ความคิดเห็นที่ 1 เขาบีบต้นแขนฉันหนักๆ ก่อนจะพลิกร่างฉันให้หันกลับมาประจันหน้ากับเขา “แต่เรารักกัน... เราต่างก็รู้กันดีอยู่แก่ใจไม่ใช่หรือไง?” “แล้วคนที่เขารักเราล่ะ คิดเหรอว่าเขาจะไม่รู้สึกรู้สมอะไรถ้าหากเขารู้ว่า ในระหว่างที่เขา ไว้ใจเราขนาดนี้... แต่เรากลับทำสิ่งที่เรียกว่า ‘หักหลัง’ เขาไปแบบนั้น” เขาสะอึกกับการย้อนของฉัน และก่อนที่เขาจะโต้ตอบอะไร โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดัง ขึ้น และในช่วงดึกดื่นแบบนี้ คงจะไม่มีใครอื่นโทรหาเขาหรอก ถ้าไม่ใช่ ภรรยาของเขา... ฉันมองหน้าเขา... เขามองหน้าฉัน... ฉันถอนใจกับท่าทีลังเลของเขา ก่อนที่จะเดินไปหยิบโทรศัพท์นั้นมายื่นให้กับเขาเสียเอง “รับเสียเถอะ เมียของนายโทรมานะ” เขาทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก “แต่ฉันไม่อยากรับ...” เสียงโทรศัพท์ยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน ฉันไม่รอให้เขาทำท่าลังเลต่อไป โทรศัพท์มือถือของเขาถูกยัดเข้าไปในมือ พร้อมกับฉันที่เอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียง เฉียบขาด “รับซะ ไม่อย่างนั้น... ก็ไม่ต้องมาพูดกันอีก” เพียงแค่นั้นเขาก็จำใจกดปุ่มรับสาย ก่อนจะเดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่เฉลียง โดยที่ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ฉันมองภาพเขาคุยโทรศัพท์อยู่ด้านนอกพลางคิดกับตัวเอง บางที... มันคงจะหมดเวลา ระหว่างเขากับฉันแล้วก็ได้ แม้ว่าใจจริงแล้วตอนที่เขาเอ่ยว่าจะหย่ากับภรรยาจะทำให้ ส่วนลึกในใจของฉันลิงโลดก็ตาม... แต่ภรรยาของเขาไม่ได้ทำอะไรผิด... ฉันเองต่างหากที่ผิด ผิดที่ไม่เข้มแข็งพอที่จะหักห้ามใจตัวเองได้ และปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปกับความสุข บนบาปที่ก่อตัวเพิ่มมากขึ้นในใจ ฉันควรจะยุติทุกสิ่งทุกอย่าง และกลับไปเผชิญโลกแห่ง ความเป็นจริงเบื้องหน้าที่มีคนกำลังรอฉันอยู่... ถึงแม้ฉันจะไม่ได้รักเขามากเหมือนอย่าง ผู้ชายคนนี้ก็ตาม เขากลับเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ฉันไม่คิดจะไต่ถามว่าเขาคุยกับ ภรรยาเรื่องอะไรบ้าง แต่เมื่อเขากลับเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉัน แสงไฟสลัวจาก โคมไฟหัวเตียงทำให้ฉันเห็นรอยวาววามในดวงตาของเขา... เขากำลังจะร้องไห้... “เกิดอะไรขึ้น?” ฉันเอ่ยถามพลางยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าที่สากระคายด้วยไรเคราของเขา เขาซบหน้ากับฝ่ามือของฉัน ก่อนจะดึงร่างฉันมากอดไว้แน่น “แจงโทรมาบอกว่าจะกลับก่อนพวกที่บริษัท เพราะรู้สึกไม่ค่อยสบาย” น้ำเสียงของเขา พร่าสั่นเกินกว่าจะทำให้ฉันเชื่อได้ว่าจะมีเหตุผลเพียงแค่นั้น ฉันดันร่างตัวเองออกห่างเล็กน้อย และใช้มือประคองใบหน้าเขาไว้ “บอกฉันมาตามตรงเถอะ อย่าปิดบังเอาไว้เลย” มีแววลังเลอยู่ในสายตาของเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะตัดสินใจบอก “แจงรู้สึกไม่สบายก็เลยไปให้หมอตรวจ ผลปรากฏว่า... เธอท้อง” ฉันรู้สึกได้ว่าเลือดในกายไหลย้อนกลับหลังจากได้ยินในสิ่งที่เขาพูด ความรู้สึกผิดบาป ในใจมีมากขึ้นเป็นทวีคูณ “เราจะทำยังไงกันดี?” เขาเอ่ยถามฉันราวกับคนสิ้นหวัง มือทั้งสองข้างที่โอบกอดร่างฉัน ไว้เมื่อครู่ตกลงข้างตัว แล้วเขาก็ทรุดตัวนั่งลงบนเตียง “ฉันว่า... มันคงถึงเวลาแล้วล่ะที่เราจะต้องกลับไปยอมรับความจริงว่า ระหว่างเรามัน เป็นไปไม่ได้” ฉันเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผิดกับในใจของฉันที่ปวดร้าวราวกับ โดนฉีกกระชากเป็นริ้วๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยแววตาตัดพ้อทันทีที่ฉันพูดจบ ฉันอุทานเบาๆ เมื่อเขากระชาก ร่างฉันให้ล้มลงบนเตียง และเข้าก็เคลื่อนร่างขึ้นคร่อมทับ “ทำไมถึงพูดแบบนี้... ทำไมถึงไม่ยอมสู้ด้วยกันล่ะ?” เขาเอ่ยตัดพ้อฉัน ฉันถอนใจ “สู้ไปแล้วได้อะไร ในเมื่อไม่ว่าผลมันจะเป็นยังไง ต่างฝ่ายต่างก็เจ็บด้วยกัน ทั้งคู่ ถ้าหากเราปล่อยให้มันจบลงตอนนี้ไม่ดีกว่าหรือไง” เขานิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะซบหน้ากับซอกไหล่ของฉัน ไหล่หนาไหวสะท้านพร้อมกับ เสียงสั่นพร่าด้วยความปวดร้าวในใจของเขาดังข้างหูฉัน “ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับชีวิตคนเราแบบนี้” ฉันโอบแขนปลอบเขาแม้ว่าตอนนี้ฉันจะรู้สึกไม่ต่างกันเลยก็ตาม “เมื่อมีเริ่มต้นมันก็ต้องมีจุดจบ... เรื่องระหว่างเรามันก็แค่เริ่มต้นช้า และจบลงเร็ว แต่ไม่ ว่าจะยังไง ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป ทั้งนายและฉันต่างก็มีหน้าที่ที่จะต้องรับผิดชอบ ถ้าหากเราเห็นแก่ตัว คนอื่นๆ ที่อยู่เบื้องหลังจะเดือดร้อน รู้มั้ย?” ฉันเอ่ยทั้งที่น้ำตานอง หน้า เขาผละจากซอกไหล่มาจ้องมองใบหน้าของฉัน “แต่ฉันไม่อยากให้ถึงเวลานั้นเลย... อยู่ที่นี่กับฉันเถอะนะ” ฉันไม่ได้ให้คำตอบแก่เขา แต่ก็ฝืนยิ้มทั้งน้ำตา “ฉันรักนายนะ” เขาคงเข้าใจว่าสิ่งที่ฉันพูดไปเหมือนกับการตอบรับคำขอร้อง เขาจูบซับน้ำตาก่อนจะเอ่ยตอบ “ฉันก็รักเธอ” แล้วริมฝีปากของเขาก็เคลื่อนเข้ามาปิดริมฝีปากของฉัน... ร่างกายของเราตอบสนองต่อกันและกันอย่างคุ้นเคย เราสัมผัสกันทุกตารางนิ้วบน ร่างกายของกันและกัน บรรเลงบทรักให้เนิบช้าแต่ว่าหวามไหวราวกับจะให้มัน ประทับตราตรึงเข้าไปในจิตใจเบื้องลึกอย่างไม่มีวันลืม ทุกสัมผัส ทุกการขยับเขยื้อน ทำให้ฉันต้องเผลอร้องด้วยความรัญจวนใจนับครั้งไม่ถ้วน เช่นเดียวกับเสียงแหบพร่า ของเขาที่กระซิบบอกคำรักกับฉันแทบจะทุกสัมผัสที่เขาแตะต้อง เมื่อมันมีเริ่ม... ก็ต้องมีจบ... ฉันยกมือไล้ใบหน้าคนที่กำลังหลับสบายอยู่ข้างกายฉัน ณ เวลานี้ ตั๋วเครื่องบินที่จะออก บินในอีกสองชั่วโมงนี้นอนนิ่งอยู่ในกระเป๋าเดินทางของฉันแล้ว... มันเป็นการเตรียมการล่วงหน้าที่ฉันเองก็แปลกใจว่าทำไมมันช่างประจวบเหมาะกับ เหตุการณ์ตอนนี้นัก แต่มันก็ช่วยทำให้ฉันตัดสินใจจะไปจากเขาได้ง่ายขึ้น แม้ว่าจะ เจ็บปวดหัวใจเจียนตายก็ตาม ฉันขยับออกจากอ้อมแขนของเขาแผ่วเบา แล้วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาเขียนอะไร บางอย่างแปะไว้ตรงกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะจัดการแต่งตัวอย่างเงียบเชียบที่สุด เท่าที่จะทำได้ ฉันหันไปมองร่างใหญ่ของเขาที่นอนหลับอยู่บนเตียงอีกครั้ง ก่อนจะตัดใจยกกระเป๋า เดินทางใบขนาดกลางออกจากห้องไป ฉันเหลือสิ่งสุดท้ายที่ให้กับเขาเพียงแค่ข้อความ สั้นๆ ที่ทิ้งไว้ให้กับเขาและน้ำตาที่รินไหลด้วยความเศร้าใจ ฉันรู้ดีว่าการที่ฉันจากเขาไป ครั้งนี้ ฉันจะจากเขาไปตลอดกาล... ************************ ‘ความรับผิดชอบยิ่งใหญ่กว่าความรัก...’ ผมนั่งมองข้อความสั้นๆ ที่อยู่บนกระดาษแผ่นนั้น ที่เธอทิ้งไว้ให้กับผมเมื่อหลายปีก่อน... ในวันนั้น...ทันทีที่ผมตื่นมาแล้วไม่พบแม้แต่เงาของเธอ ผมแทบจะคลั่งหลังจากได้อ่าน ข้อความที่แปะไว้กับกระจก ผมยอมรับว่าตัวเองเห็นแก่ตัวมากแค่ไหนในช่วงนั้น ผมยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ได้ อยู่กับเธอ ยอมคิดแม้กระทั่งจะหย่ากับเมียเพื่อได้อยู่กับเธอ ผมพยายามเหนี่ยวรั้งเธอไว้ ทุกวิถีทาง แต่สุดท้าย... เธอก็เลือกที่จะเดินไปจากผมเอง... แม้ว่าเป็นสิ่งที่เจ็บปวดเจียนตาย... แต่ผมก็ต้องยอมรับมัน เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เธอเลือกแล้ว