ความคิดเห็นที่ 1 ผ่านไปสักสิบสี่สัปดาห์เห็นจะได้หลังจากที่พวกเราสนทนากัน       และบันทึกเรื่องราวนี้ดำเนินไปในสิ่งแวดล้อมที่แตกต่างไปเป็นอย่างมาก จากการสอบถามอย่างรอบคอบ      พวกเราก็ได้บทสรุปว่าจุดเริ่มต้นที่ดีที่สุดสู่ภูเขาคีเนียควรจะเป็นการเดินทางจากแถบละแวกแถวปากแม่น้ำทานา      ไม่ใช่จากมอมบาซ่าซึ่งอยู่ไกลออกไปร้อยกว่าไมล์ใกล้กับแซนซิบาร์       ข้อสรุปนี้เราได้มาจากข่าวสารที่ได้มาจากพ่อค้าชาวเยอร์มันที่พวกเราพบบนเรือกลไฟที่เมืองเอเดน        ข้าพเจ้าคิดว่าเขาเป็นคนเยอร์มันที่สกปรกที่สุดเท่าที่เคยพบมา      แต่เขาเป็นคนดีและให้ข่าวสารที่สำคัญแก่พวกเรา    “ ลามู”   เขาพูด   “คุณจะไปที่ลามู   โอ สถานที่สวยงาม”     แล้วเขาแหงนหน้าอ้วนฉุส่องประกายปลอบโยนออกมาอย่างลืมตัว   “ปีครึ่งผมพักอยู่ที่นั่นไม่เคยเปลี่ยนเสื้อเลยสักครั้งเดียว” แล้วเรื่องมันก็เป็นอย่างนี้เมื่อเรามาถึงเกาะเราก็ขึ้นบกพร้อมกับสัมภาระและข้าวของทั้งหมด       ไม่รู้จะไปทางไหนเดินอย่างอาจหาญตรงไปยังบ้านพักของท่านกงสุล      ซึ่งให้การต้อนรับพวกเราเป็นอย่างดี ลามูเป็นสถานที่แปลกประหลาดมาก       แต่สิ่งที่โผล่ออกมาอย่างชัดเจนที่สุดในความทรงจำของข้าพเจ้าเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้คือความสกปรกอย่างเหลือเกินและกลิ่นเหม็น      เจ้าอย่างหลังนี้มันร้ายกาจมาก        เบื้องล่างสถานกงสุลลงไปเป็นชายหาด     หรือน่าจะเป็นฝั่งโคลนที่เรียกว่าชายหาด        มันถูกทิ้งไว้เกือบจะว่างเปล่าเวลาที่น้ำลดเป็นที่สะสมความสกปรกทั้งปวงขยะและของเหลือใช้จากเมือง         ที่นี่พวกผู้หญิงจะเอาลูกมะพร้าวมาฝังเอาไว้ทิ้งไว้อย่างนั้นจนเปลือกของมันเน่าเปื่อย      จึงขุดขึ้นมาเอาเส้นใยของมันไปทำพรมเช็ดเท้าหรือของใช้อย่างอื่น      ทำกันอย่างนี้มาหลายชั่วอายุคนสภาพของชายฝั่งคงจินตนาการได้ดีกว่าคำอธิบาย        ในช่วงชีวิตของข้าพเจ้าเคยได้สัมผัสกลิ่นเหม็นร้ายกาจมามากมาย        แต่กลิ่นเหม็นเข้มข้นรุนแรงที่โชยขึ้นมาจากชายฝั่งของลามูขณะที่เรานั่งอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ยามราตรี----ไม่ได้นั่งอยู่ภายใต้      แต่เป็นบนหลังคาที่พักของสหายกงสุลผู้มีน้ำใจ----และสูดดมเข้าไป          ทำให้ความทรงจำถึงมันเลวร้ายมากไม่มีจืดจาง       ไม่น่าประหลาดใจที่ผู้คนพากันป่วยไข้ที่ลามู        และมันเป็นสถานที่ไม่มีอะไรน่าสนใจหรือมีเสน่ห์เลยสักนิด     มันน่าจะเป็น---น่าจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ----สถานที่น่าจะถูกลืมเสียโดยเร็ว “พวกคุณจะมุ่งหน้าไปไหนกันหรือ ?”     