ความคิดเห็นที่ 1 ความเป็นอารยะธรรมเช่นนี้จะแสวงหามาทำไมกัน ?      เพราะข้าพเจ้าอยู่กับคนป่าเถื่อนมาสี่สิบกว่าปีแล้ว       และได้เรียนรู้วิถีชีวิตของพวกเขาอย่างลึกซึ้ง          แต่ตอนนี้ข้าพเจ้ามาอยู่ที่ประเทศอังกฤษแห่งนี้หลายปีแล้ว        อย่างโง่งมพยายามอย่างดีที่สุดที่จะเรียนรู้วิถีชีวิตของผู้เจริญ      และข้าพเจ้าได้เรียนรู้สิ่งใดบ้าง ?       ห้วงมหรรณพแห่งความรู้อันกว้างขวางอย่างนั้นหรือ ?      เปล่าเลยเรียนรู้ได้เล็กน้อยแค่นั้นเอง         แม้แต่ความคิดของคนธรรมดาก็โจนข้ามไปได้อย่างง่ายดาย        ข้าพเจ้าขอกล่าวว่าคนป่าเถื่อนก็เป็นเช่นเดียวกับคนขาว        เพียงแต่ว่าคนประเภทหลังเป็นคนช่างคิดกว่าและมีความคิดอันหลากหลายนอกจากนั้นก็ไม่ต่างจากคนป่าเถื่อน       อย่างที่ข้าพเจ้ารู้จักพวกคนป่าเถื่อนห่างไกลมากกับความตะกละกระหายเงินทอง       ซึ่งเป็นเสมือนมะเร็งร้ายที่กัดกินหัวใจของคนขาว         เป็นบทสรุปที่ฟังไม่เข้าท่าแต่สาระสำคัญก็คือว่าคนป่าเถื่อนกับผู้ที่เจริญแล้วก็เป็นเช่นเดียวกัน         ข้าพเจ้ากล้ากล่าวว่าสุภาพสตรีสูงศักดิ์เมื่ออ่านถึงตรงนี้จะต้องยิ้มเยาะให้กับความโง่งมในการสรุปอย่างง่าย ๆ ของจอมพราน        ยามเมื่อเธอคิดถึงญาติผิวดำที่ประดับด้วยลูกปัดงามสะพรั่ง       และเช่นเดียวกับผู้มีวัฒนธรรมอันดีเลิศนั่งกินอาหารเย็นอยู่ในสโมสรของเขา       ด้วยค่าใช้จ่ายที่จะช่วยให้ครอบครัวผู้อดอยากมีกินไปได้ทั้งอาทิตย์          และคุณสุภาพสตรีของสวยงามที่ห้อยอยู่รอบคอของคุณคืออะไรกัน ?  ----มันช่างเหมือนกันเสียเหลือเกินกับลูกปัดของผู้หญิงป่าเถื่อน      โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณสรวมชุดที่เปิดเผยมากแบบนั้น      คุณคุ้นเคยกับการหมุนตัวไปรอบ ๆ เข้ากับเสียงเพลงจากเครื่องเป่าและกลองทอม         คุณชื่นชมกับสีฝุ่นและผงแป้ง       ด้วยวิถีทางที่คุณยอมสยบตัวเองให้กับขุนศึกร่ำรวยผู้คว้าตัวคุณเข้าสู่การวิวาห์         ขนนกสวยงามที่ประดับอย่างหรูหราบนศีรษะของคุณ       ทั้งหมดนี้ทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าจะเป็นเครือญาติกัน       และจำไว้ด้วยว่าจากพื้นฐานในธรรมชาติของคุณก็เป็นเช่นเดียวกับสาวชาวป่า       และสำหรับคุณสุภาพบุรุษที่กำลังหัวเราะอยู่       ลองมีใครสักคนเข้ามาฟาดหน้าคุณขณะที่กำลังอร่อยอยู่กับอาหารจานโปรด       เราจะได้เห็นในไม่ช้าว่าคุณมีความป่าเถื่อนอยู่ในตัวมากน้อยแค่ไหน ที่นั่นข้าพเจ้าควรจากไปอย่างตลอดกาล      แต่ว่าเพื่อประโยชน์อะไรกัน ?       