ความคิดเห็นที่ 1 อันที่จริงพอสวมชุดไทยสีชมพู หรือจะชุดราตรีสั้นสีเหลืองใสๆจะพอน่ามองอยู่ สีสันอ่อนหวานขับกับผิวขาวๆของสาวน้อยร่างสูง แต่ความไม่มั่นใจก็ยังทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ จนชักไม่อยากจะขึ้นประกวด แพรดาวได้ยินหันไปตำหนิน้ำเสียงไม่เห็นด้วย “อะไรอุน คิดจะมาถอนตัวตอนนี้ก็แย่น่ะสิ เหลืออีกไม่กี่วันก็จะประกวดแล้วนะ” “แต่อุนว่ามัน...” อุรชาเสียงเบาไม่มั่นใจ ทำให้คนฟังยิ่งตีหน้าเข้ม พร้อมทั้งขู่เสียงหนักแน่นและจริงจัง “ถ้าอุนพูดแบบนั้นอีกที ดาวจะไม่ยุ่งกับอุนแล้วนะ ...ไม่เอาละ ดาวไปเรียนดีกว่า ไว้เจอกันตอนเย็นๆนะจ๊ะ” แพรดาวพูดจบ ก็ขยับลุกขึ้นจากเก้าอี้ม้านั่งที่ทั้งสองหลบความวุ่นวายมานั่งคุยกัน แล้วเดินจากไป อุรชาได้แต่หันมองตามร่างเล็กๆของเพื่อนสาว ถอดถอนใจออกมาหลายครั้ง แต่แล้วความรู้สึกเครียดกับหลายๆเรื่องก็พลันหายไป เมื่อดวงตากลมเห็นร่างสูงซึ่งเป็นกำลังใจของเธอกำลังเดินยิ้มๆเข้ามาหา “พักนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ อุน” จีรัชยะเอ่ยทัก เมื่อทิ้งกายสูงนั่งลงข้างๆ สายตาจับจ้องมองเธอด้วยความอ่อนโยน ทำไมหนอ เพียงแค่คนคนนี้มานั่งข้างๆ ความเครียดก็เหมือนจะเหือดหายไปได้ในทันที หรือว่ารอยยิ้มของเขาจะเป็นยาวิเศษกัน “พี่จีดูเรียนหนักนะคะ” อุรชารับรู้ดีว่าที่เขาหายไปในช่วงนี้เป็นเพราะเขากำลังเตรียมตัวในการทำโปรเจ็คจบอยู่ เขาพยักหน้าตอบโดยยังมีรอยยิ้มแต่งแต้มให้ใบหน้าหล่อเหลายิ่งน่ามอง “นิดหน่อยจ้ะ แล้ว...อุนเป็นยังไงบ้าง” คนถามกดหัวคิ้วลง เพราะเขารู้ดีถึงภาวะรอบตัวหญิงสาว ไม่ว่าจะนอกหรือในชมรม พร้อมทั้งรู้สึกผิดที่ตัวเองมัวแต่ยุ่งอยู่กับเรื่องเรียนจนไม่ได้เข้ามาดูแลปกป้องเธอ หญิงสาวส่ายหน้าไปมาช้าๆ “อุนไม่เป็นไรค่ะ อุนชินแล้ว” พลางทำหน้าเหมือนว่าเป็นเรื่องธรรมดาปกติ ชายหนุ่มถอนหายใจแทนกับสิ่งที่หญิงสาวเป็น ...อดทน จนบางทีก็เกินไป ทั้งๆที่ดูก็รู้ว่าเธอเหนื่อยแสนเหนื่อยกับเรื่องพรรค์นี้เต็มที แต่ก็เข้าใจว่าอุรชาคงไม่มีทางเลือกอะไรนอกจากปล่อยให้เรื่องทุกอย่างมันซาลงเอง ชายหนุ่มลอบถอนหายใจเบาๆออกมาอีกครั้ง ก่อนจะขยับกายมาย่อตัวลงตรงหน้าอุรชาที่กำลังเลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ จีรัชยะใช้มือหนากอบกุมมือบาง เงยหน้าจ้องลึกลงไปในดวงตาหม่นเศร้า “ไม่ว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป พี่ขอให้อุนอย่ายอมแพ้นะ แล้วถ้าเมื่อไหร่อุนเหนื่อย ก็หันมองมาทางพี่ พี่พร้อมที่จะเป็นกำลังใจให้อุนเสมอ แม้ว่าคนทั้งโลกจะหันหลังให้อุน แต่พี่จะอยู่ข้างอุน...” น้ำตาที่อุรชาหาไม่เจอเมื่อครู่กำลังเอ่อขึ้นมาจนท่วมท้นนัยน์ตาคู่สวย ก้มหน้าลงซบร้องไห้อย่างจะทนฝืนกลั้นและเมื่อเขาโน้มไหล่ลงมา เธอก็ถูกดึงไปอิงแอบไว้ราวกับจะปลอบประโลม ความทรมานและกลัดกลุ้มทั้งหลายที่ผ่านเข้ามาราวกับถูกหยิบยกจนสูงแทบจะพ้นใจ เพียงแค่เขาเอ่ยว่า...เขาจะอยู่ข้างๆเธอ เท่านั้นความรู้สึกอ้างว้างเดียวดายก็เลือนหายจนแทบหมดสิ้น คะแนนโหวตมิสป๊อปปูลาร์สำหรับเวทีพริตตี้ของมหาวิทยาลัยของอุรชาลดฮวบลงไม่น้อย นั่นอาจจะเกิดมาจากกระแสข่าว ทำให้คนบางคนมีทัศนคติต่อเธอเปลี่ยนไปในทางลบ หากก็ยังมีกลุ่มแฟนคลับที่คอยตามให้กำลังใจรุ่นพี่สาวมาดทอมคนนี้อยู่ อุรชาเองก็ดีใจ แม้ว่าเธอจะต้องพลาดรางวัลจากเวทีนี้ก็ตาม อย่างน้อย อย่างที่จีรัชยะเคยบอกเอาไว้ อุรชาไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวสักหน่อย การประกวดกำลังจะเริ่มต้นขี้นอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ซึ่งตามหมายกำหนดการนั้นคือสองทุ่มของค่ำคืนนี้ อุรชาในชุดไทยสไบสีหวานนั่งกระสับกระส่ายอยู่ในห้องแต่งตัว ซึ่งเวลานี้มีนักศึกษาผู้หญิงอยู่กันเต็มห้องไปหมด ตื่นเต้น ... ตื่นเต้นกับสิ่งที่เธอไม่เคยมั่นใจ จนเพื่อนสาวที่แต่งหน้าให้ต้องเอ็ดขึ้นมาเบาๆ “นั่งดีๆหน่อยสิอุน เดี๋ยวคิ้วเบี้ยวนะ” อุรชานิ่วหน้าที่บัดนี้ถูกบรรจงแต่งแต้มด้วยสีสันดูหวานตาให้ด้วยความขัดใจที่แพรดาวไม่ได้เข้าใจความรู้สึกเธอเลย “ก็แหม อุนตื่นเต้นนี่ดาว อุนไม่รู้จะทำอะไรพลาดอีกหรือเปล่า อย่างเช่นหกล้ม หรือจะทำอะไรเปิ่นๆบนเวที โอ้ย ยิ่งคิดยิ่งกลัว” คนพูดทำท่าฟุ้งซ่านเต็มที่ จนคนมองส่ายหน้าไปมา นึกเหนื่อยใจแทน “ไม่เป็นไรหรอกอุน อุนทำได้แน่ๆจ้ะดาวเชื่อ ... เราซ้อมกันมาตั้งเยอะ ทั้งเดิน ทั้งร้องเพลง มันไม่มีอะไรยากหรอก นะ...ดาวเอาใจช่วย” แพรดาวเอื้อนเอ่ยให้กำลังใจพร้อมจับมือเพื่อนสาวแน่น อุรชาคลายยิ้ม เริ่มรู้สึกดีขึ้นหน่อย แต่ที่มองอยู่วงนอกอย่างพวกผู้เข้าร่วมประกวดคนอื่นกลับส่งเสียงแซวขึ้นมา “โอ๊ยย หวานกันจริงๆเลยน้า คู่นี้เนี่ย มดจะเต็มห้องอยู่แล้ว ขอร้องล่ะ ช่วยไปสวีทกันไกลๆหน่อยได้ไหม” “นั่นสิๆ อ้าว ว่าแต่อีกสาวหนึ่งหายไปไหนซะล่ะจ๊ะอุรชา” อีกคนในกลุ่มผู้ประกวดถามน้ำเสียงขันๆ คนฟังอย่างอุรชาเพียงแค่ชักสีหน้าใส่ หากเพื่อนสาวนี่สิโพล่งสวนกลับ แม้อีกคนอยากจะคว้าก็คว้าไม่ทัน “นี่ พูดจาให้ดีๆหน่อยนะ!” “อุ๊ยตาย! มีการปกป้องกันด้วย น่ารักกันจริงๆ” คนเดิมหัวเราะเยาะ โชคดีที่มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งซึ่งเป็นผู้ดูแลด้านหลังเวทีเดินเข้ามา กวาดสายตาถามถึงเสียงเอะอะเมื่อครู่ “อะไรกัน ทะเลาะกันหรือ อย่าลืมนะว่ากติกามารยาทที่บอกเอาไว้ ใครก่อเรื่องวิวาทจะต้องถูกตัดสิทธิ์จากการเป็นผู้สมัครโดยทันที” คำประกาศก้องทำให้คนที่หาเรื่องขึ้นก่อนสะบัดหน้าเดินหนีไป ทิ้งไว้แต่ดวงตาแวววาวของแพรดาวที่ยังคงชัดสีหน้าใส่อย่างไม่พอใจ นักศึกษาคนเดิมเดินเข้ามาอุรชา พร้อมทั้งยื่นดอกกุหลาบสีแดงให้สามดอก “มีคนฝากมาให้แน่อุน ยังไงก็สู้เขานะ พี่เอาใจช่วย” หล่อนว่าก่อนจะก้มลงมาบอกกับอุรชาน้ำเสียงเบาๆในประโยคหลัง นัยน์ตาสวยๆที่จ้องมองมาอย่างให้กำลังใจทำให้อุรชาอมยิ้มตอบกลับเป็นคำขอบคุณ “ขอบคุณมากค่ะ” มือบางยื่นไปรับดอกไม้ พอก้มลงมองก็เห็นการ์ดกระดาษแผ่นเล็กๆสอดเอาไว้ในทุกๆดอก ซึ่งเป็นเพราะว่าหน้าเวทีมีขายดอกไม้เพื่อให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆได้ส่งแรงใจให้ผู้เข้าร่วมประกวด ดอกแรก ในการ์ดสีขาวมีข้อความจากคนที่ลงชื่อไว้ว่าแฟนๆพี่อุน “พี่อุนสู้ๆนะคะ ยังไงพวกหนูก็ไม่คิดว่าพี่อุนจะเป็นเหมือนในข่าวหรอกนะ สู้ๆนะคะ พวกหนูจะเอาใจช่วยที่หน้าเวที” คนอ่านอมยิ้ม นัยน์ตากลมเริ่มวาววับด้วยม่านน้ำใสๆ ในดอกกุหลาบดอกที่สอง ลายมือวัยรุ่นและชื่อที่กำกับมา นั้นบอกว่าเป็นของน้องน้ำตาล “พี่อุน น้ำตาลขอโทษในหลายๆอย่างนะคะ น้ำตาลจะเอาใจช่วยพี่อุนนะคะ สู้ๆนะคะ” น้ำใสๆเริ่มรวมตัวเป็นหยด หากมันก็กลิ้งไหลออกมาทันทีที่เธออ่านการ์ดแผ่นสุดท้าย “ขอให้โชคดีนะครับ วันนี้จะเป็นวันที่ดีสำหรับอุนแน่ๆ สู้ๆครับ ...  ‘พี่จี’” อุรชาคลายยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าการ์ดเล็กๆสามแผ่นจะใหญ่ยิ่งกว่าผืนฟ้าหรือมหาสมุทร ถ้อยคำเพียงไม่กี่ประโยคนั้นมีความหมายยิ่งกว่าสิ่งสำคัญใดๆในโลกใบนี้ เธอตระหนักแล้วว่า เพียงสิ่งเดียวที่จะค้ำฟ้าให้อยู่คู่โลก ที่จะทำให้มหาสมุทรสดใสและสวยงาม นั่นคือความรัก กำลังใจจากใครสักคน แพรดาวอมยิ้ม นึกดีใจที่เห็นใบหน้าเพื่อนสาวดูสดใสขึ้น ตนเองก็ขอมอบกำลังใจให้เพื่อนด้วยเหมือนกัน “อุน สู้ๆนะ อุนทำสำเร็จแน่ๆจ้ะ” พลางยื่นมือไปจับ กระชับแน่นถึงความจริงใจที่คนพูดมอบให้ “ขอบใจนะ” อุรชายิ้มให้ทั้งน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มใจ การประกวดในรอบแรก อุรชาที่ทั้งตื่นเต้นแถมยังประหม่าก็สามารถทำให้มันสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ไม่มีความผิดพลาดใดในการเดินเหิน หรือแม้กระทั่งสีหน้าเองแพรดาวก็บอกว่าอุรชาทำได้ดี “นี่รู้ไหมพี่จีตะลึงตาค้างเลยนะอุน” แพรดาวกระซิบเล่าให้ฟังเมื่อพากันเดินเข้ามาในห้องแต่งตัว อุรชาหน้าแดงซ่าน เมื่อนึกถึงช่วงวินาทีนั้น เธอในชุดไทยสีชมพู ผมถูกรวบขึ้นเป็นมวยทัดด้วยดอกไม้สีขาวซึ่งเป็นหมายเลขลำดับสุดท้ายของผู้เข้าร่วมประกวดทั้งสิบสองคน เดินออกไปบนเวที แสงไฟสาดเข้าท่วมร่างจนเธอเองก็รู้สึกเบลอๆขึ้นมาในเวลานั้น ทว่าเพียงสายตาเหลือบไปมองเห็นใครบางคนยืนอยู่ข้างๆเวที เขาจับจ้องมองมายังเธอด้วยแววตาประหนึ่งจะนิ่งค้าง ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนมองเธอมาด้วยความชื่นชม ไม่อยากจะบอกเลยว่า เพราะสายตาคู่นั้นของจีรัชยะ ถึงทำให้เธอกลับมามีสติและทำทุกอย่างได้อย่างมั่นใจ “รีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่านะอุน ต่อไปต้องร้องเพลงแล้วล่ะ” แพรดาวเอ่ยบอก พร้อมทั้งหยิบชุดออกมาให้ ทว่ากลับต้องชะงักค้างเมื่อชุดการแสดงซึ่งเป็นชุดกระโปรงสีขาวนั้นหายไปจากถุงใส่เสื้อผ้า แม้จะค้นหาทั่วก็หาไม่เจอ แพรดาวหน้าซีด...เธอแน่ใจว่าเธอเป็นคนหยิบมันใส่ลงถุงอย่างเรียบร้อยก่อนออกจากบ้าน “หาไม่เจอเหรอดาว” อุรชายื่นหน้ามาถาม เห็นหน้าไม่มีสีเลือดของเพื่อนสาวก็พอจะเดาคำตอบได้ “ขอโทษนะ ดาวอาจจะลืมหยิบมันลงมา” แพรดาวหันมาทำหน้าเศร้า ทั้งๆที่เธอแน่ใจแน่ๆว่าหยิบมาแน่ๆ อุรชาถอนหายใจเฮือก นอกจากความรู้สึกเซ็งที่เกิดขึ้นเพราะเดาได้ว่าแพรดาวไม่ได้ลืม หากแต่คงจะโดนใครสักคนกลั่นแกล้ง เอาชุดไปซ่อนไว้ทีไหนแน่ๆ คนคิดปราดสายตาหันไปมองดูนาฬิกาที่เวลาโชว์กระชั้นเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะผินกลับไปดูแพรดาวที่หน้าตาจะร้องไห้ ดูก็รู้...แพรดาวคงไม่อยากจะให้เกิดความผิดพลาดขึ้น เพราะรู้นิสัยกันดีว่าแพรดาวเป็นคนมีความรับผิดชอบและไฟแรงกับการทำอะไรสักอย่าง เพราะเหตุนั้นแพรดาวจึงไม่เคยพลาดจากผลการเรียนที่ดีเลิศในแต่ล่ะเทอม ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้นอกจากจะต้องหาชุดใหม่มาใส่แทน กติกาเองก็กำหนดเอาไว้ว่าจะต้องไม่ใช่ชุดไทยหรือชุดราตรีที่จะใส่ในแต่ละรอบ จากคุณ : iNt_GaL - [ 30 เม.ย. 49 06:11:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ทำไงดีอุน” แพรดาวหันมาถามเสียงสั่นๆ ก่อนจะยอมรับออกมาตรงๆ “ดาวบอกตรงๆ ดาวยืนอยู่ข้างๆอุน ดาวยังเหนื่อยใจแทนอุนเลย ไม่ใช่แค่เรื่องชุดที่หายไป ตั้งแต่ตอนก้าวเข้ามาในนี้ เจอกับความกดดันมากมายหลายคนรอบข้าง ดาวเองยังอดเซ็งกับทุกๆอย่างไม่ได้ ดาวไม่รู้จริงๆว่าอุนทนมาได้ยังไงตั้งสามปี” แพรดาวทำหน้าเศร้าประกอบคำพูด อุรชาพ่นลมออกมาจากจมูก นึกตามที่เพื่อนสาวบอกเล่าและไตร่ถาม “อุนไม่รู้เหมือนกันสิดาว บางทีก็รู้สึกเหนื่อยที่ใครๆมองเราในสิ่งที่เราไม่เคยเป็น บางทีก็อยากจะหนีไปให้ไกลๆ บางทีก็อยากจะตอกกลับ ตะโกนดังๆว่าฉันไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่ก็รู้ดีว่าถึงจะทำไปแบบนั้นก็ไม่ได้ทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น เราจะเปลี่ยนใจคนได้ก็ต้องใช้เวลา ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่แค่วันสองวัน และแบบนั้นล่ะมั้งถึงทำให้อุนเริ่มหยุด เพราะรู้ดีว่าอย่างน้อยอุนก็ไม่ได้อยู่คนเดียว” ใช่...ยิ่งในเวลานี้ ถึงแม้ว่าในร้อยคนอาจจะมีมากถึงเก้าคนที่เชื่อว่าเธอเลวร้ายแบบนั้น หากสิบคนที่เชื่อมั่นในตัวเธอมันก็มีค่ามากมายเหลือเกิน “ดาวว่า ถ้าอุนเหนื่อย อุนก็ไม่ต้องฝืนก็ได้นะ ...ดูอย่างดอกไม้พวกนั้นสิ เขาเขียนมาให้กำลังใจอุนเพราะอุนเป็นอุนแบบนี้ อุนเป็นแบบนี้ใครๆก็รักนะ ไม่เห็นจะน่ารังเกียจตรงไหน เราไม่ได้ไปทำร้ายใครสักหน่อยนี่นา จริงๆนะ...ดาวก็ชอบที่อุนเป็นแบบนี้นะ” แพรดาวหันมาบอกด้วยรอยยิ้ม ความจริงใจกระจ่างพราวในดวงตาคนสวย อุรชาได้ฟังก็ยิ่งตระหนักได้ถึงบางสิ่งที่เธอไม่เคยจะรู้สึกถึง หากว่าเสียงเคาะที่ประตูทำให้สองสาวหันหน้าไปมอง มีผู้เข้าร่วมประกวดคนหนึ่งเดินไปเปิด เพียงเท่านั้นก็ต้องแปลกใจกับเด็กนักศึกษารุ่นน้องราวๆสิบคนที่มายืนออกันอยู่ตรงหน้าประตู คนไปเปิดถึงกับทำหน้ามุ่ยด้วยรู้สึกไม่พอใจที่ถูกรบกวนในเวลาที่หน้าสิ่วหน้าขวานอย่างนี้ เลยตวาดกลับไป “มากันทำไมเนี่ย ไม่รู้หรือไงว่าในนี้เขาห้ามคนนอกมารบกวนน่ะ” หล่อนว่าน้ำเสียงหงุดหงิด อุรชารู้สึกจะคุ้นหน้ากับพวกน้องๆพวกนั้นอยู่ “เรามาหาพี่อุน ขอพบกับพี่อุนหน่อยได้ไหมคะ” หนึ่งในน้องๆพวกนั้นบอกกลับมาเสียงหวาดๆ ยิ่งกระตุกอารมณ์คนฟังเข้าไปใหญ่ หันมาแยกเขี้ยวใส่เจ้าตัวต้นเหตุ “มาจัดการกับพวกของหล่อนด้วยนะยะ น่ารำคาญซะจริง!” ก่อนที่คนพูดจะกระทืบเท้าเร่าๆไปบ่นๆให้เพื่อนร่วมประกวดคนอื่นฟัง อุรชาถอนหายใจเฮือก แล้วลุกเดินมาหาน้องๆด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ “มีอะไรหรือคะน้องๆ” “พี่อุน พวกเรารู้ว่ามาตรงนี้อาจจะมารบกวนพี่ แต่ก็อยากจะบอกพี่อุนว่าพี่อุนสวยมากๆเลยค่ะ” น้องคนหนึ่งบอกเสียงตื่นเต้น แววตาพราวระยับดูน่ารักจนคนฟังยิ้มกริ่ม ลืมความเครียดเซ็งเมื่อครู่ไปได้สนิท “ขอบคุณมากนะจ๊ะ” “นี่ เห็นอุนใส่ชุดแบบผู้หญิงแบบนั้น พวกน้องๆไม่ขัดใจบ้างหรือ” แพรดาวเอ่ยถามอย่างอยากรู้ น้องอีกคนหันหน้ามาตอบ “ไม่หรอกค่ะ จะไปขัดใจทำไมล่ะคะก็พวกเราปลื้มพี่อุนเพราะพี่อุนน่ารักแล้วก็ใจดี และไม่ว่าพี่อุนจะทำอะไรพวกเราก็จะเป็นกำลังใจให้นะคะ” แพรดาวชักจะเข้าใจ ... เพื่อนของเขาในสายตาพวกแฟนคลับไม่ได้ต่างอะไรกับพวกดาราหรือนักร้องดังเลย ที่ปลาบปลื้มและคลั่งไคล้ก็ไม่ใช่ในเชิงอย่างว่า “แสดงว่าพวกน้องไม่ได้ชอบเพื่อนพี่แบบนั้นเหรอ” หลุดถามออกมา กว่าจะรู้ตัวก็ปิดปากแทบไม่ทัน หนึ่งในน้องๆทำหน้างง ก่อนที่จะเข้าใจคำถาม และเป็นคนตอบ “ไม่นะคะ พวกหนูไม่ได้ชอบแบบนั้นนะพี่ดาว ...