ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อรถสองแถวมาจอดที่ภูกระดึงคนในรถก็ทยอยลงจากรถ คนขับแนะนำให้พวกเราไปที่ศูนย์บ้านศรีฐานก่อนเป็นอันดับแรกเพื่อขอเช่าเต็นท์หรือถ้าใครจองมาแล้วก็ให้บอกกับเจ้าหน้าที่ ณ อาคารที่ติดต่อที่พัก..คนขับรถชี้ให้เห็นตัวอาคาร นีรชาเดินตามกลุ่มคนข้างหน้าไปแต่ก่อนที่จะเข้าไปถึงตัวอาคารที่ติดต่อที่พักก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อหญิงสาวชะงัก หลับตาลง ไม่อยากจะเชื่อเลย หูเธอคงแว่วไป รู้สึกว่ามีมือหนึ่งมาจับที่ข้อศอกเอาไว้ หญิงสาวหันขวับความรู้สึกในตอนนี้ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกตัวแข็งไปหมด  เสียงที่เรียกเอาไว้เป็นเสียงของคนที่ไม่คิดว่าจะได้ยินและไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่....เขาเป็นคนที่เธอกำลังจะหนีไปให้ไกลและไม่ต้องการเจอมากที่สุดในตอนนี้ “ รชา...นีรชา...ใช่จริงๆ” ธันยธรณ์พูดอย่างดีใจ “ ธัน..นาย...นายมาทำอะไรที่นี่” นีรชาพูดออกไปอย่างตกใจ “ ถามแปลก..มาที่นี่ก็มาเที่ยวซิ   จะให้มาทำอะไรล่ะ” ธันยธรณ์พูดอย่างสบายๆตามนิสัยของเขา “ แล้วงานแต่งล่ะไม่ต้องไปดูแลหรือถึงมาเที่ยวที่นี่ได้นะ อีกไม่กี่อาทิตย์แล้ว”  ฝืนถามออกไปทั้งๆที่ใจเจ็บแปลบขึ้นมา ที่หนีมาเพราะเขา  แล้วทำไมต้องมาเจอกันอีก “ อ้อ   ก็ให้เขาจัดการกันไปซิ   ถึงวันแต่งก็ค่อยไปไม่เห็นจะยาก....ว่าแต่รชามากับใครละ” ธันยธรณ์แกล้งหันไปมองรอบๆเหมือนมองหาใคร ความจริงเขารู้อยู่แล้วว่ารชามาคนเดียวเพราะเอื้อมดาวโทรศัพท์มาบอกเขาว่า รชาเข้าใจผิดคิดว่าเขาจะแต่งงานกับพาแก้วในอีก 2 อาทิตย์ข้างหน้า ทำให้เธอหนีมาที่นี่เขารีบขับรถตามมาแทบแย่กลัวจะไม่ทัน   ที่สำคัญตั้งใจจะมาปรับความเข้าใจและจะมาบอกความในใจให้รับรู้เสียที   ทั้งๆที่เขาก็แสดงความรู้สึกออกมากมาย  แต่ทำไมรชาถึงไม่เข้าใจ  ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยโอกาสให้ผ่านไปเด็ดขาด  ตอนนี้เขายังไม่อยากพูด เพราะอดที่จะแกล้งเธอไม่ได้เมื่อเห็นหน้สเศร้าของหญิงสาวมันดูน่ารักไปอีกแบบ  เขาไม่ค่อยเห็นรชาจะแสดงอารมณ์ใดๆออกมาเลยปกติจะแสดงออกมาเพียงหน้าเดียวคือความนิ่ง ไม่ว่าเขาจะแกล้งจะแหย่อย่างไรก็ตามก็จะนิ่งเฉยเสมอ...จนมันทำให้ติดเป็นนิสัยไปแล้ว   เมื่อคิดถึงตอนนี้ดวงตาก็ส่งประกายแววระยับขึ้นมาทันทีพร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย แต่ทำให้คนที่มองมาเข้าใจผิดเพราะคิดว่า ธันยธรณ์คิดเรื่องงานแต่งงานทำให้เขามีความสุข...ก็เลยก้มหน้าแกล้งขยับเป้บนหลังให้เข้าที่ไม่ต้องการให้ธันยธรณ์เห็นแววตาที่ตอนนี้คงจะแสดงอะไรออกไปอย่างชัดเจนกลัวว่าเขาจะลำบากใจในการคบหากันต่อไป “รชามาคนเดียวนะ...ธันล่ะมากับใคร  มากับพาแก้วหรือเปล่า” นีรชาพยายามฝืนพูดออกไปแต่ไม่สบตากับเขา ถ้ารชาเงยหน้าขึ้นอีกนิดจะได้เห็นแววตาที่เต้นระยิบ และใบหน้าที่พยายามฝืนไม่ให้หัวเราะออกมาอย่างมากจนต้องแกล้งไอเพื่อกลบเสียงหัวเราะ “ เปล่า..มาคนเดียวขับรถมาเมื่อคืนมาถึงที่นี่ตอนเช้าว่าจะหาอะไรกินก่อนค่อยขึ้น  พอดีเห็นรชาเลยเข้ามาทัก..