อารยะธรรมเป็นแค่เปลือกนอกอันสวยงามของความป่าเถื่อน       สิ่งโอ่อวดอันงดงาม      เฉกเช่นเดียวกับแสงเหนือที่สวยงามปรากฏตัวขึ้นวูบวาบแล้วก็จางหายไปปล่อยให้ท้องฟ้ามืดมัวยิ่งกว่าเก่า      จากความป่าเถื่อนที่เจริญงอกงามเติบโตขึ้นเหมือนต้นไม้      และข้าพเจ้าก็เชื่อว่าในความเจริญเติบโตขึ้นเหมือนต้นไม้ไม่ช้าก็เร็วก็จะโค่นล้มลงมา       เช่นเดียวกับอารยะธรรมของชาวอียิปต์    กรีก   และโรมัน   และอีกมายมายที่ดับสูญไปจากโลกนี้แล้วเช่นเดียวกัน        อย่าให้ข้าพเจ้าต้องตำหนิวัฒนธรรมสมัยใหม่ของเราเลย         ที่รวบรวมความสามารถของมวลมนุษย์มาใช้ประโยชน์อย่างสูงสุด       แน่นอนว่าเกิดประโยชน์อย่างมากมาย----โรงพยาบาลเป็นตัวอย่าง        แต่อย่าลืมว่าเราสูบเอามาจากเลือดเนื้อของผู้ป่วยมาสร้างมันให้ใหญ่โต        ในแดนเถื่อนพวกเขาไม่ต้องการมัน       นอกจากนั้นยังมีคำถามอีกว่า          จะต้องใช้คำอวยพรสักเท่าไหร่ของชาวคริสต์เพื่อที่จะแบ่งแยกเอาอารยะธรรมออกมา ?       เช่นเดียวกับการแกว่งไกวของตาชั่ง---ข้างหนึ่งเพิ่มอีกข้างหนึ่งลด       ธรรมชาติอันยิ่งใหญ่จะจัดการทั้งสองข้างอย่างทัดเทียมกัน       ที่ซึ่งผลรวมจากตัวประกอบของสมการอันยิ่งใหญ่ย่อมเท่ากับผลลัพธ์ของจำนวนที่ไม่อาจหยั่งรู้ของธรรมชาติ ข้าพเจ้าไม่ขอโทษที่กล่าวอะไรนอกเรื่องนอกราวไปแบบนี้         โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคำนำที่พวกวัยรุ่นและคนที่ไม่ชอบคิด (เป็นนิสัยที่ไม่ดี) จะอ่านข้ามไปตามนิสัย        ดูเหมือนว่าข้าพเจ้าปรารถนาเป็นอย่างยิ่งว่าบางครั้งเราต้องเข้าใจธรรมชาตินิสัยอันจำกัดของเราเอง      ดังนั้นเราไม่สมควรเดินเชิดหน้าว่าเป็นผู้รู้        ความรอบรู้ของมวลมนุษย์แทบว่าจะไม่มีที่สิ้นสุด     และยืดออกไปได้เหมือนกับยางหนังสติ๊ก        แต่ธรรมชาติของมนุษย์เหมือนกับวงแหวนเหล็ก       คุณสามารถเดินไปได้รอบ ๆ    คุณสามารถขัดถูมันได้อย่างแรง ๆ      คุณสามารถทุบให้ข้างหนึ่งแบนไปได้เล็กน้อย      ขณะเดียวกันคุณสามารถทำให้อีกข้างหนึ่งโป่งพองขึ้นมาได้       แต่คุณไม่สามารถจะเพิ่มขนาดของมันได้ตราบเท่าที่โลกยังดำรงอยู่และมนุษย์ยังเป็นมนุษย์       มันเป็นสิ่งหนึ่งที่คงที่ไม่เปลี่ยนแปลง----มั่นคงเหมือนดวงดาว     มั่นคงยืนยงยิ่งกว่าภูเขา     ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงเหมือนนิรันดร์กาล        ธรรมชาตินิสัยของมนุษย์เหมือนกับกล้องฉายภาพสีของพระเจ้า      กระจกสีชิ้นเล็ก ๆ แต่ละชิ้นเป็นตัวแทน    ความปรารถนา    ความหวัง    ความกลัว     ความรื่นเริง      ความทะยานอยากระหว่างความดีและความชั่วของเรา       ทั้งหมดนั้นอยู่ในอุ้งหัตถ์ของพระเจ้าอย่างเที่ยงแท้แน่นอนเหมือนกับที่พระองค์ท่านจัดการกับดวงดาว   