ความคิดเห็นที่ 1 และแล้ว คุณหมอประสานก็เดินออกมาจากห้องไอซียู มีพยาบาลเดินตามมาด้วย ทั้งหมดรีบเข้าไปหาทันที “คุณหมอคะ ”พิมพ์จันทร์กับผิงเรียกหมอประสานพร้อมกัน “เดี๋ยวเชิญหนูพิมพ์มาคุยที่ห้องหมอหน่อยนะ” คุณหมอประสานว่าสีหน้าเครียด พิมพ์จันทร์รีบรับคำแล้วเดินตามหมอประสานไปทันที “หมอฉีดสีดูหลอดเลือดหัวใจของคุณยายแล้ว คุณยายมีอาการของโรคหัวใจขาดเลือด ก่อนหน้านี้หมอรักษาตามอาการ ให้ยาลดอัตราการเต้นของหัวใจและยาขยายหลอดเลือด แต่ว่าตอนนี้มันควบคุมอาการไม่ได้ ต้องขยายหลอดเลือด มันมีอยู่ 2 วิธี คือการขยายหลอดเลือดด้วยบอลลูน ซึ่งจะทำให้รักษาได้โดยไม่ต้องผ่าตัด แต่มันจะมีปัญหา ตรงที่ว่าบริเวณที่ถูกขยายจะเกิดการตีบซ้ำในอัตราส่วนค่อนข้างมาก ซึ่งถ้ามันตีบอีก ก็ต้องกลับมาขยายหลอดเลือดอีก และมันก็อาจจะตีบซ้ำอีกได้ด้วย และหมอก็ต้องใส่ขดลวดที่ทำจากโลหะพิเศษ เพื่อค้ำหลอดเลือดไม่ให้เกิดการตีบซ้ำ แต่ก็ไม่ร้อยเปอร์เซ็นอยู่ดีและขวดลวดก็ราคาแพงมาก ถ้าเกิดใส่แล้วเกิดตีบซ้ำ มันก็จะไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย และยิ่งคุณยายอายุมากด้วยแล้ว มันเสี่ยงที่จะกลับมาตีบซ้ำอีก หมอจึงคิดว่า ควรจะผ่าตัดหัวใจแบบบายพาสให้คุณยาย เป็นการทำทางเดินของเลือดใหม่ เพื่อให้เลือดไปเลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจได้พอเพียง หมอฉีดสีดูละเอียดแล้ว หมอคงต้องผ่าตัด” “เดี๋ยวนะคะ หมอ ต้องผ่าตัดเลยหรอคะ” พิมพ์รีบพูดขึ้นมาด้วยความตระหนก เมื่อได้ยินคำว่า ผ่าตัด “แล้วแม่จะไม่เป็นไรหรอคะ แม่อายุมากแล้ว” “เรื่องนี้หมอยังบอกไม่ได้ แต่จะบอกพิมพ์ว่า เดี๋ยวนี้การผ่าตัดบายพาสแบบใหม่ความเสี่ยงน้อยลงกว่าเก่ามาก แผลผ่าตัดก็เล็กลง แต่ต้องเป็นแพทย์ผ่าตัดที่ชำนาญด้านนี้นะ” “แล้วคุณหมอ พอจะช่วยแม่ได้ไหมคะ” “หมอยังรับปากอะไรพิมพ์ไม่ได้ แต่ต้องพยายามอย่างถึงที่สุดอยู่แล้ว มันเป็นหน้าที่ของหมอ  แต่เรื่องผ่าตัดหมอจะไปเชิญอาจารย์หมอสุคนธ์มาช่วยด้วย ท่านเป็นศัลยแพทย์ฝีมือดีที่มีไม่มากในเมืองไทย ห่วงก็แต่ว่า อายุคุณยายมากแล้ว อาจจะมีความเสี่ยงเรื่องนี้แหละ” “แต่ คุณหมอจะช่วยแม่ได้ใช่ไหมคะ คุณหมอจะไม่ปล่อยให้แม่เป็นอะไรไปใช่ไหมคะ” พิมพ์จันทร์ถามเสียงเครือ พยายามสะกดอารมณ์ไว้   “เอาเป็นว่าหมอจะทำให้ดีที่สุด แต่เรื่องค่าใช้จ่าย ”หมอมีสีหน้ากังวล “ขอให้แม่หาย จะใช้จ่ายแค่ไหนก็ยอมค่ะ”พิมพ์จันทร์รีบพูดขึ้นมาทันที ทั้งที่ในใจออกจะกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายอยู่ไม่น้อย บางทีนะ บางทีอาจต้องตัดสินใจอะไรบางอย่าง เพื่อแม่ ใช่สิ เพื่อแม่ที่เราละเลยมานาน จากคุณ : ชมเช้า - [ วันฉัตรมงคล 16:45:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อพิมพ์จันทร์ออกมาจากห้องหมอประสาน ผิงก็รีบเข้าไปหา “คุณยายเป็นยังไงคะน้าพิมพ์” “หมอบอกว่า ต้องผ่าตัด” พิมพ์จันทร์พูดเสียงเรียบ ใบหน้าเศร้า ทุกคนที่ได้ฟังต่างนิ่งอึ้งกันไป “ผ่าตัดหรอคะน้าพิมพ์ แล้ว..