ความคิดเห็นที่ 1 เรียน ท่านสหาย ทิวฟ้า อนัตต - ลักขณ เปนของโลก บางผู้โศก ก่นเศร้า มิรู้สิ้น บางผู้สุข เริงร่า ท้าชีวิน แลที่สุด ที่สิ้น.....อนัตตา. ทุกข์      คือไม่สบายกายใจ อนิจจํ     คือมิได้เที่ยงแท้แน่นอน            ทั้งในความสบายใจ แลมิได้สบายใจ อนตฺตา   ก็น่าจะ เปนความรู้สึกที่มิได้ยึดติด             เปนความรู้สึกที่ปล่อยวาง                         ในโลกที่รู้สึกว่า...ว่าง...              หาไม่ ตัวกู ของกู              ( ดังท่านเจ้าพระคุณ พุทธทาสภิกขุ เคยกล่าว )              อีกทั้งนั้น              ไม่รัก ไม่โกรธ              ไม่ชื่นชม ไม่ประณาม              ไม่สรรเสริญ ไม่นินทา               ดังนั้น.....กระมัง.....?               ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ วันฉัตรมงคล 17:04:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขออภัยท่าน มันกระโดด ไปหน่อย อนัตตา  ที่ว่านั้นใช่แล้ว  คือไม่ใช่ตัว  ไม่ใช่ตน  ไม่ใช่เรา  ไม่ใช่ของเรา โลกย่อมมีลักษณะ ๓ คือว่า  อนิจจลักษณะ  ทุกขลักษณะ  และ อนัตตลักษณะ  ( -ขณะ เป็นบาลี, -ษณะ เป็นสันสกฤต )   เนือ่งจากโลกเป็นอนัตตา  ก็ย่อมเป็นไปเอง คือ ตถาคตา  ดังนั้น  ตถาคตา ก็คือ  อนิจจํ  และ  ทุกขํ  นั่นเอง ทุกข์  คือ  สภาวะทนได้ยาก  เมื่อทนได้ยาก  ก็ไม่ทน เมื่อไม่ทน  ก็ไม่เห็นทุกข์   เมื่อไม่เห็นทุกข์  ก็ไม่เห็นธรรม นั่นคือ  เพลิดเพลินอยู่  ดังนี้แล  ท่าน จากคุณ : ทิวฟ้า - [ 6 พ.ค. 49 17:49:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ธรรมปฏิบัติ  กับ  ธรรมปริยัติ  นั้น  ต่างกันอยู่บ้าง  ตรงที่ธรรมปฏิบัตินั้นย่อมมีอุบายพลิกแพลงพิสดารกว่า จากคุณ : ทิวฟ้า - [ 6 พ.ค. 49 17:53:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรียน ท่านสหาย ทิวฟ้า จริงขอรับ ตถาคตา ฤๅ ตถตา มันก็เปนเช่นนั้นเอง ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 11 พ.ค. 49 23:43:18 ]