ก็อาจจะมีบางคนเป็นแบบนั้น ก็มันช่วยไม่ได้ไม่ใช่เหรอคะ พี่อุนน่ะมีมาดใจดีและอ่อนโยนกว่าผู้ชายบางคนเสียอีก แต่สำหรับพวกเราไม่ใช่หรอกเนอะ” หันไปพยักเพยิดกับเพื่อนในกลุ่ม แพรดาวและอุรชาหันมองหน้ากัน เพิ่งจะรู้นะเนี่ยว่ากลุ่มแฟนคลับของอุรชาไม่ได้คิดไปแบบนั้น แสดงว่าแม่สาวน้อยหลายรายที่มาสารภาพความในใจก็เป็นคนอีกกลุ่มหนึ่ง และก็มีแฟนคลับที่มีใจบริสุทธิ์ต่อเธอ “อ้าวพวกน้องๆ มาแถวนี้ไม่ได้นะจ๊ะ เดี๋ยวพี่อุนต้องไปแต่งตัวแล้ว” เสียงของน้ำตาลดังขึ้น หันไปบอกกับพวกบรรดาแฟนคลับของอุรชา คนพวกนั้นไม่ได้โกรธเคืองหากพากันแยกย้ายกันไปโดยดี ก่อนที่เจ้าของเสียงจะหันมาแปลกใจที่อุรชายังไม่เปลี่ยนจากชุดไทยเป็นชุดการแสดง “พี่อุน! ทำไมยังไม่เปลี่ยนชุดล่ะคะ นี่อีกไม่กี่นาทีก็จะต้องแสดงแล้วไม่ใช่เหรอ” แพรดาวทำหน้าเมื่อยใส่ทันทีที่ได้ยินคำถาม “ก็ชุดมัน...” หากถูกอุรชาดึงมือเอาไว้ คนถูกขัดหันมองอย่างไม่เข้าใจ แต่อุรชาดูเหมือนจะไม่สนใจแววตาแบบนั้น ถามน้ำตาลบางอย่าง “น้ำตาล ... พี่มีเรื่องจะถาม น้ำตาลเชื่อพี่ไหมว่าพี่ไม่ได้เป็นทอม” น้ำตาลเลิกคิ้ว แล้วหัวเราะออกมาคิกคัก “ขำอะไรรึ?” คนมองไม่เข้าใจ น้ำตาลรีบส่ายหัวดิก ตอบคำถามรุ่นพี่ “เปล่าหรอกค่ะ ไม่ว่าพี่อุนจะเป็นทอมหรือไม่เป็น น้ำตาลก็ชอบพี่อุนมากจริงๆนะคะ เหมือนกับตอนที่สารภาพไปยังไงก็อย่างนั้น ยอมรับค่ะว่าน้ำตาลไม่ใช่คนที่ชอบผู้ชายเหมือนผู้หญิงคนอื่น แต่น้ำตาลก็เข้าใจพี่อุนด้วยเหมือนกันว่าพี่อุนก็ไม่ใช่ทอม ก็พี่อุนน่ะมีพี่จีอยู่ไม่ใช่หรือคะ” ประโยคหลังทำเอาคนฟังหน้าแดงไปถึงใบหู ตกใจที่ได้ยินจนร้องออกมา “หา! นี่ไปรู้มาจากไหนเนี่ย ... ดาวบอกเหรอ” หันไปถามเพื่อนสาวเสียงเข้ม หากแพรดาวส่ายหน้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วย “รู้มาจากไหนก็ช่างมันเถอะค่ะ รีบไปแต่งตัวก่อนดีกว่านะคะ” น้ำตาลเร่งเร้า อุรชายังไม่ขยับเท้าในทันที หากมีบางอย่างให้น้องน้ำตาลหน้าหวานคนนี้ช่วยเหลือ “น้ำตาล ยังมีเวลาเหลืออีกไม่นาน พี่คงต้องให้น้ำตาลช่วยพี่สักอย่างแล้วล่ะ” ทั้งน้ำตาลและแพรดาวมองคนพูดอย่างรู้สึกงุนงง ก่อนที่อุรชาจะบอกถึงสิ่งที่ต้องการออกไป (ต่อตอนจบข้างล่างเลยค่ะ) จากคุณ : iNt_GaL - [ 30 เม.ย. 49 06:12:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนจบ “...นางสาวอุรชา หมายเลขสิบสอง จะมาแสดงอะไร เรามาชมกันดีกว่านะครับ” เสียงพิธีกรเอ่ยบอก จากกำหนดการที่บอกเอาไว้นั้นอุรชาจะต้องร้องเพลง หากแต่เมื่อร่างบางในความสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตรเดินออกมา ก็ทำให้ทั้งคนบนเวที กรรมการ หรือคนดูฮือฮาไม่น้อย จากชุดร้องเพลงซึ่งเป็นชุดกระโปรงสีขาว ในตอนนี้ที่หล่อนสวมใส่กลับเป็นชุดบาสเก็ตบอลแทน พิธีกรจ้องมองอุรชาด้วยสีหน้าประหลาดใจ แต่เพราะความเป็นมืออาชีพจำต้องเก็บอาการนั้นเอาไว้ในน้ำเสียงทุ้มๆ “คุณอุรชาจะมาแสดงอะไรหรือครับ” ถามผ่านไมโครโฟนให้คนทั่วทั้งสนามได้ยิน อุรชาคลายยิ้ม ไม่สนใจกับสีหน้าตื่นๆของคนดูแม้แต่น้อย เธอไม่ต้องการทำในสิ่งที่เธอไม่ถนัด แต่ต้องการเป็นในสิ่งที่เธอเป็น แน่นอนจากคำพูดและกำลังใจของน้องๆเหล่านั้นมันปลุกความคิดหนึ่งในตัวอุรชาให้เกิดขึ้น เธอจะต้องเปลี่ยนให้คนอื่นเชื่อว่าเธอเป็นเธอ ไม่ใช่เป็นใครก็ไม่รู้อีก เดิมทีแล้วอุรชาก็ไม่ใช่สาวน้อยหน้าหวาน ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะใส่กระโปรงหรือร้องเพลงรักได้ เธอจึงเลือกที่จะไม่ร้องเพลง แต่จะแสดงโชว์ในสิ่งที่เธอถนัดแทน ซึ่งการหาชุดกีฬ่านี่เองที่เป็นสิ่งที่อุรชาไหว้วานให้น้ำตาลช่วยเหลือ “อุนต้องขอโทษเพื่อนๆ และกรรมการด้วยนะคะ ที่อุนเปลี่ยนการแสดงตามใจชอบแบบนี้ แต่อุนมีเหตุผลค่ะ” หญิงสาวบนเวทีไม่ได้ตอบแค่พิธีกร ทว่าปรายสายตาไปรอบๆ หมายรวมถึงคนดู และกรรมการที่นั่งฟังอยู่ “ตอนแรกที่อุนเลือกที่จะเข้ามาประกวด อุนบอกตรงๆว่าอุนเห็นเวทีนี้เป็นคำตอบที่อุนจะมอบให้กับน้องๆผู้หญิงหลายๆคนที่มองอุนผิด แต่มันไม่ใช่ค่ะ อุนรู้ว่าเวทีนี้มีความหมายมากกว่านั้น การประกวดนี้หลายๆคนคงทุ่มเทมากกว่าอุน อุนเลยไม่อยากที่จะใช้เวทีนี้เป็นแค่คำตอบ เป็นแค่ทางออกของปัญหาที่อุนเจออยู่ อุนจึงไม่อยากที่จะเสแสร้งแกล้งทำอะไรที่อุนไม่ถนัดอีกต่อไป อุนอยากจะให้ทุกคนรู้จักอุนในแบบที่อุนเป็นมากกว่า ซึ่งแน่นอนค่ะว่าคงไม่ใช่การร้องเพลง เมื่อเพื่อนๆพี่ๆน้องๆรู้จักอุนในสนามบาสเก็ตบอล นั่นแหละคืออุน เพราะฉะนั้น...อุนจึงจะมาขอโชว์ในที่ที่อุนถนัดก็แล้วกันนะคะ เป็นการโชว์การความสนิทสนมระหว่างอุนกับเจ้าลูกบาสฯนี่ค่ะ” พูดจบ คนในชุดกีฬาที่ดูเหมือนจะมาผิดที่ก็จับเจ้าลูกทรงกลมโยนขึ้นฟ้า ก่อนจะรับมันด้วยมือเดียว ซึ่งเป็นสัญญาณให้พิธีกรที่ดูเหมือนจะงงๆกับคำตอบของเจ้าหล่อนต้องขยับตัวออกห่าง ไปยืนดูยังหลังโต๊ะโพเดียมตัวสูงแทน อุรชาหมุนลูกบาสฯบนนิ้วเดียวได้อย่างคล่องแคล่ว เปลี่ยนไปทางซ้ายที ขวาที ไม่มีพลาดถึงแม้ว่าหล่อนจะหมุนตัวหรือขยับเท้าไปมา ภาพบนเวทีทำให้คนดูเหมือนถูกสะกดแน่นิ่ง มองการแสดงที่ดูเหมือนจะธรรมดา แต่คงเพราะแววตาและความสนุกสนานมีความสุขในใบหน้าของคนแสดงจึงทำให้คนดูเริ่มจะเฮฮาตาม แต่แล้วระหว่างที่อุรชากำลังขยับเท้า เลี้ยงลูกไปมาเหมือนกับหลบคู่ต่อสู้ เสียงกลองก็ดังมาจากเบื้องหลัง เหลือบสายตาไปมองเห็นจีรัชยะกำลังตีกลองเป็นจังหวะให้ ทำให้การแสดงที่เงียบๆมีเพียงเสียงลูกบาสฯกระทบกับพื้นเวทีเริ่มมีสีสัน จนคนดูเองก็ช่วยตบมือเป็นจังหวะร่วมไปด้วย อุรชาสนุกสนานกับการนำทักษะบาสเก็ตบอลหลายๆอย่างมาประกอบเสียงกลองและเสียงตบมือ แม้ทีแรกจะลังเลไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่ากับการแสดงแบบนี้ แต่เมื่อเห็นอาการสนุกสนานของคนดูก็ทำให้อุรชายิ่งทำได้ดียิ่งขึ้น จนหนึ่งในคนดูที่ต้องการจะเห็นความวิบัติของเธอทนต่อไปไม่ไหว เมื่อดูเหมือนทุกคนจะสนุกกับการแสดงของคนบนเวที โพล่งขึ้นมากลางสถานที่ซึ่งเป็นลานโล่งๆในสนาม “อะไรกันวะ! นั่นน่ะเหรอการแสดง? ทุเรศเป็นบ้าเลย!” แพรดาวที่นั่งอยู่ด้านหน้าเวทีหันไปมองพร้อมๆกับคนดูคนอื่น ก็เห็นว่าคนที่กล้าทำเสียมารยาทแบบนั้นเป็นรุ่นพี่ที่เป็นตัวต้นเหตุของเรื่องราวข่าวฉาวของเพื่อนเธอ ดวงตากลมสวยขุ่นขลัก “นี่มันเวทีประกวดของสวยๆงามๆนะโว้ย ไม่ใช่สนามบาสฯ แล้วก็ไม่ใช่เวทีประกวดชายงามเสียด้วยนะ” อุรชานิ่งงันไปทันทีเมื่อโดนเข้าแบบนั้น แน่นอนรวมไปถึงจีรัชยะที่อยู่หลังกลองด้วย “หยุดนะ! พูดอะไรของพี่กันน่ะ แบบนี้มันเสียมารยาทนะ!” แพรดาวสืบเท้าเข้าไปต่อว่า ไม่ยี่หระแม้ว่าเธอจะสูงเพียงไหล่ของเขา คนตัวสูงกว่าเหลือบสายตามามองหล่อน ก่อนจะแสยะยิ้มแลดูน่าสะอิดสะเอียน “เสียแรงนะน้องดาว ที่พี่รักพี่หลง น้องดาวไม่น่าเป็นพวกวิปริตชอบเพศเดียวกันเลยนะ” เพียะ! แพรดาวฟาดฝ่ามือใส่หน้าของคนพูดจนเขาหน้าหันไปอีกข้าง น้ำเสียงห้าวที่ดังอยู่เงียบกริบลงทันที “คนเลว! พี่น่ะสิที่วิปริต คิดไปได้ยังไงกันน่ะ” หล่อนตวาดใส่น้ำเสียงกร้าว ไม่สนใจแม้ว่าทุกสายตาจะจับจ้องมายังพวกเธอ ดูเหมือนว่ารุ่นพี่เองก็รู้สึกเสียหน้าที่ถูกตบกลางสาธารณชนแบบนี้ เขาเกิดบันดาลโทสะจนเผลอผลักแพรดาวจนล้มลงไปนั่งพังพาบกับพื้นสนามหญ้า “โอ๊ย!!” แพรดาวโอดขึ้นมา รู้สึกเจ็บระบมที่ก้น และทันทีทันใดนั้นรุ่นพี่หนุ่มเองก็ต้องเหวี่ยงตัวหลบลูกบาสที่พุ่งฉิวมาทางตน แน่นอนว่าถ้าไม่หลบ เขาได้น็อคไปแล้วแน่ๆ! มีต่อค่า จากคุณ : iNt_GaL - [ 30 เม.