ความคิดเห็นที่ 1 บทความชิ้นนี้อาจจะเป็นการมองอะไรจากมุมๆ หนึ่ง เท่านั้นนะคะ ในช่วงปีที่ผ่านมาได้เห็นอะไรหลายๆ อย่างที่กระทบใจตัวเองเหลือเกิน ทำให้ต้องเขียนระบาย ออกมาบ้าง ฮา อ่านแล้วอย่าคิดว่าคนเขียนวิเศษวิโสนะคะ ไอซ์เอง กว่าจะถึงทุกวันนี้ ((ที่ก็ยังไม่ดีเท่าไหร่ เทียบแล้วก็ ประมาณเด็กหัดเดินนั่นแหละ)) ทำอะไรผิดพลาดมาเยอะ เพียงแต่อยากให้คนรุ่นใหม่(กว่า) เอาความผิดพลาดของ คนรุ่นเก่า(กว่า)มาเป็นบทเรียน และก้าวต่อไปข้างหน้า อย่างสง่างามเท่านั้นเองค่ะ ถ้าบทความชิ้นนี้ ทำให้ใครไม่พอใจ ต้องขอโทษด้วยค่ะ แต่ก็อดหวังไม่ได้ว่า บทความชิ้นนี้ จะให้ข้อคิดเล็กๆ น้อยๆ กับผู้อ่านบ้างเหมือนกัน ^^ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 19:08:25 จากคุณ : Clear Ice - [ 13 พ.ค. 49 18:58:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านแล้วเห็นภาพล่ะพี่ไอซ์ แต่บางทีเราก็โทษความคิดของคนเขียนงานแบบนั้น เพียงอย่างเดียวมันก็ไม่ได้ด้วยสิ บางทีจะว่าไปเพราะมันเป็นความต้องการ ของตลาด แนวการเขียน งานเขียนที่ได้รับการตีพิมพ์ออกมาถึงได้เปลี่ยนไป ซึ่งก็มีผลทำให้ผู้บริโภคได้เสพงานที่ต้องพยายามค้นถึงจะหาคุณค่าจากมันได้ ในขณะเดียวกัน งานที่เกิดจากการสร้างสรรค์ที่ดีจากคนเขียนบางคน ที่พยายามค้นหาและถ่ายทอดออกมาให้ได้เห็น ก็ไม่ได้รับความสนใจ ซึ่งอาจจะเกิดเนื่องจากการไม่เข้าตา ไม่เป็นที่ต้องการทางตลาด งานนั้นจึงถูกลืม และก็หายไปกับสายลม ตอนนี้มันเหมือนกันการเป็นว่า มุมมองของงานเขียน มันจะกลายเป็นว่า งานที่เขียนดี กับ งานที่ขายได้ มันถูกแยกออกจากกันโดยสิ้นเชิงไปแล้ว ฉะนั้นคงต้องเลือกกันเองล่ะว่าเราจะเป็นคนเขียนแบบไหนกัน รวมทั้ง คงต้องเลือกด้วยว่า เราต้องการจะบริโภคงานแบบไหน สำหรับเกดนะพี่ไอซ์ ชอบที่จะเลือกอ่านงานที่มันมีอะไรมากกว่าสิ่งที่เลือกว่า สักแต่จะหยิบๆ จับสิ่งนู้นสิ่งนี้มาเขียน ส่วนเรื่องจะค้นคว้ามากหรือน้อย แต่ขอแค่ คนเขียนมีความตั้งใจมากกว่า แค่ฉันเขียนนะ ต้องมีคนมาอ่านงานฉันนะ อย่างน้อยมันก็คงบอกได้ว่า เขาเขียนเพราะใจรัก มากกว่าที่จะเขียนเพราะ อยากขายได้ล่ะนะ ฉะนั้นถ้าใครมาบอกว่า งานของเธอสนุกดี ไปอ่านงานของเราหน่อยสิ คงไม่ไปมั้ง เหอๆ คิดว่าขอพิจารณาเองดีกว่าล่ะนะ ไม่รู้แสดงค.เห็นแบบวกวนหรือเปล่าอะ - -" จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 13 พ.ค. 49 19:39:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อยากบอกว่าอ่านไปก็พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยค่ะ ไม่ได้เป็น "นักเขียน" (ยังไม่กล้าเรียกตัวเองขนาดนั้น) เป็นเพียงนัก"อยาก"เขียน ที่รู้สึกมาตลอดเหมือนกันว่า เส้นทางงานเขียนมันดีตรงที่เราสามารถแบ่งปันความคิด ประสบการณ์บางอย่างสู่คนอื่นได้ การอ่านก็ไม่ต่างอะไรจากการเรียนรู้ประสบการณ์ที่หลากหลาย นอกจากความรู้ อาจได้รับความบันเทิงผ่อนคลาย แต่สิ่งที่น่าห่วงใยที่สุดก็คือ "ผู้บริโภค" ต่างหาก (โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้บริโภคงานเขียนที่วัยลดลง แต่มีงานเขียนให้บริโภคเพิ่มสูงขึ้นมาก และมาตรฐานเปลี่ยนแปลงไป) ปัจจุบัน วงการการเขียนงานก็อาจเหมือนการทำหนังมั้งคะ หนังดีไม่มีคนดู ขายไม่ได้ แต่หนังที่มีฉากหวือหวากลับจะขายได้ดีมากกว่า ทุกอย่างก็เลยจบลงที่คำว่าผลประโยชน์ทางธุรกิจเท่านั้น (เพื่อตอบสนองความต้องการของผู้บริโภคตามที่อ้างกัน) งานเขียนแบบนั้น บางทีมันก็มีคุณค่าในตัวเองนะ คุณค่าในการสร้างรอยยิ้ม หรือความประทับใจเล็กๆน้อยๆในวันขมๆของใครบางคน ที่ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าความผ่อนคลายชั่วครู่ชั่วยาม (ซึ่งคนบางคนอาจเคยเป็นว่าวันนี้รู้สึกอยากอ่านอะไรเบาๆสบายๆไม่ต้องคิด วันนี้อยากอ่านอะไรแบบนี้ ฯลฯ) เพียงแต่ฉันเห็นด้วยว่าสำหรับงานเขียนบางอย่าง ที่กลุ่มเป้าหมายเปราะบางเหลือเกินอย่างในทุกวันนี้ นักเขียนเองต่างหากที่ควรจะคำนึงถึงคุณค่าตรงนั้น ว่าวรรณกรรมที่สื่อออกไปเป็นมากกว่าเครื่องฆ่าเวลาของคนบางคน ฉันก็เป็นคนหนึ่งคนที่อยากจะเขียนอะไร...ที่ให้อะไรกับคนอ่านได้บ้าง แม้จะไม่มากนัก หรือยังไม่ดีนัก แต่มันก็รู้สึกดีนะในบางครั้ง..ถ้าคนอ่านจะได้รับ 'ความรู้' หรือ 'มุมมอง' ที่เขาไม่เคยเห็นไปบ้าง แต่ก็ต้องยอมรับว่ากลัวกับมุมมองที่ถูกโต้กลับมาว่า "เครียดไป" แบบนี้อยู่เหมือนกันค่ะ มันก็เลยทำให้มีงานที่ดูเหมือนไม่มีอะไร กับงานที่มีอะไรมากมายไปหมดออกมาสลับกันไปกันมาเหมือนกัน แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันเขียนเพราะอยากให้ "ขายได้" เพียงแต่บางครั้งเลือกที่จะลงงานสบายๆเพียงเพราะคำว่า "วันนี้เครียดจังเลยค่ะ อยากอ่านอะไรที่ทำให้ยิ้มได้" อยู่เหมือนกัน แม้จะเป็นเพียงคนอ่านเพียงคนเดียวที่ฉันมีอยู่ก็ตาม ไม่ได้สนใจไปกว่านั้น ฉันชอบงานเขียนของกิ่งฉัตร กับโรสลาเรน นักเขียนเก่าฝีมือเฉียบคมทั้งสองท่านมาก อ่านและอยากเขียนให้ได้แบบนั้น อ่านและอยากให้วรรณกรรมไทยมีอะไรดีๆแบบนี้ออกมาเรื่อยๆ กับการรับผิดชอบต่อข้อมูล ชอบแม้กระทั่งรายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่อ่าน และสัมผัสได้ถึงหลายๆอย่างที่ได้รับ แต่ก็นั่นแหละค่ะ...ไม่ใช่เพียงแต่นักเขียนอย่างเดียว วรรณกรรมแล่มเดียวกัน ผู้บริโภคก็เลือกรับสารไปได้อย่างแตกต่างกันเช่นกัน เพียงแต่มันคงจะดีไม่น้อยจริงๆค่ะ...ที่จะเริ่มจากผู้เขียนก่อนนั่นแหละนะ (ปล.เขียนอะไรวกไปวนมา งงๆไหมคะนี่ อิอิ) ปล2. แก้ไขบ่อยเพราะพยายามจัดหน้าให้อ่านง่ายเหมือนเจ้าของกระทู้ค่ะ แหะๆ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 20:15:01 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 19:50:09 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 19:49:09 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 19:48:25 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 19:47:42 จากคุณ : ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว - [ 13 พ.ค. 49 19:44:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นด้วยอย่างแรง โดยส่วนตัวแล้ว...เมื่อก่อนส่งต้นฉบับให้แต่ละสำนักพิมพ์ไม่ต่ำกว่าหกเดือน เรื่องสั้นที่ส่งตามหน้านิตยสารหรือหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ ก็ประมาณนี้ แต่...เด็กสมัยนี้(ที่เขียนหนังสือ)ต้องการทราบผล พิจารณาต้นฉบับค่อนข้างเร็ว และจะเห็นได้ว่า(บางที่) มีการส่งงานที่เขียนไม่จบ-ส่งแต่เรื่องย่อ  ไปให้พิจารณาก่อน บางที การเขียนหนังสือเป็นเรื่องของ "ใจรัก" แต่การผลิตหนังสือ เป็นเรื่องของ "การตลาด" (ถึงได้มีข่าวการcopyต้นฉบับเป็นว่าเล่น) ทว่า...ไม่ว่าเหตุผลใด ความจริงใจในการทำหนังสือเล่มหนึ่งสำคัญที่สุด เชื่อเช่นนั้น จากคุณ : สายลมอิสระ - [ 13 พ.