สหายกงสุลผู้มีน้ำใจถาม      ขณะที่พวกเรานั่งสูบกล้องยาเส้นหลังอาหาร “เราตั้งใจจะไปที่ภูเขาคีเนียจากนั้นมุ่งหน้าไปยังภูเขาเลกากิเซรา”    เซอร์เฮนรี่ตอบ    “คุณควอเตอร์เมนได้ข่าวลือมาว่ามีชนชาติผิวขาวอยู่ยังท้องถิ่นอันไม่เป็นที่รู้จักไกลออกไป” ท่านกงสุลมองมาอย่างสนใจ      แล้วตอบว่าท่านเคยได้ยินบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้มาบ้าง “ท่านได้ยินมาว่าอย่างไร ?”    ข้าพเจ้าถาม “ไม่มากนัก      เท่าที่ผมรู้สักปีกว่ามาแล้วผมได้รับจดหมายจากแมคเคนซี่ผู้เผยแพร่ศาสนาชาวสก็อต       สถานีของเขา “เดอะ ไฮต์แลนด์”  ตั้งอยู่ที่จุดสูงสุดของแม่น้ำทานา       ในจดหมายเขาพูดบางอย่างถึงเรื่องนี้” “คุณมีจดหมายไหม ?”    ข้าพเจ้าถาม “ไม่มี    ผมฉีกทิ้งไปแล้ว      แต่ผมจำได้ว่าเขาบอกมาว่ามีคนมาที่สถานีของเขาและแจ้งว่าเดินทางสองเดือนไกลจากภูเขาเลกากิเซราขึ้นไป      ซึ่งยังไม่เคยมีคนขาวเดินทางไปถึง---อย่างน้อยก็ไกลที่สุดเท่าที่ผมรู้---เขาพบทะเลสาบที่เรียกว่าลากา        จากนั้นเขาเดินทางต่อไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนืออีกหนึ่งเดือนผ่านทะเลทรายดงไม้หนามและเทือกเขาสูงชัน      จนกระทั่งเขาไปถึงดินแดนที่พลเมืองเป็นชนชาติผิวขาวอาศัยอยู่ในบ้านสร้างจากศิลา        ที่นี่เขาได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีอยู่ระยะหนึ่ง      จนกระทั่งพวกพระของชนชาตินั้นกล่าวว่าเขาเป็นปีศาจพวกชาวเมืองจึงขับไล่เขาออกมา       เขาเดินทางมาแปดเดือนจนถึงสถานีของแมคเคนซี่      เท่าที่ผมรู้เขาใกล้จะตายเมื่อมาถึง      นั่นคือทั้งหมดเท่าที่ผมรู้       ถ้าคุณจะถามผมเชื่อว่าเป็นเรื่องโกหก       แต่ถ้าคุณต้องการความกระจ่างมากไปกว่านี้        คุณเดินทางขึ้นไปตามแม่น้ำทานาจนถึงสถานีของแมคเคนซี่แล้วถามเขาเองจะดีกว่า” เซอร์เฮนรี่กับข้าพเจ้ามองหน้ากัน       มีบางอย่างที่เป็นเค้าลางกับเรื่องนี้ “ผมคิดว่าเราควรเดินทางไปยังสถานีของแมคเคนซี่”     ข้าพเจ้าพูด “ดีแล้ว”     คำตอบจากท่านกงสุล     “เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับคุณ       แต่ผมขอเตือนว่าคุณจะพบกับการเดินทางที่ยากลำบากมาก       ผมได้ยินมาว่ามีพวกมาไซอยู่แถวนั้น        อย่างที่คุณรู้พวกมาไซไม่ใช่พวกที่น่าคบ        วิธีเดินทางที่ดีที่สุดสำหรับพวกคุณก็คือคัดเลือกผู้รับใช้และพรานไม่กี่คนร่วมทางไปด้วย       แล้วว่าจ้างลูกหาบไปทีละหมู่บ้าน      มันจะทำให้พวกคุณมีปัญหาไม่สิ้นสุด       แต่โดยรวมแล้วจะถูกกว่าและได้ประโยชน์กว่าไปกันเป็นกองคาราวาน       และพวกคุณจะมีโอกาสน้อยกว่าที่จะถูกละทิ้งหลบหนีไป” เป็นโชคดีที่ขณะนั้นมีพวกนักรบแวควาฟี่มาพักอยู่ที่ลามู        พวกแวควาฟี่เป็นชาติลูกผสมระหว่างพวกมาไซกับพวกวาตาวีตาเป็นชนชาติที่แข็งแรง        มีคุณสมบัติที่ดีหลายประการเหมือนพวกซูลูรับรู้อารยะธรรมได้เป็นอย่างดี       พวกเขายังเป็นพรานที่ดีอีกด้วย         