ย. 49 06:14:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หันไปมองก็เห็นคนบนเวที่อยู่ห่างไปไม่กี่เมตรกำลังแยกเขี้ยวใส่อย่างโกรธเกรี้ยวที่แพรดาวโดนรังแกแบบนั้น!! อุรชากระโดดลงจากเวที แล้วตรงดิ่งมายังแพรดาว ก้มลงถามไถ่เพื่อนเพียงไม่กี่ประโยคก่อนจะตวัดสายตามามองคนทำด้วยแววตาโกรธแค้น “ยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่าน่ะ! ทำไมถึงทำรุนแรงกับผู้หญิงแบบนี้!” รุ่นพี่หนุ่มยังคงหาคำตอบไม่เจอ ... เพราะว่าเขา... ไม่สิ ไม่เคยมีใครในที่นี้เคยเห็นอุรชา สาวมาดทอมบอยคนนี้ขุ่นเคืองได้ถึงขนาดนี้เลย แม้แต่แววตายังแทบจะเผาคนตรงหน้าให้เป็นจุลได้ จีรัชยะมองดูอุรชาด้วยแววตาประหลาดใจด้วยเช่นกัน “ก็...ก็..ก็เพราะแกนั่นแหละ!” รุ่นพี่ตวาดใส่หน้าอุรชา หากเพียงแว่บเดียวสีหน้าตื่นตระหนกก็เปลี่ยนแปรเป็นใบหน้ายิ้มเยาะหล่อน “นั่นสินะ ใครมันจะไปสุภาพบุรุษได้เท่าเธอกันเล่า ... สุภาพบุรุษซะจนต้องปลอบผู้หญิงจนแนบแน่นถึงขนาดนี้” น้ำเสียงฟังดูชื่นชมซึ่งไม่จริงใจเลยแม้แต่น้อย นั่นทำให้คนในวงสนทนาฮือฮาขึ้นอีกครั้งเมื่อพากันนึกถึงภาพในอดีตที่เธอเคยกอดกับน้ำตาลขึ้น นั่นทำให้ความอดทนของอุรชาถึงขีดสุด ถลาเข้าไปชกหน้าชายหนุ่มเต็มแรงจนเขาเซล้ม และเมื่อเธอง้างหมัดเตรียมจะใส่อีกลูก ก็ถูกจีรัชยะคว้ามือเอาไว้เสียก่อน “อย่าอุน! อย่ามีเรื่อง!” อุรชาหันมองกัปตันหนุ่ม แล้วยอมปล่อยคอเสื้อของรุ่นพี่ ความโกรธแค้นยังไม่เลือนหายไปจากดวงตา หากคนโดนชกใส่กลับไม่โวยวาย แสยะยิ้มอย่างยินดีราวกับคนบ้า “ฮ่าๆ ... ดูเหมือนแกจะลืมไปแล้วนะว่าถ้าหากมีเรื่องวิวาท แกจะต้องโดนตัดสิทธิ์จากการประกวด นี่ล่ะน้า ถึงทำยังไง อีกาก็เป็นอีกาอยู่ดี ไม่มีทางกลายเป็นหงส์ไปได้ร้อก!” “!!” หากไม่ถูกจีรัชยะดึงตัวเอาแล้วล่ะก็ เธอคงจะซัดใส่ให้หายโกรธ ในเมื่อตอนนี้ก็โดนตัดสิทธิ์ไปแล้วนี่ นึกอยากจะซัดให้สมกับที่เธอต้องสุญเสีย! “พอกันที! พวกเธอนี่ไม่เห็นหัวของอาจารย์กันบ้างเลยหรือไง ชกต่อยกันเป็นอันธพาลอยู่ได้” อาจารย์คนหนึ่งปราดเข้ามายืนตรงกลางระหว่างทั้งคู่ “หนูยอมรับผิดค่ะอาจารย์ หนูไม่แก้ตัว เพราะว่าหนูทนไม่ไหวแล้ว ไม่ใช่แค่เขาทำร้ายแพรดาว แต่เขายังทำให้น้องอีกคนต้องอับอายเพราะข่าวบ้าๆนี่ ถ้าหนูต้องโดนลงโทษ หนูก็จะไม่แก้ตัวเลยค่ะ” สาวมาดทอมบอยบอกกับอาจารย์ ในน้ำเสียงยังคงเดือดดาล แม้แต่อาจารย์ยังอดจะยอมรับไม่ได้ว่าเด็กนักศึกษาคนนี้ไม่เคยแสดงอาการแบบนี้มาก่อนเลย อุรชามีน้ำใจกับอาจารย์และเพื่อนๆเสมอ และนั่นก็ไม่ใช่สาเหตุที่จะทำให้อุรชาพ้นผิดจากการทะเลาะวิวาทครั้งนี้ “ข่าวบ้าๆงั้นหรือ แกมีสิทธิ์อะไรมาโทษฉัน! ระวังเจอคดีหมิ่นประมาทนะโว้ย” รุ่นพี่ตะคอกถามกลับ เลยถูกอาจารย์คนเดิมหันไปตำหนิ “นี่คุณากร เธอเห็นอาจารย์อยู่ในสายตาบ้างไหม ยืนหัวโด่อยู่แบบนี้ยังมาตะโกนข้ามหัวอีกเรอะ!” “ก็มันจริงนี่ ... ไม่มีหลักฐานว่าผมเป็นคนปล่อยข่าวสักหน่อย” เขาว่า อย่างมั่นอกมั่นใจ “ถ้าไม่ใช่พี่แล้วจะเป็นใคร ก็พวกเราเห็นกับตาว่า....” แพรดาวพูดยังไม่ทันจบก็ถูกอุรชาเดินเข้ามาขวาง ก่อนจะก้มศีรษะลงให้อาจารย์ ไม่สนใจสายตาแปลกๆของคนอื่นเลยสักคน “เรื่องนี้หนูผิดเองค่ะ หนูทำการทะเลาะวิวาท ถือว่าการประกวดนั้นหนูแพ้ หนูไม่เถียงอะไรทั้งนั้นค่ะ แต่เรื่องที่เขาทำนั้นมันเป็นความจริง และหนูจะไม่เอาความถ้าเขาเอ่ยคำขอโทษออกมา” เธอตวัดสายตาไปมองดูชายหนุ่มที่ยังทำหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร “ขอโทษอะไร ก็บอกแล้วว่าไม่ได้ทำ ... อาจารย์ครับ เรื่องนี้ผมไม่รู้เรื่องด้วยนะครับ” หันไปบอกกับอาจารย์ด้วยแววตาจริงจัง “หลักฐานหรือคะ สรุปพี่ต้องการจะเห็นหลักฐานจริงๆหรือคะ” อุรชาถามน้ำเสียงเย็นยะเยือก แววตาที่จ้องมองมายิ่งทำให้รุ่นพี่ถึงกับปากคอสั่น แต่ว่าเขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าที่เขาพูดกับแม่เด็กคนนั้นจะมีใครล่วงรู้ ก็ในเมื่อถ้ายัยนั่นเอาข่าวมาปล่อยให้ใครรุ้ ยัยนั่นก็จะเป็นคนเสื่อมเสียเอง แต่ก็มั่นใจไม่ได้จริงๆว่า...ยัยเด็กนั่นจะยอมเสียชื่อเพื่อยัยทอมนี่ “หลักฐานบ้าอะไร!” ไม่ทันขาดคำ อุรชาก็หันไปคว้าโทรศัพท์มือถือที่ตนเองฝากไว้ในกระเป๋าที่แพรดาวสะพายอยู่ขึ้นมา เธอค่อยๆหันมองไปทางรุ่นพี่ที่กำลังยืนตัวสั่น “ถ้าพี่ขอโทษกับเรี่องทั้งหมดออกมา อุนจะไม่เลือกวิธีนี้เลย” หล่อนกดมือถือของตน ก่อนที่จะมีเสียงบางอย่างดังขึ้น แม้จะไม่ชัดเจนแต่ก็ฟังออกว่าเป็นเสียงของใคร เสียงการพูดคุยกันระหว่างเขากับเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่ง! “ไม่เอา น้ำตาลไม่ทำ...!” เสียงแหลมเล็กของผู้หญิงแผดออกมา ก่อนจะตามด้วยเสียงที่ฟังดูชัดเจนว่าเป็นเขา “อย่าส่งเสียงดังไปน่า!” คนพูดหงุดหงิดเต็มที่ สักพักหนึ่งก็เอ่ยถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงดูถูก “แล้วถ้าจะทำให้เธอยอมทำ จะเอาเท่าไหร่ ว่ามา ฉันจ่ายเธอเต็มที่” “พี่คิวพูดอะไรออกมาน่ะคะ! คิดว่าน้ำตาลไม่มีศักดิ์ศรีขนาดนั้นเลยเหรอ!” เสียงแหลมเล็กตวาดขึ้น “แล้วอีกอย่างข่าวที่มันออกไปแบบนั้น น้ำตาลก็ไม่ได้รู้สึกยินดีอะไรเลยนะคะ เพราะน้ำตาลไม่อยากทำให้พี่อุนต้องเสียใจอีกแล้ว” ‘พี่คิว’ ... ที่ดังมายิ่งทำให้ชัดเจนเข้าไปใหญ่ว่าชายหนุ่มในบทสนทนาต้องเป็นเขาแน่นอน “ไม่อยากให้พี่อุนต้องเสียใจ ... น่าสะอิดสะเอียนน่า! เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ทุเรศ!” “แต่คนที่ตามลอบทำร้ายด้านหลังเหมือนสุนัขลอบกัด น้ำตาลว่าน่าทุเรศกว่าอีกนะคะ!” เพียะ! สิ้นเสียงเหมือนคนตบกัน ก็ตามมาด้วยเสียงห้าวดังกำชับขึ้นอีกครั้ง “บอกไว้ก่อนนะ! ถ้าเธอไม่ทำ รับรองเจอดีแน่!” อุรชากดปิดโปรแกรมในมือถือ เมื่อสิ้นสุดสัญญาณเสียงที่อัดเอาไว้ แม้แต่แพรดาวยังคิดไม่ถึงว่าเพื่อนสาวของเธอจะอัดเสียงนั้นเอาไว้แบบนี้ มิน่าตอนนั้นถึงไม่ยอมให้เธอเอ่ยถามอะไรขึ้นมา “ว่าไงคุณากร มีอะไรจะเถียงอีกไหมว่าเธอไม่ได้เป็นคนกุข่าวเรื่องที่อุรชาไปกอดกับเด็กผู้หญิงขึ้น” อาจารย์หันไปถามชายหนุ่ม เขายังคงปากแข็ง ไม่ยอมรับอยู่ดี “ใช่ ผมเป็นคนพูดในบทสนทนานั้น แต่ไม่มีประโยคไหนเลยนี่ที่บอกว่าผมเป็นคนถ่ายรูปและเอาขึ้นไปแปะบอร์ดแบบนั้น” เขาใจสั่นไม่น้อยเลย แต่ตราบใดที่ยังไม่มีหลักฐานมัดตัว เขาก็ยังไม่ยอมรับหรอก! “เลวที่สุดเลย!” เสียงแหลมๆที่เหมือนกับในเสียงที่อัดเอาไว้ดังขึ้น ทุกคนหันไปมองเห็นน้ำตาลยืนน้ำตารินอาบแก้มอยู่ “พี่นั่นแหละที่สั่งให้น้ำตาลทำ บอกให้น้ำตาลไปกอดพี่อุน ถ้าน้ำตาลไม่ทำพี่ก็จะไม่ยอมให้น้ำตาลทำข่าวของพี่ รุ้อย่างนี้น้ำตาลยอมไม่ทำข่าวคนเลวๆอย่างพี่ดีกว่า!” เด็กสาวกล่าวยืนยัน “มีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม คุณากร” อาจารย์ถามอีกครั้ง รุ่นพี่หนุ่มเลิ่กลั่ก ก่อนจะเถียงใส่น้ำขุ่นๆ “พวกแกเตี๊ยมกัน มันไม่จริง ก็ผมไม่ได้ทำนี่!” ยังคงปากแข็งไม่เลิก จีรัชยะเห็นท่าว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมดีๆจึงหันไปถามอาจารย์ในสิ่งที่ตัวเองคิด “อาจารย์ครับ ผมยังเก็บรูปถ่ายนั้นไว้ แล้วผมก็สังเกตเห็นว่ามันมีชื่อร้านติดอยู่ที่มุมด้านหลังรูปถ่ายด้วย บางทีถ้าเราเอาไปถามที่ร้านดูว่าใครเป็นคนเอามาอัด เราอาจจะรู้นะครับว่าใครกันแน่ที่เป็นคนถ่าย” คนฟังร้อนรุ่มไปทั้งหัวใจ เขาจำไม่ได้หรอกว่าที่มุมรูปมีเรื่องแบบนั้นจริงหรือเปล่า แต่ความผิดที่เหมือนปลายมีดจ่อคอมันทำให้เขาไม่มีเวลาคิดและเลือกที่จะหันไปทำให้ชื่อเสียงของน้ำตาลมัวหมองลงแทนด้วยความเจ็บใจ “ใช่ แต่ที่ผมเอาไปแปะแบบนั้นเพราะมันเป็นเรื่องจริง ... ผมทำให้ทุกคนตาสว่างว่าอุรชาเป็นทอมและหลอกผู้หญิงไว้ถึงสองคน ไม่แน่นะครับอาจจะมีถึงสามสี่คนก็ได้ ผมอยากจะเตือนสาวๆเอาไว้เท่านั้นเอง จะได้ไม่เหมือนยัยน้ำตาลนี่ที่ชอบมากถึงขนาดหลงไปสารภาพให้ต้องโดนปฏิเสธกลับมา!” น้ำตาลรู้สึกร้อนชาไปทั้งหน้า เธอไม่น่าคิดว่าเขาเป็นคนดีถึงขนาดยอมเล่าเรื่องพวกนี้ให้ฟังเลย จนมันย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองแบบนี้ รอยริ้วความปวดร้าวบนใบหน้าของเด็กสาว ทำให้อุรชาสะบัดตัวให้หลุดจากการจับกุมของจีรัชยะ และเวลานั้นเป็นจังหวะพอดีที่เขาเผลอตัว กว่าจะรู้สึกก็เห็นหญิงสาวตรงไปเข้ากระชากคอเสื้อของรุ่นพี่แล้วสาดหมัดเข้าใส่อย่างไม่ยั้งแรง มีต่อค่า แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 49 06:17:40 จากคุณ : iNt_GaL - [ 30 เม.ย. 49 06:15:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “อุน!” จีรัชยะถลาไปคว้าตัวเอาไว้ แต่แรงของอุรชาก็มากเหลือเกิน ชุลมุนอยู่พักใหญ่ ก็ถูกจับแยกออกมาจนได้ หากอารมณ์เดือดปุดๆของหญิงสาวก็ไม่ราลงตามเลย “เลวที่สุด! ทำไมถึงทำแบบนี้ออกมาได้ ไม่นึกถึงใจคนอื่นเขามั่งเลยหรือไง!” เสียงใสตวาดใส่ หากอีกฝ่ายก็บวมช้ำไปทั้งใบหน้าจนไม่อาจจะขยับปากเอื้อนเอ่ยอะไร ได้แต่ส่งสายตาอาฆาตกลับมา จีรัชยะจับตัวอุรชาแน่นหนับกว่าเดิม ไม่คิดเลยว่าอุรชาที่ทนนิ่งกับทุกสิ่งได้ เวลาเธอโกรธขึ้นมาจริงๆนี่ก็เอาเรื่องเหมือนกัน “อุนใจเย็นๆนะ อุน...” เขาปลอบใกล้ๆหูเธอ อุรชาพยายามหลับตาลง ข่มกลั้นโทสะให้ลดลงตามน้ำเสียงทุ้มๆที่ปลอบประโลม “ส่วนนาย ก็ไปเถอะ ไปให้พ้นก่อนที่จะมีแผลมากไปกว่านี้” คนปลอบหันไปบอกกับชายอีกคนที่อยู่ปีเดียวกับเขา ซึ่งเวลานี้ดูไม่เหลือสภาพหล่อเหลาเหลืออยู่อีก “ไปไม่ได้ ... พี่ต้องขอโทษออกมาก่อน! ขอโทษทุกคนออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” หากอุรชาแผดเสียงขึ้น และพยายามจะบิดตัวออกจากอ้อมแขนของจีรัชยะ “พี่ไม่เข้าใจบ้างเลยหรือไง ไม่เคยรู้สึกรู้สาบ้างหรือไงว่ามีคนเดือดร้อนกับเรื่องนี้มากขนาดไหน” เธอยังต่อว่า ความอดทนอดกลั้นมาเนิ่นนานทะลักทลายยากจะยั้ง “อุน ใจเย็นๆนะ” ขนาดที่กัปตันหนุ่มซึ่งเคยเป็นยาวิเศษ ทำให้เธอใจสงบลงได้ทุกเมื่อยังไม่สามารถจะต้านทานได้เลย เมื่อปากพูดไปไร้ประสิทธิภาพในการหยุด จึงต้องดึงร่างบางเข้ามากอดเอาไว้ เท่านั้น...ความร้อนระอุในหัวใจก็ดับลงแทบสิ้น เสียงทุ้มๆดังไปบอกกับอีกคน “นายขอโทษพวกเธอซะ คิว ไม่งั้นเรื่องก็ไม่จบซักที นายโตแล้วนะ ทำผิดก็ต้องรับผิด จะได้สมกับเป็นลูกผู้ชาย!” รุ่นพี่ฟังแล้วอึกอักอยู่เพียงนิด ก่อนจะยอมบอกมาอย่างเสียมิได้ “ขอโทษ” ทางอาจารย์เองซึ่งเห็นว่าเรื่องนี้มันก็แค่เด็กๆทะเลาะกัน เลยภาคทัณฑ์ทั้งคู่เอาไว้ก่อน เรื่องราวจึงจบลงได้ หากการประกวดก็ไม่อาจจะมีอุรชายืนอยู่บนเวทีได้อีกแล้ว กติกาก็ย่อมต้องเป็นกติกา แม้ว่าทุกคนจะเห็นใจเธอก็ตาม จีรัชยะพาอุรชามานั่งสงบจิตสงบใจในสวนหย่อมที่ไกลออกมาจากเวที อุรชาในชุดบาสเก็ตบอลบัดนี้ใบหน้าดูบึ้งตึง มีรอยฟกช้ำนิดหน่อยจากการชกต่อยเมื่อครู่ นึกแล้ว จีรัชยะก็หลุดหัวเราะออกมา จนนัยน์ตาขุ่นๆตวัดมาถามเสียงเขียวปั้ด “หัวเราะอะไรคะพี่จี” ชายหนุ่มยังไม่เลิกหัวเราะ แต่ก็หันมาตอบหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม “พี่แค่นึกขำขึ้นมาน่ะ ไม่คิดเลยว่าอุนโกรธแล้วจะน่ากลัวขนาดนั้น” แม้แต่อุรชาเองก็คิดไม่ตกกับเรื่องนี้เหมือนกัน “อุนก็รู้ เพราะอย่างนี้ไง อุนถึงไม่อยากโกรธใคร โมโหขึ้นมาทีไรวิญญาณพ่อกับพี่อูเข้าสิงทุกที เห็นช้างตัวเท่ามด” คนพูดน้ำเสียงอู้อี้ คิดแล้วก็อายจริงๆ ต่อยตีไปแบบนั้น...มันยิ่งเสริมภาพทอมบอยได้เด่นชัดมากขึ้นแน่นอนเลย! หากอุรชาก็นึกขึ้นได้อีกอย่าง หันกลับไปหาชายหนุ่ม “พี่จี พี่จียังเก็บรูปนั้นไว้จริงๆหรือคะ” “เปล่า ไม่ได้เก็บเอาไว้” เขาตอบหน้าตาเฉย คนฟังทำตาโตร้องออกมา “อ้าว! แล้วเมื่อกี้...” จีรัชยะอมยิ้ม พร้อมทั้งขยับเข้ามาใกล้ๆ แล้วอธิบายให้ฟังจนแทบจะชิดใบหูหญิงสาว อุรชากระเถิบกายออกแทบจะไม่ทัน ไม่รู้จะมาใกล้ๆทำไม...อยู่ตรงนั้นเธอก็ฟังชัดอยู่แล้วนะ พี่จีนี่ก็!! “ก็แค่โยนหินถามทาง ดูสภาพหมอนั่นตอนนั้นไม่มีทางจะคิดออกหรอกว่าพี่หลอกเขานี่ บ้าเหรอใครจะไปสังเกตอะไรขนาดนั้นกัน” เขาไม่สนใจอะไรเลยแม้ว่าอุรชาจะทำหน้าอึ้ง “โธ่ แล้วถ้าเกิดเขาเถียงกลับมาล่ะคะ พี่จะทำยังไง” อุรชาใจสั่นแทน นี่ดีนะที่เป็นไปอย่างที่จีรัชยะเดาเอาไว้ “เรื่องมันแล้วไปแล้วนะอุน จะเก็บกลับมาคิดทำไมกันล่ะ .... ว่าแต่อุนไม่เป็นอะไรแน่หรือ โดนตัดสิทธิ์แล้วน่ะ” เขาเป็นห่วงก็คือความรู้สึกของอุรชากับเรื่องนี้ต่างหาก เพราะดูแล้วอุรชาจริงจังและทุ่มเท จนไม่รู้ว่าเธอจะเสียใจมากหรือเปล่า “ไม่เป็นไรนี่คะ อุนไม่ได้รู้สึกอะไร ... ก็ยอมรับล่ะค่ะว่าเสียดาย แต่ก็ไม่ได้คิดมาก อุนเองก็ไม่อยากประกวดอยู่แล้ว” เธอบอก รอยยิ้มสดใสกระจ่างชัด “อ้าว ทำไมล่ะครับ” ชายหนุ่มจับสายตาไถ่ถาม พลางขยับเข้ามาชิดใกล้ “ก็อุนไม่คิดว่าเวทีแบบนั้นเหมาะกับอุนนี่คะ” คนตอบ ขยับออกห่าง “ทำไมล่ะ พี่ว่าอุนสวยดีออก ใส่ชุดไทยสวยมากเลยนะ” เขาอมยิ้ม เมื่อดูท่าทางแล้วเธอไม่อาจจะขยับหนีเขาได้อีก “พี่จีตาฝาดมั้งคะ ที่มองเห็นว่าอุนสวย” คนพูดจำต้องนั่งมองตาชายหนุ่ม กายกระดิกแทบไม่ได้เลย เพราะถ้าหลบอีกได้ตกม้านั่งแน่ๆ “นั่นสิ เขาบอกกันว่าความรักทำให้คนตาบอด” ยิ่งเห็นสีหน้าหวั่นๆของหญิงสาว เขาก็นึกสงสารจนทนแกล้งต่อไม่ไหว ยอมขยับห่างออกมาพร้อมกับดึงแขนให้เธอเลื่อนกายเข้าไปนั่งสบายๆเหมือนเก่า หากแต่ประโยคคำพูดที่ได้ยินนั้นมันก็ยังคงทำให้อุรชาหัวใจเต้นแรงไม่ปกติอยู่ดี จีรัชยะยังคงกอบกำมือบางเอาไว้ แม้เขาคิดว่าต่อไปนี้จะไม่มีภัยใดๆมาแผ้นพานเธอให้ต้องบอบช้ำอีก หากว่าความหมายของการกระทำแบบนี้มันลึกซึ้งเกินกว่านั้น “แต่พี่มั่นใจ ว่าพี่ไม่ได้ตาบอดหรือตาฝาด ก็พี่มองอุนด้วยหัวใจนี่” อุรชาเหมือนถูกสะกดให้นิ่งไว้ที่ประโยคสุดท้าย ลมหายใจที่เมื่อกี้ว่าหายใจยากแล้วตอนนี้ยิ่งติดขัดเข้าไปใหญ่ ทว่าทั้งคู่ก็ต้องหลุดออกจากโลกของสองเรา เมื่อเสียงเรียกของแพรดาวดังขึ้น “อุน มานี่เร้ว!” อุรชาดีดตัวขึ้นยืนทันที หันมองไปทางต้นเสียง พยายามสูดลมเข้าจมูกเต็มที่หลังจากมีอาการเหมือนคนหายใจไม่ออกอยู่หลายวินาที “มานี่เร็ว เขาประกาศให้อุนรับรางวัลแน่ะ!” “หา!” อุรชาร้องขึ้นเสียงหลง หากก่อนที่จะไตร่ถามอะไรอีก มือบางของแพรดาวก็เลื่อนมาคว้า แล้วฉุดให้วิ่งตามเธอไวๆ คนวิ่งตามได้แต่ทำหน้าตาตื่นด้วยไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้รางวัลอะไรกับเขาด้วย ก็เธอถูกตัดสิทธิ์แล้วไม่ใช่หรือไง??? และเมื่อสาวมาดทอมบอยเดินมาจนถึงเวทีการประกวด พิธีกรก็เอ่ยขึ้นกับคนดู “มาแล้วครับ อุรชาหมายเลขสิบสอง เชิญขึ้นมารับรางวัลเลยครับ” คนได้รางวัลยังยืนอึ้ง จนแพรดาวมาสะกิดบอกนั่นล่ะถึงยอมขึ้นเวทีได้ ท่าทางยังงุนงงกับทุกอย่างไม่เปลี่ยนแปลง “และรางวัลป๊อปปูลาร์โหวต ขวัญใจงานมหาวิทยาลัยประจำปีนี้ได้แก่ .... อุรชา หมายเลขสิบสองครับ!” แม้พิธีกรจะประกาศเสียงดัง หากอุรชาก็ยังนิ่วหน้าไม่หายงุนงง “เดี๋ยวก่อนสิคะ ฉันถูกตัดสิทธิ์ไปแล้วไม่ใช่เหรอ” หันไปถามพิธีกรที่ยืนหล่ออยู่ เขายิ้มให้ก่อนจะชี้แจงผ่านไมโครโฟนที่ถืออยู่ “ใช่ครับ ถ้าหมายถึงการตัดสินตำแหน่งพริตตี้ คุณถือว่าหมดสิทธิ์ แต่นี่คือรางวัลนอกเวทีครับ เป็นการตัดสินจากคะแนนโหวตในช่วงเวลาก่อนที่กรรมการจะประกาศว่าใครได้ตำแหน่งพริตตี้ และคุณก็เป็นคนได้รางวัลนี้ครับ” อุรชายังคงยืนงง กระพริบตาปริบๆอยู่ไม่เลิก จนแล้วจนรอดเธอเดินลงมาจากเวที ก็ยังไม่หายงุนงงกับโล่รางวัลในมือ เสียงของน้องๆก็ดึงสติของเธอกลับมา หันไปเห็นน้องๆแฟนคลับกำลังยืนออกันอยู่ตรงหน้า พร้อมยื่นดอกกุหลาบสีแดงให้ “พี่อุน! ยินดีด้วยนะคะ พวกเราโหวตให้พี่อุนนะคะ!” นอกจากกลุ่มแฟนคลับแล้ว เธอก็เห็นเพื่อนๆในชมรมมายื่นดอกไม้ให้ “ขอโทษนะอุน พวกเรามันผิดเองที่ไม่เชื่ออุนแบบนั้น เราโหวตให้แทนคำขอโทษนะ แล้วมาเล่นบาสฯด้วยกันต่อนะจ๊ะ” ยังมีพวกผู้ชายที่เธอไม่เคยเห็นหน้าอีก พร้อมกับเหตุผลที่ฟังแล้วทะแม่งหูชอบกล “เธอเท่ชะมัดเลยตอนซัดหมัดใส่ไอ้หมอนั่นน่ะ เจ๋งมาก โหวตให้นะ!” แพรดาวเดินมากระซิบบอกว่าคนพวกนี้ใช้เวลาในช่วงสุดท้ายก่อนการประกาศรางวัลพริตตี้ไปเขียนโหวตให้เธอ และนั่นจึงทำให้อุรชาได้รับรางวัลนี้ แน่นอนว่ามันสืบเนื่องมาจากการมีเรื่องกับรุ่นพี่ตัวแสบคนนั้น พอได้ฟัง น้ำตาแห่งความปลื้มปิติเจิ่งนองเต็มสองนัยน์ตาคู่สวย เธอยิ้มรับและขอบคุณทุกคนด้วยหัวใจที่มีความสุขที่สุด “ขอบคุณนะ” ภาพความสุขและมิตรภาพที่เบ่งบาน จีรัชยะยืนมองด้วยรอยยิ้มอยู่ห่างๆก่อนจะหมุนตัวเดินไปทางอื่น และกว่าที่เจ้าตัวจะหลบคนอื่นๆที่เข้ามาแสดงความยินดีด้วยได้ก็นานอยู่ หันมองอีกครั้งก็ไม่เจอจีรัชยะแล้ว หากก็ไม่คิดนานเลยว่าเขาหายไปไหน เมื่อมองไปยังโรงยิมมีไฟเปิดอยู่สว่าง เธอหลบเลี่ยงจากกลุ่มคนก่อนจะเดินตรงไปหาเขาที่นั่น จีรัชยะนั่งอ่านจำนวนรายชื่อรุ่นน้องที่สมัครเข้าชมรมอยู่บนอัฒจรรย์ด้านในโรงยิมฯเงียบๆลำพัง เมื่ออุรชาก้าวเท้าเข้ามาใกล้เขาก็เงยหน้ามอง พร้อมทั้งเอ่ยถาม รอยยิ้มสดใสกระจายเต็มสองดวงตาคม “ว่าไง ขวัญใจมหาชน พี่ดีใจด้วยนะ” “ขอบคุณค่ะ” ร่างบางทิ้งกายนั่งลงข้างๆ และเมื่อเห็นเขา ฃก้มหน้าอ่านรายชื่อรุ่นน้องต่อ เธอก็เล่าให้เขาฟังด้วยรอยยิ้มดีใจ “อุนดีใจที่สุดเลยค่ะพี่จี ทุกคนมองอุนใหม่ และก็มีคนมากมายโหวตให้อุนด้วย” “นั่นสิ ก็อุนน่ารักนี่นา พี่บอกแล้วไม่เชื่อ” เขาว่า แต่ความสนใจยังคงอยู่ที่อย่างอื่น ซึ่งมันออกจะผิดปกติอยู่ อุรชามองอย่างไม่เข้าใจ เขาโกรธอะไรเธอหรือเปล่า? “พี่จี ... โกรธอะไรอุนหรือคะ” ชายหนุ่มเบนสายตาจากใบเอกสาร มองรุ่นน้องสาว เปรยยิ้มให้พร้อมทั้งปฏิเสธ “เปล่านี่ครับ ทำไมพี่ต้องโกรธอุนล่ะ” แต่อุรชายังคงไม่เชื่อ ก็เขาดูแปลกไป หากแต่ก็บอกไม่ถูกว่าทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น ดวงหน้าขาวก้มลง ครุ่นคิดว่าตนทำอะไรผิดไปหรือเปล่า และรู้สึกอีกครั้งก็เมื่อริมฝีปากของอีกฝ่ายแต้มลงที่แก้มใส ลมหายใจอุ่นๆเรียกให้หญิงสาวหันไปมอง เห้นใบหน้าคมลอยห่างแค่ยุงบินผ่านได้ “พี่จี” รอยแดงกระจายพล่านไปทั้งแก้ม “เป็นขวัญใจมหาวิทยาลัยน่ะได้ ...” เขาพูดขึ้น ก่อนจะคว้ามือบางไปอิงแก้มของเขาจนความร้อนจากกายชายหนุ่มวิ่งแล่นมาถึงหัวใจ ให้เต้นถี่เร็วกว่าเก่า “แต่หวานใจ ต้องเป็นของพี่คนเดียว ... เป็นหวานใจของจีรัชยะคนนี้คนเดียวเท่านั้น นะ?” คิ้วหนาเลิกสูงเป็นเชิงถาม คนฟังหน้าแดงอมยิ้มเขินๆที่ถูกจับจองเป็นเจ้าเข้าเจ้าของแบบนั้น ถ้าเธอจะพูดกับเขาเหมือนกันบ้างก็ได้ใช่ไหม...ในเมื่อเธอกับเขาคิดแบบเดียวกันนี่ “พี่จีก็ห้ามไปไปเป็นหวานใจของคนอื่นนะคะ แล้วก็ห้ามไปทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นด้วย” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ตอบรับคำเธอน้ำเสียงอ่อนโยนหากหนักแน่นด้วยหัวใจ “ครับ ... พี่รักอุนนะ อุนล่ะ ชอบพี่บ้างไหม” เลิกคิ้วถามในประโยคหลัง อุรชาพยักหน้าอย่างอายๆ แล้วพึมพำให้พอได้ยินว่า “อุนก็รักพี่ค่ะ...” (ต่อบทส่งท้ายด้านล่างอีกหน่อยนะค้า ^^) จากคุณ : iNt_GaL - [ 30 เม.