ร่วงลงมาเป็นรูปแบบใหม่หลากหลายแตกต่างกันไป       แต่องค์ประกอบทั้งหมดยังคงเดิม       ไม่ว่าจะมีกระจกสีเพิ่มขึ้นมาสักชิ้นหรือขาดหายไปจนตลอดกาล จะลองยกตัวอย่างเพื่อไม่ให้เกิดการโต้แย้งเราจะแบ่งร่างกายของเราออกเป็นยี่สิบส่วน      สิบเก้าส่วนป่าเถื่อนและหนึ่งส่วนมีอารยะธรรม         เราต้องมองดูที่สิบเก้าส่วนอันป่าเถื่อนที่เป็นธรรมชาติของเรา       ถ้าเราเข้าใจตัวเราอย่างแท้จริงไม่ใช่ส่วนที่ยี่สิบ    แม้ว่าในความจริงที่แทบจะไม่มีความหมายมันบดบังส่วนทั้งสิบเก้าเอาไว้       ทำให้มองเห็นแตกต่างไปจากสิ่งที่เป็นจริง       เหมือนกับยาขัดรองเท้าที่เคลือบหนังให้เป็นสีดำ     หรือผิวลายเนื้อไม้ที่ปิดทับอยู่บนพื้นโต๊ะ       สิบเก้าส่วนของความป่าเถื่อนต่างหากที่เข้าครอบงำเรายามคับขัน      ไม่ใช่สิ่งที่เคลือบเอาไว้อย่างไม่จริงจังของส่วนที่ยี่สิบ        อารยะธรรมควรจะปัดเป่าคราบน้ำตาให้กับเรา       แม้ว่าเราจะร้องไห้และไม่มีความสุข       การต่อสู้เป็นสิ่งที่น่ารังเกียจสำหรับผู้ที่มีอารยะธรรม      แต่เราก็ต่อสู้เพื่อเตาผิงและบ้าน       เพื่อชื่อเสียงและเกียรติยศอันสูงส่ง      เพื่อความรุ่งโรจน์ที่ล่องลอยไป       และเป็นเช่นนั้นในทุก ๆ สิ่ง   เมื่อหัวใจต้องระทมทุกข์และศีรษะซุกอยู่กับฝุ่น       อารยะธรรมก็ไม่อาจช่วยเราได้       เราคืบคลานถอยกลับไปแล้วนอนแผ่เหมือนเด็กเล็ก ๆ บนทรวงอกของธรรมชาติอันยิ่งใหญ่       ซึ่งบางครั้งเธออาจจะปลอบโยนเราแล้วทำให้เราลืมเสียได้       หรืออย่างน้อยช่วยขจัดความทรงจำอันเจ็บปวดไปเสีย        ใครที่เคยเศร้าโศกเสียใจอย่างหนักจะไม่ใช้เวลาอันยาวนานมองทอดตาออกไปยังจักรวาลอันยิ่งใหญ่อย่างนั้นหรือ       นอนเหยียดกายบนขุนเขาเฝ้ามองกลุ่มเมฆพัดผ่านข้ามท้องฟ้าไปและฟังเสียงดังกึกก้องของเกรียวคลื่นที่ม้วนตัวกระแทกสู่ชายหาด        เพื่อให้ชีวิตที่ดิ้นรนอย่างน่าสงสารของเขาหลอมรวมเข้ากับธรรมชาติได้สักพัก       เพื่อให้สัมผัสกับการเต้นอย่างเชื่องช้าของหัวใจธรรมชาติที่เป็นนิรันด์กาล      เพื่อให้ลืมชีวิตอันระทมทุกข์ของตัวเขา        เพื่อให้ตัวตนของเขาถูกกลืนหายเข้าไปในพลังเคลื่อนไหวที่มองไม่เห็นของธรรมชาติซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเรา      จากสิ่งที่เราได้จากมาและจะได้กลับไปหลอมรวมกันอีกครั้งหนึ่ง        ผู้ที่ให้ชีวิตเราและในวันที่จะมาถึงก็จะกลบฝังร่างของเราไปเช่นเดียวกัน และเช่นเดียวกันในความยากลำบากของข้าพเจ้า       ขณะที่เดินไปเดินมาในห้องพักผ่อนกรุไม้โอ๊กของบ้านข้าพเจ้าที่เมืองยอร์คไชร์       ข้าพเจ้าตัดสินใจอีกครั้งหนึ่งที่จะกลับคืนไปสู่อ้อมกอดของธรรมชาติ        