ความคิดเห็นที่ 1 แฮ่ะๆ กรรมชั่วที่ชัดเจนของผมน่าจะเป็นข้อเมรัย (เพราะข้ออื่นๆ น้ำหนักยังเบา อิอิ) ตอนนี้ก็เลยพยายามหาอะไรมาเจือจางอยู่ เพื่อให้สอดคล้องกับ ประโยคนี้จากกระทู้คุณเจียวต้าย ++++ ประดุจยาพิษอันร้ายแรง แต่เมื่อผสมด้วยน้ำเป็นจำนวนมาก ก็จะเจือจางลงจนพิษนั้นค่อยอ่อนลง และไม่อาจทำอันตรายแก่เราได้ ++++ ถ้าจะเปรียบในแนวของผม ก็อาจจะประมาณว่า กรรมชั่วอาจเทียบได้กับ สุราเพียวๆ ซึ่งเข้มข้นน่ากลัว (ในเชิงวิชาเคมีเขามักกลัวความเชิงเข้มข้นมากกว่าเชิงปริมาณ) กรรมดีอาจจะคล้ายน้ำแข็งกับโซดา ที่มาผสม จะทำให้ความเข้มของสุราเจืองจางลง จะจางมากจางน้อยขึ้นกับคอแต่ละบุคคล รวมทั้งเวลาในหการเสพกรรมก้มีส่วนสำคัญ เช่นกระทำกรรมชั่วแบบเช้นข้นในเวลานานย่อมร้ายแรงกว่ากระทำกรรมชั่วในเวลาสั้นกว่า ฉะนั้นหากจะทำกรรมชั่วในบางกรณีที่ควรประกอบกรรมดีมาจางเจือ หรือจะไปนึกถึงการเสพย์กรรมแบบประยุกต์ คือบางครั้งอาจต้องมีการปรุงแต่งและเปลี่ยนรูปแบบของกรรมกรรม ซึ่งเป้นไปตามกระแสโลกแห่งเราท่านซึ่งยังว่ายวนอยู่ในโลกียวิสัย ยังไม่บรรลุอะไรสักอย่าง ก็คงต้องเรียนรู้วิธีการในการจัดการกับกรรมนานาปการ เอ้อ คุยเรื่องกรรม คิดถึงคุณเจียวต้าย ว่างๆ เราไปสร้างกรรมกันสักวันดีไหมครับ สักเที่ยงถึงสี่ซ้าห้าโมงเย็นก็พอ  แต่คงเป็นแถวๆสโมสรนายเรือถ้าเป็นช่วงใกล้ๆนี้ เพราะยังหาโอกาสไปสร้างกรรมไกลฐานทัพตัวเองไม่ได้ แต่ก็ไม่แน่ บางทีอาจมีเวลามาสร้ากรรมแถวอนุสาวรีย์ก็ได้ครับ แฮ่ะๆๆ อย่างน้อยเราก้ไม่ได้สร้างกรรมบ่อย เป้นรายวัน แถมเรายังสามารถละลายกรรมให้เจือจางพอเหมาะด้วย ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ กรรมที่คุณดื่มได้ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 49 10:49:40 จากคุณ : GTW - [ วันวิสาขบูชา 10:48:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เห็นด้วยกับจารย์จีนะเรื่องกรรมเปรียบเทียบได้ดีมาก นัทตี้ว่าศีลห้าข้อมันก็ดีในความคิดของส่วนตัวนัทตี้เองมันคือข้อควรปฏิบัติแต่กระทำได้มากน้อยที่ไหนก็อยู่ที่ตัวของแต่ละบุคคล อย่างนัทตี้เองนั้นข้อหนึ่งห้ามฆ่าสัตว์ โอเคนัทตี้คิดว่าถ้าไม่มีใครฆ่ามันเลยแล้วเราจะไปหาซื้อหมู เป็ดไก่อะไรเหล่านี้ได้ที่ไหน มันกินเข้าไปทั้งตัวเป็น ๆ อย่างนั้นไม่ได้นี่จริงไหม? นัทตี้ไม่เห็นด้วยกับข้อนี้นะ แต่ในทางกลับกันถ้าฆ่าคนแล้วตำรวจไม่จับไม่มีใครรู้ใครเห็นหรือว่าจับไปแล้วหลักฐานไม่พอต้องปล่อยเป็นอิสระออกมา แต่ถึงอย่างไรนัทตี้ย่อมเกิดความรู้สึกผิดหาความสุขไม่ได้เองเพราะความผิดที่นัทตี้ก่อไว้นั่นเองเป็นนรกในใจหรือว่าบาปในใจ คล้าย ๆ กันกับศีลข้อสองลักทรัพย์ และสามเรื่องกาเม คือมีความผิดที่รู้อยู่กับตัวเองลัก ๆ ซ่อน ๆ หาความสุขไม่ได้เองอย่างนี้เป็นต้น