“เอาอีกแล้วนะแก!..เจ้าแสนรักแกไล่แขกของชั้นอีกแล้วนะ”
                  “โฮ่ง...โฮ่ง”
                  “ไม่ต้องมาเถียงเลย นี่ครั้งที่เท่าไรแล้ว”
                  “หงิง...หงิง”
                  “ยังอีกยังมาบ่นอีก”
                  นึกแล้วก็กลุ่มค่ะเจ้านี่มันเป็นอะไรของมันก็ไม่รู้ มีเพื่อนมาหาหนูมาไม่ได้เป็นต้องปั่นป่วนทุกที ถ้าเป็นเพื่อนผู้หญิงก็ไม่เท่าไรหรอกค่ะ แต่ถ้าเพื่อนผู้ชายนี่ไม่ได้เลย เป็นต้องหาเรื่องให้หนูมากลุ้มใจทุกที
                  เมื่อวานนี้มีชายหนุ่มจากเมืองหลวงมาหาหนูมา ก็เพื่อนกันแหละค่ะเป็นเพื่อนในกลุ่มที่เลี้ยงสุนัขพันธุ์เดียวกัน เค้ามาเที่ยวเมืองชาละวันของหนูมาก็เลยแวะมาเยี่ยม นั่งคุยกันใต้ต้นจามจุรีโดยมีเจ้าแสนรักนอนเฝ้าหนูมาอยู่ไม่ยอมห่าง แรก ๆ เจ้าแสนรักก็นอนนิ่งดีหรอก แต่พอเห็นคุยกันนานไปหน่อยชักหงุดหงิดหรือไงไม่รู้ เริ่มป่วนด้วยการเห่าก่อนแล้วก็หยุดดูท่าทีว่าจะสนใจมันหรือไม่ พอเห็นว่าไม่สนใจก็เริ่มขยับมานอนใกล้ ๆ มางับที่มือของหนูมาพยายามดึงให้ไปเล่นกับมัน
                  “ไม่เอานะแสนรักกำลังมีแขกอยู่ไม่เห็นหรือไง ไป..ไป๊ จะไปเล่นที่ไหนก็ไป”
                  นึกว่าจะไปที่ไหนได้กลับล้มลงนอนหนุนตักซะดื้อ ๆ งั้นแหละ หนูมาก็คุยกับหนุ่มคนนั้นต่อ ก็แหมกำลังคุยกันติดพันนี่ค้ะ เราคุยกันหลายเรื่อง แต่ที่คุยกันถูกคอที่สุดก็เรื่องงาน “แข่งลากน้ำหนัก” ครั้งล่าสุดของสุนัขพันธุ์ อเมริกันพิทบูล ที่เราสองคนพบกันครั้งแรกในงานนั้น

                  ความจริงหนูมาก็ไม่รู้เรื่องหรอกค่ะงานลากน้ำหนักอะไรเนี่ย วันนั้นหนูมาไปธุระแถวนั้นกับเพื่อนพอดี เห็นเค้าจัดงานกันก็เลยเข้าไปดูเพราะเป็นงานที่จัดเกี่ยวกับสุนัขพันธุ์ที่หนูมาเลี้ยงอยู่พอดี เห็นตอนแรกหนูมาก็สงสารพวกมันมากบ่นกับเพื่อนว่า
                  “พวกเค้าช่างใจร้ายกันจังนะเธอเอาหมามาทรมาน”
                  “ไม่หรอกครับมันไม่ใช่การทรมาน มันเป็นการหากิจกรรมให้สุนัขที่เรารักได้ผ่อนคลาย”
                  “อุ๊ย!..นึกว่าไม่มีใครได้ยินซะอีก”
                  หนุ่มหน้าตาดีมายืนอยู่ข้างหลังหนูมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้พูดจบแถมยังยิ้มให้เสียอีก
                  “โห!..ไม่ได้ยินได้ยังไงครับบ่นดังซะขนาดนั้น ความจริงแล้วสุนัขพันธุ์นี้เป็นพันธุ์พิเศษมันมีพลกำลังมหาศาลซ่อนอยู่ในตัวของพวกมันเอง แรกเริ่มเดิมทีเค้าเอาไว้กัดแข่งขันกัน แต่ในกลุ่มของพวกเราเห็นว่านั่นเป็นการทรมาน และ เป็นการกระทำที่โหดร้ายเกินไปเราก็เลยเลี่ยงมาใช้วิธีนี้แทน”