ไม่ใช่ธรรมชาติอย่างที่พวกท่านรู้จัก      ธรรมชาติที่โบกโบยโดยมีพรรณไม้ขึ้นเรียงรายกันเป็นระเบียบ       ธรรมชาติที่ยิ้มอย่างร่าเริงจากทุ่งข้าวโพด      แต่เป็นธรรมชาติอย่างที่เป็นในยุคเริ่มแรกอันสมบูรณ์        ยังไม่ด่างพร้อยโดยมนุษย์         ข้าพเจ้าควรกลับไปอีกครั้งยังดินแดนที่มีการล่า        กลับไปอีกครั้งยังดินแดนที่ไม่มีผู้ใดรู้ความเป็นมา      กลับไปสู่คนป่าเถื่อนที่ข้าพเจ้าหลงรัก        แม้ว่าพวกเขาบางคนแทบว่าจะไม่มีความเมตตาเหมือนกับวิชาเศรษฐศาสตร์        ที่นั่นข้าพเจ้าอาจจะได้เรียนรู้ที่จะคิดถึงแฮรืรี่ผู้น่าสงสารที่นอนเหยียดยาวอยู่ในสุสาน      โดยที่จะไม่รู้สึกว่าหัวใจของข้าพเจ้าแตกออกเป็นสองเสี่ยง ตอนนี้ก็จะจบการพูดถึงแต่ตัวเองเสียที      และก็จะไม่มีการพูดเช่นนี้อีก       แต่ถ้าหากว่าวันหนึ่งข้างหน้าดวงตาของท่านเห็นข้อเขียนที่ยืดยาวเช่นนี้         ข้าพเจ้าขอให้ท่านจงใช้ความอดทน       เพราะว่าสิ่งที่ข้าพเจ้าจะบอกเล่าแก่ท่านจะไม่มีสิ่งใดที่ไม่น่าสนใจ       และไม่เคยมีการบอกเล่ามาก่อนหน้านี้หรือต่อไปในกาลข้างหน้า จากคุณ : Sv - [ 2 พ.ค. 49 21:50:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อา...บรรยายได้แบบว่า...ไม่รู้สิ น่าประทับใจนะคะ (แอบอิจฉา) แล้วก็น่าสนใจ เนื้อหาดูเครียดไปหน่อย แต่สื่อได้เยี่ยมค่ะ แล้วจะแวะมาอ่านอีกนะ จากคุณ : Estelion - [ 3 พ.ค. 49 11:28:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แปลจากเรื่อง อลัน ควอเตอร์แมน ใช่ป่ะครับ มาบ่อยๆ นะครับ จะรอติดตาม จากคุณ : กริชครับผม - [ 3 พ.ค. 49 16:54:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เย้ คุณ Sv มาแปลนิยายชุดอัลลัน ควอเตอร์เมน ของ H. Rider Haggard ต่อแล้ว ยินดีและขอบคุณมากครับ เรื่องนี้เคยมีแปลเป็นไทยนานแล้ว ชื่อเรื่อง "พระนางพี่พระนางน้อง" แต่ผมจำไม่ได้ว่าใครเป็นผู้แปล หาซื้อไม่ได้แล้ว ดีใจที่คุณ Sv นำมาแปลใหม่ครับ แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 49 08:36:27 จากคุณ : A Muggle - [ 4 พ.ค. 49 07:55:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอแถมอีกนิดนะครับ ท่านที่ชอบนิยายผจญภัยของนายพรานอัลลัน ควอเตอร์เมน ขอเชิญไปอ่านเรื่องสั้น "ห่างชั้น" ที่เว็บ "วรรณกรรม" ครับ http://www.wanakam.com/literature.asp?LiteratureID=116 เรื่องนี้แปลจาก "Long Odds" ของ Haggard ผู้แปลคือคุณปิยกานต์ ชยางกุลครับ จากคุณ : A Muggle - [ 4 พ.