ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องเล่า ... รายทาง ( จบในตอน ) ตอน ... น้องก้องที่รัก ... ฉัน ... เป็นเด็กสถาปัตยกรรมที่มีชีวิตเหมือนๆกับเด็กวัยรุ่นทั่วไป ตื่นเช้ามาก็ไปเรียน พอเที่ยงก็กินข้าว ตกเย็นรีบกลับหอ แล้วก็นอนจนกว่า มือถือจะปลุก เพื่อมาเป็นนกฮูกทำงานตอนกลางคืน กว่าจะได้นอนอีกที ก็ตีสามตีสี่ อันที่จริงฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจนะว่าทำไมฉันจะต้องมาทำเอาตอนดึกๆ แทนที่กลับมาจะรีบทำแล้วก็นอนไวๆ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมชีวิตเด็กสถาปัตย์จะต้องทำงานอดหลับอดนอนกันด้วย ในเมื่อ...งานมันก็สั่งมา แน่นอนว่าถ้าจัดเวลาดีๆก็ทำทันได้ แถมยังได้นอนด้วย แต่สิ่งเดียวที่ให้คำตอบฉันได้ก็คือ ... ฉันมันขี้เกียจ ประกอบกับอารมณ์ศิลปิน เกินไป เลยต้องมาเผางานส่งในคืนก่อนส่งงานทุกที และอีกอย่าง มันเหมือนความเคยชินมากกว่า การตื่นเช้า รีบๆออกไปนั่งแหง่กในห้องเรียน ฟังอาจารย์บ่นอะไรไปเรื่อยๆ มันก็เป็นยานอนหลับขนานเอกได้ดีอยู่แล้ว ยิ่งถ้าอดนอนมาคืนก่อนด้วยล่ะก็ ... หึหึ วันนั้นฉันจะเลือกนั่งหลังคนตัว ใหญ่ๆ แล้วเอามันเป็นกำบังให้ฉันแอบหลับเลยล่ะ นั่นแหละๆ เพราะตื่นเช้าไง แถมยังเจอวิชาเลคเชอร์น่าเบื่อๆอีก มันเลยทำให้ความง่วงสั่งสมจนกระทั่งมาถึงห้อง เห็นที่นอนนุ่มๆ ฉันก็เลยอดใจไม่ไหว ทุ่มกายลงนอนแผ่ราบ ไม่สนอกสนใจท้องที่มัน ประท้วงจ๊อกๆแต่อย่างใด แต่ถ้ามันร้องมาก ฉันก็จะหาซื้อไก่ย่างหมูปิ้ง หน้าหอกินดับหิว รอเพื่อนเมตที่จะกลับมาถึงห้องตอนสองทุ่มปลุก แล้วเราค่อยออกไปหาอะไรกินมื้อเย็นกัน (เพื่อนเมตฉันอยู่คณะเดียวกัน แต่เพราะเรียนคนล่ะภาค นั่นทำให้วิชาและตารางเรียนเราต่างกันมากเลย) มัน...เป็นแบบนี้ทุกวัน จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่า ทำไมเพื่อนๆในลิสเอ็มเอสเอ็นของฉันมักจะเห็นฉันออนไลน์ เป็นยัยนกฮูกเริงร่าในตอนกลางคืนได้ขนาดนั้น หุหุ การที่นอนดึก มันก็ทำให้ฉันต้องเพิ่มมื้อดึก(ๆ) ขึ้นมาอีกมื้อ ประมาณสักห้าทุ่ม ฉันจะลากเพื่อนเมตออกไปหาอะไรกินกันที่หน้าหอ แต่วันนั้น...เพื่อนฉันมันดันหมดแรง นอนหลับไปก่อน ฉันเลยต้องลากสังขาร เดินออกไปหาอะไรกินคนเดียว แต่ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยอะไร ... ไม่ว่าฉันจะเดินไปส่วนไหนของหอในยามวิกาลแบบนี้ ฉันก็จะพบกับเหล่าเพื่อนพ้อง รุ่นน้องรุ่นพี่ในคณะแทบจะทุกที่ หึหึ ก็นะ ... วงจรชีวิตอุบาทว์ ... ของเด็กสถาปัตย์ของมหาวิทยาลัยที่ฉัน เรียนอยู่มันก็แบบนี้แหละ ฮ่าๆ มาๆ ฉันขอเล่าต่อก่อนดีกว่า ในวันนั้นมันผิดปกติกว่าทุกวันนะ ก็อย่างที่บอก ปกติฉันจะต้องได้เจอรุ่นพี่ รุ่นน้อง หรือไม่ก็เพื่อนๆอยู่แถวๆร้านอาหารหน้าหอ แต่คืนนั้นมันไม่มี มีรถเข็นขายลูกชิ้น ร้านขายข้าวขาหมู ข้าวมันไก่ โจ๊ก ก๋วยเตี๋ยวหมูแดงตั้งอยู่ปกติ ฉันก็เลยคิดว่าสงสัยวันนี้ไม่มีบอลถ่าย ก้เลยไม่เจอใครๆเลย ระหว่างที่ฉันเลือกที่จะซื้อลูกชิ้นทอดกับบาร์บีคิวไม้ขึ้นไปกินบนห้อง ก็มันไม่มีเพื่อนๆหรือใครที่ฉันรู้จัก ที่จะให้ฉันแทรกเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะได้เลยนี่ ระหว่างนั้นเอง ฉันก็รู้สึกถึงร่างสูงๆของใครบางคนมายืนเคียงๆฉัน ฉันเหลือบสายตาไปมอง เขากำลังยืนกดโทรศัพท์มือถืออยู่โดยไม่สนใจอะไรเลย แน่ล่ะ! การที่เขาจะสนใจหรือไม่สนใจ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันนี่ เพราะมันเกี่ยวตรงที่...ฉันสนใจเขามากกว่า!!! วิญญาณสาวตาเหยี่ยวเข้าสิงฉันทันที ดวงตาหยีๆของฉันที่ชอบเก็บเล็กเก็บน้อย รายละเอียดๆรอบๆตัวค่อยมองเขาแบบแอบๆ (ระหว่างนั้นเขาก็ยืนหันไปหันมาอยู่ ไม่รู้สึกถึงฉันเลยหรอกมั้ง?) ร่างของเขาสูงโปร่ง ไม่ใช่คนล่ำสันตัวใหญ่ แต่ก็ดูหุ่นดีในแบบเด็กวัยรุ่น ผมยาวปรกใบหน้าคมๆกำลังก้มลงอ่านอะไรบนมือถือของเขาอยู่ ฉันแอบมองดวงตาของเขา ซึ่งฉันชอบที่สุดเวลาจะมองใครสักคนที่ถูกใจฉัน ดวงตาของเขาดูพราาวระยับ กับริมฝีปากที่เม้มแน่น คิ้วหนาขมวดเข้าหากันน้อยๆ ... เขา... ฉันรู้สึกว่าเขาน่ารักมากเลย!! โชคดี โชคยังดี ที่แม่ค้ายังทำของของฉันไม่เสร็จ แต่ฉันก็ต้องหลบเบือนไปมองอย่างอื่นเมื่อเขา เดินเข้ามาสั่งของกินบ้าง ฉันขยับหลบให้ เขาก็กระเถิบเข้ามายืนใกล้ๆฉันเหมือนกัน กลิ่นอายบางๆจากสบู่บางยี่ห้อแตะโชยจมูกของฉันให้ต้องเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง และนั่นมันมีบางอย่างทำให้ฉันฉุกนึกขึ้นมาเสียเฉยๆ ‘แกว่าน้องก้องน่ารักไหม’ เสียงของเพื่อนฉันเอง มันถามประโยคนี้ในวันนี้ตอนเช้าๆ ก่อนเข้าเรียน ฉันจำได้ว่าหันไปส่ายหน้าให้ ‘ไม่รู้ว่ะ เราจำหน้าน้องก้องไม่ได้’ ตอบไปตามความจริง เมื่อฉันจำไม่ได้จริงว่าน้องก้องคือคนไหน รู้แต่ว่าอยู่ปีหนึ่งและก็ดังมากๆในหมู่รุ่นพี่ ‘อืม ไว้ตอนเที่ยงจะชี้ให้ดู’ มันว่า ก่อนจะเมาท์เรื่องอื่นต่อ แน่นอน...