ความคิดเห็นที่ 1 เจ้าหมูแดงนอนหมอบอยู่แทบเท้าผิงไม่ยอมไปไหน วันนี้ทั้งวันทิ้งมันให้อยู่บ้านคนเดียว เมื่อผิงกลับมาถึงบ้านตอนเย็น มันจึงไม่ปล่อยโอกาสให้หายไปอีก เฝ้าติดตามผิงทุกฝีก้าว หายไปเพียงวันเดียวก็คิดถึง แต่คุณยายนี่หายไปหลายวันแล้ว คุณยายจะรู้ไหมว่าหมูแดงก็คิดถึงคุณยายเหมือนกัน มันสังเกตเห็นนายสาวของมัน ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลก็มีสีหน้าไม่ดีนัก  อย่าว่าแต่ผิงเลย ทั้งน้าพิมพ์ของผิงและเด็กชายตัวน้อยนั้นก็ดูเหมือนว่าจะซึมๆไป พวกเขาเป็นอะไรกันก็ไม่รู้ หมูแดงเงยหน้าขึ้นไปมองผิงอีกครั้ง ผิงเป็นอะไรไม่รู้มานั่งเหม่ออยู่ที่ระเบียง เดี๋ยวก็อมยิ้มออกมานิดๆ เดี๋ยวก็หน้าหมองลงไป หมูแดงอยากจะเล่นด้วยก็ไม่กล้า จึงได้แต่เอาหัวดุนขาผิงไปมา เคล้าเคลียเรียกความสนใจจากนาย ผิงกำลังคิดอะไรเพลินๆ ทั้งเรื่องคุณยายที่แสนจะห่วงเหลือเกิน แต่พรุ่งนี้ ผ่าตัดแล้วคุณยายจะต้องไม่เป็นอะไร คุณยายจะต้องหาย เพราะคุณยายยังไม่ได้เห็นความสำเร็จของเราเลย คุณหมอประสานและอาจารย์หมอ อะไรนะ อ้อ อาจารย์หมอสุคนธ์จะต้องช่วยคุณยายได้แน่ๆ แต่ว่า คุณยายอายุมากแล้วนะ ความคิดของผิงค้านขึ้นมา อย่าคิดไปเอง คำนี้เราเคยบอกเขา แต่ตอนนี้เขาเองเป็นฝ่ายปลอบเราด้วยคำเดียวกัน คิดแล้วก็อดอมยิ้มออกมานิดๆไม่ได้ ความรู้สึกบางอย่างแสดงตัวออกมาในหัวใจทันที ความรู้สึกนั้นจู่โจมเข้ามาอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันได้ตั้งตัว มันค่อยๆ รุกล้ำเข้ามาทีละน้อยในเวลาไหนก็ไม่รู้ได้ อยู่ๆมันก็เข้ามายึดพื้นที่ เกาะกุมหัวใจหญิงสาวไว้จนหมดสิ้น และทำท่าจะมามีอิทธิพลเหนือหัวใจเสียแล้ว  มันทำให้ใจเต้นแรงแปลกๆ แบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ผิงรีบส่ายหน้าหยุดความคิดเสียทันที ตอนนี้เราต้องคิดถึงคุณยายให้มาก คิดพลางหยิบหนังสือของคุณยายที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาเปิดดู รูปใบเดิมยังอยู่ในหน้าหนึ่ง ผิงหยิบขึ้นมาดูอีกครั้ง สายตาจับอยู่ที่ผู้ชายเดียวในรูป ลุงปีย์ของปรัชญ์ ลุงปีย์พี่ของคุณน้าปิยา และ .