ตอนที่ 5 : ป๊อก  ป๊อก  ครืดดดดด

สำหรับเรื่องเล่าตอนนี้ขอเปลี่ยนบรรยากาศมาเป็นเรื่องเล่าท้องถิ่น ที่เล่าสืบต่อกันมาบ้างนะครับ ซึ่งเรื่องนี้มีหลายเวอร์ชั่นมาก บ้างก็ว่าเกิดมหาวิทยาลัยนู้นบ้าง จังหวัดนี้บ้าง เอาเป็นว่าตอนนี้ผมจะเล่าเวอร์ชั่นของเชียงใหม่ล่ะกัน นั่นคือเรื่อง
“ ป๊อก ป๊อก ครืดดดด ” ครับ


ขณะนี้เป็นเวลาปิดภาคเรียนฤดูร้อน เป็นช่วงก่อนที่จะเปิดเรียนซัมเมอร์ นักศึกษาที่อยู่หอในมหาวิทยาลัยจึงมีเหลือน้อย บางคนที่ไม่กลับก็เพราะอยู่ช่วยงานอาจารย์ซึ่งก็จะได้เงินค่าตอบแทนด้วย หนึ่งในนักศึกษาที่ยังไม่กลับบ้านแต่อยู่ทำงานพิเศษนี้ก็คือ เมย์ และ ออย สองสาวคณะมนุษยศาสตร์

“ เป็นยังไง พวกคุณยังไม่กลับหออีกหรือครับ ” อาจารย์หนุ่มเอ่ยถามสองสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่อย่างขะมักเขม้น

“ ยังค่ะ แต่อีกสักพักก็จะกลับแล้วค่ะ ” เมย์ สาวหน้าใสตอบอาจารย์หนุ่มอย่างร่าเริง

“ ขยันดีจริงๆพวกคุณสองคนนี่ ยังไงอย่ากลับค่ำนักนะ เพราะ…. เอ่อ…พวกคุณก็ได้ข่าวแล้วนี่ ” แววแห่งความกังวลฉายอยู่ในดวงตาของอาจารย์ผู้เป็นห่วงศิษย์

“ ค่ะ อาจารย์ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพวกเราก็จะกลับหอแล้วค่ะ” ออยตอบ ในใจก็เริ่มอยากจะกลับแล้วเหมือนกัน เพราะแสงแดดข้างนอกเริ่มอ่อนลง นั่นเป็นเครื่องหมายแห่งสนธยาที่กำลังจะมาเยือน

“ งั้นผมกลับก่อนนะครับ อย่ากลับดึกล่ะ อ้อ! แล้วล็อคประตูด้วยนะ” อาจารย์หนุ่มเอ่ยคำลา

“ สวัสดีค่ะ อาจารย์”  ลูกศิษย์สาวทั้งสองเอ่ยลาอาจารย์พร้อมกัน

อาจารย์หนุ่มเดินลับไปแล้ว บรรยากาศยามสนธยาช่างเงียบเหงาและวังเวงเหลือเกิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดได้ว่าทั้งตึกเรียนมีแต่พวกเธอเพียงสองคน ยิ่งคิดยิ่งน่าพรั่นพรึง

“ เมย์ เราว่าพวกเรากลับกันดีกว่านะ เริ่มมืดแล้ว หิวด้วย” ออยชวนเมย์กลับพลางมองไปรอบๆตัวด้วยสัญชาตญาณระวังภัย

“ อืม กลับก็ได้ แล้วไว้มาทำต่อพรุ่งนี้ล่ะกัน ” เมย์ตกลงใจกลับหอตามคำชวนของเพื่อนรัก ทั้งที่ใจจริงแล้วเธออยากทำงานต่ออีกสักนิด เพราะหากทำได้เสร็จเร็วเท่าไรนั่นหมายถึงเธอก็จะได้กลับบ้านเร็วเท่านั้น

ทั้งสองนักศึกษาสาวจึงช่วยกันเก็บของให้เป็นระเบียบและเตรียมตัวกลับ

“ ท่าทางยัยออยจะกลัวเอามาก ” เมย์คิดพลางมองเพื่อนร่วมห้องผู้ซึ่งกำลังเก็บของอย่างเร่งรีบ


สิ่งที่ยัยออยเพื่อนรักเพื่อนร่วมห้องเมย์กลัวนั่นคือในขณะนั้นมีข่าวฆาตกร ข่มขืนฆ่าหั่นศพอาละวาดอยู่ในตัวเมืองเชียงใหม่ มีเหยื่อแล้ว 3 รายเป็นหญิงวัยรุ่นหน้าตาดี ที่สำคัญตอนนี้ยังจับคนร้ายไม่ได้ !!


