บางคราชีวิตก็เปลี่ยวเปล่าความเหงาเจ้าเป็นเพื่อนเยี่ยมเยือนอีกครั้ง ค่ำคืนที่ยาวนานกำลังผ่านไปอีกวัน ในป่าคอนกรีตแห่งนี้  ชีวิตราตรีกำลังเริ่มต้นอีกครั้ง เหมือนเช่นคืนวันที่ผ่านมา สาวน้อยมากหน้าหลายตา นั่งเรียงรายอยู่หน้าร้าน  ภายใต้แสงไฟนีออนสวยงาม บ้างก็นั่งโทรศัพท์เรียกลูกค้าให้มาหามาเยี่ยมเยือน บ้างก็นั่งแต่หน้าทาปากให้ดูสดใสสวยงามรอเวลา บ้างก็มองหาใครสักคนที่มีทีท่าสนใจจะเข้ามาเยือน เสียงเชื้อเชิญเร่งเร้าให้เข้าไปสัมผัสบรรยากาศแสงสีสนุกสนาน ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสอ่อนหวานอ่อนน้อมให้หนุ่มน้อยใหญ่ใจอ่อนทั้งหลายเผลอใจเข้าไปสัมผัสชีวิตค่ำคืน

“ผู้ชายMangก็เลวเหมือนกันหมดและพี่” ผมถึงกับอึ้ง เมื่อเห็นจิ๊บน้ำตาคลอพร้อมพรั่งพรูถ้อยคำด่าทอคนเพศเดียวกับผม ถ้อยคำที่พรั่งพรูออกจากปากกับเสียงสะอื้นทำให้ผมต้องยื่นกระดาษทิชชู่ส่งไปให้เธอซับน้ำตา ผมได้แต่สงสัยอะไรที่ทำให้สาวน้อยอย่างเธอถึงได้เคียดแค้นชิงชังได้ถึงขนาดนั้น  จิ๊บเป็นหนึ่งในสาวนั่งดริ้งค์ประจำร้านอายุของเธอยังไม่มากเท่าไร วัยของเธอควรที่จะได้เล่าเรียนอยู่ในรั้วมหาลัย เหมือนคนอื่นอีกหลายคน แต่เธอกลับต้องมาดิ้นรนอยู่ที่นี่ “หนูก็เรียนอยู่นี่ไงพี่ มหาลัยชีวิตนะ พี่รู้จักหรือเปล่า มหาลัยชีวิตนะ” เธอบอกกับผมเมื่อถามถึงเรื่องการศึกษา ในขณะที่มือข้างนึงบรรจงยิบแก้วเหล้า รินหยาดรดลงสู่ริมฝีปากเรียวบางของเธอ

กับจิ๊บ เรื่องราวต่างๆเริ่มทยอยพร่างพรูจากเธอสู่ผมมากขึ้นทุกวัน เธอก็เหมือนกับหญิงสาวอีกหลายคนในร้านที่ฐานะทางบ้านยากจน ไม่ได้เรียนอะไรมากมาย ต้องจากแผ่นดินที่ราบสูงมาสู่เมืองฟ้าอมรแห่งนี้ เริ่มต้นด้วยการเป็นช่างเย็บผ้าในโรงงานเย็บผ้าเก็บเงินส่งน้องส่งพ่อแม่ที่บ้าน แล้ววันหนึ่งเธอก็รู้จักความรัก ความรักครั้งแรกที่เธอยอมมอบให้ทุกสิ่ง หวังถึงสิ่งที่จะมาถึงอนาคตสดใส แล้วฝันร้ายก็มาเยือนเมื่อเธอตั้งท้อง ความรู้สึกแห่งความเป็นแม่ของเธอกำลังเกิด ครอบครัวที่มีความสุขอย่างที่หวังกำลังจะเริ่มต้น สุดท้ายผู้ชายคนนั้นก็ตีจาก พร้อมกับชีวิตลูกน้อยในครรภ์ของเธอที่ต้องปลิดปลิวไป  เธอเริ่มรู้จักชีวิตกลางคืน ชีวิตใหม่ทีสดใสสนุกสนาน พร้อมกับเห็นสิ่งที่ดีกว่าไม่มีอะไรต้องสูญเสียอีกแล้ว ปากท้องต่างหากที่ยังคงเป็นนาย เธอเริ่มต้นชีวิตกับงานกลางคืนที่แสนสบายรายได้ดีไม่มีอะไรมาก นอกนั่งคุยกับแขก ร้องเพลง เต้นผ่านค่ำคืนที่เมามาย เพื่อละลายความหลัง

แล้วชายอีกคนก็เข้ามาในชีวิต ชายหนุ่มหน้าตาดีเรียบร้อย สุภาพนุ่มนวล อ่อนโยน อ่อนหวาน พานพาเธอปล่อยใจไปกับความรักอีกครั้ง

“แต่munก็Heaอีกและพี่ Mangมีเมียแล้วยังมาหลอกหนูอีก”
“พอโมโหมันก็ทำร้ายหนู มีวันนึงหนูกลัวมันซ้อม หนูโดดลงจากคอนโด”
“ตกลงมาเลือดเต็มตัว มันยังไม่ลงมาดูหนูด้วยซ้ำ”
“ดีที่เพื่อนมันเห็นมันเลยพาหนูส่งโรงพยาบาล”
“พี่รู้เปล่า หนูขาหักสองข้างต้องนอนอยู่ตั้งสองเดือน และหนูก็ไม่เคยเห็นหน้ามันอีกเลย”

ก้อยเป็นอีกคนที่ชีวิตกร้านดำกับโลกที่เธอเป็นอยู่ ดูจะไม่สมวัยของเธอเอาเสียเลย เธอต้องเลี้ยงลูกของเธอตามลำพัง ความหวังสิ่งเดียวที่เธอมีก็คือลูกชายที่มี
“ไม่อยากให้มันลำบากเหมือนหนู” ก้อยพูด
“แล้วพ่อเด็กไปไหนละ” ผมถาม
“ไม่รู้ไปตายHaที่ไหนแล้วละพี่ หน้าลูกของมัน มันก็ไม่เคยเห็น”
“แล้วให้ใครเลี้ยงลูกให้ละ อยู่กับยายเหรอ”
“ก็อยู่กับหนูละพี่”
“อ้าวแล้วลูกไม่รู้เหรอว่าแม่ทำงานกลางคืน”
“ไม่รู้หรอก ลูกหนูเพิ่งขึ้น ป2 เอง มันยังเด็ก”
“ผู้ชายMangก็เหมือนกันหมด พอได้แล้วมันก็จาก” ก้อยบอกับผม

บางครั้งผมนั่งถามตัวเองเหมือนกัน บึงมานั่งทำอะไรที่นี่ ในค่ำคืนที่เห็นผู้ชายมากมายผ่านเข้ามาแล้วก็ออกไป มาเสพมาสรร สวรรค์ค่ำคืน เพลงผีเสื้อยังคงโชยผ่าน พานเร้าเริงร่า พาทีมียิ้ม พริ้มเสียงเฮฮา หามีทุกร้อน ซ่อนน้ำนัยน์ตา ฤาเห็นแต่เปลือก เลือกหลอกไปมา มายาทั้งนั้น ในวันฝันลวง

ต้นเขียน
แด่ความทรงจำบทเพลงผีเสื้อ ในยามค่ำคืน
7 พ.ค. 2549

แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 49 22:47:37

แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 49 22:46:38