                  “แล้วทำไมต้องใช้วิธีนี้คะ ก็เพียงแค่เลี้ยงมันเอาไว้เฝ้าบ้าน เอาไว้เป็นเพื่อนเฉย ๆ ไม่ได้หรือคะ หนูมาก็เลี้ยงพันธุ์นี้อยู่เหมือนกันไม่เห็นต้องเอามาทำอะไรแปลก ๆ แบบนี้เลย”
                  พูดจบหนูมาก็ค้อนให้ซะวงใหญ่ ๆ หนึ่งวงเป็นของแถม นึกว่าจะโกรธที่ไหนใด้ยังพยายามอธิบายต่ออีแน่ะ
                  “อ๋อ!..เลี้ยงอยู่เหมือนกันเหรอครับงั้นยิ่งง่าย ลองนึกดูนะครับว่าเจ้าตัวที่บ้านมีพฤติกรรมอะไรที่แปลก ๆ บ้าง ที่คุณหนูมาคิดว่าไม่เหมือนสุนัขพันธุ์อื่น”
                  พูดจบหนุ่มจากเมืองหลวงคนนั้นก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม หนูมาก็เลยคิดถึงเจ้าแสนรักที่บ้าน ก็จริงของเค้าที่เค้าพูด เจ้าแสนรักของหนูมาก็ไม่เหมือนหมาตัวอื่น เจ้านั่นมีพฤติกรรมแปลกมาก ที่บ้านหนูมาเป็นฟาร์มจระเข้ แทนที่เจ้าแสนรักจะกลัว กลับชอบลงไปวิ่งไล่หยอกล้อเล่นกับจระเข้ซะนี่
                  “ถ้าวันนี้คุณว่างไม่มีธุระที่ไหน ผมว่าคุณน่าจะอยู่ดูจนจบงานนะครับเผื่อว่าบางทีคุณอาจจะชอบอะไรแบบนี้ขึ้นมาบ้าง”
                  “ก็ไม่มีธุระที่ไหนหรอกค่ะว่างทั้งวัน”
                  “งั้นเชิญทางนี้ดีกว่าครับ เห็นการแข่งขันชัดดี”
                  พูดจบเค้าก็พาหนูมากับเพื่อนไปนั่งดูใกล้ ๆ แล้วขอตัวไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ หนูมาเพิ่งรู้ว่านายคนนี้เค้าเป็นเจ้าหน้าที่ของการแข่งขันครั้งนี้
                  “เธอจะนั่งดูจนจบจริง ๆ หรือยายมา”
                  จินต์เพื่อนที่มาด้วยกันหันมาถามหนูมา
                  “ไม่รู้สิเราไม่มีโปรแกรมไปไหนต่อกันไม่ใช่หรือ ชั้นว่าก็ดีเหมือนกันนะจะได้รู้ว่าสังคมคนเลี้ยงอเมริกันพิทบูลเค้าเป็นอย่างไรกันบ้าง เผื่อว่าบางทีชั้นอาจจะขอเข้ากลุ่มของพวกเค้าบ้าง”
                  “เข้ากลุ่มเพราะถูกใจหมา หรือ คนยะยายบ๊อง”
                  “บ้าแกก็...ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกย่ะ”
                  พูดจบหนูมาก็หันไปมองที่ลานประลองเพราะได้ยินเสียงกองเชียดังลั่นสนาม เจ้าตัวนั้นไม่รู้ว่าชื่ออะไร สีน้ำตาลมีแผงสีขาวที่ใต้ลำคอลงมา ที่ต้นคอมีแต้มสีขาวนิดหน่อย กำลังลากรถที่บรรทุกแท่งปูนอยู่ น้ำหนักเท่าไรหนูมามองไม่ค่อยชัด แต่มีความรู้สึกว่าคงจะหนักน่าดู เพราะเจ้าตัวนั้นลากในแบบที่เรียกว่าทุ่มเททั้งตัว และ หัวใจ สายตาของมันมุ่งมั่นมาก มุ่งมั่นที่จะเอาชนะ มุ่งมั่นเพื่อเจ้าของที่มันรัก หนูมาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน เคยไปดูการแสดงความสามารถของหมาในรูปแบบอื่น ๆ แต่ไม่เคยเห็นการมุ่งมั่นอย่างตั้งใจเพื่อจะเอาชนะอะไรสักอย่างแบบนี้ แล้วมันก็ทำสำเร็จ เจ้าของมันวิ่งมากอดมัน จูบมันอย่างไม่รังเกียจ ตัวมันเองก็ดีใจที่ได้ทำเพื่อเจ้าของที่มันรัก