ค. 49 20:04:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นุ้ยเห็นด้วยนะกับเรื่องที่ว่า นักเขียนเมื่อก่อน เขียนเพราะใจรัก แต่คนที่เรียกตัวเองว่า นักเขียนสมัยนี้ ถ้าเขียนลงตามเว็บ ก็เพราะต้องการ 'คะแนน' ไม่ก็ 'อยากดัง' ไม่ใช่เรื่องผิดที่เราต้องการให้คนมาอ่านงานเรา แต่หลายคนมองมันแค่ตื้นๆ บางบอร์ดที่มีไว้สำหรับลงนิยาย มีคะแนนความนิยมให้โหวต ลองคลิ๊กเข้าไปอ่าน ถ้าไม่ส่ายหน้า ก็ต้องรีบปิด ภาษาวิบัติหนึ่งล่ะ ไม่เข้าใจในสิ่งที่คนเขียนจะสื่ออีกหนึ่ง ทั้งนี้ทั้งนั้น คนอ่านบางกลุ่มเอง ก็ยังด้อยด้วยประสบการณ์ เพ้อฝัน เหมือนที่พี่ไอซ์บอก บางครั้ง เราหวังดี ไปวิจารณ์งานของนักเขียนในดวงใจเขา เขาก็จะพาลมาโกรธมาด่าเราเสียอีก โดยไม่มีการแยกแยะว่า คคห. ใด คือการติเพื่อก่อ ความคิดเห็นใดติเพื่อบ่อนทำลาย แปลเจตนาดี เป็นประสงค์ร้ายเสียอย่างนั้น ก็เลยกลายเป็นว่า แวดวงวรรณกรรมตอนนี้ มีทั้ง 'คนเขียน' และ 'นักเขียน'  ... มี 'คนอ่าน' และ 'นักอ่าน' นุ้ยเคยได้รับเมลล์จากคนอ่านที่ผันตัวมาเป็นคนเขียน บอกว่าตัวเองกำลังเขียนนิยายอยู่ อยากจะรู้ว่าทำยังไงคนถึงจะเข้ามาอ่านเยอะๆ มีวิธีไหนบ้าง บอกตรงๆว่าอ่านแล้ว อ่อนใจ แต่ก็ตอบเมลล์กลับไปตามตรง ว่าตัวคนเขียนเองนั่นแหละ ที่ต้องหา 'คุณค่า' ในงานเขียนของตัวเองให้เจอเสียก่อนที่จะนั่งรอให้ใครมาเจอ ความรับผิดชอบต่อคนอ่าน เรื่องการใช้ภาษามีมากแค่ไหน บางครั้ง 'นักอ่าน' เพียง 'คนเดียว' ที่ติดตามอ่านเรื่องของเรา มีค่ามากกว่า 'คนอ่านร้อยคน' อีกกระมัง ฉะนั้นถ้าอยากจะเขียนเพียงเพื่อจะได้มีคะแนนเยอะๆ ขอให้ย้อนถามตัวเองสักนิด 'คุณเขียนเพื่ออะไร ?' ใส่ คำว่า 'นักเขียน' ลงในความฝันของคุณเสียก่อนเพื่อที่คุณจะได้รักที่จะทำมัน ใส่ความรับผิดชอบและความตั้งใจจริงลงในชิ้นงาน เขียนให้คนอ่านได้ 'สาระบันเทิง' เอ่อ...กร๊ากกกกกกกกก ไปๆมาๆ เริ่มเลื้อย เรื่องนี้คุยทั้งคืนก็ไม่จบ สรุปคือนุ้ยในฐานะคนเขียนที่พยายามจะพัฒนาตัวเองให้เป็นนักเขียนอย่างแท้จริง มีความเห็นว่า ทั้ง 'คนอ่าน' และ 'คนเขียน' ต้องเกื้อกูลซึ่งกันและกันค่ะ เพื่อไม่ให้ทั้งสองฝ่ายหลงเดินทางผิด (กร๊ากกก เหมือนเด็กติดยาเลยอ่ะ -..-") นั่นแหละค่ะ...กับบางบอร์ด คะแนนหรือปริมาณคนที่เข้ามาอ่าน ไม่ใช่ตัวบ่งชี้ 'คุณภาพ' ของงานเขียนและตัวคนเขียนเลยสักนิด... 'นักเขียน' คำนี้มันลึกซึ้งด้วยประการทั้งปวง ถ้าคิดจะใช้คำนี้เรียก 'อาชีพ' ของตนเอง ก็ควรจะต้องรู้ด้วยว่า ทุกอาชีพ ย่อมต้องมี 'จรรยาบรรณ' อ๊ะๆ อีกนิด กร๊ากกกกก บอร์ดนิยาย...ไม่ใช่ถังขยะ ไม่ใช่กระโถน ของเสียๆ ของไม่ดี ของที่ไม่ได้ทำด้วยใจ ไม่ต้องโยนลงมาแหมะไว้จะดีกว่า !!! ไปแร้นค่า อ่ะ ตั๊กแตนยงโย่ ผูกโบทัดดอกจำปา เย้เย -..- ไปร้องคาราโอเกะกันเถอะ \(^O^)/ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 20:14:07 จากคุณ : พระจันทร์โศก - [ 13 พ.ค. 49 20:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอมิเป็นอีกคนหนึ่งที่ชอบอ่านค่ะ และในตลาดหนังสือเดี๋ยวนี้ ก็มีผลงานเขียนมากมายออกมาสู่สายตา เยอะมากจนเอมิแทบตามอ่านไม่ทัน .. บางเรื่องก็อ่านแล้วรู้สึกดีใจที่ได้อ่าน .. แต่บางเรื่อง รู้สึกว่าเสียใจจัง .. ทำไมสำนักพิมพ์ไม่ได้สกรีนให้เราก่อนหรอกหรือ ว่าผลงานเรื่องนี้อยู่ในระดับดีพอไหมที่จะออกมาผ่านสู่สายตานักอ่านทั้งหลาย สิ่งที่คุณไอซ์เขียนในกระทู้นี้ หลายอย่างทีเดียวที่ตรงกับใจเอมิ และก็อีกหลายอย่างซึ่งเป็นข้อมูลที่เอมิไม่เคยรู้มาก่อน ดีใจที่คุณไอซ์ออกมาแสดงความคิดเห็นเรื่องนี้นะคะ ^^ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 20:13:56 จากคุณ : เอมิ_ยัยร้อยรัก (iomamm) - [ 13 พ.ค. 49 20:10:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นคนหนึ่งที่เห็นด้วยกับบทความของพี่ไอซ์ค่ะ เมื่อก่อนคำว่า "นักเขียน" เป็นเป้าหมายของคนหลายๆ คนที่มีความฝัน อยากมีงานเขียน และต้องการถ่ายทอด ประสบการณ์ สิ่งที่ค้นคว้าข้อมูลมาประกอบ เพื่อให้เป็น อรรถประโยชน์แก่คนอ่านไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง ในฐานะที่เป็นคนชอบอ่านหนังสือยังรู้สึกว่า เดี๋ยวนี้ การจะเป็นนักเขียนมันง่ายมาก...ซึ่งอาจจะไม่ได้ต้องใช้ ความพยายามอะไรเลย เพียงแค่เขียน เขียน เขียน จบเรื่อง ตีพิมพ์ และได้เงิน ถึงแม้ในอินเตอร์เน็ตยังเห็นเลยว่า "เข้ามาอ่านแล้วสนุกดี มาอ่านเรื่องของเราบ้างสิ ตาม link นี้เลยนะ..." อาจจะ หนักถึงขั้นปั่นกระทู้ให้มีการแสดงความเห็นเยอะ โหวตให้ คะแนนตลอดเวลา บางทีคะแนนเกือบครึ่งอาจจะเป็นของ คนๆ เดียวก็ได้...??? แม้ว่าทุกวันนี้จะมีการเปิดกว้างในการลงงานเขียนทาง อินเตอร์เน็ตหรือมีงานเขียนที่ได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ แต่หลายๆ คนมองว่าง่าย เขียนเสร็จ ส่งต้นฉบับไป 1 อาทิตย์ 1 เดือนผ่าน การจะเป็นนักเขียนมันง่าย ขนาดนี้เลยเหรอ... ทั้งที่บางคนกว่าจะมีงานเขียนสักชิ้นให้วางแผงใน ร้านหนังสือ ฝึกงานเขียนหลายๆ ชิ้น หาข้อมูลเรื่อง ที่จะเขียน หาจุดยืน ใช้สำนวนที่เป็นของตัวเอง หรือเฝ้ารอการตอบรับจากสำนักพิมพ์เป็น 6 เดือน 1 ปี 2 ปี และท้ายที่สุดบางครั้งงานที่ส่งไป...ไม่ผ่าน!!! บนเส้นทางของการจะเป็นนักเขียนมันไม่ง่าย และไม่ยากถ้าพยายามพัฒนาตัวเอง มันขึ้นอยู่กับว่า อยากจะเป็น "คน (อยาก) เขียน" หรือ "นักเขียน" และรักที่จะทำมันจริงๆ ไม่ใช่เป็นแฟชั่นหรือเป็นตัวเงิน ============== เป็นความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ จากที่วนเวียนเป็นคนอ่าน ทั้งในหนังสือและโลกไซเบอร์ ถึงจะไม่นาน แต่ก็พอเห็น อะไรๆ บ้างในแวดวงวรรณกรรม ยังเป็นกำลังใจให้คนที่มีใจรักและฝันที่จะเป็นนักเขียน เชื่อว่าทุกคนทำได้ค่ะ สู้ๆ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 20:56:17 จากคุณ : YUI_MUNMOO - [ 13 พ.ค. 49 20:53:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาอ่านค่ะ  ไอซ์ เขียนได้ตรงกับเรื่องราวในเวลานี้มาก ขอเซฟไปด้วยนะคะ ************** พี่เป็นคนหนึ่งที่เชื่อว่าปัจจุบันนี้การเป็น "นักเขียน" ง่ายมากด้วยมีปัจจัยหลายอย่างสนับสนุน   แต่การจะยืนหยัดในอาชีพนี้ มันอยู่ที่ก้าวต่อๆ มา ที่ยากหนักหนาสาหัสด้วยสาเหตุมากมาย และคนทำงานนี้ไม่ได้แข่งขันกับใครแม้แต่กลไกการตลาด แต่ต้องแข่งขันกับตัวเองทุกเวลา เฝ้ามองก้าวของนักเขียนรุ่นน้องด้วยความปรารถนาดีอยู่ ห่างๆ เสมอ เพราะรู้ว่าการจะอยู่ได้ตรงนี้ วุฒิภาวะของแต่ละคนสำคัญนัก  ฝีมือยังพอจะฝึกฝนพัฒนากันได้ คาถาของการเขียนหนังสือ  คืออยากเขียนจงเขียน และที่สำคัญตามมาคือต้องพัฒนาตัวเอง   ทางสายนี้มีทั้งกลีบกุหลาบและหนามกุหลาบแน่นอนค่ะ จากคุณ : คุณหนูนา - [ 13 พ.ค. 49 20:55:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาพนมมือ ขอรับพรงามๆจากพี่หนูนาค่ะ ส่วนความเห็นนั้น คิดว่าคุณไอซ์ได้พูดไว้ดีและเขียนอย่างคนที่ คร่ำหวอดกับวงการนี้มานาน เป็นรุ่นพระกาฬแนวหน้า ที่สมควรฟังค่ะ และพี่หนูนา ก็ได้ให้แง่คิดที่ดีสำหรับคนที่อยากทำงานเขียน เลยได้มารับอานิสงค์ด้วยคน...เลยต้องบอกว่า เชลยรักทะเลทรายสนุกเหลือเกิน...(อ้าวนอกประเด็น..แต่เกี่ยวข้องกัน) ^^ จะขอจำไปเตือนตน เตือนใจตัวเองค่ะ   ว่าถ้าอยากจะเขียนงานต่อไปต้องพยายามเขียนดีๆ แล้วจะพยายามปรับปรุงและรับผิดชอบงานเขียนให้มากยิ่งๆขึ้นค่ะ   แก้ไข พิมพ์ตกไปว่า....จะปรับปรุงความประพฤติตัวเองด้วยค่า.. แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 21:19:16 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 21:11:21 จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 13 พ.ค. 49 20:58:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผมเป็นแค่มือสมัครเล่น ไม่ได้คิดที่จะเป็นนักเขียนมืออาชีพหรอกนะ ที่เขียนอยู่เพราะว่ามันได้ปลดปล่อยจินตนาการ แต่ในส่วนลึก ๆ ก็ต้องการคนยอมรับเป็นเรื่องธรรมดา จริง ๆ ผมชอบวาดรูปมากกว่านะ เอิ๊ก ๆ จากคุณ : ghiren - [ 13 พ.ค. 49 21:05:02 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณไอซ์มีข้อเขียนเกี่ยวกับ งานเขียน มาให้อ่านเสมอ และเป็นความคิดเห็นที่ตรงไปตรงมา ถูกต้อง เหมาะสมที่นักเขียนใหม่ ควรจะอ่านด้วยความพินิจพิจารณา แล้วนำไปตรวจดูงานเขียนของตนเอง ด้วยใจเป็นธรรม ผมไม่ใช่นักเขียนไหม่ และไม่ใช่นักเขียนเก่า ไม่ใช่นักเขียนอาชีพ หรือนักเขียนสมัครเล่น ผมเขียนเพราะความอยากเขียน ผมตั้งใจทำให้ดีที่สุด เท่าที่จะทำได้ และทำมานานมากแล้ว บังเอิญผมมีอาชีพอื่นที่เลี้ยงตัวได้ แม้หลังเกษียณอายุแล้ว ผมจึงมีความสุขมากที่ได้เขียนตามที่ใจปรารถนา โดยไม่ต้องห่วงว่าจะมีผู้อ่านหรือไม่ ถูกตลาดหรือไม่ สำนักพิมพ์จะสนใจหรือไม่ แต่ผมก็ชื่นชมข้อเขียนเชิงแนะนำของคุณมากครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 13 พ.