“คุณอยากรู้จักเมือง Z เหรอ ?
ฉันจะอธิบายให้คุณฟังอย่างไรดีเกี่ยวกับเมืองที่ไม่มีชื่อปรากฎอยู่บนแผนที่   เอาเป็นว่าคุณเคยเจอเมืองไหนที่คุณรู้สึกว่ามันเป็นเมืองที่แย่ที่สุดไหม  ที่เมือง Z แย่ยิ่งกว่านั้น
สาเหตุหนึ่งคงมาจากเมือง Z เป็นกองขยะขนาดใหญ่   คุณมาจากไหนล่ะ”


“อ๋อเมือง F ที่นั่นดีทีเดียวนะ   ฉันว่ามันน่าอยู่กว่าเมือง A เสียอีก   ถึงแม้ว่าจะไม่หรูหราเท่าแต่ก็ดูมีชีวิตชีวามากกว่า  

แล้วคุณเคยแปลกใจไหมว่าทำไมเมืองที่คุณอยู่มันถึงสะอาดได้ขนาดนั้น  ขยะมันหายไปไหนหมด   คำตอบก็คือที่นี่ไงล่ะ

คุณมาใหม่คุณก็คงรู้สึกว่ากลิ่นที่นี่มันตลบอบอวลใช่ไหม  แต่ไม่เป็นไรหรอกนานไปเดี๋ยวคุณก็ชินเอง   แรกๆคุณอาจรังเกียจมันแต่นานๆไปคุณจะรู้ว่ามันจำเป็นกับชีวิตคุณ

อย่างแรกคุณสามารถหาอาหารได้จากที่นี่   ทั้งอาหารที่เหลือของคนอื่น   ทั้งหนู   เรากินแทบทุกอย่างที่มันกินได้   เว้นแต่เนื้อมนุษย์ด้วยกันเอง  

แต่ก็มีคนบางจำพวกนะที่กินเนื้อมนุษย์เราเรียกพวกเธอว่าโลทูร่า   ถ้ายังไม่อยากตายก็อย่าไปยุ่งกับพวกเธอเชียว  

แต่ไม่แน่หรอกวันหนึ่งคุณอาจจะเดินไปหาพวกโลทูร่าเหมือนกับหลายๆคน   ที่นี่ความตายแทบจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับพวกเรา  

ทันทีที่คุณก้าวเข้าเขตกำแพงเมืองZ   ตามกฎหมายจะถือว่าคุณตายแล้ว  เพราะที่นี่ถ้าคุณไม่ฆ่าตัวตายคุณก็ถูกคนอื่นฆ่า  

นอกจากคุณจะยอมรับชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายได้   คุณก็อยู่ที่นี่ได้

อย่างที่สอง  เสื้อผ้าและพวกของใช้ต่างๆคุณก็สามารถหาได้จากกองขยะเช่นกัน   ถ้าคุณโชคดีคุณอาจจะเจออะไรที่พิเศษก็ได้
 
คุณเห็นซากตึกปรักหักพังเก่าๆที่บังแดดหลบฝนพวกนั้นไหม   มันเต็มหมดแล้ว   คุณสามารถนอนตรงไหนก็ได้ตามที่คุณต้องการเพียงแต่ว่าคุณต้องแน่ใจว่าที่ตรงนั้นยังไม่มีเจ้าของ

ที่คุณเห็นว่าเมืองZมีคนอยู่พอสมควรทั้งๆที่มันควรจะเป็นเมืองร้าง  ก็เพราะที่นี่มีสมาชิกใหม่อยู่เสมอ   บางคนก็เกิดที่นี่   บางคนก็มาจากที่อื่น  

ฉันไม่รู้หรอกว่าใครจะน่าสงสารกว่ากันระหว่างคนที่เคยอยู่อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี   แล้วอยู่มาวันหนึ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด   กับคนที่ตลอดทั้งชีวิตไม่เคยพบเจอสิ่งที่ดีๆเลย

เด็กที่เกิดที่นี่น่าสงสาร   พวกเขาไม่เคยแม้แต่จะมีตัวตนสำหรับโลกภายนอกด้วยซ้ำ   ฉันไม่แปลกใจเลยที่แม่ส่วนใหญ่เลือกที่จะไม่ให้ลูกเกิดมา  

แต่ถึงพวกเขาจะเลือกอีกทางก็มีเด็กอยู่ไม่กี่คนหรอกที่มีชีวิตรอดจากการทำคลอดตามยถากรรม   ยิ่งเด็กที่มีชีวิตรอดจนเติบใหญ่ยิ่งเหลือน้อยเต็มที  

แต่ยังไงก็มีเด็กเกิดทุกวันนั้นแหละ   เพราะมนุษย์ผสมพันธ์ไม่เป็นฤดูกาล

บางคนก็สมควรถูกส่งมาที่นี่จริงๆ   แต่หลายๆคนก็แค่ขัดผลประโยชน์กับผู้มีอำนาจ   ไม่เคยมีความยุติธรรมหรอกไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ตาม   อดีตประธานาธิบดีก็ยังถูกส่งมาที่นี่เลย  