ฉันก็ไม่ได้สนใจ เพราะสเปคของเพื่อนคนนี้หรือคนอื่นที่เคยบอกว่า ‘น่ารัก’ มันไม่เคยตรงกับสเปคที่ฉันชอบเลยสักคน นับตั้งแต่ที่ฉันถูกรุ่นพี่คนหนึ่งถามว่า ‘น้องเบียร์ เพื่อนน้องเบียร์คนที่ชื่อนัทอะ น่ารักจังนะ’ ฉันแทบจะสำลักเป๊ปซี่ หันไปมองคนพูด แล้วเบ้หน้าใส่ ‘ไอ้นัทนะพี่น่ารัก? กวนทีนสิไม่ว่า ชอบด่าเบียร์หน้าตาเฉย’ พูดจบเท่านั้นล่ะ ไอ้ความไม่น่ารักของไอ้นัทก็สำแดง มันคงได้ยินเลยเดินมาเบิ๊ดกะโหลกฉันเต็มๆ พร้อมกับเอ็ดเสียงเข้มๆแบบไม่จริงจังนักว่า ‘เดี๋ยวเถอะ!’ หึหึ ... แต่มีหรือจะกลัว หันไปแนบฝ่าเท้าเข้ากับก้นมันทันที เล่นเอามันหน้าคว่ำไปเลย (หุหุ) เอ้าๆ พอๆ อย่ามัวมาประจานความโหดของฉันเลยค่ะ มาเข้าเรื่องผู้ชายที่ฉันสนอกสนใจดีกว่า แน่นอน ฉันคิดแล้วก็เอะใจไม่น้อยเลยค่ะว่า ... ไอ้น้องก้องที่เพื่อนมันชมน่ะ จะเป็นคนที่ฉันมองอยู่ ตรงหน้าหรือเปล่า แล้วที่น่าสนใจกว่าก็คือบางอย่างที่เขาถือมันบ่งบอกว่าเป็นเด็กสถาปัตย์น่ะสิคะ กระดาษร่างแบบ ดินสอเขียนแบบ และการแต่งตัว โอย ... ฉันแทบไม่อยากจะเดาแล้วค่ะว่า ผู้ชายคนนี้จะต้องอยู่คณะเดียวกับฉันแน่ๆ แล้วต้องไม่ใช่รุ่นพี่ฉันด้วยแน่ๆ (ก็ฉันสนิทกับรุ่นพี่แทบทุกคน เลย) พอคิดได้ว่า ไม่น่าจะเป็นรุ่นพี่ ต้องเป็นรุ่นน้อง และต้องเป็นปีหนึ่งแน่ๆ (จากเซนส์นะค่ะ) ก็เริ่มตัดใจ ... เพราะเคยตั้งปณิธานไว้กับตัวเองว่า จะไม่มีทางไปปลื้มอะไรรุ่นน้องเด็ดขาด ฉันเลยรีบๆยื่นมือไปรับถุงลูกชิ้นทอดแล้วส่งๆเงินไปให้ แต่เพราะรีบๆบวกกับเบลอๆในสิ่ง ที่เพิ่งนึกออก แถมยังแอบมั่นใจนิดๆว่าน้องคนนี้จะต้องเป็นน้องก้องแน่ๆ เลยทำให้ฉันลืม ตังค์ทอน จนเดินกลับเข้ามาในซอยกว่าครึ่งทาง น้องคนนั้นก็เดินเข้ามาเรียกๆ “พี่ๆ พี่ลืมเงินทอนน่ะครับ” เสียงทุ้มๆเรียกฉัน ฉันหันไปมองด้วยแววตางุนงง พอสบเข้ากับดวงตาที่น่าเอ็นดู๊เอ็นดูของน้องเขา (น้องกว่าแน่ๆ เพราะฉันมันปีสี่แล้ว T^T) หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมาเสียเฉยๆ “ของพี่หรือคะ” ถามกลับไป นึกไม่ออกว่าตัวเองลืมจริงๆเหรอ แต่เพราะมั่นใจค่ะว่า น้องเขาคงจะไม่ได้มาเล่นมุขอะไรกับฉัน เมือ่เขาพยักหน้ายืนยัน ฉันจึงยื่นมือออกไปรับเงิน .... อึก!! (เสียงกลืนน้ำลายที่ดังก้องอยู่ในหัว เมื่อ ... เมื่อมือเราแตะถูกกัน กรี๊ดๆ เล่นเอา ทำอะไรไม่ถูก รีบๆจ้ำ หนีออกมาเลยล่ะ ...แถมยังลืมขอบคุณอีก T___T) ฉันกลับมาที่ห้อง กรีดร้องโหยหวนเหมือนช้างโดนเชือดออกมาดังๆอย่างไม่เกรงใจ เพื่อนที่มันหลับอยู่ในห้อง จนมันสะดุ้งตื่นแล้วยื่นหน้าออกมาถาม “แกบ้าเป็นอะไร ไอ้เบียร์!” น้ำเสียงฉุนกึกเพราะโดนรบกวนเวลานอน ฉันรู้สึกนะว่า...ตัวเองหน้าร้อนมากๆ รีบส่ายหน้าไปมาก่อนจะชวนมันออกมากินของที่ซื้อมา เพราะ ตอนนี้ท้องฉันมันตื้อๆขึ้นมาจนกินอะไรไม่ลงแล้ว ... แถมยังรู้สึกเก้อกระดากๆกับตัวเองที่ดันไปรู้สึกซัมธิงรองกับที่คาดว่าจะเป็นรุ่นน้องตัวเองอีก โอย ... ฉันได้แต่แอบภาวนาในใจว่า ขอให้ที่ฉันคิดไปว่าน้องคนนั้นเรียนอยู่คณะเดียวกับฉันนั้น จงเป็นแค่สิ่งที่เข้าใจผิด ... เพราะบางทีคณะอื่นอาจจะใช้ของพวกนั้นเหมือนกันก็ได้ T___T ได้โปรดเถิด พระเจ้า!!! ความบ้าน้องก้อง...ยังมีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 49 03:29:02 แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 49 03:25:27 จากคุณ : iNt_GaL - [ 6 พ.ค. 49 03:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แต่ดูเหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้างฉัน ฉันน่าจะขอพระพุทธองค์มากกว่า เพราฉันมันเป็นพุทธศาสนิกชนนี่ เลยทำให้ฉันรู้แน่ชัดแล้วว่า น้องที่ฉันเจอตรงร้านลูกชิ้น ... คือน้องคณะฉันเอง แถมยังชื่อ ... น้องก้องจริงๆด้วย “นั่นไง น้องก้อง น่ารักมะ?” เพื่อนฉันชี้ให้ดู แววตามันแวววาวเหลือเกิน ฉันอยากจะร้องไห้มากกว่าเมื่อน้องมันหันมามองฉัน T___T “เป็นไง น่ารักไหม” เพื่อนฉันคนเดิมเค้นคอถาม ฉันเลยตอบกลับไป เหมือนไม่สนใจ “ก็...