หลังจากเก็บของเสร็จสองสาวก็ออกไปกินข้าวกัน ซึ่งระหว่างกินข้าวที่ร้านเจ้าประจำ  ป้าเจ้าของร้านก็เตือนให้กลับบ้านเร็วๆ ตอนนี้ดูเหมือนบรรยากาศของเชียงใหม่ถูกอะไรบางอย่างปก-คลุมไปเสียแล้ว ร้านรวงปิดเงียบแต่หัวค่ำ ผู้คนที่เคยเดินเล่นจับจ่ายซื้อของก็ดูบางตาลงไป บรรยากาศทั้งหมดนี้ดูเหมือนทำให้ ออย เพื่อนรักของเธอดูระแวง หวาดกลัวไปเสียหมด


เมื่อคนทั้งสองกลับมาถึงหอ ออยดูผ่อนคลายลงไปมาก แม้ทั้งหอตอนนี้จะเหลือสมาชิกอยู่เพียงสองห้องคือห้องของสองสาวที่อยู่ชั้นสอง และห้องของรุ่นพี่ปี 4 ที่อยู่ชั้นสาม แต่ก็ทำให้รู้สึกปลอดภัยมากกว่าอยู่ข้างนอกล่ะ

“ เมย์ เราอยากอาบน้ำ ” ออยเอ่ยเอื้อน น้ำเสียงมีแววออดอ้อน

“ ก็ไปอาบสิยะ ” เมย์ตอบ ตาจ้องมองรายการทีวีตรงหน้า

“ เราไม่กล้าไปคนเดียวง่ะ” ออยบอกน้ำเสียงบ่งบอกถึงความเกรงใจสุดๆ สายตาเหลือบมอง ทีวี ที่กำลังนำเสนอภาพข่าวฆาตกรรม ถึงแม้จะมีเซ็นเซอร์บังรูปที่น่าหวาดเสียวไว้แต่คำบรรยายของผู้ประกาศมันช่างทำให้วาดมโนภาพได้แจ่มชัดเสียยิ่งกว่าดูภาพจริงๆเสียอีก

“ เอาน่ะไม่มีอะไรหรอก ห้องน้ำก็อยู่แค่นี้เอง ” เมย์หมายถึงห้องน้ำรวมที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึง 20 เมตร

ออยอิดออดอยู่พักหนึ่ง ก็จำใจไปอาบน้ำคนเดียว


ห้องน้ำอยู่ไม่ไกลนัก แต่บรรยากาศมันช่างเงียบสงัดจริงๆ ระหว่างทางที่ออยเดินไปนอกจากจักษุประสาทที่คอยระแวดระวังให้แก่เจ้าของแล้ว โสตสัมผัสยังตื่นตัวเป็นพิเศษอีกด้วย

“ แช่ก ” เสียงอะไรแว่วมาด้านหลัง
ออยหยุดเดิน ลังเลว่าจะหันไปมองดีหรือไม่

“ แช่ก … แช่ก … แช่ก  ” บรรลัยล่ะสินี่มันเสียงลากร้องเท้าแตะฟองน้ำ ใครล่ะ ?! ในเมื่อทั้งชั้นสองนี้มีแต่เธอกับเมย์

“ แช่ก … แช่ก … แช่ก  ” เสียงเดินยังดังอยู่เป็นจังหวะ จังหวะก้าวเดินของมนุษย์ ?