แต่ยังไงก็ตามฉันก็เชื่อว่าไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่มีความผิดมากพอที่จะถูกส่งมาที่นี่   ที่ซึ่งนรกยังน่าอยู่เสียกว่า”


“ไฟฟ้า  น้ำประปา  โรงพยาบาล  โรงเรียน  โรงพัก  หรืออะไรก็ตามที่คุณถามถึง  ฉันไม่ยินชื่อพวกนี้มานานมากแล้ว   ถ้าคุณไม่ถามถึงฉันคงลืมไปแล้วว่าโลกข้างนอกมันมีของพวกนี้อยู่

คุณเห็นกำแพงสูงที่ล้อมรอบเมืองนี้อยู่ใช่ไหม  อย่าแม้แต่จะไปแตะต้องมัน  เค้าปล่อยไฟฟ้าแรงสูงตลอดเวลา  เด็กที่ซุกซนกับคนหนุ่มสาวที่ใฝ่ฝันถึงโลกภายนอกจบชีวิตที่ริมกำแพงนั่นมามากต่อมากแล้ว

ที่นี่เวลาหนาว  ลมหนาวก็พัดเย็นยะเยียบราวกับจะให้ความเย็นกรีดแทงทุกสิ่งที่มันพัดผ่าน   เวลาร้อน  ลมร้อนก็แผดเผาทุกสิ่ง   ถ้าคุณอยากอยู่รอดคุณก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพอากาศอันโหดร้ายทารุณนี้ให้ได้

เท่าที่คุณควรรู้ฉันก็บอกให้คุณรู้หมดแล้ว  สิ่งต่างๆนอกจากนี้คุณก็ไปหาเอาเองนะ  ขอให้คุณโชคดี”


“คุณกวาดตามองไปรอบๆสิ   ถ้าคุณสังเกตคุณก็จะเห็นว่าที่นี่คนส่วนใหญ่ใช้ชีวิตอยู่คนเดียว   อยากรู้ไหมว่าทำไม   เพราะการที่คนเราต้องสูญเสียคนที่เรารักคนแล้วคนเล่ามันเจ็บปวดเกินไป  

ฉันเคยมีเพื่อนรักที่นี่คนเดียวและการสูญเสียเพียงแค่ครั้งเดียวก็มากพอสำหรับฉันแล้ว   ขอบคุณที่อยากเป็นเพื่อนกับฉันแต่ฉันคงรับไว้ไม่ได้หรอก”


“ทำไมเพื่อนรักฉันถึงตายเหรอ   เธอตายด้วยเหตุผลโง่ๆที่เธอเรียกว่าความรัก  เธอเคยเป็นเจ้าหญิงของโลทูร่า”


“ใช่  โลทูร่าที่เป็นมนุษย์กินคนนั้นแหละ  แต่เธอไม่เหมือนพวกนั้น  เธอไม่เหมือนพวก     โลทูร่าคนอื่นๆ    เธอไม่ฆ่าคน  เธอไม่กินเนื้อคน   แล้วพวกเขาทำยังไงกับเธอรู้ไหม  พอแม่เธอตายพวกเขาก็โยนเธอออกมา

ฉันว่าเธอสวยนะ   แม้จะอยู่ในสภาพที่สกปรกมอมแมมก็ตาม  แต่ในเมืองนี้เราจะพบเห็นคนที่ดูสะอาดสะอ้านกันสักกี่คนเชียว  คุณดูดีเพราะคุณมาที่นี่วันแรก  แต่อีกสองสามวันคุณก็จะไม่เป็นอย่างนี้แล้ว

ถ้าเธอไปรักคนอื่นพวกเขาคงรักเธอได้ไม่ยาก  แต่บังเอิญเธอไปหลงรักหุ่นยนต์   แล้วก็ไม่ใช่หุ่นยนต์ธรรมดาแต่เป็นเครื่องจักรสังหาร  ฉันพร่ำบอกเธอเป็นล้านๆครั้งว่ามันเป็นไปไม่ได้  แต่ความรักก็ทำให้คนมืดบอดเสมอ

ถ้าคุณรู้จักเธอคุณจะพบว่าเธอเป็นคนพิเศษจริง  ถ้าใครสักคนจะเกิดมาเพื่อเป็นเจ้าหญิงก็เธอนั่นแหละ  แต่ไม่ใช่เจ้าหญิงของพวกโลทูร่านะ  เธอดีเกินไปที่จะเรียกเธอว่าเป็นพวกโลทูร่า

เธอจะไปหาเขาทุกวัน  นั่งมองหน้าเขา  พูดคุยกับเขาเพื่อที่เขาจะไม่พูดอะไรกับเธอและทำราวกับว่าเธอไม่ได้อยู่ตรงนั้น  เขาเป็นความสุขที่สุดของเธอ  

