตอบกลับมาว่า... ไม่เห็นมีอะไรน่าสนุกเลย อยากเดินป่ามากกว่า อยากเดินเข้าไปในป่าลึก ๆ ที่มีต้นไม้ต้นใหญ่ ๆ... ผมเลยจูงมือเล็ก ๆ ของเดินไปตามเส้นทางเดินป่าซึ่งมีสองเส้นทาง คือเส้นทางระยะใกล้กับเส้นทางระยะไกล เส้นทางที่ผมพาเธอไปนั้นเป็นเส้นทางระยะใกล้แค่สองกิโลเมตร เราพากันเดินผ่านดงไม้ใหญ่หนาทึบ เรือนยอดสูงทะมึนจนมองไม่เห็นท้องฟ้า เธอถามโน่นถามนี่อยู่ตลอดเวลา ผมอธิบายเมื่อถึงจุดต่าง ๆ ที่น่าสนใจ เช่นบริเวณที่มีกลุ่มไลเคนขึ้นอยู่หนาแน่น ผมอธิบายว่าไลเคนถือเป็นสิ่งมีชีวิตยุคดึกดำบรรพ์ เกิดขึ้นจากวิวัฒนาการระหว่างเห็ดกับรา เธอทำหน้าไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก แต่ก็พยักหน้ายิ้ม ๆ เหมือนว่าจะเข้าใจ แต่มิวายขมวดคิ้วจ้องหน้าผมแล้วถามโน่นนี่ แต่ผมก็ไม่รู้สึกเบื่อเลยที่ต้องคอยตอบคำถามเหล่านั้น... ...ช่วงค่ำมีการจัดแค้มป์ไฟ ผมกับเจ้าหน้าที่กว่าสิบคนนั่งล้อมวงร่วมกับนักเรียนสี่สิบห้าคน ท้องฟ้าในเดือนกุมภาพันธ์ดารดาษไปด้วยดวงดาระยิบระยับ เธอเป็นตัวแทนออกมาเล่าตำนานดวงดาว  เสียงเล็ก ๆ ของเธอเจื้อยแจ้วอยู่ท่ามกลางเพื่อนนักเรียนและเจ้าหน้าที่ได้อย่างคล่องแคล่วฉะฉาน ผมแทบไม่เชื่อเลยว่าเด็กผู้หญิงตัวจ้อยที่อายุไม่น่าเกินสิบสองจะแหงนมองฟ้าแล้วบอกได้ว่ากลุ่มดาวไหนชื่ออะไร... ...กลุ่มดาวนายพราน เป็นกลุ่มดาวที่โดดเด่นมากที่สุด เพราะมีตำแหน่งอยู่กลางเส้นศูนย์สูตรฟ้า ดังนั้นไม่ว่าจะมองขึ้นมาจากทางทิศไหนก็สามารถเห็นได้ชัดเจน... “กลุ่มดาวนายพราน” รักเดียวพึมพำกับตัวเองอย่างตกใจแล้วรีบไล่สายตาอ่านต่อด้วยใจระทึก ...เช้าวันสุดท้ายของการเข้าค่าย ก่อนที่คณะนักเรียนจะเดินทางกลับเธอยังวิ่งเอาดอกกระดาษสีเหลืองสดที่เพิ่งแอบเด็ดจากแปลงดอกไม้หน้าบ้านพักเจ้าหน้าที่มาให้ผมดอกหนึ่ง มันเป็นดอกไม้ที่ไม่มีกลิ่นอะไรเลย ผิวกลีบก็แข็งเหมือนกระดาษ จะโดดเด่นก็ตรงที่มีสีสันสดใสเท่านั้น แต่ผมก็รับมาด้วยความยินดีแล้วผมก็ล้วงเอาปากกาจากกระเป๋ากางเกงซึ่งดูมีค่าที่สุดเท่าที่พอหาได้ในตอนนั้นให้เป็นการตอบแทน ผมจะไม่มีวันลืมเธอเลย สาวน้อยดอกกระดาษของผม... “ดอกกระดาษ” รักเดียวพูดทวนตามถ้อยคำในบทความด้วยหัวใจที่สั่นรัว ภาพสีจืดจางในหน้ากระดาษค่อย ๆ แจ่มชัดขึ้น แม้แต่กลิ่นเก่าของตัวอักษรก็กลับเปลี่ยนเป็นกลิ่นหอมของผืนป่าราวกับว่าภาพตรงหน้านี้กลับมีชีวิตขึ้นมา “นี่มัน...” เธอไม่อยากเชื่อเลยว่านี่คือความจริง เรื่องราวในบทความช่างคลับคล้ายคลับคลา และดูเหมือนว่าเธอจะคุ้ยเคยกับเหตุการณ์เหล่านั้นมาก่อน แม้กาลเวลาจะผ่านมาเนิ่นนานนับสิบปีจนเธอเกือบลืมไปแล้ว แต่นาทีนี้ความทรงจำเหล่านั้นกลับชัดเจนราวเพิ่งเกิดขึ้น รักเดียวย้อนกลับขึ้นไปอ่านตรงมุมบนกระดาษหน้าแรกหาชื่อคนเขียน แต่ก็พบเพียงนามแฝงว่า “พรานดาว” “ใครกันนะ...