ในสิ่งหนึ่งย่อมประกอบด้วย

สองสิ่ง เธออาจกำลังตามหาสิ่งหนึ่ง หรือสิ่งหนึ่ง กำลัง

ตามหาเธอ


บนเส้นทางสายความฝัน

ริมทางนั้นคือกระจกหนากระจกที่สะท้อนความฝัน

ของแต่ละคน ไม่มีใครรู้ว่า กระจกนั้นจะสิ้นสุดลง

ตรงไหน ถ้าไม่ได้สัมผัสด้วยตนเอง

จากคำบอกเล่าของแต่ละคน

เส้นทางแห่งนี้ช่างต่างกัน เพราะต่างฝันก็ต่างจุดหมาย

... ริมถนนที่ด้านที่ รานา ยืนอยู่ตอนนี้ คือความจริง

เธอรู้เพียงว่า เบื้องหน้าเธอนี้คือความฝัน

ใช่แล้ว..ที่เธอเห็น คือความฝัน

เมื่อเธอมองกระจกนั้นความฝันของเธอช่างงดงาม

เธอได้แต่เฝ้ามองความฝันของเธอ ทุกวันๆ

มีหลายต่อหลายคน เลือกที่จะก้าวไปบนถนนสายนี้และ

ชื่นชมกับความฝันของตัวเองใกล้ๆ

ในที่สุดก็เดินตามความฝันของตัวเอง

แต่รานา เลือกที่จะยืนดูห่างๆ

แต่ก็เป็นดั่งกฏบนโลกของความจริง ที่ทุกคนในโลกนี้

ต้องเดินไปบนถนนสายความฝันเพียงเพื่อต้องการสัมผัส

กับฝันของตนเอง

ริมถนน.. รานา ก้าวเข้าไปอีกก้าว อีกก้าว แต่ความฝันที่

เธอมองทุกวันกลับพล่าเลือน ยิ่งใกล้ ยิ่งจางไปเรื่อยๆ

รานายื่นมือ สัมผัสกับกระจก นั้น เธอเห็นมือจากอีกฝั่งนึง

สัมผัสเธอเช่นกัน "แน่ล่ะสิ ก็มันเป็นกระจกเงา"เธอยืนยัน

ความคิดดั้งเดิม

แต่เธอกลับเธอรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดใจ

เธอชอบความรู้สึกนี้ มือในกระจกนั้นเหมือน

มีความเอื้ออาทร ความห่วงใยออกมาตลอดเวลา

เธอหลงใหลความรู้สึกนี้ และตัดสินใจเดินต่อไป


รานา...เดินต่อไปบนทางสายนั้น ยิ่งไกลกลับยิ่ง

อบอุ่น เธอยิ้มทุกครั้งที่รู้ว่ามืออีกฟากนึงยังคงสัมผัสเธอ

อยู่

ระยะทางไกลขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็มีบางอย่างปรากฏขึ้น

เรื่อยๆเช่นกัน เธอเห็นร่างจากกระจกชัดขึ้นทุกวันๆ

จากที่เธอคิดว่ามือนั้นมันเป็นมือเธอ แต่ร่างที่ปรากฏชัดขึ้น

ทุกวันนั้นกลับไม่ใช่เธอ

บ่อยครั้งที่เธอกลัว และปล่อยมือออกมา แต่เธอก็ยัง

ต้องการความรู้สึกดี-ดี จากมือนั้นอยู่

เมื่อเธอยื่นมือสัมผัสอีกครั้ง ก็มีมือนั้นยื่นกลับมาสัมผัส

เธออีกครั้ง ... เช่นนี้เสมอ

..นานวัน เงานั้นได้ปรากฏชัดขึ้น ร่างที่ยื่นมือมาหาเธอนั้น

กลับไม่ใช่ เธอ

รานา ..นั่นคือคนที่เธอเฝ้ามองตลอดเวลา เขาคือ คนในฝัน

ของเธอ ใช่..คนในฝัน

คนอื่นที่เดินมาทางสายนี้ ต้องได้พบกับคนในฝันทุกคน

ไหมนะ..

