PANTIP.COM : W4327326 ***ศึกหกภพ สยุมพร ตอนที่ ๓ แต่งขบวน*** [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

สยุมพร

ตอนที่ ๓ แต่งขบวน

ภายหลังตกลงทำสัญญา สนกับอาโปตะไลค่อยปรึกษาในรายละเอียด
สักหน่อยปรากฏว่าถูกคอ เพราะเท่าทันกัน

อาโปตะไลกล่าวว่าแต่อดีต ผู้นำอสูรมากมายมีกำลังยอดเยี่ยม แต่มักใจร้อน ทำการรวบรัดหมายเอาเป้าหมายแต่ใกล้ จึงรบแพ้ตลอด
เขาเมื่อแรกก่อการเรียนรู้เรื่องเหล่านี้ ได้วางแผนการณ์สี่ขั้นสำหรับสร้างพื้นฐาน ล้มล้างดาวดึงส์

ขั้นแรกคือกำจัดราหูถอนรากถอนโคนอิทธิพลเทพในแดนมาร ซึ่งสำเร็จแล้ว
ขั้นที่สองคือแฝงกลืนอลกา ยึดเมืองโดยลับ ซึ่งสำเร็จแล้ว
ขั้นที่สามคือควบคุมดิรัจฉานภูมิ
ขั้นที่สี่คือแตกหัก

แผนทั้งสี่ขั้นที่ยากที่สุดได้แก่ขั้นที่สอง จึงต้องใช้เวลาถึงสิบปี ช่วงเวลาดังกล่าวอาโปตะไลค่อยๆแทรกซึมอลกาอย่าช้าๆ ส่งพระยาบริกาศไปเป็นขุนขัน ส่งอสูรแปลงเป็นพระภูมิรักษาจุดสำคัญต่างๆ

ภายหลัง นีล และ พญาสาย เข้ามาแทรก แม้ไหวพริบของทั้งสองใกล้เคียงอาโปตะไล แต่เนื่องอาโปตะไลวางรากฐานมาก่อนยาวนาน จึงสามารถหลอกทั้งสองเข้าสู้กับดัก กลายเป็นช่วยให้แผนสำเร็จเร็วขึ้นอีก

เมื่อสำเร็จขั้นที่สองแล้ว สามกับสี่ก็ง่ายเข้า บัดนี้แผนของเสนามารมาถึงขั้นที่สาม

“จะควบคุมดิรัจฉานภูมิได้ อันดับแรกต้องผูกมิตรหรือกวาดล้างพวกนาคเสียก่อน นี่พอดีมีกรณีซึ่งเราสามารถเข้าหามันโดยสันติ คงเป็นพระนารายณ์อวยชัยข้า” อาโปตะไลกล่าวติดตลก สนเองยังต้องทึ่งในสติปัญญาของฝ่ายตรงข้ามซึ่งบางทีเลยพระวรุณไปอีก ที่ว่าเทพเหนือกว่ามารจนมิอาจวัดได้ เมื่อมีมารผู้นี้ก็ไม่แน่แล้ว

สาดหนุ่มถามว่าเหตุใดพลเมืองในวังในบ้านชมพูจึงเห็นมีลิงมาก อาโปตะไลเล่าว่าเมืองชมพูนี้แต่เดิมเป็นเมืองหลวงของอสูรกายภูมิ จนถึงยุคพระยาหิรัณยกศิปุ พระนารายณ์อวตารเป็นนรสิงห์มาสังหารกษัตริย์ยักษ์ ทวยเทพติดตามกวาดล้างมวลมารแทบหมดสิ้น ชมพูจึงกลับกลายรกร้าง ประชากรเหลือไม่ถึงหนึ่งในสิบ อสูรย้ายเมืองหลวงไปอุตรกุรุ

ต่อมาถึงสมัยท้าวมหาพลี มีกบิลกลุ่มหนึ่งประมาณแปดหมื่น อพยพลงใต้ดินมา ผู้นำขบวนสองนายได้แก่นิลกายกับนิลเกสรแจ้งว่าประเทศวานรขีดขินเกิดสงครามกลางเมือง ฝ่ายตนรบแพ้ต้องเร่ร่อน ฟังว่าพลีบุญมากจึงมาขอพึ่ง