ค. 49 19:39:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เช้าวันหยุดเข้ามาทักทายท่านผู้อ่านหน่อยครับ และขอกล่าวถึงพระเอกของเรื่องที่ผมกำลังแปลอยู่สักนิด ก่อนอื่นต้องกล่าวถึงผู้เขียนเสียก่อน  H. Rider Haggard  ( 1856 - 1925 ) จากคำท้าทายว่าเขาไม่สามารถเขียนหนังสือได้สนุกและดีเท่า  Treasure Island  เขารับคำท้า แลัวลงมือเขียนเรื่อง  King Solomon's Mines  เมื่อเดือน มกราคม 1885  จบเมื่อวันที่ 21 เมษายน ปีเดียวกัน เป็นเรื่องผจญภัยล้วน ๆ  ไม่มีบทรักหรือว่านางเอกอยู่ในเรื่อง        แต่เวลาสร้างเป็นหนังต้องมีนางเอกเข้ามาแทรกทุกที      และที่สำคัญ อัลลัน  ควอเตอร์เมน   อายุมากแล้ว    Haggard ไม่เขียนว่าพระเอก อัลลัน อายุเท่าไหร่   แต่เขียนว่า อายุ เกิน 55 ปีไปแล้ว  ในบางเล่มก็เขียนว่าอายุเกิน 60 ปี ไปแล้ว    เป็นพระเอกที่แก่มาก    เพราะโดยมากพระเอกจะมีอายุ 20 ถึง 35 เป็นอย่างมาก    เกินกว่านั้นไปก็แก่เกินแกงแล้ว      ไม่ทราบด้วยเหตุใด Haggard   จึงเขียนให้พระเอกมีอายุมากแบบนั้น      และสามารถบรรยาย อารมณ์ของคนแก่ได้ดีเสียด้วย   ชอบเน้นคิดเน้นทำ     ชอบรื้อฟื้นความหลัง    คิดโน่นคิดนี่    ระแวดระวังไปเสียหมด    ขณะที่ตอนนั้น Haggard อายุ 29 ปีเอง            และคงเป็นความตั้งใจของ Haggard  ที่จะเขียนหนังสือที่ อัลลัน เป็นพระเอกเพียง 2 เรื่อง คือเมื่อจบเรื่อง King Solomon's Mines  แล้วปีต่อมาก็เขียนเรื่อง   Allan  Quartermain  เป็นการจบชีวิตของนายพราน       แต่การณ์กลับไม่เป็นเช่นนั้น    เมื่อ King Solomon's Mines  ดังระเบิดขึ้นมา  พระเอกอัลลัน จึงโผล่ขึ้นมาผจญภัยอีกหลายเรื่องในช่วงชีวิตที่แตกต่างกันไปแล้วแต่ว่าผู้เขียนจะหยิบเอาช่วงไหนขึ้นมาเขียน     เรียกว่ามีการผจญภัยตั้งแต่วัยเด็กจนย่างเข้าสู่วัยชรา      มาถึงตรงนี้ผมขอแนะนำตัวละครสำคัญที่จะเริ่มมีบทบาทในบทที่ 1    ตัวละครนี้เป็นคนพื้นเมือง ใน King Solomon  มีคนพื้นเมืองที่มีบทบาทสำคัญคือ  อัมโบปา  เริ่มแรกเป็นชาวซูลู ลึกลับขอตามคณะพระเอกไปด้วย      ตอนหลังจึงปรากฎว่าเขาเป็นรัชทายาทอันชอบธรรมของเผ่า คูคัวนา ชื่อว่าอิกโนสี  เมื่อขื้นเป็นกษัตริย์แล้วก็ต้องมาหน้าที่ปกครองเผ่าจะมาเดินทางเร่ร่อนอีกไม่ได้      Haggard จึงสร้างตัวละครขึ้นมาใหม่     แข็งแกร่ง ดุดัน  และใช้ชีวิตโชกโชนมายิ่งกว่า อัมโบปา มากนัก      ชื่อของเขาคือ อัมสโลโปกาส   จอมขวาน     มีฉายาว่า จอมเพชฌฆาต   (ตัวละครสำคัญของ Haggard จะมีชื่อฉายาหมดทุกตัว)      มืขวานศึกคู่มือเป็นอาวุธ มีชื่อว่า อินโกสีกาส หรือผู้ทำเสียงคราง    ชื่อนี้ได้มาจากเวลาที่กวัดแกว่งขวานอยู่เหนือหัวเวลาจะเข้าประจันบาน    มันจะส่งเสียงครวญครางออกมาสยบขวัญคู่ต่อสู่เหมือนกับเสียงเรียกร้องทวงวิญญาณ      และท่าไม้ตายเวลาที่ อัมโสลโปกาส จะพิชิตศัตรูคือกระโดดตัวลอยขึ้นสูง     