ค. 49 21:08:38 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่อย่างนั้นการเติบโตแบบก้าวกระโดดของวงการ วรรณกรรมไทยนี้ จะนำไปสู่การพัฒนาแบบไหน...     ...ไม่กล้าคาดเดาเลยจริงๆ  บะหมี่สำเร็จรูป ราคาซองละไม่กี่บาท ก็หนึ่งอิ่ม  ไม่มีคุณค่าอาหาร ไม่เหมาะที่จะกินเป็นประจำ  แต่มันเหมาะกับยุคสมัย  จึงมีการเติบโตแบบก้าวกระโดดของวงการผลิตบะหมี่  จากรสชาติเดียว เป็นสิบๆรสชาติ จับตลาดทุกรูปแบบ  ขายได้ ขายดี ขายจนรวยแล้วรวยอีก    บางคน มองเห็นช่องทางมากขึ้น นำมาปรุงเพิ่มคุณค่า ใส่หมู ปลา เนื้อ ไก่ ฯลฯ เข้าไป สร้างหนทางทำมาหากินได้อีก  และคนก็นิยม มากกว่าฉีกซอง เทน้ำร้อน แล้วรอกลืน  ไม่ว่าอย่างไร  บะหมี่สำเร็จรูปก็คือบะหมี่สำเร็จรูป  คุณค่าทางอาหาร ทางจิตใจ ทางอารมย์ ความประณีต  สู้อาหารที่คนทำเข้าครัว ทำให้ด้วยหัวใจ ไม่ได้เลย  ผัดผัก ประดับประดาสวยงาม  แกงจืดควันกรุ่นๆ ฃ  ไข่เจียว โรยผักชีนิด พริกไทหน่อย ฯลฯ  อร่อย มีคุณค่า ทุกคนชอบ  แม้มันจะราคาแพงมากกว่าเยอะ เพราะเป็นอาหารภัตราคาร  แต่แม่ครัวพ่อครัว ปรุงด้วยหัวใจ  ด้วยความรักในการทำครัว  ด้วยหวังว่า ผู้กิน จะชอบในรสชาติปลายลิ้น และความอภิรมย์กลางใจ  ใครจะพัฒนาตัวเองเป็นแม่ครัวบะหมี่สำเร็จรูป ขายข้างทาง  หรือแม่ครัวในภัตราคารใหญ่  มีลูกค้าทั้งนั้น จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 13 พ.ค. 49 21:08:45 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โดนใจอย่างแรงจ้ะน้องไอซ์ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 13 พ.ค. 49 21:18:51 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เห็นด้วยกับความคิดเห็นของพี่ไอซ์ทุกประการครับ ช่วงก่อนจะเห็นได้ว่าที่เข้ามากันเนี่ย เพราะว่าทำด้วย "ใจรัก" และ ทำเป็นงานอดิเรก... แต่หลังๆ มาพอมีสิ่งพิมพ์ และการค้า ตลาด เข้ามาเกี่ยวข้อง เราทุกคนต่างก็รู้สึกว่ามันเปลี่ยนไป คือ จากที่จะพูดกันถึงคุณภาพของผลงาน หรือว่าเรื่องสนุกๆ ที่คิดได้ใหม่ก็จะเป็นประเด็นเรื่อง สำนักพิมพ์นั้น สำนักพิมพ์นี้ อันไหนดีกว่ากัน? ทำไมเขาต้นฉบับพิจารณานานจัง แล้วถ้าได้ได้กี่เปอร์เซ็นต์ แล้วเมื่อไหร่จะได้? หนูคิดว่างานศิลปะที่เราสร้างขึ้นอ่ะ ไหงกลายเป็นประเด็นทางพาณิชย์ไปได้ เหตุใดเราต้องมัวแต่คิดเรื่องผลประโยชน์ เรื่องกำไรขาดทุน แทนที่จะเป็นความรู้สึกดีๆ หรือประโยชน์ต่างๆ ที่คนอ่านได้รับไปจากเรื่องเล่าของเรา? วงการนี้เติบโตก็จริงในเชิงการตลาด แต่ไม่ "เจริญ" ในสายตาของกิฟท์ครับ... ป.ล. เรื่องนี้พูดแบบกลางๆ ไม่ได้ตั้งใจว่ากระทบใคร ถ้าเคืองก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ จากคุณ : waidhaya - [ 13 พ.ค. 49 21:21:18 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เป็นคนหนึ่งที่...อยาก...จะเป็นนักเขียนเหมือนกัน แต่ก็ได้เพียงอยาก...ตอนนี้ก็ขอเป็นนักอ่านที่ดีไปก่อน เห็นด้วยกับคุณไอซ์เหมือนกันว่าตอนนี้ ...แวดวงวรรณกรรมมีงานตีพิมพ์ออกมามาก แต่ก็ไม่ได้ดีทุกชิ้นงาน เราในฐานะนักอ่านก็อาจจะหลวมตัวไปซื้อในเล่มแรก ...แต่เล่มถัดไปก็คงคิดแล้วว่าจะไม่อุดหนุนอีก ส่วนนักเขียนที่ผลิตผลงานที่ดี ก็จะอุดหนุนผลงานอย่างสม่ำเสมอ (หนึ่งในนั้นก็ผลงานของคุณไอซ์) คิดว่าส่วนนี้ก็เป็นตัวช่วยคัดกรองคนเขียนที่ดี ให้อยู่คู่กับวงการวรรณกรรมไทยต่อไป แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 49 21:26:02 จากคุณ : MiKi (Sichon) - [ 13 พ.ค. 49 21:24:56 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามาอ่านบทความดีๆ เป็นบทความที่โดนใจมากๆ ค่ะคุณไอซ์ จากคุณ : wayo - [ 13 พ.ค. 49 21:28:23 ]

ความคิดเห็นที่ 17 พยักหน้าตามที่ละข้อๆ ในฐานะคนรักที่จะหัดเขียนคนหนึ่งค่ะ หนูมักดีใจเสมอที่มีคนเข้ามาอ่าน มาทักทายกัน ดีใจเสมอที่ได้เขียน ดีใจที่สิ่งที่รัก ที่ชอบ ทำให้ได้รู้จักตัวเองในอีกมุม รู้จักคนรอบข้างเพิ่มขึ้นอีกนิด มีสิ่งหนึ่งที่มั่นใจยิ่งกว่ามั่นใจก็คือ... ต่อไม่ได้พิมพ์ก็คงจะเขียนต่อไป... ก็ใจมันชอบไปแล้วล่ะนะ ^^" คำถามที่โพสต่างๆเหล่านี้ เชื่อว่ากระทบใจคน 'ชอบ' เขียนหลายคนไม่น้อย... รวมถึงหนูด้วย เพียงแต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมาตรงๆ ข้อเขียนพี่ไอซ์วันนี้... โดนใจมากๆเลยค่ะ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 13 พ.ค. 49 21:45:19 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านอย่างเดียวไม่เคยเขียน บทความนี้ตรงใจดีค่ะ แต่ขอบ่นนิดว่า  ไม่ใช่แต่นักเขียนหน้าใหม่(บางคน)เท่านั้นที่สักแต่ว่าเขียนเพียงแค่ขอให้ได้ตีพิมพ์  นักเขียนหน้าเก่าๆหลายคนก็มีเหมือนกันที่ไม่มีรูปแบบใหม่ๆออกมา ออกเรื่องใหม่มาที ซื้อมาอ่านเดาได้ทั้งเรื่องเลยว่าเป็นยังไง ก็แนวเดิมๆ เปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนสถานที่แค่นั้น เหมือนกับหลอกแฟนๆคนอ่านไม่ผิดเลย ชีช้ำจริงๆ ....(ขนซื้อมาหลายเล่มด้วย) จากคุณ : kejapping - [ 13 พ.ค. 49 22:21:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาอ่านบทความของคุณ Clear Ice และคห.ทุกคห. เป็นแนวทางในฐานะคนเพิ่งหัดเขียนค่า ได้มองอะไรกว้างขึ้นอีกเยอะเลยค่ะ จากคุณ : อันปังแนน - [ 13 พ.ค. 49 22:25:26 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านบทความนี้แล้วโดนใจมากค่ะ พยักหน้าคอเกือบหักไปซะแล้ว... -_-" ขอแสดงความคิดเห็นในฐานะ "คนชอบและรักที่จะเขียน" บ้างนะคะ ปัจจุบันนี้ แม้แต่ตัวเองยังไม่กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นนักเขียนเลยค่ะ อาจจะเป็นเพราะหนูให้คุณค่าคำนี้ไว้สูงมาก (อาจจะสูงเกินกว่าที่หนูจะไปถึงได้ในชีวิตนี้มั้งคะ เอิ๊กกก) เคยคุยกับคนนอกวงการน้ำหมึก เขาบอกมาว่า แค่มีหนังสือเป็นของตัวเอง เขาก็เรียกว่าเป็นนักเขียนแล้ว และหนูรู้สึกคัดค้านคำบอกนั้นไปเต็มๆ ค่ะ การเป็นนักเขียน มีอะไรมากกว่าการเขียนให้เป็นเล่มได้ สิ่งที่เขาเขียนมันต้องมีอะไรให้คนอ่านทั้งความสวยงามของตัวอักษร และความสวยงามระหว่างบรรทัด และมันต้องมีมากกว่านั้นอีกค่ะ เพราะหนังสือเล่มหนึ่งๆ พิมพ์ครั้งหนึ่งก็ไม่ใช่น้อย ออกสู่สายตาผู้คนเป็นพันๆ และที่สำคัญพื้นฐานของแต่ละคนแตกต่างกัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องวัย เรื่องความนึกคิด และที่สำคัญคือ "วิจารณญาณ" ดังนั้นหนึ่งในสิ่งสำคัญที่หนูยึดเอาไว้เป็นคติประจำใจเวลาจะเขียนงาน ก็คือ "ความรับผิดชอบ" ค่ะ ทั้งรับผิดชอบต่องานของตัวเอง รับผิดชอบต่อคนอ่าน และที่สำคัญที่สุด คือรับผิดชอบต่อสังคม อาจจะฟังดูโอเว่อร์ไป แต่จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำ หนูคิดเสมอว่า งานเขียนของหนู ถึงมันจะไม่ให้อะไรกับคนอ่านเลยแม้แต่ความบันเทิง แต่อย่างน้อย มันต้องไม่ทำร้ายและหรือทำลายสังคม ต้องไม่ยกย่องสิ่งผิดๆ ไม่เอาความชั่วร้ายหมิ่นเหม่ใดๆ มาตีความให้เป็นเรื่องน่าชื่นชม และวันใดวันหนึ่งที่ฝีมือพัฒนาไปมากๆ แล้ว เมื่อนั้นงานเขียนของหนูนอกจากจะไม่ทำร้ายทำลายสังคมแล้ว มันคงจะให้อะไรกับสังคมได้บ้าง (หวังว่านะคะ เอิ๊กกกก) ถึงเวลานั้น หนูคงกล้าเรียกตัวเองว่าเป็น "นักเขียน" ได้อย่างภาคภูมิค่ะ จากคุณ : สายลมโชยเอื่อย - [ 13 พ.