ผมทำใจไม่ได้ในช่วงแรกที่เธอจากไป... หากแต่นานวันเข้า... หัวใจของผมก็เริ่มเฉยชา จนภรรยาผมก็รู้สึกผิดสังเกต เธอซักถามผมบ่อยครั้ง จนในที่สุด... ผมก็ตัดสินใจเล่าให้ เธอฟังความจริงที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันหนึ่ง เมื่อสองปีหลังจากเหตุการณ์นั้น... ภาพของแจงที่นั่งฟังด้วยท่าทีสงบนิ่ง หากแต่น้ำตาไหลนองหน้าด้วยความเสียใจยังติด ตาผมมาจนถึงทุกวันนี้... ‘แม้จะเจ็บปวดที่ความจริงแล้วพี่รักเขา แต่ฉันก็ดีใจที่พี่เลือกที่จะรับผิดชอบครอบครัว ของเรา’ เธอเอ่ยหลังจากที่ผมเล่าจบ และผมเองก็ยังจำได้ดีว่าตัวเองร้องไห้มากแค่ไหนเมื่อเธอยอมให้อภัยผู้ชายเลวๆ อย่าง ผม แม้ผมจะไม่ได้รักแจงมากอย่างเธอคนนั้น แต่ผมก็เต็มใจที่จะรับผิดชอบครอบครัวที่ ผมสร้างขึ้น โดยปล่อยให้ช่วงเวลานั้นเป็นเพียงความทรงจำไป ผมเพิ่งรู้ว่าเธอพูดถูกเกี่ยวกับความรับผิดชอบที่เราต้องทำต่างกันไป เพราะถ้าหากเราทั้ง คู่ตัดสินใจอย่างเห็นแก่ตัว ความรู้สึกผิดบาปคงจะตามมาหลอกหลอนใจของเราไป ตลอดชีวิต และสุดท้าย...ชีวิตก็จะหาความสุขไม่ได้อีกต่อไป แม้ว่าผมจะไม่มีความสุขที่ได้อยู่เคียงคู่กับเธอ แต่ผมก็หันไปหาความสุขด้านอื่นด้วยการ ดูแลครอบครัวของผม ลูกสาวของผมกำลังจะโต... และภรรยาของผมกำลังจะมีลูกคนที่ สอง และผมก็โชคดีที่ภรรยาผมเป็นคนเข้าใจอะไรในทางที่ดี เธอไม่เคยพูดถึงเรื่องนั้น อีกเลย เช่นเดียวกับผมที่ทำราวกับว่าเรื่องราวในตอนนั้นเป็นเพียงนิทาน... เพียงแต่นิทานเรื่องนี้ไม่ได้จบลงที่ความสุขสมหวังของเจ้าชายและเจ้าหญิงอย่างที่ ควรจะเป็น... เพราะผมไม่ใช่เจ้าชาย และเธอก็ไม่ใช่เจ้าหญิง... ผมเป็นผู้ชายที่มีเมียแล้ว และเธอก็เป็นผู้หญิงที่กำลังจะแต่งงานกับชายอื่น เราต่างก็ เลือกทำในสิ่งที่ถูกต้องมากกว่าจะเลือกทำในสิ่งที่เราต้องการ และสุดท้าย... เรื่องระหว่างเราก็กลายเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านเข้ามา และผ่านเลยไป ... “พ่อจ๊ะ ได้เวลาเตรียมเค้กวันเกิดให้ลูกแล้วนะ” เสียงตะโกนจากประตูห้องทำงานฉุด ผมให้หลุดออกจากภวังค์ความคิด “จ้าๆ เดี๋ยวจะไปแล้วจ้า” ผมหันไปบอกภรรยาที่เริ่มดูอุ้ยอ้ายขึ้นด้วยอายุครรภ์ใกล้ ถึงกำหนด “นั่นอะไรน่ะพ่อ?” แจงเอ่ยถามผมอย่างใคร่รู้ เมื่อเห็นกระดาษแผ่นนั้นวางอยู่บนโต๊ะ “ลองอ่านดูสิ” ผมเอ่ยพร้อมกับโอบร่างแจงไว้ในอ้อมแขน แจงมองข้อความเหล่านั้นแล้วอมยิ้ม ก่อนจะกอดผมตอบ “ขอบคุณนะพ่อ... ที่เลือกแม่” ผมยิ้มให้กับเธอ แล้วขยำกระดาษแผ่นนั้นทิ้ง ก่อนจะจูงมือภรรยาออกจากห้องทำงาน “ไปกันเถอะ...เดี๋ยวลูกจะรอ” ตอนนี้ผมเลือกแล้ว... ที่จะทิ้งอดีตให้มันอยู่เบื้องหลัง และทำวันนี้ให้ดีที่สุด และเธอคนนั้นของผม ก็คงจะกระทำในสิ่งเดียวกันอยู่แน่นอน... เมื่อรู้ว่ารักกันเมื่อสายเกินไป... สิ่งสุดท้ายที่เหลือไว้ก็เพียงแค่ร่องรอยความเจ็บปวด และความทรงจำ... The End จากคุณ : ตัว(Z) - [ 30 เม.ย. 49 15:14:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คุยกันท้ายเรื่องก่อนนะคะ รู้สึกแปลกๆ กันมั้ยคะว่า ทำไมอยู่ดีๆ ตัวZ ถึงคิดที่จะเขียน เรื่องแนวนี้ขึ้นมา... อันที่จริงเรื่องราวอย่างนี้พบเห็นได้ทั่วไปในสังคมบ้านเราค่ะ เพียงแค่ว่า เราเลือกที่จะรับรู้มัน หรือมองข้ามมันไป แต่ตัวZ อยากที่จะหยิบยก 'บางส่วน' มาเขียนเป็นเรื่องดูบ้างค่ะ สุดท้าย... ก็เลยกลายเป็นเรื่องสั้นขึ้นมาจนได้ จากกระทู้ที่แล้วหลายคนบอกว่า รับไม่ได้กับเรื่องที่จะเกิดขึ้น หลายคนก็บอกว่าสงสารทุกๆ ฝ่าย สำหรับตัวเองมองว่า ถ้าหากหักห้ามใจได้ตั้งแต่แรก เรื่องราวทั้งหลายก็คงไม่เกิดขึ้น ที่จะเกิดขึ้นก็คงจะเป็นแค่เพียงเพื่อนสนิทสองคนที่มาเจอกัน โดยบังเอิญแล้วก็แยกจากกันไป... แต่เมื่อเลือกที่จะทำตามใจตัวเอง ผลมันก็ออกมาเป็นแบบนี้... หวังว่าเรื่องราวแบบนี้คงจะไม่เกิดขึ้นกับคนที่อยู่ใกล้ตัวเรานะคะ ขอบคุณที่ทนอ่านนะคะ... คนอ่านค่ะ แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 49 15:22:53 จากคุณ : ตัว(Z) - [ 30 เม.