๐...รอยรักลาญร้าวครั้งเก่า กัดกินใจเรา
ยามเหงาใต้เงาแสงจันทร์
ผ่านไกลใจยังผูกพัน เพียงคืนเงียบงัน
ฝันเก่าพาเราหวั่นไหว
เวลาพ้นผ่านเพียงใด ดวงจิตดวงใจ
ไม่ผ่านพ้นเลยสักคืน
เหม่อมองฟากฟ้ากล้ำกลืน ดวงดาวแสนหมื่น
บอกคืนเคยคุ้นกรุ่นอาย
จันทร์เคลื่อนเหมือนเธอกลับกลาย กว่ารู้ก็สาย
เธอไกลห่างร้างลับลา
เงาจันทร์ไหววูบทุกครา ยังหันมองหา
ใจแกว่งไกวสั่นหวั่นทรวง
ดาวตกใจตกดับดวง ใจหล่นจากสรวง
ลิ่วล่วงลงหนอนธการ
นกแสกร้องแทรกดวงมาน ใจเคยอาจหาญ
ลนลานอ่อนขลาดหวาดกลัว
เพียงเมฆพรางจันทร์มืดมัว ใจเตลิดจากตัว
กลัวจันทร์ลาดับลับไป
เมฆเคลื่อนเดือนแขแลใส กลับยิ่งกลัวใจ
ไหวหวั่นถึงวันก่อนเก่า
เช่นนี้ทุกคืนนานเนา หนักในใจเรา
ใต้เงาแสงจันทร์นานมา
จวบจนดาวเลือนเดือนลา จึ่งได้นิทรา
ข่มตาหลับนอนผ่อนกาย
*************************************
สวัสดีครับทุกท่าน
ขอแปะเอาไว้ก่อน ก่อนจะออกเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้
และเช่นเดิม
ผ่านมาแล้วอย่าผ่านไปลงชื่อทักทายกันบ้างนะครับ
ขอบคุณทุท่านที่เข้ามาชมครับ
แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 49 00:32:36
จากคุณ :
คนเดินดินกินข้าวแกง 
- [
9 พ.ค. 49 00:16:41
]
ใต้เงาแสงจันทร์