มันก็คือตัวเองทำตัวเองเหมือนกัน ศีลข้อสี่นี่สิ ถ้าหากว่าเราต้องโกหกเอาหน้ารอดเพื่อไม่ให้เรื่องมันบานปลาย หรือ ปฏิเสธปัดไปทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องจริงมันเป็นอย่างไร นัทตี้ถือว่าทำบุญนะ บุญที่ว่าไม่ก่อไฟให้คนเขาทะเลาะกันแต่ในทางศาสนาก็ถือว่าผิดเพราะเข้าข่ายโกหก ข้อห้าเรื่องสุรานัทตี้ว่าอยู่ที่ตัวคนอีกเหมือนกันว่ามีลิมิตให้ตัวเองแค่ไหน ข่มใจบังคับใจตัวเองได้แค่ไหน อย่างนัทตี้ดื่มเบียร์หรือเหล้าบางทีกับเพื่อนเวลามีสังสรรค์ เราจะรู้ตัวเราแล้วว่า เออแค่นี้พอนะอย่างนี้นัทตี้ไม่ถือว่าเป็นบาป แต่ในทางศาสนาจะถือว่าบาปเพราะเราทำร้ายตัวเราเองด้วยเหล้า แอลกอฮอร์ สูบบุหรี่นี่ก็บาปเข้าข่ายเดียวกัน นัทตี้ว่าคนที่สืบทอดสอนศาสนามานั่นต่างหากที่ใส่ความคิดให้ต่อ ๆ มาผิดเพี้ยนไปจนกลายเป็นความเชื่อ เช่นว่าผู้ชายต้องผ่านการบวชนะไม่งั้นถือว่าเป็นคนดิบเพราะอะไร  เพราะต้องการหาผู้สืบทอดศาสนาต่อยังไงล่ะ   หรือว่าห้ามลอดใต้กางเกงในผู้หญิงนะนั่นเพราะอะไร  นัทตี้ว่าคนที่สอนศาสนานั่นคือผู้ชายนะไม่เห็นมีคนสอนศาสนาเป็นผู้หญิงสักที เขาก็ใส่เอาสิ่งต่าง ๆเหล่านี้สอนกันมาจนกลายเป็นความเชื่อมากดขี่เพศหญิง คนเรามันยุ่งกันตรงไหนล่ะ เด็กมันออกกันมาตรงไหนล่ะถ้าไม่ใช่ตรงนั้นของผู้หญิงนี่คือตัวอย่างเล็กน้อยที่ยกให้ดูว่าความคิดนัทตี้เป็นอย่างไร ดูเหมือนคนต่อต้านแต่ไม่ใช่ นัทตี้มีเหตุและผลให้ตัวเองมากกว่าเพราะนั่นคือ "เรื่องส่วนตัว" ที่ศาสนาไม่ควรเข้ามามีบทบาทหรือเกี่ยวข้องด้วย ขอโทษนะถ้าอ่านแล้วรู้สึกว่าแรงแต่ว่านัทตี้ไม่ได้หมายความอย่างนั้น ที่จริงหากจะคิดไปแล้วศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่ดีที่ยืดหยุ่นคือให้คิดเอาเองรู้สึกเอาเองนี่คือความคิดของนัทตี้ของคำว่า "ศาสนา" นะ ไว้รออ่านนิยายเรื่องต่อไปของนัทตี้แล้วกันเขียนใส่ไว้ตั้งแต่บทแรกเรียบร้อยแล้ว จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ วันวิสาขบูชา 15:50:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ส่วนตัวผมว่าคุรนัทตี้ไม่ได้แรงไปนะครับ อิอิ เพราะว่าโดยภาพรวมแล้วก็คิดแบบนี้เหมือนกัน โดยเฉพาะการกดขี่ทางเพศหรือเอาเปรียบผู้หญิงนี่ผมแอนตี้มาตลอด ผมว่าเพศหญิงน่ารักน่าทะนุถนอมใส่ใจมากกว่าจะใหเป็นเบี้ยล่าง คุณนัทตี้พูดได้ดีจัง อ่านไปยิ้มไป แล้วก้พยักหน้าหงึกหงักไปด้วยพลางพึมพำว่า จริงแฮะ...จริงแฮะ......