ย. 49 15:16:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านจนจบแล้วทรมานใจจริงๆ เพียงแต่ถ้าผู้ชายยอมเผยความในใจมาก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินมาขนาดนี้ เพียงถ้ากล้าที่เอ่ยบอกว่ารัก (รู้แหละว่ามันคงยาก) เรื่องราวเลวร้ายที่สะทกสะเทือนใจคงไม่เกิดขึ้น T__T นั่งอ่านไปก็รู้สึกเจ็บปวดร่วมไปด้วย แต่ก็ดีแล้ว...ที่จบแบบนี้ จบที่การเลือก หน้าที่ ความรับผิดชอบ ... มากกว่าความรัก โรสลองคิดขึ้นมาได้อีกอย่าง ... ถ้าภรรยาของฝ่ายชายไม่ท้อง ... เรื่องนี้ยังจะจบแบบนี้ไหมคะ??? (ปล.แค่คิดเล่นๆน่ะ เหอๆ อินเกินไปหรือเปล่าน้ออ) จากคุณ : iNt_GaL - [ 30 เม.ย. 49 15:45:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รักแท้กินไม่ได้... ก็อย่างว่าแหละนะ ความรักอย่างเดียวไม่อาจทำให้คนสองคนอยู่ด้วยกันตลอดไปหรอก... แต่ฉันกลับมองเรื่องของสองคนนี้เป็นเพียงแค่ ความใคร่ กับความลุ่มหลงมากกว่าความรักว่ะ... ไม่รู้ดิ แต่ก็ดีแล้วล่ะ ที่รู้ตัวเองอย่างนี้  (อิอิ แอบเสียดายเหมือนกันนะเนี่ย) ว่าแต่... ยาหอมๆๆๆๆ เอื๊อก ลมสว้านตีขึ้น..... แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 49 21:25:38 จากคุณ : waidhaya - [ 30 เม.ย. 49 15:57:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ก็ถ้าเรื่องราวทำนองเดียวกันในสังคมจบลงแบบนี้ คงไม่กลายเป็น โศกนาฎกรรมความรักอย่างที่เห็นทั่วไปหรอกนะ ดีใจที่ว่าอย่างน้อย สำนึก ผิดชอบชั่วดี มันยังมีอยู่ในคนสองคน แม้ว่าจะสงสารคนที่ถูกรักน้อยกว่าก็ตามเถอะ เฮ้อ ไม่รู้เราอินเกินไปหรือเปล่า เหอๆ แต่ถ้าให้เลือก เกดเลือกความถูกต้องล่ะ (แต่อะไรมันวัดว่าสิ่งไหนถูกอะ - -") จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 30 เม.ย. 49 16:16:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เหอๆ...เศร้าจัง...เป็นมุมหนึ่งของความรักที่ไม่สมหวัง...ขอไปปาดน้ำตาก่อนนะ...งือๆๆ พูดไม่ออกเลย พี่ตัว Z เขียนได้เข้าถึงอารมณ์ ไม่งั้นยุ้ยคงไม่เศร้าถึงขนาดนี้หรอก ขอบคุณที่เขียนมาให้อ่าน และน้องรักคนนี้ก็ยินดีอ่านอย่างเต็มใจคับผม...รักคนเขียนค่า จากคุณ : YUI_MUNMOO - [ 30 เม.ย. 49 16:22:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านสองตอนรวดค่ะ ดีใจที่อย่างน้อย ทั้งสองฝ่ายก็ยังกลับตัวกลับใจได้ทัน สงสารแจงนะคะ รู้ทั้งรู้ว่าเค้ารักคนอื่น ยังต้องเข้าใจและยอมรับ อ่านแล้วถอนหายใจค่ะเรื่องนี้ เฮ้อ จากคุณ : TSURUGI - [ 30 เม.ย. 49 17:01:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่ได้อ่านงานกอล์ฟมานาน (ถ้าไม่นับไอ้ปีนเกลียวนั่นอะนะ) อยากบอกว่าเจ๊ว่าภาษาสำนวนไหลลื่นขึ้นจมเลย อ่านแล้วอินมากๆ ตอนแรกโรสมาบอกว่าเรื่องนี้เศร้า แต่แปลกที่พอมาอ่านแล้ว กลับไม่รู้สึกเศร้าเท่าไร (ทั้งๆที่เป็นคนเศร้าง่าย) เอาเป็นว่าแปลกดี แต่ก็ชอบนะ ชอบวิธีการบรรยายน่ะ จากคุณ : อุรัสยา - [ 30 เม.ย. 49 17:31:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านสองตอนรวดเหมือนกัน อืม...พูดยากอะ พี่รู้สึกว่า เราไม่สามารถตัดสินใครได้ ถ้าไม่ได้เป็นคนๆ นั้น แต่ก็ดีที่สองคนนี้ตัดไฟได้ก่อนจะลามอะนะ ปล. เป็นเด็กเป็นเล็ก ทำไมหัดเล่นกระต่ายจ๊ะ กร๊ากกกก ชิ่วๆๆ ฮัดชิ่วๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 49 18:22:48 จากคุณ : Clear Ice - [ 30 เม.