สวัสดีครับ

ก่อนอื่นต้องกราบขออภัยเพื่อนๆที่ช่วยกันสนับสนุนผลงานของผมมาโดยตลอด

เนื่องจากผมได้ส่งต้นฉบับ เมื่อหมอ ... เจอผี !! ไปที่ สนพ. ปรากฏว่าทาง สนพ. ได้กรุณาให้โอกาสในการตีพิมพ์เรื่องดังกล่าว

โดยทาง สนพ. ได้ให้กลับมาทำการปรับปรุงเล็กน้อย โดยคาดว่าจะใช้เวลาประมาณ 1 เดือน

ดังนั้นผมจึงขออนุญาตเพื่อนๆงดการลงเรื่องสั้นชุด เมื่อหมอ ... เจอผี !! ไปก่อนนะครับ หวังว่าเพื่อนๆคงให้อภัยและให้การสนับสนุนนักเขียนหน้าใหม่อย่างผมต่อไปนะครับ

ในเล่มหนังสือที่จะตีพิมพ์ ผมใช้นามปากกาว่า " ชวลักษณ์ " นะครับ

กราบขอโทษอีกครั้งขอรับ

ป.ล. หลังจากเสร็จเรื่องสั้นชุดนี้แล้ว เตรียมพบกับ นิยายเขย่าขวัญเรื่องใหม่ " คำสาปกระจกวิญญาณ " ( ชื่อชั่วคราว )

*****************************************************


ตอนสุดท้าย : บ้านแขวนคอ

หลังจากที่พวกผมและบรรดาผองเพื่อนได้ฟันฝ่าการเรียนอย่างหนักตั้งแต่ปี 1 จนถึงปี 5 แล้ว  ปีสุดท้ายคือปี 6 พวกผมจะถูกเรียกว่า เอกซเทิร์น ( Extern ) ครับ ซึ่งปีนี้พวกเราต้องออกไปฝึกปฏิบัติงานในโรงพยาบาลต่างจังหวัดเป็นส่วนใหญ่ เพื่อที่จะได้รับประสบการณ์การรักษาคนไข้จริงๆ โดยมีรายวิชาหนึ่งนั่นคือ เวชศาสตร์ชุมชน ที่พวกเราจะถูกซอยกลุ่มเป็นกลุ่มละสองคนเท่านั้น และต้องไปฝึกที่โรงพยาบาลประจำอำเภอที่ทางคณะได้กำหนดไว้ให้


หนึ่งในโรงพยาบาลที่ต้องไปคือ ร.พ. ชุมชนแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ที่โรงพยาบาลนี้พวกรุ่นพี่ๆเล่าให้ฟังเสมอว่าบ้านพักที่ให้เอกซเทิร์นพักนั้นผีดุมาก ในอดีตเคยมีหมอกับพยาบาลอยู่ด้วยกันฉันท์สามี ภรรยา แต่ไม่ได้จดทะเบียนสมรส ภายหลังหมอหนุ่มตีตัวออกห่างทำให้พยาบาลสาวเสียใจมาก แขวนคอตายอยู่บริเวณระเบียงบ้านนั่นเอง หลังจากนั้นก็มีคนเห็นอะไรแปลกๆเสมอ จนสุดท้ายก็ไม่มีใครกล้าพัก บ้านนี้จึงตกเป็นบ้านที่ใช้รับรองนักศึกษาแพทย์ที่มาฝึกงานไปโดยปริยาย


ปิงปองและแมวเป็นเอกซเทิร์นกลุ่มต่อไปที่จะต้องหมุนเวียนไปฝึกที่โรงพยาบาลแห่งนี้ เธอทั้งสองรับรู้ถึงข่าวลืออันน่าสะพรึงกลัวของบ้านหลังนี้ดีจากเพื่อนๆผู้หวังดีทั้งหลายที่พอรู้ว่าสองสาวต้องไปอยู่บ้านหลังนั้น ก็พากันมาเล่าประวัติเสียละเอียดยิบ


“ ปิงปอง เราไม่อยากอยู่ที่บ้านนั้นเลย ” แมวบ่นกับเพื่อนคู่หูขณะนั่งรถเพื่อเดินทางสู่จุดหมายที่ไม่ค่อยอยากไปเท่าใดนัก