เขามาเกี่ยวอะไรกับน้าพิมพ์ ระหว่างที่ผิงกำลังนึกสงสัยอยู่นั้น ก็มีเสียงคนๆหนึ่งดังขึ้น “ดูอะไรอยู่หรอจ๊ะ ผิง” ผิงเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้พิมพ์จันทร์ที่เดินมานั่งข้างๆ ยื่นรูปให้ดู “ดูรูปค่ะ รูปนี้ถ่ายที่ระเบียงตรงนี้ใช่ไหมคะ” พิมพ์จันทร์รับรูปไปดู พอสายตาไปปะทะกับคนในรูปเข้า ก็ชะงักไปเล็กน้อย จ้องมองรูปนิ่ง จิตใจเหม่อลอย คิดไปถึงบรรยากาศของวันนั้น พิมพ์จันทร์นิ่งไปนานจนผิงต้องเรียก “น้าพิมพ์คะ ” พิมพ์จันทร์รู้สึกตัวหันมามองหลานสาว ยิ้มให้น้อยๆ แต่ผิงมองรอยยิ้มนั้นแล้วดูเหมือนมันเป็นยิ้มที่ฝืดเฝื่อนชอบกล “ผู้ชายในรูปนี่ ลุงปีย์ใช่ไหมคะ” พิมพ์จันทร์หันมามองหลานสาว “ผิงรู้ได้ยังไง ” “ก็ ”ผิงอึกอักเล็กน้อย “ผิงเดาเอาจากลุงปีย์ที่เห็นวันนี้น่ะค่ะ” “อืม ”พิมพ์จันทร์ถอนหายใจ เงียบไปครู่หนึ่งแล้วว่า “ใช่จ้ะ รูปลุงปีย์ของปั๊บ” “แล้ว เอ่อ”ผิงเงียบไปไม่กล้าถามต่อ พิมพ์จันทร์มองแล้วยิ้มขื่นๆ เอื้อมมือไปโอบหลานสาวไว้แล้วรั้งเข้ามาหาตัว “โลกใบนี้มันกลมมากจ้ะ และก็มีเรื่องเหลือเชื่อเกิดขึ้นมากมาย มันอาจจะรวมเรื่องนี้ไปด้วย ” พิมพ์จันทร์รำพึงเบาๆ   “น้าเคยคิดว่าชาตินี้จะไม่ต้องได้เจอกับเขาอีกแล้ว แต่สุดท้ายก็ต้องมาเจอกันจนได้ ” พูดแล้วนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมายี่สิบกว่าปี เรื่องราวที่อยากจะลืม แต่บัดนี้ ความทรงจำย้อนกลับมาให้หัวใจได้คิดถึงมันอีกครั้ง พิมพ์จันทร์เริ่มเล่าเรื่องราวในอดีตให้หลานสาวฟัง จากคุณ : ชมเช้า - [ 11 พ.ค. 49 01:55:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นายแพทย์วัยเกือบหกสิบแต่ท่าทางยังกระฉับกระเฉง สีผมของเขาเป็นสีขาวดอกเลา รับกับใบหน้าเคร่งขรึม เขาเดินข้างๆ หมอประสานตรงเข้ามายังห้องไอซียู พิมพ์จันทร์และผิงเดินเข้าไปหา หมอประสานจึงแนะนำให้รู้จัก “นี่อาจารย์หมอสุคนธ์ ที่หมอขอให้มาช่วยคุณยาย” หมอประสานหันไปหาพิมพ์จันทร์และผิง “นี่พิมพ์จันทร์ลูกสาวของคุณยายรำเพย แล้วนี่ผิงหลานสาวครับ อาจารย์หมอ” อาจารย์หมอสุคนธ์ขยับแว่นเล็กน้อย เพ่งมองหญิงสาวสองคนตรงหน้า สายตาเลื่อนมาจับที่ผิง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ส่ายหน้าเหมือนจะเรียกความทรงจำกลับมา “ผิง ใช่ภูพิงค์หรือเปล่า” อาจารย์หมอรำพึงออกมา “หนูเป็นหลานสาวคุณรำเพย ลูกของหมอรุจน์ใช่ไหม” “ใช่ค่ะ ” ผิงรับคำ ในใจนึกสงสัย หรือว่าอาจารย์หมอจะรู้จักพ่อของเรา  อาจารย์หมอยังคงมองมานิ่งๆ ดวงตาคู่นั้นดูเหม่อลอย “โตขึ้นจนหมอจำไม่ได้เลยนะ ” อาจารย์หมอพูดแล้วยิ้ม ผิงจึงยิ้มตอบ “นี่ พิมพ์จันทร์น้องสาวของแพงคำ ใช่ไหม” อาจารย์หมอหันมามองพิมพ์จันทร์ พิมพ์จันทร์พยักหน้า รับคำเสียงเบา หมอประสานมองอย่างแปลกใจ อดถามออกมาไม่ได้ “อาจารย์หมอรู้จัก ” “อืม นานมาแล้วล่ะ” อาจารย์หมอพยักหน้า “ทีแรกอาจารย์ไม่แน่ใจว่าจะใช่คุณรำเพยที่รู้จักหรือเปล่า แต่พอมาเจอทั้งสองคน ก็เลยแน่ใจ ” พูดแล้วหันไปหาผิงอีกครั้ง “ไม่ได้เจอกันนานมากเลย หนูคงจำไม่ได้ แต่เมื่อก่อนหนูเคยเรียกอาจารย์หมอตามพ่อของหนู เรื่องมันนานมาแล้วล่ะ” ผิงมองหน้าอาจารย์หมอแล้วยิ้ม “ตอนนั้นหนูคงยังเด็กมาก ถึงจำอะไรไม่ค่อยได้เลย” “ก็คงประมาณสิบขวบละมั้ง”อาจารย์หมอยิ้มใจดี ก่อนจะทำท่าคิด “แล้ว เด็กน้อยของอาจารย์ไปไหนซะล่ะ” “อาจารย์หมอหมายถึงพิงใช่ไหมคะ”พิมพ์จันทร์ถาม อาจารย์หมอพยักหน้า “ใช่ เด็กตัวน้อยของอาจารย์ ป่านนี้โตแค่ไหนแล้ว” “ปีนี้ย่างสิบเอ็ดขวบแล้วค่ะ พิมพ์จำได้แล้ว ตอนที่พิมพ์กลับมาเยี่ยมครอบครัวที่เมืองไทยเมื่อสิบปีก่อน ก็ได้เจออาจารย์หมอ  จำได้ว่าอาจารย์หมอเอ็นดูพิงมาก”พิมพ์จันทร์ตอบ “อาจารย์เอ็นดูเขา สงสารเขาด้วย เขายังเด็กเหลือเกินในตอนนั้น” อาจารย์หมอพูดคล้ายรำพึง พิมพ์จันทร์ฟังแล้วน่าสลดลงไป ใช่สิ นายตัวดีของมี้ ในตอนนั้นน่าสงสารเหลือเกิน น่าสงสารจนมี้ทนไม่ได้ คิดอย่างเศร้าใจ ก่อนจะหันไปเรียกเด็กชายพิง “พิง มาหามี้หน่อย” เด็กชายพิงรีบเดินเข้ามาหาทันที มาถึงก็ยกมือไหว้หมอประสานและคุณหมอแปลกหน้าอีกคนที่ยืนอยู่ข้างกัน เสร็จแล้วกอดแขนผิงกับพิมพ์จันทร์ไว้คนละข้าง จ้องมองคนแปลกหน้าตาแป๋ว “เด็กตัวน้อยของอาจารย์ โตขึ้นมากเลยนะ” อาจารย์หมอเพ่งพิศ “อาจารย์จำเราไม่ได้เลย เห็นตั้งแต่แบเบาะ” “เห็นแล้วคิดถึง ”อาจารย์หมอรำพึงออกมาเบาๆ  และคล้ายรู้สึกตัวว่ากำลังจะต้องปฏิบัติหน้าที่ จึงรีบยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา หันไปบอกหมอประสาน “ได้เวลาแล้ว งั้นเราเข้าไปดูคนไข้กันเถอะครับหมอ จะได้เตรียมการผ่าตัดเลย” หมอประสานพยักหน้ารับ “ครับ ” อาจารย์หมอจึงหันมาหาทั้งสามคนที่ยืนอยู่ “อาจารย์จะทำให้ดีที่สุด ไม่ต้องห่วงนะ คุณรำเพยเป็นคนที่เข้มแข็ง จะต้องหายแน่ๆ” พูดเสร็จก็รีบเดินนำหน้าเข้าห้องผ่าตัดไปโดยมีหมอประสานเดินตามไปติดๆ จากคุณ : ชมเช้า - [ 11 พ.ค. 49 01:57:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เวลาเริ่มเดินช้าลงเรื่อยๆ หรือไม่แน่ เวลามันอาจจะหยุดเดินไปแล้วก็ได้ในความรู้สึกของผิง เพราะเพียงวินาทีที่อาจารย์หมอกับคุณหมอประสานเดินเข้าห้องผ่าตัดไป ตั้งแต่วินาทีนั้นมันก็เหมือนเนิ่นนานเสียเหลือเกิน นานจนแทบจะรอไม่ไหว  ไม่น่าเชื่อว่าการรอคอยมันจะทรมานเช่นนี้ ทั้งสามมองตรงไปที่ห้องไอซียู ต่างส่งใจไปหาคนที่อยู่ข้างในนั้น และต่างภาวนาขอให้คนที่รักปลอดภัย สักพักปรัชญ์ ปิยา ปีย์ก็เดินเข้ามาหาอย่างรีบเร่ง ปรัชญ์รีบเดินเข้ามาหาผิง หญิงสาวหันมามอง เขาก็ส่งสายตาให้กำลังใจไปให้ ทั้งสองสบตากันและรับรู้ความหมายในดวงตาของกันและกัน มันเป็นการสื่อสารกันโดยไม่ใช้คำพูด แต่ใช้ใจสื่อถึงกัน ปิยามองภาพนั้น อดนึกไปความหลังไม่ได้ มันเหมือนกัน เหมือนเสียจน ปิยายังเผลอนึกว่ามันเป็นเรื่องเดียวกัน คิดแล้วส่ายหน้าช้าๆ แต่มันจะไม่มีวันเหมือนกันแน่ อย่างน้อย เราก็จะไม่ทำให้มันเป็นแบบนั้น เราจะไม่ทำให้ใครต้องเจ็บปวด ทนทุกข์ทรมานเพราะเราอีกแล้ว แค่นี้ เราก็ทุกข์ด้วยความรู้สึกผิดมากพอแล้ว หันไปมองพี่ปีย์กับคุณพิมพ์ ตอนนี้พวกเขาเป็นยังไงบ้าง อยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะเราแท้ๆ ทั้งที่ พวกเขาควรจะมีความสุขกันไปนานแล้วแท้ๆ คิดแล้วก็เดินไปเข้าไปหาพิมพ์จันทร์ เอื้อมมือมาจับมือเบาๆ อย่างปลอบโยน พิมพ์จันทร์หันมา ยิ้มให้นิดๆ ปิยายิ้มตอบอย่างละอายใจ จะมีอะไรที่จะไถ่โทษได้บ้างนะ ตอนนี้เราไม่ต้องการอะไรเลย นอกจากการให้อภัยจากคุณพิมพ์ ปิยาคิดแล้วถอนหายใจ ส่วนปีย์ เขาเข้ามาลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ พิงเงยหน้าขึ้นมอง จ้องลุงปีย์ด้วยตากลมโตใสแจ๋ว ปีย์สบตาคู่นั้นแล้วยิ้มให้อย่างปลอบใจ ก่อนจะตบบ่าเบาๆ “ไม่ต้องห่วงหรอกรูปหล่อ คุณยายต้องหายแน่ๆ” พิงมองลุงปีย์ ตาเริ่มแดงหน่อยๆ ลุงเห็นเข้ารีบบอก “เป็นลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ เราต้องเข้มแข็ง ปกป้องผู้หญิงสิ” พิงฟังแล้วพยักหน้ารับ หันกลับไปมองมี้กับผิง ใช่สิ เราต้องดูแลมี้ ผิง และคุณยาย เมื่อการรอคอยสิ้นสุด มันย่อมสิ้นสุดเวลาแห่งความทรมาน แต่มันไม่ได้รับประกันว่า สิ่งที่เกิดต่อจากนี้จะไม่ใช่ ความทรมานยิ่งกว่า หรืออย่างน้อย การได้เผชิญมันเลยก็น่าจะดีกว่าการรอคอย และถ้า ถ้าผลที่ได้ต่อจากความทรมานกลับหอมหวานสมกับที่รอคอย เมื่อนั้น การรอคอยก็จะมีความหมาย และความสมหวังจะมากขึ้นทบทวีคูณ คุณยายผู้ใจดี เป็นที่รักของทุกคน เป็นคนเดียวที่มองเหตุการณ์ต่างๆ ด้วยความสงบและยอมรับสิ่งต่างๆ ที่จะเกิดมา พร้อมจะเข้าใจและให้อภัยได้เสมอ คุณยายเป็นที่พึ่งทางใจของใครหลายคน และทั้งที่คุณยายไม่เคยทำอะไรให้ใครเสียใจเลย แต่กลับต้องมาเสียใจกับเหตุการณ์หลายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และทั้งที่คุณยายไม่เคยสร้างปัญหาอะไรให้ใครเลย