ความคิดเห็นที่ 1 กระท่อมของเราสำเร็จเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาก็ด้วยฝีมือของบรรดาพ่อๆของเราทั้งสาม  ยังจำได้ดีถึงแผ่นป้ายไม้เล็กๆ สลักชื่อ “มุก อ้น แตง”   พ่อของอ้นเป็นคนสลักให้แล้วร้อยเชือกแขวนไว้ตรงเหนือระเบียงด้านหน้า ยังจำถึงใบหน้าอันอิ่มสุขของอ้นกับแตง                   ในคืนที่ฟ้ามืดดวงดาว เติมแต้มเต็มฟ้า เราสามคนชอบมานอนนับดาวกันที่กระท่อมหลังน้อย ระเบียงที่กว้างขวางสำหรับเด็กสามคน เมื่อมองขึ้นไปก็พบดวงดาวพราวฟ้า   และเสียงคลื่นที่ชัดสาดอยู่ไม่ไกล       ดวงดาวมากมายเราแข่งกันนับอย่างมีความสุข แต่ก็ไม่เคยนับได้หมดเลยสักครั้ง  ตำนานดาวลูกไก่ถูกถ่ายทอดครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยลีลาและน้ำเสียงที่ไม่เคยซ้ำกันเลยของอ้น ฉันจึงไม่เคยเบื่อที่จะฟัง ส่วนแตงมักจะนอนนับดาวเงียบๆ ประสาคนไม่ค่อยช่างพูดนัก แต่ริมฝีปากนั้น ยิ้มละไมอยู่เสมอ     “สักวันหนึ่งจะเก็บดาวมาร้อยเป็นสายสร้อยให้มุก”     อ้นเคยบอกฉัน...                          หากค่ำคืนใดที่พระจันทร์ขึ้นเต็มดวงเราสามคนจะพากันชี้ชวนดูถึงความมหัศจรรย์ของธรรมชาติ   พระจันทร์ริมทะเลของหมู่บ้านเราใหญ่โตกว่าที่อื่นใด ด้านโค้งมนบนสุดของพระจันทร์ชิดติดขอบฟ้า ขณะที่ด้านล่างชิดติดขอบน้ำเลยทีเดียว และมันก็ดูเหมือนจะใกล้เสียจนเราต่างคิดว่าจะเอื้อมมือไปสัมผัสถึง   แต่แล้วความจริงคือเราไม่เคยเอื้อมมือถึงแสงสีเหลืองนวลใยนั้นเลยสักครั้ง แม้จะเอื้อมไปจนสุดแขนก็ตาม....          กระท่อมของเราชื่อว่า “กระท่อมแสงดาว” แต่เมื่อเป็นวันพระจันทร์เต็มดวง เราก็เรียกว่า “กระท่อมแสงจันทร์”             ....เสียงคลื่นซัดซ่าทุกเมื่อเชื่อวัน ทุกๆเช้าเด็กๆจะเดินเรียงแถวเลาะเลียบริมหาด ไปยังโรงเรียนเล็กๆที่มีเพียงแห่งเดียวในหมู่บ้าน รวมทั้ง ฉัน อ้น แตง   เราต่างหยอกเย้าล้อเล่นคลื่นลม ชี้ชวนกันดูแนวปะการังที่งดงามสามารถมองเห็นได้แม้จะอยู่ระยะไกล ในวันที่น้ำลด  และหลายๆครั้งเราได้เห็นโลมาเล็กใหญ่ ว่ายไล่ระลอกคลื่นอยู่ลิบๆ      เราทุกคนเกิดและเติบโตมากับทะเล  สิ่งสวยงามเหล่านี้ เราได้เห็นได้สัมผัสอยู่ทุกวัน  แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครเบื่อสิ่งรอบตัวเหล่านี้เลย แต่ในวันนั้นฉันยังเยาว์นัก ฉันเลยไม่อาจรู้ เพื่อนรักบางคนจะเปลี่ยนไปเมื่อได้เจอะเจอกับสภาพแวดล้อมใหม่ๆ                                 เราต่างเติบโตตามวันเวลาที่หมุนเปลี่ยน ความเป็นเพื่อนยังคงงดงามและเติบโตตามวัยของเรา .................................................................... จากคุณ : พิมปะการัง - [ 3 พ.