เธอ....คือใคร ตอนที่1
ผมลืมตาตื่นขึ้นในเช้าวันเสาร์ หันไปทางซ้ายเหลือบดูนาฬิกา ต้องเป็นบ่ายโมงตรงวันเสาร์ถึงจะถูกสิ เมื่อคืนผมคงดื่มหนักกับพวกเพื่อนร่วมคณะวิศวะที่จบมาได้กว่าหนึ่งปี กว่าจะมาเจอกันทีนึงก็แบบนี้แหละ ผมยังคงมึนอยู่ ผมหลับตาลงกะว่าจะนอนอีกซักชั่วโมง แต่ก็รู้สึกหนักๆที่ต้นแขนข้างขวาขึ้นมา จึงลืมตามอง ภาพที่ปรากฏทำให้ผมช็อค ถึงกับหยุดหายใจไปชั่วขณะ กลืนน้ำลายฝืดๆลงคอเสียงดัง ภาพที่ปรากฏนั้นเป็นสตรีผมยาว เธอเปลือย นอนบนแขนของผมนี่เอง ผมเริ่มขยับตัวจะดึงแขนออก นั่นทำให้เธอตื่น และเงยหน้าขึ้นมองผม
"คุณ.....เอ่อ.....ผม คือว่า"
เธอพลิกตัวมานอนบนร่างผม
"พี่เอยังไม่สร่างเมาหรอคะ ทำหน้าตกใจทำไม พินไงคะ จำไม่ได้หรอ เมื่อคืนพี่พาพินมาที่นี่"
เธอจ้องตาผม และยิ้ม เธอเป็นคนหน้าตาดีทีเดียว เดาว่าน่าจะอายุน้อยกว่าผมซักสองสามปีเห็นจะได้ นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ยให้ตายเถอะ เกิดมาผมไม่เคยพาผู้หญิงที่ไหนมานอนด้วยเลย สาบานได้
"นอนต่อเถอะค่ะ พี่เอคงเมามาก"
เธอลูบหัวผมเบาๆ ความอุ่นจากตัวเธอ ความมึนที่ยังค้างอยู่ทำให้ผมหลับต่อ
ผมตื่นขึ้นอีกครั้งบ่ายสองโมง รีบลุกขึ้นมองหาเธอบนเตียง เธอไม่อยู่ ผมลงมาชั้นล่างหาเธอทั่วบ้านก็ไม่พบ คงฝันไปน่ะแหละ ก็มันไม่น่าจะเป็นไปได้อยู่แล้วนี่ ไปอาบน้ำดีกว่า ชักจะหิวแล้วด้วย
น้ำอุ่นไหลผ่านร่างผม ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อมีร่างอุ่นๆมาแนบกอดผมจากด้านหลัง ผมรีบหันกลับไปมอง
"พิน คุณ.."
"ทำไมคะ"
"เอ่อ ปล่าว ไม่มีอะไร"
จะให้พูดได้ยังไงว่าผมคิดว่าคุณเป็นแค่ความฝัน และผมจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลย
"ขอพินอาบน้ำด้วยนะ พินอยากอยู่ใกล้ๆพี่เอตลอดเวลาเลย ถ้าพินทำได้"
"ครับ พินก็ทำอยู่นี่ไง อาบน้ำน่ะ"
ผมคิด คงต้องพาเธอไปส่งบ้านและถามเธอให้รู้เรื่อง ว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
"เดี๋ยวเราอาบน้ำเสร็จแล้วพี่พาพินไปทานข้าว แล้วไปส่งบ้านนะ ดีมั้ย พี่กลัวที่บ้านพินจะเป็นห่วง"
"ไม่ พินไม่กลับ พี่รำคาญพินหรอ ที่บ้านพินไม่มีใคร พินอยู่คนเดียว ให้พินอยู่ด้วยไม่ได้หรอ"
น้ำใสๆเริ่มออกมาจากตาเธอ ผมงงไปหมด ความรู้สึกเหมือนผู้ใหญ่แกล้งเด็กซะอย่างงั้น
"ปล่าว ปล่าวค่ะ พินอยู่กับพี่ก่อนก็ได้ ไม่ร้องไห้นะ"
"ก็ได้ค่ะ แต่ต้องไม่ไล่พินไปอีกนะ"
"จ่ะๆ"
เธอยิ้มดีใจกอดคอดึงผมลงมาและจูบผมเบาๆ ริมฝีปากเธอนิ่มมาก ผมไม่เคยได้จูบใครอย่างนี้มาก่อน เมื่อคืนก็ไม่น่าจะมีอะไรไม่งั้นผมต้องจำได้แน่ๆ ผมไม่ได้เมาขนาดนั้น
"พิน เดี๋ยวพี่ลงไปทำงานแป็บนึงนะ เดี๋ยวพี่หาเสื้อเตรียมไว้ให้บนเตียง พินใส่ไปก่อนนะ"
"ค่ะ"
ผมหลบลงมาชั้นล่างห้องทำงาน รีบล็อคประตู คว้าโทรศัพท์กดหาไอ้ชิด เพื่อนสนิทที่ไปด้วยกันเมื่อคืน และคาดว่ามันคงเป็นคนพาผมมาส่งบ้าน
ตู๊ด....ตู๊ด.....ตู๊ด....
