พระราชากับพระราชินีมีพระธิดาอยู่เพียงพระองค์เดียว

ตั้งแต่เล็กจนโตเธอใช้เวลาหมดไปกับห้องสมุดปะจำเมืองมากกว่างานเต้นรำ

ในตอนแรกพระราชากับพระราชินีก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรนักหรอก

จนพระธิดาแสนสวยของพระองค์ไม่มีคู่ครองสักทีทั้งที่อายุของพระธิดานั้น
เลยวัยที่น่าจะได้แต่งานไปเป็นปีที่สามแล้ว

อีกทั้งเจ้าชายเมืองต่างๆค่างก็พากันแต่งงานไปจนหมดแล้ว

รวมไปถึงเจ้าหญิงของเมืองข้างเคียงด้วย

นั่นเป็นสัญญาณอันตรายว่าเจ้าหญิงจะเป็นสาวทึนทึกในไม่ช้า

นอกจากพระราชาและพระราชินีจะยอมให้เจ้าหญิงแต่งงานกับชาวบ้านธรรมดา

พระราชาคิดหนักว่าพระธิดาของพระองค์จะยอมทำตามหรือไม่

ก็ขนาดเจ้าชายไม่รู้จะกี่พระองค์ต่อกี่พระองค์   เจ้าหญิงยังไม่เอาเลย

พระราชากับพระราชินีลองถามเรื่องการแต่งงานกับเจ้าหญิงดู

เจ้าหญิงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะตอบว่า
“ลูกจะแต่งก็ได้   แต่มีข้อแม้ว่าผู้ชายคนนั้น
ต้องหาของขวัญมาให้ลูกหนึ่งอย่าง”

พระราชาได้ฟังก็ยิ้มพลางคิดว่า
ง่ายนิดเดียวเองของขวัญแค่นี้

พวกลูกชายเสนาบดีแล้วก็พวกคหบดี
คงมีของขวัญสวยๆมาให้ลูกหญิงเป็นแน่ทีเดียว

แล้วเจ้าหญิงก็พูดต่อไปว่า
“แต่ต้องเป็นของขวัญที่หาไม่ได้จากหนังสือเล่มไหนๆที่ลูกเคยอ่าน”

พระราชาและพระราชินีต่างก็มองหน้ากัน
ด้วยความที่รู้ว่าเจ้าหญิงอ่านหนังสือมากมายขนาดไหน

คงจะเป็นพันเล่มได้  ไม่สิน่าจะเป็นหมื่นๆเล่มมากกว่า
หรืออาจจะมากกว่านั้นก็เป็นได้
แล้วอะไรล่ะที่จะไม่มีในหนังสือ

เอาแค่มันมีอะไรอยู่ในหนังสือบ้างยังไม่ค่อยจะมีคนรู้เลย
วันต่อมาพระราชาก็ให้ทำประกาศออกไปว่า

“ชายผู้ใดก็ตามที่สามารถหาของขวัญที่ไม่มีในหนังสือที่เจ้าหญิงเคยอ่านได้
ชายผู้นั้นจะได้แต่งงานกับเจ้าหญิง”

ในเดือนแรกนับจากมีประกาศออกไป
ผู้ชายเป็นพันๆคนต่อแถวยาวตั้งแต่หน้าตลาดยาวไปจนถึงตลาด
แต่ทุกคนล้วนแต่ผิดหวังกลับไป

ทั้งที่หลายคนมั่นใจในของขวัญของตนเองเป็นนักหนา
ตัวอย่าเช่นชายผู้หนึ่งที่ปีนไปเก็บดอกไม้จากยอดเขามาให้เจ้าหญิง

แต่คำตอบของเจ้าหญิงก็คือ
“ในหนังสือที่ข้าอ่านมีดอกไม้งดงามที่ไม่มีวันโรยรา”

ชายอีกคนอุ้มห่านตัวอ้วนเป็นของขวัญให้เจ้าหญิง
เจ้าหญิงก็ตอบกลับไปว่า
“ในหนังสือที่ข้าอ่านมีห่านที่ออกไข่เป็นทองคำ”

อย่างไรก็ตามในเดือนที่สองก็ยังมีผูชายหลายร้อยคนมารอมอบของขวัญให้เจ้าหญิง

แต่เจ้าหญิงก็ยังปฏิเสธไปเสียทุกราย
ของขวัญที่ปราสาทเพิ่มมากขึ้น
ความกลุ้มใจของพระราชาและพระราชินีก็เพิ่มมากขึ้น

พระองค์ต่างก็ไม่รู้ว่าอะไรที่ไม่มีในหนังสือ
พวกขุนนางก็ไม่รู้   ทหารก็ไม่รู้   ชาวบ้านก็ไม่รู้
คงจะมีแต่พระเจ้ากับเจ้าหญิงเท่านั้นที่รู้