“ ไม่มีอะไรหรอก แมว ก็กลุ่มอื่นเขายังอยู่กันได้เลย เราก็ต้องอยู่ได้สิ ” ปิงปองทำใจดีสู้เสือ ใจจริงของเธอก็หวาดหวั่นไม่แพ้เพื่อนซี้ของเธอเท่าไร


และแล้วในที่สุดเบื้องหน้าของสองสาวว่าที่แพทย์ก็คือบ้านพักที่พวกเธอต้องมาอาศัยอยู่เป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม ซึ่งภายนอกก็ดูเรียบร้อยปกติดี ดูแล้วไม่เก่านัก น่าจะอยู่กันได้อย่างสบายทีเดียว  พ่อบ้านของโรงพยาบาลพาทั้งสองสาวเข้าชมด้านในตัวบ้าน สังเกตดูก็ไม่มีอะไรผิดปกติ จนกระทั่งทั้งสองคนเดินมาถึงระเบียงชั้นสองทางด้านหลังของตัวบ้านมีเชือกมัดอยู่กับซี่ระเบียงห้อยลงไปเบื้องล่าง ขนาดยาวสักหนึ่งเมตร ปลายอีกด้านเหมือนโดนมีดตัด !!

“ เชือกอะไรคะนี่ ” แมวหลุดปากถามพ่อบ้านอย่างไม่ได้ตั้งใจ

พ่อบ้านเงียบ รีบเปลี่ยนเรื่องแล้วพาเราไปดูส่วนอื่นของตัวบ้านทันที สองสาวสังเกตความร้อนรนของพ่อบ้านได้จากเหงื่อกาฬที่แตกพลั่กเต็มใบหน้า


ตกเย็นหลังจากทั้งสองคนได้กลับจากกินข้าวที่โรงครัวเรียบร้อย ทั้งสองก็พบตัวเองยืนอยู่ตามลำพังในบ้านที่เงียบสงัด นอกจากนี้ยังพบว่าบ้านข้างๆทั้งซ้ายและขวาก็ปิดไฟเงียบเหมือนกัน

ตอนนี้ทั้งคู่รู้สึกเหมือนโดนทิ้งให้อยู่ในบ้านผีสิงจริงๆ !!

“ ปิงปองเธอไปอาบน้ำสิ ” แมวว่า
“ เราคงไม่อาบหรอกวันนี้ รู้สึกหนาวๆ เดี๋ยวไว้อาบพรุ่งนี้ล่ะกัน ” ว่าแล้วก็ลงนั่งบนเตียง

“ เราก็สงสัยจะต้องอาบพรุ่งนี้เหมือนกัน ” แมวตัดสินใจไม่อาบน้ำเหมือนกันทั้งที่รู้สึกเหนียวตัวเต็มทน

เงียบกันไปทั้งคู่ บ้านพักรับรองนี่ก็ดีเหลือหลาย ไม่มีแม้แต่ทีวีจะให้ดู อย่างน้อยก็เปิดเอาเสียงเป็นเพื่อนก็ยังดี


จ๊อกกกกก ……… เสียงน้ำในห้องน้ำไหล
ทั้งสองสาวมองหน้ากันอย่างหวาดๆ ใครเป็นคนเปิดน้ำล่ะ ในเมื่อเธอทั้งสองก็นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่นี่ด้วยกันทั้งคู่

“ แมว เราออกไปดูกันดีกว่านะ ” ปิงปองตั้งสติชวนเพื่อนร่วมชะตากรรม

“ ไปก็ไป ” แมวรวบรวมความกล้า เป็นไงเป็นกันล่ะวันนี้

สองเอ๊กซเทิร์นสาวค่อยๆเดินออกมาจากห้อง ประสาทสัมผัสทั้งห้าเหมือนจะตื่นตัวเต็มที่หากมีอะไรผิดปกติแม้เพียงนิดเดียวเธอทั้งคู่ก็เตรียมตัววิ่งไว้แล้ว

ไฟห้องน้ำถูกเปิดเช่นเดียวกับไฟทุกดวงในบ้านที่สามารถเปิดได้
ก๊อกน้ำปิดแน่นสนิท ไม่มีน้ำที่ไหนไหล ?? แล้วเสียงเมื่อสักครู่คืออะไร ?

