ความคิดเห็นที่ 1 >> จุดหมายปลายทางและเส้นทางหฤหรรษ์ << คณะเดินทางของเรามาถึงตัวเมืองเชียงรายเวลาบ่ายโมงเศษ ๆ ตกลงกันว่าจะแวะหาร้านข้าวในตัวเมืองเพื่อเติมพลังมื้อกลางวันกันก่อน เลือกร้านข้าวราดแกงได้ร้านหนึ่งก็พากันเข้าไปนั่ง ลุงเจ้าของร้านก็ต้อนรับขับสู้อย่างดี ถามไถ่ว่าจะไปไหนกัน พอรู้ว่าพวกเราจะไปภูชี้ฟ้าก็บอกทางให้เสร็จสรรพโดยไม่ต้องรอให้ถาม อิ่มหนำสำราญกันแล้วพวกเราก็มุ่งหน้าไปสู่อำเภอเทิง ตามที่ลุงเจ้าของร้านข้าวแกงบอกมา เราออกจากตัวเมืองเชียงรายกันประมาณบ่ายสองโมง ระยะทางจากตัวเมืองเชียงรายถึงอำเภอเทิง 64 กิโลเมตร และจากเชียงรายสู่เทิงนี้เองที่อีนุเพิ่งเริ่มรู้สึกตัวว่าแต่งกายไม่เหมาะสม มันเลยขี่แซงหน้าคันอื่น ๆ แล้วจอดข้างทางเอากางเกงขายาวออกมาสวมทับด้วยเหตุที่ว่าน่องทั้งสองข้างนั้นเริ่มไหม้เป็นแถบ เราเองก็ไม่แตกต่างจากมันนักหรอกแต่เราว่ามันก็ไม่เท่าไหร่ ทนมาได้ตั้งครึ่งวัน อีกไม่กี่ชั่วโมงแดดก็หมดแล้วจะกลัวอะไร พวกเราใช้เวลาประมาณชั่วโมงเศษก็มาถึงตลาดอำเภอเทิง เลยแวะซื้ออาหารเย็นกันที่นี่ และได้อาหารมื้อเย็นเป็น ข้าวเหนียว 2 กิโล หมูทอด 2 ถุง ไก่ทอด 4 ชิ้น แล้วก็น้ำดื่ม 3 ขวดใหญ่ ได้เสบียงแล้วก็ออกเดินทางกันต่อ ขี่รถกันมาเรื่อย ๆ จนถึงปากทางขึ้นภู แล้วก็ต้องขี่ไปตามทางขึ้นเขาอีกเป็นระยะทาง 40 กิโลเมตร ทางช่วงนี้เป็นทางลูกรังค่อนข้างเป็นหลุมเป็นบ่อ และบางช่วงก็กำลังขยายทางพวกเราจึงขี่กันไปอย่างช้า ๆ ตอนนี้เราเริ่มมีอารมณ์ครื้นเครงขึ้นมาอีกแล้วจึงสวมวิญญาณพิธีกรรายการท่องเที่ยว บรรยายให้คุณผู้ชมฟังไปตลอดทาง จนกระทั่งผ่านหมู่บ้าน จากเสียงบรรยายรายการท่องเที่ยวของเราก็กลายเป็น "ไอ้นุ! ไก่เว้ยไก่ ออกมาห่าง ๆ " หรือไม่ก็ "เฮ้ย! แกอย่าเข้าไปใกล้ดิวะ" ชาวบ้านแถวนั้นเลี้ยงไก่กันแทบทุกบ้าน แล้วก็ไม่รู้ทำไมมันต้องออกมาคุ้ยเขี่ยหากินกันริมถนนด้วย ความจริงมันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่เป็นเพราะเราไม่ค่อยจะถูกชะตากับเจ้าสัตว์โลกน่ารักชนิดนี้สักเท่าไหร่น่ะสิ อีนุก็เลยต้องขี่รถกลางถนนจนพี่อาร์มต้องขี่มาด่า "ไอ้นุ แกขี่ดี ๆ สิ ทำไมต้องโฉบออกมากลางถนนด้วย" "ก็ไอ้มดดิพี่ มันกลัวไก่" นั่นไง แล้วอีนุก็โยนความผิดมาให้เราซะอย่างงั้น แต่พี่อาร์มก็ไม่ได้ว่าอะไรเมื่อได้รู้เหตุผล ด้วยความที่เคยรู้มาก่อนแล้วว่าเราไม่ถูกโรคกับไก่ (แถมยังเคยเหน็บแนมอีกด้วยว่าทำตัวเป็นดาราไปได้ กลัวอะไรไม่กลัว...กลัวไก่) จากนั้นเราก็ทั้งจิกทั้งตีอีนุเมื่อเห็นไก่อยู่ข้างทางและไม่มีทีท่าว่าจะหนี ซ้ำยังทำเหมือนจะเดินเข้ามาหารถอีก จนอีนุต้องเอ็ดเอา "นี่แกอยู่เฉย ๆ ไม่ได้เหรอ อย่าทำดีดดิ้นไปนะโว้ย ทางยิ่งไม่ค่อยดีอยู่ เดี๋ยวรถล้มหรอก" เราเลยสงบเสงี่ยมไปได้บ้างแต่ก็ยังโวยวายอยู่เป็นระยะ อีนุมันจึงต้องหาวิธีทำให้เราเงียบโดย "แกก็หลับตาซะสิ จะได้ไม่เห็นว่ามีไก่" ดูมัน พูดง่ายจริง ๆ หารู้ไม่ ยิ่งหลับตามันก็จะยิ่งจินตนาการแล้วก็ยิ่งระแวง เราก็เลยเสนอวิธีใหม่ให้ขับตามคันข้างหน้าไปติด ๆ เวลาคันหน้าไปถึงไก่มันจะได้วิ่งหลบเข้าข้างทางไป เราก็จะได้ผ่านไปได้สบาย ๆ วิธีนี้เข้าท่าทีเดียวนะจะบอกให้ ทำให้เราพอทุเลาความกังวลใจกับไก่ไปได้บ้างพอสมควร แต่ยัยพิธีกรสาวรายการท่องเที่ยวก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้กลับมาทำหน้าที่อีกเลย อย่างที่บอกไปแล้วว่าทางช่วงนี้เป็นหลุมเป็นบ่อมากและค่อนข้างแคบ พวกเราเลยต้องขี่กันอย่างระมัดระวัง แต่ถึงกระนั้นพวกเราก็ไม่วายเจอ 'หลุมดักเสี่ยว' ซึ่งใครเป็นคนตั้งชื่อนี้ขึ้นมาเราก็จำไม่ได้ซะแล้ว แต่ก็ต้องยอมรับว่าเหมาะมากม้าก ไอ้เจ้าหลุมดักเสี่ยวนี่ก็ไม่ได้แปลกพิสดารอะไรหรอก เป็นหลุมธรรมดานี่แหละแต่มันใหญ่และลึกเป็นพิเศษ และเหตุผลที่พวกเราเรียกมันว่า 'หลุมดักเสี่ยว' ก็คือ มันอยู่ตรงคอสะพานขาลงพอดีเด๊ะ มอเตอร์ไซค์ทั้งสี่คันไม่มีคันไหนหลุดรอดจากหลุมดักเสี่ยวนี้ไปได้เลยซักราย โชคดีที่พลขี่ของเราทุกคนนั้นมีทักษะในการขับขี่เป็นเยี่ยมจึงสามารถบังคับรถที่ตกหลุมแล้วกระเด้งขึ้นมาให้แล่นไปตามถนนต่อไปได้อย่างปลอดภัย ไม่มีคันไหนเสียหลักล้มคว่ำไป แต่ก็ได้จอดเก็บข้าวของที่กระเด็นกระดอนตกลงมากันถ้วนหน้า เลยหลุมดักเสี่ยวมาได้พักใหญ่ ๆ สองข้างทางก็เริ่มกลายเป็นป่า บ้านเรือนของชาวบ้านเริ่มบางตา ทางช่วงนี้ดีขึ้นเล็กน้อยแต่ค่อนข้างชัน คันของเรากับอีนุอยู่ท้ายสุดของขบวน (เพราะมัวแต่หลบไก่กันอยู่) สามคันข้างหน้านั้นทิ้งห่างไปจนไม่เห็นฝุ่นแล้ว อีนุต้องลากเกียร์หนึ่งไปตลอดทาง