เฉยๆนี่ น่ารักแล้วไง จะจีบรุ่นน้องเหรอ” พูดทีเล่นทีจริง “โหย แกจะบ้าเหรอ! แกก็รู้ถ้าทำแบบนั้นไอ้เนย์ได้ฆ่าฉันตาย” เพื่อนพูด ทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่า มันมีแฟนแล้วนี่หว่า แถมยังเป็นคู่รักที่โหด มันส์ เดือด อีกด้วย (ทะเลาะกันทีไรคณะเกือบแตกทุกที) ระหว่างที่เพื่อนมันหันกลับไปกรี๊ดกร๊าดน้องก้องต่อ ฉันล่ะพยายามหลบๆจริงๆเลย ก็มันเขินนี่นา ... บางทีเขาอาจจะรู้ก็ได้ว่าฉันแอบมองเขาตอนที่อยู่ที่ร้านลูกชิ้น อาจจะคิดไปแล้วก็ได้ว่า ... ฉันเป็นรุ่นพี่โรคจิต T__T ฉันเลยหลบออกมาจากโรงอาหารอย่างเงียบๆ ไม่เป็นที่สนใจของใคร แต่ดูเหมือนมันจะพลาด...เมื่อดันมาเจอรุ่นพี่ที่เป็นอริกับฉันที่สุดในคณะ ฉันมัวแต่ก้มหน้าไม่ได้มองทาง นั่นทำให้ชนเข้ากับอกกว้างๆของพี่คนนั้น “ว้าย!” ร้องออกมาอย่างตกใจ ความไม่เป็นที่สนใจกลับกลายเป็นสายตา คนในโรงอาหารหันมามองฉันเป็นตาเดียว เรื่องนรกแตกยังไม่หมดเท่านั้น ใครๆก็รู้ดีว่า ถ้าฉันเจอพี่คนนี้ ฉันจะกลายเป็น ตัวตลกของทุกคนทันที แม้สมองฉันจะสั่งให้รีบหนี แต่... มือของฉันถูก ตะครุบด้วยเสือร้าย ฉันค่อยๆช้อนตามองรุ่นพี่ตัวแสบ ... ที่กำลังจ้องมองฉันราวกับ จะกินเลือดกินเนื้อ พระพุทธ! พระธรรม! พระสงฆ์! ช่วยลูกนกตัวเล็กๆนี่ด้วยเถิดด >__< “ชนแล้วหนีหรือว่าไอ้เบียร์!” แล้วเขาก็แสยะยิ้มถามออกมา ยังไม่ทันจะได้ตอบ มือหนาๆอีกข้างก็กดเข้ากับผมของฉัน แล้วขยี้จนยุ่งไปหมด “อ๊าก! ปล่อยนะพี่ต้องงงงงง! ปล่อยเบียร์น้า...!” ฉันดิ้นไปมา เพื่อนเวรเพื่อนกรรมฉันในบริเวณนั้น แทนที่จะช่วย ดันหัวเราะชอบใจกันหมด กรรมจริงๆ T__T ได้แต่ปล่อยให้รุ่นพี่บ้าๆคนนี้เบื่อแล้วยอมจากไปเอง ... ซึ่งก็เล่นเอาผมฉันยุ่งเหยิงไปหมด นึกเข่นเขี้ยวใน ใจ ... ฝากไว้ก่อนเถอะ ฮึ่ย!!! แต่แล้วก็รู้สึกถึงสายตาบางคู่ที่มองจ้องมา ฉันหันขวับไปมอง เห็นดวงตาของน้องก้องจ้องมาอย่างขำๆ หน้าที่แดงก่ำเพราะโกรธรุ่นพี่ขี้แกล้งยิ่งเข้มเข้าไปใหญ่ อับอายจนแทบจะก้าวเท้าหนีไม่ทัน อ๊ากกกกกกกกกกกส์ส์ส์.... ทำม้ายยยยฉันจะต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยยยยยยยยยยย!!! ฉันล่ะเซ็งสุดๆ หนีขึ้นมาอยู่บนห้องเรียน ไอ้นัท เพื่อนตัวดียังมีหน้าเดินเข้ามาหัวเราะเยาะใส่ซ้ำอีกครั้ง แล้วมันก็พูดขึ้นว่า “อาทิตย์หน้าจะเลี้ยงสาย ไปกันป่าว” ฉันตวัดสายตาขุ่นๆไปมองมัน “ไม่ไป! ไม่มีเงินว้อย!” ยังอารมณ์เสียกับสายตามันไม่หาย ดูยังมาหัวเราะใส่อีก! “ไม่ต้องจ่ายไง ก็พี่อู๋เขาจะเลี้ยงสาย บอกให้ชวนแกไปด้วย” “พี่อู๋?” ฉันนั่งคิดอยู่แป๊บก็นึกออก ... พี่อู๋ๆที่เอ็นดูฉันไม่ต่างกับที่ไอ้พี่ต้องทำเลย เหอๆๆ แต่ว่า...นานๆทีจะได้กินของฟรี หึหึ! ไม่ไปได้ไงกันล่ะ! “เออ ตกลงเราไป แต่แกต้องมาส่งเราที่หอนะ” ไอ้นัทพยักหน้า ก่อนจะลุกไปนั่งกับเพื่อนๆของมันต่อ ส่วนฉันก็นั่งทนกับเสียงหัวเราะชอบใจ ที่เพื่อนคนอื่นยังเยาะเย้ยฉันไม่เลิกต่อ..เหมือนกัน -___-‘’ แต่ว่านั่นถือเป็นการตัดสินใจผิดของฉันครั้งใหญ่หลวง ก็ฉันไม่รู้นี่ว่า น้องก้องสายเดียวกับไอ้นัท แล้วไอ้นัทมันเป็นพี่สายของน้องก้อง ถ้ารู้ ... ถ้ารู้สักนิด ฉันจะไม่มาเลย >__< “อ้าว ขึ้นรถดิ” ไอ้นัทเร่ง เมื่อฉันยืนเด่อยู่ และเพราะแบบนั้นฉันจำต้องกระโดดขึ้นซีอาร์วีของมันแบบเกร็งๆไม่ได้ เมื่อคนที่นั่งอยู่ๆข้างๆในเบาะหลังมีน้องรหัสของมันสองคน คนหนึ่งคือน้องน้ำฝน ... เป็นเด็กผู้หญิงน่ารัก และอีกคน ... จะใคร ... ไอ้น้องก้องไง (แถมด้านหน้าก็มีพี่ปีห้าอีกคนนั่งอยู่อีก) T__T ฉันไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องมาเกร็งอะไรกับน้องผู้ชายหน้าตาดีๆคนหนึ่งด้วย ฉันอาจจะยอมรับว่าชอบน้องเขาเพราะน่ารัก แต่ทุกๆครั้งที่ฉันเจอคนน่ารัก ฉันมักจะเข้าไปแหย่มากกว่านะ เหมือนกับรุ่นพี่ หรือรุ่นน้องบางคน ฉันยังเล่นหัวกับเขาได้ แล้วทำไมต้องมาเกิดอาการแบบนี้กับน้องก้องด้วยก็ไม่รู้ ... ในวันที่เลี้ยงสายวันนั้น ฉันรู้สึกโล่งใจนิดหน่อยเมื่อฉันถูกดึงไปนั่งในกลุ่มรุ่นพี่ที่เคยเอ็นดูฉัน ส่วนน้องๆก็แยกไปนั่งอีกฝั่ง ฉันมัวแต่สนุกกับการพูดคุยเลยไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่น แต่ก็มีบ้างที่แอบหันไปมองน้องก้องอยู่เป็นระยะๆ ... ตอนกลับ ... ก็กลับพร้อมน้องก้องนั่นล่ะ เพราะอย่างที่บอก อยู่หอเดียวกัน ไอ้นัทขับมาส่งพร้อมทั้งกำชับน้องก้องนักหนาว่า “ดูไอ้เบียร์ด้วยนะก้อง เพราะถ้าจะบอกให้ไอ้เบียร์ดูก้องเห็นทีจะไม่ไหว” มันบอกพลางขยิบตาให้ “ไม่ไหวไรวะ เดี๋ยวเถอะๆ” ฉันขู่ใส่มันฟ่อๆ มันก็ไม่สนใจ ขับรถกลับบ้านไปทิ้งให้ฉันยืนอยู่หน้าหอกับ น้องก้อง ... แค่สองคน ... ระหว่างพากันเดินขึ้นหอ น้องก้องก็ถามฉันขึ้นมา “พี่เบียร์เรียนภาคอะไรหรือครับ” ฉันตื่นเต้นจนตัวเกร็งที่ได้คุยกับน้องเขาสองคนแบบไม่มีคนอื่นเลย แต่เพราะเป็นรุ่นพี่เลยต้องวางมาดแบบประมาณว่าเฉยๆ พูดคุยน้ำเสียงปกติ (คิดว่าปกตินะ) “อินทีเรีย แล้วก้องล่ะ” “เต็คครับ” น้องเขาตอบ (เต็ค หมายถึง architect นะ เรียกกันย่อๆ) “เรียนยากไหมครับ” แล้วถามอีกครั้ง “ก็ยาก...