ไปเรื่อยๆ ^____^.......... และในความรู้สึกส่วนตั๊วส่วนตัว สำหรับผมแล้ว สิ่งที่ห้ามปรามและ/หรือยุยงส่งเสริมให้ทำอะไรสักอย่างหรือไม่ทำอะไรสักอย่าง ไม่ใช่เพราะผมถือว่าผมกลัวบาปหรือไม่กลัวบาปเป็นประเด็นสำคัญ แต่ผมมองที่ว่ามันจะ "รู้สึกผิด" หรือไม่ หรือขัดแย้งกับมโนธรรมหรือสามัญสำนักของผมหรือไม่ นี่ต่างหากที่เห็นผลชัดตาและชัดเจน เช่นความรู้สึกผิดนี้ บางทีก้ต้องใช้เวลาเพาะบบ่มจนได้ที่(เหมือนบ่มเบียร์หรือไวน์) บางทีต้องให้เวลากับมันนาน(อาจหลายปี)จนประสบการณ์และเวลาจะทำให้รู้สึกผิด ซึ่งจะร้ายแรงมหาศาลขึ้นกับหารกระทำนั้น (หรือจะคิดว่านี่เป้นบาปก็ได้ แต่ถ้าเทียบกับบาป มันก้จะมีข้อโต้แย้งอยู่ว่าบาปไม่ได้มีมาตรฐานอ้างอิงที่เป็นสากล ^___^... เช่นเด็กบางคนฆ่าหมาแมวสมัยเป็นเด็ก โตขึ้นมาค่อยมองเห็นคุณค่าของชีวิต เขาจะ "รู้สึหผิด" และผิดตลอดไป ในขณะที่บางคนอาจไม่รู้สึกผิดเพราะกมลสันดาลที่อาจมาจากกรรมพันธุ์(กามพันธุ) และประสบการณ์แต่ละบุลคล ทำให้การฆ่าแมวหมาในจำนวนที่เท่ากันให้ผลต่างกัน (ไม่มีมาตรฐานสากลอย่างที่ว่า) สำหรับผมแล้วการ "รู้สึหผิด" เป้นสิ่งที่น่ากลัว ผมเองก็มีมากมาย หนักเบาต่างกันตามกรรมตามวาระ เวลาและประสบการณ์รวมทั้งการมองโลกทำให้ผมรู้สึกผิด มันเป็นคำที่สั้นๆไม่ได้ซับซ้อนปรัชญาอะไรมากมาย แต่ชัดเจนที่สัมผะสได้แนบแน่นขัดเจนที่สุด ทุกวันนี้ผมมักจะแทรกการสอน โดยการพยายามสอนให้นักเรียนเห็นคุณค่าของชีวิต (ทั้งของตัวเองและสรรพสัตวิ) สอนให้เด็กรักและข้าใจถึงคำว่าความมีชีวิต แต่ผมไม่ได้สอนว่าฆ่าแมวหมามันบาปเป็นจุดสำคัญ แต่ผมสอนให้เด็กๆเข้าตะหนักถึงความรู้สึกผิด ที่จะเกิดตามมาไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว โดยการปลูกฝังสามัญสำนึกที่ดีต่อเพื่อนร่วมโลก ปีการศึกษานี้ผมจะตั้งชุมนุมคนรักสัตว์ มาเป็นคนแรกในโรงเรียน (ฮา) ว่างๆ ก็ขอเชิญสมัครสมาชิกนะครับ อิอิ เพราะจากประสบการณ์ผมเรียนรู้ที่จะรู้ว่าเด็กๆบางคนอาจจะยังไม่ทันคิด พอเขา(เธอ)เลี้ยงสัตว์ จิตใจจะค่อยๆอ่อนโยนลงโดยไม่รู้ตัว เพราะพอเขาดูแลมันจะเกิดความรักความเมตตาและเข้าใจในชีวิตมากขึ้น สมัยเป็นเด็ก ผมชอบตกเบ็ด (เพราะความเป็นเด็กบ้านนอกจนๆ) สมัยยั้นไม่ๆด้รู้สึกผิดเลย แต่ทุกวันนี้ผมไม่กล้าแม้แต่จะคิด ไม่ใช่เพราะกลัวบาป แต่เพราะสงสารปลา และผมก็ไม่มีความจำเป็นต้องทำแบบนั้น ดังนั้นกีฬาอะไรก็ตามที่ตั้งรากฐานอยู่บนความตายและความทรมานของสัตว์ ผมจะต่อต้านเท่าที่จะทำได้ แต่กระนั้นผมก็ยังชอบกินปลาอยู่ (ฮา...) ก็มันอร่อยนี่นา ไม่รู้จะว่าอย่างไร แต่จะให้ถึงขั้นกินหมากินแมว หรือกินคน ผมก็ไม่เอา (ฮา) ก็อย่างว่า เราๆท่านๆก็ยังว่ายเวียนอยู่ในสายธารแห่งโลกียวิสัย ความพยายามลด ละ เลิก จะมากจะน้อยก็เป็นสิ่งที่ดี เอ้อ แดดร่มลมตกแล้ว เดี๋ยวไปสร้างกรรมแถวปากซอยดีกว่า ไม่ต้องห่วงครับผมจะพยายามเจือจางกรรมในอัตราส่วนที่พอเหมาะพอควรแต่อัตภาพและเวลา โดยตั้งบรรทัดฐานที่จะไม่เบียดเบียนหรือทำร้ายผู้ใด อย่างมากก็แค่ทำร้ายตัวเอง ฮา ^_________________________^.............. แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 49 17:18:21 จากคุณ : Psycho man - [ วันวิสาขบูชา 17:13:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ก็เชื่อเรื่องกรรมอยู่ค่ะ แต่ก็ยังเห็นเหมือนกัน ทำชั่วก็ยังได้ดี หรือยังไม่ถึงเวลารับกรรมของเขาก็ไม่รู้ แต่ที่พูดอย่างนี้ ไม่ได้แปลว่า จะไปทำชั่วแบบเขาหรอกนะคะ จากคุณ : แมวโต๋เต๋ - [ วันวิสาขบูชา 18:25:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมนับถือศาสนาคริสต์ครับ แต่ก็ศึกษาหลักคำสอนของศาสนาพุทธอยู่บ้างเหมือนกัน ทุกวันนี้ใช้หลักดำเนินชีวิตสองอย่าง คือหลักมัชฌิมปฏิปทา คือเดินสายกลาง กับหลักอิทัปปจยตา คือสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี ส่วนศีลห้านั้นก็ว่ากันไปตามสภาวการณ์ครับ อย่างเช่นดื่มเบียร์ก็นาน ๆ ทีโดยเฉพาะวันไหนเหนื่อยมากทำงานกลางแดด ส่วนฆ่าสัตว์นี้ก็เพิ่งสังเวยแมลงสาบในห้องน้ำไปสองตัวด้วยไบกอน ไม่ฆ่าก็ไม่ได้ เดี๋ยวออกลูกหลานลามปาม ข้อสองห้ามลักทรัพย์นี่พูดได้เต็มปากว่าไม่เคยและไม่คิดจะทำด้วย ทำดีย่อม(สมควร)จะได้ดีครับ สมัยเด็กผมชอบอ่านเรื่องกฏแห่งกรรมของ ท. เลียงพิบูลย์ อ่านแล้วก็กลัวไม่กล้าทำบาป อ่านที่พี่นัทตี้เขียน ผมว่าแนวคิดของคนสมัยก่อนมักอิงกับเรื่องของศาสนาอยู่มาก และทุกอย่างจึงยึดเอาเรื่องของศาสนามาเป็นจุดศูนย์กลาง ในสมัยก่อนโรงเรียนยังไม่ค่อยจะมี การศึกษาจึงอยู่ในวัดเป็นส่วนใหญ่ และผู้บวชเรียนเป็นพระภิกษุคือผู้มีโอกาสได้ศึกษาหรือสิกขาพระธรรม ได้เรียนรู้ผิดชอบชั่วดีตลอดจนธรรมะแห่งการครองเรือน พ่อแม่หญิงสาวจะเลือกเฟ้นลูกเขยสักคนคงมองหาคนที่มีความรู้คู่คุณธรรมไว้ก่อน ซึ่งก็น่าจะเป็นคนที่เคยผ่านการบวชเรียนมาแล้วนั่นเอง (แต่บางคนก็ยังเลวอยู่ แล้วแต่) ในสมัยนี้การศึกษาทันสมัยและกว้างขวาง ความเชื่อแบบนี้เลยจาง ๆ ไปเหลือไว้อยู่บ้างตามชนบท ความเห็นของอาจารย์จีก็น่าคิดมากครับ การเลี้ยงสัตว์นั้นทำให้จิตใจของคนอ่อนโยนลงได้จริง ๆ แต่ผมก็เคยเห็นคนที่เลี้ยงสัตว์ตามกระแสนิยม หรือเลี้ยงตามเคล็ด เช่นเลี้ยงปลาทองเก้าตัว บางคนไม่มีความรู้ทางการเลี้ยงปลา พอซินแสบอกให้เลี้ยงปลาทองเก้าตัวก็แจ้นไปหาซื้อตู้เล็ก ๆ กับปลาทองจากร้าน ปลาเก้าตัวอัดอยู่ในตู้ น้ำก็ใช้น้ำประปา อาหารก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง ไม่กี่วันปลาก็ตาย แต่เขาก็ใช้วิธีไปหาซื้อมาเพิ่มใหม่ เห็นแล้วก็เศร้าใจครับ ขอบคุณอาจารย์เจียวต้ายสำหรับบทความดี ๆ ครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 13 พ.