เพล๊ง!
เสียงถ้วยชามแตกดังขึ้น พร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักเบาๆของสาวๆในเกวียนที่กำลังนั่งปักผ้า
เอาอีกแล้วนายแม่ เดี๋ยวป้าจินตราก็โวยวายอีก
ยังไม่ทันจบเสียงพูดเบาๆของสาวหน้าแฉล้ม ก็มีเสียงดุดังขึ้นนอกเกวียน
ธารา! เสียงนั้นตะโกนก้องบอกถึงอารมณ์เจ้าของได้เป็นอย่างดี
ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งกี่หนแล้วว่าทำอะไรให้ระมัดระวังหน่อยอย่ามัวแต่เหม่อลอย แล้วดูสิแตกตั้งหลายสิบใบ กว่าจะถึงเมืองต่อไปคงต้องใช้กะลาเป็นถ้วยชามแน่
เสียงอีกคนพูดเบาๆจับความไม่ได้ แต่เสียงของจินตรากลับตะโกนดังกว่าเดิม
ไม่ได้! ข้าไม่ให้เจ้าเหยียบย่างเข้าบริเวณครัวอีกแล้ว อยากไปทำอะไรก็ไปซะอย่ามากวนใจข้าอีก เสียงพูดนั้นเบาลงแต่ก็พอได้ยินกันทั่วทั้งบริเวณ
ข้าสงสัยจริงๆ พ่อแม่เจ้าเลี้ยงเจ้ามาอย่างไรกัน เป็นผู้หญิงแต่ไม่รู้จักการทำงานบ้านงานเรือนสักอย่าง กะอีแค่ตอกไข่ก็ยังทำไม่ได้ เสียงนั้นกลับดังขึ้นอีกครั้ง
ธาราข้าบอกว่าให้เจ้าไป เจ้ายังไม่ไปอีกหรือ รีบไปเดี๋ยวนี้นะ ก่อนที่ข้าจะโกรธไม่ให้เจ้ากินข้าวเย็น
สาวๆในเกวียนชะแง้หน้าออกไปมองต้นเหตุแห่งเสียง แล้วก็หันมาหัวเราะกัน
น่าสงสารธารานะ จะถูกส่งไปอยู่ที่ไหนก็ไม่ได้ มีแต่ก่อเรื่องยุ่งยากทั้งนั้น ซักผ้าก็ทำผ้าขาด เย็บผ้าก็ทำให้ผ้าเปื้อนเลือดจากนิ้วของนางที่ถูกเข็มทิ่ม ขนาดให้ไปช่วยงานในครัวยังไม่วายก่อเรื่อง
นางความจำเสื่อมก็คงจะลืมๆอะไรไปหลายอย่าง สตรีตั้งครรภ์ที่นั่งปักผ้าอยู่ใกล้ๆสตรีวัยกลางคนที่เรียกขานว่านายแม่ พูดขึ้นเบาๆ
ไผ่เงิน...เจ้าอย่าแก้ตัวแทนนางเลย ข้าเชื่อว่าถ้าข้าความจำเสื่อม ข้าก็คงไม่ถึงขนาดลืมวิธีตอกไข่
ใช่...ไผ่เงิน เจ้าอย่าไปแก้ตัวแทนนางเลย ถึงเจ้าจะพูดเช่นไร ชบาก็ยังสามารถหาเรื่องด่าธาราให้นายแม่ฟังได้อยู่ดี เพราะเขากลัวว่าความสวยงามของธาราจะทำให้นายท่านรับนางเป็นเมียลำดับที่ห้า แล้วตัวเองจะตกอับมากว่าเดิม แต่ก่อนเคยภูมิใจว่าสวยงามที่สุด ถึงยังไม่มีลูกให้นายท่านๆก็ยังโปรด แต่ถ้ามีธารามาเป็นคู่แข่งในภายภาคหน้าละก็... หยุดชั่วครู่ หัวเราะเบาๆ
เจ้า!
