อาจละทิ้งได้ คดท้อ คิดถอย คิดทิ้ง ทำได้แค่เพียงคิด ด้วยมิอาจแพ้ ที่ทำคืออนาคตที่พยายามสร้างให้เห็น แม้นไม่อาจเห็น รับรู้ หรือคาดการณ์
กาลหน้าลอยล่องอยู่ในอากาศ เคว้งคว้าง ไร้แรงดึงดูด ประหนึ่งภาพเลือนราง เอื้อมมือคว้ากลับหาย เพียงไขว่คว้ากลับมลาย ไร้ซึ่งจุดยึดเหนี่ยวเป็นจุดที่ไม่มีที่จะหวนกลับ เพียงต้องเคลื่อนไหวต่อไปเพื่อให้ถึงกาลที่ต้องการ
เดินทางถึงจุด ชีวิตหยุดไตร่ตรอง ตั้งคำถามให้ชีวิต นี่ฉันเกิดมาเพื่ออะไร เป็นอวิชชาที่น่าเกลียด หลอกหลอนรุนแรง เหลียวมองที่แห่งใด ไม่มีคำตอบ
ศึกษาค้นคว้าด้วยตนเอง หาคำตอบจากสิ่งรอบตัว ใบไม้ ต้นหญ้า ดอกไม้ ท้องฟ้า อากาศ เจ้าเอยเกิดมาเพื่อเหตุใด
คนเอย ใจเอย สมองเอย มีไว้ทำสิ่งใด อีกรอบตัวที่ห่างไกล เริ่มค้นหาสิ่งที่แตกต่าง เปิดรับ เปิดตา จนต้องเปิดใจ แล้วต้องประจักษ์ถึงสิ่งที่มองข้าม คนที่สูงกว่าสอนสิ่งหนึ่งให้ฉัน และคนที่ต่ำกว่าก็สอนสิ่งหนึ่งให้ฉัน
สิ่งหนึ่งสูงกว่าแต่กลับต่ำสุด สูงสุดแต่กลับต่ำกว่า ด้วยความสูงจนเชิดถึงเงย เห็นแต่ที่สูงๆ พานพบแต่บรรยากาศความสูงที่มันชื่นกายสบายใจ เห็นแต่สิ่งไกลๆ กระทั่งลืมมองสิ่งที่อยู่ใกล้ๆ ยิ่งสูงยิ่งสบาย ยิ่งสูงยิ่งกระหาย
ค่าความสูงแปรสภาพเป็นตัวเลข ร้อย พัน หมื่น แสน ล้าน ร้อยล้าน พันล้าน หมื่นล้าน แสนล้าน ล้านล้าน ! บรรทัดฐานบัญญัติคือ ‘ต้องสูง’ เงินสูง วัตถุสูง กายสูง หน้าสูง พึงพอใจ ‘ที่สูง’
ฉันลองมองไป ‘ที่สูง’ ช่างสูงหรูสูงหรา ลอยเด่นเป็นสง่า แต่ เอ! ที่สูงกลับแปลกๆ สูงจริงสวยจริง หรือ ปลอมแปลง !!! ทำไมยิ่งสูงถึงยิ่งแหลม ยิ่งสูงถึงยิ่งแคบ ความคิดแล่นวาบ ถ้าอย่างนั้นที่สูงสบายจริงหรือ ภายนอกสูงแต่ภายในเป็นเช่นไร มันคับแคบจนถึงอึดอัด
ฉันเห็นแล้ว ภายในที่สูงคือหลุมกลวงโบ๋ ฉันลองก้าวเข้าไปที่ขอบหลุม ตายแล้ว!! ที่นั่นคนในที่สูงอยู่ตรงนั้น ก้นหลุมดำ สรวลเสเฮฮา ดื่มดำสำสราญ เสพสิ่งมีราคาแต่มีค่า ‘ต่ำ’
อีกสิ่งหนึ่งต่ำกว่าแต่กลับสูงสุด ต่ำสุดแต่กลับสูงกว่า ฉันรอนแรมสายตามองที่ต่ำ ด้วยความต่ำที่ต้องมองดินก้มหน้า หน้าแทบมุดดิน ความต่ำที่ด้อยค่า ไร้ราคา สกปรกโสโครก คล้ายเศษขยะเดินได้ลอยล่องอยู่ในแผ่นดิน เมื่อสิ่งรอบตัวไม่มีค่า ค่าความต่ำจึงกลายเป็นสิ่งไร้ซึ่งราคา
เมื่อตอนฉันย่างก้าวสู่ที่ต่ำ ภายในนั้นมีสิ่งหนึ่งที่ฉันมองไม่เห็นค่า แต่กลับสัมผัสได้ไม่ใช่ด้วยสัมผัสประสาททั้งห้า เท้าย่ำเยียบน้ำครำ ใจย่ำเหยียบน้ำใจ เลี้ยงชีวาด้วยหยาดเหงื่อ ใจเอื้อเฟื้อต่อผู้อื่น ฉันเห็นแล้วใจฉันเห็นแล้ว ที่นี่เต็มไปด้วยใจจริง ยิ่งลึกด้วยหัวใจและต่ำด้วยหัวใจ เหตุกระไรจึงใช้ใจ ใช้ใจทับถมในส่วนลึก อาจเพราะใจล้ำค่าสุดพรรณนากว่าเงินตรา หรืออาจเพราะมิอาจหาเงินตราในน้ำใจ
เมื่อฉันค้นพบสถานที่ทั้ง 2 แห่งแล้วนำมาเปรียบเทียบทั้ง 2 อย่าง ตัวฉันนั้นย่างก้าวอยู่ตรงกลาง ไม่อาจเอื้อมต้องแตะในที่สูง มิอาจอยู่ขมขื่นในที่ต่ำ ตรงกลางจึงผสมและผเส อันสิ่งจอมปลอมและหัวใจ แม้สุขสบายแต่ไม่สุด แม้อยู่เกือบสุดแต่ไม่ต่ำ ความทุกข์ความสุขจึงปนกัน กลายเป็นความพอดี อยู่ ‘สายกลาง’
กลางอยู่ในที่ทางตน
กลางอยู่บนความเหมาะสม
กลางไว้ซึ่งความอยากตน
กลางไว้ด้วยความพอเพียง