ความคิดเห็นที่ 1 “ก่อนอื่นพวกพี่ต้องขอแนะนำตัวกันก่อนนะครับ เรามาเริ่มที่ประธานชมรมเลยแล้วกัน คนที่ทำให้น้องๆ เฝ้ารอกันอย่างใจจดใจจ่อ และเป็นคนเดียวที่ทำให้พวกเราออกเดินทางกันสายนั่นเอง” เจ้ยพูดพลางผายมือมายังที่นั่งของตูน “นั่นก็คือ...พี่ตูน ช่วยแนะนำตัวด้วยครับพี่” เจ้ยส่งไมโครโฟนให้ตูน “สวัสดีครับน้องๆทุกคน พี่ชื่อตูนนะครับ อยู่คณะวิทยาศาสตร์ เอกคอมพิวเตอร์ปี 4 เป็นประธานชมรมค่ายอาสา ถ้ามีปัญหาอะไรเรียกใช้พี่ได้นะครับ” ตูนลุกขึ้นยืนพูดอย่างเป็นกันเอง ใบหน้ายังคงซีดเซียวแต่ก็พยายามฝืนยิ้มให้กับทุกคน “อ่า...ถ้ามีปัญหาหัวใจ พี่ตูนก็ช่วยได้ใช่ไหมครับ” เจ้ยแซวตูนเป็นการตบท้ายแล้วค่อยๆไล่ชื่อพี่ๆที่เป็นคณะกรรมการชมรมทีละคนไปเรื่อยๆ “นี่พี่แตง...รองประธานชมรมที่สวยที่สุด...ท้ายของประเทศไทย” “เฮ้ย...แซวแรงนะน้อง พี่ว่าถนอมชีวิตให้สิ้นสุดทริปนี้ดีกว่ามั๊ง” แตงแกล้งพูดว่าเจ้ยเสียงดัง “ครับๆ ขอโทษครับพี่ ล้อเล่น” เจ้ยยกมือไหว้ประหลกๆ ทำเสียงสั่นและทำท่ากลัวลนลาน ซึ่งเป็นมุกที่เขาใช้เล่นกับรุ่นพี่เสมอ “นั่นก็พี่พลเป็นเจเนอร์รอลเบ๊ หรือฝ่ายรับใช้ทุกทางทำได้ทุกอย่างของชมรมเราเอง” “คนนี้ก็พี่กริชเป็นฝ่ายนันทนาการและเอ็นเตอร์เทนความบันเทิงทุกด้านให้พวกเรา” “และสุดท้ายที่ขาดไม่ได้ในชมรมนี้...ก็คือ พิธีกรสุดหล่ออย่างกระผม เจ้ย...ไตรพับ ลิมปะพบ” เมื่อเจ้ยพูดจบเสียงโฮ่ฮาดังสนั่นไปทั่วคันรถ ก่อนที่เขาจะส่งไมโครโฟนไปให้กริชพูดต่อ “สำหรับ 4 วันนี้ นอกจากพวกเราจะไปทำกิจกรรมปลูกป่าชายเลนแล้วนะครับ พวกพี่ๆยังมีเกมและความสนุกสนานให้น้องๆได้เข้าร่วมอีกมากมาย และตอนนี้พี่ก็มีเกมที่จะเริ่มตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป นั่นก็คือ...เกมบั๊ดดี้ ไม่ทราบว่ามีน้องๆคนไหนเคยเล่นกันมาบ้างครับ” กริชรอฟังเสียงตอบรับจากรุ่นน้องพักหนึ่งก่อนพูดต่อไป “พี่ขออธิบายอีกทีแล้วกันนะ เกมบั๊ดดี้ ก็คือเกมที่เชื่อมสัมพันธภาพระหว่างกันให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นนั่นเอง น้องหลายคนมากับเพื่อนซึ่งมาจากคณะเดียวกันทั้งนั้น และก็จะอยู่แต่กับเพื่อน ไม่ได้ทำความรู้จักกับเพื่อนๆคณะอื่น ดังนั้นเกมนี้ก็จะช่วยทำให้น้องๆรู้จักกันมากขึ้น และเรียนรู้ที่จะเป็นผู้ให้และผู้รับเช่นเดียวกัน สำหรับกติกา การเล่นเกมก็คือ เดี๋ยวพวกพี่จะแจกข้าวกล่องให้น้องๆคนละกล่อง หลังจากน้องๆกินข้าวหมด ให้ดูชื่อของเพื่อนๆพี่ๆที่ติดไว้ในกล่องข้าว ใครได้ชื่อไหน นั่นแสดงว่าน้องๆต้องคอยเทคแคร์ส่งน้ำส่งขนมส่งของขวัญไปให้ตลอดระยะเวลา 4 วันในค่ายนี้ โดยมีข้อแม้ว่าจะไม่ให้เจ้าตัวรู้เด็ดขาดว่าใครเป็นบั๊ดดี้ ยกตัวอย่างเช่น สมมติว่าพี่เป็นบั๊ดดี้ของพี่ตูน ตอนนี้พี่ตูนท้องเสีย พี่ก็อาจจะส่งยาแก้ปวดท้องไปให้ อะไรอย่างนี้เป็นต้น ดังนั้นคนที่เป็นบั๊ดดี้ของกันและกันต้องคอยสอดส่องดูแลคู่ของตัวเองว่าเขาเป็นยังไงด้วย ไม่ใช่ว่าคนท้องเสียแต่ดันส่งยาระบายไปให้ อันนี้ก็ไม่ได้นะน้อง” กริชอธิบายไปเรื่อยสลับเสียงฮือฮาของน้องๆในรถที่ตื่นเต้นกับเกมแรกของพวกเขา จนเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์กันอย่างสนุกสนาน “พี่คะ ถ้าอย่างนั้นเราก็มีคนคอยดูแลเราและเราจะต้องไปดูแลอีกคนด้วยใช่ไหมคะ” แก้ม รุ่นน้องปี 1 จากคณะศึกษาศาสตร์เอ่ยถามด้วยความสงสัย “ใช่เลยครับ ในขณะที่เราไปคอยดูแลใครคนหนึ่งโดยไม่ให้เขารู้ตัว ก็จะมีใครอีกคนมาคอยดูแลเราไม่ให้เรารู้ตัวเหมือนกัน และวันสุดท้าย พวกพี่จะให้น้องๆทายว่าใครที่เป็นบั๊ดดี้ของน้องๆบ้าง พวกพี่มีของรางวัลชิ้นใหญ่มอบให้สำหรับคนที่สามารถทำให้คู่ของตัวเองไม่รู้เลยว่า 4 วันที่ผ่านมาใครเป็นบั๊ดดี้ของตัวเอง” พอกริชพูดจบ พลก็รับไมโครโฟนมาพูดบ้าง “ดังนั้นน้องๆ...ต้องคอยจับตามองหาคนที่เป็นบั๊ดดี้ของตัวเองให้ดีและห้ามให้บั๊ดดี้ของตัวเองรู้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นอดของรางวัลแน่ๆ” “น้องๆครับ ใครไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะครับ มีหลายคู่ที่เล่นเกมนี้ บางทีกลับไปได้เป็นแฟนกันเฉยเลย และสำหรับคนที่เป็นบั๊ดดี้ของพี่ ...ให้รีบมาแสดงตัวด่วน พี่มีรางวัลใหญ่กว่าจะให้” เจ้ยแกล้งทำหน้าจริงจัง ปกปิดแววตาที่ซ่อนเร้น “อะไรเหรอพี่” รุ่นน้องผู้ชายคนหนึ่งถามขึ้นอย่างสงสัย “หัวใจดวงน้อยๆของพี่ไงล่ะน้อง” สิ้นเสียงเจ้ย เสียงอาเจียนโห่ร้องก็ดังสนั่นลั่นรถ “เจ้าประคู้น ขอให้มันได้บั๊ดดี้เป็นตุ๊ดเถอะ” แตงแกล้งพูดเสียงดังให้ได้ยินทั้งคันรถ เพียงเท่านั้นทุกคนก็หัวเราะออกมา “โธ่...พี่แตงก็...” เจ้ยหน้าเสียเล็กน้อย กลัวจะเป็นจริงอย่างที่แตงพูด ขณะเดียวกันมิ้นท์กับฝ้ายซึ่งนั่งอยู่ส่วนกลางของรถก็พูดคุยกันถึงเรื่องนี้อย่างออกรส “มิ้นท์ ฉันอยากให้พี่ตูนเป็นบั๊ดดี้ฉันจังเลย เธอดูพี่เขาสิ น่ารักดีนะ นั่งยิ้มอย่างเดียว ไม่พูดไม่จากับใคร” ฝ้ายทำเสียงชวนฝัน “นั่นอ่ะนะน่ารัก อีตาแว่นหนานั่งหน้าซีดคนนั้นเหรอ” มิ้นท์เบะปากพลางส่ายหน้ากับคนที่เพื่อนสาวกล่าวถึง “แหม...