หยุดโต้เถียงกันเสียที ข้ารำคาญ ชบา... นายแม่สตรีวัยกลางคนผิวคล้ำ รูปร่างค่อนข้างท้วม ซึ่งเป็นเมียหลวงของนายวาณิช หันไปมองหญิงสาวหน้าตาสวยงาม ซึ่งบัดนี้กำลังมองหญิงสาวอีกคนอย่างอาฆาตแค้น
เจ้าไปช่วยฝ่ายครัว 1 วัน ส่วนอุบล...เจ้าไปช่วยซักผ้า 1 วันเช่นกัน โทษฐานที่พวกเจ้าทะเลาะกัน ไปได้แล้วข้ารำคาญเจ้าสองคนเต็มทน นั่งด้วยกันไม่ได้ต้องหาเรื่องกันทุกที
เจ้าค่ะ นายแม่ ทั้งสองคนตอบรับพร้อมๆกัน ไม่มีใครกล้าโต้แย้ง แม้จะได้ชื่อว่าเป็นเมียของนายวาณิชเหมือนกัน แต่อำนาจการสั่งการทั้งหมดนั้นกลับตกอยู่ในความควบคุมของนายแม่ ซึ่งเป็นเมียหลวงแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น หากทำให้นางไม่พอใจอาจจะถูกไล่ออกจากขบวนคาราวานเมื่อไรก็ได้ โดยที่แม้แต่นายวาณิชก็ช่วยอะไรไม่ได้
นายแม่ส่ายหน้าอย่างระอาใจ เมื่อเห็นอุบลมองสบตาชบา แล้วยักคิ้วทำหน้าล้อเลียน ซึ่งทำให้อีกฝ่ายโกรธจนหน้าที่เคยสวยงามบูดบึ้งขึ้นมาทันที ชบาขบฟันแน่นสะบัดหน้าไปอีกทาง ลงจากเกวียนอย่างกระแทกกระทั่ง
ไผ่เงิน เจ้าไปเรียกธารามาพบข้าหน่อย
เจ้าค่ะ
ร่างเล็กบาง ซึ่งบัดนี้ค่อนข้างอุยอ้ายเพราะตั้งครรภ์ 6 เดือน ค่อยๆลงจากเกวียน เดินลัดเลาะไปตามลำน้ำ
ธารา... ไผ่เงินร้องเรียกร่างสูงโปร่งที่นั่งกอดเข่าเหม่อมองสายน้ำเหมือนเด็กว้าเหว่
มีอะไรหรือไผ่เงิน ดวงหน้าที่หันมามองนั้นเรียวสวยได้รูป แต่กลับเปรอะเปื้อนไปด้วยผงถ่าน และเขม่าควัน ผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้มถูกถักเป็นเปียเดี่ยวกลางศีรษะ รัดด้วยเชือกหนัง ดวงตาคมงามสีน้ำตาลคู่นั้นเต็มไปด้วยความสับสน
ข้าทำผิดพลาดอีกแล้ว...
ธาราเจ้าอย่าคิดมากเลย ใครๆก็ทำพลาดได้ โดยเฉพาะเจ้าซึ่งความจำเสื่อม คนพูดค่อยๆพยุงตัวนั่งลงข้างๆ
ใครๆก็พูดว่า ก่อนที่ข้าจะความจำเสื่อม คงเป็นผู้หญิงที่แย่มาก ข้าวปลาอาหารคงไม่เคยทำ พอความจำเสื่อมเลยยิ่งเป็นผู้หญิงที่ใช้ไม่ได้
ใจเย็นๆ...ต้องมีอะไรสักอย่างสิที่เจ้าทำได้
แล้วอะไรเล่าที่ข้าทำได้ ไหนเจ้าลองบอกข้ามาสักอย่างสิ เสียงถามอย่างขัดใจ ก่อนจะอ่อนลง เมื่อเห็นท่าทางอึดอัดใจของอีกฝ่าย
ขอโทษไผ่เงิน ข้าไม่น่าจะทำให้เจ้าลำบากใจ ทั้งๆที่เจ้าเป็นผู้มีพระคุณช่วยข้ามาจากน้ำเมื่อ 1 เดือนก่อนแท้ๆ
ไม่เป็นไร ช่วงนี้เจ้าอย่าเพิ่งคิดมากเลย เดี๋ยวจะปวดหัวอีก ทำใจให้สบายๆดีกว่า อีกไม่นานเจ้าก็จะค่อยๆจำได้เอง
ธารายิ้มน้อยๆให้คนข้างๆ ขอบใจมากไผ่เงิน ว่าแต่เจ้ามาตามหาข้าทำไมหรือ?