ไอ้เราก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามทำตัวเองให้เบาที่สุดโดยการกลั้นหายใจ และช่วยโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อให้รถสามารถเคลื่อนไปได้ เราก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะช่วยได้รึเปล่า เอาความรู้สึกเข้าว่าก็แล้วกัน ซักพักเราก็ตามคันข้างหน้าทันซึ่งก็คือคันของ กฤษณ์กับไอ่ซัมนั่นเอง ไม่ใช่แค่ตามทันนะ เรากะอีนุยังแซงสองคนนั้นได้อีกด้วย ก็จะไม่ให้แซงได้ยังไงล่ะ เราเห็นไอ่ซัมมันเดินลงมาเข็นรถเหยง ๆ ขณะที่กฤษณ์ก็พยายามพารถและตัวเองขึ้นไปตามทางลาดชันต่อสู้กับแรงโน้มถ่วงของโลกอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย เราเห็นแล้วก็นึกชื่นชมอีนุอยู่ในใจ ถึงมันจะหาว่าเราหนัก แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นไล่ลงจากรถแล้วให้ช่วยเข็นอย่างงี้ บางทีนี่อาจเป็นเครื่องพิสูจน์ได้ว่าจริง ๆ แล้วเราก็ไม่ได้หนักอะไรมากมายอย่างที่ทุกคนชอบกล่าวหา ดูอย่างคันของคุณกอล์ฟกับแอนสิ ยังไปได้ฉิว ป่านนี้ไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ นั่นแสดงว่าแอนก็สามารถเอาชนะคำครหานั้นได้เหมือนกัน เนอะ พวกเราใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงกับเส้นทางหฤโหดปนหฤหรรษ์นั้น ก็มาถึงทางแยกที่มีป้ายอยู่สี่ป้าย แต่มีอยู่สองป้ายที่เราให้ความสนใจคือ "ภูชี้ฟ้า 3" และ "ภูชี้ฟ้า 2" ซึ่งชี้ไปทางซ้ายและขวาตามลำดับ มอเตอร์ไซค์สามคันและนักเดินทางหกคนนั่งมองป้ายอยู่ซักพัก กฤษณ์กับไอ่ซัมก็พามอเตอร์ไซค์อีกคันขึ้นมาถึง "แล้วเราจะไปทางไหนกันดี" หัวหน้าทริปเปิดประเด็น ความจริงทุกคนก็คิดอย่างงั้นแหละแต่ไม่มีใครพูดออกมา พวกเรานั่งประชุมกันอยู่ข้างทางตรงข้ามทางแยกนั้นเอง และแล้วเราก็ตั้งคำถามที่น่าสนใจกว่า "แล้วทำไมมันมีสองทางไปตรงข้ามกันอย่างงี้ล่ะ" อีนุ ผู้ซึ่งเคยพิชิตภูชี้ฟ้ามาแล้วครั้งหนึ่งจึงได้อธิบายให้เราหายข้องใจ "ก็มันมีทางขึ้นสองทางไงเล่า" "แล้วเราจะไปทางไหนกันดีล่ะ" เราถามคำถามเดียวกับพี่อาร์มอีกครั้ง "เฮ้ย ไปถ่ายรูปกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยคิด" พี่อาร์มเปลี่ยนเรื่องซะอย่างงั้น แต่พวกเราก็จัดแจงไปยืนโพสต์ท่ากันตรงป้ายทันทีโดยไม่ต้องมีประโยคนั้นซ้ำสอง พี่อาร์มตั้งกล้องแล้วเดินมาโพสต์ท่าด้วย พอถ่ายรูปเป็นที่ระลึกเสร็จเรียบร้อยเราก็มาประชุมกันต่อ ณ นาทีนั้นเอง สวรรค์ก็ได้ส่งลุงแก่ ๆ คนหนึ่งขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านมา ลุงแกเห็นพวกเรายืนเถียงกันอยู่ก็เลยเข้ามาถามด้วยความมีน้ำใจ "จะไปไหนกันล่ะ" "ภูชี้ฟ้าครับ" หัวหน้าทริปของเราตอบไปอย่างที่เคยทำมาตลอดการเดินทาง แล้วลุงแกก็ได้ชี้ทางสว่างให้กับพวกเรา "ไปทางนี้สิ เอามอเตอร์ไซค์มากันไม่ใช่เหรอ ทางนี้จะเหมาะกับมอเตอร์ไซค์มากกว่า" ว่าพลางลุงแกก็ชี้ไปทางป้าย 'ภูชี้ฟ้า 2' "ขอบคุณครับ/ค่ะ" พวกเรายกมือไหว้ปลก ๆ  แล้วก็ขึ้นควบมอเตอร์ไซค์คู่ใจไปตามทางที่ลุงบอก หลังจากที่รั้งท้ายมาตลอด คราวนี้เรากับอีนุคึกเป็นพิเศษ สตาร์ทเครื่องออกนำก่อนเพื่อน เพราะตอนนี้แดดร่มลมตกแล้ว และที่สำคัญ ไม่มี 'ไก่' แล้วด้วย ขี่รถกันมาเรื่อย ๆ จนมาถึงป้าย 'จุดชมวิวภูชี้ฟ้า' แล้วก็เห็นว่าเป็นทางชันขึ้นเขาไปอีก แต่พวกเราขี่เลยผ่านไปเพราะต่างคิดว่าเป็นทางขึ้นไปจุดชมวิวเฉย ๆ ที่กางเต็นท์คงอยู่อีกที่หนึ่ง อีนุผู้ซึ่งเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่งแล้วก็ไม่รู้เพราะว่าคราวนั้นไม่ได้มาทางนี้ หนำซ้ำระหว่างทางที่มามันก็เมารถจนไม่มีแก่จิตแก่ใจจะมองทางเลย เราขี่กันไปเรื่อย ๆ แซงกันไปแซงกันมาอย่างสนุกสนาน เนื่องด้วยจวนจะถึงจุดหมายปลายทางแล้ว พวกเราจะได้พักก้นกันซะที เวลาผ่านไป นานขึ้น นานขึ้น ระยะทางก็ไกลขึ้น ไกลขึ้นทุกที จนเราเริ่มสงสัยว่าทำไมระยะทาง 2 กิโล มันถึงได้ไกลขนาดนี้ เพราะเส้นทางที่เราขี่ไปไม่มีวี่แววว่าจะมีทางแยกหรือป้ายอะไรอยู่ข้างหน้าเลย "เฮ้ย นุ เราว่ามันเกินสองกิโลแล้วนะนี่" อีนุเห็นด้วยกับคำพูดของเราเลยชะลอรถ รอคันอื่น ๆ ที่ตามมา คุณกอล์ฟกับแอนขี่ตามมาติด ๆ  พวกเราหยุดรถ แล้วแอนก็หันหลังไปเจอป้าย 'ภูชี้ฟ้า 3' พอดี ใช่แล้ว...