พลีก็สั่งพวกกบิลสร้างบ้านแปลงเมือง ณ นครชมพูร้างนั้น ตอนแรกให้มีมารมาสำเร็จราชการ พอถึงยุคจักรทัตค่อยแต่งตั้งนิลกายเป็นท้าวมหาชมพู นิลเกสรเป็นชามพูวราช ให้เท่าที่ซักแซรักษาทิศ เมืองชมพูจึงมีลิงเป็นส่วนใหญ่ วานรเหล่านี้แต่เดิมด้อยพัฒนากว่าอสูรกาย เมื่อมารวมกันจึงซึมซับวัฒนธรรมอย่างรวดเร็ว เห็นชัดเจนจากกบิลชมพูจะสักหน้าด้วย

อนึ่งตามความทรงจำของพระวรุณ สนทราบว่ากบิลคือเผ่าครึ่งคนลิง พูดให้ถูกคือคนที่มีกายภาพบางส่วนคล้ายลิง เป็นสิ่งประดิษฐ์ชิ้นท้ายๆของพระกัศยปเทพบิดรและคณะ ทดลองทำขึ้นเพื่อจุดประสงค์ทางการทหารบางอย่าง ซึ่งเดาว่าสำหรับสู้ในป่า

เทพแห่งน้ำเคยเยี่ยมขีดขินคราหนึ่ง เห็นพวกกบิลอยู่ตามถ้ำลึก สวมเสื้อผ้าหนังสัตว์น้อยชิ้น คล้ายสัตว์ป่ากว่าคน กินดิบ ป่าเถื่อนนัก แต่รบเก่งนัก มักจับกลุ่มกันล่าสัตว์ใหญ่เช่นช้างแลเสือ นำเนื้อมาแจกจ่ายรับประทาน ลึกลับ ว่องไว กำลังแรง เนื่องจากอยู่ป่าจึงไม่ค่อยมีคนรู้จัก

นอกจากทราบความเรื่องกบิลแล้วสนยังสังเกตว่าผู้ที่ไพร่มารไพร่ลิงมองด้วยสายตาเคารพนบนอบอย่างนายนั้นคืออาโปตะไลต่างหาก ส่วนจักรทัตซึ่งเพียงเล่นมิเป็นสาระ ผู้คนสูงต่ำยอมรับเรียกกษัตริย์แต่มองเขาเสมอเพื่อน แม้เมื่อจักรทัตอยู่ต่อหน้าอาโปตะไลก็ยังเกรงใจมาก เหมือนอยู่กับนายเช่นกัน

หลังจากนั้นอาโปตะไลจึงสอนมารยาทราชสำนักบางอย่างแก่สน แล้วให้แต่งกายเป็นข้างอสูร สวมหน้ากากปิดปากซ่อนแก้ม สนเองมีพื้นฐานดีอยู่ก่อน เรียนรู้สักครู่ก็สามารถเป็นกษัตริย์มารได้ดีกว่าจักรทัตเสียอีก (...ข้อหลังนี้ไม่ภูมิใจนัก)

จากนั้นอาโปตะไลคัดเลือกคนมารับตำแหน่งผู้ช่วย เขาเรียกเหล่าขุนนางชั้นสูงมายืนเรียงกัน ณ ท้องพระโรง ที่นี้สนได้เห็น เจษฎา ซึ่งเป็นกรมเวียง กับ อติสูร ซึ่งเป็นกรมคลัง ส่วน พระราชวัง ตรีจักร นั้นฟังว่าให้รักษาเมืองหลวงอุตรกุรุคู่กับซักแซอีกคนหนึ่ง

อาโปตะไลคิดสักครู่ เดินไปตบแขนเวราสูรกล่าวว่า “ในบรรดาหกผู้ช่วยซึ่งจะไปสู่นาควารินนั้น หากขาดท่านเห็นการณ์จะมิสำเร็จ” เวราสูรก็ผงกศีรษะยิ้มน้อยๆ

อาโปตะไลกล่าวแก่เหล่าซักแซกบิลว่า “ท้าวมหาชมพูเป็นผู้ใหญ่ ข้าเห็นให้อยู่รักษาอลกาเมืองใหม่ควรกว่ารบพุ่ง ส่วนชามพูวราชมีทั้งไหวพริบพละกำลังประเปรียว ยังเหนือกว่าอสูรส่วนมาก จงอาละวาดในงานสยุมพรให้สาแก่ใจเถิด” ท้าวมหาชมพูกับชามพูวราชหัวเราะรับคำ