งานก็เยอะ เป็นปกติแหละ” ฉันตอบ ตอนนี้เราสองคนยืนรอลิฟท์กันอยู่ “ผมก็ว่ายาก งานก็เยอะด้วย แทบไม่ได้นอนเลย” น้องก้องบ่นๆ พร้อมทั้งหาวออกมา “เอาน่าๆ ... ตอนนี้แค่บอกว่า ‘แทบไม่ได้นอน’ อีกหน่อย น้องจะหาเวลานอนไม่ได้เลย” ฉันแหย่แบบแกล้งๆ การพูดคุยกันมันทำให้ฉันหายประหม่าไปได้เยอะ (ถ้าคุยแบบไม่ได้มองหน้าจ้องตากันล่ะก็นะ...พอทนไหว T^T) ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิด น้องเขากดหมายเลขชั้นเผื่อฉันด้วย ซึ่งชั้นที่ฉันอยู่นั้นต่ำกว่า ในลิฟท์เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้เราไม่ได้พูดคุยกัน จนกระทั่งมาจอดตรงชั้นที่ฉันอยู่ ประตูลิฟท์เปิดออก “ไปก่อนนะ โชคดี” ฉันบอกลาพร้อมทั้งก้าวเท้าเดินออกจากลิฟท์ แต่ว่า ... “อ้าว เดินตามออกมาทำไมล่ะ” ฉันหันไปมองอย่างไม่เข้าใจ เมื่อเห็นน้องเขาเดินตามออกมาด้วย น้องก้องยิ้มกริ่ม พร้อมทั้งบอกน้ำเสียงเบาๆว่า “ก็พี่นัทบอกว่าให้ส่งพี่เบียร์ถึงที่นี่ครับ” “หา!” ฉันร้องออกมา “ไม่ต้องๆ กลับไปที่ห้องเดี๋ยวนี้เลย ดึกแล้ว!” พร้อมทั้งชี้นิ้วไปทีลิฟท์ ฉันรู้สึกว่าหน้าของฉันมันชักจะร้อนขึ้นจนน่ากลัวจะมีสี น้องเขายังไม่ยอมทำตามดีๆ เดินนำไปตามทางเดิน ฉันล่ะเหนื่อยจริงๆเมื่อเจอเด็กดื้อแบบนี้ จนเมื่อมาถึงห้องที่ฉันอยู่ ก็หันไปมองหน้าน้องก้องแบบจะเอายังไงอีก น้องเขาก็ไม่ได้พุดอะไรนอกจากหมุนกายเดินกลับไปยังลิฟท์ ทิ้งให้ฉันยืนคว้างอยู่หน้าประตู .... ด้วยความรู้สึกงงๆ ชีวิตที่ยุ่งเหยิงของฉันเหมือนถูกพายุโหมกระหน่ำ นอกจากอีตาพี่ต้องแล้ว ฉันยังต้องมาทนกับ ความรู้สึกตัวเองเวลาเจอกับน้องก้องอีก แล้วก็ไม่รู้ฟ้าจะเล่นตลกอะไร .. ส่งให้ฉันกับน้องก้องต้องเดินมาเจอหน้ากันตลอด แถมพักหลังๆ ดูเหมือนน้องก้องจะเริ่มทำตัวสนิทกับฉันเกินไปหน่อยแล้ว “พี่เบียร์ ระวังปลิวนะ” เสียงแบบนี้ ฉันไม่ต้องหันไปมองก็รู้ดีว่าใคร สองมือของฉันจับกระดาษแผ่นใหญ่ไว้แน่น ด้วยความที่ไม่อยากให้มันงอ จึงไม่บอกให้ทางร้านม้วนให้ แต่ก็ลืมไปอีกว่าลมที่ตึกนี้มันแรง ฉันเดินแทบไม่ไหว...เพราะต้องเดินต้านแรงลมไปยังลิฟท์ “ไอ้น้องก้อง ถ้าจะแซวไปแซวที่อื่นเลยนะ” ฉันแหวใส่ นึกหงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่น้องก้องไม่ได้ต่อปากต่อคำกลับอะไร มีเพียงยิ้มๆให้ก่อนจะลุกขึ้นมาช่วยฉันถือกระดาษ ฉันมองน้องเขาอย่างงงๆ “มา ผมช่วยถือ” น้องเขาว่า พลางก้าวเท้าเดินนำฉันไปยังลิฟท์ ฉันอดจะย่นคิ้วมอง แล้วรู้สึกประหลาดๆขึ้นมา รี่ตรงเข้าไปถามทันที “คิดจะแกล้งอะไรพี่อีก ไม่ต้อง พี่ถือเองได้” หนีบกระดาษเอาไว้กับแขน แล้วจะคว้าของตัวเองคืน แต่น้องก้องก็ไม่ยอม เขาไหวตัวหลบ พร้อมทั้งยิ้มแหย่ไม่เลิก ... จะว่าไป หลังๆนี่ชักทำตัวเหมือนอีตาพี่ต้องเข้าไปทุกที !! “บอกว่า ผมช่วย” พ่อคุณเน้นสองคำหลังเป็นพิเศษ ฉันเลยถามไปตรงๆ “นี่จะเอาอะไรจากพี่ คิดจะแกล้งอะไรอีก” น้องก้องไม่ตอบ ยื่นมือไปกดลิฟท์ ปล่อยให้ฉันยืนหน้ามุ่ยอยู่นาน จนเมื่อขยับกายเข้าไปยืนในลิฟท์แล้ว น้องก้องก็หันมาพูดด้วย “โธ่ อย่ามองว่าผมใจร้ายนักซี่ ไม่ได้จะแกล้งเลยนะ ออกจะมีน้ำใจ” เขาว่า น้ำเสียงน่าหมั่นไส้สุดๆ ฉันแทบจะลืมไปแล้วล่ะว่า...ไปปลื้มน้องคนนี้นี่ได้ยังไง (แน่นอน ฉันกำลังรู้สึกเหมือนมีอีตาพี่ต้องสองอยู่ข้างๆเลยล่ะ) “คงจะเชื่ออยู่หรอก ถ้าหน้าตาเธอไม่ได้ฟ้องแบบนั้น” ฉันเท้าสะเอวบอก เมื่อน้องเขาอยากถือนัก ฉันเลยยัดกระดาษทั้งหมดให้มันถือซะเลย ... แถมขู่ว่าถ้าทำยับจะให้มันลงไปซื้อมาใช้ฉัน แล้วอยู่ๆน้องก้องก็ยืนหน้าเข้ามา ... พร้อมกับกระพริบตาปริบๆ เล่นเอาฉันทำตาโตยืนอึ้งตกใจ “หน้าแบบไหนครับพี่ ผมทำหน้าแบบไหน” เสียงทุ้มๆเรียกสติฉันคืนมา เท้าก้าวถอยไปด้านหลัง แล้วตีหน้าเหมือนไม่หวั่นอะไรทั้งสิ้น ทั้งๆที่หัวใจแทบจะหลุดออกมานอกอกอยู่แล้ว “ไม่รู้แหละ คนที่นี่เขาก็มีแต่คนแกล้งพี่กันทั้งนั้น” ฉันหลบตา