เป็นที่ปรากฏว่ากลุ่มคนพิเศษพวกนี้เพิ่งจะเดินทางไกลไปกับชาวอังกฤษชื่อจัตสัน       พวกเขาออกเดินทางจากเมืองท่ามอมบาซ่าอยู่ทางใต้ 150 ไมล์จากลามู      เดินทางวนขวารอบคิลีมันจาโรหนึ่งในภูเขาที่รู้จักกันดีว่าสูงที่สุดในอาฟริกา         คนโชคร้ายเขาตายเนื่องจากพิษไข้ขณะเดินทางกลับ       เดินเท้าอีกวันเดียวก็จะถึงมอมบาซ่า       เป็นเรื่องเหลือเชื่อที่เขาจะจากไปแบบนั้นขณะที่อีกไม่กี่ชั่วโมงเขาก็จะปลอดภัยหลังจากที่รอดจากอันตรายมานับครั้งไม่ถ้วน       แต่มันก็เป็นเช่นนั้น        พวกพรานฝังร่างเขาเอาไว้แล้วเดินทางสู่ลามูด้วยเรือใบ        สหายของเราท่านกงสุลแนะนำให้เราพยายามจ้างคนเหล่านี้        และเป็นไปตามนั้นในเช้าวันต่อมาพวกเราไปเจราจากับกลุ่มคนพวกนี้พร้อมกับมีล่ามติดตามไปด้วย จากคุณ : Sv - [ 9 พ.ค. 49 13:01:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในไม่ช้าเราพบพวกเขาพักกันอยู่ในกระท่อมดินที่ชานเมือง        พวกเขาสามคนนั่งกันอยู่นอกกระท่อม     ท่าทางเปิดเผยจริงใจดีเห็นได้ว่ามีความเจริญพอประมาณ         กับพวกเขาเราเปิดเผยวัตถุประสงค์ของการมาเยี่ยมอย่างระมัดระวัง       ในตอนแรกแทบจะไม่มีโอกาสได้รับความสำเร็จ       พวกเขาแจ้งว่าไม่อาจรับข้อเสนอของเราได้        พวกเขาอ่อนเพลียและเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกล        และหัวใจของพวกเขาปวดร้าวจากการที่สูญเสียเจ้านายไป        พวกเขาตั้งใจจะกลับบ้านไปพักผ่อนสักระยะหนึ่ง         ฟังแล้วแทบไม่มีโอกาสเลยสักนิด         โดยพยายามเปลี่ยนความสนใจข้าพเจ้าถามว่าพวกที่เหลืออยู่ที่ไหน        ข้าพเจ้าทราบมาว่าพวกเขามีหกคนแต่พบเพียงแค่สาม         คนหนึ่งในพวกเขาตอบว่าพวกที่เหลือนอนหลับอยู่ในกระท่อม       เป็นการพักผ่อนหลังจากทำงานหนักมา----ความง่วงถ่วงหนังตาของพวกเขา      ความทุกข์โศกทำให้หัวใจของพวกเขาหนักเหมือนตะกั่ว      เป็นการดีที่ได้นอนหลับเสีย      เพราะการนอนหลับทำให้ลืมสิ้นหมดทุกสิ่ง        แต่ว่าพวกเขาก็จะต้องตื่นขึ้นมา ในไม่ช้าพวกเขาก็โผล่กันออกมาจากกระท่อม       อ้าปากหาว----สองคนแรกปรากฏว่าเป็นชนชาติเดียวกับพวกที่อยู่เบื้องหน้าเรา       แต่การปรากฏกายของคนที่สามซึ่งเป็นคนสุดท้ายทำให้ข้าพเจ้าแทบสะดุ้ง       เขารูปร่างสูงใหญ่มากสูงประมาณหกฟุตสามนิ้ว      แต่ซูบซีดกับแขนขาที่ดูแข็งแกร่ง       แวบแรกที่เห็นบอกข้าพเจ้าว่าเขาไม่ใช่พวกแวควาฟี่แต่เป็นสายเลือดแท้ของพวกซูลู      เขาก้าวออกมาอย่างคนชั้นสูงใช้มือป้องหน้าปิดบังเวลาหาว        ทำให้ข้าพเจ้าเห็นได้เพียงแค่ว่าเขาเป็นพวกบุรุษห่วง (คนที่มีศักดิ์ฐานะเป็นที่ยอมรับนับถือของพวกซูลู) และรอยยุบรูปสามเหลี่ยมขนาดใหญ่ตรงหน้าผาก        ขณะต่อมาเขาเอามือลงเผยให้เห็นใบหน้าอันดุดันของชาวซูลู      ปากที่มีท่าทีขบขัน     หนวดเคราสั้นเป็นฝอยสีเทา      ดวงตาสีน้ำตาลสดใสคมเหมือนตาเหยี่ยว       ข้าพเจ้าจำเขาได้ในทันทีแม้ว่าจะไม่ได้พบเขามาสิบสองปีแล้ว       “อัมสโลโปกาส สบายดีหรือ ?”    