ย. 49 06:18:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทส่งท้าย ... “พ่อคะ...” อุรชานั่งลงคุกเข่าตรงหน้าผู้เป็นพ่อ ที่ท่านไม่ยักจะสนใจ เอาแต่นั่งมองโทรทัศน์ไม่วางตา จนคุณแม่ต้องหันมาเอ็ดใส่ “พ่อ หันไปหาลูกหน่อยสิคะ” เสียงใดจะทรงพลังเท่าเสียงของภรรยาสุดที่รัก เขาอดจะเบือนหน้าไปมองไม่ได้ แล้วก็ต้องอุทานออกมาเมื่อเห็นรอยเขียวที่หน้าผาก ปื้นๆแดงๆเป็นจ้ำๆที่แขนขาวๆ “ไอ้อุน ใครทำแกเป็นแบบนี้วะ!” คุณพ่อเต้นเร่าๆด้วยความโกรธที่มีคนบังอาจมาทำให้ลูกสาวมีรอยเขียวแดงแบบนี้ หันรีหันขวางไปเรียกลูกชายที่เพิ่งกลับมาถึงบ้างได้ไม่ถึงสามก้าว “ไอ้อู แกเป็นพี่ภาษาอะไรทำไมไม่ไปดูน้อง!” อาชวินงุนงง เขาในชุดตำรวจรี่เข้ามาถาม “อะไรกันครับพ่อ ... เฮ้ย! ใครทำแกแบบนี้ไอ้อุน บอกพี่มา พี่จะไปลากมันเข้าคุก!” ด้วยข้อหาทำร้ายร่างกายน้องสาวสุดที่รัก! แต่อยู่ๆคนเป็นพี่กลับถูกผู้เป็นพ่อเบิ๊ดเข้าที่กะโหลกแรงๆหนึ่งที “ไม่ต้องมาถาม แกเป็นพี่ ทำไมไม่ดูน้อง!” พ่อตะโกนถาม อาชวินหันไปตอบกลับทันทีไม่ยี่หระในสายตาเขียวปั้ด “อ้าวพ่อ ผมไปทำงานกลับมา” พลางย่นจมูก นี่เขาไปทำงานนะ ไม่ได้ไปเที่ยวเล่นสักหน่อย แถมนี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่มันแทบทุกครั้งที่อุรชามีรอยแผลกลับมา พ่อมักจะว่าเขาว่าทำไมไม่ดูแลน้อง ด้วยเหตุผลเดียวเสมอๆว่าน้องเป็นผุ้หญิง แถมยังกัดด้วยว่าแค่น้องคนเดียวยังดูแลไม่ได้จะไปดูแลเมียในอนาคตได้ยังไง แต่อาชวินก็เข้าใจดีเลยไม่นึกเคืองไม่ว่าจะโดนหนักสักเท่าไหร่ ว่าพ่อรักน้องมากและก็หวงมากเช่นกัน “ก็พ่อบอกแกแล้วใช่ไหมให้ลางานไปดูไอ้อุนมันที่เวที เพราะแกไม่ไปน้องเลยมีรอยเจ็บตัวแบบนี้!” คุณพ่อยังหาความใส่อาชวินไม่เลิก “โธ่ ตัวเองอยากไปดูไอ้อุนมันเองทำไมไม่ไปเล่า หวงลูกสาวกลัวหนุ่มๆจะมาแย่งไปน่ะสิ ไม่ได้เพราะเหตุผลหลังหรอกใช่ม่า พ่อ?” อาชวินมุ่ยหน้ายิ่งกว่าเก่า พลางบ่นอุบอิบให้ได้ยินกันทั่ว และก็เดาถูกตรงเผง เมื่อหน้าเข้มๆของบิดาแดง่ำ แน่นอนรู้กันอยู่ว่าบิดาเป็นพวกชอบเก๊กดุ แสร้งทำเป็นไม่สนอกสนใจอะไร ทั้งๆที่จริงก็รักลูกสาวยิ่งกว่าอะไรดี คุณพ่อฟึดฟัดทำท่าจะฮึ่มๆใส่ลูกชายโทษฐานที่มารู้ทัน หากกายเล็กๆของอุรชาโผเข้ากอดทำเอาอาการฮึดฮัดเมื่อครู่ของบิดามลายหายไป หันมองดูบุตรสาวที่สวมกอดตนอยู่ “พ่อ อุนขอโทษ อุนผิดไปแล้วค่ะพ่อ พ่ออย่าโกรธอุนเลยนะ” สีหน้าเข้มของคนเป็นพ่อคลายลงทันที มือหนาลูบผมของลูกสาว ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่เมื่อรู้สึกถึงสายตาของภรรยาสุดสวย และลูกชายก็แสร้งกลับไปทำหน้าเข้มอีกรอบ ผละกายบางๆของอุรชาออกมา แกล้งพูดเรื่องอื่นแทน กลบอาการเขินๆของตน “เห็นไหม พ่อบอกแล้วไม่เชื่อว่าอย่าไปประกวดอะไรนั่น แพ้แล้วก็ต้องมาร้องไห้แบบบนี้ ... แล้วสรุปไปโดนอะไรมาถึงได้เจ่อไปทั้งหน้า หา บอกพ่อมาซิ” อุรขายกมือขึ้นปาดริ้วน้ำตา ก่อนจะบอกให้บิดาตนรู้ “อุนไม่ได้แพ้สักหน่อยนะพ่อ อุนได้รางวัลด้วย นี่ไง” พร้อมทั้งหยิบมาอวด บิดาจ้องเขม็งมอง อย่างไม่เชื่อสายตาว่าลูกสาวจะได้รางวัลอะไรกับเขา แต่ก็นั่นแหละลึกๆก็ดีใจและตื้นตัน แน่นอนล่ะ..ลูกสาวเขามันน่ารัก และสวยนี่ จะได้รางวัลก็ไม่แปลก ฮ่าๆๆๆ “แล้วแผลพวกนี้ล่ะอุน” อาชวินแกล้งไม่สนใจอาการจ้องรางวัลของบิดา เขามองออกน่าว่าพ่อของเขาคิดอะไรอยู่ “อุนมีเรื่องนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะพี่อู เพราะพี่อูแหละอุนเลยมีแผลน้อย” คุณแม่เห็นสงครามในบ้านจวนจะจบลงแล้ว หันไปบอกกับทุกคน “เอาล่ะ แม่ว่าอูคงหิวแล้วล่ะ เราไปทานข้าวกันดีกว่านะจ๊ะ ... พ่อเองก็วางรางวัลของลูกลงได้แล้วนะ” หันไปบอกกับคุณสามีเป็นพิเศษ คุณพ่อสะดุ้งก่อนจะวางรางวัลลง แล้วส่ายหน้าไปมา “อีโธ่! รางวัลอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นเข้าท่าอะไรเล้ย” แล้วเดินเนิบนาบไปในห้องอาหาร อาชวินยื่นหน้ามาบอกน้องสาวเบาๆให้ได้ยินกันสองคน “พ่อดีใจน่ะไอ้อุน แต่แกล้งบ่นไปงั้นเองแหละ” อุรชาหันไปส่งยิ้มให้พี่ชาย รับรู้ดีถึงแม้อาชวินจะไม่บอก ก่อนจะรีบตรงไปกอดแขนบิดาแล้วออดอ้อนจนบิดาเขินตัวเกร็ง นอกจากเธอจะมีความสุขกับการเป็นขวัญใจมหาชน แล้วก็ยังเป็นหวานใจของใครสักคนแล้ว เธอก็มีตำแหน่งสุดที่รักของที่บ้านอีกด้วย ยิ่งตระหนักได้อีกว่า ... อุรชาไม่เห็นต้องเดือดร้อนอะไรกับภาพที่คนอื่นเขามองเลยจริงๆ ในเมื่อเธอมีคนที่รักเธอมากมายขนาดนี้ จบ ........................................... ใครยังมาอ่าน ตามอ่านตอนจบเรื่องนี้อยู่ ... ลงชื่อกันหน่อยนะก๊าบบ -__-'' สำนึกผิดเต็มที่ เอิ๊ก .. หายไปนานเกินไปหรือเปล่าน้อ?? ปล. เดี๋ยวมาตอบคอมเมนท์ค้าบบบ ^^ จากคุณ : iNt_GaL - [ 30 เม.ย. 49 06:20:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จบสักทีนะยายโรส เกิอบลืมไปแล้ว จบได้น่ารักมาก ^^ พี่จีน่ารักจัง จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 30 เม.ย. 49 06:47:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามอ่านอยู่ครับ สนุกมากๆเลยครับ ^^ จากคุณ : REDYO - [ 30 เม.ย. 49 08:56:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่ารักมากมาย ลุ้นแทบแย่ครับ ดีใจที่นายบ้านั่นหมดหล่อ ฮ่าๆๆ (แอบซาดิสต์นะคุณพีท) อ่านแล้วยิ้ม อบอุ่น มีความสุข (แต่ก็ยังแอบหมั่นไส้คุณพ่ออยู่นิดๆ นะเนี่ย กร๊าก) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 30 เม.ย. 49 09:21:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนจบน่ารักจัง ในที่สุดพี่จีก็บอกความในใจกับอุนซะที แล้วไหนจะนายคุณากร (ต้องเรียกด้วยเสียงดุๆ ) ก็โดนไปตามระเบียบ จากคุณ : เม-ดา - [ 30 เม.ย. 49 12:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จากคอมเมนท์ของเพื่อนในกระทู้ ตอนที่ 6 ค่ะ จากคุณ : มะกอกช่อ - ก็นะพี่เกด มันก็เป็นแบบนั้นแหละ แต่งแล้วต้องฟังเพลง ... จะมีใครใครรัก คนหน้าตาอย่างฉันที่มันธรรมดา ไม่เข้าตาเหมือนใครๆ (กลับมานั่งเหงาอีกรอบ อิอิ) จากคุณ : ลูนาติก  -  มีเหลือเฟือค่า ไม่ใช่คนแรก โรสก็มีที่ว่างให้คุณพี่หมอเสมอ ^o^ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - แล้วตอนนี้หวานปะแล่มๆปะคะ เอิ๊กๆๆ จากคุณ : scottie  - คุณพ่อแกเป็นคนแบบว่าไม่ค่อยแสดงออกน่ะค่า จะว่าไปก็คล้ายๆพ่อใครก็ไม่รู้แถวนี้ กร๊าก จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng)  -  คิดถึงคนอ่านเหมือนกันค่า ไว้มีโอกาสโรสจะแต่งตอนของแพรดาวมาให้อ่านกันนะคะ จากคุณ : sasatorn  - ตอนใหม่มาแล้วค่ะ จบแล้วด้วย ขออภัยที่หายไปนานเกิน ^^ จากคุณ : รียา-อารียา  - ท่าจะหวงเอามากๆเลยล่ะค่ะพี่รียา 555 จากคุณ : กริชครับผม - ก็ลูกสาวของเขาน่ารักนี่นา ก็เลยหวงเป็นธรรมดา หุหุ จากคุณ : Bangkokian  - ขอบคุณค่า อย่าลืมอ่านตอนนี้ด้วยนะคะ จากคุณ : Donut_ty - นั่นสิคะ ทำไมเราถึงไม่ได้เจอกันน้า ไว้เดือนตุลาคมค่อยพบกันนะคะ ^^ จากคุณ : ไฟเย็น (FaiYeN)  -  ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจ ดีใจมากๆเลย จากคุณ : :::อาราเร่::: - ดีใจที่เห็นพระจันทร์กับดาวสวยๆจากคุณอาราเร่ ^__^ จากคุณ : Kwan (1688tkw)  -  ซึ้งด้วย หุหุ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - ก็เขารักของเขานี่น้า เอิ๊กกก ... ขอบคุณคุณพีทมากนะคะ ที่ตามอ่านจนถึงหยดบทสุดท้าย (ฮ่า) จากคุณ : บัวหิมะ (losmy)  - จะรู้ว่าโรสมักจะเป้นแบบนี้เสมอ -__-'' คือ คิดว่ามันจะจบ แต่เอาเข้าเวลาแต่ง มันไม่จบอะ >__< จากคุณ : ปุณณัตถ์  - จบแล้วพี่ หนูทำได้แล้ว ฮือๆๆๆ จากคุณ : nongwin  -  นั่นสิ โรสว่าพี่จีต้องทำคะแนนหนักแน่ๆเลย เฮ้อ ... แต่เอาน่า เป็นถึงหวานใจลูกสาว ก็ต้องเป็นหวานใจคุณพ่อด้วยจิ หุหุ จากคุณ : พี่จีแฟนคลับ (oreocream)   -  ฝึกงานเหมือนกันเลยอ้อม ... โรสน่ะ เนื้อยเหนื่อย แถมบ.