ไม่ยอมมองคนข้างๆอีก ให้ตายสิ ... ทำไมฉันจะต้องมาใจเต้นตึกตักกับรุ่นน้องด้วยน้า... “อ้อ งั้นเหรอ ...” ได้ยินน้องเขาพึมพำ งึมงำในลำคอ แล้วเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก พวกเราเดินไปถึงสตูดิโอที่ฉันใช้เรียนภาคปฏิบัติ น้องเขายื่นกระดาษให้ตรงข้างหน้า “ผมบริสุทธิ์ใจนะพี่ ไม่ได้จะแกล้งอะไรเลย แค่อยากช่วย ... จริงๆนะ” น้องเขาพูด หน้าตาใสซื่อ ... ทำเอาฉันอดจะรู้สึกผิดไม่ได้ที่ดันไปมองน้องเขาในแง่ลบ “อือ พี่ขอโทษ ไปเรียนเหอะ” ฉันพูดจบ น้องก้องก็โค้งหัวให้ ก่อนจะหมุนกายเดินกลับไปยังทางเดิน รู้ไหม ... เวลานี้ ฉันไม่ได้ใจเต้น ... ตึกตักแบบแรกๆแล้ว ไม่ได้ตื่นเต้นแบบตอนที่เจอน้องก้องแรกๆอีก ฉันว่า...ฉันกำลังรู้สึก ..เหมือนกับว่าจะหลงรักน้องเขาขึ้นมาซะแล้วสิ แต่...ยังไงก็เป็นได้แค่ความคิด ในความเป็นจริงมันไม่มีทาง ก็ฉันน่ะปีสี่แล้วนะ ... น้องก็เพิ่งปีหนึ่ง นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันเลิกที่จะมีความหวังอะไรอีก แม้ว่าสิ่งที่น้องเขาทำกับฉัน จะทำให้ฉันรู้สึกว่า ... น้องเขาน่ารักมากแค่ไหนก็ตาม T^T (แหม อยากจะเกิดช้ากว่านี้สักสี่ปี) ความบ้า...ยังมีต่ออีกนิดค่ะ จากคุณ : iNt_GaL - [ 6 พ.ค. 49 03:02:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สองวันผ่านไปไม่นับรวมเสาร์กับอาทิตย์ ฉันไม่ได้เจอน้องก้อง ไม่ว่าจะที่หอ หรือ คณะ ฉันเหงาอย่างบอกไม่ถูก มองอะไรก็เป็นสีเทาไปหมด แม้แต่ฟังเพลงรักสมหวังที่เพราะๆ .. ก็ยังไม่รู้สึกอบอุ่นตามอย่างทุกทีเลย จนกระทั่งในตอนหัวค่ำ อยู่ๆเมตของฉันก็ชวนฉันไปหาน้องรหัสที่หอ “จะไปช่วยน้องมันทำงาน พรุ่งนี้จะส่งแล้ว” เมตฉันให้เหตุผล ฉันก็เลยตามไปด้วย เพราะถึงอยู่ในห้องก็ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรหรอก หอที่น้องรหัสของเมตอยู่นั้นอยู่สูงกว่าห้องของฉันสามชั้น ห้องของน้องเขาเต็มไปด้วยกระดาษ และวัสดุทำโมเดล เท่าที่ฉันเดาออกน่าจะทำเปเปอร์มาเช่กัน เพราะในชั้นปีแรก หลักสูตรจะเน้นให้ด้านความคิดสร้างสรรค์ fine art และศิลปะพื้นฐานต่างๆ และฉันเองก็เคยทำเปเปอร์มาเช่มาก่อนเหมือนกัน ฉันก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้อง แล้วต้องพลันตะลึงอึ้ง....เมื่อสายตามองไปเห็นน้องก้องนั่งอยู่ที่มุมของห้อง กำลังขะมักเขม้นกับการแปะกระดาษลงบนหน้ากากลายอุลตร้าแมน(ที่เดาได้ว่าซื้อมาจากงานวัดแน่ๆ) เห็นรอบๆตัวก็มีกระดาษหนังสือพิมพ์เสร็จวางอยู่เกลื่อน ดูตั้งใจแบบนั้นฉันเลยอดยิ้มออกมาไม่ได้ นั่นทำให้เมื่อน้องเขาหันมามอง แล้วทำปากยื่นใส่ “โห พี่เบียร์ เอาแต่หัวเราะกันนะ มาช่วยเลย” “เรื่องไรๆ เรียกพี่รหัสเธอมาช่วยสิ ฉันก็จะไปช่วยน้องรหัสฉันเหมือนกันล่ะย่ะ”  ฉันเชิดใส่ “น้องรหัส? พี่มีน้องรหัสกับเขาด้วยเหรอ” น้องก้องถามน้ำเสียงแปลกใจมาก “มีสิยะ แต่ว่า...เขาอยู่บ้าน” เออ เพิ่งนึกขึ้นได้เหมือนกัน ... ซวยล่ะสิ เห็นน้องก้องส่งยิ้ม ระยิบๆมาให้ พลางกวักมือหยอยๆ “งั้นมาช่วยผมเลยพี่ เพราะพี่นัทเองก็อยู่บ้าน นะคร้าบบบ....มาช่วยหน่อยนะคร้าบบพี่” ฉันไม่ได้ยอมมาช่วยเพราะเสียงหวานๆอ้อนๆในถ้อยคำของน้องเขาแน่นอน แต่ที่ทำไป เพราะเป็นรุ่นพี่ที่ดีต่างหาก!! “ก็ได้!” ฉันเดินเข้าไปช่วยด้วยท่าทางไม่ค่อยเต็มใจ ในขณะที่น้องยิ้มจนแก้มปริ! เราสองคนช่วยกันทำเปเปอร์มาเช่ ทั้งเอากระดาษหนังสือพิมพ์แปะๆ แล้วก็ผสมสีโปสเตอร์ เพื่อทาลงบน กระดาษที่แห้งแล้ว ไม่อยากจะบอกเลยว่าตลอดเวลาที่เราสองคนช่วยกันทำงานนั้น ฉันมีความสุขมากๆ ลอบมองหน้าของน้องเขาบ้าง แล้วก็เก็บมาอมยิ้มคนเดียว ไม่รู้ และไม่สนใจหรอกว่า ... น้องเขาจะรู้หรือไม่ว่าฉันรู้สึกเช่นไร ก็ฉันไม่ได้หวังอะไร ตอบแทนกลับมานี่นา หลายๆครั้งที่เราสองคนพูดจาหยอกล้อกัน ฉันรู้เสมอว่ากับน้องเขา ฉันคงเป็นแค่รุ่นพี่คนหนึ่ง ที่สนิทกันเท่านั้น  ฉันไม่เคยปวดแปลบในหัวใจ ทั้งๆที่คิดได้แบบนั้นก็ยังเฉยชากับความ สัมพันธ์ของเราอยู่ เราสนิทกัน...สนิทกันมากจนบางทีก็เกือบจะลืมเตือนใจตัวเอง จนกระทั่งวันที่น้องก้อง...พอใครอีกคนมาแนะนำให้ฉันรู้จัก “นี่เอ็มครับพี่เบียร์” ท่าทางน้องก้องสดใสแบบนี้ ฉันเดาได้ทันทีว่าน้องเอ็มคงจะ ...