ข้าพเจ้าพูดขึ้นเบา ๆ ด้วยภาษาซูลู ชายร่างสูง (ผู้เป็นที่รู้จักกันในหมู่พวกเขาว่า ไอ้นกหัวขวาน    และอีกชื่อหนึ่งว่าจอมเพชฌฆาต)สะดุ้ง       และเกือบจะทำขวานศึกหลุดจากมือด้วยความตกใจ       ครู่ต่อมาเขาจำข้าพเจ้าได้     แล้วระเบิดคำสรรเสริญข้าพเจ้าออกมาอย่างใหญ่โตจนทำให้พวกแวควาฟี่สหายของเขาจ้องมองดู “ท่านหัวหน้า”  เขาระเบิดเสียงขึ้น  “ท่านหัวหน้าผู้ชรา    ท่านหัวหน้าผู้ห้าวหาญ     ท่านพ่อ     มะคูมะซาน พรานเฒ่า    ผู้เข่นฆ่าฝูงช้าง    ผู้สังหารสิงโต     ผู้ชาญฉลาด     ผู้ระมัดระวัง     ผู้แคล่วคล่อง     ผู้ไม่เคยยิงพลาด     ผู้โจมตีตรงหัวใจ      ผู้จับมือกับใครแล้วไม่เคยทอดทิ้ง (เป็นเพื่อนแท้)     หัวหน้า    ท่านพ่อ     ผู้ชาญฉลาดของเผ่าเราเคยกล่าวไว้ว่า    ขุนเขาจะไม่มีวันมาบรรจบพบกัน     แต่ยามอรุณรุ่งหรือว่ายามเย็นลูกผู้ชายจะได้พบกันอีก      มีข่าวจากนาตาลว่ามะคูมะซานตายแล้ว”     เขาระเบิดเสียงร้องต่อไป   “ผืนพสุธาไม่รู้จักชื่อมะคูมะซานอีกต่อไปแล้ว      ข่าวมาเมื่อปีที่แล้ว      แต่ตอนนี้ในดินแดนประหลาดที่มีแต่กลิ่นเหม็น      ข้าพบกับสหายของข้ามะคูมะซาน      ไม่เป็นที่ต้องสงสัย      เส้นผมของจิ้งจอกเฒ่ากลายเป็นสีเทา     แต่ดวงตาของเขายังเฉียบคม     ฟันของเขายังคมกริบอยู่ใช่ไหม ?  ฮ่า   ฮ่า   มะคูมะซาน    ท่านยังจำได้ไหมเมื่อคราวที่ท่านฝังลูกกระสุนเข้าไปในลูกตาของควายป่าที่กำลังโถมเข้าใส่    ท่านยังจำได้ไหม” จากคุณ : Sv - [ 9 พ.ค. 49 13:03:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ข้าพเจ้าปล่อยให้เขาพล่ามไปอย่างนั้นเพราะเห็นว่าความศรัทธาอย่างแรงกล้าของเขาจะบังเกิดผลบ้างในความรู้สึกของพวกแวควาฟี่ทั้งห้าคน      และเป็นที่เห็นได้ว่าพวกเขาเข้าใจบางอย่างได้จากคำพูดของอัมสโลโปกาส        แต่ตอนนี้ได้เวลาที่จะให้เขาหยุดได้แล้วเพราะไม่มีอะไรทำให้ข้าพเจ้าเกลียดได้เท่ากับคำสรรเสริญเยินยออย่างฟุ่มเฟือยของพวกซูลู    เหมือนการเคาะระฆังเขาเรียกกันว่าอย่างนั้น     “ เงียบเสียที !”   ข้าพเจ้าพูด   “เจ้ายังไม่หยุดพูดส่งเสียงอึกทึกอย่างนี้อีกหรือนับตั้งแต่เราแยกกันมา ?     เจ้ามาทำอะไรกับคนพวกนี้---คนที่ฉันจากมาเป็นหัวหน้าอยู่ในดินแดนซูลูไม่ใช่หรือ ?     