ย. 49 17:42:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตัวสินใจถูกแล้วล่ะ แล้วแจงก็ทำถูกด้วย ที่ปล่อยให้มันผ่านไป จากคุณ : scottie - [ 30 เม.ย. 49 17:49:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 Such a sad story. จากคุณ : Bangkokian - [ 30 เม.ย. 49 18:20:23 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จบซะแล้วแฮะ... อ่านใหม่รวดเดียวแล้ว เฮ้อ อ่านแล้วรู้สึกเจ็บปวดยังไงไม่รู้หละ กอล์ฟ มันไม่เศร้านะ แต่เหมือนรู้สึกเสียดายมากกว่าที่ทำไมถึงเพิ่งจะมารู้ความจริงเอาป่านนี้ แต่ก็ดีใจนะที่ทั้งสองคนไม่ปล่อยให้อดีตเข้ามาครอบงำจนทำให้หลงลืมหน้าที่และความรับผิดชอบของตัวเองในปัจจุบัน (แต่ก็แอบคิดเหมือนกันนะว่าถ้าผู้หญิงไม่เป็นฝ่ายตัดผู้ชายจะอยากเลิกหรือเปล่า) บางทีเรื่องบางเรื่อง ถ้าไม่รู้เลยอาจจะดีกว่านะเนี่ย... จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 30 เม.ย. 49 19:16:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จะว่าเศร้าก็เศร้า แต่ช่วงขนกระต่ายลอยละล่องนั่น เหมือนภาวะ "เมา" มากกว่า "รัก" นะครับ แม้คนที่ "รัก" กันปานจะกลืนกิน มันก็ไม่ขนาดน้าน อุๆๆ เหมือนไหระเบิด เอ๊ย ภูเขาไฟระเบิดมากกว่า ดีแล้วที่ "ฉัน" ตัดสินใจทางนี้ ทั้งที่สงสาร แต่ก็นะ เหมือนอยู่กับอารมณ์ลวงๆ สู้เป็นเพื่อนรักกันไปจนตาย คงจะดีซะกว่า จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 30 เม.ย. 49 19:42:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 นาน ๆ จะชมกันสักที เขียนแนวนี้ก็ดีนี่นา แต่ถ้าจะเขียนอีก งวดหน้าอย่าลืมแจกยาดมด้วยนะ... จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 30 เม.ย. 49 19:57:37 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านแล้วร้องไห้ ไม่ใช่เพราะ 'สงสาร' แต่เพราะ 'โกรธ' แค้นจนน้ำตาไหล ยอมรับว่าคนแบบนี้ (หรือเลวร้ายกว่านี้) มีในสังคมให้เห็นทั่วไป แต่...เกลียด...จริงๆ ฮู่วววว (อินมากค่ะ เขียนได้เข้าถึงอารมณ์มากเลย ^__^) จากคุณ : ใจจุลินทรีย์ - [ 30 เม.ย. 49 20:54:47 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เศร้ามากเลยค่ะ แต่พออ่านจบก็สุขใจ ไม่งั้นต้องเป็นตราบาป ของคนทั้งสองไปตลอด เห้อๆๆ จากคุณ : sharine (sharine) - [ 30 เม.ย. 49 20:54:51 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มันคือความหลง.... ฮัดชิ้ววววววววววววววววววววว ปล. แค่ยาดมพอเหรอ แถมยาหอมด้วยน่าจะดีกว่านา อิอิ จากคุณ : จริง - [ 30 เม.ย. 49 21:00:17 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตอนแรกขี้เกียจล๊อคอินมาตอบ แต่เอาเหอะ... แง่มๆๆๆ ผิดไหมที่พี่จะบอกว่า ไม่ว่าอย่างไรก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่เป็นลูกผู้ชายอยู่ดี? อย่าให้เจ๊บรรยายเป็นข้อๆ เด๋วปี๊ดแตก...ฮา ><" จากคุณ : p_jung (P_JUNG_PIGLET) - [ 30 เม.ย. 49 21:34:10 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านแล้วมีความรู้สึกหลายอย่างปะปนกันค่ะ พูดไม่ถูกเลย ซึ้งคำนี้จริง ๆ "ความรับผิดชอบยิ่งใหญ่กว่าความรัก" จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 30 เม.ย. 49 21:44:15 A:124.120.203.35 X: TicketID:117619 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ดีที่ฝ่ายหญิงเข้มแข็ง เป็นฝ่ายหาทางออกให้โดยไม่ทำผิดไปมากกว่านี้ แต่ก็ยังสงสารแจงอยู่ดี ในชีวิตจริง ถ้าต้องอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเรา แต่จำใจอยู่กับเราเพราะความรับผิดชอบ จะมีความสุขมั้ยน้อ จากคุณ : nongwin - [ 30 เม.ย. 49 23:38:12 ]