เป็นคนสำคัญของหัวใจ รอยยิ้มแม้จะเบิกฉาย หากหัวใจเร่าๆจะขาด ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มที่น้องเขามี ฉันก็รู้สึกเหมือนมีใครเอามีดมากรีดลงบนหัวใจฉัน จนในที่สุด ฉันต้องแยกตัวออกมา ฉันเดินห่างออกมา แต่แล้วก็ต้องหยุดกึก เมื่อน้องก้องเดินตามหลังแล้วส่งเสียงเรียก ฉันเหลียวหลังไปมอง เห็นน้องเขากำลังก้าวเท้าตรงมาหา “พี่เบียร์ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เห็นหน้าซีดๆ” แย่แล้ว...นี่น้องเขาสังเกตด้วยเหรอเนี่ย “เปล่าหรอก ไม่เป็นไรมาก ...เอ่อ...ปวดท้องน่ะ” ฉันโกหกไป แล้วก็ยิ่งอยากจะไปให้พ้นๆที่ตรงนั้น เพราะกำลังรู้สึกน้ำอุ่นๆที่เอ่อขึ้นมาตรงดวงตา ทำไม...ฉันถึงได้รู้สึกแบบนี้นะ ทั้งๆที่เตรียมใจเอาไว้แล้วแท้ๆ กับเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเรา ดูเหมือนน้องเขาจะมองหน้าฉันด้วยความเป็นห่วง ฉันจึงต้องบอกขอตัวไปห้องพยาบาลแทน น้องก้องพยักหน้าแล้วดึงดันจะพาไป หากยังไงๆฉันก็ดื้อดึงที่จะไปคนเดียว ทำให้น้องเขา ต้องละความพยายามไปในที่สุด ฉันหลบเข้ามายืนนิ่งๆในลิฟท์ กดเลือกชั้นที่จะพาไปห้องเรียนของฉัน แต่ระหว่างทาง ระหว่างที่ลิฟท์กำลังเคลื่อนตัวไปชั้นบนอย่างเงียบเชียบนั้น ก็มีใครบางคนเข้าลิฟท์มา ฉันเงยหน้ามอง ถ้าหากเป็นคนอื่นฉันก็คงจะแค่เปรยยิ้มให้ แต่คนตรงหน้ากลับกลายเป็น พี่ต้อง ... พี่ที่ฉันไม่อยากจะพบเจอนัก เขามองหน้าฉัน ไม่มีอาการยวนตีรวนแต่อย่างใด แต่ฉันสิ กลับเป็นฝ่ายยั่วเขาก่อนเอง “โห แต่งตัวหล่อแบบนี้จะไปจีบสาวที่ไหนเนี่ย” ฉันพูดน้ำเสียงร่าเริงเต็มที่ ทั้งๆที่อยากจะร้องไห้เต็มแก่ พี่เขาถอนหายใจเฮือก ก่อนจะย้ายตัวมายืนข้างๆ ฉันมองอย่างไม่เข้าใจเขาเลย “ไม่ได้ไปจีบสาว แต่ก็น่าจะปลอบใจใครแถวนี้ได้บ้าง” เขาพูด ใบหน้าเงยสูงไม่มองฉัน ฉันเองที่ก้มหน้าลง แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ “ปลอบใคร อย่างพี่เนี่ยนะ ...” แต่แล้วคำพูดมากมายก็ร่วงหายไปในลำคอ เมื่อพี่ต้อง ใช้แขนโอบไหล่ฉัน ฉันเลยต้องชิดเข้ากับอกกว้างๆของเขาอย่างรั้งตัวไว้ไม่ทัน “เงียบเถอะ....” เสียงเบาๆดังใกล้ๆหน้าผากของฉัน และยิ่งมั่นใจว่าเขากำลังคุยกับฉันก็คงจะเป็น ลมหายใจอุ่นๆที่รดรินใบหน้าฉันอยู่ “ไม่ต้องพูดหรอก ร้องก็ร้องออกมาเหอะ ถือว่าพี่เป็นผ้าเช็ดหน้าก็แล้วกัน” แม้ว่าเขาจะไม่พูด ไม่บอก ฉันก็ห้ามตัวเองต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว น้ำตามากมายหลั่งริน ราวกับจะให้มันชะล้างบางอย่างที่ใจรู้สึกอยู่ให้หายสิ้น แต่ยังไงเสีย ความรู้สึก ‘รัก’ มันก็ไม่ยอมหายไปสักที เพิ่งจะรู้ตัว...ว่าตัวเองชอบน้องก้องไปอย่างเต็มๆ จนกลายเป็นรักก็ในวินาทีนี้เนี่ยแหละ และเพิ่งจะรู้ว่า พี่ต้องก็มีมุมพี่ชายที่แสนดีกับเขาเหมือนกัน พวกเราหลบความวุ่นวายจากงานเลี้ยงสังสรรค์เล็กๆด้านล่างขึ้นมาบนดาดฟ้า ปล่อยให้ความเงียบและสายลมพัดผ่านเราสองคนไป ไม่มีใครพูดอะไร ... มีแต่เสียงกระซิกๆของฉัน นานเหลือเกินกว่าจะรู้สึกตัว เมื่อหันไปมองก็ยังเห็นพี่ต้องนั่งอยู่ข้างๆ ฉันก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ... ชั่วโมงกว่า ชั่วโมงกว่าที่เขาอยู่เป็นเพื่อนฉัน โดยไม่ปริปากบ่นอะไรเลย “สงบสติอารมณ์ได้หรือยัง” เขาถามขึ้น ดวงหน้าคมยังไม่ได้ก้มมองฉัน เขาคงเป็นคนขี้เขินกระมัง...ฉันเดาว่านะ “ค่ะ...” ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปดี ยิ่งสติเต็มชัด ก็ยิ่งจดจำตอนที่เขารวบฉันไปกอดได้ ไออุ่นที่ยังฝากอยู่กับกายเล็กๆของฉัน มันทวีความอุ่นซ่านขึ้นมาถึงใบหน้า จนไม่อาจจะสบตาเขาได้ชัดๆอีก “งั้นลงไปข้างล่างกันเถอะ” เขาพูดพร้อมกับขยับกายลุก “พี่ต้อง เดี๋ยว!” ฉันไม่ค่อยจะเข้าใจ จนต้องถามออกไปตรงๆ เมื่อเขาหันมา “พี่จะไม่ถามอะไรเบียร์เลยหรือคะ” เขาจ้องมองมาอย่างนิ่งๆ เหมือนที่เขาเป็น (เหมือนที่ฉันชอบหมั่นไส้ว่าเขาขี้เก๊ก) ก่อนจะตอบฉันมา “ไม่ถาม ไม่ได้อยากรู้...” นี่ไง ... หยิ่งชะมัด ฉันอดจะค่อนใส่เขาในใจไม่ได้ “แต่ถ้าเธออยากให้พี่รู้ ก็เล่าก็ได้” ประโยคหลัง เขาหันหน้ามายืนมองฉันเต็มสายตา ฉันร้อนๆหนาวๆยังไงชอบกล เลยพาล ตีรวนใส่ “ใครเขาอยากให้พี่รู้กันล่ะ” เขายักไหล่ หมุนกายกลับไปเดินอย่างเก่า ฉันถอนหายใจเฮือกๆ ... เอาเข้าจริงๆก็อยากจะเล่าให้ใครสักคนฟังเหมือนกันนะ แต่เมื่อพูดไปแบบนั้นแล้ว...