PANTIP.COM : W4351323 *~ ด อ ก ไ ม้ ~* [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

ดอกไม้

ผมรอวันนี้มานานแล้ว...
วันที่ก้านสีเขียวสดสูงพอจนสามารถส่งส่วนสีขาวผุดผ่องของผมสูงไล่เลี่ยกับเพื่อนๆ ซึ่งต่างกำลังชูดอกประชันความงามพลางชะแง้เหลียวหาเจ้าของมือกร้าน
ด้วยต้องการเรียกร้องให้พวกเขาเข้ามาใกล้ๆ เพื่อพินิจความอวบอิ่มจากกลีบเต่งตึง และหากใครสอบผ่าน
กรรไกรคมกริบอันนั้นจะเป็นเครื่องตัดสินส่งเรา - กุหลาบขาวไปทำสิ่งที่ใฝ่ฝันมานาน

“พวกเราเป็นตัวแทนแห่งความรัก” เมื่อครั้นเป็นแค่ตุ่มดอกเล็กๆ ผมเคยได้ยินรุ่นพี่คุยกันถึงเรื่องความภาคภูมิใจของชาวกุหลาบขาว
ซึ่งตอนนั้นผมยังไม่อินกับมันเท่าไหร่หรอก เพราะการเล่นละอองน้ำอันชุ่มฉ่ำ หรือหยอกล้อกับแสงดาวและดวงตะวันสำคัญกว่าความรักอะไรนั่นตั้งเยอะ

กระทั่งวันคืนผ่านไป คำบอกเล่าถึงเรื่องราวอันแสนประทับใจของรุ่นพี่จากชาวสวน หรือคณะกรรมการกิตติมศักดิ์ (ในวันคัดเลือกเราเรียกพวกเขาอย่างนั้น)
ก็ทำให้สิ่งต่างๆ ที่เคยไม่เข้าใจมีคำตอบชัดเจนขึ้น รวมทั้งกล่อมพวกเราจนฝันหวาน
“ผู้ชายคนนั้นน่ะ เหมากุหลาบขาวเป็นร้อยๆ ดอก เห็นว่าเอาไปสะไป๊ขอเมียแต่งงาน” คณะกรรมการกิตติมศักดิ์คนแรกเอ่ยขณะกวาดตามองเหล่าดอกกุหลาบ
“เค้าเรียกเซอร์ไพร้ส์” คณะกรรมการฯ อีกคนหัวเราะชอบใจก่อนถามต่อ “แล้วเป็นไง ตกลงขอเมียได้มั้ย”
“แหม้ ลองมีคนลงทุนขอแกแต่งงานแบบนั้น ถึงมีลูกแล้วก็ต้องตกลงล่ะว้า” คนพูดทำตาวิบวับ
“นี่หมายความว่าถ้าไม่มีกุหลาบ ผู้หญิงก็ไม่ตกลงงั้นสิ” อีกฝ่ายบอกด้วยน้ำเสียงแกมหมั่นไส้จนผู้เริ่มเรื่องค้อนขวับ
“แกนี่น้า...ขัดคอชั้นเรื่อย ...ยังไงเค้าก็ต้องลงเอยกันอยู่แล้ว แต่ทำอย่างนี้น่ะ เป็นการทำให้ผู้หญิงเค้ารู้สึกว่าเป็นคนพิเศษ”
ผมจำไม่ได้ว่าบทสนทนานี้ลงเอยอย่างไร เพราะสิ่งที่ชาวกุหลาบขาวแรกรุ่นฟังวันนั้นกลายเป็นเรื่องฝังหัวถึงความฝันอันสูงสุดว่า
ไม่ช้าพวกเราจะกลายเป็นส่วนหนึ่งในการทำให้คนธรรมดาคนหนึ่งกลายเป็น ‘คนพิเศษ’