ความคิดเห็นที่ 21 จะว่ากันมั้ยถ้าจะบอกว่า มันไม่ใช่ "ความรับผิดชอบยิ่งใหญ่กว่าความรัก" แต่มันคือการทำสิ่งที่ผิดพลาดให้ถูกต้องต่างหาก แม้ว่าจะทำอย่างไรมันก็ไม่มีวันถูกต้องได้ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำผิดไปมากกว่านี้ ถ้ามันเป็นค.รัก ต้องคิดถึงอีกฝ่ายมากกว่าค.ต้องการของตัวเอง แต่เขาคิดถึงตัวเองมากกว่าทุกสิ่ง นั่นไม่ใช่ค.รัก ส่วนฉันก็ไม่ได้คิดอะไรเลยต่างหาก ถ้าหากคิดสักนิด คงไม่มีค.ผิดพลาดเกิดขึ้น แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ฉันยังคงเป็นผู้ที่เข้มแข็งที่สุด ฉันกล้าที่จะตัดสินใจทำในสิ่งที่ถูกต้อง จากคุณ : หมูน้อยแก้มแดง - [ วันแรงงาน 18:38:03 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ดีใจที่ฝ่ายหญิงเป็นคนตัดใจไปเอง เพราะเป็นการทำสิ่งที่ถูกต้องมากๆๆ แต่ทำไมไม่รู้จักตัดใจตั้งแต่แรก รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ถูก เหมือนหักหลังเพื่อนผู้หญิงด้วยกันเอง ที่ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมสังคมไทยปัจจุบันมันมีเรื่องแบบนี้เยอะมากขึ้น ? เฮ้อ ....ผู้ชายดีๆมีแต่ในนิยายจริงๆด้วย p.s. ตอนนี้เห็นด้วยกับคุณระเบียบรัตน์มากๆ จากคุณ : chocolate-gateau - [ วันแรงงาน 23:47:14 ]

ความคิดเห็นที่ 23 จบแบบนี้ชอบจังเลยค่ะ นางเอกเข้มแข็งมากเลย . . "ความรับผิดชอบยิ่งใหญ่กว่าความรัก" เห็นด้วยนะกับประโยคนี้ ^^ จากคุณ : กบตัวกลม - [ 2 พ.ค. 49 01:20:43 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านแล้วรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าเศร้า แต่ทั้งคู่ก็ได้ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วล่ะ จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 2 พ.ค. 49 07:58:37 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ค่อนข้างจะเข้าใจดีว่าความรู้สึกแบบนี้เป็นยังไง เมื่อต้องเลือก ระหว่าง "ความรัก" กับ "ความถูกต้อง" ความถูกต้อง ควร มาก่อนความรัก แต่ความถูกต้องนั้นก็มาพร้อมกับความเจ็บปวดเหมือนกัน จากคุณ : an_an_ant - [ 2 พ.ค. 49 12:25:48 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อืมมม ถ้าภรรยาไม่มีเบบี้ ชีวิตจะหักเหยังไงหนอ เศร้านะ รักที่ไม่ลงตัวแบบนี้ ปล กระต่ายไอซ์น่ารักฟุ้ย ขาวอวบอ้วน เชียว กร๊ากกกก จากคุณ : bookmark - [ 2 พ.ค. 49 15:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ผู้หญิงนี่เข้มแข็งเนาะ ..เพื่อนสนิท.. ถึงจะอ่อนไหวในครั้งแรก ..ก็แหม.. มนุษย์อ่ะ แต่เห็นเวลาเธอตัดใจ เธอก็ทำได้เด็ดเดี่ยวเหมือนกันนะ ..คู่ชีวิต.. คงมีเจ็บ มีโกรธบ้างแหละเนอะ ..ทำกันซะขนาดนี้ แต่ถ้าจะรักษา"บ้าน"ให้เป็นบ้าน บางทีก้อต้องยอมหลับตาข้างนึงอ่ะ น้องคับ.. พี่ชอบเรื่องนี้อ่ะ จริงใจ ชัดเจน ..เยี่ยม จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 3 พ.ค. 49 11:10:41 ]

ความคิดเห็นที่ 28 นิยายก็ยังเป็นนิยายอยู่ดี ที่จะต้องนำเสนอด้านศีลธรรม แต่ในความเป็นจริงมีมากมายนักที่ไม่ใช่แบบนี้...เฮ้อ ความรักมันร้อน เผาหัวใจ กฏเกณฑ์ หรือ 'ของต้องห้าม' ยิ่งโหมไฟรักให้รุนแรงขึ้นจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง และมันจะเผาทุกอย่างให้มอดไหม้เป็นจุณ ไม่เว้นแม้แต่ตัวเอง... ดีที่มีคนตัดได้ และจากไปไกลเกินเอื้อม ไม่อย่างนั้นตัดได้คนเดียว แล้วยังอยู่ใกล้กัน คงจะยากยิ่งกว่าเดิม ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ^^ จากคุณ : peiNing - [ 3 พ.ค. 49 23:45:23 ]