ใครกันคือเจ้าของนามแฝงนี้” รักเดียวปิดวารสารเก่าฉบับนั้นลง พร่ำบอกกับตัวเองด้วยน้ำตาที่เผลอซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว “คุณคือพี่ชายใจดีของฉัน...คุณพรานดาว” เธอสูดลมหายใจเข้าปอดพร้อมกับหลับตาลงเพื่อพาตัวเองล่องลอยกลับสู่ภาพในวันวานอย่างช้า ๆ... “ไม่ไปเล่นน้ำพุร้อนกับเพื่อน ๆ เหรอ” นักศึกษาฝึกงานวัยยี่สิบเดินเข้ามาทักทายเด็กผู้หญิงวัยสิบสองที่กำลังเบิกตาโตเพื่ออ่านป้ายอะไรสักอย่างรีบหันมาตามเสียง จึงได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งในชุดลายพรางสีเขียวเข้ม ตัวเขาสูงลิ่วจนเธอต้องเงยหน้าเพื่อมองเขาให้ชัดขึ้น “ไม่ค่ะ ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย เพื่อน ๆ เขาก็แค่ต้มไข่กินกัน หนูอยากเดินป่ามากกว่าค่ะ อยากเดินเข้าไปในป่าลึก ๆ ที่มีต้นไม่เยอะ ๆ” เธอบอกพร้อมทำไม้ทำมือประกอบ “อยากเดินป่าเหรอ ได้สิ...พี่จะพาไป” แล้วพี่ชายใจดีก็จูงข้อมือเล็กของเธอเดินเข้าไปตามเส้นทางสายยาวที่มีเศษซากใบไม้ทับถมกันจนมองไม่เห็นพื้นดิน พี่ชายใจดีพาเธอผ่านระยะต่อของสถานีสื่อความหมายหลายจุด...ต้นหญ้ายักษ์ ซึ่งก็คือต้นไผ่ เขาอธิบายตามที่ป้ายเขียนไว้ว่าไผ่เป็นพืชโบราณ มีสายพันธุ์เดียวกับหญ้าคา และขึ้นชื่อในเรื่องของความอดทน สามารถทดต่อทุกสภาพอากาศ “แล้วรู้ไหมว่าต้นไผ่นี่นะโตเร็วมาก ถ้าขึ้นอยู่ในป่าที่อุดมสมบูรณ์จะโตเร็วถึงสัปดาห์ละหนึ่งเมตรเลยล่ะ” พี่ชายใจดียังอธิบายต่ออีกยืดยาว มีทั้งตอนที่เข้าใจและไม่ค่อยเข้าใจแต่เธอก็ยังฟังด้วยความสนใจ ผ่านสถานีต้นหญ้ายักษ์มาได้หน่อยหนึ่งก็ถึงสถานีพืชดึกดำบรรพ์ บนป้ายเขียนชื่อว่าคุณปู่ไลเคน พี่ชายใจดีอธิบายว่าไลเคนเป็นวิวัฒนาการจากเห็ดและรา มันมีลักษณะเป็นดวงขาว ๆ กระจัดกระจายอยู่ตามโขดหิน ขอนไม้ และทุกที่ที่ชื้นแฉะ... เรื่องราวความทรงจำที่ปรากฏขึ้นในห้วงความคิดของรักเดียวกำลังดำเนินอย่างต่อเนื่องและเนิ่นนาน แต่แล้วเธอก็ได้สติ และคิดออกว่าน่าจะเอาเรื่องนี้ไปถามธีระ เขาอาจบอกได้ว่าเจ้าของบทความนี้เป็นใคร แล้วในตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน... แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 21:33:35 จากคุณ : บุตรของเดือนและดาว - [ 27 เม.