ถ้าอย่างนั้นก็ไปด้วยกันจะได้ไม่ต้องเที่ยวคนเดียวไปเป็นเพื่อนกันจะได้ไม่เหงา  เดี๋ยวเป็นไกด์พาเที่ยวเอง  ธันเคยมาแล้วหลายครั้ง  รชาล่ะเคยมาหรือยัง” ธันยธรณ์พูดสบายๆแต่หน้าคนฟังเริ่มสับสน  ใจหนึ่งก็อยากเก็บไว้เป็นความทรงจำครั้งสุดท้ายแต่อีกใจก็ไม่อยาก กลัวจะทำใจไม่ได้เมื่อเขาจากไป “ รชาเอาเต็นท์มาหรือเปล่าธันเอามาเอง” ธันยธรณ์หันมาถามเมื่อเห็นนีรชาเงียบไป “ เปล่า ว่าจะมาขอเช่าเต็นท์ของที่นี่” นีรชาบอก “ งั้นดี พักด้วยกันก็ได้เต็นท์ที่เอามาด้วย นอนได้ตั้ง 3 คนแบบไม่มีปัญหา รชาก็ตัวนิดเดียวนอนได้สบายมาก” ธันยธรณ์พูดง่ายๆ  แต่คนฟังทำหน้าแปลกๆและรีบปฏิเสธออกไป   “ไม่ดีหรอก” นีรชาพูดยังไม่ทันจบ ธันยธรณ์ก็ขัดขึ้นมาก่อน “ทำไมกลัวหรือไม่เห็นต้องกลัวอะไร  อย่างรชานะไม่ทำให้ธันมีอารมณ์ที่จะทำอะไรหรอก” ธันยธรณ์ทำท่ามองสำรวจร่างของหญิงสาวแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ “ ธัน!!!จะบ้าเหรอ รชาไม่ได้คิดอย่างสักหน่อย รู้ว่าอย่างไรเราก็เป็นเพื่อนกันไม่มีทางที่จะเป็นอย่างอื่นได้หรอก แต่แค่กลัวว่าถ้าพาแก้วรู้เข้ามันจะไม่ดี” “ ไม่เห็นมีไรสักหน่อยคิดมากไปได้  ตกลงตามนี้แหละ เดี๋ยวจะไปติดต่อกับเจ้าหน้าที่เพื่อติดต่อของกางเต็นท์” ธันยธรณ์พูดและเดินไปที่อาคารติดต่อสถานที่ นีรชาต้องเดินตามไปเพราะธันยธรณ์ได้แย่งเอาเป้ของเธอไปถือแล้ว “รชารอตรงนี้แหละ  เดี๋ยวจะเข้าไปติดต่อกับเจ้าหน้าที่ เสร็จแล้วค่อยไปหยิบเป้ของธันที่รถ จะได้จ้างลูกหาบแบกขึ้นไปพร้อมกัน...เอาไปเองคงไม่ไหวและที่สำคัญเป็นการกระจายรายได้สู่ท้องถิ่นด้วย” ธันยธรณ์พูดยิ้มๆ “พูดฟังดูดีจังนะ  พูดตรงๆก็ได้ว่าแก่แล้วแบกไม่ไหวจะเข้าท่ากว่านะ  ยอมรับความจริงซะ” นีรชาแกล้งพูด จนธันยธรณ์อดหัวเราะเบาๆไม่ได้และเอามือมาขยี้หัวนีรชาเบาๆก่อนที่จะเดินไป นีรชาได้แต่มองตามร่างที่สูงใหญ่เดินเข้าไปในอาคาร ทำให้มองเห็นใบหน้าด้านข้างของธันยธรณ์อย่างชัดเจน โครงหน้าได้สัดส่วน  จมูกที่โด่งเป็นสันได้รูปสวย ริมฝีปากหนาคู่นั้นมีรอยยิ้มติดอยู่เสมอ ดวงตาที่มองไปข้างหน้ามีความแน่วแน่และมีประกายอย่างคนที่มีความสุข  แต่อยู่ๆธันยธรณ์ก็หันกลับมามองเหมือนรู้ว่ามีใครมองอยู่เมื่อเห็นว่านีรชามองอยู่ก็ยิ้มให้และโบกมือก่อนที่จะหายเข้าไปในตัวอาคาร   ธันทำไมถึงจะต้องมาเจอกันที่นี่ด้วย ไม่รู้หรือว่ารชาจะเป็นอย่างไร  จะมาสร้างความเจ็บปวดอะไรให้อีก  ใจหนึ่งก็อยากจะหนีไปให้ไกลๆแต่อีกใจมันไม่ยอมจะคอยที่จะวิ่งตามอยู่อย่างนี้  ทั้งๆที่รู้ดีว่าไม่มีทางที่จะวิ่งตามได้ทัน แต่ก็ยังจะดิ้นรนหาเรื่องให้ตัวเองอยู่อีก จะทำอย่างไรดีจะหนีหรือจะสู้   ค่อยๆหลับตาลงช้าๆแล้วก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะขอฉวยโอกาสที่จะได้อยู่กับคนที่เรารักเป็นครั้งสุดท้ายและจะเก็บเวลาแห่งความสุขไว้ในหัวใจตลอดไป   ขอโทษนะพาแก้ว รชาขอแค่ช่วงนี้เท่านั้น  ต่อไปรชาจะไม่เข้าไปรบกวนแก้วกับธันอีกเลย จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 10 พ.ค. 49 13:05:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “สวัสดีครับ...คือผมจะมาขอติดต่อขอเช่าที่กางเต็นท์นะครับ” ธันยธรณ์พูดและยิ้มให้กับเจ้าหน้าที่ “สวัสดีครับ  จะพักกี่คืนและกี่คน คุณเอาเต็นท์มาเองใช่ไหม” เจ้าหน้าที่ยิ้มตอบ “ครับ..