"ฮัลโล ชิดคร๊าบ"
"ไอ้ชิด เมื่อคืนมาส่งเรา ใช่รึป่าววะ"
"ป่าว อะไรนายเมาจนจำไรไม่ได้เลยหรอวะ นายออกไปเรียกแท๊กซี่กลับก่อน ประมาณตอนตี3กว่าๆได้"
"เฮ้ย หรอ แล้วเมื่อคืนมีใครไปมั่ง มีคนพาผู้หญิงไปรึป่าว"
"ไม่มี ชายโฉดล้วนๆ กลุ่มเราไม่มีแฟนซักคน จำไม่ได้หรอวะ"
"เออ งั้นไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้นะ"
"เฮ้ยไอ้นี่มาแปลก เป็นไรป่าววะ เห็นแปลกๆตั้งแต่ออกมาจากบ้านเมื่อคืนแล้ว"
"ป่าว แล้วบ้านไหน บ้านใคร"
"ก็เมื่อคืนผับปิด เลยไปหาที่กินกันต่อ ก็บ้านที่อยู่ซอยเดียวกะผับ แล้วเราก็."
ก็อกๆ
"เฮ้ย แค่นี้นะ"
"เฮ้ย เป็นอะไรป่าววะ ไอ้เอ เดี๋ยว แกร๊ก ตู๊ดตู๊ดๆ"
"เดี๋ยวพี่เปิดให้ครับ"
"ว่างไง ใส่ชุดพี่แล้วน่ารักดีนะ"
พินอายหน้าแดง ผู้หญิงใส่เชิ้ตตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นก็น่ารักดี ผมเพิ่งรู้แฮะ
"เราไปกินข้าวกันนะ"
"ค่ะ พี่เอ"
ผมพาเธอขึ้นรถ กะว่าจะขับไปหาร้านแถวๆผับที่เมื่อคืนไป บางทีผมอาจจำอะไรได้บ้าง
พอออกรถซักพักเธอก็เล่าเรื่องเธอ
"พี่เอรู้มั้ย ไม่เคยมีใครสนใจพินเลย พินอยู่คนเดียว ครอบครัวทิ้งพินให้อยู่บ้านคนเดียว พินจะไปไหนก็ไปไม่ได้ พินไปไม่เป็น ไม่รู้จะทำยังไง จนเจอพี่เอ จนพี่เอชวนมาอยู่ด้วย วันๆนะพินได้แต่อยู่บ้าน อ่านหนังสือ รอคนกลับมา พินเบื่อ เหงามากด้วย"
โอ้ยิ่งฟังผมยิ่งเครียด นี่ผมทำอะไรกับเด็กดีคนนี้เนี่ย พาเธอมาค้างบ้าน ผมว่าเธอคงไปเที่ยวผับครั้งแรกแล้วโดนผมพามาแน่ นี่ถ้าเป็นคนอื่นหลอกพาไปจะเป็นยังไงเนี่ย
"พินอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย"
"จะ20แล้วค่ะ วันที่3เดือนหน้าพินก็20แล้วนะ"
"หรอ ไว้เราไปฉลองกันนะ พี่ต้องขอที่บ้านพินก่อนพาออกมาเที่ยว"
"ค่ะ แต่ที่บ้านพินไม่ว่าหรอก เค้าไม่สนใจจะพาพินไปไหนด้วยเลย ให้พินอยู่กับพี่เลยไม่ได้หรอคะ"
เธอทำท่าจะร้องไห้อีกแล้ว
"ได้สิ ถ้าพ่อกับแม่พินไม่ว่านะ"
เธอเงียบไปอีก ผมขับรถต่อไปเรื่อยๆจนถึงปากซอยทางเข้าผับ เธอทำหน้าตกใจหันมามองผม
"พี่เอ พาพินมานี่ทำไมคะ"
"พี่พามาทานข้าวไง เป็นอะไรไป ตกใจอะไรพี่ไม่พามาขายหรอกน่า"
หน้าเธอเริ่มซีด ทำท่าจะร้องไห้ และมองหน้าผมตลอด
"เป็นอะไรไป พินกลัวอะไร"
ผมจอดรถหน้าบ้านร้างหลังหนึ่งเพื่อคุยกับเธอ
พอเธอหันมองนอกรถ เธอก็ร้องไห้
"ไม่เอาพินกลัว พินไม่อยากอยู่คนเดียว พี่เอพาพินมาทำไม พี่เอหลอกพิน"
เธอร้องไห้ไม่หยุด ผมสงสารแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่รู้จะปลอบยังไง ก็ผมแค่จะพาเธอมากินข้าวและรื้อฟื้นความจำของผมเท่านั้นเอง
"พินไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้แล้ว"