คิดได้ดังนั้นคู่หูทั้งสองแทบจะวิ่งแข่งกันกลับมาอยู่ในห้องนอน

“ ปิง … ปิงปอง เมื่อกี้นี้ ..”แมวเอ่ยปากถาม
“ จุ๊ จุ๊ ” ยังไม่ทันจะถามเสร็จ ปิงปองเพื่อนสาวทำจุ๊ปากให้เพื่อนตั้งใจฟังอะไรบางอย่าง

ฮือออออ …… ฮือออออ ……  เสียงผู้หญิง ! ผู้หญิงกำลังร้องไห้ !!

ตอนนี้สองคนกอดกันกลมดิก ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า

เสียงร้องไห้ ค่อยๆเคลื่อนตัวจากชั้นล่าง เคลื่อนขึ้นมาตามบันได

เสียงบันไดไม้ลั่นออดแอดตามจังหวะฝีเท้าของเจ้าของเสียงลึกลับ !

“ แมว ทำไงดี ทำไงดี ” ปิงปองว่าที่แพทย์หญิงระล่ำระลักถามเพื่อน
“ ไม่ ไม่รู้สิ ” เป็นคำตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเทาของเพื่อนเกลอ

ฮือออออ …… ฮือออออ …… เสียงร้องไห้ปริศนาหยุดอยู่หน้าประตูห้องนอนที่ทั้งสองอยู่

ใจเต้นระรัวเหมือนดั่งตีกลอง สายตาทั้งสองคู่จับจ้องเขม็งอยู่ที่ลูกบิดประตู  วินาทีเป็นวินาทีตายนั้นหากประตูถูกเปิดออก ทั้งสองสาวก็ไม่รู้ว่าจะได้เจออะไร และจะเกิดอะไรขึ้น

เลือดในกายทั้งคู่เย็นเยียบดุจน้ำแข็ง กลั้นลมหายใจด้วยความตื่นเต้นถึงขีดสุด


ก่อนที่ทั้งสองจะหวีดร้องออกมาเพราะทนไม่ได้นั้น

เสียงครางร้องไห้ลึกลับค่อยๆเคลื่อนตัวเลยประตูห้องนอนของทั้งคู่ออกไป โดยไปสิ้นสุดอยู่ที่ระเบียงนั้น ระเบียงที่มีเศษเชือกแขวนอยู่
ตามด้วยเสียงกระโดดดัง พรึ่บ ! และ ผึง ! คล้ายๆกับเสียงเชือกที่ถูกดึงให้ตึงในทันทีทันใด

ออด … แอด … ออด … แอด อะไรสักอย่างแขวนอยู่กับเชือก ห้อยแกว่งอยู่กับระเบียง

เร็วเท่าความคิด สองนักศึกษาแพทย์ปีสุดท้ายกระโจนออกจากห้องนอน วิ่งลงบันไดไปชั้นล่างทันที โดยไม่เสียเวลาไปพิสูจน์เสียงลึกลับและเชือกปริศนาเส้นนั้น

รู้ตัวอีกทีทั้งคู่ก็มาอยู่ที่ห้องฉุกเฉินในตัวโรงพยาบาลแล้ว ทั้งคู่วิ่งมาทั้งเท้าเปล่า

“ เจอตั้งแต่คืนแรกเลยเหรอคะหมอ ” พยาบาลคนหนึ่งถาม  เออสิ ! ไม่เจอจะวิ่งมาเรอะ


ในที่สุดสองสาวก็ต้องระเห็ดไปนอนที่ห้องพักแพทย์ โดยไม่กล้ากลับไปนอนที่บ้านพักอีก โดยตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ฝึกปฏิบัติงานอยู่ ทั้งคู่จะเข้าบ้านเฉพาะเวลาจำเป็นในตอนกลางวันเท่านั้น ส่วนกลางคืนน่ะเหรอครับ ต่อให้จำเป็นยังไงก็ไม่เข้าเด็ดขาด