พี่เขาท้องเสียนี่นา แล้วแว่นก็ไม่ได้หนามากสักหน่อย ลองมองดูตาพี่เขาใต้กรอบแว่นสิ น่ารักเป็นบ้าเลย” ฝ้ายชะเง้อมองตูนขณะพูด แล้วรีบหลบเหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะมองกลับมาบ้าง “จ้าๆ เชิญชอบตามสบายเลยนะ” พอมิ้นท์พูดจบก็หยิบหูฟังมาใส่หู ก่อนหลับตานอนฟังเพลงต่อไป รถบัสซึ่งเป็นยานพาหนะที่นำนักศึกษามุ่งสู่จังหวัดเพชรบุรีขับเคลื่อนไปเรื่อยๆ ผ่านทิวทัศน์สองข้างทางซึ่งค่อยๆเปลี่ยนไปทีละฉาก จากอาคารตึกรามบ้านช่องเป็นทิวไม้ ท้องไร่ท้องนา สลับกับป่าเขา และบ้านเรือนตามชนบท การเดินทางใกล้ถึงจุดหมายเข้าไปทุกขณะ จะมีช่วงเวลาที่รถจอดตามปั๊มน้ำมันเพื่อให้นักศึกษาได้ไปทำธุระ เข้าห้องน้ำ หาน้ำดื่ม และแวะซื้อขนมบ้าง “น้องๆ ครับ อีกประมาณ 1 ชั่วโมงเราก็จะถึงจุดหมายปลายทางของเราแล้วนะครับ ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว เดี๋ยวพวกพี่ๆจะแจกข้าวกล่องให้น้องๆทานบนรถก่อนแล้วกันนะ” ตูนผู้เป็นประธานชมรมประกาศบอกทุกคนบนรถ “แล้วอย่าลืมนะครับว่าในกล่องข้าวของแต่ละคนจะมีชื่อของบัดดี้อยู่ด้วย อย่าเผลอกินชื่อเพื่อนๆไปนะครับ” เจ้ยแย่งไมโครโฟนมาพูดทันควันที่นึกได้ ตูน พล และกริช ทำหน้าที่ยกข้าวกล่องเดินแจกไปทีละที่นั่งจนเดินมาถึงที่นั่งของฝ้ายและมินท์ ซึ่งทั้งคู่กำลังหลับอยู่ ตูนจึงเรียกฝ้ายซึ่งนั่งติดทางเดินให้รับข้าวกล่อง “น้องครับน้อง รับข้าวกล่องด้วยครับ” ไม่มีทีท่าว่าฝ้ายจะได้ยินเสียงใครทั้งนั้น ดังนั้นตูนจึงสะกิดที่แขนเสื้อของเธออีกครั้ง คราวนี้ดูเหมือนฝ้ายจะได้สติขึ้นมา เธอค่อยๆลืมตาด้วยความงัวเงีย ทันทีที่เห็นใบหน้าภายใต้กรอบแว่นตาทรงสี่เหลี่ยมที่ยืนยิ้มอยู่ด้านข้าง ฝ้ายถึงกับตะลึงงัน อ้าปากค้าง “พ..พ..พี่..ตูน” ริมฝีปากสั่นระริกเอื้อนเอ่ยชื่อเขาอย่างตื่นเต้น จากคุณ : วันจิตรา - [ วันวิสาขบูชา 08:55:26 A:203.147.20.81 X:203.130.159.2 TicketID:025890 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฝากผลงานให้อ่านเป็นออเดิร์ฟต้อนรับวันวิสาขบูชาก่อนนะคะ แล้วจะมาลงอีกเรื่อยๆ ช่วยติชมกันหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : วันจิตรา - [ วันวิสาขบูชา 08:56:47 A:203.147.20.81 X:203.130.159.2 TicketID:025890 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อิอิ ท้องเสียแจกยาระบาย ฮา จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ วันวิสาขบูชา 11:57:29 A:124.120.207.220 X: TicketID:117619 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาต่อเร็วๆนะคะ หลังเวียนเทียนเสร็จแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา (สัมผัสรักในใจเรา) - [ วันวิสาขบูชา 13:48:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เว้นบรรทัดบ้างจะอ่านง่ายขึ้นค่ะ จากคุณ : scottie - [ วันวิสาขบูชา 16:01:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรียน ท่านสหาย วันจิตรา น่ารักมาก อยากอ่านต่อ เฮ้อ... อ่านไปแล้วก็ หวนคิดคำนึงถึงสมัยหนุ่ม ๆ... แฮ่... จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ (พจนารถ๓๒๒) - [ วันวิสาขบูชา 18:28:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “ครับพี่เอง รับข้าวกล่องด้วยครับน้อง” ตูนยื่นข้าวกล่องให้ฝ้ายหนึ่งกล่อง ก่อนจะหยิบอีกกล่องส่งให้มินท์ แต่ดูเหมือนเธอจะยังไม่ตื่น ฝ้ายจึงรับข้าวมาถือเองด้วยใบหน้าชื่นบาน ฉีกยิ้มกว้างจนแทบจะเห็นฟันทุกซี่ “เดี๋ยวฝ้ายเก็บไว้ให้มินท์เองค่ะ” ชายหนุ่มยิ้มรับแล้วถือถุงข้าวเดินแจกน้องที่นั่งถัดไป ฝ้ายนั่งตาลอยยิ้มหวานและแอบเหลียวมองตูนจนเขาเดินคล้อยหลังไปเกือบท้ายรถก็รีบปลุกเพื่อนสาวให้ตื่นขึ้นมา “มิ้นท์ มินท์ ตื่นๆ” ฝ้ายจับแขนมินท์เขย่าค่อนข้างแรง แล้วดึงหูฟังที่สวมอยู่ออกจากหูของเธอด้วย “อืม...ถึงแล้วเหรอฝ้าย” มิ้นท์ถามออกไปด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแววตาสะลึมสะลือ “ยังหรอก เมื่อกี๊...เมื่อกี๊พี่ตูนเดินเอาข้าวมาแจกด้วยล่ะ” ฝ้ายบอกมิ้นท์ด้วยอาการตื่นเต้น “แล้วไง...” “พี่เขาปลุกฉันด้วย” “อืม...แล้ว” มินท์ขมวดคิ้ว มองหน้าฝ้ายอย่างสงสัย กำลังรอฟังอยู่ว่าฝ้ายจะเล่าเรื่องอะไรต่อ “แค่นี้” ฝ้ายตอบมิ้นท์ใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้มไม่หาย “หา...เรื่องแค่นี้ ถึงขนาดต้องปลุกฉันขึ้นมาเลยเหรอ” น้ำเสียงของมินท์ค่อนข้างหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกปลุกให้ตื่นมาฟังเรื่องไร้สาระแบบนี้ “โธ่...มินท์ก็...ก็ฉันตื่นเต้นนี่นา นี่เป็นการเริ่มต้นที่ดีเลยนะเนี่ย เธอไม่เคยอ่านในนิยายหรือไง ครั้งแรกของการเริ่มต้นความสัมพันธ์ระหว่างพระเอกกับนางเอก ส่วนมากจะเป็นความบังเอิญทั้งนั้น บังเอิญว่านางเอกกำลังหลับใหลไม่ได้สติ แล้วพระเอกก็เข้ามาปลุก...แล้วก็ยื่นข้าวกล่องให้ โอววว มันยอดมาก” ฝ้ายหลับตาพริ้มพูดไปเรื่อย ทำท่าบิดตัวไปมาอย่างเขินอาย “จ้าๆ ตามสบายเลยนะ” มิ้นท์ส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นเอามากกว่าที่คิด “อ่ะ...ข้าวของเธอ ส่วนกล่องนี้...ก็ของฉัน พี่ตูนส่งให้ฉันกับมือเลยนะเนี่ย” เมื่อฝ้ายยื่นข้าวกล่องให้มิ้นท์ หลังจากนั้นทั้งสองก็เริ่มรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย มิ้นท์หยิบขวดน้ำขึ้นมาดูดเมื่อรับประทานหมด แล้วยื่นกล่องข้าวให้ฝ้ายช่วยทิ้งในถุงที่วางอยู่ช่องทางเดิน “เออ...