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ผมก็รีบแทรกตัวโดยพยายามหันมุมดอกสวยๆ เรียกร้องความสนใจจากกรรมการ
เพราะกลัวว่าอายุที่ยาวนานอีกวันหนึ่งอาจเปลี่ยนกลีบขาวผ่องใสกลายเป็นหม่นหมอง ทว่าไม่นานนักความพยายามของผมก็สัมฤทธิ์ผล
เมื่อเห็นประกายคมปลาบเข้ามาใกล้พร้อมตัดฉับลงบนก้านแข็งแกร่ง ก่อนคณะกรรมการฯ จะพาผมไปวางบนชั้นบนสุดของกองกุหลาบ
ซึ่งทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจนัก เมื่อได้ยินเสียงบ่นจากเพื่อนๆ ชั้นล่างเกี่ยวกับกลีบบางที่เริ่มมีรอยยับช้ำอันเกิดจากน้ำหนักที่ทับซ้อนกัน
หลังจากนั้นชาวสวนก็จับผมและเพื่อนๆ มายืนเบียดเข้าด้วยกันแล้วใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่ออย่างแน่นหนาจนรู้สึกอึดอัด
เสร็จแล้วจึงโยนพวกเราลอยละลิ่วไปยังรถกระบะทำเอาเคล็ดทั้งตัว

ถึงจุดหมายปลายทางผมค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย เพราะพวกเขาส่งผมเข้ามาอยู่ในร้านเล็กๆ ซึ่งมีแอร์เย็นเฉียบ
ไม่ใช่ริมฟุตบาทเหมือนกลุ่มที่นอนแอ้งแม้งอยู่ ที่สำคัญ ร้านนี้ไม่ได้มีกุหลาบขาวอย่างเดียว ยังมีเพื่อนดอกไม้มากหน้าซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อน
ทั้งหน้าตาเหมือนผม แต่กลับมีสีสวยสดหลากหลาย หรือคาร์เนชั่น –(คนส่งดอกไม้เรียกพวกเธอแบบนั้น)ที่มีกลีบยุ่งๆ ซ้อนหลายชั้นดูน่ารัก
รวมถึงดอกที่ถูกพลาสติกใสใบเล็กๆ ครอบไว้ ผมมองหนุ่มๆ เหล่านั้นด้วยความสงสัย ก่อนได้รับคำตอบเมื่อคนส่งดอกไม้คนเดิมตะโกนนับจำนวน ‘เยียบีร่า’
และจำนวนของมัม ทิวลิป ไอริส ยิปโซ รวมถึงดอกอะไรต่อมิอะไรมากมาย
ผมเหลียวซ้ายแลขวามองเพื่อนใหม่อย่างตระการตา ขณะหญิงสาวเจ้าของร้านค่อยๆ แกะหนังสือพิมพ์เบาๆ แล้วนำดอกไม้แต่ละชนิดไปไว้ในตู้กระจก

“คิก คิก” เสียงหัวเราะใสๆ ที่ประสานขึ้นดังพอจนต้องมองหาที่มา จนพบผมก็ตกตะลึง เมื่อเห็นใบหน้าขาวผ่องแสนสวยชวนหลงใหล
โดยเฉพาะเมื่อกลีบทั้งหกบานออกเพื่ออวดเกสรภายในยิ่งทำให้รอยยิ้มนั้นดูเก๋นัก
แต่ว่า...ผมคงจ้องพวกเธอนานไปหน่อยล่ะมั้ง เสียงหัวเราะชวนฟังเมื่อครู่จึงค่อยๆ จางไป

“มองยังกับไม่เคยเห็นลิลลี่” ลิลลี่ดอกบนสุดกระซิบกับเพื่อนสาวดอกถัดมาโดยจงใจให้ผมได้ยิน พลางค้อนมายังกุหลาบขาวอย่างผมที่ตัวเล็กกว่าจนรู้สึกต่ำต้อย
แน่นอนว่าเมื่อเห็นท่าทางจ๋องๆ ของดอกไม้หน้าใหม่พวกเธอยิ่งชอบใจ และทันใดนั้นกลีบผมก็ต้องสะดุ้งไหวเมื่อมีเสียงแหลมเล็กแทรกขึ้น
“ลิลลี่ขี้เหร่หายาก ใครไม่เคยเห็นคงต้องขอมองนานๆ หน่อย” เสียงเอ่ยลอยๆ แต่รุนแรง ทำเอาบรรดาลิลลี่หันขวับ
“ว่าอะไรนะยัยกุหลาบแดง”เธอเอ่ยถามเสียงดังกับกลุ่มกุหลาบสีแดงเข้มตรงมุมตู้กระจกที่ตอนนี้ต่างทำหน้าเชิดไม่รู้ไม่ชี้