ย. 49 11:15:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รักเดียววิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมาจากห้องเก็บวารสารพร้อมด้วยวารสารเก่าฉบับนั้นที่ยังกอดแนบกับอกแน่นราวกับกลัวว่ามันจะพลัดหลงไปจากเธอ “อุ๊ย” แล้วความซุ่มซ่ามก็ทำให้เธอชนกับคนที่เดินสวนมา “พี่โอ๋” รักเดียวอุทานเมื่อเห็นว่าตัวเองปะทะเข้ากับผู้หญิงร่างบึกบึนจนเธอต้องจุกชนิดที่พูดต่อไม่ออก “อ้าว น้องรักอยู่นี่เอง พี่ตามหาทั่วออฟฟิศเลยเนี่ย” “ตามหารัก” เจ้าตัวเลิกคิ้วสูง ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเพื่อทวนถาม “ใช่...ตามหารักนั่นแหละ คุณธีระขอพบตัวรักโดยด่วนจ้ะ” สีหน้าเธอสลดลงฉับพลันเพราะมีรางสังหรณ์ว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน เธอเดินกลับไปที่โต๊ะเพื่อเก็บวารสารฉบับสำคัญนั้นไว้ในลิ้นชักก่อนจะเดินเข้าไปพบหัวหน้าแผนกตามคำสั่ง “อะไรนะคะ...หัวหน้าบอกว่าพี่โอ๋กับพี่หนุ่ยมีงานอื่นเข้ามาก็เลยขึ้นดอยไปด้วยไม่ได้งั้นเหรอคะ” รักเดียวหน้าเหวอทันทีที่ธีระบอกว่าขึ้นดอยครั้งนี้จะเหลือแค่เธอกับปราบศึกเท่านั้น “ใช่ คุณได้ยินถูกแล้วล่ะ มีปัญหาอะไรรึเปล่า” ธีระถามเสียงเข้ม รักเดียวเตรียมจะอ้าปากโต้ตอบแต่อีกฝ่ายพูดดักคอขึ้นเสียก่อน “ไหนว่าไม่มีอะไรที่คุณทำไมได้ยังไงล่ะ แค่งานถ่ายภาพกับเขียนบรรยายสั้น ๆ คงไม่เกินความสามารถเจ้าของเกียรตินิยมอันดับสองนิเทศศาสตร์อย่างคุณได้หรอกนะ” เมื่อธีระพูดออกมาอย่างนั้น รักเดียวเลยเถียงต่อไม่ออก ต้องจำใจรับคำไปอย่างเงียบ ๆ “คุณเตรียมข้าวของให้พร้อมล่ะ โดยเฉพาะอุปกรณ์สำหรับถ่ายภาพและบันทึกเสียง” ธีระย้ำเพราะรู้ดีว่ารักเดียวเป็นคนขี้ลืมขนาดไหน “อ้อ...ผมบอกคุณไปแล้วรึยังว่าเรื่องที่อยากให้คุณเขียนน่ะ ต้องเป็นเรื่องราวคนบนดอยที่ใช้ชีวิตร่วมกับธรรมชาติอันอบอุ่นท่ามกลางความหนาวที่ทรมาน ผมอยากให้งานมันออกมาสอดคล้องกับฤดูหนาวของปีนี้ แล้วฉบับหน้านี้ก็เป็นฉบับต้อนรับปีใหม่ด้วย คุณคงไม่ทำให้ผมผิดหวังหรอกนะ” ธีระยิ้มแต่นัยน์ตายังคมกริบ “ค่ะ” รักเดียวแค่นยิ้มและตอบออกไปด้วยความไม่มั่นใจเลยสักนิด “เอาละนะ...