ใช่...เกือบลืม ในกล่องข้าวมีชื่อบั๊ดดี้ด้วยนะมิ้นท์ เธอดูหรือยัง” ฝ้ายเอ่ยถามทันทีที่นึกขึ้นได้ “อืม...ยังเลย เดี๋ยวขอดูก่อนแล้วกัน” มินท์เปิดกล่องข้าวดูอีกครั้ง มีกระดาษแผ่นเล็กติดสก็อตเทปใสแนบอยู่ที่ก้นกล่องข้าว มิ้นท์ค่อยๆแกะออก ในใจก็ลุ้นอยู่เหมือนกันว่าใครหนอที่เธอจะต้องคอยดูแลตลอด 4 วันที่มาเข้าค่ายในครั้งนี้ เมื่อกระดาษแผ่นน้อยถูกคลี่ออก ใบหน้าของมิ้นท์ก็แปรเปลี่ยนไป เธอหันมองฝ้ายที่ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวแล้วพูดอะไรไม่ออก “เป็นอะไร...ทำไมมองหน้าฉันแบบนั้น เธอยังกินไม่อิ่มหรือไงมิ้นท์” “เปล่า...” มิ้นท์ไม่กล้าสบตา รีบกลบเกลื่อนอาการบางอย่างด้วยการวางสีหน้าเรียบเฉย ก่อนขยำเศษกระดาษในมือแล้วโยนทิ้งออกไปนอกรถโดยไม่ให้ฝ้ายเห็น “มิ้นท์...แกะชื่อบั๊ดดี้ดูยัง” ฝ้ายเงยหน้าถามหลังจากดูดน้ำเสร็จ “แกะแล้ว” “ชื่อใครเหรอ บอกได้ไหม” ฝ้ายจ้องหน้ามิ้นท์นิ่งรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ “เอ่อ...คือ...เมื่อกี๊ตอนแกะออกมา มันปลิวออกนอกรถไปก่อนล่ะ ยังไม่ทันได้ดูเลย” “เฮ้ย...จริงเหรอ โธ่...ไม่น่าเลย แล้วอย่างนี้ก็อดสนุกเลยล่ะสิ” ฝ้ายแสดงสีหน้าเสียดายแทนเพื่อน แล้วเริ่มแกะกระดาษแผ่นเล็กที่ติดอยู่ที่กล่องข้าวของเธอออกอย่างระมัดระวังด้วยใจจดจ่อ “ข้าวโอ๊ต ปี 2 คณะอักษรศาสตร์” ฝ้ายอ่านชื่อออกมาด้วยน้ำเสียงแสดงความรู้สึกผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด ความตื่นเต้นในตอนแรกค่อยๆเลือนหายในฉับพลัน “ข้าวโอ๊ต ที่ อยู่คณะเดียวกับพวกเราน่ะเหรอ จำได้ว่าเคยเรียนวิชาเลือกด้วยกันตอนปี 1” มิ้นท์ทำท่านึกครู่หนึ่งก็จำได้ว่าเป็นคนที่เธอรู้จักดีอยู่แล้ว ก่อนชะโงกหน้ามองหาเจ้าของชื่อแทนเพื่อน “นั่นไง เค้านั่งอยู่คนละฝั่งกับพวกเราแถวหน้าใกล้ๆพี่แตง” “ทำไมต้องเป็นยัยนั่นด้วยนะ” ฝ้ายชะโงกหน้ามองตามที่มิ้นท์บอกแล้วทำหน้าเซ็งสุดชีวิต “เธอจำตอนที่เราเรียนวิชาภาษาฝรั่งเศสได้ไหมล่ะ ยัยคนนี้จะชอบอวดเก่งอยู่เรื่อย ตอนนั้นฉันก็หลงชื่นชมนะว่าเค้าเก่งจริงๆ แต่พอเข้าไปทำความรู้จักเท่านั้นแหละ รู้เลยว่า หยิ่งมาก” “อ๋อ...เออ...ใช่จริงๆด้วย ที่เธอเข้าไปถามชื่อเค้า แล้วเค้าก็ตอบว่าชื่อ “ข้าวโอ๊ต” พอเธอขอเรียกว่า “โอ๊ต” เฉยๆ เธอกลับบอกเสียงแข็งว่า “ฉันชื่อข้าวโอ๊ต ไม่ใช่โอ๊ตเฉยๆนะ ถ้าเธอเรียกว่า โอ๊ต เฉยๆ ฉันอาจไม่หันไปก็ได้” คนเดียวกันใช่ไหมฝ้าย” “ใช่เลยล่ะ จะมีคนชื่อข้าวโอ๊ตข้าวฟ่างข้าวสวยข้าวสุกแบบนี้สักกี่คนกันล่ะ” ฝ้ายตอบด้วยสีหน้าที่แสดงอาการเบื่อโลกเต็มทน “แต่เธอก็ต้องคอยดูแลข้าวโอ๊ตตลอด 4 วันที่อยู่ที่ค่าย” “ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น” ฝ้ายพูดพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ รถบัสแล่นผ่านป่าเขาเข้าเขตมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นอีกวิทยาเขตหนึ่งที่เพิ่งก่อตั้งใหม่ในจังหวัดเพชรบุรี และจอดใต้ต้นไม้ใหญ่บริเวณลานกว้างด้านหน้าอาคารของคณะสัตวศาสตร์และเทคโนโลยีการเกษตร ถัดไปเป็นอาคารของคณะวิทยาการจัดการซึ่งยังสร้างไม่เสร็จสมบูรณ์นัก “น้องๆครับ ตอนนี้เรามาถึงที่พักของเราแล้ว เดี๋ยวน้องๆเตรียมตัวเอาของลงจากรถแล้วไปรวมตัวกันใต้อาคารคณะสัตวศาสตร์ฯเลยนะครับ” ตูนหยิบไมโครโฟนขึ้นมาประกาศให้นักศึกษาในรถทราบโดยทั่วกัน “เฮ้อ...ถึงสักที กริชนายรีบลงไปเร็วๆ ฉันปวดฉี่จะแย่แล้ว” แตงดันหลังกริชให้เดินลงไปจากรถโดยเร็วเพื่อที่เธอจะได้ลงบ้าง “อะไรอีก...ท่อรั่วหรือไง” กริชแกล้งหันมาแซวแตง แล้วทำเป็นเดินช้าๆ “นี่...เมื่อไหร่นายจะเลิกแกล้งฉันสักทีฮะ...” แตงทนไม่ไหวเบียดตัวแทรกกริชลงรถไปอย่างรวดเร็วด้วยอาการหัวเสีย “อะไรกัน ล้อเล่นแค่นี้ก็ไม่ได้” “เฮ้ย...แกไปแหย่มันทำไมอีกเนี่ย ฉันเห็นพวกแกทะเลาะกันตั้งแต่เช้าแล้วนะ” พลหันมาถามกริชขณะกำลังยกของลงจากรถ “ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แกล้งไปอย่างนั้นแหละ” กริชพูดพลางสะพายเป้ใบใหญ่ขึ้นหลัง “อะไรของมันเนี่ย” พลส่ายหน้าเมื่อเห็นเพื่อนเดินนำลิ่วหนีไปโดยไม่รอ “มีอะไรกันเหรอ” ตูนถามขึ้นขณะยกกระเป๋ายาและอุปกรณ์ปฐมพยาบาลลงมาสมทบ “แกเห็นเหมือนที่ฉันเห็นมั๊ยว่าแตงกับกริชมันทะเลาะกันทุกทริปเลยนะเนี่ย” “อืม...เห็น แล้วทำไมเหรอ” ตูนทำท่าคิดนิดหนึ่งก่อนตอบออกไป จากคุณ : วันจิตรา - [ 13 พ.ค. 49 10:16:43 A:203.147.20.57 X:203.130.159.2 TicketID:025890 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “แล้วแกเคยสงสัยไหมว่าสองคนนี้มันเป็นอะไร” พลขมวดคิ้วมุ่น คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ตก “อ่อ... แกเลิกสงสัยเถอะ มาช่วยฉันยกถังน้ำลงจากรถดีกว่า” ตูนอมยิ้ม “อ้าว...สรุปว่าแกรู้หรือไม่รู้เนี่ย อย่ามาทำหน้ามีลับลมคมในแบบนี้” “บางที...เรื่องบางเรื่อง...ไม่ต้องรีบรู้ก็ได้ ให้เวลาหน่อยดีกว่า แกจะได้คำตอบที่ถูกต้องและแม่นยำมากยิ่งขึ้น” “เฮ้ย...