ฉันก็ไม่อยากจะเสียฟอร์ม ในขณะที่ยืนคิดอะไรเพลินๆ กว่าจะรู้สึกตัวอีกที ก็ถูกรวบเข้าไปกอดอีกแล้ว บนดาดฟ้าเวิ้งว้าง ไร้ผู้คน มีแต่เสียงนกกาบินผ่านไป ดังคลอเคล้า และไม่นาน ฉันก็ได้สติ ผลักเขาออกอย่างเต็มแรง! “ทำอะไรน่ะ!” “เปล่านี่” เขายักไหล่อีกที ท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ จนฉันต้องถามอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเก่า “เปล่าอะไร ก็เมื่อกี้มากอดเบียร์!” พอพูดออกไป หน้าฉันก็แดงก่ำ อยู่ๆเขาก็พ่นลมหายใจออกมา ทำเหมือนกับสิ่งที่ฉันถามมันไร้สาระเสียอย่างนั้น พลางขยับเท้า เข้ามาใกล้ ฉันมองการกระทำของเขาด้วยแววตาเบิกโต นึกๆไป ฉันน่าจะวิ่งหนีเขา ... เพราะเขาชอบแกล้งฉัน ชอบยีหัวจนผมยุ่ง บางทีก็ชอบแหย่ฉันด้วยฉายาแปลกๆจนฉันต้องอับอาย แต่ไม่เข้าใจเลย ว่าทำไมแววตาคู่นั้นถึงได้หยุดเท้าราวกับตรึงไว้ให้อยู่นิ่งกับที่ “ไม่รู้จริงๆหรือ ว่าพี่ทำอะไร และด้วยความรู้สึกยังไง...ตลอดเวลาที่ผ่านมาน่ะเบียร์” เขากำลังทำให้คนอกหักอย่างฉันใจเต้นรัวนะ! เล่นมองกันด้วยแววตาหวานหยาดเยิ้มอย่างนั้น มันผิดคอนเซปต์นี่นา!! ก็เขาต้องทำตัวให้ดูขี้เก๊กจนน่าหมั่นไส้ต่างหากเล่า!! “อย่ามาแกล้งอะไรกันแบบนี้นะ เบียร์ไม่ชอบ!” ฉันวีนใส่ ไม่นึกฝันว่าเขาจะพูดมันจริงๆ แม้ว่าส่วนหนึ่งของใจจะเชื่อแล้วก็เถอะ “ไม่ได้แกล้ง ใครเขาจะแกล้งอะไรแบบนี้ ... ถ้าเบียร์ไม่อยากตอบรับพี่ก็ไม่ต้องเฉไปแบบนั้นก็ได้นี่นา ไม่รู้รึ ว่าโดนทำแบบนี้ใส่ มันเจ็บปวดกว่าปฏิเสธตรงๆอีกนะ” สีหน้าเขาเศร้ามาก แล้วเขาก็หันหลังเดินห่างออกไป ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าควรทำอะไรต่อ มันงงแล้วก็ตกใจจนคิดอะไรไม่ออก!! แต่ฉันเข้าใจ...เข้าใจความรู้สึกของเขา มันเลยทำให้ฉันบอกเขาไปตรงๆ ตามที่ฉันคิด “มาบอกอะไรกันในเวลานี้เล่า!” เสียงที่ไม่ดังมาก หากก็สามารถหยุดฝีเท้าเขาได้ เขาเหลียวมามอง และฉันก็พูดในสิ่งที่พูดค้างอยู่ต่อไป “คนเพิ่งจะอกหักมา จะให้ตอบว่าอะไรกันล่ะ แถมยังตกใจด้วย” ไอ้สี่ห้าคำหลัง มัน เบาราวกับฉันกระซิบ แต่เชื่อว่าเขาคงจะได้ยินมัน รอยยิ้มเลยเบิกบานบนใบหน้าของเขา “ไม่ได้ปฏิเสธใช่ไหมเนี่ย งั้นก็ถือว่ามีความหวังล่ะกันนะ” เขาสรุปความเอาเอง ฉันกำลังจะเปิดปากค้าน หากว่าเขาก็แย่งพูดต่อ “อย่าเพิ่งตัดรอนกันเลย ตราบใดที่เธอยังไม่มีใคร พี่ก็จะไม่เลิกหวัง โอเคนะ” เขาบอกพร้อมคลี่ยิ้มกว้างกว่าเก่าเมื่อเห็นว่าฉันกำลังจนมุม พูดอะไรไม่ออก แหงล่ะ ... อยู่ๆก็มาเล่นมุขนี้ ฉันก็งงน่ะสิ ทันใดนั้น พี่ต้องก็ทำตาวาว กลับมาแกล้งฉันเหมือนเดิม ด้วยการยีผมฉันจนยุ่ง ก่อนจะหัวเราะชอบใจ เดินห่างออกไป ทิ้งไว้แต่หน้ามุ่ยๆของฉันที่จะต้องเร่งสาวเท้าให้ทัน ก่อนที่เขาจะทิ้ง ให้ฉันอยู่คนเดียวบนดาดฟ้า บอกตรงๆ ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ากำลังรู้สึกยังไง ตอนแรกก็เศร้าขนาดหนัก ต่อมาพอเจอเขาความเศร้าก็คล้ายๆจะหายไป แต่พอกลับมาอยู่คนเดียวก็เศร้าอีก ... มันคงต้องใช้เวลา ... ฉันรู้ หลังจากวันนั้น ฉันก็ยังพูดคุยกับน้องก้องเหมือนเดิม น้องก้องเข้ามาทักฉัน ถามไถ่ถึงอาการเจ็บป่วย ฉันรู้สึกดีจริงๆ แม้ว่าจะเป็นได้เพียงพี่สาวของน้องเขา กลับมาทางพี่ต้องบ้าง ... เขาก็ยังแกล้งฉันเหมือนเดิม ยีผมแรงๆบ้าง ล้อเลียนฉันบ้าง ให้วันๆหนึ่งได้เห็นฉันโวยวายใส่ (บางทีก็คิด ถ้าเขาไม่แกล้งฉัน เขาอาจจะนอนไม่หลับก็ได้ เลยต้องมาแกล้งฉัน แม้ว่าจะวินาทีสุดท้ายของวันนั้นก็ตาม ... แถมยังมีพัฒนามาแกล้งให้ฉันหน้าแดง ร้อนๆหนาวๆไปทั้งตัว ผ่านโทรศัพท์อีก) ... แม้ว่า รอยยิ้มใสๆ กับแววตาสวยๆ ... ตั้งแต่วันแรกที่ร้านขายลูกชิ้น มาถึงวันนี้ จะทำให้ฉันต้องมาเจ็บในวันนี้ ต้องพยายามกดความรู้สึกตัวเองขนาดไหน เวลาเจอหน้ากัน (เจอหน้าแฟนเขา) แต่ฉันก็ไม่คิดว่า ... เสียใจเลย เพราะยังไง...น้องก้องก็น่ารักจริงๆ   T H e   e N D   หมายเหตุ ... ถึงคนเขียนจะบ้าน้องก้อง แต่จริงๆแล้วไม่ได้ชอบน้องก้องถึงขนาดร้องไห้ตอนรู้ ว่าน้องเขามีแฟนนะคะ ... แค่แต่งให้ดูจริงจังหน่อยๆ ความจริงแล้ว แค่เข้าไปคุยยังไม่ค่อยจะกล้าเลยค่ะ มีตอนไปทำเปเปอร์มาเช่ ก็ช่วยน้องเขาแบบนิดๆ (ประมาณปิดทองหลังพระ แล้วเขารู้ก็ส่งขนมมา ขอบคุณ ... ขนมยังไม่ได้กินเลย ว่าจะเอาขึ้นหิ้งเลยแหละ) (แต่เคยให้น้องเขาช่วยถือของในลิฟท์จริง) แล้วเรื่อง พี่ต้อง เองก็ ... มีจริง และก็เป็นแบบนี้จริง แต่ตอนจบก็...ไม่ได้ตอบรับ ไปค่ะ เพราะยังไง 'ฉัน' ก็ไม่ได้ชอบพี่เขาแบบนั้น ^__^ บ้าพอแล้ว ไปนอนดีกว่า ปล. ฝากเรื่อง Love Love ... my beloved ด้วยนะค้า!! แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 49 03:27:21 จากคุณ : iNt_GaL - [ 6 พ.ค. 49 03:07:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 links เรื่องเก่าๆของโรสค่า หวานใจ...