ค. 49 11:14:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ภาพของอ้นที่โบกมือลาหย็อยๆ ในวันที่ฉันกับแตงต้องเข้าสู่ตัวจังหวัดเพื่อเรียนต่อ   สำหรับอ้น....ชีวิตยังคงอยู่กับท้องน้ำ ท้องฟ้า และเรือประมงลำเล็กนั่น                       อย่างไรก็ตามทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ เราสามคนก็ยังคงนอนนับดาวด้วยกันที่ระเบียงกระท่อมแสงดาวเช่นเคย บางคืนที่พระจันทร์แจ่มฟ้าเราจะวิ่งไล่คลื่นที่ซัดซ่า ไล่จับปูลมตัวน้อยๆที่เมื่อจับได้ก็ปล่อย หรือไม่ก็ก่อปราสาททราย “ปราสาททรายใต้แสงจันทร์” สวยงามเสมอ เสียงหัวเราะของเราสามคนจะดังประสานกันในยามคลื่นลูกโตๆม้วนตัวหอบเอา “ปราสาททรายใต้แสงจันทร์” ของเราพังทลายลงไปในทะเล                    เราไม่เคยรู้เลยว่าปราสาทแห่งรักในใจเราสร้างขึ้นด้วยทรายเช่นกัน...แล้วในวันหนึ่งเมื่อคลื่นเวลาสาดซัดแล้วพัดพาจากไป มันก็เหลือทิ้งไว้เพียงแค่รอยจำ                          ความงดงามของวัยเยาว์ห่างไกลออกไปทุกที ไกลเกินกว่าที่ฉันหรือใครจะหยุดยั้งหรือไขว่คว้าไว้ได้  เมื่อฉันเมื่อแตงมุ่งหน้าเข้าสู่เมืองหลวง   มหานคร ไกลเกินกว่าที่เราจะกลับมานอนนับดาวด้วยกันได้อีก วิถีชีวิตของเราแต่ละคนต่างเปลี่ยนแปรไปตามเวลา สถานะ             แม้ฉันยังคงระลึกถึงอ้นเสมอ แต่ด้วยภาระหน้าที่อันผูกมัดพันธนาการคนทุกคนของสังคม รวมทั้งฉัน   หรือจริงแท้อาจไม่ได้มีสิ่งใดร้อยรัดฉันไว้ นอกจากเหตุผลที่ฉันสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นข้ออ้างให้ตนเอง เพราะในความจริงแล้วบางครั้งฉันเองลืมเลือนความทรงจำเหล่านั้น....เถอะ ถึงอย่างไรฉันก็ไม่ได้ลืมไปเสียทั้งหมด อย่างน้อยที่สุด เมื่อฉันอ่อนล้า เจ็บปวดด้วยบาดแผลจากผู้คนมากมายที่ผ่านพบ ฉันเลือกที่จะมาซุกตัวหลบความวุ่นวาย ณ กระท่อมแสงดาว   เวลาที่ผ่านแม้นานหลายปี กระท่อมแสงดาวของฉันไม่เคยเปลี่ยน มันได้รับการดูแลเป็นอย่างดี  ป้ายชื่อเหนือระเบียงนั้นอาจเลือนไปบ้างตามกาลเวลา แต่ยังคงไว้ซึ่งความรู้สึกอันแสนงาม แม้ว่ากระท่อมแสงจันร์จะยังคงเหลือเพียง ฉันกับอ้น               “ใครบางคนกล่าวไว้ว่า เวลาจะพัดพาเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปจากชีวิตเรา ไม่ว่าจะเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อยที่อยู่รอบตัว แม้กระทั่งหัวใจ ความรู้สึกนึกคิด เมื่อเวลาผ่านไป...