พวกเราขี่เลยมาตั้ง 3 กิโล ทั้งหมดเลยเคลื่อนขบวนย้อนกลับไปทางเดิม เราขี่กันเร็วขึ้นเพื่อแข่งกับดวงอาทิตย์ที่คล้อยต่ำลงเรื่อย ๆ รถมอเตอร์ไซค์ทั้งสี่คันขี่ตามกันมาจนเห็นป้าย 'จุดชมวิวภูชี้ฟ้า' ป้ายเดิมอีกครั้ง คราวนี้พวกเราตัดสินใจขี่ไปตามป้ายนั้น ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึงที่พักจนได้ พวกเราขี่รถขึ้นไปที่ที่ทำการวนอุทยานเพื่อติดต่อเรื่องกางเต็นท์ เพราะไม่แน่ใจว่าจะต้องเสียค่าธรรมเนียมรึเปล่า พอได้รับคำตอบว่า "ไม่ต้องครับ" จากเจ้าหน้าที่ พวกเราก็ขี่รถลงมาที่ลานกางเต็นท์ข้างล่าง ซึ่งมีเต็นท์กางอยู่ก่อนแล้วหลังหนึ่ง และลานข้างบนอีก 2-3 หลัง กลุ่มข้างบนนั้นคาดว่าน่าจะเป็นกลุ่มนักศึกษาเหมือนกัน เพราะได้ยินเสียงโหวกเหวก ร้องรำทำเพลงกันตั้งแต่อาทิตย์ยังไม่ทันลับขอบฟ้าด้วยซ้ำ และนั่นก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่พวกเราเลือกที่จะมากางเต็นท์ที่ลานข้างล่าง แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 49 17:27:29 จากคุณ : เพลงกระบี่ใบไม้ร่วง - [ 6 พ.ค. 49 17:24:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 >> ค่ำคืนเหน็บหนาวกับดาวล้านดวง (ที่มองไม่เห็น) << เราเริ่มกางเต็นท์กันประมาณห้าโมงเศษ ๆ กว่าจะเสร็จพระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าพอดี พี่อาร์มสั่งการให้เอารถมาจอดเรียงกันใกล้ ๆ หน้าผา แล้วก็กางเต็นท์ล้อมรอบเป็นครึ่งวงกลม โดยให้เต็นท์ของผู้หญิง (ซึ่งก็คือเรากะแอน) อยู่ตรงกลาง (กะว่าถ้าละเมอเดินออกมานอกเต็นท์เมื่อไหร่ก็ให้ตกหน้าผาตายเลยมั้งนั่น)  อีกสองหลังก็ขนาบข้างหันหน้าเข้าหากัน ตรงกลางปูเสื่อเพื่อเป็นที่กินข้าว พอกางเต็นท์เสร็จเรียบร้อยเราก็แบ่งกลุ่มกันไปอาบน้ำ ซึ่งห้องน้ำนั้นอยู่บนที่ทำการฯ จากจุดที่พวกเรากางเต็นท์กันนั้นต้องเดินขึ้นทางชันไปประมาณ 200 เมตร คุณกอล์ฟ กฤษณ์ และไอ่กบ เป็นผลัดแรก พวกที่เหลือก็นั่งเล่นและขนขนมออกมากินรองท้องก่อนอาหารเย็น ฟ้ามืดลงเรื่อย ๆ อากาศก็เริ่มเย็นขึ้น จนพี่อาร์มลั่นวาจาว่า "เอาช้างมาฉุดก็ไม่อาบโว้ย" พอสามหนุ่มกลับมา ที่เหลืออีกห้าชีวิตก็ขึ้นไปอาบบ้าง ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้พี่อาร์มเปลี่ยนใจยอมอาบน้ำ เพราะพอเราออกจากห้องน้ำมาก็พบว่าทุกคนรวมทั้งพี่อาร์มอาบเสร็จกันหมดแล้ว แต่ก็ช่างเหอะ จะด้วยเหตุผลอะไร มันก็ไม่สำคัญเท่ากับปากท้องของพวกเรา ที่ตอนนี้พยาธิในท้องเริ่มร้องขออาหารกันระงม อาบน้ำกันเสร็จแล้วก็ถึงเวลาอาหารเย็นซะที... ข้าวเหนียวถูกปั้นแจกจ่ายกันไปคนละก้อน เล็กบ้าง ใหญ่บ้าง ไก่ทอด หมูทอด ถูกทยอยแกะออกมาวาง เราไม่แน่ใจว่าเพราะความหิวหรือเพราะการได้แย่งกันกิน มันถึงทำให้อาหารเย็นมื้อนั้นอร่อยเป็นพิเศษ จกข้าวเหนียวใต้แสงเทียน โรแมนติกเสียนี่กระไร ช่วงที่พวกเราดินเนอร์กันอยู่นั้นเองก็มีเพื่อนเต็นท์กลุ่มใหม่มากางเต็นท์ข้าง ๆ เรา ทำให้บริเวณนั้นมีกลุ่มกางเต็นท์ทั้งหมดสามกลุ่ม อิ่มหนำสำราญกันแล้ว คุณกอล์ฟก็ควักของดีออกมาจากเป้ ของดีที่ว่านั่นก็คือ 'ไวน์กระชายดำ' ที่คนเอามาคุยฟุ้งถึงสรรพคุณว่า กินไปแล้วรับรอง 'ปึ๋งปั๋ง' คุณกอล์ฟจัดการทำแก้วไวน์โดยการตัดปากขวดน้ำพลาสติกที่หมดแล้ว และรินไวน์แบ่งกันจิบคนละอึกสองอึกจนรอบวง พอมาถึงเราก็ลองกับเค้าบ้าง แต่แค่อึกแรกก็แทบจะบ้วนทิ้ง ถ้าไม่มีเสียงโวยวายจากคนอื่น ๆ ที่หาว่าเสียของซะก่อน สุดท้ายเราก็เลยต้องจำใจกลืนลงคอไป รับรองได้เลยว่ามันจะเป็นอึกแรกและอึกสุดท้าย นอกจากกลิ่นที่เหมือนกับหัวเชื้อปุ๋ยชีวภาพที่ป้าลิสรรหาอะไรต่อมิอะไรมาหมักรวมกันไม่มีผิดเพี้ยนแล้ว รสชาติของมันยังไม่ต่างอะไรกับน้ำผลไม้หมดอายุเลยซักนิด เราเลยได้แต่กินขนมอย่างอื่นแล้วก็นั่งดูคนอื่นจิบไวน์กันไป ไวน์หมดขวดยังไม่ทันไรก็ได้สำแดงสรรพคุณ ทุกคนปึ๋งปั๋งกันเป็นแถวไม่เว้นแม้แต่เราเองที่จิบไปแค่อึกเดียวก็ยังเรอแล้วเรออีก คนที่เหลือไม่ต้องพูดถึง...ทั้ง ‘ตด’ ทั้ง ‘เรอ’ กันรอบวง อีนุกับไอ่ซัมนั้นพอไวน์หมดก็มุดเข้าเต็นท์กันไปเป็นคู่แรก แต่พักเดียวก็ต้องมีคนใดคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาหาอากาศบริสุทธิ์หายใจ สลับกันไปอย่างงี้จนไวน์หมดฤทธิ์ (ความจริงน่าจะใช้คำว่า 'ปุ๋งปั๋ง' จะเหมาะกว่านะ เราว่า) ระหว่างจิบไวน์ก็ต้องมีเสียงดนตรีคลอถึงจะได้บรรยากาศ คุณกอล์ฟเลยคว้ากีต้าร์คู่ใจที่สะพายหลังมาเหมือนซามูไรพ่อลูกอ่อนกับหนังสือเพลง 3-4 เล่มออกมาบรรเลง พวกเราผลัดกันเป็นนักร้อง และมีเสียงขอเพลงออกมาจากเต็นท์เป็นระยะ ๆ พวกเราไม่ได้คิดจะแข่งกับกลุ่มข้างบนหรอกนะ เราเล่นและร้องกันแบบเบาที่สุดด้วยความเคารพสถานที่และเคารพในสิทธิส่วนบุคคลของเพื่อนเต็นท์อีกสองกลุ่มที่ตั้งใจจะมาสัมผัสกับความบริสุทธิ์ของธรรมชาติไม่ใช่มาฟังพวกเราแหกปากร้องเพลงแต่อย่างใด และใครที่ทะลึ่งขอเพลงร็อคประเภทที่ต้องตะโกนแหกปากร้องเท่านั้นถึงจะสะใจก็จะโดนประณามจนมุดเข้าเต็นท์แทบไม่ทันกันเลยทีเดียว ประมาณสามทุ่ม คนอื่น ๆ ก็ทยอยกันหลับ (อีนุบอกเราตอนเช้าว่ามันทนเสียงเพลงของเราไม่ไหวเลยต้องรีบหลับ แต่จริง ๆ แล้วเราว่าเราร้องได้ไพเราะจนกล่อมมันหลับได้มากกว่า อิอิ) ในที่สุดก็เหลืออยู่สี่ชีวิต คือ เรา - - นักร้องนำ คุณกอล์ฟ - - มือกีต้าร์ แอน - - คอรัส และพี่อาร์ม - - นั่งฟัง และร้องบ้างเป็นบางเพลง จนกระทั่งห้าทุ่มเศษ เราก็จบการแสดงดนตรีลง จัดการเก็บขยะและดับไฟเรียบร้อยก็แยกย้ายกันเข้าเต็นท์ แต่เราขอนอนดูดาวอยู่ข้างนอกต่ออีกสักพัก (แบบว่าจะทำเป็นโรแมนติกไง นอนดูดาว...