ขณะงุนงงเพราะเพิ่งเคยพบศึกดอกไม้เป็นครั้งแรก ยิปโซสีขาวหน้าตากระจุ๋มกระจิ๋มก็ใช้ก้านเล็กบางสะกิดผม
พลางบอก “ทะเลาะกันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” แล้วยกก้านเหมือนยักไหล่เป็นเชิงว่าไม่ต้องสนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ผมขอบคุณเพื่อนใหม่เบาๆ พร้อมอยู่เงียบๆ ตามคำแนะนำ
ก่อนเบนความสายตามองดูเจ้าของร้านตัวกระจิริดง่วนกับการจัดริบบิ้นและกระดาษห่อดอกไม้สีหวานหลายแบบ
ท่าทางเธอคงจัดดอกไม้สวย - ผมสังเกตจากภาพตัวอย่างช่อดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะน่ะ
ขณะมองหญิงสาวเพลินๆ เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“ค่ะ กุหลาบแดงสิบสองดอกสองช่อ...ให้ส่งที่ไหนคะ...ได้ค่ะ ไม่เกินสามโมงเย็นนะคะ”เจ้าของร้านวางหูโทรศัพท์ก่อนหันมานับกุหลาบแดง
ที่ตอนนี้พวกเธอกำลังแข่งขันยืนเบียดกันเองเพื่อเชิดดอกสุดตัว โดยไม่วายปรายตามองลิลลี่คู่ปรับ
“แหม เป็นสัญลักษณ์แห่งความรักยังไง้ยังไงก็ขายดีวันยังค่ำ” กุหลาบแดงข่มอีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด
ยิ่งผลลัพธ์ออกมาเป็นท่าทางกระฟัดกระเฟียดของลิลลี่พวกเธอยิ่งชอบใจ
“เอ...สิบสองดอกสองช่อนี่รวมเป็นเท่าไหร่น้า...อุ๊ย...ใบไม่พอนับ ใครช่วยหน่อยสิ”
“ยี่สิบสี่ดอกไงจ๊ะ” เสียงลูกคู่ตอบมาไวๆ
“โอ้โห ตั้งยี่สิบสี่ดอกเชียว… แต่...น่าสงสารดอกไม้บางจำพวกเนอะ ตกเย็นไม่รู้ว่าต้องค้างสต็อกหน้าเหี่ยวเหมือนเมื่อวานหรือเปล่าก็ไม่รู้”
จากนั้นเสียงหัวเราะครื้นเครงก็ดังขึ้น ผมจึงค่อยๆ เหลือบมองอีกฝ่าย (ที่ดูๆ ไปชักรู้สึกว่าเริ่มเหี่ยวจริงๆ)
หากสงครามไม่ทันลุกลาม เสียงกระดิ่งแขวนตรงประตูด้านหน้าก็ทำงานเมื่อชายหนุ่มร่างท้วมท่าทางมีสตางค์เดินเข้ามาบอกเจ้าของร้านว่า
เขาต้องการดอกไม้ช่อใหญ่ที่สุดสำหรับคนพิเศษสุด ได้ยินเท่านั้นผมตาลุกวาวรีบชูดอกเปล่งปลั่งของตัวเอง
ทว่า...ชายคนนั้นไม่ชายตาแลผมสักนิด เพราะสะดุดตากับกลุ่มลิลลี่อย่างจัง

“สวยและสง่างามอย่างนี้แหละเหมาะกับเธอที่สุด”
“พวกเราเค้าขอช่อใหญ่ที่สุดสำหรับคนพิเศษสุดแหละ ฮิ ฮิ”พวกเธอหัวเราะคิกเป็นการเอาคืนฝ่ายตรงข้าม แต่วางท่าสง่างามไม่ทันไร
บรรดาลิลลี่ก็หน้าซีดราวกระดาษ เมื่อคนท่าทางใจป้ำขอต่อราคาดอกไม้ครึ่งต่อครึ่ง หากหญิงสาวไม่ยอม เขาจึงจำใจตกลงแม้แอบบ่นเบาๆ ว่าแพง

ขณะเจ้าของร้านบรรจงจัดลิลลี่ช่อใหญ่ที่สุด เสียงแขวะจากกลุ่มกุหลาบแดง (เดือด)มีให้ได้ยินตลอด
จนสักชั่วโมงกว่าชายคนเดิมก็กลับมารับลิลลี่ช่อใหญ่ออกจากร้านไป
ผมมองตามตาละห้อย...เฮ้อ...เมื่อไหร่เราจะได้ทำหน้าที่ยิ่งใหญ่อย่างนั้นบ้างนะ

จากนั้นเจ้าของร้านจึงเลือกกุหลาบแดงมายี่สิบสี่ดอก แล้วจัดแบ่งพวกเธอเป็นสองช่อ แซมด้วยใบ ดอกไม้เล็กๆ ที่เข้ากัน
ทำให้ดูดียิ่งกว่าเดิมเสียอีก ผมรู้สึกอิจฉาไม่น้อย และดูเหมือนสาวๆ กุหลาบแดงจะรู้ตัวจึงวางท่าเชิด
แต่อาการดังกล่าวก็ต้องหายไปอย่างฉับพลันเช่นเดียวกับลิลลี่ขาว เมื่อเด็กหนุ่มคนส่งดอกไม้เดินเข้ามา

“ศักดิ์เดี๋ยวตอนบ่ายเธอช่วยไปส่งดอกไม้หน่อยนะ ช่อนึงของคุณนุชอยู่เพลินจิต อีกคนชื่อก้อยอยู่สาทร เอ้า...พี่เขียนชื่อตึกไว้ให้แล้ว”
ศักดิ์รับที่อยู่จากเจ้าของร้าน พลางมองการ์ดสีชมพูที่ติดอยู่กับดอกไม้ก่อนผิวปากหวือ
“โหพี่ หนุ่มนี่ทั้งใจป้ำและกะล่อนแท้ๆ ส่งดอกไม้ให้สาวทีเดียวสองคน” เมื่อเด็กหนุ่มพูดจบ เจ้าของร้านก็ส่ายหน้า
ซึ่งผมไม่รู้ว่าเธอส่ายหน้าเพราะคำพูดคะนองปากของลูกน้องหรือเพราะพฤติกรรมของคนสั่งดอกไม้กันแน่

แต่ที่ผมรู้แน่เสียยิ่งกว่าแน่คือความรู้สึกของตัวเอง เพราะความฝันการเป็นตัวแทนแห่งรักแท้โดนความจริงสักครู่จู่โจมอย่างจัง
อะไรนี่? ไหนใครว่าดอกไม้เป็นสิ่งที่ผู้คนมอบต่อกันเพื่อแสดงความเป็นคนพิเศษ เพื่อครองรักกันชั่วนิรันดร์
เหมือนเรื่องชายคนนั้นที่นำกุหลาบขาวจำนวนมากมายมอบให้ว่าที่เจ้าสาว

...หรือว่า...เพราะจำนวนดอกไม้มีมากมายจนมนุษย์กลัวใช้ไม่หมด จึงพากันมอบความรักอย่างพร่ำเพรื่อไม่เคยพอ
มองพวกเราเป็นเพียงของกำนัลที่สร้างความตื่นตาตื่นใจและเอาใจชั่วครั้งคราวเหมือนไม่มีความหมายพิเศษใดๆ เลย
อย่างนี้ความรักที่ผมเคยคิดว่ายิ่งใหญ่ เอาเข้าจริงมันกลับเล็กจิ๋วยิ่งกว่าตัวแมลงที่มาดอมดมเพื่อดูดเกสรดอกไม้เสียอีก