มีเต็นท์มาเอง  มากัน 2 คนจะนอน 2 คืนครับ” ” ค่าขอใช้สถานที่กางเต็นท์คิดที่ 30 บาท / คน / คืนนะครับ  ทั้งหมด120 บาท  เช่าถุงนอนด้วยหรือเปล่า” “ไม่ครับมีแล้ว...ชำระเงินที่นี่เลยหรือเปล่า” “ ครับ  จ่ายที่นี่เลยแล้วทางอุทยานขอเชิญคุณและเพื่อนเข้าร่วมโครงการอาสาสมัครพิทักษ์ภูกระดึงด้วยนะครับ เพื่อช่วยกันเก็บขยะที่พวกคุณนำขึ้นและขยะที่พบเห็นตามแหล่งท่องเที่ยวจุดต่างๆ ซึ่งเป็นขยะที่ย่อยสลายไม่ได้ตามธรรมชาติ นำลงมาทิ้งที่เชิงเขา ไม่ต่ำกว่าคนละ 1 กิโลกรัม จากนั้นทางอุทยานแห่งชาติภูกระดึงจะมอบใบประกาศเกียรติคุณให้กับคุณและเพื่อน เพื่อแสดงว่าเป็นผู้เสียสละและบำเพ็ญตนให้เป็นประโยชน์ต่อธรรมชาติและสังคม ถ้าคุณมีความประสงค์ที่เข้าร่วมโครงการขอเชิญสมัครได้ ณ ซุ้มโครงการอาสาสมัครพิทักษ์ภูกระดึง” “แล้วผมกับเพื่อนจะไปสมัครนะครับ” ธันยธรณ์พูดจบก็หยิบเงินชำระค่าเช่าที่สำหรับกางเต็นท์ เมื่อธันยธรณ์ออกมาจากอาคารและเดินไปเอาเป้ที่รถกลับมา  ก็เห็นนีรชากำลังพูดคุยและหัวเราะอย่างสนุกกับเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง ในตอนนี้นีรชาปล่อยตัวตามสบายดูเป็นธรรมชาติน่ารักมาก จนเขาอดใจไม่ได้จึงหยิบกล้องออกมาถ่ายรูปเพื่อเก็บเอาไว้ ดวงตาที่เศร้าหมองเมื่อครู่กับเปล่งประกายออกมาทำให้ดวงตาดูแวววาวไปหมด จมูกรับริมฝีปากได้รูปสวย ยิ่งตอนนี้มีรอยยิ้มระบายอยู่ด้วยก็เพิ่มความงามขึ้นไปอีก เมื่อเขาถ่ายรูปเสร็จก็เห็นเด็กในกลุ่มหันมองเขาแล้วก็สะกิดเรียกเพื่อนให้หันมามองด้วย เขาจึงเดินเข้าไปหาแต่ไม่รู้ว่าเด็กๆพูดอะไรกับนีรชาบ้าง  ใบหน้าของหญิงสาวจึงแดงขึ้นมาจนทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้  นีรชาหันไปดุเด็กที่รู้สึกจะเป็นหัวโจกประจำกลุ่มและฟาดไปที่แขนทีหนึ่ง “ ไปก่อนนะพี่...เดี๋ยวไปเจอกันข้างบนไม่อยากเป็นก้างขวางคอใครแถวนี้” เจ้าหัวโจกประจำกลุ่มพูดอย่างสนุกๆแล้วพากันเดินไปที่ซุ้มจำหน่ายบัตรค่าธรรมเนียมในการขอขึ้นเขาแต่ไม่วายหันมาโบกมือให้กับเขาด้วย “ รู้จักกันหรือรชา....” ธันยธรณ์ถามเมื่อเดินมาถึงนีรชาที่นั่งอยู่ก่อน “ เปล่าหรอกค่ะ  เด็กๆเห็นว่านั่งอยู่คนเดียวเลยเดินมาคุยด้วยเท่านั้นแกคิดว่ามาคนเดียวเลยจะมาชวนไปด้วยกัน....” นีรชาพูดยิ้ม “สงสัยจะคิดว่าเป็นรุ่นเดียวกันมั้งเลยมาชวน” ธันยธรณ์พูดยิ้ม นีรชาตัวเล็กๆทำให้ดูเหมือนเด็กเล็กๆ “ธันว่ารชาเป็นเด็กหรือ....” นีรชาค้อนให้เพราะมันรู้สึกเป็นปมด้อย ทุกคนจะชอบแกล้งว่ามาตลอดโดยเฉพาะเพื่อนสนิทของเธอยายเอื้อมดาวกับปลายฟ้าที่ชอบว่าเป็นเด็กที่ไม่ยอมโตเสียที “เปล่าไม่ได้ว่าสักหน่อย แค่พูดความจริงเท่านั้นเอง” ธันยธรณ์อดที่จะแหย่เล่นไม่ได้รชาหน้างอเพราะไม่ชอบให้ใครว่าเป็นเด็ก....รชาหันมามองหน้าและฟาดไปที่แขนอย่างแรง จนชายหนุ่มร้องเสียงดัง “โอ๊ย ตัวก็นิดเดียวแต่ทำไมมือหนักจัง ดูซิแดงเลย” ธันยธรณ์เอาแขนให้ดูรอยซึ่งตอนนี้แดงขึ้นอย่างเห็นชัดจนคนตีเริ่มหน้าเสียและเอามือมาลูบเบาๆให้อย่างตกใจ แต่เจ้าตัวกลับยิ้มเมื่อเห็นว่านีรชาเป็นห่วงเขา จริงๆแล้วก็ไม่เจ็บอะไรหรอกแต่เขาเป็นคนผิวขาวจึงทำให้เห็นรอยแดงได้ง่าย “ ธัน รชาขอโทษเจ็บมากไหม...เดี๋ยวเอายาหม่องมาทาให้นะ” นีรชาหันจะไปหยิบกระเป๋าใบเล็กที่ตั้งใจจะถือขึ้นภูกระดึงไปเอง แต่ชายหนุ่มรีบคว้ามือของหญิงสาวไว้ “ไม่ต้องหรอกไม่เป็นอะไรมาก....