ขอเถอะว่ะ เลิกพูดอะไรปรัชญาแบบนี้สักทีได้มั๊ย” เมื่อได้รับคำตอบจากตูนยิ่งทำให้พลงงมากขึ้นไปอีก ตูนไม่พูดอะไร เขาได้แต่ยิ้มแล้วเรียกเจ้ยมาช่วยยกถังน้ำไปไว้ใต้อาคาร ส่วนนักศึกษาคนอื่นต่างทยอยลงจากรถพร้อมกับสัมภาระที่นำติดตัวมาด้วย “มิ้นท์ แน่ใจนะว่าพวกเราไม่ได้ลืมอะไรไว้บนรถอีก” ฝ้ายมีสีหน้าวิตกกังวล พลางชะเง้อคอมองผ่านช่องหน้าต่างรถบัสเพื่อตรวจดูให้แน่ใจ “ไม่มีแล้วจ้า” มิ้นท์ส่ายหน้าแล้วอมยิ้มให้กับความละเอียดรอบคอบที่เป็นนิสัยของเธอ เมื่อมินท์ ฝ้าย และกลุ่มนักศึกษาคนอื่นๆพากันเดินไปรวมตัวกันที่อาคารของคณะสัตวศาสตร์ฯ พร้อมกันแล้ว ตูนก็หยิบไมค์ขึ้นมาประกาศ “อ่า...น้องๆครับ ตลอดการเข้าค่ายเราจะพักกันที่นี่ พี่ขอทำความเข้าใจกับน้องๆทุกคนก่อนว่า เราจะต้องทำอะไรกันบ้าง อันดับแรกนะครับ เราจะทำการปลูกต้นไม้ในบริเวณมหาวิทยาลัยในตอนเย็น ส่วนพรุ่งนี้เราจะออกเดินทางไปปลูกป่าชายเลนกัน วันถัดไปพวกพี่ๆจะพาไปเที่ยวน้ำตกป่าละอู ก่อนเดินทางกลับ ตอนนี้น้องๆแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้เลยนะครับ ด้านหลังจะมีหอพักนักศึกษาอยู่ น้องๆ ผู้หญิงให้ไปที่ฝั่งซ้าย ส่วนผู้ชายให้อยู่อาคารฝั่งขวานะครับ บ่ายสี่โมงลงมาเจอกันที่นี่นะครับ” ตูนแจกแจงรายละเอียดให้นักศึกษาทุกคนทราบ แล้วปล่อยให้พวกเขาได้ไปพักผ่อนกันตามอัธยาศัย ส่วนเขาและเพื่อนๆ ต่างช่วยกันขนข้าวของไปเก็บ แล้วแยกย้ายไปพักเช่นกัน “ตูน...นั่นแกจะไปไหนน่ะ” กริชถามเมื่อเห็นเขาทำท่าจะเดินออกจากห้องพัก หลังจากวางข้าวของลงข้างเตียงนอนแล้ว “ฉันจะไปเดินสำรวจข้างล่างหน่อย ว่าจะเลยไปหาอาจารย์ธเนศที่บ้านพักด้วย” “เออ...ถ้างั้นฉันไปด้วยนะ” กริชคว้ามือถือยัดใส่กระเป๋ากางเกงอย่างรีบร้อนแล้วเดินตามหลัง ตูนออกจากห้องพักอย่างรวดเร็ว เมื่อสองหนุ่มเดินลงมาด้านล่าง พวกเขาก็พบนักศึกษาบางคนเดินลงมาสำรวจบริเวณโดยรอบเช่นกัน แต่ละคนมีสีหน้าเบิกบาน ตูนและกริชแวะทักทายก่อนเดินลัดเลาะผ่านสระน้ำขนาดใหญ่มุ่งสู่บ้านพักของอาจารย์ธเนศ ซึ่งเป็นคนที่แนะนำให้พวกเขามาพักที่นี่เพื่อความสะดวกแก่การทำกิจกรรมต่างๆ และขอความร่วมมือจากพวกเขาให้ช่วยกันปลูกต้นไม้รอบบริเวณมหาวิทยาลัยด้วย และเมื่อทั้งสองเดินมาถึงประตูรั้วหน้าบ้านพักก็พบอาจารย์ธเนศกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านพอดี อาจารย์ธเนศเชิญตูนและกริชเข้าไปนั่งพูดคุยกันตรงระเบียงหน้าบ้าน “ครูดีใจนะที่พวกเธอมีความคิดและมีความตั้งใจที่ดีจะมาทำประโยชน์ให้กับส่วนรวม ตอนนี้มหาวิทยาลัยของเราในวิทยาเขตนี้ยังไม่พร้อมจะเปิดรับนักศึกษาเข้าเรียนในปีนี้ได้ เพราะยังมีการก่อสร้างอีกหลายส่วนที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์นัก รวมทั้งต้องมีการจัดการกับสภาพแวดล้อมอีกมาก ครูก็เลยขอความร่วมมือจากพวกเธอให้มาช่วยกันปลูกต้นไม้บริเวณโดยรอบ” อาจารย์ธเนศกล่าวกับตูนและกริชด้วยน้ำเสียงชื่นชม “ครับ...พวกเรายินดีมากที่อาจารย์ให้ความไว้ใจให้มาร่วมทำประโยชน์ เพราะมันเป็นนโยบายหลักของชมรมอาสาพัฒนาอยู่แล้ว แล้วไม่ทราบว่าต้นไม้ที่อาจารย์จะให้พวกผมปลูกอยู่ที่ไหนล่ะครับ เดี๋ยวผมจะให้พวกน้องๆมาช่วยกันขนต้นไม้ไปก่อน ผมนัดพวกเขาไว้ตอนสี่โมง ขอเชิญอาจารย์ไปแนะนำพวกเราด้วยนะครับว่าต้องปลูกตรงจุดไหนบ้าง” ตูนค้อมศีรษะลงเล็กน้อยแล้วกล่าวกับอาจารย์ธเนศด้วยน้ำเสียงสุภาพ “อ่อ...สี่โมงเย็นเหรอ ดีเลย แดดร่มลมตกพอดี ต้นไม้กับอุปกรณ์การปลูกครูให้นักการภารโรงขนไปไว้ให้แล้วล่ะ พอถึงเวลาพวกเธอก็ไปรวมตัวกันด้านหลังคณะสัตวศาสตร์ฯได้เลยนะ แล้วครูจะไปบอกว่าต้องปลูกตรงไหนบ้าง” สองหนุ่มรับคำแล้วกล่าวลาอาจารย์ธเนศก่อนกลับที่พักเพื่อไปพักผ่อน และรอคอยเวลานัดหมายกับอาจารย์และพวกน้องๆ พอถึงเวลานักศึกษาต่างทยอยลงมาช่วยกันปลูกต้นไม้อย่างขมีขมัน พวกผู้ชายส่วนใหญ่คว้าจอบและเสียมไปช่วยกันขุดดิน ส่วนผู้หญิงช่วยกันขนดินใส่ปุ้งกี๋และนำต้นไม้มาปลูก กล้าไม้ที่นำมาปลูกนั้นจะเป็นต้นไม้ที่ให้ร่มเงาเป็นส่วนใหญ่ อาทิเช่น ประดู่ จามจุรี คูณ ชมพูพันทิพย์ ปีบ และหางนกยูง แตงชวนมินท์และฝ้ายมาช่วยเข็นรถซึ่งมีถังน้ำเพื่อนำมารดต้นไม้ เจ้ยและพลช่วยกันขนดินบริเวณที่ ตูนและกริชกำลังขุดอยู่ไปถมใส่ให้เต็มหลุม นอกจากนี้ยังมีนักศึกษาสองสามคนช่วยกันหิ้วกระติกน้ำเย็นเดินแจกเพื่อนๆและรุ่นพี่ ส่วนอาจารย์ธเนศก็คอยยืนมองกลุ่มนักศึกษาทำงานด้วยแววตาชื่นชม และดูเหมือนเวลาผ่านจะไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่ถึงชั่วโมงต้นไม้ที่อาจารย์ธเนศเตรียมไว้ให้ก็หมดลง นักศึกษาต่างช่วยกันเก็บอุปกรณ์ต่างๆ และไปชำระล้างคราบดินและเหงื่อไคลก่อนมารวมตัวกันชื่นชมผลงานของพวกเขา จากพื้นที่โล่งเตียนที่เห็นในตอนแรกกลายเป็นพื้นที่ที่มีต้นกล้ากระจัดกระจายไปทั่วอาณาบริเวณ หลายคนจินตนาการถึงวันที่ต้นไม้ของพวกเขาเติบโตแล้วอดยิ้มให้กับตัวเองด้วยความภาคภูมิใจไม่ได้ อาจารย์ธเนศกล่าวขอบใจนักศึกษาก่อนลากลับไปพักผ่อน ส่วนตูนและรุ่นพี่คนอื่นๆ พาน้องๆไปรวมตัวกันใต้อาคารของคณะสัตวศาสตร์ฯเพื่อร่วมรับประทานอาหารค่ำที่สั่งซื้อเข้ามาจากร้านอาหารบริเวณใกล้เคียง หลังจากนั้นก็ปล่อยให้ทุกคนได้ไปทำธุระส่วนตัวแล้วนัดหมายให้มารวมตัวกันในเวลาสามทุ่มเพื่อมาร่วมกิจกรรมนันทนาการ “อ่า...