เป็นอันว่าพรุ่งนี้ตาปราบจะมารับคุณที่นี่ตามเวลาในโปรแกรม ถ้ามีปัญหาระหว่างเดินทางก็โทรติดต่อผมได้ตลอดเวลานะ แต่ผมว่าบนนั้นคงไม่มีสัญญาณโทรศัพท์หรอก” ธีระพูดเองเออเองแล้วส่ายหน้าพลางหัวเราะขำ ๆ รักเดียวพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินคอตกกลับออกไป เธอกลับมาที่โต๊ะหยิบโปรแกรมการเดินทางจากแฟ้มขึ้นมาอ่านอีกรอบ ดูเหมือนทุกลำดับขั้นจะสมบูรณ์เหมาะเจาะจนไม่มีส่วนไหนต้องแก้ไข นึกภาพการเดินทางที่น่าตื่นเต้นกับงานชิ้นใหม่ที่เธอมีโอกาสแสดงความสามารถได้อย่างเต็มที่ แต่ก็อดกังวลใจไม่ได้ว่าถ้าต้องเดินทางไปกับนายปราบศึกลำพังสองต่อสองแล้วเธอจะทนอึดอัดขัดใจได้ครบสามวันสามคืนตามโปรแกรมหรือไม่ ความไม่สบายใจเรื่องนายปราบศึกยังตามรบกวนจิตใจเธอทุกโมงยาม ครั้นจะปรึกษาเพื่อนสนิทอย่างพลอยสีก็ไม่ได้ แม้แต่จะปรึกษาพี่ชายเธอก็เปล่าประโยชน์เพราะรายนั้นคงแค่รับฟังเฉย ๆ แนะนำอะไรไม่ได้ เผลอ ๆ วจีจะหัวเราะซ้ำเติมเธอเสียอีก ภารกิจต่อมาของรักเดียวนอกจากจะต้องจดรายการข้าวของและอุปกรณ์สำคัญ ๆ ที่ต้องเตรียมแล้ว ยังมีเรื่องค้นหาต้นแบบงานเขียนสกู๊ปสั้น ๆ ที่อ่านแล้วน่าประทับใจด้วย อย่างที่รู้ ๆ กันนั่นแหละว่ารักเดียวเป็นคนขี้ลืมขนาดไหน เธอเดินกลับลงไปที่ห้องเก็บวารสารเก่าเพื่อรวบรวมบทความดี ๆ มาศึกษา และลืมไปเสียสนิทว่ายังมีวารสารเก่าฉบับหนึ่งค้างเติ่งอยู่ในลิ้นชักโต๊ะ ช่วงเย็นปราบศึกแวะมารับพลอยสีไปทานข้าวเหมือนเคย เขาตะขิดตะขวงใจเรื่องที่คิดจะบอกเธอว่าแท้จริงแล้วรักเดียวก็คือลูกทัวร์คนที่เขาต้องพาขึ้นดอยพรุ่งนี้เช้า เขาอยากระบายให้พลอยสีรับรู้ว่ามันน่าอึดอัดใจมากมายแค่ไหนที่ต้องมาร่วมงานกับแม่สาวจอมจุ้นวุ่นวายอย่างรักเดียว...แต่เขาก็ทำได้แค่คิด “คิดอะไรอยู่เหรอคะปราบ วันนี้คุณดูซึม ๆ จังเลยนะ” “เปล่าครับ กังวลเรื่องงานพรุ่งนี้นิดหน่อย” ชายหนุ่มบอกพลางยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มอย่างเซ็ง ๆ “อ้อ...พรุ่งนี้เช้าคุณต้องขึ้นดอยอีกแล้วนี่คะ” “ถ้าอย่างนั้น เราคงไม่ได้เจอกันอีกหลายวันนะสิคะ” พลอยสีทำหน้าเศร้า ปราบศึกจึงเลื่อนมือมากุมมือเล็ก ๆ ของเธอไว้ “แค่สามวันหรอกครับ ยังดีนะที่แค่สามวัน ไม่อย่างนั้นผมคงอกแตกตาย” เขาบ่นแล้วยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มอีก “ลูกทัวร์ของคุณคนนี้แย่มากขนาดนั้นเลยเหรอคะ แล้วทำไมไม่ให้คนอื่นทำแทนล่ะ...หรือไม่ก็ปฏิเสธไปเลย บริษัทคุณไม่จำเป็นต้องง้อลูกทัวร์แย่ ๆ นี่นา” “ผมก้อยากทำอย่างที่คุณว่าหรอกนะ ติดอยู่ที่คุณลุงธีระนั่นแหละ ดันส่งยายคนนั้น...” เขาหลุดปากเอ่ยถึงหัวหน้าแผนกสุดเฮี้ยบของรักเดียวแต่รีบยั้งไว้ไม่ได้พูดต่อ “คุณว่าไงนะคะ คุณลุงธีระ...ใช่บ.ก.ธีระหรือเปล่าคะ แล้วคุณลุงมาเกี่ยวอะไรด้วยคะเนี่ย” พลอยสีถามอย่างแปลกใจ แต่ปราบศึกก็แกล้งแต่งเรื่องขึ้นเป็นตุเป็นตะ “เปล่าหรอกครับ คุณธีระที่ผมพูดถึงเป็นช่างภาพน่ะ...