พระราชาโกรธแค้นตัวเองที่ไม่เห็นความสำคัญของหนังสือมาก่อน

พระราชินีตั้งใจว่าจะปลูกฝังนิสัยรักการอ่านให้กับคนทุกคนในเมือง

เสียงโจษจันของชาวบ้านหนาหูขึ้นทุกที
ว่าที่จริงแล้วพระราชาไม่ได้ต้องการให้เจ้าหญิงแต่งงานหรอก

พระองค์อาจจะแค่อยากได้ของขวัญเพราะช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี
และพระองค์ก็ไม่กล้าขึ้นภาษี

จนเดือนที่สาม  
มีผู้ชายที่มายืนรอเพื่อมอบของขวัญแก่เจ้าหญิงอยู่เพียงไม่กี่สิบคนท่านั้น

หลังจากเจ้าหญิงปฏิเสธผู้ชายคนแล้วคนเล่า
จนกระทั่งถึงคนสุดท้าย

เขาเป็นผู้ชายร่างเล็ก   ตัวผอม   ใส่แว่นหนาเตอะ
พระราชา   พระราชินี   เสนาบดีและขุนนางทั้งหลาย  
รวมทั้งคนอื่นๆไม่มีใครรู้จักเขาหรอก
และไม่มีใครใส่ใจจะรู้จักเขาด้วย

พระราชาถามชายผู้นั้นว่า
“ไหนล่ะของขวัญที่เจ้าเอามา   ข้ามองไม่เห็น”

“ของขวัญของข้าพระองค์ไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าพระเจ้าค่ะ”

“แล้วมันคืออะไรล่ะ”

“มันคือชีวิตที่จงรักและหัวใจที่ภักดีต่อเจ้าหญิง”

พระราชาหันไปสบตาเจ้าหญิง  แทนที่จะเป็นคำปฏิเสธเหมือนเคย
แต่เจ้าหญิงกลับยิ้มกว้างออกมา

ทันใดนั้นเสียงแตรก็ระงมทั่วท้องพระโรงไปหมด
ใครๆจึงเริ่มสนใจเขาขึ้นมา   เสียงกระซิบกระซาบดังแข่งกับเสียงแตร

“เขาเป็นใครน่ะ”

“เขาเป็นใครกัน”

“เขาเป็นชาวเมืองของเราหรือเปล่า”

“เขามาจากต่างเมืองใช่ไหม”

“อ๋อ! บรรณารักษ์ของห้องสมุดประจำเมืองนั่นเอง”

“อ๋อ! เป็นบรรณารักษ์นี่เอง”

หลังจากเสียงแตรพร้อมด้วยเสียงกระซิบเงียบลง

พระราชาจึงถามบรรณารักษ์ว่า

"เจ้าหาของขวัญชิ้นนี้เจอได้อย่างไร"

เขาเล่าให้พระราชาฟังว่าในเดือนแรก
เขาค้นหาของทุกชิ้นในบ้าน
ที่น่าจะไม่มีในหนังสือที่เจ้าหญิงเคยอ่านแต่ก็ไม่พบ
ตลอดเดือนเขาไปทั่วทั้งเมืองแต่ก็ไม่พบของขวัญที่ว่า

ในเดือนที่สองเขาจึงตัดสินใจไปยังเมืองอื่น  
เมืองแล้ว   เมืองเล่า   แต่เขาก็ยังไม่พบอะไรอยู่ดี

ในเดือนที่สามเขาจึงเดินทางกลับบ้านด้วยความผิดหวัง
เขาเลิกนึกถึงของขวัญ  เลิกนึกถึงอะไรทุกอย่างนอกจากเจ้าหญิง

ในที่สุดเขาจึงพบสิ่งที่เขาจะมอบเป็นของขวัญแก่เจ้าหญิง
ของขวัญที่ซึ่งจะไม่มีในหนังสือเล่มไหนที่เจ้าหญิงเคยอ่าน

หนังสืออาจพูดถึงความรัก  พูดถึงความภักดี
แต่ความภักดีที่เขาเทิดทูนสูงสุดในชีวิต
กับความรักของเขาที่มีต่อเจ้าหญิงอย่างยินยอมมอบกายถวายหัวใจให้
ย่อมไม่เคยปรากฎในหนังสือเล่มใดมาก่อน

และแล้วบรรณารักษ์กับเจ้าหญิงก็แต่งงานและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
นั่นคือเรื่องที่ใครๆก็รู้กันทั้งเมือง

แต่เรื่องที่ไม่มีใครรู้ก็คือ
เจ้าหญิงรักบรรณารักษ์มาตลอด

เจ้าหญิงตั้งใจว่าไม่ว่าขาจะนำของขวัญอะไรมาให้ก็ตาม
เจ้าหญิงก็จะบอกว่ามันไม่อยู่ในหนังสือ


ก็เรื่องหนังสือจะมีใครรู้ดีไปกว่าบรรณารักษ์กับเจ้าหญิงล่ะ