ความคิดเห็นที่ 29 จากคุณ : burin piggypink - [ 4 พ.ค. 49 13:41:14 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ทิ้งไว้สองสามวัน... ไม่นึกว่าจะมีคนอ่านเยอะขนาดนี้นะเนี่ย (แหะๆ) เมื่อบ่ายแก่ๆ วันอาทิตย์ ปิยะรักษ์ เพื่อนเลิฟ โทร.มาหาตอนกำลัง งีบหลับเพราะฤทธิ์ยา ก็เลยได้คุยกันในประเด็นของเรื่องสั้นเรื่องนี้ ส้มมันบอกว่า เรื่องแนวนี้เป็นแนว Problematic (สะกดถูกป่ะนี่?) ไอ้ตัวZ ก็งงเป็นหมีตาแตกว่า พร้อบเบลมมาติก ที่ส้มว่านั่นเป็นยังไง... คุณเธอก็ตอบกลับมาแบบกระจ่างแจ้งว่า... "ก็สะกดคำว่า พร้อบเบลม แล้วเติม เอ - ที - ไอ - ซี ต่อท้ายน่ะแก" "......." (เอ่อ...ทราบแล้ว...แต่ว่ามันแปลว่าอะไรล่ะคะเพื่อน -____-') แล้วทีนี้คุณปิยะรักษ์ก็เลยร่ายยาวสามหน้ากระดาษเกี่ยวกับแนวการเขียน เรื่องประเภทนี้ ซึ่งตัวZ ซึ่งเป็นผู้ไม่มีการศึกษาก็ไม่เค๊ย...ไม่เคยรู้เลย ว่าเรื่องสั้นที่เพิ่งเขียนจบไปหมาดๆ จะเข้าข่ายประเภทนี้ด้วย สุดท้าย... บทสนทนาระหว่างปิยะรักษ์กับตัวZ ก็เอวังด้วยประการฉะนี้... ทีนี้... ขอพูดถึงเรื่องสั้นเรื่องนี้อีกหน่อย เห็นหลายๆ คนตอบกระทู้แล้วก็มีความคิดเห็นแตกต่างกันไป บางคนก็ว่า จบเศร้าจัง... บางคนก็ว่า ถ้าหากเมียพระเอกไม่มีลูก แล้วพระเอกจะตัดใจจาก นางเอกได้รึเปล่า? บางคนก็ว่า ไอ้ที่มันมีอยู่ในเรื่องไม่ใช่ความรัก แต่เป็นความหลง สรุปแล้ว... จริงๆ คนเขียนตั้งใจจะให้มันเป็นอะไรกันแน่... ถ้าตอบแล้ว อย่าเพิ่งมารุมประชาทัณฑ์หนูนะคะ T-T สำหรับเรื่องนี้ ถ้าใครมองว่ามันเป็นแบบไหน มันก็เป็นแบบนั้น นั่นแหละค่ะ เพราะตั้งใจไว้ตั้งแต่เขียนเรื่องแล้วว่า ตั้งแต่บรรทัดแรกจนถึงบรรทัดสุดท้าย คนอ่านต้องคิดไม่เหมือนกันแน่นอน อันนี้ ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคนที่อ่าน ตั้งแต่ต้นจนจบว่าคิดกับเรื่องแบบนี้ยังไง ซึ่งคำถามต่างๆ ที่ถามๆ กันมาหลังจากจบเรื่องนี้... เอาเป็นว่า... ขอไม่ตอบก็แล้วกันนะคะ แล้วแต่มุมมองของแต่ละคนค่ะ ^ ^' สำหรับตอนนี้ก็มาถึงช่วงตอบกระทู้กันแล้ว... (เปลี่ยนเข้าโหมดไร้สาระ ฮา...) น้องโรส นั่นสิ... ถ้าหากไม่ปล่อยให้มันสายเกินไปจนถึงขนาดนี้ ทุกอย่าง ก็คงจะไม่เกิดขึ้นหรอกเนอะ ^ ^ (คำถามสุดท้ายพี่ขอไม่ตอบนะจ๊ะ คิดเอาเอง หุๆ) กิฟท์ ถูกกกกกกกกกกกกก 'รักแท้กินไม่ได้ว่ะ' ปล. ไม่ต้องหายาดมหรอก ชั้นรู้ว่าแกอ่ะ ชอบกินกระต่าย อิ_อิ เกด สมมตินะเกด... สมมติว่า ถ้าหากนางเอกมีศีลธรรมในใจน้อยกว่านี้... พระเอกเห็นแก่ตัวมากกว่านี้... เกดว่าอะไรจะเกิดขึ้น? (หาเรื่องให้ชาวบ้านเขาปวดหัวอีกแล้ว กร๊ากกกกกกก ไม่ต้องตอบก็ได้นะจ๊ะ ถามเล่นๆ ฮี่ๆ) เจ้ายุ้ย โอ๋ๆ มามะ...พี่จะซับน้ำตาให้ หุๆ ยุ้ยชมแบบนี้พี่ลอยพอดีน้องเอ๊ย... ฝีมือพี่ยังด้อย... ต้องค่อยๆ พัฒนาจ้า ^ ^ คุณTSURUGI แหมๆๆ นึกว่าจะไม่รักหนูซะแล้ว... ห่างหายไปนานเลยนะคะ ^ ^ สำหรับเรื่องของแจง... จริงๆ ก็ไม่อยากให้ออกมาในรูปนี้หรอกค่ะ แต่ถ้าไม่เป็นแบบนี้ คงจะไม่ได้เป็นเรื่องสั้นแหงๆ เลย (แหะ ^ ^') พี่เปี๊ยก แหม...เจ๊ชมหนูแบบนี้เค้าเขิลล์ นะ คนบ้า! (ฮา...) (ปีนเกลียวนี่หนูเป็นแค่ผู้กำกับฮ่ะ คนเขียนบทน่ะ ไอ้ซื่อติกโน่น) แต่ไอ้ที่ชอบวิธีการบรรยายน่ะ บรรยายในตอนไหนเหรอพี่? (หุๆ หาเรื่องโดนด่าแล้ว) ทั่นประมุขเคี้ย (กรั่กๆๆๆ) นั่นสิคะ ถ้าหากไม่เจอกับตัวก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเราจะทำยังไงเนอะ ^ ^' ปล. อิๆ นานทีปีหนเองน่ะพี่ ปกติแล้วหนูแพ้ขนกระต่ายน้า (ฮา...) พี่สก็อตตี้ ก็แอบโล่งใจตัวเองเหมือนกันที่ทำให้เรื่องราวมันจบลงแบบนี้ค่ะ (ไม่งั้นยาวแน่ๆ หยึ๋ย....) คุณคนกรุงเทพ เอ่อ... (ทักษะภาษาอังกฤษระดับป.6) ก็...