น้องๆครับ เป็นยังไงกันบ้างวันนี้ พวกเราได้ร่วมมือกันปลูกต้นไม้ให้มหาวิทยาลัยของเรา รู้สึกยังไงกันบ้างเอ่ย เหนื่อยกันไหม” กริชถามน้องๆด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เสียงตอบรับหลากหลายดังขึ้นว่า “ไม่เหนื่อย” บางคนบอก “สนุกดี” บ้างก็บอกว่า “ภูมิใจ” “ มีอีกมั๊ยเพ่ เอาอีกๆๆ” โย่ง นักศึกษาปี 2 ของคณะจิตรกรรมฯตะโกนบอกพร้อมกับชูมือขึ้นๆลงๆ จนทำให้เพื่อนๆอดหัวเราะกับท่าทางเขาไม่ได้ “ไม่ต้องกลัวเลยน้อง พรุ่งนี้พวกเรายังมีภารกิจใหญ่ที่จะต้องทำกันอีก นั่นก็คือไปปลูกป่าชายเลน วันนี้ถือว่าเป็นการอุ่นเครื่องกันก่อนแล้วกันนะ แต่ตอนนี้ พวกเรายังไม่ได้ทำความรู้จักกันเลย น้องๆรู้จักพวกพี่กันไปแล้ว คราวนี้ถึงตาน้องๆออกมาแนะนำตัวกันบ้าง ” “ตอนนี้น้องๆ รู้กันแล้วใช่ไหมว่าใครเป็นคู่บั๊ดดี้ของตัวเอง เดี๋ยวคอยดูแล้วกันนะครับว่าใครเป็นใครกันบ้าง” พลพูดเสริมจากกริช จากคุณ : วันจิตรา - [ 13 พ.ค. 49 10:17:24 A:203.147.20.57 X:203.130.159.2 TicketID:025890 ]

ความคิดเห็นที่ 9 “น้องๆครับ เวลาแนะนำตัวเอง ต้องมีท่าทางประกอบด้วยนะครับ เดี๋ยวพี่จะทำให้ดูเป็นตัวอย่างก่อนแล้วกัน” เจ้ยออกมายืนด้านหน้านักศึกษาทั้งหมดแล้วเริ่มแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงที่พยายามเก๊กให้หล่ออย่างสุดชีวิต “ สวัสดีครับ พี่ชื่อเจ้ย ปี 3 คณะเภสัชศาสตร์ ยังไม่มีแฟน กำลังมองหาสาวควงแขนสักคน” พูดจบเจ้ยก็ทำปากเบี้ยวแสดงท่าทางเหมือนคนเป็นง่อยเดินกลับเข้าไปนั่งที่เดิม เรียกเสียงหัวเราะจากน้องๆเป็นอย่างมาก นักศึกษาแต่ละคนต่างทยอยกันออกมาแนะนำตัวและแสดงท่าทางประกอบต่างๆ จนครบแล้วหลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนตามอัธยาศัย ตลอดการนันทนาการของค่ำนี้ทุกคนดูมีความสุขกันดี ยกเว้นแตงซึ่งไม่ค่อยสบอารมณ์กับกริชสักเท่าไหร่ เพราะดูเหมือนว่าเวลาเธอจะทำอะไรกริชก็จะคอยจะขัดใจหรือไม่ก็ขัดขวางเธอไปซะทุกอย่างจนกระทั่งเธอทนไม่ไหว “นี่นายจะมายืนขวางบันไดฉันทำไมเนี่ย” แตงกล่าวอย่างอารมณ์เสีย “อะไร...ฉันก็แค่ยืนรอน้องเปิ้ลคู่บั๊ดดี้ของฉันอยู่ ไม่ได้ยืนขวางอะไรสักหน่อย” กริชทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วเบี่ยงตัวเพื่อให้แตงเดินผ่านไป แต่ก็ดูเหมือนยังยืนขวางทางอยู่ดี “วันนี้นายเป็นอะไรของนายฮะกริช กวนประสาทฉันมาทั้งวันแล้วนะ ฉันเบื่อขี้หน้านายเต็มทน” “อ่อ...ใช่สิ เบื่อขี้หน้าฉันเพราะว่าหน้าฉันมันไม่หล่อเหมือนไอ้เคนเด็กจิตรกรรมฯนี่ โธ่เอ๊ย...แค่แฟนไม่มาด้วยทำมาเป็นหัวเสีย” กริชกล่าวด้วยน้ำเสียงประชดประชันเต็มที่ “ นี่...นาย” เมื่อแตงได้ยิน ก็ถึงกับพูดไม่ออก เพราะโกรธที่กริชพูดแบบนั้นออกมา เธอยืนชี้หน้ากริชปากคอสั่น “เถียงไม่ออกล่ะสิ ทำไมจะแก้ตัวว่าอะไร ลองว่ามาสิ...” กริชลอยหน้าลอยตาถาม “ฉันกับพี่เคนไม่ได้เป็นแฟนกัน แล้วนายก็ไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องของฉันด้วย” แตงตอบออกไปในที่สุด แล้ววิ่งชนกริชที่ยืนขวางอยู่จนล้มไม่เป็นท่า แตงวิ่งขึ้นไปถึงห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างแรง ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก จนทำให้แก้มซึ่งเป็นรุ่นน้องที่นอนอยู่ห้องเดียวกันตกใจมาก รีบเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบแต่อย่างใด เมื่อกริชพยุงตัวเองขึ้นมาได้ เขาก็เดินไปหากลุ่มตูน เจ้ย และพลที่กำลังดีดกีตาร์ร้องเพลงให้น้องๆที่ยังไม่เข้านอนฟังอยู่ด้านล่าง “ไงแก...ไปไหนมา มาร้องเพลงกันมั๊ย” พลหันมาถามเมื่อเห็นกริชเดินเข้ามานั่งหน้าเศร้าอยู่ข้างๆ “เออ...ขอเพลงร็อกๆหน่อยดิ” กริชวางสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้ใส่ใจคนรอบข้างที่มองเขาด้วยความประหลาดใจแม้แต่น้อย “เพลงร็อกอะไรของแก ดูทำหน้าสิ อย่างกับคนอกหัก” พลพูดพลางขำสีหน้าของเพื่อนอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน “อกหักอะไรกัน...ข้ายังไม่มีแฟนเว้ย” กริชตอบออกไปอย่างใส่อารมณ์กลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นภายในใจ “พี่กริชเห็นพี่แตงมั๊ย เมื่อกี๊ผมชวนมาร้องเพลงด้วยกัน รับปากแล้วก็หายไปเลย” เจ้ยหันมาถามกริช “อ่อ...เมื่อกี๊เห็นเดินขึ้นไปแล้ว สงสัยเข้านอนแล้วมั๊ง” กริชตอบไม่เต็มเสียงนัก ตูนซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามสังเกตเห็นพฤติกรรมของเพื่อนก็เข้าใจ เขาไม่พูดอะไรได้แต่อมยิ้มอยู่คนเดียว “งั้นเรามาร้องเพลงกันต่อเลยแล้วกัน น้องๆรอฟังจนจะหลับแล้ว” พลดีดกีตาร์เป็นจังหวะเรียกทุกคนให้กลับมาฟังเพลงต่อ “เดี๋ยว...เพลงนี้ฉันร้องเอง...นิดนึงพอ ของฟรายเดย์ ” ตูนบอกกับพล แล้วหันมายิ้มให้กริช เจ้ยและน้องๆส่งเสียงกิ๊วก้าวเพราะเพลงนี้เป็นเพลงที่พวกเขาชื่นชอบกันอยู่แล้ว “ฉันค้นคว้าหาคำตอบ เท่าไรไม่เจอ เพราะอะไรเหตุใดถึงไม่ลืมเธอสักที หรือต้องรอให้เธอบอก ฉันเป็นส่วนเกิน ที่บังเอิญผ่านมาแล้วทำให้เธอกับเขาวุ่นวาย ”  ตลอดการร้องเพลงในค่ำคืนนี้ ดูเหมือนคนที่มีส่วนร่วมน้อยที่สุดจะหนีไม่พ้นกริชที่ไม่ช่วยร้อง ไม่ช่วยปรบมือเข้าจังหวะ และไม่แสดงอารมณ์สนุกสนานแต่อย่างใด จนกระทั่งแยกย้ายกันเข้านอน ตูนซึ่งนอนห้องเดียวกันเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “กริช...