ค. 49 02:50:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณเจียวต้ายขออนุญาตใช้พื้นที่คุยกับอาจารย์หน่อยนะ เจอพวกเดียวกันแล้วฮ่า ๆ Psycho man นัทตี้อ่านของจารย์แล้วปิ๊งเลย คำว่ารู้สึกผิดนี่แหละ คำนี้ที่นัทตี้คิดไม่ออก เรื่องการเลี้ยงสัตว์ นัทตี้เห็นด้วยกับอาจารย์นะมันทำให้เด็กรู้จักรับผิดชอบและจิตใจอ่อนโยน นี่เรื่องจริง แต่สิ่งที่นัทตี้กลัวอยู่อย่างเดียวคือ การเข้าใจผิดของเด็กเกี่ยวกับเรื่องการเลี้ยงสัตว์ อย่างหมาแมวนกหนูอะไรก็แล้วแต่นัทตี้อยากให้ความเห็นอะไรสักนิดเพราะได้ประสบมาเอง หนึ่งคือ สมมติว่าเขาจะเลี้ยงหมาควรจะรู้ด้วยว่าหมาตัวหนึ่งมันมีอายุกี่ปีถึงจะตาย เขาควรถามตัวเองก่อนว่ารับผิดชอบชีวิตมันได้ไหม สอง ถ้าเขาโอเคต่อไปคือพ่อแม่เขาจะเห็นด้วยไหม ถ้าหมาไม่สบายใครพาไปหาหมอ พาไปทำหมัน ค่าอาหารฯลฯ หลายอย่างนะที่ต้องใช้เงินเพราะฉะนั้นพ่อแม่เขาควรจะรับรู้ด้วย ไม่ใช่เลี้ยงไปอย่างตามบุญตามกรรม ถ้าอย่างนั้นอย่าเลี้ยงเลยดีกว่า ทรมานสัตว์ สาม เวลาหมาเล็ก ๆ ก็น่ารัก แต่พอมันโตแล้วเขาจะยังรักมันไหม?หรือว่าทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ สี่ต้องรู้ด้วยว่า เลี้ยงหมามันมีห่วงนะ ถ้าไม่ค่อยอยู่บ้านกันหรือไม่มีเวลาให้มันก็อย่าเลี้ยงดีกว่า ถ้าบอกให้เขารับรู้เขาอาจจะตัดสินใจง่ายขึ้น ถ้าเลี้ยงหมาไม่ได้ น่าจะหันมาเลี้ยงแมวแทนเพราะแมวเป็นสัตว์ที่เราไม่ต้องดูแลเอาใจใส่เขามากอย่างหมาเช่นเรื่องอาบน้ำ พาไปอึ อะไรแบบนี้ ที่บ้านนัทตี้จะมีกระบะใส่ทรายให้เขาฝึกกันตั้งแต่เล็ก ๆ เขาจะอึแต่ตรงนั้นไม่มีปัญหากับชาวบ้าน ทำหมันไม่ว่าตัวผู้หรือตัวเมีย ฉีดยาสารพัดหมอเขาจะโทรมาเตือน ค่าอาหารต่อเดือน ถึงจะมีค่าใช้จ่ายของเขาแต่เราเต็มใจเพราะเราได้รับความน่ารักของเขากลับคืนมา น่ารักมาก ๆ เรากอดหอมแมวเราเหมือนตุ๊กตาตัวหนึ่งเลย ถ้าเลี้ยงแมวดูว่าภาระเยอะงั้นต้องเลี้ยงนก เลี้ยงปลา ดูแลง่ายหน่อยอาหารก็ถูกกว่ากัน บ้านนัทตี้เลี้ยงนกเอาออกมาจับเล่นได้เลยเชื่องมาก สัตว์ทุกอย่างดีหมดแต่ว่าต้องรู้จักธรรมชาติของเขาและสัตว์ต้องการความเอาใจใส่ นัทตี้สนับสนุนนะ เป็นความคิดที่ดีมาก อีกเรื่องคือเรื่องตกปลา ถ้าจับมาแล้วกินนัทตี้ถือว่ามันเป็นอาหารของคน ระบบนิเวศน์เหมือนกัน และการตกปลาเป็นกีฬาอย่างหนึ่งที่ช่วยทำให้อารมณ์ของเราสงบ อันนี้นัทตี้ว่าไม่บาป นัทตี้ก็เคยทำบาปนะแต่บาปเล็ก ๆ เช่นจับแมงปอเอาหญ้าเสียบก้นปล่อยให้มันบิน จับหิ่งห้อยมาปล่อยให้มุ้งเช้าขึ้นมามันตายหมด บาปครั้งสุดท้ายที่ทำให้คิดคือตอนวัยรุ่นนัทตี้ใช้เชือกเอ็นขึงข้ามถนนผูกข้างหนึ่งไว้กับเพิงขายของของคนอื่น อีกฟากหนึ่งขึงไว้ที่เสาไฟที่เป็นไม้สมัยก่อน มอเตอร์ไซด์เขาวิ่งมาชนเอ็นขาดรถล้มแต่ว่าตัวคนขับก็บาดเจ็บนัทตี้วิ่งหนีเลย โชคดีที่ไม่ขึงสูงมากแค่คอไม่อยากจะคิดนะว่าถ้าสูงกว่านั้นจะขนาดไหน นี่คือกรรมครั้งสุดท้ายที่ทำลงไปเพราะเห็นแก่ความสนุกของตัวเอง