เจ้ามาไกลจากถิ่นขนาดนี้ได้อย่างไร      เดินทางมากับคนแปลกหน้า ?” อัมสโลโปกาสยืนเอนตัวค้ำอยู่บนหัวขวานศึกด้ามยาวของเขา (เป็นขวานด้ามยาวสวยงามทำจากนอแรด) หน้าถ**ทึงของเขาฉายแววเศร้า “ท่านพ่อ”   เขาตอบ  “ฉันมีถ้อยคำจะบอกแก่ท่าน      แต่ฉันไม่อาจจะพูดออกมาต่อหน้าคนชั้นต่ำพวกนี้ได้”     เขาชำเลืองไปที่พวกนักรบแวควาฟี่   “สำหรับท่านฟังได้เพียงคนเดียว     คุณพ่อตอนนี้ฉันขอกล่าวอย่างนี้”    ถึงตรงนี้ใบหน้าของเขาถ**ทึงขึ้นมาอีกครั้ง    “ผู้หญิงหักหลังจะเอาชีวิตของฉัน      และทำให้ชื่อเสียงของฉันแปดเปื้อนอดสู     ภรรยาของฉันเอง    ผู้หญิงหน้าสวยหักหลังฉัน      แต่ฉันรอดตายมาได้      ฉันหนีออกมาจากเงื้อมมือของพวกเพชฌฆาตที่หมายมาสังหาร      ฉันฟันออกไปเพียงแค่สามครั้งด้วยขวานด้ามนี้ของฉัน อินโกสีกาส---แน่นอนท่านพ่อต้องจำมันได้--- ด้านขวาทีหนึ่ง    ด้านซ้ายทีหนึ่ง   และอีกครั้งตรงหน้า     และฉันทิ้งคนตายไว้สามคน      จากนั้นฉันวิ่งหนี      อย่างที่ท่านพ่อรู้แม้ว่าตอนนี้ฉันจะแก่แล้วฉันวิ่งได้เร็วเท่าตัวแซซซาบี(กวางชนิดหนึ่งในอาฟริกาวิ่งได้เร็วมาก)และไม่มีวันที่ใครจะวิ่งตามฉันทันเมื่อฉันนำหน้าพวกเขาไปแล้ว       ฉันวิ่งควบไปอย่างรวดเร็วเจ้าพวกทูตแห่งความตายวิ่งตามหลังฉันมา       เสียงตะโกนโหวกเหวกของพวกมันเหมือนกับเสียงหมาล่าเนื้อ        ฉันวิ่งผ่านหมู่บ้านของฉัน     ขณะที่กำลังจะผ่านไปหญิงที่ทรยศต่อฉันกำลังไปตักน้ำมาจากลำธาร       ฉันวิ่งผ่านเธอไปเหมือนกับเงาของความตาย      ขณะเดียวกันฉันฟันเธอด้วยขวาน        หัวของเธอล่วงหล่นลงไปในถังน้ำ         จากนั้นฉันหนีขึ้นเหนือ       วันแล้ววันเล่าฉันเดินทางไม่มีหยุด      สามเดือนที่ฉันเดินทางไป     ไม่มีพัก    ไม่มีหยุด     วิ่งไปเพื่อที่จะลืมเสียให้ได้       จนกระทั่งฉันพบกับคณะพวกพรานผิวขาวที่ตอนนี้ตายไปแล้ว      ฉันเข้าร่วมเป็นคนรับใช้ไปกับคณะของเขา     ฉันไม่มีสมบัติอะไรติดตัวมาเลย      ฉันผู้เกิดมาอย่างสูงศักดิ์สายเลือดของจักกะ กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่---หัวหน้านักรบของกองทัพนโกมาบาโกสี---ฉันกลายเป็นคนเร่ร่อนในดินแดนต่างถิ่น      คนที่ไม่มีถิ่นฐาน       ฉันไม่มีอะไรติดตัวมานอกจากขวาน     ทั้งหมดที่ฉันมีคือขวานเล่มเดียว        พวกเขาเอาฝูงสัตว์ของฉันไปแบ่งกัน      พวกเขาเอาภรรยาของฉันไป       ลูกหลานของฉันไม่รู้จักหน้าของฉันอีกแล้ว        ด้วยขวานด้ามนี้---พร้อมกันนั้นเขากวัดแกว่งขวานอันน่าสพึงกลัววนรอบศีรษะ     ทำให้อากาศส่งเสียงครวญครางเมื่อมันแหวกผ่านไป---ฉันจะให้มันฟันฝ่าหาโชคลาภอีกครั้ง      ฉันขอพูด” ข้าพเจ้าสั่นหัว   พร้อมกับพูด  “อัมสโลโปกาส ฉันรู้จักเจ้ามายาวนาน       ผู้ทะเยอทะยาน      ผู้คิดการใหญ่      จนฉันกลัวว่าเจ้าจะทำจนเกินตัวไป        หลายปีก่อนเมื่อเจ้าคิดการที่จะโค่นล้มเซททีวาโย บุตรแห่งพันดา       ฉันเตือนแล้วแต่ก็ไม่ยอมฟัง       ถึงตอนนี้เมื่อฉันไม่ได้อยู่เคียงข้าง       เจ้ากลับขุดหลุมดักตัวเองจนตกลงไป  ไม่ได้เป็นเช่นนั้นหรือ ?        