คนเดียว) ทั้งที่ก็มองไม่ค่อยจะเห็น เนื่องด้วยเป็นคืนเดือนหงาย พระจันทร์เกือบจะเต็มดวงอยู่แล้ว แสงนวล ๆ ของมันจึงได้บดบังแสงวิบ ๆ ของดาวดวงอื่น ๆ เสียสิ้น จะเห็นก็แต่เพียงดาวหมาใหญ่กับดาวศุกร์ ที่พอจะเปล่งแสงแข่งกับพระจันทร์ได้บ้าง (สำนวนอาจจะนิยายไปซักหน่อยนะ) เรานอนตากน้ำค้างแหงนหน้าดูฟ้าที่สว่างโร่ด้วยแสงจันทร์ได้ซักพัก ก็เริ่มไม่เห็นประโยชน์อันใด ประกอบกับหนังตาที่เริ่มหนัก และปากที่เริ่มสั่นกึกเพราะความหนาว เราเลยมุดเข้าเต็นท์ แต่ก็ต้องนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ เพราะอากาศที่เย็นจัดตลอดทั้งคืน (อีกอย่าง...เพราะคนที่นอนข้าง ๆ ด้วยแหละ) จากคุณ : เพลงกระบี่ใบไม้ร่วง - [ 6 พ.ค. 49 17:29:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 >> ตามล่าพระอาทิตย์และ กุญแจรถ << ตีสี่สี่สิบห้านาที อดีตเพจเจอร์ของเราที่ตอนนี้เปลี่ยนสภาพมาเป็นนาฬิกาปลุกก็ทำงาน ประกอบกับเสียงรถยนต์ที่เร่งเครื่องดังกระหึ่มผ่านไปหลายคัน ทำให้เรารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาและโผล่ออกไปจากเต็นท์แล้วปลุกคนอื่น ๆ เพื่อจะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน เราแหงนหน้าดูฟ้าอีกครั้ง ตอนนี้พระจันทร์คงจะตกไปแล้ว เลยเหลือแต่ดาวใหญ่น้อยเป็นล้าน ๆ ดวงแข่งกันทอประกายวิบวับบนผืนฟ้าสีนิลหลังจากถูกแสงจันทร์บดบังมาค่อนคืน เป็นภาพที่สวยที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาเลยนะ และมันก็ทำให้เราขนลุกซู่เลยแหละ (จริง ๆ นะ ไม่ได้โม้) คนอื่น ๆ ทยอยกันตื่น คว้าแปรงสีฟันมาบีบยาสีฟันแล้วพากันเดินกอดอกสั่นหงึก ๆ ขึ้นไปที่ทำการฯ เพื่อล้างหน้าแปรงฟัน พอทำธุระส่วนตัวกันเรียบร้อย เราก็มายืนประชุมกันที่หน้าที่ทำการฯ  นั่นเองว่าจะขึ้นไปจุดชมวิวยังไงดี เพราะไม่มีใครรู้ว่าระยะทางจากจุดที่พวกเราอยู่ไปยังจุดชมวิวนั้นไกลแค่ไหน พี่อาร์มเสนอว่าควรจะเดินลงไปเอามอเตอร์ไซค์ขึ้นไปจะดีกว่า เพราะเป็นห่วงว่าถ้าจอดทิ้งไว้ที่นี่อาจไม่ปลอดภัย ถึงจะมีโซ่คล้องอยู่ก็ตาม แต่อีนุคัดค้าน (เพราะความขี้เกียจของมัน) แล้วเสนอว่าควรจะโบกรถขึ้นไปดีกว่า เพราะไม่รู้ว่าเส้นทางจะเป็นยังไงและไกลแค่ไหน อีกอย่างการขี่มอเตอร์ไซค์บนเขาตอนกลางคืนก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำนัก สำหรับนักท่องเที่ยวที่ไม่คุ้นเคยเส้นทางอย่างพวกเรา เหตุผลของมันน่าฟังไม่น้อย มติที่ประชุมจึงสรุปเห็นด้วยกับอีนุ การโบกรถขึ้นไปจุดชมวิวนั้นไม่ใช่เรื่องยาก เพราะตอนนี้นักท่องเที่ยวต่างทยอยกันเดินทางขึ้นไปเพื่อจับจองที่สำหรับชมพระอาทิตย์ขึ้นและทะเลหมอกกันแล้ว ไม่นานนักพวกเราก็โบกได้รถกระบะคันหนึ่ง พอกระโดดขึ้นหลังกระบะกันเรียบร้อย คนขับก็เหยียบคันเร่งปีนขึ้นเขาทันที เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม ผ่านมาแค่สองโค้งก็ถึงลานจอดรถโดยใช้เวลาไม่ถึงสามนาที พวกเรามองหน้ากันแล้วก็หัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างขำ ๆ พอกระโดดลงจากรถได้ก็ยกมือไหว้ขอบคุณคนขับกันอย่างพร้อมเพรียงไม่ได้ดูหรอกว่าเค้าเด็กหรือแก่ยังไง (ก็มันมืดอ่ะ ไหว้ ๆ ไปเหอะ) แล้วก็ออกเดินไปตามเส้นทางเดินเท้าอีกเป็นระยะทาง 760 เมตร เพื่อขึ้นไปสู่ยอดภู พวกผู้ชายคนอื่น ๆ เดินกันลิ่ว ทิ้งเรากับแอนเดินรั้งท้าย พี่อาร์มที่ถือไฟฉายอยู่ต้องคอยหยุดรอและส่องไฟหาเราสองคนเป็นระยะ ๆ หนักเข้าพี่แกคงขี้เกียจรอ เลยเอาไฟฉายมายื่นให้แล้วก็เดินลิ่วหายไปอีกคน เรากะแอนตะเกียกตะกายจนขึ้นมาถึงยอดภูด้วยความเหนื่อยหอบ ฟ้าก็เริ่มสางพอดี คนที่มีกล้องก็แยกย้ายกันไปหามุมส่วนตัวแล้วก็จัดแจงกางขาตั้งกล้องเตรียมถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้น ส่วนเราที่ไม่มีกล้อง (ทั้ง ๆ ที่อยู่ชมรมถ่ายภาพมาก็นาน) ก็คอยป่วนคนอื่นเค้าไปทั่วแล้วก็ยังมาเบียดเบียนกล้องแอนอีกด้วยแหละ ขอบฟ้าเริ่มมีสีส้ม