เพียงครั้ง

อาจจะเป็นเพราะความเหงามานาน อาจจะเป็นเพราะความคิดที่ยังลืมเธอไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะผมกำลังหลงทาง หลายครั้งหลายคราที่ผมปล่อยให้ความฝันมีอำนาจเหนือชีวิตจริงราวกับล่องลอยไปกับความฝัน เบาบาง ยากที่จะสัมผัส...อย่างไม่มีจุดหมาย ไม่รู้ว่ามันจะจบลงที่ไหน และไม่รู้ว่าจะนำความสุขนั้นกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงเช่นไร มีคนเคยบอกว่าเมื่อใดที่เราฝันก็เหมือนกับเพียงครั้งที่เราพบนางฟ้า จะหลับลงอีกสักกี่ครั้งฝันนั้นก็ไม่เหมือนเดิม

ผมหยุดเคาะคีย์บอร์ดตรงหน้าละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ มองเลยออกไปนอกหน้าต่างใจพะว้าพะวนถึงงานที่จะต้องทำให้เสร็จในวันจันทร์แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้เดินเรื่องไปสักเท่าไร อันที่จริงผมรู้สึกว่าจินตนาการมันขาดหายไป ไฟแห่งชีวิต พลังที่กระตือรือร้นมันหมดไปจากก้นบึ้งของจิตใจ

ลมหนาวเดือนธันวาคมพัดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องราวกับจะปลอบโยนให้ผมหายกังวล หอพักของผมมักจะเป็นที่ที่รวมตัวกันของเพื่อนๆทุกคนที่อยากจะสังสรรค์ หรือเป็นที่รวมตัวก่อนที่จะเริ่มการสังสรรค์ แต่วันนี้โต๊ะญี่ปุ่นตัวนั้นยังคงว่างเปล่าปราศจากถุงขนม กระป๋องเบียร์ ถุงผลไม้ ขนมเค้ก หนังสือติว ชีทวิชาเรียนหรือ อะไรก็ตามที่นักศึกษาปี 2 สามารถหอบเข้ามาได้ แต่วันนี้ช่างเงียบสงบ ผมนั่งเอนหลังผ่อนคลายตัวเองมากขึ้น

ท้องฟ้าในคืนเดือนมืด ประปรายด้วยแสงดาว นานเท่าไรแล้วที่ผมไม่ได้มองดูแสงดาว ไม่สิไม่ได้สังเกตุมันเสียมากกว่า เวลาทั้งหมดที่ผ่านมาผมทุ่มเทให้กับเธอ ความใส่ใจทั้งหมด ความรักทั้งหมดของผมที่ให้กับเธอ เธอผู้เป็นท้องฟ้าของผม …

ในวันที่ไม่แตกต่างจากวันอื่นๆทุกๆวัน เสียงเฮฮา ล้งเล้งเหมือนตลาดแตก ปะปนกับเสียงหัวเราะ ซึ่งดังมากพอที่จะทำให้เพื่อนร่วมหอพักรำคาญ จนผมอาจจะโดนเตะโด่งออกจากหอพัก ถ้าไม่เพียงแต่เจ้าของห้องข้างซ้าย ข้างขวา ห้องตรงข้าม และห้องถัดไปอีก 2-3 ห้องก็เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของต้นกำเนิดเสียงเหล่านี้ด้วยเช่นกัน

“ห้อง(ม-อึ-ง)มีทีวี” เพื่อนผมให้เหตุผล ผมยิ้มเพราะรู้ว่าห้องมันก็มีทีวีเช่นกัน แต่ที่มันมาเพราะทุกคนรวมกันอยู่ที่นี่ต่างหาก

ทุกคนในที่นี้หมายถึงทั้งหญิงและชาย และผู้ชายหลายคนมาเพื่อที่จะได้พูดคุยกับเพื่อนเพศตรงข้าม และผู้หญิงหลายคนก็มาเพื่อที่จะได้ป้องกันเพื่อนจากเพศตรงข้าม

ถ้าผมเป็นห้องนี้คงจะเป็นห้องที่มีความสุขมากเลยทีเดียว เพราะมั้งเจ้าของห้องและแขกเจ้าของห้องมีความสุขเปี่ยมล้นอบอวลอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมสีฟ้าห้องนี้

ฟ้า วันที่เธอเดินเข้ามาในห้องนี้ก็ทำให้ห้องสีฟ้าใสดูกระจ่างใสกว่าที่เคย เธอไม่ใช่คนที่สวยกว่าคนอื่นในห้อง เธอไม่น่ารักมากกว่าคนอื่นในห้อง แต่เธอเป็นท้องฟ้าที่สวยที่สุดที่ผมเคยเจอ…

ผ้าม่านปลิวไสว ผมกับฟ้านอนกุมมือกัน ลมอุ่นในหน้าร้อนพัดผ่านระเบียงเข้ามา แสงแดดยามบ่ายส่องลอดผ่านไรผ้าม่าน ที่เปิดเบาๆตามแรงลม เสียงโมบายล์กระทบกันเบาๆสอดเสนาะรับกับริ้วผ้าม่าน ราวกับการแสดงชั้นเลิศ ดนตรีของเราสอดประสานกันไปตามจังหวะชีวิต