ตลอดวันมีคนแวะเวียนมาที่ร้านเป็นระยะ ตอนหนึ่งมีผู้หญิงเข้ามาให้เจ้าของร้านจัดช่อกุหลาบขาว
ผมใจสั่นตอนเธอเลือกแต่ละดอก กลัวตัวเองจะเป็นอย่างลิลลี่และกุหลาบแดง
แต่คงเพราะผมหดหู่กับเรื่องสักครู่เรือนดอกจึงดูเหี่ยวเฉากว่าปกติ พลอยให้ลูกค้าไม่เลือก

ตกเย็นดอกไม้เริ่มร่อยหรอลงเหลือเพียงดอกที่ดูโทรมหรือมีรอยช้ำ ซึ่งหนึ่งในนั้นมีผมรวมอยู่ด้วย
จนเมื่อใกล้ปิดร้าน เจ้าของร้านจึงนับดอกไม้ในตู้กระจก แล้วเลื่อนบานกระจกใสเพื่อหยิบผมขึ้นมา
ตอนแรกผมนึกว่าจะโดนโยนทิ้งเสียแล้ว ที่ไหนได้เธอกลับลูบกลีบดอกผมเบาๆ ก่อนก้มหน้าเอาจมูกจรดยังกลีบบาง

“กรุ๋งกริ๋ง” เสียงสดใสของกระดิ่งตรงประตูด้านหน้าดังขึ้น พร้อมชายหนุ่มผมยาวที่กระหืดกระหอบเข้ามา
แล้วรอยยิ้มหวานและเสียงหวานๆ ก็เอ่ยเบาๆ “วันนี้รับดอกไม้อะไรดีคะ”
ชายหนุ่มยิ้มเก้อ ผมแอบเห็นว่าใบหน้าของเขาแดงนิดๆ ก่อนปรับเป็นสีปกติดังเดิม
และแล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเขาชี้มายังผม – กุหลาบขาวในมือหญิงสาว
“เป็นดอกที่คุณถืออยู่ได้มั้ยครับ”
เจ้าของร้านทำหน้าประหลาดใจ แต่ก็พยักหน้าพาผมมายังโต๊ะจัดดอกไม้

“ที่จริงดอกนี้เพิ่งมาเมื่อเช้านะคะ แต่ทำไมถึงดูเหี่ยวๆ ไม่รู้ เอางี้ค่ะ เดี๋ยวพุดลดให้”
“ไม่เป็นไร เอาตามราคาจริงแหละครับ เอ่อ...แต่วันนี้ช่วยจัดด้วยนะครับ” ชายหนุ่มตอบ รัวเร็วในตอนท้าย
อืม เข้าท่าแฮะ ผมเปรียบเทียบนายคนนี้กับชายร่างท้วมเมื่อเช้า ถ้าเป็นคนนั้นเขาคงรีบตอบตกลง ดีไม่ดีอาจขอผมเป็นของแถมจากดอกอื่น
ไม่นานนักเจ้าของร้านก็แต่งองค์ทรงเครื่องผมเสร็จ และระหว่างคิดว่าตัวเองจะไปลงเอยที่ไหน? อย่างไร?
สิ่งไม่คาดฝันก็เกิดอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มกลับเป็นฝ่ายยื่นผม - กุหลาบขาวให้หญิงสาว

ทุกอย่างนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ไม่มีแม้กระทั่งคำพูดใดๆ จนเมื่อเธอยิ้มแล้วยื่นมือมารับตัวผมนั่นแหละ
ผมเลยได้เห็นใบหน้าแดงๆ ของคนทั้งคู่ และรู้สึกถึงความอบอุ่นอ่อนหวานที่ซุกซ่อนอยู่ในสองอุ้งมือ

ในที่สุดวันที่ผมรอคอยก็มาถึงซะที…

จากคุณ : ~ แพนด้า ~ บ้าทะเล ~ - [ 8 พ.ค. 49 22:25:43 ]