ๆ แล้วดวงอาทิตย์กลมโตก็ค่อย ๆ โผล่พ้นขอบฟ้า แต่น่าเสียดายที่ทัศนวิสัยไม่ค่อยดีเพราะหมอกลงจัดมาก พวกเราก็เลยลั่นชัตเตอร์กันได้คนละไม่กี่รูป พอดวงอาทิตย์เริ่มสูงขึ้นและส่องแสงจ้าจนไม่สามารถวัดแสงที่ดวงอาทิตย์ได้แล้ว บรรดาช่างภาพทั้งมืออาชีพและมือสมัครเล่นอย่างพวกเราก็เปลี่ยน subject เป็นทะเลหมอก และบริเวณหน้าผาที่แหงนเงยขึ้นสู่ท้องฟ้าซึ่งเป็นที่มาของชื่อ 'ภูชี้ฟ้า' แทน หน้าผานี้เรียกกันว่า 'หัวสิงห์' ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของภูชี้ฟ้า ถ้าใครมาแล้วไม่ได้ถ่ายรูปที่หัวสิงห์นี้ก็ถือว่ามาไม่ถึงภูชี้ฟ้าเลยทีเดียว พวกเราในกลุ่มหลายคนเลยรีบถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกด้วยท่าสุดฮิต คือไปยืนบนหัวสิงห์แล้วชูนิ้วชี้ขึ้นฟ้า เห็นแล้วก็นึกขำ ถ้าถ่ายรูปท่านี้แล้วบอกได้ว่ามาถึงภูชี้ฟ้า เราคงไม่ต้องดั้นด้นมากันถึงที่นี่ ไปถ่ายที่ดอยสุเทพก็ชี้ฟ้าได้เหมือนกันนั่นแหละ พวกเราคงถ่ายรูปกันนานเกินไปหน่อย เพราะพอเหลียวมองรอบ ๆ แล้วก็เหลือนักท่องเที่ยวอยู่ไม่กี่คน คนอื่น ๆ ต่างทยอยเดินลงกันไปหมดแล้ว พวกเราก็เลยเดินลงบ้างเพราะกลัวว่าจะไม่มีรถให้อาศัยโบกลงไปที่เต็นท์ แต่ก่อนลงก็ยังไม่วายขอเก็บภาพหมู่เป็นที่ระลึก เสร็จเรียบร้อยก็เดินลงมาจนถึงลานจอดรถ ปรากฏว่าเป็นดังคาด ไม่มีรถคันไหนเหลือให้พวกเราโบกลงไปได้อีกแล้ว แต่พวกเราก็ไม่ได้อนาทรร้อนใจอันใดเพราะรู้แล้วว่าระยะทางที่จะต้องเดินลงไปนั้นเล็กน้อยมาก เมื่อเทียบกับระยะทางขึ้นดอยสุเทพที่เคยเดินกันตอนปีหนึ่งมาแล้ว คณะนักเดินทางจึงหันความสนใจไปที่ร้านค้าของชาวบ้านที่มาตั้งโต๊ะขายอาหารจำพวกมาม่า โจ๊ก และเครื่องดื่มร้อน ๆ อย่าง ชา กาแฟ และโอวัลตินแทน พวกเราพากันอุดหนุนมาม่ากันคนละถ้วยสองถ้วยเพื่อกระจายรายได้สู่ชุมชนตามนโยบายของรัฐบาล จัดการกับมาม่าเรียบร้อยก็เป็นเวลาแปดโมงเศษ ๆ พวกเราพากันเดินลงมาที่เต็นท์และขนเสบียงมื้อเช้าออกมาแจกจ่าย อาหารเช้าวันนี้แตกต่างจากมื้อเย็นเมื่อวานอย่างสิ้นเชิง จากข้าวเหนียวหมูทอด กลายเป็นขนมปังทาเนย ทานม ทาแยม ทาแซนด์วิชสเปรด ใครเตรียมอะไรมาก็เอามาทากันไปตามใจชอบ หลังจากอิ่มหนำกันแล้วก็เริ่มเก็บของกลับ พี่อาร์มบอกให้พลขี่ทุกคนไปสตาร์ทรถอุ่นเครื่องไว้เพราะอากาศเย็นมาก และตอนนี้นี่เองที่เราคิดว่าเจออุปสรรคเข้าให้แล้ว น้องซัมสุดที่รักของพวกเราเกิดทำกุญแจรถหาย ค้นกันเท่าไหร่ก็ไม่เจอ จนมันต้องนั่งนึกทบทวนว่าไปทำหล่นที่ไหนรึเปล่า ถึงขนาดเดินขึ้นภูไปอีกรอบเพื่อหาตามทาง พวกที่อยู่ข้างล่างก็ช่วยกันหาแทบพลิกเต็นท์ แต่ก็ไร้วี่แวว คุณกอล์ฟเห็นท่าไม่ดีเลยต้องลงมือ 'บน' กับเจ้าป่าเจ้าเขา พอเห็นคุณกอล์ฟบนเราก็ค่อนให้ว่า "บนอีกแล้ว คราวนี้เอาแบบที่แก้ง่าย ๆ หน่อยนะ" (ก็จำได้มั้ยล่ะ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่เราจะไปถ่าย PORTRAIT กัน นัดนางแบบเรียบร้อย แต่ฝนดันตกลงมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แถมไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกง่าย ๆ คุณกอล์ฟก็เลยไปบนกับพระวิษณุว่า ขอให้แดดออกและถ่ายได้อย่างที่วางแผนกันไว้ แล้วจะวิ่งรอบสนามรักบี้สิบรอบ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ไม่นานฝนก็หยุด แดดใส และพวกเราก็ได้ถ่าย PORTRAIT กันตามกำหนดการเดิม แต่จนป่านนี้คุณกอล์ฟก็ยังวิ่งรอบสนามรักบี้ไม่ครบสิบรอบเลย แถมมีการมาแบ่งปันกันวิ่งด้วย บอกว่าแบ่งกันวิ่งคนละสองรอบ ห้าคนก็ครบแล้ว ดูเถอะ ความคิดคนเรา...) พอคุณกอล์ฟบนเสร็จ เราก็ถามเค้าว่าบนว่าไง "บอกว่าถ้าหากุญแจรถเจอ เค้าจะเดินลงหนึ่งกิโล" พวกเราหากุญแจกันต่ออย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ซักพักพี่อาร์มก็ตะโกนออกมาจากในเต็นท์ "เจอแล้วโว้ย!!!" พวกเราทั้งดีใจและโล่งใจ ที่แท้มันอยู่ในถุงใส่อุปกรณ์อาบน้ำของไอ่ซัมนั่นเอง "แล้วทำไมไม่ค้นให้มันเร็วกว่านี้ล่ะ จะได้ไม่ต้องบน" เราถามพี่อาร์มอย่างฉุน ๆ เพราะเราไม่ค่อยชอบการบนบานสานกล่าวซักเท่าไหร่นัก "ก็ถ้าไอ้กอล์ฟมันไม่บน พี่ก็ไม่ค้นหรอก มันเหมือนมีอะไรมาดลใจให้ค้นถุงนี้นะ" ว่าเข้าไปนั่น... เอาเถอะ จะด้วยความบังเอิญหรือความศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าป่าเจ้าเขาก็ตามแต่ เราก็เจอกุญแจแล้ว อีนุเลยขี่รถขึ้นไปตามไอ่ซัมจากยอดภู เป็นอันว่างานนี้ซัมได้กำไรกว่าใครเพื่อนเพราะได้ขึ้นไปยอดภูตั้งสองรอบแน่ะ พอหมดเรื่องแล้วพวกเราก็จัดการเก็บเต็นท์ เก็บเสบียงและเก็บขยะเรียบร้อยก็ได้เวลาอำลาภูชี้ฟ้าเสียที