เป็นไงเป็นกัน ออยตัดสินใจหันขวับไปดูด้านหลัง แน่นอนหากผิดปกติเธอเตรียมกรี๊ดไว้แล้ว

ด้านหลังของเธอ เจ้าของเสียงฝีเท้าหยุดมองเธออย่างงงๆ แล้วก็เก็บผ้าที่ตากไว้ตรงระเบียงอย่างไม่สนใจ ที่แท้เจ้าของเสียงเดินลึกลับก็คือคุณแม่บ้านใต้หอที่เอาผ้ามาตากไว้ชั้นสองน่ะเอง

“ หน้าตาเราเมื่อกี้คงน่าดูพิลึก พี่แม่บ้านถึงมองเรางงๆอย่างงั้น ” ออยคิดทั้งขำทั้งอาย

หลังจากคลายความตื่นเต้นแล้ว ออยจึงเดินเข้าไปอาบน้ำอย่างรีบเร่ง


เมย์นั่งดูข่าวอยู่คนเดียว รายการข่าวตอนนี้กำลังรายงานผลการแข่งขันฟุตบอลพรีเมียร์ลีก ซึ่งเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรนักเพราะเธอไม่ได้เป็นแฟนกีฬาตัวยง

“ แกร๊ก ” เสียงประตูห้องเปิด
เมย์หันขวับไปมองที่ประตูทันทีตามสัญชาตญาณ

ประตูเปิดอ้าออก พร้อมกับออยที่เดินเข้ามา เนื้อตัวยังเช็ดไม่แห้งดีนัก

“ อะไรกันยะ อาบน้ำหรือวิ่งผ่านน้ำกันแน่เนี่ย ” เมย์แซวรูมเมทขี้กลัว ทั้งสงสารทั้งขำ

“ ก็มันกลัวนี่นา ” ออยตอบพลางทำหน้าจ๋อยๆ
“ เออๆ ช่างเถอะเดี๋ยวเราไปอาบมั่ง ” เมย์พูดพลางคว้าผ้าเช็ดตัวพร้อมบีบยาสีฟันใส่แปรง

“ เมย์ เมย์ ” ออยเรียกเพื่อนสาวร่วมห้อง
“ อะไรอีกล่ะจ๊ะ ” เมย์ถามโดยไม่ได้หันไปมองหน้าเพื่อน

“ เราขอไปเฝ้าเมย์หน้าห้องน้ำได้ไหม ” ออยขอร้องเพื่อนรักด้วยสายตาวิงวอน

“ เฮ้ย ! จะบ้าเรอะ ไม่เอาๆ เกิดจะอึขึ้นมา ขี้หดตดหายหมด ” ทั้งขำทั้งรำคาญในความขี้กลัวของเพื่อนรัก

“ อีกอย่างนะออยนะ ถ้าออยไปเฝ้านี่ ไม่รู้ใครเฝ้าใครกันแน่ล่ะทีนี้ เดี๋ยวเรามิต้องเปิดประตูอาบน้ำเรอะ ” เมย์พูดพยายามตลกเพื่อไม่ให้เพื่อนรักเครียด

“ แต่เรากลัวนี่ เมย์ ” น้องออยผู้น่าสงสารทำเสียงอ่อยๆ เมื่อรู้แน่ว่าเพื่อนให้รอที่ห้อง

“ เอางี้ ยัยออย เธออยู่ที่ห้องล็อคประตูซะ แล้วถ้าเรากลับมาจะเคาะประตูสามที  ป๊อก… ป๊อก …. ป๊อก  เป็นจังหวะ โอเค นะ” ว่าแล้วเมย์ก็เดินออกไปพร้อมปิดประตูล็อคห้องให้เสร็จสรรพ


ข่าวภาคค่ำจบไปแล้ว ตอนนี้ทีวีกำลังฉายละครหลังข่าวได้ 3 – 4 ตอนแล้ว เมย์ยังไม่กลับมาจากอาบน้ำอีก ออยเริ่มรู้สึกเป็นห่วงรูมเมทของเธอ แต่ครั้นจะออกไปดูก็กลัวเพื่อนรักจะว่าเอาได้ เพราะวันนี้เราก็ทำท่าประสาทเสียให้เพื่อนเห็นหลายต่อหลายครั้งแล้ว

เอ… หรือว่าจะถ่ายทุกข์หนัก เพราะเมื่อกี้เห็นพูดไว้  แต่ยังไงมันก็นานเกินไปอยู่ดี

หรือว่าสระผมด้วย เป็นไปได้เพราะเมย์เป็นคนผมยาวสระทีใช้เวลานานโขอยู่ ไม่สิเมย์พึ่งสระผมไปเมื่อวานนี่นา

หรือว่าจะแกล้งเรา แล้วแอบยืนหัวเราะคิกคักอยู่หน้าประตูห้อง …ไม่น่าใช่ เมย์ไม่ใช่คนขี้แกล้งขนาดนั้น