ไม่ทันได้คิดว่าจะทำร้ายคนอื่นเขาแบบนั้น โง่นะแต่ว่าจนบัดนี้ก็ยังไม่ลืม   ตอนนี้มีลูกก็สอนเขาเรื่องบาปบุญคุณโทษเหมือนกัน แต่เป็นความคิดในแบบเรา ๆคือให้เหตุและให้ผล นัทตี้ถึงได้เขียนบอกบ่อย ๆ ไงว่าอะไรจะเกิดให้มันเกิดใช้ชีวิตไปอย่างมีความสุขความสงบความพอใจตามสถานภาพ   ไม่มีใครหรอกที่ไม่เคยไม่ทำบาป นัทตี้ว่าเหมือนกับเราเขียนหนังสือลงกระดาษนั่นแหละ เขียนผิดก็ลบใหม่แล้วเขียนให้ถูก นัทตี้ว่าก็โอเคนะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 13 พ.ค. 49 03:17:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาคุยต่อ อิอิ เรื่องกีฬาตกปลานี่ มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง (ไม่ใช่การตกปลามากิน) แต่เป็นกีฬาตกปลาแข่งกัน (เด็กหนุ่มในซอยบ้านผมฮิตกันมาก) มันทำให้ผมเกิดความสยองจนไม่ชอบกีฬานี้เลย เรื่องมีอยู่ว่าแถวๆรามอินทรา มีร้านตกปลา ทางร้านมักจะจัดการแข่งขันกันเสมอ โดยให้เวลาระยะหนึ่ง ใครตกปลาได้มากกว่าชนะ (ใช้การชั่งน้ำหนัก) แต่ที่สยองคือ 1.  ก่อนกีฬาตกปลา เขาไม่ให้อาหารปลาในบ่อเลย นัยว่าทำให้ปลากินเบ็ดมากขึ้น 2.  ปลาที่จับได้เขาจะปล่อยลงบ่ออีกรั้ง และอีกครั้ง (อันนี้ไม่รู้ว่าเป็นผลดีหรือผลร้าย ผลดีคือปลารอดชีวิต ผลร้ายคือปลาวนเวียนอยู่กับวัฏจักรแห่งความเจ็บปาก) 2  ข้อนี้เจ้าของร้านบอกอย่างภาคภูมิใจในความคิดเฉียบแหลมของตนเอง แต่ปลามันคงยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็น เพราะหิวก็หิว ไม่มีทางเลือก ต้องกินเบ็ด กินแล้วถูกจับแทนที่จะถูกย่างกินเสียให้สิ้นกรรม มันกลับถูกปล่อยลงมาให้กินบ็ดซ้ำซาก สยองจริงๆ ส่วนเรื่องการเรื่องสัตว์ของนักเรียน ผมเองก็มองเห็นปัญหาในการเลี้ยงสัตว์อย่างที่คุณอันโตนิโอ และคุณนัทตี้มองเหมือนกัน ดังนั้นจึงตั้งชุมนุมนี้ขึ้นมาเพื่อแก้ปัญหาไงครับ อิอิ เคยเห็นเด็กหลายคนเลี้ยงสัตว์ตามแฟชั่น เอามาอวดกัน แต่ขาดความรู้และรักแท้ ผมจะเรียกเด็กมาแนะนำชี้แจงโดยตลอดครับ ที่ผ่านมา แต่ยังไม่เป็นรูปร่างชุมนุม ตอนนี้ผมก็ศึกษาหาข้อมูลเพียบเลย จากการอ่านหนังสือบ้าง ถามจากเพื่อนๆบ้าง และแน่นอนว่าจะเน้นให้เลี้ยงด้วยใจรักและเอาใจใส่และมีความรู้จริงๆ และกะว่าจะขอความกรุณาหลายท่านในพันทิปไปเป็นที่ปรึกษาพิเศษด้วยครับ (ให้คำปรึกษาพิเศษ ยังไงก็ขอเชิญคุณอันโตนิโอ กับคุณนัทตี้ล่วงหน้าเลย อิอิ แล้วผมจะด้อมๆมองๆในห้องสัตว์เลี้ยงเพิ่มเติม ผมเคยเจอปัญหาคล้ายๆกับคุณอันโตนิโอ แต่ดีที่เกิดขึ้นกับบ้านใกล้ๆบ้านผม และเรารู้จักกันดี เขาเลี้ยงปลาเงินปลาทองและปลาอะไรหลายพันธุ์ แต่ไม่ใส่ใจ จนปลาตายหลายตัว บอกก็แล้วขนาดน้ำเน่าจนส่งกลิ่นก็ไม่สนใจ  สุดท้ายเลยใช้วิชามาร คือบ่ายบางวันที่ว่างการสอน ผมจะรีบกลับบ้าน และเข้าไปที่หน้าบ้านเขา