คุณกอล์ฟเดินล่วงหน้าลงไปก่อนเพื่อแก้บน (เป็นแผนเค้ารึเปล่าก็ไม่รู้ว่ะ ไม่ต้องช่วยเก็บของเลย) ที่เหลือก็เก็บของจนเสร็จเรียบร้อยและขี่รถลงไปรอที่ปากทางตรงป้ายที่พวกเราขี่เลยไปตอนขามานั่นเอง (เพราะคุณกอล์ฟคะเนไว้ว่าระยะทางจากป้ายถึงที่กางเต็นท์ก็คงจะประมาณ 1 กิโลพอดี) พอคุณกอล์ฟเดินลงมาถึงพวกเราก็ออกเดินทางกันต่อ เราออกจากภูชี้ฟ้าประมาณสิบโมงเช้า โดยจุดหมายต่อไปของพวกเราก็คือ อำเภอแม่สาย เนื่องจากที่พักคืนนี้ของพวกเราคือบ้านของคุณชายตู่ ซึ่งปฏิเสธการเดินทางครั้งนี้ด้วยเหตุผลที่ว่า "ขี่มอเตอร์ไซค์ไปเหรอพี่ อันตรายจะตาย ไม่เอาหรอก ผมไปรอที่บ้านเลยดีกว่า" ขาลงจากภูชี้ฟ้านี้เอง เราก็ต้องประสบกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันอีกครั้ง เมื่อรถแล่นมาถึงบริเวณที่กำลังขยายถนน ทางเป็นดินลูกรังและค่อนข้างขรุขระ รถของกฤษณ์กับไอ่ซัมก็เกิดอุบัติเหตุเสียหลักล้ม พวกเราอีกสามคันที่ตามมารีบจอดรถลงไปดูอาการ โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก กฤษณ์นั้นปกติ สบายดี ส่วนไอ่ซัมได้แผลถลอกค่อนข้างใหญ่ที่หัวเข่า เราก็เลยคว้าเอาขวดน้ำดื่มของพวกเราออกมาเทล้างแผลให้ แล้วบอกมันว่า "พี่ว่า กลับไปคราวนี้แกไปถวายสังฆทานเหอะ" (ก็จะไม่ให้บอกอย่างนี้ได้ยังไงล่ะ ก่อนมามันก็ทำกระเป๋าสตางค์หาย หวิดจะไม่ได้มาซะแล้ว โชคดีที่มีคนเก็บได้ที่ร้านกูดวิว  พอมาถึงนี่ก็ทำกุญแจรถหายอีก เล่นเอาใจหายใจคว่ำ แล้วนี่ก็มารถล้มได้แผลไปอีก...มันน่าไหมล่ะ) พอล้างแผลเรียบร้อย พวกเราก็จัดการแบ่งของกันใหม่ เพราะพี่อาร์มสันนิษฐานว่ารถกฤษณ์คงจะหนักเกินไป รถของเรากับอีนุก็เลยได้ขาตั้งกล้องเพิ่มมาอีกหนึ่งตัว แต่ถ่ายโอนสเบียงบางส่วนไปไว้คันพี่อาร์มแทน เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง พวกเราก็ออกเดินทางกันต่อ พี่อาร์มกำชับว่าขาลงนี้ไม่ต้องขี่เร็วมากนักและให้ระวังมากกว่าเดิม พวกเราขี่รถลงมาได้เกือบครึ่งทางก็ได้พบกับกลุ่มนักเดินทางอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังเดินทางขึ้นไป พวกเค้าก็คล้ายกับพวกเราคือขี่รถมอเตอร์ไซค์มากัน แต่ต่างกันตรงที่ว่ารถที่พวกเขาใช้นั้นเป็นรถเวสป้า มากันประมาณ 4-5 คัน กำลังจอดทำอะไรกันอยู่เราก็ไม่อาจรู้ได้ เพราะเราไม่ได้จอดทักทายกับพวกเขา เพียงแต่มองและส่งยิ้มให้เท่านั้น นึก ๆ แล้วก็น่าเสียดายที่ไม่ได้จอดคุย อยากจะรู้เหมือนกันว่าพวกเขามาจากไหนกันจะมาไกลเท่าพวกเราหรือเปล่า แต่รถนำขบวนของเราไม่หยุดแล้วคันของจะหยุดได้ยังไงกันล่ะ จากคุณ : เพลงกระบี่ใบไม้ร่วง - [ 6 พ.ค. 49 17:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 >> ที่พักคืนสุดท้าย ถึงเชียงใหม่โดยสวัสดิภาพ << พวกเราขี่รถมุ่งหน้ากลับมาที่ตัวเมืองเชียงรายอีกครั้ง และแวะกินข้าวกลางวันกันในตัวเมืองเชียงราย ตอนนี้ก็มีเรื่องให้ตื่นเต้นอีกนิดหน่อย เมื่อขี่มาถึงสี่แยกไฟแดงหนึ่ง พี่อาร์มเห็นคุณตำรวจยืนเก๊กอยู่ ก็เลยรีบเลี้ยวเข้าไป...สถานที่ราชการแห่งหนึ่งมั้ง จำไม่ได้ซะแล้วสิ โชคดีที่เราพกหมวกกันน็อคมาด้วย เลยได้ใช้ซะที แต่ก็ไม่มีอะไรร้ายแรง ถึงคนซ้อนจะไม่ได้ใส่แต่คุณตำรวจก็ไม่ได้ใส่ใจพวกเรานัก และเมื่อเติมพลังกันเรียบร้อยแล้วพวกเราก็ออกเดินทางกันต่อประมาณบ่ายโมงเพื่อมุ่งหน้าไปยังอำเภอแม่สายที่พักของพวกเราในคืนนี้ ระหว่างทางไปแม่สายนี้ก็ไม่มีอะไรตื่นเต้น เหตุการณ์ปกติ พวกเราขี่กันไปเรื่อย ๆ หยุดพักที่ศาลาริมทางบ้างเพื่อโทรศัพท์ถามทางตู่เป็นระยะ ๆ จนในที่สุดเราก็มาถึงที่หมายเวลาประมาณบ่ายสามโมงเศษ ๆ แต่แล้วก็เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งเรา เมื่อพบว่าใต้ถุนบ้านตู่นั้นเต็มไปด้วย ‘ไก่’  เราได้แต่ยืนขาสั่นทำอะไรไม่ถูก ทำไมนะ...เกลียดอะไรมักจะเจออย่างนั้นจริง ๆ เราต้องเดินเกาะแขนแอนแล้วให้คนอื่นกรุยทางให้ พอไก่กระเจิงไปหมดแล้วถึงรีบวิ่งจู๊ดขึ้นบ้าน แล้วก็ไม่กล้าจะเดินลงจากบ้านอีกเลย เมื่อพวกเราไปถึงก็ได้พบพ่อของตู่  พวกเราสวัสดีและพากันฝากเนื้อฝากตัว (รวมทั้งฝากท้อง) กันสุดฤทธิ์ แล้วก็ได้รับการต้อนรับจากพ่อของตู่เป็นอย่างดี และยิ่งไปกว่านั้นเราพบว่าพ่อของตู่นั้นหุงข้าวและทำต้มยำไก่ไว้ให้พวกเราเรียบร้อยแล้ว ส่วนแม่ของตู่นั้นยังไม่กลับจากขายของที่ตลาด พวกเราขนสัมภาระขึ้นมาวางไว้บนบ้าน จากนั้นก็ไปแม่สายกันต่อทันทีตามโปรแกรมที่วางไว้เพื่อไปซื้อของตามที่ได้รับออเดอร์มา จากบ้านของตู่ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงตลาดแม่สาย