“รักฟ้า” ผมกระซิบบอก เธอตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม แสงแดดสาดเข้ามาราวกับความฝันในหมอกสีขาวสวย ริ้วผ้าม่านกลายเป็นปีกขาวเบาบาง เสียงโมบายล์ราวกับพิณสวรรค์

คนเราพบนางฟ้าเพียงครั้งก็เหมือนกับความฝัน…

ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปที่ระเบียง ระเบียงดูมืดตัดกับร้านรวงด้านล่างที่เปิดไฟสว่างไสว หลายชีวิตกำลังเติมเต็มตัวของมันเอง แสงไฟเป็นสายวิ่งอยู่บนถนน จุดสีแดงที่พอมองออกว่าเป็นรถพยาบาล แถวรถติดที่เรียงรายกันบนถนน แสงไฟจากนอกห้องดูสว่างกว่าที่มันจะเป็น อาจจะเป็นเพราะไฟในห้องที่ไม่ได้เปิด หรือเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์นิดหน่อยที่อยู่ในเส้นเลือด

ผมนั่งลงบนพื้นกระเบื้อง โมบายล์ยังห้อยอยู่ด้านบน นางฟ้าตัวน้อยถือโคมไฟ ห้อยไหวตามแรงลมกระกบกับเกราะกระดิ่ง...

“สวยจัง” ฟ้าหยิบนางฟ้าเซรามิค ขึ้นมา
“เอาไปทำโมบายล์นะ ห้อยไว้ที่ห้องไง”

นางฟ้าเซรามิคก็เข้ามาอยู่ในห้องพัก ลอยกะเท่เร่อยู่ริมหน้าต่าง นางฟ้าที่บินไม่ตรงเพราะเชือกเอ็นเบี้ยว แต่ไม่รู้เพราะรอยยิ้มของเธอ แสงแดดในวันนั้น หรือความขี้เกียจของผม มันจึงยังห้อยอยู่แบบนั้นทำหน้าที่ส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งของมันไป

ผมถอนหายใจแล้วดันตัวขึ้นจากริมระเบียง ปลดนางฟ้าออกจากเอ็นใส คราบฝุ่นทำให้สีของมันหมองลงไปบ้าง แต่ถึงยังไงก็คงไม่ต่างกันในคืนมืดแบบนี้ ผมมองผ่านระเบียงลงไปยังด้านล่าง คนกลุ่มหนึ่งเดินกันเข้ามาในหอพัก  มือผมยังคงกำนางฟ้า

นาฬิกาบอกเวลาตีสองแล้ว ฟ้ายังนอนอยู่บนเตียง เธอยังคงสวยไม่ต่างจากวันแรกที่ผมเจอ ราวกับนางฟ้าในมือ ผมยืนข้างเตียงพิศใบหน้ารูปไข่ ผมยาว ริมผีปากอวบอิ่ม พวงแก้มที่มีเลือดฝาด คิ้วโก่งรับกับตาคู่สวยที่ปิดสนิท ผิวกายที่ขาว ดูนุ่มมือน่าสัมผัส

ผมวางนางฟ้าลงข้างตัวเธอ เริ่มวาดมือเป็นแนวโค้งผ่านไหล่ ปีกนางฟ้าสีแดงปรากฏขึ้น สีแดงที่ไหลซึมออกมาจากวัตถุมันวาวที่ปักตรงหัวใจ นางฟ้าของผมนอนนิ่งอยู่บนเตียงปีกสีแดงข้างกายแผ่สยายแซมด้วยไรผมสีดำช่างเป็นภาพที่งดงามนัก ราวกับปฎิมากรรมชั้นเลิศ ถ้าไม่นับว่าก่อนหน้าที่เขาจะกลับมาเพราะค่ายอาสาที่ไปทำนั้นเสร็จเร็วกว่ากำหนดการ นางฟ้าของเขาแปดเปื้อนอยู่กับผู้ชาย คนเดียวกับที่นอนอยู่บนพื้นดินด้านล่างของหอพัก ใช่! เขาโยนมันออกจากหน้าต่าง

ตึง ! ตึง ! ตึง !เสียงเคาะประตูดังรัวขึ้น เขาหันหน้ากลับมาหาเธอค่อยๆ ดึงมีดออกมาจากอกเธออย่างแผ่วเบา เขาซบหน้าลงกับอกเธอ สูดเอาไออุ่นสุดท้าย มือของเราสอดประสานกันเหมือนทุกครั้ง ผมแนบร่างลงบนตัวของเธอ ก่อนที่ปลายมีดวาววับจะชำแรกเข้าไปในหัวใจของตนเอง

เพียงครั้งที่ฝัน ก็ไม่มีวันกลับเหมือนเดิม...