กล่าวแก่เสนาวานรผู้หนึ่ง “การรบรุนแรงต้องมีบาดเจ็บ ข้าอยากได้หมอฝีมือดีคนหนึ่งมาคอยรักษาด้วย ชมพูพาน ตำแหน่งที่สามเว้นไว้แก่ท่านเถิด”
เสนาวานรชื่อชมพูพานรับคำ เขาเป็นกบิลร่างสันทัด เค้าหน้าหลักแหลมเมตตา สะพายย่ามยา ทั้งเคียวเกี่ยวยาใหญ่ซึ่งเข้าใจว่าเป็นอาวุธด้วย

อาโปตะไลหันทางพระยาบริกาศ “ท่านก็ต้องไปด้วย ไม่ต้องกล่าวเหตุผลนะ...” พระยาบริกาศประนมมือขอบคุณ

จากนั้นอาโปตะไลนิ่งไปอีกนานมาก ซักแซในห้องนั้นเขาเรียกหมดแล้ว ที่เหลือจึงน่าจะเป็นขุนนางพลเรือน

“เพื่อต่อรองเรื่องราวจำเป็นต้องมีสายทูตสักคนหนึ่ง จริงๆควรให้สน แต่สนสวมบทกษัตริย์แล้วไม่เหมาะเจรจาเอง” เขาหันทางอิ่ม “งานสยุมพรเป็นงานสันติ หากให้ข้าออกหน้า ภาพจะแข็งกร้าวไปบ้าง ...พระยาเกษตราธิการ จงเป็นลิ้นแก่ประเทศเราเถิด”

อิ่มผงกประนมมือขอบคุณ ที่ผ่านมาอาโปตะไลทราบว่าบุคลิกเย็นชาของตนอาจข่มขวัญคนอื่น งานการทูตสันติจึงมักใช้นางทำแทนอยู่แล้ว

ตำแหน่งสุดท้ายในหกผู้ช่วยนั้นเสนามารว่าจะว่างไว้สำหรับส่งคนมาแก้ไขสถานการณ์คับขัน

ตกลงกันเพียงนี้ทุกคนต่างพอใจ หากทันใดนั้นคีตาในชุดกัลเกย์กลับก้าวเข้ามา
“ข้าจะเข้าร่วมงานสยุมพรด้วย!” นางประกาศชัด ทำให้ทุกคนรวมทั้งสนเปลี่ยนสีหน้าบ้าง

“หมายความว่าอย่างไร?” อาโปตะไลถาม

“ข้าเป็นยอดฝีมือมารผู้หนึ่ง มั่นใจว่าสามารถทำงานนี้ได้ดี” คีตาร้อง เสียงกร้าวขึ้นมาก

“แต่ข้าตัดสินใจแล้วว่าตำแหน่งสุดท้ายจะว่างไว้เสริมยามคับขัน”

“อย่างนั้นก็ให้ข้าแทนซักแซสักคนหนึ่ง!” คีตาจ้องยังเหล่าขุนพลอสูรด้วยสายตาท้าทาย ซักแซทั้งนั้นก็สะท้านบ้าง

บรรยากาศเงียบงันเนิ่นนาน อาโปตะไลหัวเราะเบาๆ ชำเลืองทางซักแซ “ประเพณีมาร ใครเก่งก็มีสิทธิ ไม่เคยยึดถือยศศักดิ์ล่องลอย พวกท่านว่าอย่างไร”

พวกซักแซเหลียวมองกัน ชามพูวราชจึงเอ่ยว่า “บรรดาคน ณ ที่นี้ ส่วนมากมีครอบครัวแล้ว ข้าไร้บุตรภรรยา เห็นคีตาเป็นลูกจึงที่สนิทกับนางที่สุด หากให้นางแทนใครก็จงได้แก่ข้าเถิด” ความนี้ลึกซึ้ง หากคีตายังคงรักษาอาการ

“ดี อย่างนั้นให้คีตาแทนท่าน...” อาโปตะไลประกาศ หากต้องชะงักเมื่อชามพูวราชยกมือขึ้น “เดี๋ยว!”