และจัดการเปลี่ยนน้ำให้อ่างปลา ดูท่าเจ้าของปลายังไม่รู้จนทุกวันนี้ว่าทำไมน้ำในอ่างเลี้ยงปลามันจึงดีอยู่เสมอ ฮ่ะๆๆๆๆ ส่วนสัตว์เลี้ยงที่ผมชำนาญมากที่สุกตอนนี้คือแมวไทยครั (แมวนอกมันแพง ไม่มีเงินซื้อ แฮ่ะๆ และรู้สึกว่ามันบอบบาง)  ตอนนี้ผมแทบจะพูดภาษาแมวได้และรู้เรื่องแล้วครับ ส่วนแมวบ้านผมก็แทบจะพูดภาษาคนได้แล้วเหมือนกัน ยกเว้นน้องแมวสโมสรที่ตอนนี้ยังคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง แฮ่ะๆ ^_______________^......... ฮ่ะๆๆ เราเช่าพื้นที่กระทู้นี้คุยกันหนุกหนาน เจ้าของกระทู้คิดค่าเช้าแพงไหมนี่ จากคุณ : Psycho man - [ 13 พ.ค. 49 07:35:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เปิดพื้นที่ให้คุยฟรีครับ ไม่ต้องห่วง ผมดีใจมากที่ข้อเขียนของผมเปิดโอกาสให้เพื่อนได้แสดงทัศนะ หรือคุยกันในเรื่องกรรม หลากหลายออกไป ผมเป็นคนเชื่อกรรมครับ จึงได้เน้นชื่อเรื่องนี้ว่า ทำดี ต้อง ได้ดี จะช้าหรือเร็ว ชาตินี้หรือชาติหน้า ก็แล้วแต่ปัจจัยที่ได้บอกไว้แล้ว อาจารย์จี เปรียบเทียบกรรมเข้าข้างตัวได้ดีมากครับ ทำเอาผมเกือบหลงตามไปด้วย แต่ฉุกคิดได้ จึงปล่อยให้คุณไซโคแมน และคนอื่น ๆ เชื่อไปก่อน ผมว่ากรรมของอาจารย์ เหมือนการดื่มวิสกี้เพียว ๆ นะครับ จะ มากหรือน้อยก็ตามแต่ใจชอบ ดื่มแล้วก็ลงไปในกระเพาะ แต่ได้พยายามทำกรรมดีด้วยการดื่มน้ำเย็นหรือโซดาเย็น ตามเข้าไป เร็วหรือช้าตามแต่ความสำนึก วิสกี้นั้นเริ่มกัดกระเพาะไปแล้ว น้ำเย็นหรือโซดา ตามไปเร็วเท่าไร กระเพาะก็จะได้รับความช่วยเหลือเร็วเท่านั้น ส่วนการเอาโซดาผสมวิสกี้ หรือผสมเบียร์เสียก่อน (อย่างผม) เป็นการทำบาปชนิดอ่อน ๆ ครับ มีผลต่อกระเพาะเบาบางต่างกันครับ ผมได้วงเล็บเอาไว้ว่าเป็น เรื่องของกรรมอย่างย่นย่อ ก็หมายความว่าถ้าอยากทราบอย่างละเอียด ก็ควรจะไปศึกษาเพิ่มเติม อย่างน้อยก็จากหนังสือที่ผมอ้างข้างท้ายครับ การทำกรรมนั้นอยู่ที่เจตนาครับ ยกตัวอย่างเดียวคือ ฆ่าสัตว์ ต้องรู้ว่าสัตว์นั้นมีชีวิต มีความคิดที่จะฆ่า ได้ลงมือกระทำการฆ่า แล้วสัตว์นั้นตายตามเจตนา ดังนี้จึงเป็นบาปครับ ปลาที่อยู่ในท้องแม่น้ำหรือทะเล ชาวประมงไปจับมาขาย แม้จะเป็นบาป ก็คงจะน้อยกว่าผู้ที่ตกปลาเล่นนะครับ การเลี้ยงสัตว์ตามดำริของอาจารย์จี เป็นความคิดที่น่าสรรเสริญครับ ฝึกเด็กให้รู้จักรักสัตว์ แต่อาจารย์จะต้องรับผิดชอบชีวิตของสัตว์เหล่านั้นตลอดไปนะครับ เพราะเด็กนักเรียนจะต้องจบออกไปก่อนแน่ แถมท้ายอยากทราบว่าอาจารย์ได้รับหนังสือของผมแล้วหรือยัง เราจะได้ไปฉลองด้วยการทำบาปอย่างเบา ๆ กันไงครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 13 พ.