ค. 49 22:25:47 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านแล้วพยักหน้าหงึกๆ ในฐานะคนอ่าน (โชคดีจริงๆ ที่ไม่คิดเขียน) ยอมรับเลยว่าเห็นฝีมือแล้วแอบคาดหวังไม่ได้กับนักเขียนบางคน แล้วเลยเสียดายที่งานบางชิ้นมันสนองตลาดจนละเลยคุณค่าบางอย่างไป ทั้งๆ ที่เขามีฝีมือแท้ๆ ป้าแก่ได้แต่งึมงำ สำลักน้ำหมากคนเดียว ในฐานะคนอ่าน (อีกที) บางทีก็อยากจะบอกคนที่ลงเรื่องบางคนตรงๆ (และแรง) เหมือนกัน โดยเฉพาะคนที่บ่นว่าทำไมไม่มีคนอ่านเลย (แต่ไม่ใช่ทุกคนนะ) ว่างานมันยังไม่ชวนอ่านน่ะซี (เว้ย) คนถึงข้ามไป ในฐานะคนอ่าน (สุดท้ายแล้ว) ขอบคุณนักเขียนที่เอาเรื่องมาลงที่นี่ด้วย เพราะสารภาพได้เลยว่าแนวส่วนใหญ่ที่ลงที่นี่ คงไม่ได้อ่านเลยถ้าไม่ใช่เพราะที่นี่ เพราะปกติไม่ซื้อหนังสือแนวที่นิยมในนี้เลย (จึงไม่ค่อยกระดี๊กระด๊าเท่าไหร่แล้วเวลามีคนบอกว่าเรื่องได้ตีพิมพ์) แต่ตอนสมัยคนที่นี่ได้ตีพิมพ์ใหม่ๆ ตอนนั้นก็เห่อ ดีใจแทนคนเขียน ช่วยอุดหนุนไปด้วยเหมือนกันนะ ตอนนี้มันไม่ไหวแล้วล่ะ เพราะมันก็ไม่ใช่แนวเราด้วย แต่ก็มีบางเล่มที่ซื้อเพราะชื่นชอบจริงๆ ด้วยอยู่น้า ^_^ เป็นการตอบความเห็นที่ไม่ใช่งานเขียนที่ดี เพราะวงเล็บเยอะมาก (ฮา .. แถมอีกอัน) จากคุณ : scottie - [ 13 พ.ค. 49 22:40:25 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาอ่านและเห็นด้วยกับพี่ไอซ์ กับพี่ๆหลายท่านข้างต้นค่ะ (แถมยังได้เห็นคุณ scottie เขียนยาวเหยียดอีกด้วย ประทับใจจริงๆ) โน้ตชอบมากๆในส่วนที่พี่ไอซ์พูดถึงความรับผิดชอบของนักเขียนที่มีต่อสิ่งที่ตัวเองเขียนออกไปค่ะเพราะตัวโน้ตเองก็แอนตี้การนั่งเทียนเขียนในสิ่งที่ตัวเองไม่รู้โดยไม่คิดจะหาข้อมูลมาประกอบ และอีกส่วนนึงคือเรื่องของมารยาทกับการรอคอย สังเกตได้เลยว่าเรื่องนี้เป็นการวัดวุฒิภาวะของ "คนชอบเขียน" ท่านนั้นจริงๆ เคยเห็นมาบ้างค่ะ กระทู้ที่มีน้องๆไปตะแง้วๆสำนักพิมพ์ว่าได้รับต้นฉบับแล้วหรือยัง พิจารณาหรือยัง ฯลฯ ทั้งที่เพิ่งส่งไปไม่เท่าไหร่ หนำซ้ำยังเคยมีถึงขนาดไปตั้งกระทู้ที่หลายๆสำนักพิมพ์โดยบอกว่ารักที่นี่ อยากพิมพ์กับที่นี่มาก แล้วก็มีคนเจอไปสาวไส้เอาลิงก์มาให้ดูกันชัดๆ (แอบคิดว่าคนทำก็ใจร้ายนะนั่น ^^''') ทำให้รู้สึกว่าทำไมน้า... ทำไมเขาถึงไม่รู้จักระวังรักษามารยาทกันบ้างเลย และไม่คิดรอบคอบด้วยว่าคนอ่านเขาไม่ได้อ่านที่เดียว ยังไงสักวันความก็ต้องแตกจนได้ จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 13 พ.ค. 49 23:45:30 ]

ความคิดเห็นที่ 23 นานทีจะมีกระทู้สาระหนักๆ มาให้ขบคิด คั่นฉากการอ่านนิยาย    เห็นด้วยกับคุณไอซ์อย่างแรง ......ขอให้นักเขียนคิดเสียก่อนว่า งานเขียน ของตัวเองมีคุณค่าและให้อะไรแก่คนอ่านบ้าง ก่อนจะเรียกร้องให้คนอ่านให้อะไรแก่ตน....        2เดือนกว่าๆที่ดิฉันเข้ามาที่นี่ อ่านนิยายเก่า+ใหม่ไปแล้วร่วม 100 เรื่อง 100 เรื่อง!!!        ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนเขียนกันมากมายขนาดนี้      และยิ่งไม่น่าเชื่ออีกว่า มีอีกหลายเวบที่มีนิยายโพสต์กันสนั่นบอร์ด      รวมๆแล้ว เท่าที่นับได้ คาดว่า เดือนหนึ่งๆจะมีเรื่องที่เขียนจบ ร่วม 60 เรื่อง      ซึ่งหากคัดสรร ปั้น(นักเขียน)กันดีๆ คงมีนิยายให้พิมพ์ได้เดือนละ 10-20 เรื่อง น่าจะพอแล้ว คนอ่านไม่มีทางซื้อได้หมดแน่ๆ      แต่ในความเป็นไปด้านเศรษฐกิจ สนพ. เกิดใหม่มากมาย อย่างที่คุณไอซ์ว่า รวมๆแล้วน่าจะเกิน10นะคะ     จึงเกิด Deman ของการผลิต ส่งผลให้วัตถุดิบ -เรื่อง-เหมือนขาดแคลน ที่นี้เขียนกันออกมาเท่าไร ก็เป็นที่ต้องการของตลาด ..--สนพ.--(ยังไม่ใช่คนซื้อ)ไปหมด      งานหลายชิ้น สนพ.จึงไม่ได้สกรีนให้คนอ่าน อย่างที่คุณเอมิฯว่า อ่านแล้วผิดหวัง ซื้อแล้วเสียดายตังค์     สำนวนแปร่งๆ ภาษาขาดๆเกิน ๆ ใช้บทสนทนาในบทบรรยาย เหตุการณ์ซ้ำๆ เดาได้  ฯลฯ     ไม่น่าเชื่อว่าหลายเรื่องจะขายได้ ..(ไม่ซื้อค่ะ เปิดผ่านก็รีบปิดแล้ว เสียดายต้นไม้ที่มาทำกระดาษ)      ไหนว่าคนไทยไม่อ่านหนังสือ      ทำไมมีหนังสือ-นิยายหลั่งไหล ผ่านสายพาน ยังกะโรงงานเครื่องกระป๋องมากมายเช่นนี้ ??     หรือจะเป็นอย่างที่คุณแมวเหมียวพุ่งป่องว่า รสนิยมการเสพหลากหลาย บางก็ชอบบะหมี่สำเร็จเร็จรูป บ้างก็นิยมภัตตาคาร      ส่วนตัวมองว่า สนพ. มุ่งแต่กำไรมากกว่า จะคำนึงการพัฒนาวงการวรรณกรรม -ซึ่งก็ถูกไม่ใช่หน้าที่ของเขาสักหน่อย-- อะไรขายได้ก็เฮโลตามกันไป      จึงเกิดนักเขียนหน้าใหม่ ไฟแรง แต่ฝีมืออ่อนด้อย ภาษาไม่แตก แก่นเรื่องไม่มี พล๊อตอ่อน ฯลฯ มากซะยิ่งกว่ามาก...      ยุคที่ใครๆก็เขียนได้ ขอแค่มีคอมพ์ฯกับอินเตอรืเนตเท่านั้น หัวคิดหรือสมองหรือต้นทุน ข้อมูลต่างๆ ไปหาเอาดาบหน้า ไม่ได้สักดาบก็ไม่เป็นไร.. ไว้เรื่องต่อไปค่อยว่ากัน          ดูๆแล้วน่าจะ Over  Supply ไปแล้วนะคะ แต่กลับ อยู่ได้ ขายดี คงเพราะ คนอ่านกลุ่มใหญ่คือวัยรุ่นที่หาเงินเองไม่ได้ จึงไม่เสียดายยามควักจ่าย      ที่สำคัญ พวกเขาไม่คิดอะไรมาก แค่อ่านเอาเพลิน เอาพล๊อต ภาษาวิบัติ วิกลจริตยังไง ถ้าโดนนน ก็เจ๋งงงง แล้ว      แต่วัยรุ่นเป็นตลาดที่ทำให้นักการตลาดหลายคนตกม้ามานักต่อนัก เปลี่ยนไว คาดเดาไม่ได้!!!      ได้แต่หวังว่าเมื่อหมดยุค ตื่นทอง--ของการเขียน แบบนี้แล้ว นักเขียนที่แท้จริงที่สร้างผลงานดีๆ เปี่ยม คุณค่าทั้งในจิตใจและคุ้มกับต้นไม้หลายสิบต้นต่อหนังสือ 1เล่มจะยังยืนหยัด รังสรรค์ 'วรรณกรรมดีๆ'ออกมาให้ คนอ่าน ได้เสพต่อไปค่ะ        ปล. เห็นด้วยกับมุมมองเฉียบคมของคุณพระจันทร์โศกที่ว่า ถเวบนิยาย ไม่ใช่ถังขยะหรือกระโถน คนเขียนต้องพิถีพิถันกับงานทุกขั้นตอนก่อนนำมาลง จากคุณ : ธาราฝัน - [ 13 พ.ค. 49 23:48:50 ]

ความคิดเห็นที่ 24 Demand จากคุณ : ธาราฝัน - [ 13 พ.ค. 49 23:51:58 ]

ความคิดเห็นที่ 25 พี่ไอซ์เขียนได้ตรงกับความรู้สึกของโรสเลย โรสยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ "นักเขียน" แต่เป็นแค่ "คนชอบเขียน" หรือเอาตรงๆ เป็น "คนชอบคิด ชอบจินตนาการ" เท่านั้นเอง ยอมรับว่าไม่ใช่ "คนชอบเขียน" บนถนนนักเขียนที่ดีนัก ด้วยตัวเองเป็นคนที่พออะไรตัน ก็จะนิ่งแล้วหายไป เฉยๆเลย ทำให้นิยายบางเรื่องที่ลงเอาไว้ แล้วหายไป นานๆ แม้จะแต่งเกินมาได้หลายตอน ก็ไม่ค่อยจะกล้าลง ด้วยเกรงใจคุณนักอ่าน (ตอนนี้เอาไปลงในบอร์ดตัวเอง แทนค่ะ อย่างน้อยก็ไม่ได้มารบกวนพื้นที่บนถนน อิอิ) รู้สึกเหมือนกันนะคะ ตอนเอามาลงแรกๆ ตอนนั้นแค่ความเห็นเดียว โรสก็ดีใจจนฝันดีเลยล่ะ เฝ้ารอคอยว่า เอ...จะมีคอมเมนท์เพิ่มไหม และในตอนนี้ แม้จะไม่มีคอมเมนท์มากมาย ขอแค่ให้คนที่เคยเมนท์ไว้เดิมๆเข้ามาลงเอาไว้ สำหรับโรสก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ ^^ และที่เห็นด้วยตรงๆกับพี่ไอซ์ก็คือ หนังสือนิยายอินเตอร์เน็ตเกลื่อนแผง ยอมรับว่าส่วนหนึ่งมีความสามารถ แต่ก็รู้สึกว่า...อืมม มันเยอะจังเลยนะ เยอะจนเกร่ออะค่ะ บางครั้ง...พอเปิดอ่าน ก็รู้สึกว่า plot เดิมๆ สำนวนแปลกๆ (ใช้ของตัวเอง จะดีเลยนะ - -'') แล้วก็อ่านแล้วน่าเบื่อชอบกล มาตรฐานมันดูเหมือนจะเอาแค่ว่าขายได้ก็พอ และแนวเรื่องมันโดนใจตลาด แต่พอมองในแง่ดี ก้คิดว่า คงเป็นเพราะ ว่าเด็กสมัยนี้ชอบอ่านมากขึ้น แม้จะเป็นนิยายเกาหลี แต่ก็ทำให้วัยรุ่น หันมาอ่านหนังสือมากขึ้น ก็เป็นเรื่องที่ดีนะคะ แต่ไม่ชอบที่หนังสือ วรรณกรรมอันทรงคุณค่า กลับกลายลดด้อยความสำคัญลง มีเพียงคำว่า ธุรกิจ มาครอบงำ จนไม่ว่าใคร ก็สามารถมีหนังสือได้ เพราะตอนนี้ตลาดด้านนี้กำลังบูม ก็ต้องทำใจล่ะค่ะ เรื่องเหล่านี้ หากจะคิดกันได้ก็คงจะมีแต่พวกเรา ที่ชอบอ่านหนังสือ รักการเขียนด้วยหัวใจเท่านั้นกระมัง กับคนบางคน กับคนบางพวก เขาก็เห็นแค่หนังสือเป็นแค่ธุรกิจ ที่บางครั้งอาจจะไม่ได้ สนใจมาตรฐาน ขนาดพิมพ์ยังพิมพ์ผิด ไม่มีการตรวจ อักษรที่ดี จนหลุดคำผิดๆออกมา (เกลียดมากเลย แม้จะเข้าใจว่างานในสำนักพิมพ์เยอะ) แต่เขาน่าจะ รอบคอบกว่านี้หน่อยค่ะ หนังสือควรจะนำคำถูกๆออกมา เพราะมีคนอ่าน เขาอาจจะจำคำนั้นไปแบบผิดๆก็ได้ (อันนี้คิดมากไปเองมั้ง แต่ไม่ชอบจริงๆอะ) จนแบบว่าบางทีก็ได้แต่เอือมๆกับคนพวกโฆษณา หรือ มาแบบถ้อยคำที่พี่ว่าเอาไว้ ยังไงก็ไม่รู้สิ เลยไม่ค่อยได้เข้าไปอ่าน-ลงเรื่องที่อื่นเลย รู้สึกชอบและรักถนนนักเขียนมากกว่า :) แหะๆ แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 49 00:33:27 จากคุณ : iNt_GaL - [ 14 พ.