เสนาลิงร้อง “ข้าก็มีศักดิ์ศรีเช่นกัน นางเมื่อแทนข้า ต้องรบชนะข้าเสียก่อน”

“จะรบอย่างไร!?” คีตาถาม

“หึหึ ย่อมมีวิธี” ชามพูวราชชูกษาปณ์กลมแบนหนึ่งนิ้วรูปต้นจิตตปาลิขึ้น “ข้าจะทอยเบี้ยนี้ ตราบมันกระทบพื้นเราทั้งสองโจมตีท่าไม้ตายใส่กัน ใครสังหารฝ่ายตรงข้ามได้ก็ชนะ”

สนฟังถึงตรงนี้ชะงักบ้าง ด้วยเมื่อครู่ชามพูวราชยังว่ารักคีตาเป็นบุตรแท้ๆ แต่คราวนี้กลับจะเอาชีวิตกัน คิดถึงวิธีในอสูรกายภูมินี้ช่างโหดร้ายเหลือ

เสนาลิงเอ่ยข่มฝ่ายตรงข้าม “การท้าทายคนระดับซักแซก็มีราคาของมันอยู่ เจ้ากล้าซื้อหรือไม่!?”

คีตาเองแต่แรกนั้นสะท้านบ้าง ต่อมาจึงปั้นหน้าจริงจัง “ไม่กล้าก็ไม่มา!”

“ดี!” ชามพูวราชร้อง สักพักทอยเบี้ยล่องลอย เวลาคล้ายเชื่องช้าชั่วขณะ หากเมื่อเบี้ยถึงครึ่งทางซักแซกบิลก็ลงมือแล้ว!

คีตาเห็นเขาขยับวูบ ก็เล็งส่วนเท้ามือและหัวเป็นสำคัญ
แต่เปล่า! พญากบิลมิได้เคลื่อนกายโจมตี ตรีก็เหน็บเอวอยู่ หากหางนั้นขยับเป็นวงกว้าง ตอนแรกคีตาไม่ทราบหางจะโจมตีจากระยะห่างเพียงนั้นได้อย่างไร

จนชัดตาว่าซึ่งซัดมานั้นเป็นกษาปณะกลางอากาศ ที่แท้ซักแซลิงมิได้คิดให้สัญญาณแต่แรก แต่แกล้งโยนเพื่อใช้เบี้ยหลอกเบี้ย แปรเบี้ยเป็นอาวุธ คล้ายกลชั่วช้า แต่คล้ายสอนว่าโลกย่อมมีอุบายประดานี้อยู่

คีตาแปลกใจบ้างหยิบเหล็กแหลมซัดประสานเหรียญนั้นเบี่ยงไป จึงมองฝ่ายตรงข้ามอีกเห็นไร้ร่องรอยแล้ว มีเพียงลมพัดวูบ
ทราบว่าความเร็วของชามพูราชนั้นไม่รองใครในอสูรกายภูมิ พอนางรู้สึกตัวอีกทีเขาก็ปรากฏกายขึ้นข้างหลัง ชั่วพริบตานางมิกล้าหันกลับ ทั้งศอก ทั้งชักเหล็กแหลมแทงเบื้องหลัง ณ จุดที่มีเสียงสวบสาบวุ่นไป

ชามพูวราชอาศัยมีประสบการณ์มากรับมือวิชาเช่นนี้สบายๆ ครั้นคีตาเอนกายเตะถอยหลังก็จับขานั้นพาดบ่า ใช้ขาตะปบน่องให้อีกฝ่ายสะดุดลง

คีตาไหวทันยกเท้าซึ่งลอยกลางอากาศถีบยอดอกซักแซลิงสองสามครั้ง พอเห็นไม่หลุดก็ซัดเข็มพิษให้ชามพูวราชต้องหลบ มือคลายขาพ้นพันธนาการ หญิงสาวสบโอกาสกลิ้งกายกับพื้นตั้งหลักอีกครั้ง
การประมือเพียงชั่วครู่ดังกล่าวแสดงให้เห็นถึงฝีมือชั้นสูงของทั้งสอง ชามพูวราชเป็นฝ่ายมีเปรียบ พวกมารรอบข้างก็โห่ร้องชมเชย