เราจึงไม่อาจหวังได้ว่า ทุกสิ่งของเมื่อวานจะอยู่กับเราได้ในวันนี้...”                   อ้นบอกฉันที่ริมหาดท่ามกลางคลื่นที่ซัดซ่าในคืนวันหนึ่งที่ฉันมีโอกาสกลับสู่ กระท่อมแสงดาว คืนวันที่ฉันบอกกับอ้นว่า “แตงคงไม่มาที่นี่อีกแล้ว”  ฉันเองก็ไม่เคยเข้าใจว่าเหตุใด แตงจึงลืมฉัน ลืมอ้นได้สนิท ลืมกระท่อมแสงจันทร์ของเรา ลืมตำนานดาวลูกไก่ เด็กผู้ชายผิวคล้ำกร้านแดด ผู้มีหัวใจรักให้กับผืนทะเลเหมือนฉัน เหมือนอ้นคนนั้นหายไปไหน เหลือเพียงใครที่ฉันไม่เคยรู้จัก        หรือสังคมเมืองได้ทำให้แตงกลายเป็นคนเมืองโดยสมบูรณ์ไปแล้ว แต่เหตุใดฉันยังคงผูกพันลึกซึ้งอยู่กับชีวิตของคนทะเล  อาจลืมเลือนบ้างเป็นบางครั้ง แต่ไม่ใช่ทั้งหมดอย่างที่แตงลืม ทั้งที่ฉันเองก็ดำเนินชีวิตอยู่ในสังคมแบบเดียวกับแตง...                     วันคืนที่เคยนอนนับดาวกันสามคนได้ผ่านไปแล้ว แต่ดวงดาวยังคงเต็มฟ้า เหมือนความรักอันบริสุทธ์ในหัวใจของฉันของอ้นที่มีต่อกัน....ความเป็นเพื่อนของเรายังคงเหมือนครั้งกระโน้น                         อ้นถามฉันว่า          “วันหนึ่งข้างหน้ามุกจะลืมที่นี่ไหม จะลืมอ้นหรือเปล่า อ้นไม่อยากให้มุกเป็นอย่างแตง ถึงอ้นจะเข้าใจดีว่า เวลาจะหอบเอาความหอมหวานไปจากชีวิตเรา แต่อ้นก็ไม่อยากให้เวลาพัดพาหัวใจของมุกไปจากท้องทะเล ไปจากกระท่อมแสงดาว เหมือนที่แตงได้จากไปแล้ว”                     “ถึงแม้ว่ามุกอาจไม่รักท้องทะเลได้มากมายเท่าอ้น แต่มุกเกิดที่นี่ เติบโตที่นี่ ไม่ใช่เพียงอ้นที่เป็นเพื่อนรักของมุก อ้นดูนั่นซิ  ผืนน้ำนั่น ทุกๆฟองคลื่น ทุกๆเม็ดทราย ทิวสน หมู่บ้าน  เห็นไหมอ้น? ทุกอย่างทั้งหมดนั้นคืนเพื่อนรักของมุก แม้แต่สิ่งที่มองไม่เห็นจับต้องไม่ได้ สายลม แสงแดดก็ล้วนเป็นความผูกพันของมุก เป็นเพื่อนที่มุกรัก  และที่สำคัญ กระท่อมแสงดาวของเรา จะเป็นความทรงจำที่สวยที่สุดของมุก...ไม่มีทางหรอกนะอ้น ไม่มีทางที่มุกจะลืม”                          ฉันบอกอ้นอย่างนั้น ยังจำได้ถึงประกายระยิบระยับในดวงตาคู่นั้น เออหนอ...ดวงดาวมากมายอยู่ในดวงตาอ้นนี่เอง  แม้ลึกๆจะมีร่องรอยของความหมองหม่นแฝงเร้นอยู่บ้าง      ดวงตาของอ้นสวย ซึ่งฉันสามารถอ่านอะไรได้หลายๆอย่างจากดวงตานั้น จะเศร้า เหงา สุขหรือทุกข์ ตาคู่นั้นฉายแววของความรู้สึกได้ชัดเจน  เวลาที่อ้นยิ้มตาคู่นั้นเหมือนมีน้ำใสๆหล่อเลี้ยง เป็นประกายวิบวับ จึงดูเหมือนว่าโลกทั้งใบกำลังแย้มยิ้มไปพร้อมๆกับอ้น                       ในวันก่อนที่ฉันจะจากมาอีกครั้ง อ้นมีสิ่งหนึ่งให้กับฉัน เป็นสร้อยเส้นเล็กๆทำด้วยเชือกเยื่อไม้สีน้ำตาลเข้ม ห้อยจี้กัลปังหาสีแดงอันจิ๋ว  มันสวยมาก                   “จำได้ไหม...