แกเป็นอะไรหรือเปล่าวะ ท่าทางอาการหนักนะเนี่ย” ตูนถามหลังจากเดินกลับมาจากอาบน้ำ เขาตบบ่ากริชเบาๆ เมื่อเห็นยังนั่งหน้าเศร้าอยู่ที่เตียง “เปล่าหรอก...ไม่มีอะไร” “ฉันรู้นะ...ว่าแกคิดยังไงกับแตง” ตูนบอกขณะนั่งลงเคียงข้างเขา “แก...แกรู้เหรอตูน” กริชตกใจหันมาจ้องหน้าตูนทันที “อืม...ฉันรู้มาตั้งนานแล้ว แกนี่มันผู้ร้ายปากแข็งจริงๆเลย ทำไมคิดอะไรไม่พูดออกไปแบบนั้น มัวแต่ไปชวนทะเลาะอยู่ได้ แตงยิ่งขี้น้อยใจอยู่ด้วย” ตูนพูดพลางหยิบแว่นมาเช็ดแล้ววางไว้บนหัวเตียง “ก็...คือ...ฉัน...เอ่อ...” “เออ... ให้มันได้อย่างนี้สิ กลายเป็นคนติดอ่างไปเลย ทีตอนชวนทะเลาะอ่ะ เก่งนักนะ” “แตง...มีแฟนแล้วนี่นา แล้วอีกอย่าง ฉันคิดว่าเขาคงเกลียดฉันมากด้วย” กริชพูดเสียงแผ่วจนตูนแทบไม่ได้ยิน “แกเคยถามมันหรือไงฮะ คิดไปเองหรือเปล่า นี่ก็เทอมสุดท้ายแล้วนะ จะทำอะไรก็รีบๆทำ ถ้าแกปล่อยให้หลุดมือไปหรือไม่คิดจะทำอะไรสักอย่าง แล้วจะมาเสียใจทีหลังไม่ได้นะ” ตูน หยิบกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเก่งขึ้นมาสวมแล้วเอนตัวลงนอนบนเตียง “ฉันไม่...ช่างเถอะ ฉันขี้เกียจคิดแล้ว...ง่วง” ตอนนี้ถึงคราวที่กริชล้มตัวลงนอนบ้าง เขาคว้าผ้าห่มมาคลุมหน้าแล้วเงียบไปไม่พูดอะไรต่อ ตูนซึ่งนอนอยู่ข้างๆส่ายหน้าพลางอมยิ้ม ก่อนดับไฟนอนและหลับไปอย่างง่ายดายโดยหารู้ไม่ว่าคนที่นอนคลุมโปงไปก่อนหน้านั้นนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านหน้าต่างกระทบเปลือกตาของมินท์ปลุกให้หญิงสาวตื่น มินท์กะพริบตาถี่เพื่อขับไล่ความง่วงงุน แล้วเหลือบตามองไปรอบๆ เห็นเพดานที่แปลกตา และฝาผนังที่เปลี่ยนไป ทำให้นึกขึ้นได้ว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนห้องเดิมที่เคยอยู่เป็นประจำ มิ้นท์หันมองเพื่อนสาวที่ยังคงนอนหลับอุตุอยู่ข้างๆ แล้วเดินออกไปสูดไอแดดยามเช้าด้านนอกระเบียง “ว้าว วิวสวยจังเลย” มินท์เผยอริมฝีปากยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเมื่อมองเห็นทิวทัศน์ที่อยู่เบื้องหน้า พระอาทิตย์ดวงโตค่อยๆโผล่พ้นเหนือเทือกเขาที่ปกคลุมไปด้วยทิวไม้หนาแน่น โอบล้อมตัวอาคารที่เธอกำลังยืนอยู่ จากคุณ : วันจิตรา - [ 13 พ.ค. 49 10:18:03 A:203.147.20.57 X:203.130.159.2 TicketID:025890 ]

ความคิดเห็นที่ 11 “ฝ้ายๆ...ตื่นๆ...มาดูนี่สิ” มินท์สาวเท้ามายืนที่เตียงอย่างรวดเร็วพลางเขย่าตัวเพื่อนที่ยังนอนหลับคุดคู้อยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์ “อืม...เอาไว้ก่อนนะ...ยังนอนไม่เต็มอิ่มเลย” ฝ้ายพูดออกไปอย่างคนไร้สติ คลุมศีรษะด้วยผ้าห่มอย่างมิดชิดเพื่อป้องกันการรบกวนจากคนรอบข้าง “แล้วกัน ยัยคนนี้นี่” มินท์ยืนกอดอกส่ายหน้ากับอาการของเพื่อนสาวแล้วเดินกลับไปยืนชมวิวต่ออย่างมีความสุขตามลำพัง หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ฝ้ายเริ่มขยับตัวและค่อยๆหรี่เปลือกตาออกอย่างช้าๆ เธอนอนพลิกตัวไปมาอยู่สองสามครั้งแล้วตัดสินใจลุกขึ้นนั่ง พลันเห็นเพื่อนสาวกำลังยืนทอดอารมณ์อยู่นอกระเบียง “ดูอะไรเหรอมิ้นท์” “อ๋อ...ดูพวกผู้ชายอยู่จ้า เนี่ยมานอนอาบแดดอยู่ข้างล่างเพียบเลยนะ” “หา...อยู่ที่ไหนๆ จริงเหรอ” เมื่อได้ยินมินท์พูดจบ ฝ้ายรีบกระโจนออกจากที่นอนตรงดิ่งไปยังระเบียงทันที พร้อมชะเง้อคอมองหา แต่ก็ไม่เห็นสิ่งที่เพื่อนบอกสักนิด “ไหนๆ ไม่เห็นมีเลย” ฝ้ายไม่ทันมองหน้ามิ้นท์ซึ่งเฝ้ามองอากัปกิริยาของเธอโดยตลอดอย่างตลกขบขัน “ไม่มีผู้ชายที่ไหนหรอกจ้ะ ฉันพูดเล่นน่ะ ฮ่าๆ” มินท์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น “เธอนี่...ชอบหลอกฉันอยู่เรื่อย ยัยบ๊องส์” ฝ้ายตีแขนเพื่อนเบาๆ มินท์กลับแกล้งทำสีหน้าโอดโอยอย่างเจ็บปวดล้อเลียนเพื่อนอีก “ก็แหม...ทีเรียกให้ดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันทำเป็นไม่สน พอเรียกให้ดูหนุ่มๆล่ะก็รีบเชียวนะ สมแล้วล่ะ” เมื่อมินท์พูดจบก็วิ่งหนีออกนอกห้องนอนไป ฝ้ายไม่รอช้าวิ่งไล่ตามไปติดๆ “นี่ๆ...ยัยมินท์บ้า” “ฝ้ายๆ มาดูอะไรนี่สิ ที่หน้าประตูมีของด้วยล่ะ” มิ้นท์ตะโกนร้องเรียกเพื่อนอยู่ที่หน้าประตู “อะไรอีกล่ะ เธอจะหลอกอะไรฉันอีก” ฝ้ายผลักประตูที่มิ้นท์เปิดแง้มออกแล้วแทรกตัวตามเพื่อนไป “ไม่หลอกแล้วนะ ดูนี่สิ” ฝ้ายยื่นถุงพลาสติกซึ่งมีน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋และถุงกระดาษสีทึบอีกถุงให้เพื่อนดู “ของใครล่ะเนี่ย เอ๊ะ...มีกระดาษด้วยนะ เธอลองแกะดูสิมิ้นท์” ฝ้ายบอกเพื่อนเมื่อเห็นกระดาษแผ่นเล็กพับอยู่ในถุงพลาสติกที่มีน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ “ฝากน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋มาให้มิ้นท์กับเพื่อน ทานให้หมดนะครับ เดี๋ยวคนให้เสียใจแย่...บั๊ดดี้” “ ว๊ายๆ ตายแล้ว บั๊ดดี้เหรอ” ฝ้ายทำเสียงตื่นเต้นตกใจกับข้อความที่มิ้นท์อ่านออกเสียงอย่างช้าๆ “บั๊ดดี้” มิ้นท์อมยิ้มกับข้อความในกระดาษแผ่นนั้น ก่อนคำพูดจะหลุดออกจากปากเพียงสั้นๆ ฝ้ายหยิบกระดาษมาอ่านซ้ำอีกครั้ง ก่อนทำสีหน้าเจ้าเล่ห์จนมิ้นท์สงสัย “เป็นอะไรเหรอฝ้าย” “บั๊ดดี้เธอ...เป็นผู้ชาย...ต๊ายตาย...ดีใจด้วยนะจ๊ะ” ฝ้ายพูดทำเสียงเล็กเสียงน้อย “บ้าเหรอ...