..เหมือนกระจกนั้นบางลง บางลง มือนั้นใหญ่ขึ้น รานาเริ่มรู้

รู้สึกว่ามือนี้กำลังกำดวงใจของเธอไว้ทั้งใจ

..เส้นทางสายนี้ช่างสวยงามนัก เขาและเธอสัมผัสกันได้

มากขึ้น สัมผัสด้วยใจ


เขาและเธอคุยกันได้ด้วยความรู้สึก ทั้งสองได้ทำความรู้จัก

กัน มากขึ้น แต่ความหนาของกระจกนั้นกลับลดลง

รานา . .เธอไม่รู้ว่าเขาจะมองเห็นเธอรึเปล่า กระจก

สองด้านคงไม่เหมือนกัน

กระจกเงา..มีสองด้าน ตอนนี้เธออยู่ด้านที่สะท้อนเงาของ

ความฝัน ก็แสดงว่าอีกด้านต้องฉาบไว้ด้วยปรอทที่หนาทึบ


เธอกลัว กลัวว่าเขายังไม่เห็นตัวตนของเธอ เขาจึงยังคงอยู่

ตรงนี้ ยังคงเดินไปพร้อมกับเธอ

..นับวันกระจกยิ่งบางลง เธอกลัวว่าสักวัน

กระจกนั้นจะสิ้นสุดลง แล้วเค้าคงเห็นตัวตนของเธอ

เค้าอยู่ในความฝัน แต่รานาคือความจริง ความจริงมันไม่ได้

สวยงามเหมือนความฝัน

ทุกครั้งที่เธอหนื่อย รานาจะเอามือออกจากกระจกนั้น

แล้วกระจกก็เพิ่มความหนาขึ้นอีก

เธอรู้แล้วว่าจะทำยังไง กระจกถึงจะไม่สิ้นสุด

รานาเลือกที่จะไม่สัมผัสกระจกเพื่อเป็นการเพิ่มระยะทาง

ของเธอให้ยาวนานขึ้น เธอไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไง

เธอรู้เพียงว่าเมื่อเธอเอามือออกเหมือนเธอกำลังเดินคน

เดียว เธอเหนื่อยยิ่งกว่าเดิม แต่ทุกครั้งที่เธอท้อ เขากลับ

ยื่นมือมาทาบกระจกนั้นอยู่เช่นเดิม

รานาไม่อยากให้เขาจากไป ไม่อยากปล่อยมือจากสัมผัส

นั้นเธอจึงสัมผัสอีกครั้ง...แต่ยิ่งสัมผัสกระจกยิ่งบางลง...

ตอนนี้เธอสับสน กระจกมันใกล้จะสิ้นสุดแล้ว

เธอรู้เพียงว่าเมื่อกระจกสิ้นสุดลง คนในฝันของเธอจะหาย

ไป จะไม่มีเงาของเขาอีก

เธออยากเดินกลับหลัง กลับไปเริ่มต้นอีกครั้ง เธอไม่

อยากให้ความฝันนั้นหายไปเลย


.... รานา..นี่เป็นกระจกเงา กระจกบานนี้สะท้อนความฝัน

เมื่อกระจกสิ้นสุดลง เงาของความฝันก็จะหายไป

....แต่ถ้าหากว่า กระจกนี้เป็นเพียงกระจกใส เขาก็คือคนที่

มีตัวตนอยู่จริง ไม่ได้เป็นเงาของความฝัน

ทุกความรู้สึกที่เธอสัมผ้สอยู่ตอนนี้มีอยู่จริง

เมื่อ กระจกสิ้นสุดลง

เธอจะได้พบกับเขาในโลกของความเป็นจริง..



รานาไม่มีทาง รู้หรอกว่า

กระจกบานนี้เป็น"กระจกใส"หรือ"กระจกเงา"

จนกว่าเธอจะสัมผัสมือนั้นไว้ แล้วเดินต่อ


.......จนกว่าจะผ่านพ้นกระจกบานนี้ไป.....................