ไดอารีจ๋า
เมื่อคืนทำรายงานงานอยู่จนดึกจนดื่น มีแค่ฉัน กับ ฮังกาเรียนสาว ๆ พนักงานทำความสะอาดและพ่อคนรดน้ำต้นไม้แขนเขาล่ำและมีขน (ขนแขนสวยดีไม่รุงรังแบบกอริลลา) ลำตัวสอบเป็นรูปตัววีสวย มนุษย์รูปงามแท้คนหนึ่ง

ฉันรู้สึกว่าเขาจดจ่อรอบโต๊ะของฉันอยู่นาน ดูไม่มีเหตุผลเลยเพราะฉันมีแค่ไทรต้นเล็กๆน่าสมเพธแค่ต้นเดียว "ทำงานดึกอีกแล้วสิ หือ? เขาคุกเข่า พรวนดินใส่ปุ๋ยรอบโคนต้นไม้ นิ้วของเขาหนาและแข็งแรง "เคยหาเวลาทำอะไรสนุก ๆ ไหม?"

ประเดี๋ยวก่อน ตานี่คิดจะแทะเล็มฉันหรือ? ทั่วสรรพางค์กายฉันกลับมีชีวิตชีวา ตั้งสองเดือนแล้วหลังจากรอเจอร์กับฉันมีอะไรกัน เลยไม่ต้องมาทำอะไรมากให้ฉันสนใจ ชื่อเขาปักโค้งอยู่ดหนือกระเป๋าว่า เอ็ดดี "หนูน่ารักนะ"

ฉันยืดกายแล้วยิ้มให้เขา ฉันเลียริมฝีปาก นี่จะเกิดขึ้นจริงๆ หรือ? ฉันกลั้นหายใจ "อะไรนะคะ?" ฉันออกปากเลี่ยง ๆ ไป

เขาชี้ที่คอมพิวเตอร์ของฉัน "หนูคุณน่ารักดี" พระเจ้าช่วย เขากำลังพูดถึงผ้าคลุมลายหนูเลอะ ๆ ที่ฉันซื้อมาจากห้างสเทเพิลส์ ฉันรู้สึกว่าอายจนหัวหูแดงก่ำ "อ๋อ ค่ะ หนูชั้น" ฉันละอับอาย เอ็ดดีเอื้อมข้ามฉันไปลูบคลำหนู ฉันรู้สึกถึงไอร้อนจากท่อนแขนเขา " เออ ผมเห็นจะต้องไปทำชั้นนี้ที่เหลือแล้ว" เขาบอกฉัน เขาหลิ่วตาให้

รอเจอร์อยู่ในห้องหนังสือตอนฉันกลับถึงบ้าน เขาไม่หันมาดูเลยตอนฉันเดินเข้าไปในห้อง ตั้งอาทิตย์หนึ่งแล้วตั้งแต่ฉันย้อมผมแดงแต่เขายังไม่เห็นทัก เมื่อฉันเข้าไปใกล้ เขาก็ฑูดว่า "ที่รัก ผมกำลังทำงานยุ่งอยู่ เอาไว้ทีหลังนจ๊ะ?ะ"

ฉันอยากกระแทกประตูโครมแต่ก็หายโกรธง่าย ๆ ทันใดด้วยชื่อนี้ เอ็ดดี้

ครั้งนี้แค่นี้ก่อน

วี