พวกเราเอารถเข้าไปจอดกันในสถานีตำรวจภูธรอำเภอแม่สาย และนัดเวลากันว่าห้าโมงเย็นจะมาเจอกันที่รถ แล้วก็แยกย้ายกันไปเดินซื้อของ พวกเราไม่ได้ข้ามไปฝั่งพม่าเพราะส่วนใหญ่ก็เคยมากันแล้ว และเห็นว่าของฝั่งโน้นก็เหมือน ๆ กับฝั่งนี้ อีกอย่างคือด่านใกล้จะปิดแล้ว พวกเราจึงเดินดูของกันที่ฝั่งไทย แต่ละคนก็ได้ของติดไม้ติดมือมาบ้างไม่ได้บ้าง พี่อาร์มนั้นได้เมล็ดทานตะวันมาสองถุง คนอื่น ๆ ก็ได้ซีดีบ้าง ไพ่บ้าง แต่ไอ้กบนี่สิ มันนึกยังไงก็ไม่รู้ซื้อปืน M-16 มากระบอกหนึ่ง แม้จะเป็นปืนเด็กเล่นแต่ก็เหมือนของจริงมาก ๆ เหมือนมากขนาดไหนเอาไว้จะเล่าให้ฟังต่อไป ส่วนเราเองไม่ได้ซื้ออะไรติดมือกลับมาเลยเพราะไม่เห็นว่าจะมีอะไรน่าซื้อซักนิด เดินเที่ยวซื้อของกันจนพอใจแล้ว พวกเราก็กลับมารวมพลกันที่สถานีตำรวจแล้วก็กลับไปบ้านตู่ พอกลับไปถึงตู่ก็ลงมือเอาปลาทับทิมตัวเขื่องสองตัวออกมาพอกเกลือแล้วเผา เรากับแอนจึงไปช่วยตู่ทำกับข้าว ในขณะที่คนอื่น ๆ นั่งเล่นไพ่บ้าง อาบน้ำบ้าง นอนดูโทรทัศน์บ้างอย่างสบายใจ ทำเหมือนกับเป็นบ้านของตัวเองอย่างที่พ่อของตู่บอกไว้ไม่มีผิดเพี้ยน จนกระทั่งสำรับกับข้าวเสร็จเรียบร้อยและถูกยกมาวางกลางบ้าน อาหารมื้อเย็นวันนี้ค่อนข้างหรูเป็นพิเศษ ซึ่งประกอบไปด้วย ต้มยำไก่ (คาดว่าคงจะเป็นเจ้าไก่เคราะห์ร้ายตัวใดตัวหนึ่งใต้ถุนบ้านนั่นเอง) ปลาทับทิมเผาเกลือสองตัว และไข่เจียวฝีมือเราอีกสองจาน เมื่ออาหารเย็นถูกยกมาวางนั้นทุกคนอาบน้ำกันเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วจึงมานั่งล้อมวงกันหน้าสลอน เหลือแค่เราคนเดียวที่ยังไม่ได้อาบน้ำ เราเลยรีบขนเสื้อผ้าและอุปกรณ์อาบน้ำเข้าห้องน้ำไปและอาบน้ำอย่างเร็วที่สุดเพื่อที่ทุกคนจะได้ไม่ต้องรอนาน แต่ปรากฏว่าพอเราออกมาจากห้องน้ำ สำรับอาหารสุดหรูเมื่อกี้ก็เหลือเพียงต้มยำไก่ครึ่งชาม ปลาเผาครึ่งตัว และไข่เจียวเศษหนึ่งส่วนสี่ของจาน ใช่แล้ว พวกนั้นกินข้าวกันอิ่มหมดแล้วโดยไม่รอเราเลย มันน่าน้อยใจจริง ๆ แต่เราก็ไม่ได้บ่นอะไรหรอก ก็ยังดีที่ยังเหลือกับข้าวไว้ให้ เราถามตู่ถึงพ่อกับแม่ว่าทำไมไม่มากินข้าวด้วยกัน ก็ได้ความว่าท่านทั้งสองไปช่วยงานบ้านข้าง ๆ และคงจะกินข้าวที่โน่นเลย ปล่อยให้พวกเราโซโล่กันอยู่ที่นี่ตามสบาย อิ่มหนำสำราญกันแล้ว พ่อกับแม่ตู่ก็กลับมาพอดี แม่ของตู่กระวีกระวาดขนที่นอนหมอนมุ้งมาปูให้พวกเราอย่างดี ที่นอนถูกปูจนเต็มลานกลางบ้านซึ่งก็ไม่ได้กว้างขวางอะไรนัก หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งเล่นนอนเล่นดูโทรทัศน์กันอย่างสบายใจ แม่ของตู่มานั่งคุยด้วย ซ้ำยังเอา ‘รถด่วน’ หรือหนอนไม้ไผ่มาให้พวกเราลองชิมอีกด้วย คนอื่น ๆ ที่คุ้นเคยอยู่แล้วก็ไม่ได้ใส่ใจ ส่วนเราที่เพิ่งเคยลิ้มรสเจ้าตัวอ้วน ๆ นี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่คิดจะลองมาหลายครั้งแต่ไม่มีโอกาสก็ถือจานไม่ยอมวาง รสชาติมันก็ไม่เลวนัก เค็ม ๆ มัน ๆ กินแล้วก็เพลินดี นั่งคุยกันได้พักใหญ่ แม่ตู่ก็ขอตัวไปอาบน้ำนอน และบอกให้เรากับแอนไปนอนในห้องตู่แล้วให้ตู่ออกมานอนกับคนอื่น ๆ ข้างนอกแทน เราล่ะเกรงใจจริง ๆ ที่ตู่ต้องระเห็จออกมานอนข้างนอกเพื่อสละห้องให้เรากับแอน เราเลยแกล้งบอกตู่เล่น ๆ ว่า “ตู่ ความจริงนอนด้วยกันในห้องก็ได้นะ” เพียงเท่านั้นแหละ พี่อาร์มก็รีบส่งเสียงสูง ๆ มาทันที “พูดออกมาด๊าย .เป็นสาวเป็นแส้” แล้วไงล่ะ? ก็จริงนี่นา เราไม่ได้มีความหมายแฝงอะไรเลยนะเนี่ย ละครหลังข่าวจบ พวกเราประชุมกันอีกครั้งและตกลงกันว่าพรุ่งนี้เช้าจะออกจากบ้านตู่ตอนตีห้าเพื่อจะได้ขี่แบบสบาย ๆ ไม่ต้องรีบร้อนเพื่อให้ทันไปคืนรถก่อนเที่ยง นัดหมายกันเรียบร้อยก็แยกย้ายกันเข้านอน อากาศตอนกลางคืนเย็นสบายไม่หนาวมากนักเนื่องจากไม่ใช่ช่วงหน้าหนาว เราก็เลยหลับกันสบายตลอดคืน เพจเจอร์อันเดิมของเราส่งเสียงปลุกตอนตีสี่ครึ่ง เราออกจากห้องแล้วก็เดินปลุกเรียงตัว แล้วเดินเลยไปเข้าห้องน้ำ กว่าที่ทุกคนจะตื่นและทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยพร้อมเดินทางก็เป็นเวลาตีห้าครึ่งแล้ว พ่อกับแม่ของตู่ลุกมาส่งพวกเราด้วย และยังบอกว่าถ้าคราวหน้ามาเที่ยวอีกก็มาพักที่นี่ได้ พวกเราพากันไหว้ขอบคุณแล้วก็ออกเดินทาง ออกมาจากบ้านตู่ได้ไม่นานนัก เราก็เจออุปสรรคกันอีกครั้ง เมื่อรถคุณกอล์ฟกับแอนยางรั่ว เรากะอีนุซึ่งเป็นคันสุดท้ายขี่มาทัน และขณะกำลังจะแซงก็ได้ยินคุณกอล์ฟตะโกนอะไรมา เราฟังไม่ถนัดเลยบอกให้นุจอดรถ แล้วหันกลับไปก็เห็นคุณกอล์ฟกับแอนกำลังเดินจูงรถตามมา เรารีบโทรศัพท์บอกพี่อาร์มและกฤษณ์ที่ล่วงหน้าไปไกลแล้ว