จะไม่เป็นอันตรายอะไรใช่ไหมคะ คุณยายจะหายใช่ไหมคะ”ผิงถามขึ้นมาเสียงรัว จ้องมองน้าสาวอย่างรอคอยคำตอบ แต่พิมพ์จันทร์ส่ายหน้าช้าๆ “หมอยังไม่รับรองจ้ะ แต่มันไม่มีวิธีไหนดีไปกว่านี้ เพียงแต่ว่า ..มันอาจจะมีความเสี่ยง เพราะคุณยายอายุมากแล้ว” ได้ฟังน้าตอบเสียงเบา สีหน้าไม่ค่อยดีนัก ผิงก็อึ้งไป ก่อนจะค่อยๆ เดินไปยืนมองที่หน้าห้องเหมือนเดิม ปีย์กับปิยาเดินเข้ามาหาพิมพ์จันทร์ “พิมพ์ ”ปีย์เรียกเสียงเบา พิมพ์จันทร์ไปมองสองพี่น้อง ปิยาจึงเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าแสดงความเสียใจ “คุณพิมพ์ ปิย่า ” “เอาเถอะค่ะ เราอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กันเลย ตอนนี้พิมพ์ไม่ได้คิดเรื่องอะไรอีกแล้วนอกจากเรื่องแม่ กลับไปก่อนเถอะนะคะ” พิมพ์จันทร์หันมาบอกเสียงเรียบ เห็นแววตาสำนึกผิดของปิยาแล้วบอกไม่ถูกว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดี หันไปเห็นแววตาของปีย์ที่มองมา มีความห่วงใยฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่นั้น ทำเอาพิมพ์จันทร์ต้องหลบสายตาเสียโดยพลัน หันไปเรียกพิงมาเป็นเกาะกำบัง “พิง มาหามี้มา” เด็กชายเดินซึมๆ เข้ามาหา มาถึงก็เกาะแขนไว้แน่น ปีย์มองอย่างเจ็บปวดลึกๆ หันหน้าไปบอกปิยา “กลับก่อนเถอะปิยา ตอนนี้พิมพ์เขาคงอยากอยู่เงียบๆ ใช่ไหม” ปีย์หันไปมองพิมพ์อีกครั้ง พิมพ์ไม่ตอบ ปีย์จึงก้มลงไปพูดกับเด็กชายที่เงยหน้ามองมาตาแป๋ว “ลุงไปก่อนนะรูปหล่อ แล้วเดี๋ยวจะมาเยี่ยมใหม่” หันไปหาหลานชาย เอ่ยปากจะถาม แต่ปรัชญ์รีบบอกลุงว่า “ผมขอยังไม่กลับได้ไหมครับ” “งั้นปิยากลับกับพี่แล้วกัน” ปีย์สรุป แล้วพยักหน้าให้ปิยาเดินตามออกไป ปิยาเดินตามออกไปอย่างว่าง่าย แอบหันหน้ามามองพิมพ์จันทร์ ก่อนจะส่ายหน้าอย่างไม่สบายใจ พิมพ์จันทร์มองตามสองพี่น้องที่เดินออกไปพลางถอนหายใจ หันไปมองผิงก็เห็นยังยืนนิ่งอยู่หน้าห้องจึงเดินเข้าไปหา “ผิง หมอบอกว่าอย่างเร็วที่สุดก็จะผ่าตัดพรุ่งนี้ เพราะต้องติดต่ออาจารย์หมอสุคนธ์มาช่วย” ผิงหันมามองน้า “อาจารย์หมอสุคนธ์เป็นใครหรอคะ” “หมอบอกว่าเป็นศัลยแพทย์เชี่ยวชาญการผ่าตัดหัวใจน่ะจ้ะ” พิมพ์จันทร์ตอบ หันไปมองพิงแล้วนึกขึ้นได้ “ตายละ พิงหิวหรือยัง  นี่มันบ่ายกว่าจะเย็นแล้ว ยังไม่ได้ทานข้าวเลย” เด็กชายพิงหน้าม่อย แต่ก็ฝืนใจตอบ “ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นห่วงคุณยายมากกว่า” พิมพ์จันทร์มองเด็กน้อยด้วยความรัก อดจะยิ้มออกมาไม่ได้ แม้เวลาที่ความเศร้าโถมใส่เข้ามาจนมืดมิดไปหมด แต่ก็ยังมีความสดใสของเด็กน้อยที่ยังพอเป็นแสงสว่างที่นำความชุ่มชื่นมาสู่ชีวิตได้บ้าง ผิงเองก็มองพิงด้วยความรู้สึกเช่นเดียวกัน ดีจริงๆ ที่วันนี้เรามีสุดที่รักอยู่ข้างๆ อย่างน้อย พิงก็ยังเป็นเหมือนตัวแทนความรักของครอบครัวของเรา ครอบครัวแสนสุขในอดีตของเรา ผิงคิดแล้วยิ้มเศร้า “พิงไปทานข้าวเถอะ ให้มี้พาไปนะ ไม่ต้องห่วง ทางนี้ผิงจะดูอยู่หน้าห้องคุณยาย จะเฝ้าไว้อย่างดีเลย” “อ้าว แล้วผิงไปไม่ไปหรอ เดี๋ยวจะหิวแย่” “ผิงไม่หิวค่ะ ผิงขอเฝ้าคุณยายที่นี่ดีกว่า  เผื่อว่า จะมีอะไร  น้าพิมพ์พาพิงไปเถอะค่ะ” ผิงตอบ  พิมพ์จันทร์จึงหันไปถามปรัชญ์ แต่ชายหนุ่มตอบปฏิเสธอย่างสุภาพ พิมพ์จันทร์จึงจูงมือพิงเดินออกไป จากคุณ : ชมเช้า - [ วันฉัตรมงคล 16:55:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บริเวณหน้าห้องไอซียูเกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ไม่มีใครสักคนที่อยู่ในบริเวณนั้น ปรัชญ์นึกไปถึงตอนที่พาคุณยายมาส่งที่โรงพยาบาลครั้งแรก เขากับผิงก็มายืนรอกันที่หน้าห้องแบบนี้แหละ และผิงก็ยืนใจจดจ่ออยู่ที่ประตูเหมือนเมื่อครั้งนั้นไม่มีผิด ดวงตาหม่นเศร้าที่เฝ้ามองไปที่ประตูห้องนั้นทำให้ปรัชญ์ที่เฝ้ามองอยู่หัวใจวูบไหว เหมือนที่เคยเกิดขึ้นบ่อยๆ เมื่อเห็นผิงเศร้า ชายหนุ่มบอกตัวเองว่า เขาทนไม่ได้ ปรัชญ์จึงเดินเข้าไปหาผิง จับมือหญิงสาวไว้ ผิงหันมามองหน้า เขาไม่พูดอะไร ออกแรงดึงเบาๆให้เดินมานั่งเก้าอี้ใกล้ๆห้อง ผิงไม่ขัดขืน เดินตามมาแต่โดยดี ลงมานั่งเคียงข้างกัน นั่งกันเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง ปรัชญ์เหลือบมามองคนข้างๆ แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าดวงตากลมโตของหญิงสาวมีน้ำหล่อรื้นอยู่ และขณะนี้มันกำลังหยาดหยดลงมาอย่างที่เจ้าตัวไม่อาจกลั้นได้อีกต่อไป ผิงรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาทิ้ง พยายามกลั้นสะอื้นเอาไว้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผล เพราะยิ่งกลั้นน้ำตา มันกลับไหลออกมาไม่ขาดสาย ชายหนุ่มมองภาพนั้นแล้วหัวใจพลอยรู้สึกเศร้าไปด้วย “อยากร้องไห้ก็ร้องเถอะผิง” ชายหนุ่มบอกเสียงเบา ผิงเงยหน้าที่นองไปด้วยน้ำตานั้นขึ้นมาสบตากับชายหนุ่ม สายตาที่สื่อถึงกันนั้นมีความหมายลึกซึ้งที่ต่างสัมผัสได้ และเพราะสายตานั้น ชายหนุ่มดึงหญิงสาวเข้ามากอดไว้กับอก ผิงสะดุ้งขยับตัวยุกยิก แต่เมื่อปรัชญ์ลูบหลังเบาๆ อย่างปลอบโยน ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ หญิงสาวจึงค่อยๆปล่อยน้ำตาให้ไหลมากับอกของชายหนุ่ม และสะอื้นเสียงเบา “คุณยายจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ คุณยายต้องอยู่ถึงวันที่ผิงประสบความสำเร็จอย่างที่คุณยายอยากเห็นใช่ไหม” ผิงอู้อี้อยู่กับแผงอกของชายหนุ่ม “คุณยายไม่เป็นอะไรหรอก เชื่อพี่สิ” ปรัชญ์ตอบเสียงเบาอย่างอ่อนโยน แต่ผิงกลับส่ายหน้า “แต่คุณยายต้องผ่าตัด การผ่าตัดมันเป็นเรื่องใหญ่มากเลยนะคะ แล้วคุณยายก็อายุมากแล้ว” “คุณหมอเขารับปากแล้วนี่ว่าจะรักษาให้เต็มที่ แล้วยังมีศัลยแพทย์มือหนึ่งมาช่วยอีก ผิงอย่าเพิ่งไปคิดไปก่อนสิ” ชายหนุ่มยังคงปลอบต่อไป มองหญิงสาวที่ซบหน้าสะอื้นอยู่กับอกแล้วยิ้มนิดๆ รู้สึกประหลาด อกใจมันวูบไหวชอบกล “แต่ที่คุณยายเป็นแบบนี้ก็เพราะผิง คุณยายลำบากเพราะผิงมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว คุณยายทำทุกอย่างเพื่อผิง คุณยายทำให้เด็กกำพร้าได้รับความรักเทียบเท่ากับเด็กคนอื่นที่มีพ่อมีแม่  มันทำให้ผิงไม่รู้สึกต่ำต้อยกว่าใคร ผิงพยายามเรียนให้จบเร็วๆ พยายามขยันทำงาน เพื่อจะได้มีเงินเยอะๆ เพื่อที่จะตอบแทนให้คุณยายได้สบายบ้าง ถึงตอนนี้ผิงพอจะทำงานมีเงินได้บ้างแล้ว แต่คุณยาย ” ปรัชญ์ส่ายหน้า “อย่าเพิ่งคิดไปเองสิครับ คุณยายยังไม่ได้เป็นอะไรเลย ไหนผิงบอกเองไม่ใช่หรอ ว่าคุณยายสอนไม่ให้คิดอะไรไปเอง” แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 49 17:22:10 จากคุณ : ชมเช้า - [ วันฉัตรมงคล 17:04:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผิงเงียบไปไม่ตอบ มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ ที่อก ชายหนุ่มเหลือบมองคนในอ้อมแขนแล้วรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงกว่าเคย ความรู้สึกแปลกๆ เข้าจู่โจมเขาอย่างรวดเร็วและไม่รู้ทิศทาง มันไม่ได้ซึมซับมาทีละน้อยเหมือนเมื่อครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสร่างอันอบอุ่นของหญิงสาว แต่ยิ่งเมื่อเขาได้ใกล้ชิดกับคนในอ้อมแขนนานขึ้นเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกถึงความลึกซึ้งในหัวใจมากขึ้นทุกที มันทำให้เขาเผลอใจ คิดมาถึงตรงนี้แล้วปรัชญ์ก็ต้องตกใจความคิดตัวเอง รีบห้ามใจเสียโดยพลัน เผลอใจคิดอะไรเหลวไหลอีกแล้วสิเรา  ความรู้สึกที่ว่ามันมีอิทธิพลกับหัวใจเราขนาดนี้เชียวหรือนี่ ชายหนุ่มกระชับวงแขนแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆปล่อยอ้อมแขนนั้นอย่างเสียดาย จมูกแอบเฉียดไปดอมดมกลิ่นหอมอ่อนๆของเส้นผมหยักศกอันละเอียดอ่อนนั่นเพียงวูบเดียว แล้วปล่อยตัวหญิงสาวเป็นอิสระ มองหน้าคนตรงหน้าแล้วถอนหายใจ “ร้องไห้เต็มที่แล้วใช่ไหมครับ” ผิงมองหน้าคนตรงหน้าแล้วพยักหน้า ใจเต้นโครมครามตั้งแต่อยู่ในอ้อมอกของชายหนุ่มแล้ว บัดนี้มันก็ยังไม่หยุดเต้นแรง คิดไม่ออกว่าทำไมถึงยอมให้ชายหนุ่มชิดใกล้ได้ขนาดนี้ ทั้งที่ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่มีทางแน่ๆ แต่กับเขา กับเขา เรากลับรู้สึกอยากจะซบหน้ากับอกเพื่อร้องไห้ และต้องการคำปลอบโยนของเขาในเวลานี้ที่สุด และเมื่อมองที่ดวงตาแสดงความห่วงใยจากใจจริงของเขา มันก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกตื้นตันในอก มันเป็นความรู้สึกที่ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ราวกับตาน้ำในลำธาร มันเป็นความรู้สึกซึ้งใจที่รู้ว่ามีใครคนหนึ่งคอยปลอบโยนอยู่เคียงข้าง