ค. 49 00:31:36 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เห็นด้วยค่ะ เห็นด้วย (พยักหน้าจนเหนื่อย) ตอบในฐานะคนอ่านอย่างเดียว เห็นด้วยค่ะว่าหลายๆเรื่องที่ได้ตีพิมพ์เนี่ย ไม่รู้สึกว่าน่าจะได้พิมพ์เลย ทั้งพล็อตทั้งสำนวนและอื่นๆ บางครั้งอ่านไปยังงงเลย เรื่องนี้นี่มันดีขนาดได้ตีพิมพ์เชียวหรือ บางคนก็ใช้เว้บเป็นทางผ่าน เป็นสะพานไปสู่การตีพิมพ์ แบบที่พี่ไอซ์ว่ามาอ่ะค่ะ แบบว่า มาอ่านแล้ว ไปอ่านของเราบ้างน้า เพื่อเรียกเรตติ้ง แค่เห็นก็ปวดหัวแล้วค่ะ ทำให้รู้สึกว่าหลังๆนี้ มาตรฐานวรรณกรรมใหม่ๆชักจะต่ำลงทุกที บางเรื่องแค่ขอให้เขียนจบ ก็ได้พิมพ์แล้ว โดยไม่ดูส่วนประกอบอย่างอื่นเลย เห็นแล้วเสียดาย มันเลยทำให้คนที่ไม่ได้อ่าน มองภาพรวมว่างานเขียนสมัยนี้มาตรฐานต่ำไปกันหมด อยากให้สำนักพิมพ์พิจารณางานก่อนจะตีพิมพ์ให้มากกว่านี้อ่ะค่ะ ไม่ใช่ดูเรื่องไหนคนตามอ่านเยอะๆหน่อย ก็เอาไปพิมพ์กันซะอย่างงั้น คนเขียนก็น่าจะต้องรับผิดชอบ มีสำนึกต่อสิ่งที่ตัวเองเขียนด้วยค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 14 พ.ค. 49 00:37:37 ]

ความคิดเห็นที่ 27 จริงค่ะ พี่ไอซ์ พยักหน้าหงึกๆ  ^O^ )) จากคุณ : อ๊าาา~...ชั้นล็อคอินนี่หว่า (ป้าหนอน) - [ 14 พ.ค. 49 00:53:29 ]

ความคิดเห็นที่ 28 "ที่น่าเป็นห่วงอีกอย่างก็คือ มีแต่คนจ้องจะเป็น "นักเขียน" น้อยคนเหลือเกินที่เป็น "นักอ่าน" เมื่อคนเขียนอายุน้อย ประสบการณ์ชีวิตน้อย แถมยังไม่ขวนขวายเพิ่มเติม ประสบการณ์ตรงนั้นด้วยการอ่าน สิ่งที่สะท้อนออกมา ในงานเขียนบางชิ้นก็คือ ความอ่อนเยาว์ เพ้อฝัน      แต่งานเหล่านั้นก็ยังขายได้ เพราะคนอ่านส่วนหนึ่ง ก็ด้อยประสบการณ์ มีความอ่อนเยาว์ เพ้อฝัน ไม่ต่างกัน" เห็นด้วยกับส่วนนี้มากๆ เป็นข้อความที่สะท้อนแวดวงนิยายเว็ปบอร์ดได้ดีมาก จากคุณ : Sparker - [ 14 พ.ค. 49 00:58:30 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อึม ได้อ่านกระทู้นี้ของพี่ไอซ์แล้วทำให้โณย้อนกลับมามองตัวเองเหมือนกันนะคะ ถึงบัดนี้ยังไม่กล้าเรียกตัวเองว่านักเขียนเลย  คำๆนี้มันยิ่งใหญ่  และมีคุณค่า  เรา ยังต้องฝึกกันไปอีกนานกว่าจะเป็นระดับนักเขียนแบบนั้นอ่ะค่ะ โดยส่วนตัวก็เจอเหมือนกันค่ะพี่ไอซ์ เจอน้องๆที่ชอบเข้ามาบอกว่า "หนูอ่านงาน ของพี่แล้วนะ ชอบจัง หนูอยากเขียน อยากได้ตีพิมพ์แบบพี่บ้าง" พอถามต่อไปว่า แล้วได้เขียนเรื่องอะไรมาบ้างล่ะ เอามาให้ดูก่อนก็ได้ ไม่ได้จะวิจารณ์แบบหนักๆ แต่หากความคิดเห็นของเราที่อ่านอะไรมามาก อาจจะไปช่วยอะไรน้องเขาได้บ้าง ก็อยากจะทำให้เต็มที่นะคะ แต่ฟังๆไปแล้ว ส่วนใหญ่ ยังไม่เริ่มเขียนเลยสักกะตัวเดียว!!! โณมองว่าความฝันเป็นสิ่งดี การที่เด็กไทยสมัยนี้มีความกระตือรือร้น อยากเขียน อยากจะมีหนังสือเป็นของตัวเอง เป็นอะไรที่ดีนะคะ เพราะโณก็เริ่มตัวเองมาจากจุดนี้ ดีกว่าการที่เขาจะไปเที่ยวผับ เที่ยวบาร์ หรือมั่วสุมสิ่งเสพติด แต่ประเด็นที่พี่ไอซ์ยกมา มันก็ขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายๆอย่างด้วย  ทั้งสนพ. ทั้งกระแส  พูดลำบากค่ะพี่ไอซ์ บางคนโณเข้าไปอ่านงานเขียนของเขามานาน เขียนดีขนาดนี้ทำไมขายไม่ได้หนอ ก็เพราะมันอาจเป็นที่แนวเรื่อง หรือความต้องการของตลาดก็ได้ค่ะ ตัวโณเองเขียนเรื่องมาตั้งแต่ม.3 กว่าจะรวบรวมความกล้าส่งต้นฉบับก็ตอนเรียนใน มหาวิทยาลัย และกว่าจะได้พิมพ์เรื่องแรก ก็เพิ่งไม่นานมานี้เอง ฟังพี่ไอซ์ที่ว่า ส่งต้นฉบับไปไม่กี่วันก็เร่งผลยิกๆนี่ รู้สึกยังไงก็ไม่รู้แฮะ หลักในการเขียนของตัวโณ นอกจากใจรักแล้ว ยังต้องมีคุณค่าต่อสังคมด้วย อันนี้ ถือเป็นคติประจำใจในการเขียนเลยค่ะ ถึงเรื่องจะพล็อตอ่อนแค่ไหน แต่อย่างน้อย การที่เราใส่อะไรดีๆให้สังคมน่าอยู่ ให้งานเขียนของเรามีแต่สิ่งดีๆ โณถือว่าสุดยอดที่สุด ในการเขียนแล้วล่ะค่ะ ส่วนประเด็นฉากล่อแหลมต่อสังคม  ที่สมัยนี้นิยมเขียนทั้งๆที่ไม่ได้จำเป็นกับเนื้อเรื่อง อึม อันนี้เคยอ่านเจอเหมือนกันนะคะ คือทั้งเรื่องแทบไม่มีอะไรนอกจากอย่างว่า และ ที่อึ้งไปกว่านั้นคือ น้องที่เขียนดูเหมือนจะอายุ 13-17 ปี อึ้งไปเลยเหมือนกันค่ะ และ ที่แย่กว่านั้นก็คือ คนอ่านโหวตให้ล้นหลาม จนระอาใจแทนเหมือนกัน สุดท้ายอยากจะบอกว่า หากคิดว่าอยากเขียนเพื่อให้ได้ตังค์ อันนี้อย่าตั้งหวังไว้เลยค่ะ เพราะทุกวันนี้เท่าที่ตัวเองเขียนมา ก็ไม่เคยคิดว่าทุกเรื่องจะต้องได้พิมพ์อยู่แล้วล่ะ แต่จะ พยายามเขียนต่อไป  เพื่อจะพัฒนาตัวเอง เขียนเพื่อความฝัน ปล. เท่าที่อ่านในกระทู้นี้  สบายใจจริงๆค่ะเพราะได้เห็นแนวคิดของพี่ๆเพื่อนๆหลายๆคน ถึงคนเขียนรุ่นใหม่จะมีบางส่วนเป็นแบบพี่ไอซ์ว่า  แต่ก็ยังมีอีกส่วนนึงที่พยายามก้าวตาม ความฝันและสร้างสรรค์มันอย่างตั้งใจ เพียงแค่มีจุดเล็กๆที่ตระหนักถึงสิ่งที่ตนกำลัง กระทำ  มันก็เป็นอีกก้าวของวรรณกรรมไทยโดยคนรุ่นใหม่เหมือนกันนะคะพี่ไอซ์ ^^ จากคุณ : ไกลนั้น - [ 14 พ.ค. 49 01:18:49 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ค่ะเห็นด้วยกับ คุณ ClearIce มากๆค่ะ เพราะบางทีไปอ่านเจอ ก็แปลกๆเหมือนกันนะ เวลาข้อมูลมันผิด หรือว่าอ่านแล้วมีฉากที่ไม่น่ามี ในเนื้อเรื่องเวลานั้น มันก็เลยแปลกๆ แต่มีคนอ่านเยอะ ก็แปลกๆ สรุปว่าทุกวันนี้ มันเริ่มแปลกๆไปทุกอย่าง ว่ามั้ยคะ ปล.สถานะตอนนี้เป็นคนอ่านค่ะ ตั้งใจว่าจะเปลี่ยนเลเวลเป็นนักอ่านเร็วๆนี้ จากคุณ : ขวดน้ำ - [ 14 พ.ค. 49 01:23:07 A:202.57.171.102 X: TicketID:048778 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เข้าขบวนการพยักหน้าอีกคนค่ะ เป็นหนึ่งในคนอยากเขียน และค่อนข้างจะหงุดหงิดหากต้องอ่านงานที่สุกเอาเผากิน นั่งเทียนลอยๆ ไม่สมจริง เน้นสนุกเข้าว่า ภาษาวิบัติต่างๆ (ไม่นับรวมพวกที่ชอบลอกพล้อต หรือสำนวนชาวบ้านอีกนะคะ) การจะเขียนงานออกมาเรื่องหนึ่งควรออกมาจากใจ จริงอยู่ในเรื่องแรกนิยายที่เราเขียนอาจจะยังไม่เข้าขั้น ยังไม่ดีแต่ห้ามท้อถอยและพัฒนาฝีมือตนเองต่อไป ไม่ใช่เอาแนวตลาดเข้าว่า ลอกพล้อตนิยายต่างประเทศมาทั้งดุ้น แล้วทางสนพ.ก็ส่งเสริมกันเข้าไป จนเกิดเป้นแฟชั่นระบาดฮิตกันไปอย่างเช่นทุกวันนี้ คนเขียนควรจะรับผิดชอบต่องานของตน รู้ลิมิตว่าจะเขียนงานออกมาในรูปแบบใดจึงจะเหมาะสม ไม่ใช่ยึดแต่หลักการตลาดนำหน้า ถึงเวลาแล้วที่เราควรจะช่วยกันดูแล อย่างน้อยควรดูแลรับผิดชอบต่องานเขียนของคุณ ว่าเขียนออกมาแล้วจะส่งผลอย่างไรต่อสังคม จากคุณ : รียา-อารียา - [ 14 พ.ค. 49 01:51:41 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เห็นด้วยอย่างยิ่งครับกับที่พี่พูด จากคุณ : Peking Man - [ 14 พ.ค. 49 09:55:43 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เห็นด้วยค่ะ.. อ่านแล้วบางทีก็สะดุ้งไปหลายตลบ เพราะเป็นหนึ่งในคนที่ ฝีมือยังไม่ได้เก่งอะไร แต่ความที่อยากเขียนบ้าง ดันทุรังบ้าง ทำให้มีงานออกมาจนได้ แต่ก็ชื่นชมคนที่ตั้งใจจริง เป็นอีกคนที่ชื่นชอบงานคุณไอซ์ .. เปียร์รุส (เจ้านี่ขยันมาก) และอีกหลาย ๆ ในบอร์ดที่นี่ และคำว่า "นักเขียน" ยังศักดิ์สิทธิ์อยู่ค่ะ สำหรับแจม รับ..ว่าไปสำรวจมาแล้วหลายเวบในโลกไซเบอร์นี่ บางเว็บก็หาสาระอะไรไม่ได้ บางเว็บก็อัพเดทช้า ก็ว่ากันไป แต่สิ่งหนึ่งที่ได้มาคือมิตรภาพค่ะ บางทีคนเขียน เขียนคำที่แทบจะทนอ่านไม่ได้ แต่ก็ต้องประคับ ประคองกันไป เพื่อรักษามิตรภาพ เอาไว้.. อันนี้ก็น่าหนักใจ มาตอบกระทู้ด้วยความชื่นชม และจะพยายามค่ะ ขอบคุณที่ตั้งกระทู้ดี ๆ มาคั่นเวลาการอ่านนวนิยาย แบบที่คุณธาราฝันกล่าวไว้ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 14 พ.