ทีแรกเขาว่าจะขึ้นดอยไปกับผม แต่ดันเปลี่ยนแผนส่งคนอื่นมาแทน...ก็ยายตัวร้ายคนนั้นนะแหละ” “แย่จังนะคะ” “ใช่...ยิ่งต้องเดินทางด้วยกันแค่สองคนอีก” เขาเผลอพูดออกมาอีก ยิ่งทำให้อีกฝ่ายแปลกใจมากขึ้น “อะไรนะคะ คุณต้องเดินทางกับลูกทัวร์ที่เป็นผู้หญิงลำพังสองต่อสองงั้นเหรอ” “เปล่า...เปล่าหรอกครับ มีช่างภาพมือสมัครเล่นด้วยอีกหนึ่งคน...แหม ขืนต้องเดินทางไปกันลำพังสองต่อสอง ผมคงไม่ปลอดภัยแน่ ๆ ก็ผมออกจะหล่อซะขนาดนี้นี่นา...ส่วนยายคนนั้นก็อ้วนตุ๊ต๊ะ ขี้เหร่อย่าบอกใครเชียว” เขาหัวเราะกลบเกลื่อน ขณะที่แอบคิดถามตัวเองอยู่ในใจว่าทำไมจะต้องสร้างเรื่องโกหกด้วย ไม่หนำซ้ำตอนนี้ก็ดูเหมือนว่ามันกำลังถลำลึกมากขึ้น...มากขึ้นทุกครั้งที่พลอยสีทำท่าเหมือนจะจับผิด “เอ้...ไหนคราวก่อนคุณเล่าว่าลูกทัวร์คนนี้ดูเป็นคุณหนูไฮโซตัวกะเปี๊ยกที่ท่าทางเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อไงคะ” พลอยสีเอียงหน้าถามนึกคลางแคลงใจ “อ้อ...งั้นเหรอ...สงสัยจะเป็นคนละคนกันแล้วล่ะ รายนั้นเป็นลูกทัวร์ของนายอาทิตย์มัน ผมคงเอ่ยผิดคน...” เขาหัวเราะเหมือนว่าเรื่องที่พูดนั้นขำมากมาย แกล้งหยิบเบียร์หยดสุดท้ายขึ้นมาดื่มแล้วเสเปลี่ยนเรื่อง “นายอาทิตย์เองก็น่าสงสารเหมือนกันนะครับ เพราะลูกทัวร์ของเขาดูเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่ออย่างที่บอกจริง ๆ นั่นแหละ...ไม่ไหว ไม่ไหว” พลอยสีนั่งเท้าคางมองดูพฤติกรรมของชายหนุ่มเบื้องหน้าอย่างงงงัน ไม่แน่ว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์จากเบียร์ที่ดื่มเข้าไปหรือเปล่า พลอยสีรู้สึกว่าปราบศึกมีท่าทีแปลกไป ทั้งสายตาล่อกแล่กและรอยยิ้มแห้ง ๆ ของเขาเหมือนมีอะไรปิดบังและไม่อยากให้เธอรู้ ไหนจะเรื่องลูกทัวร์ตัวร้ายอะไรนั่นอีก...ทั้งที่บอกว่าเบื่อที่ต้องร่วมงานด้วย แต่ตลอดหนึ่งชั่วโมงท่ามกลางมื้อดินเนอร์สุดโรแมนติกนี้เขาได้เอ่ยถึงเธอคนนั้นนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว... จากคุณ : บุตรของเดือนและดาว - [ 27 เม.ย. 49 11:18:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทายไม่ถูกเลยว่าพรานดาวจะเป็นใคร หึๆ จากคุณ : scottie - [ 28 เม.ย. 49 14:40:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอ๊ะโอ ชอบตอนย้อนอดีตจังครับ ป.ล. "ไลเคน" น่าจะเป็น ล.ลิง นะครับ lichen จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 30 เม.ย. 49 14:13:14 ]