แต่ว่าอะไรที่เกิดขึ้นแล้วก็ต้องแล้วกันไป       ใครจะสามารถทำให้ต้นไม้ที่ตายแล้วกลับเขียวสดขึ้นมาอีกได้      หรือมองย้อนกลับไปยังปีที่ผ่านมาได้ ?      ใครจะย้อนเอาถ้อยคำที่พูดออกไปแล้วกลับคืนมาได้      หรือเอาดวงวิญญาณของผู้ที่ตายแล้วกลับคืนมาได้ ?      วันเวลาที่ล่วงผ่านไปแล้วไม่หวนคืนกลับมาอีก       ให้มันจงถูกลืมเลือนไปเสีย !     แต่ตอนนี้จงฟัง อัมสโลโปกาส       ฉันรู้ว่าเจ้าเป็นนักรบผู้ยิ่งใหญ่และกล้าหาญซื่อสัตย์จนวันตาย      ไม่ใช่เพียงแค่ในดินแดนซูลู ที่ชายทุกคนเป็นผู้กล้า       พวกเขาพากันขนานเจ้าว่า “จอมเพชฌฆาต” และยามราตรีพากันนั่งรอบกองไฟรับฟังเรื่องเล่าขานในความเด็ดเดี่ยวและกล้าหาญของตัวเจ้า        ตอนนี้จงฟังฉัน       จงดูเพื่อนผู้ยิ่งใหญ่ของฉัน---ข้าพเจ้าชี้มือไปที่เซอร์เฮนรี่     เขาก็เป็นนักรบผู้กล้าหาญเช่นเดียวกับตัวเจ้า      แข็งแกร่งเช่นเดียวกับตัวเจ้า      เขาสามารถทุ่มตัวเจ้าข้ามไหล่ของเขาไปได้     อินคูบูคือนามของเขา        เจ้าจงดูผู้นี้ด้วยเช่นเดียวกัน      ผู้ที่มีท้องอ้วนกลม     ผู้มีดวงตาใสกระจ่างผู้มีใบหน้าชวนคบหา      บอว์กวาน(ตากระจก)คือนามของเขา      เป็นคนดีและซื่อสัตย์      เป็นชนเผ่าประหลาดที่อาศัยอยู่บนน้ำ       และพำนักอยู่ในหมู่บ้านที่ลอยน้ำ ตอนนี้พวกเราสามคนที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเจ้ากำลังจะเดินทางลึกเข้าไปในแผ่นดิน       ผ่านดองโก อีเกอรี     ภูเขาใหญ่สีขาว(ภูเขาคีเนีย) ไกลเข้าไปยังดินแดนที่ไม่มีใครรู้จัก       เราไม่รู้ว่าจะพบกับอะไรที่นั่นบ้าง      เราจะไปล่าสัตว์และค้นหาการผจญภัย    และดินแดนใหม่      พวกเราเบื่อหน่ายที่จะนั่งอยู่เฉย ๆ ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมที่ซ้ำซากจำเจ       เจ้าจะไปกับเราด้วยไหม ?      เจ้าจะเป็นผู้ดูแลออกคำสั่งคนรับใช้ทั้งหมดของเรา       แต่พวกเราจะประสบชะตากรรมอย่างไรบ้างพวกเราไม่รู้       ก่อนหน้านี้ครั้งหนึ่งพวกเราสามคนเคยออกเดินทางผจญภัยเช่นนี้       เรามีคนเช่นตัวเจ้าร่วมเดินทางไปด้วย        นามของเขาคือ อัมโบปา    เราทิ้งเขาเอาไว้ให้เป็นกษัตริย์ยังดินแดนที่ยิ่งใหญ่       มีกองทัพยี่สิบกอง     แต่ละกองมีนักรบแข็งแกร่งประดับขนนกสามพันคนคอยฟังคำสั่งของเขา       เจ้าจะประสบชะตากรรมเช่นใดเราไม่รู้      บางทีความตายอาจรอตัวเจ้าและพวกเราอยู่ข้างหน้า       เจ้าจะปล่อยชีวิตให้ขึ้นอยู่กับโชคชะตะและไปด้วยกัน    หรือว่าขลาดกลัวอัมสโลโปกาส ? ชายผู้แข็งแกร่งยิ้ม   “ท่านพูดถูกแต่ไม่ทั้งหมด มะคูมะซาน”    เขาพูดต่อ   “ตัวฉันวางแผนการณ์เอาไว้เมื่อถึงเวลา     ไม่ใช่ความทะเยอทะยานที่ทำให้ฉันล้มเหลว     ฉันละอายใจที่จะพูดถึง    มันเป็นเพราะดวงหน้าอันงดงามของผู้หญิง      ให้มันผ่านไปเถอะ       ดังนั้นเราไปหาการผจญภัยเหมือนครั้งเก่ากันมะคูมะซาน    เหมือนครั้งที่เราต่อสู้และล่าสัตว์ในดินแดนซูลูใช่ไหม ?      