ไปจ้างลูกหาบกันดีกว่า...เดี๋ยวจะพาไปกินข้าวจะได้มีแรงเดินขึ้นถ้าสายแดดมันจะร้อน มีหมวกมาด้วยหรือเปล่าเอาติดไปด้วยนะ” “ไม่เป็นไรจริงๆหรือ” นีรชาถามอย่างเป็นห่วงธันยธรณ์ส่ายหน้าและก้มลงหยิบเป้ขึ้นมาแล้วพากันเดินไปที่กลุ่มลูกหาบเพื่อติดต่อให้ช่วยขนของขึ้นไป “สวัสดีครับ ....พี่สองคนจะให้ผมช่วยถือของขึ้นภูกระดึงหรือเปล่า..รับรองผมจะถือให้อย่างดีเลย” ลูกหาบถามขึ้นเมื่อเห็นว่าหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังเดินมา “ไหวหรือน้อง....ถ้าไหวก็เอา “ธันยธรณ์ถามต่อเพราะเห็นว่าลูกหาบคนนี้ยังดูเด็กอยู่อายุคงไม่เกิน 14 ปี “ไหวครับ...ผมตัวเล็กก็จริงนะครับแต่แข็งแรง” พูดจบก็เบ่งกล้ามให้ดู นีรชาเห็นแล้วอดหัวเราะไม่ได้กับท่าทางของลูกหาบคนนี้ “จ้ะ..พี่เชื่อแล้วไม่ต้องโชว์ขนาดนั้นก็ได้  แต่พี่เห็นแต่ก้างนะกล้ามยังไม่เห็น  ตกลงพี่จ้างน้องแล้วกันชื่ออะไรจ้ะ คิดราคาค่าจ้างอย่างไร” นีรชาพูดยิ้มๆ “ผมชื่อเก่งครับ คิดราคากิโลกรัมละ 10 บาทครับแต่ถ้าบริการดีไม่มีผิดพลาดพี่จะให้เพิ่มก็ได้ ถือว่าเป็นค่าขนมไปโรงเรียนก็แล้วกันนะครับ” “ฮืมม์ เก่งสมชื่อ....ได้ถ้าเราขนของให้พี่ไม่มีผิดพลาดพี่จะให้เพิ่ม” ธันยธรณ์อดที่จะหัวเราะไม่ได้ “ขอบคุณครับ...พี่สุดหล่อ....รับรองผมจะดูแลของพี่กับแฟนให้ดีที่สุด” เก่งพูดยิ้มๆ นีรชาหน้าแดงและจะพูดแก้ตัวแต่ธันยธรณ์รั้งเอาไว้และหันไปยิ้มกับเก่ง “ไปเอาตาชั่งมาได้แล้ว จะได้รู้ว่าหนักเท่าไรจะได้จ่ายเงินให้” ธันยธรณ์พูดกับเก่ง เก่งก็รีบเดินไปที่กลุ่มลูกหาบทันทีและนำตาชั่งมาชั่งน้ำหนัก “พี่สุดหล่อครับพี่ต้องซื้อบัตรที่ติดสัมภาระด้วยนะครับใบละ 2 บาทเอง” “ได้...คิดเงินมาเลยว่าเท่าไร”   “ครับพี่จ่ายให้ผมครึ่งหนึ่งก่อนแล้วพอขึ้นไปแล้วค่อยจ่ายให้อีกครึ่งหนึ่งตอนที่รับของครับ...ตอนกลับพี่จะให้ผมช่วยขนอีกไหมครับ” เก่งถามเสียงใส “ได้ถ้าเราถือดีพี่จะให้ขนตอนกลับด้วย” ธันยธรณ์พูดอย่างอารมณ์ดี จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 10 พ.ค. 49 13:07:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อจ่ายเงินกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วเขาก็พานีรชาไปทานข้าวและก็จัดการทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนที่จะขึ้นภูกระดึง  จึงพากันไปที่ซุ้มจ่ายค่าธรรมเนียมซึ่งจ่ายเงินคนละ 20 บาทแต่เขาอดที่แหย่ไม่ได้ว่าความจริงรชาควรจ่ายแค่ 10 บาทนะเพราะเป็นเด็กพูดจบก็รีบหนีมือของหญิงสาวทันที จนนีรชาอดที่จะยิ้มไม่ได้และเดินตามไป “รชาไหวหรือเปล่าถ้าเหนื่อยก็บอกได้นะไปกันแบบเรื่อยๆไม่ต้องรีบร้อน” ธันยธรณ์ถามเมื่อเดินกันได้สักพักใหญ่ๆ   เขามองหน้าแดงก่ำของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยเหงื่อ “ ไม่เป็นไร  ยังพอไหวอยู่เดินไปอีกหน่อยก็ได้  เอาให้ไปถึงซำแฮกก่อนค่อยพักก็ได้ ธันบอกว่ามีที่พักไม่ใช่หรือ”  นีรชาพูดเบาๆเพราะเหนื่อยจนไม่มีแรงจะพูดอะไรแล้ว “จ้ะ...มีที่พักและร้านขายอาหารมีน้ำแข็งใสด้วยนะ” ธันยธรณ์พยายามชวนคุยไปเรื่อยๆ โชคดีที่อากาศช่วงนี้ยังไม่ร้อนเท่าไร เขาชวนนีรชาดูสภาพป่าที่เดินผ่านไปเรื่อยๆและถ่ายรูปเก็บไว้เป็นระยะๆ “อยากรู้จริงๆว่าใครเป็นคนตั้งชื่อซำนะรู้สึกใจจะตรงกับความรู้สึกของรชาตอนนี้จังเลยซำแฮก เล่นเอาหอบแฮกๆเลยกว่าจะไปถึงได้นะ”นีรชาบ่นไปเรื่อยๆ “น่าอีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว...ดูซิเห็นไหมมีคนอายุมากกว่ารชาอีกไม่เห็นเขาบ่นเลย” ธันยธรณ์ชี้ไปให้นีรชาดูคนแก่ที่กำลังนั่งสบายอยู่บนเก้าอี้ที่ทำขึ้นเพื่อให้ลูกหาบแบกขึ้นไป “บ้า...อย่างนั้นเขาจะเหนื่อยได้อย่างไร มีคนแบกขนาดนั้น แต่รชาไม่กล้านั่งหรอกกลัวตก เขาไม่กลัวหรือ” นีรชามองตามแล้วได้แต่ส่ายหน้าที่เห็นชายสูงอายุนั่งยิ้มอยู่และมีลูกหรือหลานก็ไม่รู้เดินตามค่อยระวังให้ “คงไม่กลัวมั้งไม่อย่างนั้นจะกล้านั่งหรือ...รชาเงยหน้าหน่อย” พูดไม่ทันจบก็ถ่ายรูปของนีรชาทันที “ ธัน...ถ่ายรูปอะไรตอนนี้ละ  มันไม่สวยนะรอให้ตั้งท่าก่อนซิ รูปออกมาจะได้สวยๆ” นีรชาพูดอย่างโมโห “ถ่ายอย่างนี้ดีออกเป็นธรรมชาติ ไม่ต้องตั้งท่าจะได้รู้ไงว่าคนสวยถ่ายอย่างไรก็สวย...” ธันยธรณ์ทำท่ามองหน้าก่อนจะพูดต่อว่า “แต่ถ้าคนไม่สวยจะทำอย่างไรก็ไม่สวยหรอก” พูดจบก็หัวเราะเสียงดัง “ว่ารชาอีกแล้วไม่สวยบ้างก็ให้รู้ไป...คอยดูนะจะไปทำสวยให้ดู” นีรชางอน เดินหนีธันยธรณ์ทันทีแต่ได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายดังลั่นไปหมด ธันยธรณ์เดินแหย่รชาไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ถึงซำแฮกที่มีผู้คนกำลังพักอยู่จำนวนหนึ่งบริเวณร้านค้า..ซึ่งเป็นเพิงพักง่ายๆ มุงด้วยใบจากและที่นั่งเป็นไม้ยาวๆ ร้านค้าก็ไม่มีอะไรขายมากนัก มีคนกำลังนั่งทานอาหารและพูดคุยกันสนุกสนานหรือไม่ก็จับกลุ่มนั่งพักตามที่ต่างๆเพื่อจะชมวิวและพักให้หายเหนื่อย “รชาหิวหรือเปล่าจะกินอะไรไหม” ธันยธรณ์ถามและจะพาไปนั่งในร้าน “ไม่หิวหรอกพึ่งกินจะหิวได้อย่างไร เราไปหาที่นั่งเล่นตรงโน้นดีกว่าจะได้ดูวิวและถ่ายรูปภาพสวยๆไปให้ยายดาวดู จะได้อิจฉาเล่นๆ” นีชราดึงมือและพาไปตรงที่มุมหนึ่งที่แดดไม่ร้อนมากนักเพราะมีร่มเงาของต้นไม้และเอากล้องถ่ายรูปยื่นให้ธันเพื่อจะได้ถ่ายรูป “โอ.เค. ไปตั้งท่าซะจะได้ถ่ายให้ “ธันยธรณ์พูดจบก็ถ่ายเลยไม่รอให้นีรชาตั้งท่าด้วยซ้ำ “เอาอีกแล้วนะ ให้รู้ตัวก่อนซิค่อยถ่าย   เฮ้อแต่ละรูปจะดูได้ไหมเนี่ย” นีรชาบ่น “ไม่เห็นเป็นไรไม่ชอบก็ไม่ต้องเก็บไว้ ธันจะเป็นคนเก็บเอง” ธันยธรณ์มองยิ้มๆคนฟังได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ “ธันจะเก็บไว้ทำไมในเมื่อมันไม่มีประโยชน์อะไรต่อไปก็ต้องเอาไปทิ้งเพราะแก้วอาจจะเข้าใจผิดได้” “เข้าใจผิดอะไรแก้วก็รู้เนี่ยว่าธันกับรชาเป็นอะไรกันจะมาว่าทำไม คิดมากไปได้” ธันยธรณ์พูดแบบสบายๆแต่ดวงตามีแววขบขันจนต้องแกล้งก้มหน้าลงเก็บกล้องเพราะไม่อยากให้นีรชาเห็นว่าเขาพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ เลยไม่ได้เห็นสายตาของนีรชาที่ส่งมาเป็นแววตัดพ้อแต่พอธันยธรณ์เงยหน้าขึ้นมา นีรชาก็หันหลังให้และเดินไปนั่งบนโขดหินก้อนหนึ่งและหันไปดูวิวเบื้องหน้าเขาจึงเดินตามมานั่งข้างๆ “เป็นไร เงียบไปเลย” ธันยธรณ์หันมามองหน้าของรชาที่เศร้าลง จนเขารู้สึกผิดและจะขอโทษที่แกล้งกำลังจะพูดแต่รชาขัดขึ้นมาเสียก่อน “ไม่ได้เป็นอะไรหรอกเพียงแต่รชากำลังมองดูท้องฟ้าอยู่นะ ดูซิเหมือนอยู่ใกล้ๆเลยแต่ทำอย่างไรก็ไปไม่ถึงเสียที” “รชา  ธัน “ ธันยธรณ์กำลังจะบอกเรื่องที่นีรชาเข้าใจผิด