ค. 49 10:19:57 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เข้ามาพยักหน้าหงึกหงักอีกคนค่ะ จากคุณ : - โอ้โฮ - - [ 14 พ.ค. 49 13:11:39 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เวลาอ่านคำถามที่โพสไว้ตามกระทู้ต่างๆ ประมาณว่า อยากเป็นนักเขียนแต่ไม่ชอบอ่าน(หรือไม่เคยอ่าน) ทำยังไงดี  เจอแบบนี้ งงอ่ะ ไม่เคยอ่านหรือไม่ชอบอ่าน แล้วจะเอาต้นทุนที่ไหนมาแปรรูปเป็นงานเขียนอ่ะ กว่าจะเขียนได้ส่วนหนึ่งก็ต้องสั่งสมประสบการณ์อ่าน (ไม่ใช่ลอกนะคับแฮ่ะ) มาหลอมรวมเป็นแบบฉบับของเราเอง แล้วก็เลยเพิ่มความ งง เข้าไปอีกว่า ถ้าไม่อ่านแล้วทำไมถึงอยากเขียน (หว่า) อ่านกระทู้โครตโดนใจของไอซ์แล้วก็เห็นภาพได้มากขึ้นเลยค่ะ แล้วก็เศร้าใจว่าอาจมีบางคนที่เข้ามาสู่ตรงนี้ด้วยจุดมุ่งหวังที่ต่างออกไป อืมมม พอเรื่องมันผ่านง่ายขึ้น ออกเร็วขึ้น เกลื่อนแผงมากขึ้น ก็เป็นหน้าที่ของคนอ่านที่จะต้องสกรีน สแกน สกรัม (เกี่ยวไรเนี่ย กร๊าก) หนังสือเล่มนั้นๆ อย่างละเอียดอ่ะค่ะว่าจะถูกใจต้องรสนิยมเราไหม คงแบ่งประเภทงานออกมากว้างๆ สองแบบ คือ "ดี" และก็ "โดน" แต่ประเภทหลังจะขายได้มากกว่า ทั้งที่เนื้อหาก็เป็นแบบที่หลายๆ ความคิดเห็นกล่าวมาอ่ะค่ะ เฮ้อ ในฐานะคนชอบเขียน (ไม่กล้าเรียกตัวเองว่า นักเขียน เช่นกัน เพราะหนทางยังอีกยาวไกลเลย) ก็คงจะฝึกเขียนต่อไป ช่วงเวลาที่เราหาข้อมูล นึกพล็อต จินตนาการเรื่องราว สร้างโลกอีกใบขึ้นมา เป็นช่วงเวลาที่สนุกที่สุดสำหรับตัวเองอ่ะค่ะ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะผลตอบรับเป็นยังไงก็ตาม ถ้ามีใจรัก เราคงพัฒนาฝีมือไปได้เรื่อยๆ ล่ะน่า หวังไว้ว่าจะเป็นแบบนั้นอ่ะค่ะ เพิ่มเติมนิดนึงในบล็อกนี้ มีเนื้อหาน่าสนใจว่าด้วยหนังสือที่ออกมาในท้องตลาดเหมือนกัน http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=lmj&group=2&month=05-2006&date=13&blog=1 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 49 14:38:54 จากคุณ : bookmark - [ 14 พ.ค. 49 14:09:01 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอคัดลอกพี่ bookmark สักประโยคนะคะ พี่ไอซ์เขียนบทความนี้ได้ "ดี" และก็ "โดน" มากๆเลยค่ะ เห็นด้วยทุกตัวอักษรค่ะ ^^ เข้าใจสำหรับ 'ผู้เขียน' บางท่าน ที่มีจุดมุ่งหมายในการเขียนแตกต่างออกไป แต่ยังไม่เข้าใจนัก สำหรับบางท่าน...ที่หวังเพียงผลกำไร ที่จะได้จากงานเขียน เมื่อได้รับการตีพิมพ์ และอยากให้ทุกท่านเข้าใจ ว่าสำนักพิมพ์บางแห่ง มีต้นฉบับมากมาย และจำเป็นอย่างยิ่ง ที่จะต้องใช้เวลาในการพิจารณานานหลายเดือน และการเร่งพิจารณาต้นฉบับ โดยไร้สาเหตุหรือเหตุผลที่เพียงพอ เป็นการกระทำที่ไม่ค่อยดีนักค่ะ ไม่กล้าเรียกตัวเองว่านักเขียน และไม่เคยกล้าเลย เวลาเพื่อนๆแซว หรือร้องไชโยดีใจเมื่อรู้ว่าต้นฉบับผ่านสำนักพิมพ์ หลายคนเรียกขานว่า นักเขียน...นักเขียน แต่จอยรู้ดีว่าตัวเองยังไม่ถึงจุดนั้น ต้องพยายามกันต่อไป...สักวันคงถึงค่ะ ^^ ไม่ชอบอยู่อย่างหนึ่งในบางเวบบอร์ด คือการที่เราเข้าไปอ่าน...แล้วคอมเม้นต์ให้ แต่ส่วนมากจะค่อนไปทางให้คำแนะนำ ตามประสา...เพราะทนไม่ได้จริงๆที่เห็นน้องเขาเข้าใจผิด แถมยังเขียนงานออกมาสื่ออย่างผิดๆ (เช่นเรื่องการสะกดคำ การใช้จุด... ฯลฯ) แต่แล้วอยู่ดีๆ ผู้เขียนท่านนั้นก็ได้ออกมาตอบว่า 'ไม่ได้อ่านหนังสือ หรืองานประพันธ์มามากมายอะไร' จอยกลับเข้าไปอ่านแล้วยังอึ้งเลยค่ะ นี่หรือ...คำแก้ตัวของผู้ที่รักจะเขียนอย่างแท้จริง ผู้ที่ประกาศตัวยืนยันว่าตนเองรักที่จะเขียนต่อไป ไม่มีทางหยุด เศร้าค่ะ...ตอนนี้บางแห่งคนอ่านเกิดการเข้าใจผิดไปหมดแล้ว ว่ากำลัง 'ฮิต' นิยายรุนแรงติดเรทอยู่ คะแนนที่ล้นหลามออกมาชัดเจนในแต่ละเรื่อง เกือบ 80% มักจะมีฉาก...อย่างนั้น อย่างนั้น อยู่ด้วย และมีเยาวชน(ประถม+มัธยม) เข้าไปอ่านมากมาย แต่ก็ไม่เห็นมีใครปรามใครเลย จอยก็เลยต้องพยายามทำความเข้าใจ ว่าคนเขียนคงวางพล๊อตมาแบบนั้น แต่ก็ได้แค่พยายามค่ะ เพราะเข้าใจไม่ไหว วางพล๊อตมาได้แทบไม่ต่างกันเลย มีฉากเช่นนั้นแทบทุกเรื่องจริงๆ ในฐานะคนชอบเขียน จอยก็ขอร่วมแสดงความเห็นด้วย และเล่าเรื่องที่เคยเจอมาไว้เท่านี้ค่ะ เพราะขืนให้เล่ามากกว่านี้ อีกสักสองหน้าก็ท่าทางจะไม่จบ ไหนจะเรื่อง...ใจร้อนต่างๆนานา อยากให้ต้นฉบับได้ตีพิมพ์เร็วๆ หรือโทรฯไปเร่งบรรณาธิการ แต่มีเหตุผลไม่สมควรบ้าง ไหนจะเรื่อง...ต้องการตีพิมพ์ เพียงเพราะเงินล้วนๆบ้าง เท่าที่เคยได้ยิน ได้ฟังมาจากผู้เขียนท่านอื่น ก็เยอะเหลือเกินค่ะ และในฐานะเดิมเช่นกัน จอยก็จะขอเดินตามรอยพี่ๆ 'นักเขียน' ที่รักจะเขียนจากใจจริง และจะพยายามพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นเรื่อยๆ สุดท้าย(แล้วจริงๆค่ะ) ขอบคุณบทความดีๆ ที่อ่านแล้วต้องรีบไปส่องกระจก รวมทั้งเกิดแรงฮึดที่จะเรียนรู้ ปรับปรุง แก้ไข ต่อไปอีกเรื่อยๆ ^^ จากคุณ : ZeeZaa (zjoyz) - [ 14 พ.ค. 49 15:09:29 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เข้ามาพยักหน้าเห็นด้วย สำหรับตัวเอง ไม่คิดว่าจะเป็น 'นักเขียน' ได้ เพราะความ ขยันในการเขียนเรื่องอยู่ในขั้นติดลบ และยังตัองพัฒนา ฝีมืออีกมาก (มากๆๆๆๆ เลยด้วยแหละ) พอพูดถึงงานเขียนที่แสนเกลื่อนตลาดในปัจจุบัน บางเรื่อง อ่านแล้วหงุดหงิด... เพราะริจะเขียนเรื่องอะไรซักอย่างทั้ง ที ยังสะกดภาษาไทยไม่ถูกเอาซะเล๊ย... เขียนเป็นภาษา วิบัติไปซะบ้าง เขียนฉาก...เอ่อ...ฉากอย่างว่าซะเยอะก็มี แถมบางที คนที่ไปอ่านก็คอมเม้นต์แบบชวนให้ละเหี่ยใจอีกว่า 'ตอนหน้าขอฉาก XXX เยอะๆ หน่อยนะคับ จาตามอ่าน' (ไม่ได้ตั้งใจจะเขียนให้ผิด แต่มันเขียนแบบนี้จริงๆ) แหม...เป็นลูกเป็นหลานหน่อยไม่ได้ แม่จะเขกหัวสักห้าสิบที ก็เลยกลายเป็นว่า เรื่องที่จะมีเรตติ้งดีต้องมีปัจจัยที่ ฉากอย่างว่าสนุก ถึงจะเป็นตัวชูโรง (โหย...อนาคต ของชาติ) เพราะมันเป็นแบบนี้น่ะแหละ ถึงไม่ค่อยอยากเข้าไปอ่าน และไม่ค่อยอยากตอบ... เพราะกลัวว่าตอบไปแล้ว...มันจะไปด่าเขา (ฮา...) สำหรับตัวเองตอนนี้... ชิลล์ๆ แล้วล่ะค่ะ อะไรจะเกิดมัน ก็ต้องเกิด ปล่อยให้มันเป็นไปตามเรื่องดีกว่า (ฮา...) ก่อนจาก... ขอยกจอกบุรุษเป่าปี่ร้อยคนคารวะประมุขเคี้ย 3 จอก (ฮา...) ปล.1 นานๆ ทีจะเห็นพี่สก็อตตี้ตอบยาวๆ อุ๊ย...เป็นบุญตา ปล.2 แถมยังได้เห็นป้าหนอนเรียกพี่ไอซ์ว่าพี่อีก (กรั่กๆ ป้าแอ๊บเด็กหนิ) จากคุณ : ตัว(Z) - [ 14 พ.ค. 49 16:59:54 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ลี่ในฐานะนักอ่านก็คิดนะคะว่าปัจจุบันนี้หนังสือออกยิ่งกว่าดอกเห็ด หลายเรื่องอ่านจบแล้วเสียดายตังค์ แต่หลายเรื่องอยากมีเก็บไว้ค่ะ ก่อนที่เราจะซื้อเราก็ไม่รู้หรอกว่าเรื่องนั้นตรงใจเราไหม อย่างแนววัยรุ่นที่คนชอบแต่งในปัจจุบันลี่ก็ไม่อ่านค่ะ อ่านแล้วเซ็งเลยค่ะ มีแต่บทสนทนาที่ไร้สาระมากๆ มีแต่จูบ อะไรก็จูบ อะไรก็อย่างนั้นอย่างนั้นกัน (แต่ก็ไม่ทุกเรื่องหรอกค่ะ) บางเรื่องก็แต่งดีมีสาระ แต่หาไม่ค่อยเจออ่ะ (จะมีใครว่าเราหรือเปล่าเนี่ย) ลี่ชอบเรื่องที่มีบรรยายกับสนทนาในลักษณะที่สมดุลกัน ไม่ใช่เน้นสนทนาทั้งเรื่องอ่านไปก็งง ไร้อารมณ์ตัวละครสุดๆ บรรยายหมดก็ยังพออ่านได้ สุดท้ายเห็นแค่ชื่อเรื่อง ความนิยม ขายดี ก็ยังไม่อาจเป็นหนังสือที่ดีได้ รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้สำนักพิมพ์หละหลวมกับการตรวจคำผิด การคัดเลือกงานเขียนที่มีคุณภาพ แล้วก็ไม่ใช่มีแต่ไร้สาระ อ่านไปก็เอียนไป ไม่ได้อะไรกลับมาเลย บางเรื่องลี่ว่าลี่ไปอ่านหนังสือเรียนยังดีกว่ามาอ่านเล่มนั้นเลย แทบจะหลับคาเล่มได้ ถึงจะฝันอยากจะเขียนสักครั้งหนึ่งในชีวิต แต่ในวันนี้ยังไม่พร้อมก็ขอเป็นนักอ่านที่ดี เก็บเกี่ยวประสบการณ์ เพื่อเขียนในอนาคต ตอนนี้ขออ่านนิยาย + หนังสือเรียนเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยได้ก่อน จากนั้นอยากทำอะไรก็จะแบ่งเวลาทำให้ได้เลยค่ะ ขอให้มีนักเขียนผลิตผลงานดีๆ ให้นักอ่านต่อไปนะคะ จากคุณ : lovekalo - [ 14 พ.