ฉันไปด้วยจะอยู่หรือจะตายฉันไม่สนใจ      แม้ว่าจะมีการต่อสู้อย่างรุนแรงเลือดท่วมจนแดงฉาน ?     ฉันอายุมากแล้วต่อสู้มายังไม่พออีกหรือ !      ตัวฉันเป็นนักรบท่ามกลางยอดนักรบ     ดูรอยแผลเป็นของฉันซิ---แล้วเขาชี้ให้ดูรอยแผลเป็นอันนับไม่ถ้วน     รอยฟันและรอยเนื้อที่ถูกเฉือนออกไปทั้งบนทรวงอกและแขนขา      ดูรอยยุบที่หัวของฉันซิ     ตรงนี้แหละที่มันสมองทะลักออกมา      ฉันสังหารคนที่ฟันฉันอย่างนี้และฉันก็รอดมาได้       ท่านรู้ไหมว่าฉันสังหารผู้คนไปเท่าใดในการต่อสู้ที่ยุติธรรม มะคูมะซาน ?      ดูร่องรอยการบอกเล่าจากที่นี่---แล้วเขาชี้ให้ดูรอยขีดอันเหยียดยาวบนด้ามขวานนอแรดของเขา       จำนวนของมันมะคูมะซาน---หนึ่งร้อยสาม---และฉันไม่ได้นับคนที่ฉันไม่ได้แหวะท้องมันออกมา (เป็นประเพณีของพวกซูลูที่จะแหวะท้องศัตรู     พวกเขาเชื่อกันว่าถ้าไม่ทำอย่างนี้     เวลาที่ร่างกายของศัตรูโป่งพองขึ้น     ร่างของผู้ที่สังหารเขาก็จะโป่งพองขึ้นด้วยเช่นกัน)    และฉันก็ไม่ได้นับพวกที่ถูกฟันไปด้วยเช่นเดียวกัน” “หยุดพูดเถอะ”   ข้าพเจ้าพูดเพราะเริ่มเห็นแววกระหายเลือดบนตัวเขา   “เงียบลงเถอะ   เจ้าผู้มีนามว่า จอมเพชฌฆาต     เราไม่อยากฟังเรื่องการหลั่งเลือด      จำเอาไว้ถ้าเจ้ามากับเราจะไม่มีการต่อสู้นอกเสียจากว่าเป็นการป้องกันตัว       จงฟังเราต้องการผู้รับใช้       คนพวกนี้     และข้าพเจ้าชี้ไปที่พวกแวควาฟี่ที่เริ่มเบื่อหน่ายการเจรจาของเรา      “บอกว่าพวกเขาจะไม่ไป” “จะไม่ไป” อัมสโลปกาส แผดเสียงลั่น   “หมาตัวไหนบอกว่าจะไม่ไปเมื่อท่านพ่อออกคำสั่ง ?  แกงั้นหรือ ---ด้วยการโจนเพียงครั้งเดียว     อัมสโลโปกาส เผ่นพรวดไปอยู่เบื้องหน้าชาวแวควาฟี่ที่พูดกับข้าพเจ้าเป็นคนแรก      เอามือจับตัวเขาเอาไว้ลากมาเบื้องหน้าเรา    “เจ้าลูกหมา”  เขาพูดพร้อมกับจับร่างชายผู้นั้นเขย่าอย่างรุนแรง    “แกพูดว่าจะไม่ไปกับท่านพ่ออย่างนั้นหรือ ?    พูดอีกครั้งซิ    ฉันจะบีบคอแกให้หายใจไม่ออก”---ขณะเดียวกันนิ้วยาวเหยียดของเขารวบไปรอบลำคอ---แกและพวกแกทั้งหมด      ลืมไปแล้วหรือว่าฉันจะจัดการกับพวกแกอย่างไร ?” “เราจะไปกับคนขาว”    ตอบเสียงระร่ำระลักจากชายผู้นั้น “คนขาว !”   อัมสโลโปกาส แกล้งกล่าวต่ออย่างดุดันทำท่าให้ดูสมจริง   “แกพูดถึงใครกัน   เจ้าลูกหมาหยาบคาย ?” “เราจะไปกับท่านหัวหน้าผู้ยิ่งใหญ่” “ถ้าเช่นนั้น”  อัมสโลโปกาส พูดขึ้นเบา ๆ  เขาปล่อยมือโดยทันที   ทำให้ชายผู้นั้นร่วงลงไปกองกับพื้น    “ฉันคิดว่าแกต้องทำอย่างนั้น” “เจ้าอัมสโลโปกาสนั้น ดูเหมือนว่าจะมีอำนาจเหนือพวกเพื่อนของเขา”     กัปตันกู๊ดพูดขึ้นอย่างครุ่นคิดหลังจากนั้น จบบทที่ ๑ จากคุณ : Sv - [ 9 พ.