คีตาหอบฮั่ก สายตาจ้องมองชามพูวราช พิจารณาแล้วศิลปะการต่อสู้กบิลเน้นสองอย่าง คือ เร็ว และ พลิกแพลง แต่ศิลปะอสูรเน้นแรงกับแกร่ง ปกติพอต่อกันอยู่ กระนั้นนางเป็นสตรีมิอาจใช้พละกำลังหักหาญจึงต้องใช้เข็มพิษ ร่างนางไม่แกร่งจึงต้องอาศัยความเร็วหลบหลีก กลายเป็นมีปมเด่นเหมือนข้างลิง และสู้ไม่ได้เนื่องจากลิงย่อมชำนาญแนวนี้กว่า

หญิงสาวเกิดทิฐิ คิดว่า “เราต้องใช้ข้อดีของอสูรเอาชนะ” คิดอีกครา “...แต่เรามีข้อดีใด? เราไม่แข็งแรงเหมือนพระยาบริกาศ หรือ เวราสูร...”

ฉับพลันนางนึกบางอย่างขึ้นได้ ก็กำหนดในใจว่า “...ดีละ”

ชามพูวราชสืบเท้าเข้าใกล้ เห็นสายตาฝ่ายตรงข้ามกร้าวขึ้น กล่าวว่า “แววตาใช้ได้ แต่อย่าหมายว่าข้าจะอ่อนข้อ หากมิระวังจะฆ่าเสียตรงนี้แหละ” เขาหยิบเบี้ยขึ้นมาทอยอีก มิกล่าวอะไรเป็นสำคัญ

อาศัยจังหวะคีตาจับจ้องเบี้ย ชามพูวราชก็ซัดตรีเหน็บเอวใส่หญิงสาว อีกพริบตาฉวยตรีลับอีกอันพุ่งเข้าโจมตีซ้ำ!!

คราวนี้คีตามิประหม่าหวั่นไหว เบี่ยงกายหลบตรีแรกเชื่องช้า ช้าจนพลาดโดนกรีดเป็นแผลยาว

นางหาได้นำพาปรารมณ์ อารมณ์คงสงบนิ่ง ชักกระบองขึ้นมาฟาดรับตรีที่สองอย่างเหมาะเหม็งเสียงเช้งชะ คนชมเชยว่าใจเย็นทำให้รับท่าไม้ตายอย่างยอดเยี่ยม

หากไม้ตายของผู้เป็นซักแซย่อมไม่แค่นั้น สองตรีนั่นเพียงกลสองชั้นของชามพูวราช

ในกายเขายังมีตรีตรี กลชั้นที่สามได้แก่ตรีซึ่งซ่อนไว้ด้วยหาง!!!

เห็นตรีหางมาถึงคอคีตา พลังทำลายล้างปานพายุพระพาย พวกผู้ชมพากันแตกตื่น หากคราวนี้นางโดนต้องตายแน่

แต่คีตาไม่หลบ จนตรีจ่อหน้าก็ไม่หลบ จนจ่อตาขวาเพียงองคุลีก็ไม่กระพริบตา!!

สุดท้ายเป็นชามพูวราชตกใจเอง ชักตรีกลับมาตีลังกาถอยห่างวาเศษ ลักษณะว่าออมมือให้

“ข้าชนะแล้ว!” เขาประกาศ “ข้าอาจเอาชีวิตนางก็ได้ เพียงเห็นแก่หน้าท่านเสนาบดีจึงละไว้!”

ปรากฏว่าทุกคนในท้องพระโรงเงียบงัน คีตาก็นิ่งจ้อง ชามพูวราชรู้สึกผิดปกติจึงว่า “อะไร!? ไม่เห็นด้วยกับข้าหรือ?”

สักครู่เขาเห็นท้าวมหาชมพูชี้มงกุฏ จึงถอดมงกุฏของตนออก พบว่า ณ อัญมณีตำแหน่งหน้าผากนั้นมีเข็มพิษเสียบอยู่ กลางยิ่ง ประณีตยิ่ง

เข็มพิษย่อมเป็นอาวุธของคีตา คิดดังนี้ซักแซกบิลก็กลัวบ้าง

“ปักเข็มแม่นยำเพียงนี้แปลว่าอะไรรู้ไหม” อาโปตะไลกล่าว “แปลว่าคีตาก็ละเว้นท่านเช่นกัน หากนี่คือการต่อสู้จริง นางจะเสียตาขวา ส่วนท่านต้องเสียชีวิต”