ถือว่าเศร้าน่ะค่ะ แต่คนเขียนสมน้ำหน้ามากกว่า (ฮา...) โน้ต แต่สำหรับเรื่องบางเรื่อง กอล์ฟว่าถ้ามารู้เองทีหลังจะเจ็บปวดกว่า ไม่รู้อะไรเลยนะโน้ต เพราะการไม่รู้ หมายถึงสักวันหนึ่งเราก็ต้องรู้จนได้น่ะ ขึ้นอยู่กับว่ารู้ ในแบบไหนแค่นั้นเอง คุณพีทขา...... (เพิ่งสังเกตตัวเองว่าเอาคุณพีทมาเป็นพระรองด้วย ฮา...) แหะๆ ^ ^' มันก้ำกึ่งระหว่าง รัก และ หลง น่ะค่ะ อารมณ์แบบเก็บไว้นาน พอปล่อยออกมาทีเดียวก็เลยหลงจนโงหัว ไม่ขึ้นเลย = =' จริงๆ ถ้าตัดสินใจเป็นเพื่อนกันต่อไป... ทุกอย่างคงจะจบแค่ 'เพื่อน' เท่านั้นแหละค่ะ ส้ม อูย...ชมซะเขิลล์... ยังต้องพัฒนาอีกเยอะอ่ะ ฮิๆๆๆ คุณใจจุลินทรีย์ โอ๋ๆ ซับน้ำตาให้หน่อย ^ ^ (สงสารคนอ่านจัง ทำเขาน้ำตาร่วงหลายคนแล้วนะเนี่ย -__-") คุณsharine จริงๆ แล้ว ตราบาปก็ประทับอยู่ในใจของสองคนนี้ตลอดไปแล้วล่ะค่ะ แต่จะบาปมากหรือบาปน้อยเท่านั้นเอง... พี่จริง หุๆ อายุเยอะก็งี้แหละพี่ (ปีนแบบเนียนๆ) พี่ปุ๊ก 55555 อันนี้แล้วแค่เจ๊มองคับ แต่ดูท่าอ่านเรื่องนี้แล้วจะทำให้พี่ปุ๊กของขึ้นวุ้ย -____-" คุณก็อตซิล่า แหะๆ กว่าจะได้คำนี้... นั่งคิดเป็นชั่วโมงเลยแหละค่ะ ^ ^' คุณเอ๋ ทุกคน ต่างก็ต้องเลือกทางออกที่ดีที่สุดสำหรับตามแต่ที่จะคิดกันไปค่ะ ^ ^' หมูน้อยแก้มแดง งือ... ยังไงดีล่ะ? ความรักแบบเสียสละทำเพื่อเธอ แบบที่หมูน้อยฯ ว่ามันก็มีอยู่เยอะนะ แต่ความรักแบบเห็นแก่ตัวแบบนี้มันก็มีไง แต่ส่วนใหญ่เขากำหนด มาตรฐานไว้สำหรับแบบแรกมากกว่าน่ะ ถ้าจะให้พูดถึงจุดประสงค์จริงๆ ก็คงจะอยากสื่อให้เห็นความรักใน แง่ร้ายๆ ดูบ้างน่ะนะ ซึ่งก็อย่างที่บอกว่า แล้วแต่คนจะมองว่ามันเป็น เรื่องที่ถูกหรือผิดอ่ะจ้า ^ ^ คุณchocolate-gateau เอิ๊กกกกกกก อย่าเพิ่งมองโลกในแง่ร้ายแบบนั้นค่า >.< ก็อย่างที่บอกแหละค่ะ แล้วแต่คนจะมองกันไป.. ตัวZ หาคำตอบ แบบถูกต้องที่สุดมาให้ไม่ได้เหมือนกันค่ะ ^ ^' คุณกบตัวกลม บางที... จริงๆ นางเอกอาจจะไม่ได้เข้มแข็งอะไร เพียงแต่อาจจะมีจิตสำนึกมากกว่าฝ่ายชายก็ได้ค่ะ ปล. ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ ชื่นใจจัง ^ ^ คุณอิงค์ บางทีที่อ่าน ก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกันค่ะ เจ็บปวดปนไม่เข้าใจ... ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย? (อิๆ) พี่แอนคร๊าบบบบบบ 'ความถูกต้อง ควร มาก่อนความรัก แต่ความถูกต้องนั้นก็มาพร้อม กับความเจ็บปวดเหมือนกัน' พี่แอนพูดเท่มั่กๆ เลยอ่ะ กรี๊ดๆ >.< พี่นี คำถามนี้...ขึ้นอยู่กับคนอ่านว่าคิดยังไงคับ (อู้งานซะงั้น ฮา...) ปล.กระต่ายพี่ไอซ์น่ารักจริงๆ อ่ะเนอะ ฮี่ๆ พี่นก เหอๆ ดีใจที่พี่ชอบคับ คุณpeiNing นั่นแหละค่ะ สุดท้าย...ก็ต้องยึดหลักศีลธรรมอยู่ดี ไม่อย่างนั้น... จบยากค่ะ (งืออออ) //คุณburin piggypink ฮี่ๆ ยิ้มสวยนะค้า... ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและแสดงความคิดเห็นนะคะ คนอ่านค่า ^ ^ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 4 พ.ค. 49 17:25:11 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เห็นชื่อเรื่องก็เลยเข้ามาอ่านค่ะ.. รู้สึกว่าน่าสนใจ ชอบเรื่องนี้จังค่ะ อ่านแล้วรู้สึกอินกับตัวละครเลย.. เห็นด้วยนะคะที่ว่า.. ‘ความรับผิดชอบยิ่งใหญ่กว่าความรัก...’ จากคุณ : bolshevick - [ วันฉัตรมงคล 14:28:29 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มาช้าอีกแล้วเรา..วิ้วๆ ถ้าแจงไม่ท้อง ..แล้วทำใจไม่ได้ตอนที่รู้เรื่อง  จะเป็นยังไงหนอ..? ตอนสองคนนั้นอยู่ด้วยกันให้บรรยากาศ.. ลอยๆ ยังไงไม่รู้แฮะ.. ^ ^ จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ วันฉัตรมงคล 14:38:29 ]