กฤษณ์โทรกลับมาบอกว่าเจอร้านปะยางแล้วจะตามช่างมาให้ แต่ไม่นานกฤษณ์ก็โทรมาบอกอีกว่าช่างไม่ยอมมา เพราะยังเป็นเวลาเช้ามืดอยู่  ส่วนพี่อาร์มก็ขี่ย้อนกลับมาและขี่เลยไปหาร้านปะยางใกล้ ๆ แถวนั้น แต่ก็ไร้วี่แวว พวกเราเลยตกลงกันว่าจะรอให้ฟ้าสว่างก่อนแล้วค่อยหาร้านปะยางอีกที แล้วก็เหมือนพวกเราทำบุญมาดี พอสว่างเราก็พบว่าพวกเรามาจอดรถกันอยู่ข้าง ๆ ร้านปะยางนั่นเอง และปรากฏว่ายางรถคุณกอล์ฟโดนตะปูยาวเกือบนิ้วเข้าไปตั้งสี่แผล กว่าจะปะยางเสร็จก็เกือบ ๆ แปดโมงเช้า ระหว่างที่รอนั้น พวกเราก็นั่งชมวิวทิวทัศน์กันอยู่ข้างทางและกินอาหารเช้าซึ่งก็คือขนมปังที่เหลือจากเมื่อวานนั่นเอง ใครที่ผ่านไปผ่านมาแถวนั้นก็คงจะได้เห็นภาพ รถมอเตอร์ไซค์สามคันจอดเรียงกัน เป้ เต็นท์และขาตั้งกล้องถูกวางกับพื้นถนน และมีหนุ่มสาวอีกห้าหกคนนั่งกินขนมกันอยู่โดยมีฉากหลังเป็นทุ่งนาสีเขียวเป็นแน่ ปะยางเสร็จเรียบร้อยพวกเราก็รีบออกเดินทางต่อทันทีเนื่องจากเลยกำหนดการมานานแล้ว เราแวะกินข้าวเช้าที่ปั๊มแรกที่เจอแล้วก็รีบไปกันต่อ เพราะพี่อาร์มกลัวจะคืนรถไม่ทันและต้องเสียค่าเช่ารถเพิ่ม ระหว่างทางขากลับนี้พวกเราตั้งหน้าตั้งตาทำเวลากันน่าดู จนกระทั่งมาถึงด่านตรวจบริเวณอำเภอเวียงป่าเป้า พวกเราก็โดนคุณตำรวจโบกให้จอด ตอนแรกคุณตำรวจแกคงไม่คิดจะโบกหรอกถ้าไม่ได้เห็นปืน M-16 ที่กบมันสะพายมาข้างหลัง (ก็ไอ้กระบอกที่ซื้อจากแม่สายนั่นล่ะ) ผนวกกับคนขี่ที่ใส่แว่นตาดำ โพกผ้า แต่งตัวเหมือนกองทัพกะเหรี่ยงขนาดนั้น พวกเราที่ตามมาอีกสามคันจึงต้องจอดตาม เมื่อคุณตำรวจซักไซ้ไล่เลียงและขอดูบัตรนักศึกษาจนเชื่อว่าพวกเราไม่ใช่กองทัพกะเหรี่ยงอพยพแต่อย่างใดแล้วจึงปล่อยตัวมา ตอนนี้พวกเราก็บิดกันเต็มที่แบบรวดเดียวจบเลยทีเดียว แต่แล้วเราก็ทำไม่สำเร็จ เที่ยงแล้วพวกเรายังอยู่ที่ดอยสะเก็ดกันอยู่เลย กว่าจะมาถึงชมรมได้ก็เที่ยงครึ่ง เราจึงต้องเสียค่าเช่ารถเพิ่มไปตามระเบียบ เป็นอันว่าคณะเดินทางของเราก็กลับมาถึงเชียงใหม่โดยสวัสดิภาพ พอจัดการเรื่องคืนรถเรียบร้อย ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปสลบบ้านใครบ้านมัน หอใครหอมัน หรือใครจะอาศัยชมรมเป็นที่นอนหลับพักผ่อนก็ตามอัธยาศัย แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 49 18:26:38 จากคุณ : เพลงกระบี่ใบไม้ร่วง - [ 6 พ.ค. 49 17:35:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 >> บทส่งท้าย << พวกเรามาประชุมสรุปกันอีกครั้งที่ร้านนมเหมือนเดิม ความจริงแล้วเป็นการรำลึกเหตุการณ์ที่ผ่านมากันมากกว่า ทุกคนต่างพูดคุยและวิพากษ์วิจารณ์ถึงประสบการณ์การเดินทางครั้งนี้กันอย่างสนุกสนาน คุณกอล์ฟถึงขนาดออกปากว่า ขี่รถไปครั้งนี้ไม่ต่างกับการขี่รถกลับบ้าน เพราะรวมระยะทางไปกลับแล้วก็พอ ๆ กับระยะทางเชียงใหม่ - พิษณุโลกเลยทีเดียว ส่วนพี่อาร์มก็ถึงกับบอกว่าจะเก็บเอาไปเล่าให้ลูกให้หลานฟังว่าครั้งหนึ่งได้เคยขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปพิชิตภูชี้ฟ้ามาแล้ว เรียกได้ว่าพวกเราทุกคนต่างมีความประทับใจกับการเดินทางครั้งนี้กันถ้วนหน้า สิ่งที่พวกเราได้จากการเดินทางครั้งนี้ นอกจากประสบการณ์แปลกใหม่ที่ลืมไม่ลงแล้ว เรายังได้เห็นถึงความห่วงใยที่เพื่อน พี่ และน้อง มีให้แก่กัน ความสมัครสมานสามัคคีที่พวกเราไม่เคยคิดมาก่อนว่าเราจะสามัคคีกันได้ถึงเพียงนี้ และความมีน้ำใจของผู้คนที่เราไม่เคยรู้จักมักจี่กับเขามาก่อน ที่สำคัญก็คือ ความบริสุทธิ์ สวยงามของธรรมชาติที่มักจะมอบแต่สิ่งดี ๆ ให้แก่มนุษย์เสมอมา และสิ่งสุดท้ายที่ลืมไม่ได้ก็คือ 'รอยไหม้' ที่พวกเราได้รับกันมาถ้วนหน้า ไม่ว่าจะเป็นที่หลังมือ หลังเท้า น่อง หรือจมูก  (เห็นว่าพี่อาร์มต้องใช้ไวท์เทนนิ่งทาหลังมืออยู่เป็นเดือน กว่าจะกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม) และสำหรับตัวเราเองนั้น คำจำกัดความของการเดินทางครั้งนี้ไม่มีอะไรจะเหมาะสมไปกว่านี้อีกแล้ว..."IT'S A WONDERFUL JOURNEY" เราจะไม่ทิ้งอะไรไว้นอกจากรอยเท้า และ เราจะไม่เก็บอะไรไปนอกจากภาพถ่าย (และรอยไหม้) แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 49 17:40:53 จากคุณ : เพลงกระบี่ใบไม้ร่วง - [ 6 พ.ค. 49 17:36:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นการเดินทางที่น่าสนุกทีเดียว...ไปภูชี้ฟ้ากะมอไซด์ คิดแล้วน่าหวาดเสียวอยู่ แต่มันก็คงสนุกมากมาย...ได้รสชาดไปอีกแบบ จริงมั้ย อยากไปมั่งจัง...แต่ตอนนี้ที่คิดไว้คือจะไปตั้งแคมป์ที่เขาใหญ่ก่อน จากคุณ : พายุสีเงิน - [ 7 พ.ค. 49 02:00:42 ]