ก็ไม่มีหนุ่มๆให้กระชุ่มกระชวยเลย เฮ้อ แย่จังเลย จากคุณ : an_an_ant  - ... ขออภัยค่า ที่หายไปนานน้านนาน แต่จบแล้วนะเคอะ ^^ จากคุณ : เม-ดา   - พี่จีน่ารัก จนโรสแอบอิจฉาหนูอุน แงงง --- !! จากคุณ : ไกลฝัน  - เอามาลงแล้วนะคะ ^^ ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ตามอ่านเรื่องเพี้ยนๆของคนเพี้ยนๆจนจบนะคะ แฮ่ๆ ไว้พบกันใหม่ในเรื่องหน้านะคับ ^^ ปล. ใครคิดถึงก็ตามไปเจอโรสได้ในบอร์ดนะคะ นานๆทีจะไปแปะนิยายในนั้นค่ะ! http://intgalz.proboards70.com จากคุณ : iNt_GaL - [ 30 เม.ย. 49 13:07:53 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เย้ พี่จีสารภาพรักซะที แต่ฝ่าด่านคุณพ่อขี้เก๊กได้ยังอะคะ จากคุณ : nongwin - [ 30 เม.ย. 49 15:16:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอื๊อกถ้าพี่เป็นอุน ขอตำแหน่งเดียวพอ ตำแหน่งหวานใจของพี่จี โห่ฮิ้ว ตำแหน่งที่เหลือยกให้คนอื่นได้เลยฮุๆๆๆๆๆ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 30 เม.ย. 49 15:37:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านจบแล้วจ้า ^ ^ น่ารักจังเลย โดยเฉพาะพี่จี น่ารักมั่กๆ ขอสักคนได้ไหมอะ แบบนี้ ชอบบบบ.. จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 30 เม.ย. 49 15:37:01 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เป็นเราก็โหวตเพราะซัดไอ้หมอนั่นเหมือนกัน จากคุณ : scottie - [ 30 เม.ย. 49 17:07:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่า ตอนนี้หวานเจี๊ยบเลยค่า และก็มีโหดปนฮาด้วย อิอิ..สมน้ำหน้านายคุณากร ว่าแต่ทำไมคุณพ่อนี่ เก๊กขรึมจังเลย กอดรางวัลไว้แน่นไม่ปล่อยอีกแน่ะ อิอิ แล้วจะรอติดตามชมผลงานเรื่องต่อไปนะคะ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 30 เม.ย. 49 18:31:47 A:124.120.203.35 X: TicketID:117619 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สารภาพรักกันเสียที เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 30 เม.ย. 49 18:52:33 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^_____^ จากคุณ : Bangkokian - [ 30 เม.ย. 49 18:53:43 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ++ อิอิ ^^ ++ จบอย่างมีความสุข  น่ารักมากๆ ++ อิจฉาพี่อุนจังมีพ่อและพี่ชายที่หวงขนาดนี้  อยากมีพี่ชายกะเขามั้งอ่า ++ แหะๆ  อยากอ่านเรื่องของแพรดาวเร็วๆ จังเลยค่ะ จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng) - [ 30 เม.ย. 49 19:10:33 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เย้ๆๆ ในที่สุดก้อลงเอยด้วยดี จากคุณ : arika chun - [ วันแรงงาน 01:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อู้งานอ่านรวดเดียวเลยเน้อ น่ารักจังเลยค่ะ ครอบครัวนางเอกน่ารัก แพรดาวก็น่ารัก พระเอก-นางเอกก็น่ารัก อ่านไปอมยิ้มไป อิอิ เป็นพี่ พี่ก็โหวดให้เพราะซัดเจ้าบ้านั่นเหมือนกันนะ 555 ((รู้สึกว่าจะออกแนวโหด ฮี่ๆๆๆ)) ^^ จากคุณ : Clear Ice - [ วันแรงงาน 11:17:45 ]

ความคิดเห็นที่ 22 HAPPY ENDING ...YEHHHHHH!!!!! จากคุณ : sasatorn - [ วันแรงงาน 14:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 23 จบซะแล้ว น่ารักดีค่ะ แต่ไอ้พี่ทุเรศนั่นน่าจะโดนมากกว่าหน่อยนะคะ ยังไม่สะใจเลย ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ วันแรงงาน 15:02:10 ]

ความคิดเห็นที่ 24 มาขอปูเสื่อไว้ก่อนนะคะ ^ ^" ------------------------------- พี่จีน่ารัก  ^ ^  ..รออ่านเรื่องของรันกับแพรดาวอยู่นะคะพี่โรส แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 49 18:38:33 จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ วันแรงงาน 15:48:15 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โรสจ๊ะ ไม่มีหนุ่มๆให้กระชุ่มกระชวยก็ยังดีกว่าเรานะ ของเราเนี่ย มันมาเป็นเจ้าของฟาร์มเลี้ยงงูเลยอ่ะ แถมบางคนก็ไม่น่าไว้ใจ ด้วย แต่ยังไงฝึกงานเสร็จแล้ว ไปหาไรกินกันดีกว่า ไปดูหนังด้วย แก้เซ็ง จากคุณ : oreocream - [ วันแรงงาน 17:24:40 ]

ความคิดเห็นที่ 26 จบแล้วๆ เย้ๆ คอยชะเง้อชะแง้ตั้งนานว่าเมื่อไหร่หนอจะมาสักที จากคุณ : บัวหิมะ (losmy) - [ วันแรงงาน 18:13:35 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาอ่านแบบรวดเดียวจบ โชคดีอะไรอย่างนี้ ไม่ต้องรอ โหวตให้อุน-คนสวยแรงเยอะ-ด้วยเช่นกันค่ะ จะรอเรื่องหน้านะคะ จากคุณ : ธาราฝัน - [ 2 พ.ค. 49 00:36:26 ]

ความคิดเห็นที่ 28 น่ารักจังเลยคร๊าบ มีพ่อน่ารัก พี่ก็น่ารัก แถมพี่จีก็น่ารัก ไม่บอกว่าอิจฉามากก็ไม่รู้จะพูดยังไงแย้วววววว จากคุณ : an_an_ant - [ 2 พ.ค. 49 13:24:56 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เข้ามาโหวตให้น้องอุนที่ซัดไอ้หมอนั่นงับ จากคุณ : wayo (wayo) - [ 2 พ.ค. 49 14:02:03 ]

ความคิดเห็นที่ 30 หนุก หนุก หนุก น่ารัก น่ารัก น่ารัก โรสจ๋า!! หาแบบพี่จีให้เราคนดิ...นะนะนะ จากคุณ : ลิตเติ้ล_คิวปิด - [ 2 พ.ค. 49 17:39:40 ]

ความคิดเห็นที่ 31 น่ารักค่า... หวานเชียวว ชอบคุณพ่อจริงๆ รักลูกแต่แอบเก๊กด้วย จากคุณ : ยัยแก้มป่อง ^^ - [ 2 พ.ค. 49 22:31:30 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ค่อยยังชั่ว ได้ตั้นหน้าไปทีสองที  คุณพ่อน่ารักจัง จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ วันฉัตรมงคล 17:47:10 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ตามอ่านจนจบแระครับ... ซึ้งๆ น้ำตาซึม อิอิ ^^ ป.ล.อ่านแล้วได้อารมณ์ร่วมมากๆ ครับ ตอนที่ชกกันน่ะ ฮ่าๆๆ จากคุณ : OgaRyu - [ 13 พ.ค. 49 11:44:13 ]

ความคิดเห็นที่ 34 มาตามเก็บทีหลังค่า... ยังน่ารักเหมือนเดิม... หุหุ..  เดี๋ยวจะไปอ่านเรื่องต่อไปค่า.. จากคุณ : Z@_leng - [ 17 มิ.ย. 49 18:50:46 ]