"บ้านนี้หรอ บ้านพิน ไม่ใช่มั้ง เดี๋ยวพินรอบนรถนะ ไม่ต้องกลัวนะ"
"พี่เอ พี่เอจะไปไหน"
ผมปิดประตูรถลง เดินตรงไปบ้านที่อยู่ถัดไปอีก2หลังท่าทางมีคนอยู่อาศัย ผมกดกริ่ง มีผู้ชายอายุประมาณ60เดินออกมา
"ขอโทษนะครับ ผมขอถามเกี่ยวกับบ้านนั้นหน่อย ไม่ทราบเจ้าของบ้านเค้าไปไหนครับ"
"อ๋อ บ้านนั้น น่าเศร้านะคุณ ลูกสาวเค้าโดนฆ่าข่มขืน อยู่ในบ้าน แกเป็นเด็กดีซะด้วย ตอนแกมีชีวิต พอเห็นผมก็ยกมือไหว้ทักทายตลอด คุณมีธุระอะไรกับเค้าล่ะ"
"อ่อ ปล่าวครับ ผมคงจำบ้านผิด ขอโทษนะครับ"
"ไม่เป็นไรๆ เฮ้อคิดแล้วก็สงสาร หนูพินไม่น่าเลย"
ขณะที่ลุงกำลังหันหลังกลับ
"เดี๋ยวครับ เมื่อกี๊ลุงว่าอะไรนะครับ"
"อ๋อ ชื่อลูกเจ้าของบ้านนั้นน่ะ เค้าชื่อพิน เป็นอะไรไปหรอคุณ เอ้าคุณ เอ๊ะอะไรของเค้า"
ผมถึงกับตัวแข็งเดินตรงมาที่รถ ในหัวมีแต่คำว่าไม่จริง ไม่จริง ไม่จริงๆๆๆ
เธอออกมายืนอยู่นอกรถแล้ว น้ำตาไหลไม่หยุดยืนสะอึกสะอื้นอยู่หน้าบ้านร้างหลังนั้น ผมพูดอะไรไม่ถูก หน้าผมเย็นเฉียบยืนตัวชา มองเธอร้องไห้และหันหลังเดินกลับเข้าบ้านหลังนั้นไป
ผมขึ้นรถและขับรถตรงไปคอนโดไอ้ชิด
"ปัง ปัง ปังๆๆๆๆๆ"
"มาแล้วค๊าบ มาแล้วๆ"
"อ้าว ไอ้เอ เฮ้ยไรของนายเนี่ย ตกใจหมดนึกว่าเจ้าหนี้"
"ไอ้ชิด เล่าเรื่องเมื่อคืนเดี๋ยวนี้"
"ครับ ได้ครับ เป็นไรเนี่ย เอาละเอียดหรือเอาหยาบๆ"
"เอาหลังจากที่เราจำได้ หลังจากผับปิด แล้วไงต่อ"
"เมื่อคืนวันที่10 พฤษภาคม 2549 พวกเรากลุ่มชายโฉดนัดเจอกัน เป็นคืนพระจันทร์เกือบเต็มดวง เหมาะแก่การนั่งกินเหล้าจนสว่าง แต่"
"ไม่ต้องละเอียดมาก ไม่ต้องการอรรถรส"
"เออ ได้ หลังจากผับปิด เราก็ตกลงกันซื้อเหล้าออกไปกินกันเอง และเราเองนี่แหละจำได้ว่าใกล้ๆผับมีบ้านร้างไม่มีคนอยู่ รั้วก็ไม่ล็อค เลยชวนพวกนายไปนั่งกินหน้าบ้าน"
"นายนี่เอง แล้วไงต่อ"
"หลังจากกินไปซักพัก ไอ้วิดที่คอนโดอยู่ซอยนั้นมันก็เล่าเรื่องบ้านนี้ให้ฟังว่ามีข่าวลือว่ามีเด็กผู้หญิงหน้าตาดีโดนฆ่าข่มขืนที่นั่น ครอบครัวก็เลยย้ายออกไปปล่อยให้บ้านร้างไม่มีคนอยู่"
"แล้วไอ้วิดก็ปอดแหก ขอกลับบ้านก่อน"
"จำไม่ได้ได้ไง นายยังบอกสงสารน้องเค้าเลย ถ้าเป็นวิญญาณแล้วต้องอยู่บ้านคนเดียวคงจะเหงาแย่"
"ยังบอกเลยว่าถ้าหน้าตาดี นิสัยดีไปอยู่กะนายก็ได้ เพราะเหงาอยู่คนเดียวเหมือนกัน"
ผมถึงกับอึ้ง พูดอะไรไม่ออก ภาพลางๆฉายในหัว ใช่จริงๆแบบที่ไอ้ชิดบอก
แล้วผมควรทำยังไงต่อดี

ต่อตอน2
ขอบคุณที่สละเวลาอ่านครับ และขอบคุณสำหรับคำติชม จะนำไปปรับปรุงครับ
จัยวาริน

แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 49 16:57:36