ในภาวะที่ร่างกายเข้าสู่อาการง่วง อ่อนล้าจากการทำงาน หลายคนสามารถเอียงกายเพื่อหนีหายจากภาวะเหล่านั้นได้ ขณะที่อีกหลายคนยังต้องสู้งานที่คั่งค้าง อ่านหนังสือสอบจนเช้า ความงัวเงียที่ต้องตื่นออกไปแข่งขันกับโลกภายนอก แต่หนึ่งในทางออกของการทำให้ร่างกายตื่นตัว ผมเชื่อเหลือเกินว่าคงหนีไม่พ้น "กาแฟ"


คำว่ากาแฟ เป็นคำที่มาจากคำว่า "เกาะหฺวะหฺ" ในภาษาอาหรับ แล้วเพี้ยนเป็น กาห์เวห์ ในภาษาตุรกี ก่อนที่จะกลายเป็น คอฟฟี่ ในภาษาอังกฤษ และกาแฟ ในภาษาไทย โดยเชื่อกันว่ากาแฟถูกค้นพบครั้งแรกโดยเด็กเลี้ยงแพะชาวอาบิสซีเนีย (ประเทศเอธิโอเปียในปัจจุบัน) ชื่อคาลดี ซึ่งได้สังเกตพบว่า เมื่อแพะของเขาได้กินผลไม้สีแดงของต้นไม้ต้นหนึ่ง มันจะดูกระปรี้กระเปร่าขึ้น ซึ่งนั้นก็คือต้นกาแฟนั่นเอง


ปัจจุบันเป็นที่ทราบกันโดยทั่วถึงคุณสมบัติของสารคาเฟอีนซึ่งมีอยู่ในกาแฟ ที่สามารถออกฤทธิ์ให้เราหลุดพ้นจากภาวะง่วงนอนจนสามารถทำให้กลับมาตื่นตัวในการทำงานต่อได้อีกครั้ง


บางครั้งคนเราก็จำเป็นต้องตื่น


ในสภาพสังคมปัจจุบันที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายจากเหตุการณ์ต่างๆ สิ่งยั่วยุที่เกิดขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน ชักชวนให้เราหลับใหลได้ปลื้มไปวัตถุนิยมและอำนาจนิยมที่ล้วนแต่ประโคมเข้าหาเรา ภาพลักษณ์อันสวยหรูทางสังคมที่ชวนให้ใครๆต้องอิจฉา ความมั่นคงมั่งคั่งที่ช่วยปูทางชีวิตให้สะดวกสบายยิ่งขึ้น ล้วนเป็นความสุขดีๆอย่างหนึ่งที่มนุษย์ยุคนี้ต้องการไขว้คว้าให้ได้มาครอบครอง


อย่างไรก็ตามการหาความสุขทางเป็นสิ่งที่ดี แต่การหลงไปอยู่กับความสุขเพียงชั่วครั้งชั่วคราวนั้นเป็นสิ่งที่น่ากลัว
การตื่นเพียงร่างกายอย่างเดียวอาจไม่เพียงพอ ต้องทำให้จิตใจตื่นด้วย


ผู้นำรัฐบาลในหลายประเทศกลัวที่ตัวเองจะต้องสูญเสียอำนาจการปกครอง ใช้เงินล็อบบี้การเลือกตั้ง ใช้อำนาจในทางมิชอบเอื้อผลประโยชน์ให้แก่พวกพ้อง การวางตำแหน่งทางการทหารและตำรวจให้อยู่ในมือของตนเพื่อป้องกันการปฏิวัติ แม้จะพยายามรักษาไว้ซึ่งอำนาจนั้นเท่าไรแต่ในโลกนี้ก็คงไม่มีใครค้ำฟ้าไปตลอด


การตัดสินปัญหาด้วยวิธีการทางสงครามแทนการใช้วิธีอย่างสันติภาพ ทั้งที่รู้ว่า ต่อให้ฝ่ายใดได้รับชัยชนะต่างก็ต้องได้รับความสูญเสียและถึงแม้จะได้ชัยชนะ แต่นั้นก็อาจเป็นชัยชนะต่อประเทศที่ตนทำสงครามด้วย ไม่เหมือนกับการทำสงครามอย่างสันติ อหิงสัง ของมหาตมะ คานธี ที่ต่อสู้จนอินเดียได้รับเอกราชจากอังกฤษ เป็นชัยชนะตามที่ตัวเองปรารถนาไว้แถมยังชนะใจคนเกือบทั้งโลกอีกด้วย (คงยกเว้นอังกฤษประเทศหนึ่ง)


หรือแม้กระทั่งตัวเราเองที่ยังคงจมอยู่กับความฝัน ความรุ่งเรืองในอดีต สะสมเรื่องราวความทุกข์โศกที่ผ่านมาเป็นเครื่องฝังใจ โดยหวังที่จะย้อนกลับไปแก้ไข “ถ้ารู้อย่างงี้ฉันจะไม่....” “ฉันไม่น่าทำมันลงไปเลย” อดีตไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ เราสามารถรู้เรียนจากมันได้แต่ไม่ใช่การลืมและให้อภัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพื่อที่จะปลดปล่อยตัวเองให้ก้าวต่อไปข้างหน้า


การเอียงกายหลับลงบนเตียงนอนนุ่มๆอาจทำได้ง่ายกว่าการพยายามพยุงร่างกายฝืนตื่นขึ้นมาเพื่อสู้กับวันใหม่และคงจะยากยิ่งกว่าที่จะปลุกจิตใจที่หลับใหลให้ตื่นขึ้นมา


ถ้ากาแฟสักถ้วยหนึ่งสามารถทำให้จิตใจของเราตื่นได้ สังคมของเราก็คงจะน่าอยู่ยิ่งกว่านี้