แต่แล้วจู่ๆก็มีกลุ่มเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งที่อยู่บริเวณนั้นตะโกนเรียกเพื่อขอร้องให้ไปช่วยถ่ายรูปให้ ธันยธรณ์หันไปก็ยิ้มๆแล้วก็ลุกขึ้นไปที่กลุ่มเด็กๆ   “เข้มแข็งหน่อยซิรชา เกือบไปแล้วเห็นไหมต้องยิ้มเอาไว้ ต้องยิ้มจะให้ธันรู้ไม่ได้ว่าคิดอย่างไรกับเขาไม่อย่างนั้นเขาจะคิดว่าเราเป็นคนอย่างไรจำไว้ธันกำลังจะแต่งงาน” นีรชาบอกตัวเองพอเห็นธันยธรณ์เดินกลับมาก็ยิ้มให้และชวนให้ไปกันต่อบอกว่าหายเหนื่อยแล้วไปกันเถอะเพราะอีกไกลไม่ใช่หรือ ธันยธรณ์ได้แต่มองตามจะพูดก็ยังไม่กล้าได้แต่ส่ายหัวและเดินตามร่างบางไป   ทั้งสองเดินไปด้วยกันพูดคุยกันไปเรื่อยๆชวนกันดูธรรมชาติรอบๆด้านเพราะป่าจะค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นระยะๆ จากป่าโปร่ง เริ่มหนาตาด้วยต้นไม้สูงใหญ่ อากาศก็เริ่มร้อนขึ้น ธันยธรณ์เตือนให้นีรชาเอาหมวกมาใส่ได้แล้วเพราะแดดเริ่มร้อนขึ้นทุกที ทั้งสองเดินผ่านที่ซำบอนเป็นที่ต่อมาแต่ไม่ได้พักเพราะไม่ห่างจากที่พักครั้งแรกเท่าใดนักก็เลยเดินต่อไปอีกจนถึงซำกกกอกเลยชวนกันนั่งพัก “เป็นไงบ้างรชา หมดแรงหรือยังยังไม่ถึงครึ่งทางเลยนะสู้ต่อไหวไหม” ธันยธรณ์หันมามองหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเหงื่อและหยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้หญิงสาว ซึ่งนีรชาก็ยื่นมือออกมารับไว้อย่างหมดแรง ธันยธรณ์เห็นดังนั้นจึงเช็ดหน้าของหญิงสาวให้เอง “หมดแรงแล้วซิ ทำเป็นเก่งบอกให้พักก่อนก็ไม่เชื่อเป็นไง...ถ้าเป็นลมไปนะธันไม่ช่วยหรอกปล่อยให้นอนตากแดดไปเลยดีไหม” ธันยธรณ์เช็ดหน้าของหญิงสาวอย่างเบามือ “ไม่ต้องมาเช็ดให้รชาเลย เช็ดเองก็ได้“นีรชาแย่งผ้าเช็ดหน้าจากมือชายหนุ่มแต่ ธันยธรณ์จับผ้าไว้แน่นทำให้นีรชาเสียหลักถลาตามมาทำให้จมูกของเธอไปกระแทกเข้าที่หน้าอกของชายหนุ่มอย่างแรงนีรชาเจ็บ จนต้องร้องออกมา “เป็นไรหรือเปล่า ไหนขอดูหน่อยซิว่าเป็นอย่างไรบ้าง “ธันยธรณ์จับคางของหญิงสาวให้เงยขึ้นมาเพื่อจะได้เห็นชัดๆ จมูกของนีรชาเริ่มแดงขึ้นจนอดที่จะหัวเราะเบาๆไม่ได้เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่เป็นไรแล้ว เลยโดนนีรชาหยิกให้อย่างแรงที่ต้นแขนจนร้องออกมาเบาและเอามือไปลูบเบาที่ต้นแขน “ตัวนิดเดียวทำไมหยิกเจ็บจังเลย...สงสัยจะเขียวเลยมั้งเนี่ย กลับไปคงช้ำทั้งตัวแล้ว เดี๋ยวถูกตีเดียวถูกหยิกเจ็บไปหมด” ธันยธรณ์บ่นออกมาเบาๆ “ดีสมน้ำหน้า คนเจ็บดันมาหัวเราะ” นีรชาค้อนให้กับชายหนุ่ม “ก็ดูซิจมูกแดงเป็นตัวตลกขนาดนั้นจะไม่ให้หัวเราะได้อย่างไร” “แน่มาว่ารชาอีกนะยังไม่เข็ด ใช่ไหม” นีรชายกมือขึ้นทำท่าจะตีแต่ธันยธรณ์รีบลุกขึ้นทันที “กลัวแล้วจ้า ไม่เอาอีกแล้ว   เดี๋ยวไปซื้อน้ำมาให้ดีกว่ารออยู่ที่นี่แล้วกัน  เฝ้ากระเป๋าไว้นะ” พูดจบก็เดินไปทางร้านค้าเพื่อจะไปซื้อน้ำให้หญิงสาวดื่ม นีรชามองตามร่างสูงใหญ่ที่เดินไปแล้วก็ถอนหายใจยาว รชาจะทนจนกว่าจะกลับได้หรือเปล่านะ ทำไมธันถึงต้องมาทำดีกับรชาถึงขนาดนี้ถ้าเกิดเผลอพูดหรือแสดงอะไรออกไปธันจะทำอย่างไรนะ  รชานึกอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนทำให้นึกถึง เพลงที่ตอนนี้มันตรงกับใจมากที่สุด ชื่นชีวัน เมื่อฉันและเธอชิดใกล้ แต่ไฉนเธอห่างฉันไปทุกที ช่างไม่มีน้ำใจใยดี ต่อไมตรีสัมพันธ์ เริ่มแต่วันที่เราคบกันคล้ายเพื่อน แต่ดูเหมือนมีสิ่งเร้าใจไหวหวั่น ปล่อยให้รุมสุมทรวงนานวัน เปลี่ยนเป็นฉันรักเธอ *ไม่เคยเผยความในใจ หากวันใดเผยใจกลัวเก้อ เฝ้าคอยแต่หลงละเมอ ยามเมื่อเธอห่างไป อยากให้เธอได้มองเห็นใจฉันหน่อย แต่เพียงน้อยคือหนึ่งมิตรเคยชิดใกล้ จะคู่ควรเสมอเธอเพียงใด สุดแต่ใจของเธอ (ซ้ำ*) เพลงหนึ่งมิตรชิดใกล้ ของอัสนี-วสันต์ จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 10 พ.ค. 49 13:08:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาแล้วค่ะ โปรแกรมต่อมาของเราไปมองหาความรักกันที่ภูกระดึงกันนะคะ ซึ่งครั้งนี้ อยากเขียน อาสานำเที่ยวค่ะ แล้วไปมองหาความรักกันที่ภูกระดึงนะคะ สำหรับเพื่อนๆ ที่แวะเข้ามาใหม่ ลองไปมองหาความรักกับทริปก่อนๆ ของเราได้นะคะ ยินดีต้อนรับค่ะ Trip&Love ตามรอยแห่งรัก...บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4230444/W4230444.html ทะเลหมอกบอกรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4236832/W4236832.html ทะเลหมอกบอกรัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4246227/W4246227.html ทะเลหมอกบอกรัก #3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4258804/W4258804.html กาญจน์...ที่รัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4268295/W4268295.html กาญจน์...ที่รัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4279002/W4279002.html กาญจน์...ที่รัก #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4284454/W4284454.html หัวใจรักฤดูเหงา #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4295377/W4295377.html หัวใจรักฤดูเหงา #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4302827/W4302827.html หัวใจรักฤดูเหงา #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4316993/W4316993.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4325989/W4325989.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4336842/W4336842.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4340548/W4340548.html จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 10 พ.ค. 49 13:11:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากไปภูกระดึงอะ แต่แก่แล้วกลัวลำบาก ไม่กล้าให้เค้าแบกด้วย สงสัยจะอด ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 10 พ.ค. 49 16:22:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทำไมธันว์ใจร้ายจัง แกล้งโกหกกันได้ แต่เอ้ หนูนีรชาไม่เอ๊ะใจหรือจ๊ะ คนจะแต่งงานเร็วๆนี้ เขาไม่หนีว่าที่เจ้าสาวมาเที่ยวหรอกนะ จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 10 พ.ค. 49 16:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อยากจะไปภูกระดึงอีกครั้ง แต่ตอนนี้ขอตามคุณอยากเขียนไปในตัวอักษรครับ จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 10 พ.ค. 49 16:54:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8  ยังไม่เคยได้ไปซักทีภูกระดึง     มาตามดูในเรื่องดีกว่า เผื่อจะได้มีแรงใจให้ไปบ้าง จากคุณ : burin piggypink - [ 10 พ.