ชามพูวราชนิ่งไปเนิ่นนาน สักครู่จึงทำหน้าเจื่อน หัวเราะ “ฮาฮา ยอดเยี่ยมนัก ไม้ตายของชาติอสุราได้แก่ความกล้าเหี้ยมหาญ เด็กน้อยมิทันไรก็เรียนรู้ใช้ได้จริง การรบครั้งนี้ข้าแพ้แล้ว” เขาปรบมือดังๆ พวกขุนนางทั้งนั้นก็หัวเราะโห่ร้องชมเชยหญิงสาว คีตาเดินไปหาซักแซลิง ไหว้ขอขมาเขา ชามพูวราชเขกศีรษะนางคราหนึ่งไม่กล่าวสิ่งใด

“ตกลงว่าคีตาแทนชามพูวราช” อาโปตะไลสรุปเสียงเรียบ แต่หากฟังดีๆมีลักษณะอิดออด
เขาโบกมือ “จบเรื่องราวแล้ว ทุกท่านแยกย้ายกลับเถิด”

พวกขุนนางก็แยกย้ายกันกลับ

จากคุณ : เชษฐา - [ 30 เม.ย. 49 00:21:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3

... ... ...

สนเดินออกมาถึงสวนนอกท้องพระโรงเห็นจักรทัตกำลังเล่นกับกบิลน้อยขนสีดำปลอดตัวหนึ่ง

“เอ้า กระดิกหาง” จักรทัตร้อง ลิงน้อยก็นั่งยองๆกระดิกหางพัลวัน

“ขอมือ” จักรทัตกล่าว ลิงน้อยก็ยื่นมือให้เขาจับ

“ร้องเจี๊ยกสองที” คำสั่งมาอีก ลิงน้อยก็ร้อง “เจี๊ยกๆ”

“แกล้งตายซิ” จักรทัตว่า ลิงน้อยก็ล้มลงนอนตายแลยลิ้นห้อย มือเท้าทั้งสี่ชี้ฟ้า

กษัตริย์หัวเราะชอบใจว่า “ดีมาก เอ้านี่กล้วย” จึงยื่นผลไม้ให้กบิลน้อยเอาไปปอกกินอย่างเอร็ดอร่อย แล้วมาปีนป่ายขี่คอเขาสนุกสนาน

สนเบ้หน้าบ้างกล่าวว่า “นี่ลูกเต้าเหล่าใครน่ะ เอามาเล่นยังกะหมา”

จักรทัตหันมาเห็นจึงกล่าวแก่กบิลน้อยว่า “เอ้า แนะนำตัวสิ อย่าลืมไหว้พี่เขาด้วยล่ะ”

กบิลน้อยทำหน้าซุกซนจึงเดินมาถึงหน้าสาดหนุ่ม ประนมมือกล่าว “สวัสดีครับ ผมชื่อนิลพัทเป็นหลานท้าวมหาชมพู ฉายาสุดหล่อชำแรกสมุทร ที่ฉายาเช่นนี้เพราะหล่อมากๆ จนความหล่อชำแรกมหาสมุทรได้ หล่อน้อยกว่าพี่หม่ำคนเดียว” กล่าวจบจักรทัตหัวเราะก๊ากโยนกล้วยให้

“หา...?” สนทำหน้าแหย

“สงสัยอะไร?”

“...เปล่า ...เจอท่านบ่อยๆก็ชักชินแล้ว”

“หึหึ เห็นอย่างนี้ นิลพัทเป็นทหารลิงที่เก่งที่สุดในชมพูเลยทีเดียวนะ ฝีมือรองจากท้าวมหาชมพูกับชามพูวราชเท่านั้น” จักรทัตยักคิ้ว “มีโหรทำนายด้วยว่าไอ้นี่อนาคตไกล ต่อไปจะได้เป็นทหารเอกพระนารายณ์”

“ทหารเอกพระนารายณ์เอ็งเอามาเล่นอย่างนี้หรือ!” สนร้อง

“ก็ล้างสมองไว้แต่ตอนนี้ ต่อไปเวลามันประกอบวีรกรรมแนะนำตัวกับใครจะได้โฆษณาความหล่อของข้า หุเคี๊ยก หุเคี๊ยก”

“เอาเถิด ข้าไม่ยุ่งด้วยหละ” สนโบกมือ ทำท่าจะเดินไปทางอื่น

“เดี๋ยวก่อน!” จักรทัตจับบ่าเขารั้งไว้ เสียงจริงจังขึ้น “ได้ข่าวว่าเจ้าจะไปปลอมตัวเป็นข้าไปนาควารินหรือ?”