ตายจริง ข้าลืมบอกเจ้าไป นายแม่ให้ข้ามาตามเจ้าไปพบ
งั้นเราก็รีบไปกัน ไม่รู้คราวนี้นายแม่จะให้ข้าไปช่วยงานฝ่ายไหนอีก คิดๆไปแล้วข้าว่า นายแม่นี้แหละ น่าสงสารที่สุด เพราะต้องคอยคิดว่าข้าน่าจะทำอะไรได้โดยที่ทำความเสียหายให้น้อยที่สุด จะไล่ข้าไปก็เกรงใจเจ้า หล่อนหัวเราะออกมาอย่างฝืนๆ ลุกขึ้นยืน พร้อมกับยื่นมือช่วยดึงคนข้างๆให้ลุกขึ้น พอหันกลับไปจะก้าวเดินก็ชะงัก คิ้วขมวดเข้าหากัน
มีอะไรหรือธารา
ทำไมที่ลานถึงมีควันไฟมากขนาดนั้น
หน้าไผ่เงินซีดลง มือที่เอื้อมมาจับเย็นเชียบ เกิดอะไรขึ้นที่กองเกวียนหรือ?
ข้าไม่รู้ เรารีบไปดูกัน
ถึงแม้ธาราจะอยากวิ่งไปดูมากแค่ไหนก็ตาม แต่ก็ต้องพยายามก้าวเดินให้ช้าลง เพราะต้องคอยพยุงคนข้างๆ ปีนขึ้นเนินดินข้างหน้า
พอมายืนอยู่ที่เนินดินสูงก็ชะงัด เบื้องหน้าคือหมู่กองเกวียนที่บัดนี้บางคันถูกไฟเผาล้มตะแคง ข้าวของเครื่องใช้ข้างในตกระเนระนาด กลุ่มชายในชุดดำโพกผ้ามิดชิดเห็นแต่ดวงตา ขี่ม้าเข้าไล่ฆ่าทุกคนที่ถืออาวุธขึ้นสู้ ส่วนใครยอมจำนนก็กวาดต้อนให้ไปยืนกลางลานร่วมกับเด็กและผู้หญิง
เปลวเพลิงลุกโหมแรง ควันไฟพวยพุ่งขึ้นสู่เบื้องบน บ้านเรือนที่เคยสวยงามจนเป็นที่เลื่องลือว่ามีความงดงามแม้นเมืองสวรรค์ บัดนี้กลับแดงฉานไปด้วยเปลวอัคคี เมืองทั้งเมืองตกอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิง เสียงร้องอย่างเจ็บปวดและหวาดกลัวดังก้องทุกทิศทาง กำแพงเมืองที่เคยขาวบริสุทธิ์กลับถูกอาบไปด้วยโลหิตของทหารหาญนับร้อยนับพัน ผู้หญิงที่หลบภัยอยู่ในบ้าน อุ้มลูกน้อยออกจากบ้านที่ลุกโชน แต่วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องล้มลงสิ้นใจ เพราะธนูที่ยิงมาจากนอกกำแพงเมืองราวกับห่าฝน
ประตูเมืองขนาดใหญ่ที่ปิดสนิท ถูกกระแทกด้วยแรงมหาศาลครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดก็เปิดออก ทหารในชุดดำจำนวนมากวิ่งเข้ามาในพระนคร ดาบในมือเป็นประกายสะท้อนกับแสงไฟที่ลุกโชน ราวกับกระหายเลือดของทุกคนที่ขวางหน้า ไม่เว้นแม้แต่เด็กตัวเล็กๆ
ธาราช่วยข้าด้วย!
เสียงกรีดร้องของไผ่เงิน และฝ่ามือหยาบกร้านที่กระชากให้เดินนั้น ทำให้หญิงสาวรู้สึกตัว เพียงเหลือบไปเห็นมีดสั้นที่เอวของโจร หล่อนฉวยมันมา พลิกข้อมือเพียงเล็กน้อย มีดสั้นเล่นนั้นก็ฝั่งมิดตัดขั้วหัวใจโจร ยังไม่ทันที่มันจะล้มลง หล่อนก็กระชาดมีดออก หมุนตัวอีกครั้งส่งมีดเล่มนั้นไปฝังมิดด้ามที่อกของโจรอีกคนหนึ่ง
+ + + + + + + + + + + + +
(มีต่อค่ะ)
จากคุณ :
w_panda 
- [
วันฉัตรมงคล 21:19:43
]
>>>>..... ใต้แสงจันทร์ ....>>>>> บทที่ 2