วันแรกที่เขาแค่เหลือบตามามองเธอ   เธอกระโดดด้วยความดีใจตลอดทางมาหาฉัน

พออยู่กับเธอที่นี่ก็ไม่เลวร้ายอย่างที่มันเคยเป็น  มีสายลมแห่งความสุขหมุนวนอยู่รอบๆตัวเธอ  เธอทำให้คนที่อยู่ใกล้ๆพลอยมีความสุขกับเธอไปด้วย  

ประกายตาระยิบระยับมันหาได้ยากมากเลยที่นี่   แต่มันปรากฎที่ดวงตาของเธอตอนเธอมีความรัก

บางครั้งฉันยังอยากให้เธอสมหวัง  ฉันเอาใจช่วยในสิ่งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้  

แต่ที่นี่มีความหวังเกิดขึ้นน้อยครั้งกับน้อยคน   ฉันไม่อยากจะทำลายมัน   บางทีฉันเชื่อจริงๆนะว่าต่อให้เป็นหุ่นยนต์ที่ไร้หัวใจอย่างเขาก็อาจจะรักเธอบ้างก็ได้

ประโยคแรกที่เขาพูดกับเธอก็คือ  “อย่ามายุ่งกับผม”   ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะเสียใจ  ถ้าเป็นฉันก็คงจะโกรธ  แต่นี่เป็นเธอ  เธอก็เลยดีใจว่าเขายอมพูดกับเธอแล้ว  

หลังจากนั้นก็มีอีกหลายทีที่เขาลืมตัวพูดกับเธอ  เธอมีความพยายามอย่างเหลือล้นในเรื่องของเขา  ถ้าเป็นฉัน  ถ้าเป็นคนอื่นคงถอดใจไปนานแล้ว

หลังๆเธอหายไปอยู่กับเขานานขึ้น  บ่อยขึ้น  ฉันยอมรับว่าฉันเหงา  แต่ในเมื่อเพื่อนมีความสุข  ฉันจะทำอะไรได้  โดยเฉพาะเมื่อฉันคิดว่าถ้าใครสักคนในเมือง Z สมควรมีความสุขก็คงเป็นเธอ
 
แต่ความจริงมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น  เมื่อฉันไปหาเธอและพบเธอนอนตายจมกองเลือดข้างๆไอ้หุ่นยนต์บ้านั่น  ฉันโมโหจนตัวสั่นวิ่งเข้าไปร่างกอดเธอ  แล้วถามมันว่า “ทำไม”  

ฉันมองร่างที่ไม่ไหวติงในอ้อมกอดฉัน   ให้ตายเถอะ!  หน้าตาเธอยังมีความสุขอยู่เลย

มันตอบว่า “ ผมไม่ได้ตั้งใจ  ผมเตือนเธอแล้ว  แต่เธอไม่ฟัง”

“เธอทำอะไร  แกถึงต้องฆ่าเธอ”

“เธอกอดผม”

“นี่แกจะบอกฉันว่าแกฆ่าเธอ  เพราะเธอกอดแกงั้นเหรอ”

“ผมไม่ได้ตั้งใจ  ผมถูกโปรแกรมมาอย่างนั้น  ผมเป็นหุ่นยนต์สังหาร  ใครถูกตัวผม  ผมถูกตัวใคร  ผมก็ต้องฆ่าคนนั้น”

ฉันเงียบไปนาน  ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรให้สาสม  รู้ว่าด่าไปมันก็ไม่รู้สึก  คนที่ยิ่งเจ็บปวดกับคำพูดของฉันจะเป็นฉันเอง   ฉันก้มลงมองใบหน้าที่สวยงามของเธออีกครั้ง

“แกเคยรักเธอบ้างไหม”

“ผมอยากจะรักเธอ  ถ้าผมถูกโปรแกรมให้รักเป็น  ผมคงรักเธอไปแล้ว”

อาจเป็นเพราะคำพูดประโยคนั้นที่ทำให้ฉันวางร่างเธอไว้ตรงนั้น    ฉันคิดว่าเธอคงอยากให้ฉันปล่อยให้เธออยู่ข้างๆคนที่เธอรัก   ฉันถึงไม่เอาร่างเธอไปฝังอย่างที่ฉันควรจะทำ  

อย่างน้อยมันก็นั่งอยู่ตรงนั้นตลอด  มองดูเธอตลอด   จนถึงทุกวันนี้มันก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ลุกไปไหน  แม้ว่าร่างเธอจะเน่าเปื่อยไปนานแล้วก็ตาม   ฉันคิดว่ามันคงเสียใจ  และบางทีฉันคิดว่ามันอาจจะรักเธอ

หวังว่าคุณคงเข้าใจเรื่องที่ฉันไม่อาจเป็นเพื่อนกับคุณได้   เพราะฉันคงหัวใจสลายอีกครั้งถ้าวันหนึ่งคณเกิดไปหลงรักหุ่นยนต์บ้าๆสักตัว   ขอให้คุณโชคดีและลาก่อน”