เธอขังตัวเองอยู่ในห้องที่ปิดตาย...
ห้องที่ไม่มีไม่ว่าจะเป็นประตูหรือว่าหน้าต่าง

เมื่อเธอบอกว่าเธอหงา...
ฉันเห็นดอกไม้   ต้นไม้นั่งอยู่เป็นเพื่อนตลอดวันตลอดคืน
แต่เธอจะรับรู้ถึงสิ่งเหล่านั้นได้อย่างไรจากห้องที่ปิดตาย
แล้วเธอก็ยังเหงา

เมื่อเธอบอกว่าเธอหนาว...
ฉันเห็นตะวันฉายแสงส่องให้ความอบอุ่นแก่เธอ
แต่แสงตะวันไม่อาจเล็ดลอดผ่านกำแพงทึบหนาของเธอได้
แล้วเธอก็ยังหนาว

เมื่อเธอบอกว่าโลกของเธอมืดมิด...
ฉันเห็นพระจันทร์   ดวงดาว   ตลอดจนหิงห้อยตัวน้อย
พร้อมใจกันให้ความสว่างของมันกับเธอ
แต่เธอไม่อาจเห็นมันภายในห้องที่ปิดตาย
แล้วโลกของเธอก็ยังมืดมน

เมื่อเธอบอกว่าเธอไม่มีใคร...
ฉันอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนกันนะ
แล้วอีกนานแค่ไหนที่ฉันจะมีค่าพอที่จะเป็น “ใคร” สำหรับเธอ

เชื่อเถอะว่าเธอไม่ได้ไม่มีใคร...
แค่เธอไม่มองใครที่เธอมีเท่านั้นเอง