สนนึกได้ว่าการที่อาโปตะไลเรียกขุนนางชั้นสูงมาปรึกษาเรื่องสำคัญในท้องพระโรง โดยไม่บอกกล่าวจักรทัต หากเป็นประเทศอื่นคือไม่เห็นกษัตริย์ในสายตา ถือเป็นกบฏแล้ว จึงกล่าวอย่างเสียใจบ้างว่า “อืม... นั่นเป็นประสงค์ของเสนาบดีต่างประเทศท่าน ท่านเห็นอย่างไรเล่า?”

“เห็นด้วยทุกประการ” จักรทัตกล่าวโดยไม่มีอาการทุกข์ร้อน “ข้าอยู่เฉยๆ เจ้าก็หาเมียให้ยังมิดีอีกหรือ ฮา ฮา?”

สนจ้องหน้าฝ่ายตรงข้ามสักครู่จึงกล่าว “เออ อย่างนั้นก็แล้วไปเถิด...” เขาทำท่าจะเดินไปอีก แต่จักรทัตกลับรั้งไว้อีก

“อะไรอีกล่ะ?” สาดหนุ่มถาม

“ข้าจะถ่ายทอดลักษณะกษัตริย์บางประการแก่เจ้า” จักรทัตพูด

“ลักษณะกษัตริย์ของท่านคืออะไรน่ะ...” สนเอ่ยกลัวๆ “...อย่าบอกว่าคือความหล่อนะ”

“ใช่ความหล่อ ดูนะ กษัตริย์จะต้องเก๊กหน้าอย่างนี้” กษัตริย์มารกล่าวพลางทำตาลอยอ้าปากหวอ เอานิ้วทาบคาง เป็นท่าทุเรศที่สุดที่สนเคยพบท่าหนึ่ง

เห็นสาดหนุ่มทำหน้าแหยง จักรทัตก็หัวเราะร่วนตบบ่าเขา “ฮาฮา ข้าล้อเล่นดอก เจ้าจะอย่างไรหล่อสู้ข้ามิได้ ที่เรียกเจ้ารั้งไว้เพียงต้องการขอบคุณด้วยเมื่อกี้ลูกข้ามาบอกว่าเจ้ายอมเล่นกับนาง”

“ลูกท่าน? หมายถึงหญิงกลางคนนั่นน่ะหรือ?” สนเลิกคิ้ว

“อื้ม” จักรทัตยิ้ม

“พูดกันตามตรงนะ เหตุใดท่านจึงเรียกหญิงที่แก่กว่าตนเองว่าลูกเล่า” สนใช้เสียงเย็นชาด้วยความระแวง

ความจริงเขาไม่คาดหมายว่าจะได้รับคำตอบ อาจเป็นการเล่นมุกให้พ้นหรืออะไรก็ตาม

...หากจักรทัตกลับนิ่งไปเฉยๆ
...สาบานได้ว่าแวบหนึ่งสนเห็นแววตากษัตริย์เศร้าสร้อยลงถนัด เป็นความเศร้าอย่างลึกซึ้ง แลการนั้นได้ระงับลักษณะอันรื่นเริงทั้งหมดของเขา

“บางเรื่องยากจะเล่านะ” จักรทัตกล่าวช้าๆ “แต่อย่างไรก็ขอบคุณ” เขายิ้มแก่สน เป็นยิ้มจริงใจและบริสุทธิ์ มิใช่การตลกโปกฮาอย่างที่ผ่านมา

จากนั้นพระยามารก็พานิลพัทเดินจากไป

สน นิ่งอยู่ วันนี้มีคนขอบคุณเขาอย่างลึกซึ้งสองคน สาดหนุ่มจะอย่างไรเกิดความรู้สึกซับซ้อนบ้าง

จากคุณ : เชษฐา - [ 30 เม.ย. 49 00:22:50 ]