แต่กลับต้องมานั่งแก้ปัญหาให้ใครต่อใครอีกหลายคน และทั้งที่คุณยายไม่เคยทำผิดคิดร้ายกับใคร แต่ทำไม สุดท้ายแล้วคุณยายจะต้องมาเคราะห์ร้ายแบบนี้ นี่คือธรรมดาโลกละหรือ ทุกสิ่งทุกอย่างสามารถเกิดขึ้นได้เสมอ และสามารถทำให้เราคาดไม่ถึงได้เสมอเช่นกัน จากคุณ : ชมเช้า - [ 11 พ.ค. 49 02:00:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 และแล้ว ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก อาจารย์หมอสุคนธ์และคุณหมอประสานเดินออกมา ท่าทางเหน็ดเหนื่อย ทั้งหมดรีบเข้าไปหาทันที “คุณหมอคะ อาจารย์หมอคะ”พิมพ์จันทร์กับผิงเอ่ยออกมาพร้อมกัน อาจารย์หมอมองทุกคน นิ่งไปก่อนจะบอกว่า “การผ่าตัดดำเนินไปด้วยดี คุณรำเพยมีจิตใจที่เข้มแข็งและสติดีมากครับ ตอนนี้กำลังพักฟื้นจากยาสลบ เดี๋ยวจะให้พยาบาลพากลับไปที่ห้องได้ ยินดีด้วยนะ” สิ้นคำของอาจารย์หมอ ความรู้สึกของทุกคนในที่นั้นสว่างไสวโชติช่วงขึ้นมาทันที ทุกคนพากันยิ้มอย่างยินดีและมีความสุข คุณยายของเรา ยังอยู่กับเรา “ขอบคุณมากนะคะ อาจารย์หมอ คุณหมอ” พิมพ์จันทร์ระล่ำระลักบอก   “ไม่เป็นไรหรอก เป็นหน้าที่ของอาจารย์หมออยู่แล้ว” อาจารย์หมอสุคนธ์ตอบ “แล้วเดี๋ยวคุณยายจะฟื้นแล้วใช่ไหมคะ” ผิงรีบถาม ดวงตาเป็นประกายด้วยความสุข ชายหนุ่มแอบมองอย่างเผลอๆ “เดี๋ยวก็คงจะฟื้นแล้วล่ะ เดี๋ยวหมอกลับไปที่ห้องก่อน แล้วเดี๋ยวจะตามไปตรวจที่ห้องคนไข้นะ” หมอประสานบอก แล้วเชิญอาจารย์หมอไปห้องพัก รออยู่พักหนึ่ง พยาบาลจึงเข็นเตียงคุณยายออกมา ดูหน้าตาคุณยายสดใส ไม่เห็นวี่แววของคนที่เพิ่งผ่าตัดเลย คุณยายยังคงนอนหลับตาพริ้ม มีรอยยิ้มน้อยปรากฏบนใบหน้าอย่างคนใจดี ผิงมองด้วยความตื้นตันจนอดน้ำตาซึมขึ้นมาไม่ได้ เมื่อพาคุณยายไปนอนบนเตียงในห้อแงพักคนไข้แล้ว ทั้งหมดก็ได้แต่รอ ให้คุณยายฟื้น และเมื่อคุณยายลืมตาขึ้นมา และเห็นลูกสาวยืนชิดเตียงอยู่ใกล้ๆ ก็พยายามยิ้ม บอกเสียงเบา  “พิมพ์ ” “แม่ฟื้นแล้ว”พิมพ์จันทร์ยิ้มอย่างดีใจ ก้มหน้าลงไปฟัง “แม่อยากได้อะไรหรือเปล่าคะ เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” “แม่ไม่เจ็บหรอก แค่ชาๆ แต่พิมพ์...”คุณรำเพยหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “บอกเรื่องพิงให้ปีย์รู้เถอะ” พิมพ์จันทร์ที่ก้มหน้าลงมาฟังชะงัก... จากคุณ : ชมเช้า - [ 11 พ.