เป็นผู้ชายแล้วมันผิดตรงไหนล่ะ” “ก็ไม่ผิดหรอก...แต่ว่า...มันก็ทำให้มีความหวัง” ฝ้ายยังคงทำสีหน้ากรุ้มกริ่มตลอดเวลา “ความหวังอะไรของเธอจ๊ะ” มิ้นท์เลิกคิ้วสูง “ก็...อย่างที่พี่เจ้ยบอกไง ถ้าโชคดีก็อาจจะได้แฟนเป็นบั๊ดดี้ ฮ่าๆ เธอจะได้ลงจากคานสักที” ฝ้ายพูดไปหัวเราะไปรู้สึกชอบใจเป็นพิเศษที่ได้แกล้งล้อเพื่อนบ้าง “ จะบ้ากันใหญ่แล้ว” มิ้นท์ตอบกลับไปอย่างไม่รู้จะพูดอะไร ถึงแม้เธอจะยังไม่ได้คิดอะไรตามที่ฝ้ายพูดก็ตาม แต่ก็ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “อืม...แล้วอีกห่อล่ะ...อย่าบอกนะว่า...เป็นของฉัน” ฝ้ายคว้าถุงกระดาษสีน้ำตาลทึบจากมือมิ้นท์มาเปิดดูพบขนมขบเคี้ยว 1 ห่อพร้อมใบเสร็จราคาขนม 1 แผ่นซึ่งเมื่อพลิกดูด้านหลังก็มีข้อความเขียนไว้ “เมื่อวานตอนแวะปั๊มน้ำมัน ซื้อขนมมาเกิน ฝ้ายช่วยเอาไปกินหน่อยนะ...บั๊ดดี้” “เฮ้ย...ของฉันจริงๆด้วย แต่ประโยคมันทะแม่งๆชอบกล” ตอนแรกฝ้ายเกือบจะดีใจแต่เมื่ออ่านข้อความใหม่เธอกลับสงสัยแทน “สรุปว่ากินเหลือหรือไม่อยากกินก็เอามาให้ฉันว่างั้นเถอะ อยากรู้จริงๆว่าใครเป็นบัดดี้ฉันเนี่ย น่าเกลียดจังเลย” ฝ้ายบ่นขมุบขมิบ พลอยทำให้มิ้นท์ขำกับอาการของเธอไปด้วย “ไม่หรอกน่า...ฉันว่าเขาแกล้งเขียนไปแบบนั้นเองมั๊ง เธออย่าคิดมากสิ” มิ้นท์พูดปลอบใจ พยายามกลั้นยิ้มเพื่อไม่ให้หลุดหัวเราะออกมา หลังจากนั้นสองสาวก็จัดการกับธุระส่วนตัวแล้วชวนกันลงไปด้านล่างเพื่อรวมตัวกับพวกพี่ๆและเพื่อนๆ “เป็นไงกันบ้างจ๊ะสาวๆ เมื่อคืนหลับสบายกันไหม” เจ้ยเดินเข้ามาทักกลุ่มนักศึกษาสาวที่กำลังนั่งรับประทานข้าวต้มกันอยู่ “หลับเป็นตายเลยค่ะพี่ แต่ยิ่งดึกอากาศยิ่งหนาวนะคะ” อ้อม สาวน้อยจากคณะดุริยางคศาสตร์หันมาบอกเจ้ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “แหม ถ้าน้องบอกพี่ตั้งแต่เมื่อตอนหัวค่ำก็คงไม่หนาวมาก” “ทำไมเหรอคะ พี่มีเสื้อกันหนาวให้หนูยืมเหรอคะ” “เปล่าหรอกจ้ะ พอดีพี่ลืมไปว่ามีคนเคยบอกว่าพี่เป็น “ผู้ชายอบอุ่น” ถ้าน้องอ้อมมาอยู่ใกล้ๆก็คงไม่หนาวเหมือนอย่างเมื่อคืน” เมื่อเจ้ยพูดจบทุกคนที่อยู่ในวงต่างโห่ฮาขำในคำพูดของเขากันหมด “แล้วน้องแก้มล่ะจ๊ะ ได้ข่าวว่านอนกับพี่แตง เป็นยังไงบ้าง พี่แตงนอนกรนหรือเปล่าเอ่ย” เจ้ยยังคงไม่ไปไหนชวนคนโน้นคนนี้คุยไปเรื่อย “เอ่อ พี่เจ้ยคะ เมื่อคืนพี่แตงเป็นอะไรไม่รู้ นอนร้องไห้ทั้งคืนเลยค่ะ” “จริงเหรอ แล้วน้องแก้มรู้มั๊ยว่าพี่แตงเป็นอะไร” เจ้ยแสดงสีหน้าวิตกระคนเป็นห่วง “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ พี่แตงไม่ยอมบอก รู้แต่ว่าเมื่อคืนพอพี่แตงขึ้นมาบนห้องนอนก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดเลย” “อืม แล้วตอนนี้พี่แตงอยู่ที่ไหนรู้มั๊ย” “แก้มเห็นพี่เขาเดินไปทางสวนกล้วยไม้หลังคณะสัตวศาสตร์ฯค่ะ” “แล้วพี่แตงทานข้าวเช้าหรือยังเนี่ย” “ยังเลยค่ะ แก้มชวนมาด้วยก็บอกว่าไม่หิว” “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่จัดการเองแล้วกัน” พูดจบเจ้ยก็ลุกขึ้นเดินตรงไปหากลุ่มของตูนซึ่งมีพล กริช และรุ่นน้องอีกสองสามคนกำลังนั่งกินข้าวต้มกันอยู่อีกมุมหนึ่ง จากคุณ : วันจิตรา - [ 13 พ.ค. 49 19:55:20 A:203.147.20.159 X:203.130.159.2 TicketID:025890 ]

ความคิดเห็นที่ 12 “เจ้ย กินข้าวหรือยังฮะ หรือว่าแอบไปกินกับสาวๆจนอิ่มแล้ว” ตูนเอ่ยทักเมื่อเห็นเดินเจ้ยเข้ามาร่วมวงด้วย “ยังเลยพี่ ” เจ้ยตอบตูนแล้วหันไปสั่งให้รุ่นน้องช่วยตักข้าวต้มให้ “พี่ตูน เมื่อกี๊น้องแก้มที่นอนห้องเดียวกับพี่แตงบอกว่าเมื่อคืนพี่แตงร้องไห้ทั้งคืนเลย ไม่รู้เป็นอะไร และตอนนี้ก็เดินไปไหนไม่รู้ ยังไม่ได้กินข้าวเลยด้วย” “อะไรนะ แตงเป็นอะไรนะ” กริชซึ่งกำลังกินอยู่เกิดสำลักข้าวต้มขึ้นมาหลังจากได้ยินสิ่งที่เจ้ยบอก เจ้ยทวนคำพูดเดิมอีกครั้ง แล้วมองหน้าทุกคนเพื่อรอฟังความคิดเห็น แต่ยังไม่ทันที่ใครจะคิดหรือพูดอะไรออกมา กริชก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากวงไป “อ้าว กริช นั่นแกจะไปไหนฮะ” พลร้องเรียก แต่กริชก็ยังคงเดินต่อไปโดยไม่หันกลับมามอง “แล้วนี่จะเอายังไงกันครับพี่” เจ้ยเอ่ยถามทุกคน ที่มองหน้ากันเลิกลั่ก “พี่ว่า พวกเราไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวรอให้กริชกลับมาก่อนแล้วค่อยว่ากันนะ” ตูนบอกเจ้ยและทุกคน ก่อนชวนกันรับประทานอาหารเช้าต่อ แตงเดินเรื่อยเปื่อยไปจนถึงเรือนกล้วยไม้หลังคณะวิทยาการจัดการซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณหนึ่งร้อยเมตร ระหว่างที่เธอกำลังเพลิดเพลินกับความสวยงามของดอกกล้วยไม้นานาพันธุ์จนลืมความเศร้าที่ติดค้างอยู่ภายในใจไปชั่วขณะ ทันใดนั้นหัวใจก็แทบจะหยุดเต้น เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจหอบถี่ของใครบางคนที่ดังมาจากด้านหลัง ความกลัวของแตงเริ่มก่อตัวขึ้นภายในใจ กลัวว่าใครที่ยืนอยู่จะเป็นคนร้าย เธอพยายามรวมรวมสติและตัดสินใจที่จะวิ่งหนี แต่ก็ไม่ทันฝ่ามือหนาที่คว้าต้นแขนของเธอไว้ก่อน แตงตกใจกรีดเสียงร้องดังลั่น พยายามดึงแขนจากการเหนี่ยวรั้ง ก่อนหันมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มหน้าตาซีดเซียวเต็มไปด้วยเหงื่อชุ่มโชกที่ใบหน้าและเส้นผม “ปล่อยนะ นายจะบ้าหรือไง มาไม่ให้สุ่มให้เสียง” แตงสะบัดแขนออกอย่างแรงทั้งโกรธและตกใจเมื่อรู้ว่าคนที่ทำให้เธอกลัวเมื่อครู่นี้คือ กริช “เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่ไปกินข้าว” กริชถามน้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย “ฉันจะหัวใจวายตายก็เพราะนายนั่นแหละ แล้วตอนนี้ก็ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น” แตงกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวเพราะยังโกรธเขาทั้งเรื่องเมื่อคืนและเมื่อครู่นี้อยู่ กริชสบตาแตงด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาพูดไม่ออก ไม่คิดว่าการที่เขาออกตามหาแตงจนทั่วด้วยความว้าวุ่นใจและรู้สึกดีใจมากที่มาพบเธอที่นี่จะแปรเปลี่ยนไปภายในเวลาไม่กี่นาที กริชจึงมีสีหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด “ขอโทษนะ พวกเพื่อนๆเป็นห่วงให้มาตาม” เมื่อพูดจบเขาก็หันหลังเดินกลับ ปล่อยให้แตงเดินตามมาอย่างเงียบๆ โดยที่ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลยตลอดทาง เมื่อกริชและแตงเดินกลับมาถึงอาคารของคณะสัตวศาสตร์ฯ นักศึกษาคนอื่นๆกำลังนั่งรวมกลุ่มกันฟังตูนและพลอธิบายกำหนดการเดินทางไปทำกิจกรรมการปลูกป่าชายเลนในวันนี้ และหลังจากนั้นทุกคนก็ทยอยกันไปเตรียมตัวออกเดินทางกันต่อ ระยะทางและสภาพของถนนจากมหาวิทยาลัยถึงสถานที่ที่จะปลูกป่าชายเลนค่อนข้างลำบากเพราะถนนเป็นลูกรัง มีความแห้งแล้ง เต็มไปด้วยฝุ่นละออง อีกทั้งหนทางลาดชันคดเคี้ยวไปมา แต่ในที่สุดทุกคนก็มาถึงจุดหมายกันได้โดยสวัสดิภาพ รถบัสขับเคลื่อนมาจอดหน้าป้ายบอกทางเข้าศูนย์พัฒนาป่าชายเลนซึ่งมีทางเดินแคบๆที่รถยนต์หรือรถที่มีขนาดใหญ่ไม่สามารถเข้าไปได้ เนื่องจากสภาพพื้นดินแปรเปลี่ยนเป็นเลนและถูกแทรกแซงด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ปกคลุมอยู่เต็มไปหมด ดังนั้นนักศึกษาทุกคนต้องเดินต่อเพื่อเข้าไปยังสถานที่นั้น เมื่อรถจอดสนิท แตงก็รีบถลาลงจากรถเป็นคนแรก พร้อมกับปล่อยอาเจียนออกมาอย่างหมดสภาพ ตูนเห็นเข้ารีบวิ่งเข้าไปช่วยลูบหลัง กริชมองด้วยความห่วงใย แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปวุ่นวายมากเพราะกลัวแตงจะไม่พอใจอีก เขาเดินไปหยิบขวดน้ำดื่มแล้วใช้เจ้ยนำไปให้แตง ส่วนพลก็เดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน “สงสัยจะเมารถสิท่า เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย” แตงส่ายหน้าแทนคำตอบ “เมื่อเช้าพี่แตงไม่ได้ทานข้าวมาด้วย พอนั่งรถมาเจอสภาพถนนแบบนี้ก็เลยแย่” เมื่อพูดจบเจ้ยก็ส่งขวดน้ำให้แตงดื่ม “แตงยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่มั้ย” ตูนถามขณะที่มือก็ยังลูบหลังอยู่ “ยังหรอก เมื่อเช้าฉันกินอะไรไม่ลง” แตงพยายามบอกเพื่อนด้วยเสียงแผ่วเบา ใบหน้าซีดเซียวและรู้สึกอ่อนเพลียมาก เธอค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืนเกาะแขนตูนไว้ “เจ้ย ช่วยไปหยิบข้าวบนรถมาให้พี่แตงหน่อยนะ” ตูนหันไปบอกเจ้ย ส่วนพลก็หยิบยาดมจากกระเป๋ายาส่งให้แตง “พล เดี๋ยวนายพาน้องๆเดินไปที่ศูนย์พัฒนาป่าชายเลนก่อนแล้วกัน ฉันกับกริชจะคอยดูแลแตงก่อนแล้วจะตามไปทีหลัง” “อ้าว ทำไมไม่รอไปพร้อมกันล่ะ” พลถามด้วยความสงสัย ส่วนกริชก็อ้าปากจะปฏิเสธ “ตอนอยู่บนรถฉันโทรนัดเจ้าหน้าที่ป่าไม้ไว้ที่ศูนย์ ฯ บอกว่าพวกเราจะไปถึงตอนสิบโมงครึ่ง นี่ก็เหลือเวลาแค่ครึ่งชั่วโมง กว่าจะเดินเข้าไปถึงก็พอดี ฉันไม่อยากให้เจ้าหน้าที่รอพวกเรานานน่ะ นายกับเจ้ยจัดการดูแลน้องๆไปก่อนนะ” ตูนก้มดูนาฬิกาพลางบอกเพื่อนอย่างกังวล “เอ่อ ให้ฉันไปกับพลก็ได้นะ แล้วให้เจ้ยอยู่กับแกแล้วกัน” กริชรีบชิงพูดขึ้นหลังจากที่นิ่งเงียบมานาน เพราะเขาไม่อยากอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดแบบนี้อีกต่อไปแล้ว “แล้วแต่แกนะ” ตูนมองหน้ากริชก่อนหันไปถามความคิดเห็นพล “เอาไงก็เอากัน” พลพยักหน้ารับคำ แล้วเดินนำกริชไปเรียกน้องๆมารวมตัวเพื่อเดินเข้าไปที่ศูนย์ฯ แตงแอบมองตามหลังกริชไป อยู่ดีๆก็รู้สึกน้อยใจที่เขาทำตัวหมางเมินและหนีหน้า ทั้งๆที่เมื่อเช้าเขาทำให้เธอหัวเสียอย่างมาก เมื่อตูนและเจ้ยดูแลให้แตงรับประทานอาหารเสร็จแล้ว ทั้งสามก็เดินเข้าไปที่ศูนย์ฯซึ่งมีเจ้าหน้าที่กำลังบรรยายรายละเอียดต่างๆให้แก่นักศึกษาฟังอยู่ “ผมมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่นักศึกษาทั้งหลายเล็งเห็นความสำคัญของป่าชายเลนที่เปรียบเสมือนแนวกำแพงธรรมชาติที่คอยปกปักษ์รักษาชายฝั่งในยามเกิดมหันตภัยจากท้องทะเล ซึ่งคนส่วนใหญ่อาจมองข้ามไป หากเยาวชนรุ่นใหม่มีสำนึกที่ดีแบบนี้ ผมคิดว่าป่าชายเลนของเรายังคงจะคอยเป็นกำแพงที่แข็งแกร่งปกป้องระบบนิเวศชายฝั่งสืบต่อไปจนรุ่นลูกรุ่นหลาน และในวันนี้เราได้เตรียมกล้าไม้เอาไว้ให้จำนวน 500 ต้น มีต้นโกงกาง แสม ตะบูนและตะบันซึ่งเป็นพันธุ์ไม้ที่เหมาะแก่การปลูกในพื้นที่ป่าชายเลนมากที่สุด พืชพวกนี้จะมีรากที่แข็งแรงช่วยพยุงและยึดเกาะหน้าดินเป็นอย่างดี ซึ่งเราจะเริ่มปลูกในบริเวณชายฝั่งทางด้านตะวันออกกันก่อนนะครับ ” จากคุณ : วันจิตรา - [ 13 พ.ค. 49 19:56:08 A:203.147.20.159 X:203.130.159.2 TicketID:025890 ]