ค. 49 17:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 39 แล้วลี่ก็เป็นโรคเห็นการสะกดคำผิดอย่างจงใจไม่ค่อยได้ค่ะ จะบอกว่าตัวเองสะกดถูกทุกคำก็ไม่ได้ เพราะบางคำเรารู้มาอย่างนี้ แต่แท้จริงอาจจะเขียนอีกแบบก็ได้ แต่ใช้มาจนชิน ยกเว้นภาษาพูดบางคำ ลี่ก็เขียนไม่ถูกว่าจะเขียนยังไงเหมือนกันค่ะ บางทีออกเสียงอย่างนี้ แต่ต้องเขียนอย่างนั้น แต่ถ้าเป็นคำที่รู้ว่าเขียนยังไงแล้วจงใจให้ผิดสิคะ มันอ่านแล้วหงุดหงิดใจยังไงก็ไม่รู้ค่ะ ไม่เข้าใจว่าจะเขียนให้มันผิดไปทำไม เพื่อนลี่ชอบเขียนอย่างนี้เวลาคุยเอ็ม หรือไม่ก็ตามบล็อก อ่านแล้วก็รำคาญลูกตาตัวเองมากๆ ค่ะ หงุดหงิดขึ้นสมองเลยค่ะ แต่ทำไงได้ เขาชอบอย่างนี้ เราก็ไปบังคับใครเขาไม่ได้หรอกค่ะ หลายๆ คนคงจะรู้ว่าลี่ไม่ชอบการสะกดผิดทั้งๆ ที่รู้ แต่ถ้าไม่รู้นั่นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ก็ชอบพึ่งพจนานุกรมอยู่บ่อยๆ ค่ะ เปิดดูแล้วลี่มีความสุขค่ะ เจอคำเพราะๆ ความหมายดีๆ ก็ชอบแล้วค่ะ ลี่ชอบบอกพี่ๆ นักเขียนว่าคำไหนผิดบ้าง เพราะจะนั่งอ่านทุกๆ คำเลยค่ะ ยังคงติดตามผลงานพี่ไอซ์ต่อไปนะคะ จากคุณ : lovekalo - [ 14 พ.ค. 49 17:23:49 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ๏ คิดจะชอบใช้ชื่อว่านักเขียน ต้องหมั่นเพียรเขียนอ่านผสานผสม ประสบการณ์เก็บสร้างร่างคำคม เข้ามาบ่มบันทึกสำนึกรู้ สะกดคำถูกต้องมองโครงเรื่อง ไม่เปล่าเปลืองบรรยายได้ตรงอยู่ เขียนเสร็จแล้วทบทวนควรตรวจดู ผิดเป็นครูแก้ความให้งามงด กระจกกั้นคันฉ่องไว้ส่องหน้า ผู้อ่านวิจารณ์มาจะกำหนด เป็นคันฉ่องวรรณกรรมล้ำเลิศรส ให้สวยสดพจนาภาษาไทย๚ คุณ Clear Ice วิจารณ์วงการวรรณกรรมปัจจุบันได้ตรงจุดมากครับ อ่านขาดจริงๆ ได้แต่หวังว่า การเฟื่องฟูของวรรณกรรมฟองสบู่ จะช่วยต่อยอดให้เยาวชนไทยรักการอ่าน และรู้จักอ่านวรรณกรรมอมตะที่เปี่ยมพร้อมทั้งความงามของภาษา และคุณค่าต่อไป ไม่รู้ผมมองโลกในแง่ดีเกินไปรึเปล่านะ จากคุณ : โกฏิดารา - [ 14 พ.ค. 49 18:00:51 ]

ความคิดเห็นที่ 41 อ่านบทความนี้ไปก็หยักหน้าหงึกๆ ไป (ช่างถูกใจจริงๆ) สำหรับตัวเองเริ่มการเขียนเพราะชอบ ทั้งเป็นการคลายเครียดอีกทางหนึ่ง จำได้ว่าตอนเริ่มเขียนใหม่ๆ ก็ฝีมือจัดว่าแย่มากๆ แต่ก็ได้รับคำติชม คำแนะนำดีๆ เพื่อพัฒนาฝีมือขึ้นมา ไม่ได้จะบอกว่าตัวเองดีเด่อะไร แต่บางครั้งที่ได้เข้าไปอ่านนิยายบางเรื่องก็ต้องถอนหายใจดังเฮือก ตั้งคำถามในใจภาษาที่ใช้นี่มันภาษาไทยรึเปล่า ถ้าผิดโดยไม่ตั้งใจก็ไม่เท่าไหร่ ก็เข้าใจเพราะตัวเองก็เป็น แต่ที่เห็นมันแบบรู้ว่าผิดแต่ก็ยังดันทุรัง เตือนไปแล้วก็ไม่ฟัง (ไว้ถ้ามีตังค์ จะซื้อพจนานุกรมส่งไปให้) แล้วก็อย่างบางคนที่ชอบบอกว่า "อ่านเรื่องของเธอแล้ว อย่าลืมแวะมาอ่านของเราบ้างนะ โหวตให้ด้วยนะ" เจอทีไรก็หดหู่ใจ ไม่เข้าใจว่าต้องการอะไรกันแน่ เอาเป็นว่าถ้ามันสนุกและน่าอ่านจริงก็ไม่ต้องโฆษณา ขอขอบคุณคุณไอซ์ที่เขียนกระทู้ได้โดนใจเช่นนี้ ทำให้ได้เห็นอีกมุมของวงการวรรณกรรม พร้อมทั้งเป็นเครื่องเตือนใจให้กับอีกหลายคนและตัวเองว่าการเขียนนิยายนั้น เขียนเพราะ'รัก' หรือว่าเพราะเหตุผลอื่นกันแน่ เมื่อรักที่จะเขียนก็ควรพยายามพัฒนา เรียนรู้ และฝึกฝนเรื่อยๆ มนเชื่อว่าการเขียนที่ดีเริ่มต้นจากการอ่านให้มากค่ะ จากคุณ : ลิปมัน - [ 14 พ.ค. 49 18:19:11 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เข้ามาพยักหน้าเห็นด้วยกับพี่ไอซ์และหลายความคิดเห็นค่ะ ปัจจุบันมี สนพ. ผุดขึ้นราวกับดอกเห็ด ต่างต้องการงานเขียนมาเป็นวัตถุดิบ เลยเกิด รายการตามล่าหาผลงานกันจ้าละหวั่น ซึ่งเรื่องที่น่าอ่านจริงๆ คงมีปริมาณไม่เพียงพอ ไปๆ มาๆ กลายเป็นว่า 'แค่พออ่านได้' ก็มีคุณค่าพอจะตีพิมพ์แล้ว...งานนี้คนอ่านเลย ต้องรับบทหนัก ใช้ความระมัดระวังในการเลือกสรรมากขึ้น ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับความต้องการ และความพึงพอใจของแต่ละบุคคล งานเขียนทุกชิ้นล้วนสะท้อนมุมมอง อารมณ์ขัน ประสบการณ์ และความคิดของผู้เขียน มีบางอย่างแอบแฝงไปให้ผู้อ่านรู้สึกได้เสมอ เคยเจอมาเหมือนกันค่ะว่า ขอฉาก XXX เยอะๆ หน่อย...หนูชอบ... เล่นเอาตาค้าง เคาะขมับเลย แบบว่ายังไม่คิดจะเขียนแนวอีโรติกเสียด้วยสิ (ฮา) ถึงตอนนี้ก็ยังไม่กล้าเรียกตัวเองว่า 'นักเขียน' เต็มปากเต็มคำ ยังคงต้องฝึกปรือและ พัฒนาตัวเองอีกเยอะ โดยเฉพาะในด้านความเร็ว (แหง่ะ -"-) แต่ก็ไม่ได้คาดหวังว่า ผลงานจะออกมาเยี่ยม ถูกใจคนอ่านทุกคน นอกจากคิดว่าอยากทำให้ดีที่สุด ตอบแทน ความไว้วางใจของนักอ่านหลายคนที่ให้กำลังใจกัน สำหรับตัวเองเขียนเพราะชอบ ซึ่งถ้ามีคนชอบในสิ่งที่เราทำด้วยถือเป็นโบนัส ^^ สุดท้ายนี้ข้อเขียนของพี่ไอซ์ตรงใจมากมายจริงๆ ค่ะ @^-^@ จากคุณ : คีตภา - [ 14 พ.ค. 49 19:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เห็นด้วยกับหลายๆ คนในกระทู้ค่ะว่า เดี๋ยวนี้การพิมพ์หนังสือไม่ใช่เรื่องยากเลย เพราะสนพ.ที่เกิดขึ้นใหม่ๆ ก็ต้องการงานเขียนเข้ามาป้อนในสนพ.ของตัวเอง ทำให้เกิดกลุ่มนักเขียนขึ้นมา โดยเฉพาะจากทางเน็ต เนื่องจากช่วงที่ผ่านมาพื้นที่ตามหน้านิตยสารก็ไม่มีสำหรับคนเขียนหนังสือรุ่นใหม่ๆ การเขียนลงในเว็บจึงเป็นพื้นที่ๆ ง่ายที่สุด บางทีนะคะเวลาไปเดินร้านหนังสือ ทำให้ไม่อยากพิมพ์หนังสือ หรือทำหนังสือออกมาอีกเลย (พอดีทำหนังสืออยู่เล็กๆ น้อยๆ ตามรสนิยมของตัวเองเป็นหลักค่ะ) เพราะเท่าที่มีก็เยอะมากแล้ว ไม่อยากให้โลกนี้เปลืองทรัพยากรเพราะเราอีก แต่นะคะ...มานึกๆ ดูก็รู้สึกว่างานของเรามันก็ไม่ได้เอาแต่อะไรๆ มาพิมพ์หรอกน่า คือที่สุดแล้วคิดอย่างนี้ค่ะ การที่เด็กเขียนหนังสือกันเยอะๆ เป็นเรื่องที่ดี เป็นกิจกรรมที่ควรสนับสนุนค่ะ เขียนไม่เข้าท่าหรืออย่างไรเป็นอีกเรื่อง แต่เรื่องการเขียนการอ่านเป็นเรื่องที่ควรสนับสนุนอย่างยิ่งค่ะ คนเขียนก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งของวงการหนังสือค่ะ แต่อีกส่วนที่ทำให้เกิดผลเช่นที่คุณไอซ์จขกท. ตั้งประเด็นไว้ น่าจะมีส่วนมาจากสนพ. ด้วยเช่นกัน เพราะสนพ.ก็คือคนคัดเลือกงานที่จะนำมาพิมพ์ มันน่าจะมีหลายตัวแปรค่ะ แต่ที่สุดแล้วดิฉันเชื่อว่า "คนเขียนหนังสือ" หรืออะไรที่แล้วแต่จะเรียกกันจะยังคงอยู่ค่ะ ส่วนนักตากอากาศทั้งหลาย ที่ผ่านเข้ามาแวบๆ เดี๋ยวเขาก็ผ่านไปค่ะ เอาน่า...ถ้าจะมีเธอเขาทั้งหลายแวะมานานๆ ที ก็ถือเสียว่าเขาเธอเหล่านั้นเป็นสีสันของวงการหนังสือ เพราะเหตุการณ์ลักษณะนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้วสักเมื่อสิบปีก่อนค่ะ ช่วงนั้นกลอนวัยรุ่นจะขายดีมากๆๆๆ พิมพ์กันออกมาเหมือนนิยายสมัยนี้เลยค่ะ แล้วสักพักมันก็ตาย จนกระทั่งบัดนี้ (เห็นได้จากที่ไม่มีบทกวีเพราะๆ ใช้ถ้อยคำสละสลวยถูกพิมพ์ออกมาให้อ่านเลย ส่วนที่มีออกมา น่าจะเป็นการเขียนคำคล้องจองมากกว่าค่ะ) แต่เชื่อค่ะว่าอีกสักพักมันก็จะกลับมา และอาจกลับเข้าสู่วงจรเดิม... เหมือนทุกๆ เรื่องในโลกนี้ เกิดขึ้น มีอยู่ ดับไป แต่"ตัวจริง" ไม่หายไปไหนหรอกค่ะ มนต์เสน่ห์ของตัวหนังสือมันรุนแรงเกินเยียวยาค่ะ จากคุณ : ดนยา - [ 14 พ.ค. 49 20:18:43 ]

ความคิดเห็นที่ 44 บทความตรงใจทุกประการ เห็นด้วยค่ะ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 14 พ.ค. 49 21:00:49 ]