ค. 49 02:03:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พรุ่งนี้หยุดงานค่ะ จะไปเที่ยว แหะ ก็เลยมารีบปั่นส่งต้นฉบับ ใกล้จบแล้วค่ะ จะพยายามให้เต็มที่ (ช่วงนี้เพิ่มเริ่มทำงานใหม่ งานยุ่งนิดหนึ่ง ขอโทษด้วยที่วันธรรมดาไม่ค่อยได้มาลง เพราะนอนดึกไม่ได้น่ะค่ะ ต้องตื่นแต่เช้า) จากคุณ : ชมเช้า - [ 11 พ.ค. 49 02:07:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฟื้นมาก็มาให้บอกความจริงเลยเหรอ......... จากคุณ : keroobob - [ 11 พ.ค. 49 06:51:34 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฮูเร่ ฮูเร่ คุณยายฟื้นเเล้ว เเต่คุณยายรีบให้บอกความจริงเหมือนจะสั่งเสียเลย - -" จากคุณ : MikaRin - [ 11 พ.ค. 49 11:01:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เอ... คุณยายได้ยินที่ปิยาสารภาพด้วยแฮะ จากคุณ : หนมจีน - [ 11 พ.ค. 49 17:36:23 A:203.144.204.161 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ยายเข้มแข็งมากจริงๆ ฟื้นปุ๊บ สั่งปั๊บ จากคุณ : scottie - [ 11 พ.ค. 49 17:45:56 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สู้ๆ คุณชม ... ปล. พิงเป็นน้องผิง ใช่อ่ะป่าวง่ะ น้าพิมพ์ยังบ่ได้แต่งงานใช่ไม๊อ่ะ ดีใจแทน ลุงปีย์ ...อ่ะ ฮูเล่ (โรคคิดล่วงหน้ากำเริบ 555) แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 49 12:15:48 จากคุณ : greenmania - [ 11 พ.ค. 49 22:49:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ความจริงกำลังจะปรากฏ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 11 พ.ค. 49 23:44:16 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณยายเจ๋งมากๆ เชื่อคุณยายเถอะ รับรองเรื่องจบลงด้วยดีแน่ๆ จากคุณ : ธาราฝัน - [ วันวิสาขบูชา 00:58:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ใกล้จบแล้วรึนี่ จากคุณ : อันปังแนน - [ วันวิสาขบูชา 21:18:03 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กำลังคิดว่าคุณชมเช้าจะให้รอฟังผลผ่าตัดในตอนหน้ารึเปล่า โล่งใจจัง อ่านตอนที่คุณหมอออกมาบอกว่าคุณยายปลอดภัย เราเองพลอยรู้สึกไปด้วยเลย ว่าฟ้าสว่างขึ้นโดยพลัน บรรยากาศอึดอัดจางไปเลย จากคุณ : Nusantara - [ 16 พ.ค. 49 09:16:37 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เว้นไปนาน มาแล้วค่ะ -*- ตอนที่ 32 http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4389481/K4389481.html#5 จากคุณ : ชมเช้า - [ 22 พ.ค. 49 00:55:57 ]