ยัยทอมบอย ตอนที่ 1 - 7 (จบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4327618/W4327618.html Love Love ... my Beloved ตอนที่ 1 - 2 (ยังไม่จบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4337781/W4337781.html (เดี๋ยวมาตอบคอมเมนท์เรื่องทอมฯนะคะ) แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 49 02:53:23 จากคุณ : iNt_GaL - [ 6 พ.ค. 49 03:31:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอไปกินยาแก้บ้าก่อนนะยัยโรส แถมทำใจอีกสักสามสี่วัน แล้วค่อยมาอ่านนะ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 6 พ.ค. 49 09:17:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 .  (------------  ------------") . จากคุณ : ...เกียร์... [Kear] - [ 6 พ.ค. 49 13:59:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ^ มาได้ไง??? จากคุณ : iNt_GaL - [ 6 พ.ค. 49 14:09:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ใสๆ ทั้งเรื่อง ทั้งหน้าตัวละครค่ะพี่ ? 55 ^ ^ จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 6 พ.ค. 49 18:51:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 no comment. เรื่องทุกอย่างมันขึ้นกับหัวใจ ^ ^ จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 6 พ.ค. 49 22:43:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านรู้สึกว่าน้องก้องน่ารักสู้พี่ต้องไม่ได้ ยอมเป็นผ้าเช็ดหน้าแถมนั่งเป็นเพื่อนตั้งชั่วโมง ... แต่ก็นั่นแหละนะคะ ถ้าไม่ มันก็ไม่ เรื่องแบบนี้ ใช่ว่าแค่ดีแล้วจะจะต้องคือคนที่ใช่ เสมอไป รออ่านเรื่องหวานใจ ยายทอมฯอยู่นะค๊า จากคุณ : ธาราฝัน - [ 7 พ.ค. 49 00:03:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วอมยิ้มเชียวโรส น่ารักดีจ้า จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 7 พ.ค. 49 00:49:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โรสที่รัก มีนิสัยอย่างงี้นี่เอง เหอๆ อ่านแล้วคิดถึงน้องโจ เด๋วขอหาเวลาเขียนเรื่องเค้าก่อนแล้วกัน เหอๆ อิจฉา จริงๆ จากคุณ : oreocream - [ 7 พ.ค. 49 11:44:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หุๆๆเอาเรื่องจริงมาเผาหรือโรส อ่านแล้วจะเศร้าหรือยิ้มดีเนี่ย จากคุณ : รียา-อารียา - [ 7 พ.ค. 49 23:49:04 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จอย...แหม ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก โรสก็แค่คิดถึงน้องเขาขึ้นมา ก็เลยเอาเรื่องมาลองแต่งดู เรื่องจริงบ้าง ใส่สีบ้าง เท่านั้นเอง ... ความสุขเล็กๆน้อยๆ :) เกียร์ ... มาได้ยังไงกันนี่ อยากบอกว่าคิดถึงนะ :) น้องมิรัน ... ขอบคุณนะคะ ตัวจริงของน้องก้องน่ารักมากจริงๆค่ะ เวลาเขายิ้ม โลกจะกลายเป็นสีชมพูทันทีเลย และพี่ก็คิดว่าพี่ก็ยังยกให้ น้องก้อง เป็นน้องก้องที่รัก อยู่เหมียนเดิม :P เกด .. ใช่ อยู่ที่หัวใจ ของใครก็ของคนนั้นเนาะ สำหรับโรส ... ก้อคิดว่าน้องก้องน่ารักเหมือนเดิม คริๆ คุณธาราฝัน ... หุหุ พี่ต้องน่ารักค่ะ แต่เขาเป็นคน เงียบๆ แล้วก็มีโลกส่วนตัวเกินไป โรสว่าเรากับเขา เข้ากันบ่ได้นะค่ะ เหตุการณ์ที่เขาบอก...ก็ไม่เชิง เพราะน้องก้อง แต่เพราะเหตุการณ์อื่น ซึ่งคล้ายๆ มากกว่า :) จนตอนนี้เขาก็ยังเป็นพี่ต้องขี้แกล้งเหมือนเดิม (ปล. พี่ต้องเป็นนามสมมตินะเจ้าคะ ส่วนชื่อจริง เราขออุบ อิอิ) ข้าว ... ขอบใจจ้า อ้อม ...555+ นิสัยก็แบบนี้นี่แหละ หุหุ ไว้จะรออ่านะจ๊า พี่รียา ... อ่านแล้วไม่ต้องเศร้าหรอกพี่พู่ โรสไม่ได้อยากให้เศร้า เพราะตอนนี้โรสกำลังเศร้าอยู่มากๆ ทำไม เหตุผลอะไร โรสก็ไม่รู้เหมือนกัน ... ขอบคุณที่แวะมาอ่านกันค่ะ (โรสกำลังเศร้าๆอย่างบอกไม่ถูก เฮ้อ) จากคุณ : iNt_GaL - [ 8 พ.ค. 49 00:01:12 ]

ความคิดเห็นที่ 15 น่ารักอะครับ ไม่น่าเฉลยเลย ฮ่าๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 8 พ.ค. 49 19:41:01 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อะไรน่ารักคะพี่พีท?? โรสน่ารักเหรอ อิอิ แหม ก็ไม่อยากจะให้จินตนาการไปไกลๆว่าโรสร้องไห้จริงๆนี่คะ เอิ๊ก แต่ก็แบบใจแป้วๆเหมือนกัน ตอนที่รู้ 55 จากคุณ : iNt_GaL - [ 8 พ.ค. 49 21:14:16 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ชมรมคนรักเด็ก.....หุหุ จากคุณ : เม-ดา - [ วันวิสาขบูชา 20:49:24 ]