ค. 49 17:11:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เย่ เส้นทางสายนี้ขอเดินตามรอยระลึกความหลังด้วยคนค่ะ อยากไปอีกครั้งจัง เฮ่อ นายธัน อำแบบนี้ใจร้ายจังเลยนะ จากคุณ : นกยูง - [ 10 พ.ค. 49 20:09:29 A:161.200.83.138 X:161.200.255.164 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ใครอยากไปก็ไปได้เลยนะคะคนเลยใจดีค่ะ...อิอิ จากคุณ : pomb_pomb - [ 11 พ.ค. 49 02:08:00 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อยากจะไปภูกระดึง แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 49 04:05:16 จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 11 พ.ค. 49 04:04:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาตามไปเที่ยวภูกระดึงค่ะ ทำไมรชาถึงได้เข้าใจผิดไปขนาดนั้นนะ จากคุณ : nongwin - [ 11 พ.ค. 49 12:54:15 ]

ความคิดเห็นที่ 13 "เพราะความรักไม่จำเป็นต้องสื่อด้วยคำพูดเสมอไป ผมจึงปล่อยให้หัวใจบอกรัก ได้ยินหรือเปล่าว่ามันกำลังกระซิบว่า ผมรักคุณ" หวานซ๊า จากคุณ : Honey P (Honey Pee) - [ 11 พ.ค. 49 14:51:48 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กำลังอยากไปภูกระดึงพอดีเลย น้ำแข็งไส จากคุณ : scottie - [ 11 พ.ค. 49 16:18:15 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สังขารหมดสิทธิ์ขึ้นภูแล้วค่ะ   ดังนั้นขอเข้าไปแกะรอยรักรอยเที่ยวจากเรื่องอื่นๆที่แปะไว้เพียบนะคะ ของชอบ ๆๆๆ จากคุณ : ธาราฝัน - [ วันวิสาขบูชา 23:46:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ภูกระดึง ความรักบนนันน่าจะหวานเนอะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ วันวิสาขบูชา 23:53:32 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จัดการหมดแล้วค่ะ 4 เรื่อง ๆละ3ตอน ชอคารวะ ที่นักเขียนหลายท่านรวมกลุ่มเขียนแนว concept ด้วยแนวท่องเที่ยวเป็นโครงเรื่อง ..น่าจะเก็บค่าโฆษณาจาก ททท.ได้นะคะ พระเอกแต่ละคน ลีลาต่างกัน ชอบปวีร์ที่รักมั่น แน่วแน่ ปลื้มมาดหยิ่งๆ เฉยๆของสายหมอก สองหนุ่มนี่อยู่แถวหน้า จนกว่าจะได้อ่าน lot ต่อไปค่ะ จากคุณ : ธาราฝัน - [ 13 พ.ค. 49 00:31:05 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ อิอิ ขอบคุณ คุณธาราฝันมากๆ ค่ะ ที่ชอบปวีร์ เอ่อ แบบว่าคนเขียนก็ชอบอ่ะค่ะ นั่นคือ สเป็คหนุ่มในฝันเลย ก๊ากก เพิ่งได้ฤกษ์มาอ่าน ช่วงนี้ยุ่งมากเรียนซัมเมอร์ แหม ธันมาอยู่ใกล้ๆ หน่อยไม่ได้จะ ช่วยรชาซ้ำซะให้เข็ดเลย จากคุณ : นู๋ปัณณ์ (LonelySeason) - [ 13 พ.ค. 49 19:06:33 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณปัญญ์ เขียนได้น่ารักมากค่ะ ผู้ชายอย่างปวีร์หาทำยายากสงสัยจะมีแต่ในนิยายเนอะ แห้วปวีร์แล้ว ..ขอไปดู ลีลาหนุ่มธันกับนีรชาตอน2นะคะ จากคุณ : ธาราฝัน - [ 13 พ.ค. 49 19:28:47 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แอบมาเมียงมองแล้วก็ยิ้มดีใจ ขอบคุณ..คุณธาราฝันนะคะ นึกว่ามาดอย่างพี่หมอกจะมีแต่คนอยากหมั่นไส้เสียแล้วล่ะค่ะ แฮะๆ แต่จริงๆ แล้วคนเขียนก็แอบปลื้มหนุ่มแบบนี้อยู่เหมือนกันค่ะ จากคุณ : ภดาวัน - ชามี - [ 13 พ.ค. 49 21:39:23 ]