ค. 49 08:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ได้รับแล้วครับ รับหลายวันแล้วอยู่ที่โรงเรียน พอดีเบอร์โทรของคุณเจียวต้ายหายไปจากโทรศัพท์อย่างลึกลับ ทั้งที่วันนั้นดีใจที่ได้รับหนังสือ กะว่าจะชวนคุณเจียวต้ายไปทำกรรมผสมเดอกฮ๊อปขมๆ อยู่พอดี  แหม...วันนั้นถ้าคถณเจียวต้ายให้เบอร์ในหนังสือด้วยรับรองวันนั้นได้สร้างบาปแน่ แต่อย่างไรผมก็ฉลองให้แล้วในวันนั้นครับ อิอิ ส่วนชมรมรักสัตว์เลี้ยง ผมกะว่าจะมุ่งไปที่ให้เด็กรักสัตว์เลี้ยงที่เคยเลี้ยงอยู่บ้านครับ แต่จะเน้นให้เด็กเข้าใจและรักมันมากขึ้น ไม่ใช่การเอามาเลี่ยงที่โรงเรียนครับ ไม่ต้องห่วง อิอิ จากคุณ : GTW - [ 13 พ.ค. 49 09:32:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ฟังเรื่องตกปลาของคนไทยแล้วนัทตี้ว่าไม่แฟร์นะ ไอ้เจ้าของน่ะเลียนแบบของฝรั่งมาแต่ไม่เหมือนเสียทีเดียวเพราะเล่นบังคับมันอย่างนั้น ทางนี้ก็มีตกกันนัทตี้ยังเคยตามเพื่อนไปตกเลย แต่ไม่ได้ บุญไม่มี ทางนี้เขาทำเป็นบ่อตกปลาจริง มีร้านอาหารจัดการปลาที่เราตกขึ้นมาได้จะเอามาปิ้งให้ ส่วนใหญ่ตกเท่าจำนวนคนว่ามากันกี่คน ราคาคิดกันเป็นกิโลตามที่ตกขึ้นมาได้ เขาไม่ได้แข่งขันกันเรื่องน้ำหนัก   เขาเลี้ยงบ่อใหญ่มากใช้เนื้อที่มาก ปลาจะหาอาหารกินกันเอง บรรยากาศดีใช้เดินเลือกเอาว่าต้องการมุมไหนนั่งตก เรื่องอาหารให้หรือเปล่านั้นนัทตี้ไม่แน่ใจ แต่เขาจะขายเหยื่อและมีเบ็ดตกให้เช่า รู้แค่นั้น ตกไปเถอะตั้งนานกว่าจะได้สักตัว ของนัทตี้วางไว้อย่างนั้นไม่ติดสักตัว มีกฏว่า ถ้าตกได้ตัวยาวน้อยกว่า ยี่สิบห้าเซ็นฯ ต้องปล่อยลงบ่อไป และถ้าตกทั้งวันยังไม่ได้อย่างนัทตี้ก็สั่งปลาตายให้ทางร้านเขาย่างให้ได้ นั่นคือครั้งเดียวที่ไปด้วยแต่กินไปคำเดียวแทบอ้วกเพราะนัทตี้เป็นคนความรู้สึกไวได้กลิ่นก็ไม่เอาแล้ว นัทตี้ไม่ชอบกินปลาจะกินได้อย่างเดียวคือปลาที่ต้องทอดกรอบ พวกนึ่ง ต้มอะไรนี่ลืมไปได้เลย แต่พี่ชายสามีจะชอบกีฬาตกปลา เขาจะต้องขออนุญาตเสียเงินกันเป็นรายปี สถานที่ตกคือแม่น้ำไรน์ซึ่งน้ำไหลเชี่ยวตลอดเวลา ถ้าต้องการจะตกที่ในทะเลสาบก็ต้องเสียเงินค่าตกรายปีของแต่ละแห่งด้วย เขาจะระบุไว้เลย ถ้าตำรวจมาตรวจต้องมีใบให้เขาดูไม่งั้นโดนปรับ เหยื่อที่ใช้คือตัวพลาสติกปลอม ๆ ถ้าจับได้ตัวยาวไม่ถึงยี่สิบห้าเซ็นก็ต้องปล่อยอย่างที่บอก นั่งทั้งวันไม่เห็นจะตกได้สักที แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งตกได้ยาวกว่าสามสิบห้าหรือว่าสี่สิบเซ็นฯ ได้มั้ง ก็จะมีรูปเขากับปลาติดหราลงหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นด้านใน ถ้าเทียบกับบ้านเราแล้วเขาเอาชีวิตมันมาทำเป็นการค้ามากเกินไป จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 13 พ.ค. 49 15:33:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 19:14:42 จากคุณ : เจียวต้าย - [ 13 พ.ค. 49 19:10:39 ]