ค. 49 13:06:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่าสนใจดีครับ เวลาลงเรื่องแปล น่าจะบอกด้วยนะครับว่าแปลจากเรื่องต้นฉบับชื่ออะไร ใครเป็นผู้เขียน เพื่อเป็นการให้เกียรติต้นฉบับน่ะครับ "ผมรู้สึกกระวนกระวายเหมือนช้างแก่ที่กระสากลิ่นอันตราย" ประโยคนี้หมายถึงอะไรอะครับ ไม่ค่อยเข้าใจ ในเรื่องพูดกันถึง "สถานีแมคเคนซี่" คือยังไงนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 พ.ค. 49 19:48:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีครับคุณพีทคุง อ่านหนังสือละเอียดดีจังครับ เรื่องนี้แปลมาจากเรื่อง  Allan Quatermain  ของ HENRY  RIDER  HAGGARD  เขียนหนังสือดังมากจึงได้รับการแต่งตั้งให้เป็น  SIR  HENRY  RIDER  HAGGARD กระสากลิ่นอันตราย   ก็คือสัมผัสได้ถึงความรู้สึกว่าจะมีอันตรายมาถึงตัว      ถ้าจะพูดง่าย ๆ ก็ว่าได้กลิ่นอันตราย      แต่ว่าอันตรายมันไม่มีกลิ่น     แต่เป็นสัมผัสจากความรู้สึก     ประโยคแบบนี้ผมคงติดมาจากพวกหนังสือ      ผจญภัยในป่าเป็นพวกหนังสือสมัยเก่า     ตอนนี้ไม่มีป่าเหลือให้เอามาเล่าเรื่องผจญภัยอีกแล้ว ในเรื่องพูดกันถึง "สถานีแมคเคนซี่" คือยังไงนะครับ เมคเคนซี่ เป็นผู้เผยแพร่ศาสนาชาวสก็อต    สถานีหรือสถานที่ประจำการของแกมีชื่อเรียกว่า "The Highlands", ตั้งอยู่กลางป่าเปลี่ยวก็มีคนประจำการคล้ายป้อมทหารคอยระวังอันตราย     แล้วติดตามอ่านต่อไปนะครับ     ถ้าไม่เบื่อเลิกอ่านไปเสียก่อน จากคุณ : Sv - [ 9 พ.ค. 49 22:29:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาติดตามค่ะ บทนำ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4335010/W4335010.html จากคุณ : s_purple - [ 10 พ.ค. 49 10:17:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ศิวิไลซ์ เวลาเห็นข้าพเจ้าทีไร คิดถึงเรื่องเก่าๆ ทุกที แต่ว่าเรื่องนี้มันก็นานมากแล้วเนอะ จากคุณ : scottie - [ 11 พ.ค. 49 14:09:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ศิวิไลซ์    ใช่แล้วครับ     ตาไม่ดีสะกดคำผิดไม่รู้ตัว เรื่องนี้ยังไม่นานเท่าไหร่ครับแค่ร้อยกว่าปีเอง ต้องท่าน ดอน กีโฆเต้  แห่งลามันช่า  ถึงจะพอนับได้ว่านาน     อายุท่านเพิ่งฉลองครบรอบ สี่ร้อยปี     และแปลเป็นภาษาไทยอย่างสมบูรณ์จากต้นฉบับภาษาสเปนเป็นครั้งแรก     เข้ามาแนะนำทุกท่านให้หามาอ่านกันครับ       หนังสือดี    แปลดี     อย่าพลาดสำหรับนักอ่านเรื่องแปล จากคุณ : Sv - [ 11 พ.ค. 49 23:56:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ ๒ มือมรณะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4372654/W4372654.html จากคุณ : อันธิกา - [ 28 พ.ค. 49 22:11:10 ]