หรือจะเกิดเหตุร้าย !! นั่นเป็นความคิดที่ออยไม่อยากคิดถึงแต่ก็สลัดความคิดนี้ให้ออกจากหัวไม่ได้


ขณะที่ออยผู้น่าสงสารลังเลระหว่างรออยู่ในห้องกับออกไปดูเพื่อนนั้น ก็มีเสียงเคาะประตู

“ ป๊อก … ป๊อก … ครืดดดดดดด ” เป็นเสียงเคาะประตูห้องเธอ

อารามดีใจว่าเพื่อนอาบน้ำเสร็จแล้วมาเคาะเรียกทำให้ออยวิ่งไปที่ประตูทันที

เสี้ยวแห่งสังหรณ์เตือนถึงความผิดปกติ ทำให้ออยชะงักมือที่กำลังจะเอื้อมไปจับลูกบิดประตู เมย์บอกสัญญาณคือเคาะสามครั้ง แต่นี่สองครั้งเอง แถมเหมือนมีเสียงอะไรขูดผิวประตูอีกด้วย ?

“ ป๊อก … ป๊อก … ครืดดดดดดด ” เสียงเคาะประหลาดดังขึ้นอีก

ออยเริ่มลังเลว่าจะเปิดหรือไม่เปิดดี
“ ป๊อก … ป๊อก … ครืดดดดดดด ” ขนบริเวณต้นคอของออยเริ่มตั้งชูชัน

“ ป๊อก … ป๊อก … ครืดดดดดดด ” เสียงเคาะเริ่มดังกระชั้นมากขึ้น

สุดท้ายแห่งการตัดสินใจ ออยตัดสินใจค่อยๆเปิดแง้มประตูออกไปดูข้างนอก ในใจภาวนาให้เห็นภาพเพื่อนยืนหัวเราะขำในความหวาดกลัวของเธอ ซึ่งดีกว่าให้เธอเจอะเจออย่างอื่น


ภาพที่ออยเห็นคือ เมย์  เมย์คนที่เป็นรูมเมทของเธอ

เมย์นอนคว่ำอยู่บนพื้นหน้าประตูห้อง  แขนขาถูกตัดขาดตั้งแต่หัวไหล่และต้นขา  ตามตัวโชกไปด้วยเลือด !! ร่างของเมย์กระดืบๆอยู่กับพื้น เกร็งดีดตัวขึ้นใช้ศรีษะโขกประตูห้อง ป๊อก … ป๊อก … ก่อนร่างจะตกสู่พื้น เธอใช้ฟันหน้าครูดกับประตูเพื่อให้ได้สัญญาณดังครบสามครั้งตามที่ได้บอกไว้กับเพื่อนรัก   ครืดดดดดด ……… !!

“ ป๊อก … ป๊อก … ครืดดดดดดด  !!”
“ กรี๊ดดดดดดดดด ” นั่นคือเสียงสุดท้ายของออยก่อนที่สติจะดับวูบลง


อนิจจา เมย์ถูกข่มขืนแล้วฆ่าตั้งแต่ก่อนจะได้อาบน้ำเสียอีก ตำรวจพบศพเธอถูกฆ่าตัดแขนขาแล้วหมกไว้ที่ถังขยะใบใหญ่ที่ตั้งอยู่ในห้องน้ำ ส่วนออยนั้นต้องออกจากการเรียนเพราะมีอาการทางประสาททำให้ไม่สามารถเรียนต่อในเทอมถัดไปได้


ส่วนฆาตกรนั้น ตัวผมซึ่งได้ฟังตำนานนี้มาได้สอบถามไปยังบุคคลต่างๆก็ไม่ปรากฏว่ามีใครรู้ว่าเป็นใคร หรือตำรวจสามารถจับกุมมาดำเนินคดีได้หรือไม่ ไม่แน่ฆาตกรร้ายที่เก็บแฝงสัญชาตญาณอำมหิตอาจอยู่ใกล้ตัวคุณ และหากคุณตั้งรหัสสัญญาณเคาะประตูสามครั้งกับเพื่อนๆไว้  จงตั้งสติดีๆหากเสียงเคาะเปลี่ยนไปเป็น “ ป๊อก … ป๊อก … ครืดดดดดดด ”