อ้นเคยบอกมุกไว้ตอนที่เรายังเด็ก ว่าวันหนึ่งอ้นจะเก็บดวงดาวมาร้อยเป็นสายสร้อยให้มุก แต่ตอนนี้อ้นรู้แล้วหละ ความจริงกับความฝันในวันนั้นมันต่างกัน อ้นคงเอาดวงดาวมาให้มุกไม่ได้   แต่สิ่งนี้มันคือตัวแทนของอ้น มันอาจไม่มีราคาอะไรเลยนอกจากราคาของความเป็นเพื่อน”                          ฉันกำสร้อยเส้นนั้นไว้แน่นก่อนที่จะสวมมันไว้ ฉันรู้สิ่งใดที่อ้นให้ ย่อมเปี่ยมล้นไปด้วยคุณค่าแห่งหัวใจ....                    “พ่อเฒ่าแม่เฒ่าบอกว่า...กัลปังหา คือสิ่งนำโชค หากใครมีไว้ติดตัวเพียงน้อยนิด คนๆนั้นจะประสบแต่โชคดี”                                อันที่จริงแล้ว อ้นรักและหวงแหนทุกสรรพสิ่งของทะเล นอกเหนือไปจากกัลปังหาอันจิ๋วนั้นแล้ว ฉันรู้ดีว่าคนอย่างอ้นไม่มีวันกระทำสิ่งใดอันเป็นผลร้ายแกธรรมชาติที่อ้นแสนรัก         การออกเรือหาปลาของอ้นก็แค่เพียงพอในการดำรงชีวิตของครอบครัวเท่านั้น                          อ้นมองฉันเหมือนจะประทับไว้ในความทรงจำ นิ่งและนาน....ฉันไม่รู้เลยว่า นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เห็นดวงตาคู่นั้น จากคุณ : พิมปะการัง - [ 3 พ.ค. 49 11:16:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นานแสนนานเมื่อฉันจากมา ชีวิตที่วุ่นวายสับสน  ผู้คนและงาน สังคมที่เต็มไปด้วยการแก่งแย่งแข่งขัน  ไม่เว้นช่องเวลาให้ฉันได้ฝันถึงวันเยาว์  กว่าจะรู้ตัว กว่าจะได้กลับไปยังถิ่นเกิด ทุกอย่างก็ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไป ไม่มีหมู่บ้านชาวประมง ไม่มีทิวสน ไม่มีหาดทรายขาว   ป่าชายเลนกลายเป็นสวนหย่อมของโรงแรมใหญ่   แนวปะการังที่แสนงามถูกทำลายลงเพียงเพื่อกันพื้นที่ไว้ให้ลูกค้าของโรงแรมใหญ่แห่งนั้นได้เล่นน้ำกันอย่างปลอดภัย...เท่านั้น เพียงเท่านั้น                   ฉันรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ เมื่อหันไปมองยังจุดที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นความอบอุ่นในวัยเด็ก “กระท่อมแสงดาว” มันหายไปแล้ว หายไปพร้อมกับทุกสิ่งๆทุกอย่าง หายไปพร้อมกับความเจริญที่รุดหน้าเข้ามา... หมู่บ้านสองน้ำหายไปอย่างสิ้นเชิง ผู้คนขวักไขว่ไม่ใช่ผู้คนที่ฉันรู้จักอีกต่อไป  ในท่ามกลางผู้คนเหล่านั้น ฉันไม่อาจค้นหาอ้นได้อีกแล้ว                             