และใครคนนั้นก็เข้าใจความรู้สึกของเราที่สุด   “คุณยายไม่เป็นอะไรหรอกผิง เชื่อพี่นะ” ปรัชญ์ย้ำคำเดิมที่เคยพูดอีกครั้ง คำเรียกแทนตัวเองว่าพี่นั้น ฟังดูอบอุ่นและทำให้หญิงสาวเผลอยอมรับคำนั้น “ค่ะ คุณยายต้องไม่เป็นอะไร  เพราะว่ามีคนที่คุณยายรักและรักคุณยายรออยู่ เรากำลังจะมีเป็นครอบครัวที่มีความสุข เรากำลังจะได้อยู่กันพร้อมหน้าอยู่แล้ว” “คุณยายต้องรู้แน่ครับ และต้องกลับมาหาพวกเราแน่ๆ” ปรัชญ์ยิ้มอย่างปลอบโยน “งั้นพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ คุณหมอประสานกับอาจารย์หมอสุคนธ์จะต้องช่วยคุณยายได้แน่ๆ” ผิงหันมายิ้มกับชายหนุ่ม แม้รอยยิ้มนั้นยังไม่มั่นใจเต็มที่นัก แต่มันก็ยังดีกว่าความท้อใจและหมดหวังเหมือนเมื่อครู่นี้ “ครับ พรุ่งนี้ ” จากคุณ : ชมเช้า - [ วันฉัตรมงคล 17:12:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หายไปนานค่ะ แหะ เพิ่งทำงานค่ะ ก็เลยต้องเตรียมตัวเล็กน้อย ตอนนี้ก็เริ่มปรับตัวได้ กลับมาเขียนต่อ คงประมาณ 2-3 วันเหมือนเดิมค่ะ จากคุณ : ชมเช้า - [ วันฉัตรมงคล 17:31:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เเหม ตาปั๊ป คราวนี้เนียนเรียกตัวเองว่าพี่เชียว เสียดายคุณยายป่วยอยู่ไม่งั้นคงหวานได้มากกว่านี้ จากคุณ : MikaRin - [ วันฉัตรมงคล 19:18:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องเริ่มคลี่คลายนิดหน่อยและแล้วพิมพ์จันทร์ก็รู้ความจริง ที่เหลือก็ขอให้คุณยายหายดีเร็วๆ จากคุณ : Nong Kob - [ วันฉัตรมงคล 23:54:29 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามอ่านlink เก่า จบแล้วค่ะ มาเอาใจช่วยคุณยายให้หายไวๆ นะคะ จากคุณ : ธาราฝัน - [ 6 พ.ค. 49 00:08:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 วี๊ด ด วิ่ว ว ว ตาปั๊ปไม่ค่อยจะเนียนเลยนะนี่ จากคุณ : อันปังแนน - [ 6 พ.ค. 49 09:46:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สงสารคุณยายจังเลย จากคุณ : Deckard - [ 6 พ.ค. 49 15:21:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แอบหวานอ่ะตอนนี้ จากคุณ : greenmania - [ 6 พ.ค. 49 20:54:30 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แม้แต่พิมพ์ก็มีความลับอีกเหรอ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 8 พ.ค. 49 08:13:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สะดุดเรื่องตาปั๊บแอบตั้งตัวเป็นพี่เหมือนกัน อิอิ ว่าแต่ "อาจารย์หมอสุคนธ์" เป็นใครกันน้า จะมีเซอร์ไพรซ์ให้คนอ่านตกเก้าอี้อีกมั๊ยน้า จากคุณ : Nusantara - [ 8 พ.ค. 49 15:24:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาแล้วค่ะ ต่อเลย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4357968/W4357968.html#5 จากคุณ : ชมเช้า - [ 11 พ.ค. 49 02:09:51 ]