                  “ดื่มน้ำกันก่อนครับ”
                  หนุ่มหน้าตาดีคนเดิมย่อตัวลงนั่งข้าง ๆ หนูมาพร้อมด้วยขวดน้ำเปล่าที่ยังไม่ได้เปิดฝาสองขวด
                  “ขอบคุณค่ะไม่น่าลำบากซื้อมาเลย”
                  “อ๋อ!..ไม่ได้ซื้อหรอกครับเป็นน้ำใจจากทีมงานน่ะครับ”      
                  “ขอจินต์ถามอะไรหน่อยนะค้ะ”
                  จินต์ถามแทรกขึ้นมา
                  “งานนี้มีผู้หญิงมาดูเยอะเหมือนกัน ส่วนมากพวกเค้าเลี้ยงสุนัขพันธุ์นี้กันด้วยหรือเปล่าค้ะ หรือว่าแฟนเลี้ยงแล้วตามแฟนมาดู”
                  “ก็มีบ้างบางส่วนครับที่เลี้ยงเอง บางส่วนก็ไม่ชอบสุนัขพันธุ์นี้ในตอนแรก แต่พอสัมผัสพวกมันจริง ๆ แล้วกลับรักมันมากกว่าพวกเราซะอีก ตัวผมเองชอบนะครับที่มีผู้หญิงเลี้ยงสุนัขพันธุ์นี้กันเยอะ ๆ  ดูแล้วเท่ดี ‘สาวสวยกับหมาหล่อ’ แล้วพวกมันเหมาะกับผู้หญิงมาก พวกมันเป็นผู้คุ้มครองได้เป็นอย่างดี ลองถ้ามีใครมาเกาะแกะกับเจ้านายของมันในทีท่าที่ไม่ดีแล้วละก็ มันพร้อมจะตายแทนเจ้านายของมันได้เลย”
                  วันนั้นหนูมาอยู่ดูการแข่งขันจนเลิกได้พูดคุยกับหนุ่มชาวกรุงคนนั้นอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับการเลี้ยงสุนัขพันธุ์นี้ รวมทั้งเว็บไซต์ที่เกี่ยวข้อง ดูเค้าเป็นผู้ที่รู้ลึก และ รู้จริง เค้าบอกว่าเลี้ยงพวกมันมาหลายปีแล้ว คงจะไม่เปลี่ยนใจไปเลี้ยงสุนัขพันธุ์อื่นอีก  ก่อนกลับหนูมาขอคำแนะนำในการเลี้ยงที่ดี และ วิธีฝึกสุนัขในกิจกรรมลากน้ำหนัก
                  “ต้องแนะนำกันยาวครับ เอาอย่างนี้ดีกว่า หนูมาเอาเบอร์โทรฯผมไว้มีอะไรโทรฯมา นี่ครับเบอร์โทรฯผม-ผมชื่ออิทธิครับ”
                  พูดจบเค้าก็หยิบนามบัตรยื่นให้หนูมา
                  หลังจากหนูมากลับบ้านมาได้สักสองอาทิตย์ได้มั้ง ก็เกิดเรื่องกับเจ้าแสนรัก เจ้าแสนรักถ่ายออกมาเป็นมูกเลือด ตอนแรกหนูมาก็ไม่รู้อะไรคิดว่ามันคงไม่เป็นอะไรมากนัก แต่หลังจากนั้นอีกสองวันมันก็ยังไม่ยอมหายแถมยังนอนซมไม่ยอมกินข้าวกินปลา
                  สังคมของบ้านนอกเราไม่ค่อยรู้จักโรคของสุนัขมากนัก เมื่อสุนัขเป็นอะไรเรามักจะปล่อยให้มันหายเอง ที่ผ่าน ๆ มาสุนัขพันธุ์ทางที่บ้านเมื่อมันไม่สบายมันก็จะออกไปหาหญ้ากินกันเอง แล้วจากนั้นสักสองสามวันก็จะหายวิ่งเล่นได้เหมือนเดิม แต่เจ้าแสนรักกลับไม่ยอมหาย ยิ่งนานวันยิ่งนอนซมอย่างเดียว