แม่เล่าว่า                 “หลังจากที่หนูกลับไปกรุงเทพฯไม่นานเท่าไหร่นัก ก็มีนายหน้าเข้ามากว้านซื้อที่ดินในหมู่บ้าน หลายคนก็เต็มใจขาย ก็เงินน่ะลูก ชาวบ้านแถวนี้ก็อยากสบายกันทั้งนั้น  แต่บางคนไม่อยากขายหรอกลูก พ่อแม่เองก็ไม่ได้อยากขาย แต่ทำไงได้ พวกนั้นบีบบังคับชาวบ้าน ก็ไม่มีใครกล้าสู้กับอิทธิพล เขาว่าเป็นนักการเมืองใหญ่เสียด้วย ก็ต้องขายๆกันไป แล้วก็แยกย้ายกันไปอยู้ที่อื่น หลายบ้านก็เข้ามาอยู่ในตัวจังหวัดอย่างพ่อแม่นี่แหละ  ครอบครัวแตงก็ย้ายไปอยู่กรุงเทพฯกันหมด”           “แล้วอ้นหล่ะแม่?”   ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่คิดว่าจะลอดผ่านลำคอมาได้ มันตีบตัน ตื้อไปหมด          “อ้นกับพ่อ...เป็นครอบครัวเดียวที่ไม่ยอมขาย พ่ออ้นถูกยิงตาย ทุกคนรู้ว่าใครทำ แต่ชาวบ้านอย่างเรา จะทำอะไรได้หล่ะลูก ไม่มีทางที่จะเรียกหาความเป็นธรรมได้จากใคร  อ้นเองก็ถูกทำร้าย เพราะอะไร รู้ไหมลูก” แม่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า           “เพราะเขาพยายามปกป้องไม่ให้พวกนั้นรื้อกระท่อมแสงดาวของหนู  แต่ที่สุดแล้วกระท่อมก็ถูกทำลายลง  อ้นเสียใจมาก จากวันนั้นเขาไม่ยอมกินไม่ยอมนอน นั่งเฝ้าซากที่ถูกรื้อลงไป  พ่อกับแม่พยายามปลอบเขา ชวนเขาไปอยุ่ด้วยกัน แต่อ้นไม่ยอมพูดอะไรกับใครเลย "      “แล้ววันหนึ่งเขาก็เอาเรือออกทะเลไป วันนั้นคลื่นลมแรงมาก พ่อแม่พยายามยื้อยุดเขาไว้ แต่เขาก็ไปจนได้...แล้วก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย”         “ทำไมไม่มีใครบอกมุกเลย ทำไมคะ ทำไมแม่ไม่บอกมุกก่อนหน้านี้”          ตอนที่ฉันยังยุ่งวุ่นวายอยู่กับชีวิตในเมืองใหญ่ ฉันรับรู้แค่ว่า ครอบครัวเราย้ายมาอยู่ในตัวจังหวัดเท่านั้นเอง และฉันก็ไม่ได้ติดใจถามไถ่อะไรมากมาย         “แม่ไม่อยากให้มุกเสียใจลูก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว เปลี่ยนแปลงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แม่ไม่อยากเห็นมุกเป็นทุกข์ “            เรื่องของอ้นกลายเป็นตำนานไปแล้ว...กาลเวลาได้พรากความสุขไปจากชีวิตเราจริงๆ อย่างที่อ้นเคยบอกไว้                 ฉันเดินมองรอยเท้าของตัวเองบนผืนทราย ท้องทะเลยังคงไกลสุดตา ฉันมองออกไปยังผืนน้ำกว้างลิบลิบนั้น ฉันอาจจะได้เห็นอ้นบ้าง....แต่นั่นแหละ มันเป็นเพียงความหวังลมๆแล้งๆ           กระท่อมแสงดาวกลายเป็นความทรงจำอันแสนหวาน....น้ำตาฉันหยดกระทบจี้กัลปังหาในมือ จริงแท้เมื่อเวลาผ่านก็ไม่มีสิ่งใดที่เราจะยึดไว้ได้ นอกจากความทรงจำ ฉันมาที่นี่ในวันที่ไม่มีอะไรเหลือยู่ แต่...