แล้วใช้สันขวานที่เป็นจะงอยปุ่มเฉาะลงมากลางกระโหลกคู่ต่อสู้      ไม่เคยมีใครรอดจากท่าไม้ตายนี้      จึงมีอีกฉายา ไอ้นกหัวขวาน          ในเรื่อง จอมพรานสุดขอบฟ้า  ที่กำลังแปลอยู่นี้    อัลลันแนะนำประวัติของ อัมสโลโปกาส เพียงคร่าว ๆ    ชีวิตโดยละเอียดของ อัมสโลโปกาส    อ่านได้จากเรื่อง NADA THE LILY ( เรื่องนี้นับว่ามีผู้แปลเป็นภาษาไทยหลายสำนวนมาก    ที่ผ่านตาผมก็ประมาณห้าสำนวนแปล      แต่มีอยู่สำนวนหนึ่งตั้งชื่อว่า  แม่ดอกพลับพลึงไพร  โดนใจมาก     เสียดายมากที่ไม่ได้ซื้อเก็บเอาไว้     เลยมีแต่สำนวนของ ยาขอบ  ที่ตั้งชื่อว่า ขวัญใจจอมขวาน          อัมสโลโปกาส  นับเป็นคนอาภัพตั้งแต่เกิด      เมื่อวันเกิดของเขาก็คือวันตาย      เพราะบิดา  จักกะ สิงห์แห่งซูลู   ซึ่งเป็นผู้ปกครองชนเผ่าซูลู ขณะนั้น      ไม่ต้องการให้มีทายาทมาสืบทอดหรือช่วงชิง    ตำแหน่งกษัตริย์ไปจากเขา      จึงกำหนดบุตรที่เกิดมาถ้าเป็นชายต้องตายทุกคน       และสั่งหมอหลวงให้เอาทรากศพมาให้ดูด้วย       แต่อัมสโลโปกาส คนเดนตาย ก็รอดมาได้       จนเติบใหญ่ต้องต่อสู้เอาตัวรอดและเข่นฆ่าคนไปมากมาย      จนได้ครอบครองขวาน อินโกสีกาส   แต่เมื่อ นาดา  ตายไปต่อหน้าไม่อาจช่วยชีวิตเอาไว้ได้     เพราะต่อสู้กับศัตรูจนหมดแรง     และศัตรูคนสุดท้ายยังแสบอีกจะตายอยู่แล้วยังขว้างขวานใส่โดนหัวของ อัมสโลโปกาส  จนไม่มีกำลัง เขยื้อนก้อนหินที่ขัง นาดา อยู่ในถ้ำออกมาได้         เมื่อนาดา ตายชีวิตก็ไม่มีความหมาย      เมื่อปลดภาระจากหัวหน้าชนชาวขวาน    จึงออกเดินทางเร่ร่อนไปทั่ว     จนได้พบกับ จอมพรานอัลลัน เดินทางผจญภัย ไปด้วยกันจึงถึงดินแดนที่ไกลที่สุด  นับได้ว่าจนสุดขอบฟ้า เพราะไม่ได้กลับมากันอีก           และจะแปล  จอมพรานสุดขอบฟ้า   มาให้อ่านกันจนจบครับ แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 49 09:25:25 จากคุณ : Sv - [ วันฉัตรมงคล 09:20:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รู้สึกดีใจมากๆค่ะ ที่คุณ Sv นำผลงานเรื่อง อลัน ควอเตอร์เมน มาแปลให้ได้อ่านอีกแล้ว จะรอตอนต่อไปนะคะ   จากคุณ : s_purple - [ วันฉัตรมงคล 17:26:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ปกติไม่เคยเข้ามาที่นี่เลย  จนคุณมักเกิ้ล ชวนเข้ามาอ่านผลงานของคุณ Sv ค่ะ และแล้วก็ลงชื่อรออ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : ศิถี - [ 7 พ.ค. 49 00:15:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ ๑ ข่าวลือ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4352812/W4352812.html จากคุณ : อันธิกา - [ 28 พ.ค. 49 22:13:22 ]