                  หนูมาก็เลยต้องรบกวนโทรฯหา คุณอิทธิเพื่อปรึกษาเรื่องอาการของเจ้าแสนรัก ก็เลยรู้ว่าเจ้าแสนรักเป็นโรค “ลำไส้อักเสบ” แล้วก็เลยรู้ว่าการเลี้ยงสุนัขพันธุ์ต่างประเทศ ไม่เหมือนกับการเลี้ยงสุนัขทั่วไป ต้องมีการทำวัคซีนตามระยะเวลาที่หมอกำหนด แล้วอาการของเจ้าแสนรักค่อนข้างหนักมากต้องเอาไปหาหมอโดยด่วน
                  เจ้าแสนรักอยู่โรงพยาบาลสัตว์ประจำจังหวัด นอนอยู่ห้าวันหมอถึงยอมให้ออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นต่อที่บ้าน ตลอดเวลาอิทธิโทรฯมาถามอาการทุกวัน เราสองคนได้คุยกันมากขึ้น หนูมาได้รู้ว่าเค้าเป็นคนที่ต้องเดินทางไปทำงานตามต่างจังหวัดบ่อย ๆ เค้าได้รู้ว่าหนูมาไม่ได้ทำงานที่ไหนต้องดูแลกิจการของที่บ้าน มีอยู่ครั้งหนึ่งหนูมาพลั้งปากบอกถึงชื่อฟาร์มจระเข้ของหนูมาออกไป เค้าบอกว่าเค้ารู้จัก ถ้าผ่านมาเค้าจะขอแวะมาเยี่ยมบ้างได้หรือเปล่า
                  หนูมานึกว่าเค้าแค่พูดเล่นก็รับปากออกไปตามมารยาหญิง แต่ที่ไหนได้เมื่อตอนต้นสงกรานเค้าก็มาจริง ๆ มาพร้อมกับกุหลาบช่อใหญ่ เขินมากเลยค่ะขอบอก ตั้งแต่แตกเนื้อสาวมาก็ครั้งนี้แหลค่ะที่ได้รับดอกไม้ช่อใหญ่ขนาดนี้ แต่วันนั้นความสัมพันธ์ของเราสองคนก็ต้องมีอุปสรรค์
                  ก็เจ้าแสนรักสิค้ะมันไม่ยอมให้ผ่าน หลังจากป่วนหนูมาแล้วก็ยังไม่ยอมหยุด เห็นว่าหนูมาไม่ยอมเลิกคุยง่าย ๆ มันลุกขึ้นมา..เห่าแล้วก็วิ่งรอบ ๆ ตัวของอิทธิ จนหนูมาต้องเอามันไปล่ามไว้หลังบ้าน เท่านั้นแหละค่ะได้เรื่อง ทีนี้ทั้งเห่าทั้งหอน แถมครางหงิง ๆ เหมือนคนขี้บ่นอีกต่างหาก จนอิทธิต้องขอลากลับ แต่วันรุ่งขึ้นเค้าก็มาอีกคราวนี้มาพร้อมกับขนมขบเคี้ยวของสุนัขถุงใหญ่เอามาฝากเจ้าแสนรัก เท่านั้นยังไม่พอเค้าเดินกลับไปที่รถ ไปจูงพิทบูลตัวเมียวัยไล่เลี่ยกับเจ้าแสนรักลงมาแล้วก็ปล่อยให้มันเล่นกัน
                  “แหมคุณนี่เจ้าเล่ห์จัง รูจักติดสินบนหมาด้วยนะ”
                  “โธ่!..ไม่ใช่อย่างนั้นครับพอดีผมพาหมามาด้วย แล้วตอนนี้มันกำลังเป็นฮีทวันที่สิบพอดี ผมอยากจะขอยืมเจ้าแสนรักเป็นพ่อพันธุ์หน่อย ผมหามานานแล้วลายขาวดำแจ่ม ๆ แบบนี้ ดูสิครับหาได้ง่าย ๆ ที่ไหนเหมือนใส่เสื้อทักสิโด้ แถมยังใส่ถุงเท้าทั้งสี่ข้างอีก หน้าก็หล่อซีกซ้ายสีขาวสะอาด ซีกขวาสีดำสนิท พอเห็นรูปมันทางมือถือที่คุณส่งไปให้เท่านั้นผมรีบบึ่งรถมาเลย
                  “ อ๋อ!!!..เหรอค้ะงั้นเชิญตามสบายเลยนะค้ะ หนูมาขอตัวขึ้นบ้านก่อน”
                  เกือบแล้วไม้ล่ะเราเกือบหน้าแตกแล้ว ตาบ้าที่แท้ก็มาจีบหมานี่เอง หนูมายังได้ยินเสียงแว่ว ๆ ตามหลังมาอีกว่า
                  “แล้วผมจะแบ่งลูกหมาให้นะครับ จะส่งมาให้เมื่อมันอายุครบสองเดือน”