อย่างน้อยที่สุด ความทรงจำนั้นก็ยังงดงาม และหอมหวาน อยู่ในใจฉัน  เกลียวคลื่น  ลมทะเล แดดกล้า ก็ยังคงให้ความอบอุ่นของคืนวันเก่าๆอยู่บ้าง             คลื่นลูกโตซัดสาดผืนทราย ไม้กระดานเล็กๆแผ่นหนึ่งลอยขึ้นมาสงบอยู่แทบเท้าฉัน เมื่อหยิบขึ้นมาดู จึงได้เห็นรอยสลัก “มุก อ้น แตง” ชัดกระจ่าง ฉันคิดถึงเพลงบทหนึ่งขึ้นมาจับใจ                          ....กลางหาดทรายเหน็บในหนาวลมผ่าน     คืนมีแสงจันทร์มีความหมาย     ภาพแห่งความหลังครั้งเราเคยชิดใกล้     แรกรักฝังใจยังติดตรึง  แรกรักฝังใจยังติดตรึง     พอรุ่งสาง รางๆแสงทองส่อง     วันที่สมปองคงมาถึง      รักที่ปรารถนาพาใจให้คิดคำนึง      ทะเลม้ขวางตรึงจะฝ่าไป  ทะเลแม้ขวางตรึงจะฝ่าไป          ส่งเพลงบทนี้ผ่านข้ามขอบฟ้า       คำสัญญาอยู่คู่ฟ้าและดาวเดือน       ยังย้ำเตือนมิรู้เลือนไปจากใจ       ยังย้ำเตือน มิรู้เลือนไปจากใจ *     .................................................... * เพลง คำสัญญาของ จิ้น กรรมาชน                                                                                                               โดย....ดาวประจำเมือง จากคุณ : พิมปะการัง - [ 3 พ.ค. 49 11:17:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เศร้ามากเลยครับ จากคุณ : อนงค์นาง - [ 3 พ.ค. 49 11:51:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : O-HO - [ 3 พ.ค. 49 14:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แง... เศร้าค่ะ T-T จากคุณ : Clear Ice - [ 3 พ.ค. 49 14:54:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เศร้า... จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 3 พ.ค. 49 14:59:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอเศร้าด้วยคน จากคุณ : รอยพิม (บอยน์ ใบร่อน) (Roy_พิม) - [ 3 พ.ค. 49 17:08:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณค่ะ นึกว่าจะไม่มีใครอ่านซะแล้ว จากคุณ : พิมปะการัง - [ 4 พ.ค. 49 11:38:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จริงๆ ก็เขียนได้ดีนะคะ แต่ว่าขนาดห่างหายไปนานแบบไม่รู้ว่าพ่อแม่ขายบ้านไปแล้ว ยังจะสามารถหวังอะไรให้เหมือนเดิมได้ละหรือ จากคุณ : scottie - [ 6 พ.ค. 49 09:59:30 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาเศร้าด้วยคน จากคุณ : อุณากรรณ - [ 13 พ.ค. 49 11:41:48 ]