ความคิดเห็นที่ 45 โหวตกระทู้นี้ค่ะ เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ...  หนังสือบางเล่มสมัยนี้ ซื้อมาแล้วผิดหวัง  อดคิดไม่ได้ว่ามาพิมพ์ได้ยังไง   ตัวเรื่องงั้นๆ (เกลื่อนมาก)  ภาษาไม่ดี  ใช้คำผิดๆถูกๆ  เฮ้อ! จากคุณ : ธราธาร - [ 14 พ.ค. 49 21:28:07 ]

ความคิดเห็นที่ 46 หงึกๆๆ (พยักหน้า) ขอเสนอให้พี่ไปแปะที่เด็กดีด้วยนะคะ แหล่ง ... เลยนะนั่นนะ เนอะพี่เนอะ จากคุณ : i_tua_yung - [ 14 พ.ค. 49 22:09:45 ]

ความคิดเห็นที่ 47 อาจจะเข้ามารบกวน  แต่มองในอีกแง่หนึ่งนะ 1. ที่เขาเขียนกันแนว xxx แบบนั้นมีคนอ่าน  คนพิมพ์ก็อยากเอาไปพิมพ์ เพราะมีคนอยากซื้อ   2. ที่เขาเขียนแบบไม่มีสำนวนภาษาที่ดี แล้วไม่ได้รับการขัดเกลา ถามว่ากระบวนการคัดกรองงานมาตรฐานหนังสือ  เพื่อพิมพ์งานคุณภาพ  เป็นของนักเขียนคนเดียวหรือเปล่า      บรรณาธิการที่เกี่ยวข้องมีหน้าที่ทำอะไรนอกจากมาหว่านชื่ออีเมล์ ตัวเอง ตามเวบบอร์ดให้เด็กเสนองานไปให้อ่าน   3. การพิสูจน์อักษรที่ผิดพลาดสะกดผิดสะกดถูก  กองบรรณาธิการเขามีไว้ทำอะไรบ้างไหม 4. ที่มีกรณีการโฆษณากันในเวบนิยาย เช่น  "ไปอ่านของเราบ้างน๊า"  "สนุกจางเลยแต่ฝากอ่านเราด้วยเซ่ะ"    แต่ด่าไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะมันเป็นจารีตที่ยอมรับไปแล้วของเวบนั้นๆ       แต่ถ้าพวกติงต๊องนี้เข้ามาเวบถนนฯ ก็เห็นว่ามีการจัดการทางสังคมอยู่เหมือนกัน  เช่น บอกให้เอานิยายมาลง ไม่ใช่ให้เอามาโฆษณามาปะ  หรือไม่ก็กระทู้นั้นจะไม่มีคนเข้าไปตอบเอาเสียเลย ฯลฯ     5. กรณีนิยายที่เอามาลง จะมีแต่จะเร่งเขียนเร่งผลิตเพื่อให้คนมาอ่าน     ขอโทษ คนเขียนงานบางรายถึงขนาดเขียนเอาในกล่องตั้งกระทู้เพื่อขึ้นบอร์ดนิยายทันทีทันใด..... แล้วงานแบบนี้ จะเรียกร้องหาความปราณีตได้อย่างไร  อย่างน้อย คนเขียนยังไม่อ่านทบทวนตอนที่ตัวเองเอามาลงเลย   แล้วจะหวังอะไรกับการที่คนอ่านอ่านแล้วจะพิจารณาละเอียด   6. คนอ่านจะไม่จริงจังกับการอ่านและคอมเม้นท์มากนัก   ข้อนี้เป็นข้อดีที่คนอ่านไม่ต้องปะทะอะไรกับคนเขียนมาก  ไม่เปลืองตัว   แต่ข้อเสียที่ตามมา  คือคนเขียนงาน ก็เพริศไป  คิดว่าตัวเองเขียนงานดี....พอได้พิมพ์งานอีก..ก็ไปกันใหญ่  กลายเป็นนักเขียนใหญ่เดินกันไขว่เต็มถนนเลยทีนี้   7.  ระบบ สนพ.  ยังไม่มีคำตอบที่แน่ชัดว่า จะเป็นเช่นนี้ไปอีกนานเท่าไหร่   เท่าที่ทราบมาระบบสายส่งอันเข้มแข็งทำให้ สนพ. ช้ำเลือดช้ำหนองไปหลาย สนพ.แล้ว  เพราะเงินไม่ได้รับจากสายส่ง  หรือหมุนไม่ทัน   สิ่งที่เห็นว่าการตลาดหนังสือบูม ก็แค่สองครั้งต่อปี  ในงานสัปดาห์ กับงานมหกรรม  มันดูเหมือนจะดี อาจจะเป็นจริงชั่วขณะ  แต่ใครจะรู้ว่ามัน....ส่งเม็ดเงินพวกนั้นไปให้ใครกันแน่.... 8.  สนพ.ต้องเร่งออกปกในแต่ละเดือน ทำให้ต้องแสวงหานักเขียนมากขึ้นๆๆ  เพราะอะไรนะหรือ เท่าที่เห็นเดาเอาจากระบบสายส่ง   ถ้า สนพ.ใหญ่ ต้องมีหนังสือปกใหม่ๆให้สายส่งไม่ต่ำกว่าสิบปกในแต่ละเดือน  ถ้าคุณพิมพ์งานประเภทเดียว  คุณก็ต้องหานักเขียนที่เขียนตามต้องการให้ได้ เดือนละสิบเล่ม หรือหา จำนวนนักเขียนมากๆ  คุณก็จะมีหนังสือฝากขายสายส่งเยอะๆ ส่วนแบ่งที่สายส่งจะได้ก็เยอะตาม   สายส่งก็จะร๊ากกกคุณมากเป็นพิเศษ   หนังสือของ สนพ.คุณก็จะได้วางบนชั้นแผงหรูหราหน้าร้าน  ไม่มีตก แต่ถ้า สนพ. คุณมีแค่เล่มเดียวต่อเดือน หรือ สามเดือนต่อเล่มนะเร๊อะ  วันแรกที่หนังสือวางแผงก็เหนื่อยหน่อย  เพราะคุณต้องไปก้มยองๆตะแคงหัว เพื่อจะได้มองเห็นสันปกที่วางตรงล่างสุด  เมื่อยคอนี๊ดนึง   จากมุมมองตรงนี้  จะเห็นได้ว่า  คนที่มีส่วนร่วมให้เกิดปรากฏการณ์ที่พี่ไอซ์เสนอมา  จะโทษคนเขียนงานตามเวบบอรืดคนเดียวไม่ได้ เพราะเกี่ยวข้องกับระบบ สนพ.    มันหมายถึงเป็นเรื่องของระบบตลาด  ที่ปราศจากการกลั่นกรองงาน   และกระบวนการผลิตงานที่ไม่มีคุณภาพ และปราศจากจรรยาบรรณ   เช่น    กรณีเอางานไม่มีคุณภาพออกพิมพ์      กรณีไม่มีการพิสูจน์อักษร     กรณีลอกเลียนงานจากเนตไปพิมพ์ขาย     กรณีคนเขียนงานคุยไม่รู้เรื่องก็เขียนงานแล้วสวมนามปากกาของนักเขียนเอาแทนเลยดื้อๆ  เพื่อพิมพ์เองขายเอง       กรณีพิมพ์งานที่เป็นนิยายอีโรติคโดยไม่ชี้แจงว่าเป็นนิยายประเภทนั้น ฯลฯ     ทั้งหมดก็มุ่งต่อการเร่งรัดเอาผลประโยชน์จากการตลาด  แล้วมาเร่งนักเขียนในสังกัดต้องเขียนงานให้ได้เท่านั้นเท่านี้ต่อปี   หรือไม่ก็ รับจะพิมพ์งานแต่ดองชิ้นงานคนเขียนไว้ข้ามปี   คนเขียนงาน   มาเดินบนถนนอย่างโดดเดี่ยว  ถูกเหลือบริ้นไร และความไม่เข้าใจ บนเวบบอร์ดเสรี  จนแทบจะไม่รู้จักมาตรฐานงานเขียนตัวเอง   เพราะถูกสังคมของการชมเชยและอยากอ่านฟรี  มาเป็นการตอบกระทู้ และกระตุ้นคนเขียนให้เขียนต่อๆๆไป เพื่อที่เขาจะได้อ่านฟรีอีก     ไม่ใช่การแนะนำเพื่อแลกเปลี่ยนทางวิจารณ์วรรณกรรม หรือ วิพากษ์วิจารณ์งานเขียนอย่างที่ควรจะเป็น คนอ่านก็แสวงหาเฉพาะเรื่องที่เสพง่าย กระตุ้นอารมณ์เฉพาะ  อะไรเล่าถ้าไม่ใช่การแสวงหางานเกี่ยวกับเซ็กส์อ่าน   หลายเรื่องที่บางเวบติดอันดับต้นๆ  ไม่ได้ต่างกับงานเล่าเรื่องประสบการณ์ทางเพศมาแลกเปลี่ยนคนอ่านรับรู้  มีทั้งเพศทั่วไป และเพศเดียวกัน  คิดว่าบางทีก็มีเรื่องวิปริตวิตถาร  แต่ตัวเองยังไม่กล้าอ่าน   ผู้ปกครองก็ไม่สนใจ เพราะเห็นว่าเป็นเวบนิยาย   ทางการไม่รับรู้เพราะมันตรวจสอบยาก  เห็นแค่ว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องของรสนิยม   สิ่งหนึ่งที่อยากฝากคนเขียนงานที่คิดจะเอางานมาลงเวบบอร์ดต้องรู้ตัว  ต้องตื่นตัวอยู่เสมอว่า  คำวิจารณ์หรือคำตอบที่ได้แต่ละความเห็นเป็นแค่สิ่งฉาบฉวย  ความตื่นเต้นยินดีของคนอ่านงานในเนต มันแค่ชั่วครู่ชั่วยาม ยิ่งในเวลานี้ ยิ่งเป็นไปตามกลไกการตลาดที่บาง สนพ.เขาต้องการใช้เวบบอร์ดเป็นสถานที่เพื่อ โปรโมท งานของ นักเขียนของตนเอง   นักเขียนไม่เอามาลงมีการไปบีบบังคับให้เอามาลงเสียด้วยซ้ำ เพื่อกระตุ้นยอดขาย...เอากับพ่อสิ ก็รู้สึกดี ที่มีคนมากระตุ้นเตือนความคิดของคนเขียนงานให้รู้จักตัวเองบ้าง   แต่ก็ไม่คิดว่าจะเข้าใจเสียทั้งหมด   หรือจะสามารถทำให้อะไรดีขึ้น   ....จึงมาถามต่อไปว่า  งานนี้จะโทษคนเขียนอย่างเดียว  หรือควรจะให้คนอื่นรับรู้ และเข้ามารับผิดชอบกับมาตรฐานผลงานของตัวเองกันบ้าง !! จากคุณ : ลิลิตฯ - [ 14 พ.ค. 49 22:13:17 ]

ความคิดเห็นที่ 48 จะพยายามต่อไปคร้าบ ^ ^"   ค้นๆ เกลาๆ เหลาๆต่อไป .. จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 14 พ.ค. 49 23:53:39 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เห็นด้วยกับคุณ Clear Ice ค่ะ ดีใจที่ไม่พลาดกระทู้นี้ อ่านมาจนเจอประโยคนี้ "แอนตี้การนั่งเทียนเขียนในสิ่งที่ตัวเองไม่รู้โดยไม่คิดจะหาข้อมูลมาประกอบ" ชอบประโยคนี้มากค่ะ เพราะการนั่งเทียนเขียนก็เท่ากับดูถูกคนอ่าน คิดว่าจะเขียนมั่วอย่างไรก็ได้ คนอ่านคงไม่รู้ เคยอธิบายความเป็นไปไม่ได้ของเรื่องๆหนึ่งที่ลงที่นี่เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนว่าเหตุการณ์หลักของเรื่องนั้นมันเป็นไปไม่ได้ ตัวคนเขียนเองดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร แต่คนที่อ่านกลับบอกว่ามันเป็นแค่นิยาย เห็นแล้วสะอึก หมายความว่าถ้าเป็นนิยายแล้วจะนั่งเทียนเขียนอย่างไรก็ได้อย่างนั้นหรือ อยากขอความกรุณา 'นักเขียน' ช่วยให้ความสำคัญกับข้อมูลหน่อยนะคะ ถ้าเรื่องอะไรไม่รู้จริงๆแล้วก็ช่วยๆค้นข้อมูลให้มันได้ถูกต้องจริงๆแล้วค่อยเขียนนะคะ เพื่อเป็นการให้เกียรติคนอ่านน่ะค่ะ ยิ่งถ้าคนที่รู้เรื่องนั้นจริงๆมาอ่านเข้าแล้วมันน่าอายกับตัวผู้เขียนเองด้วยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 15 พ.ค. 49 02:14:07 ]

ความคิดเห็นที่ 50 มาลงชื่อเห็นด้วยค่ะ โดยเฉพาะตรงจุดนี้เคยคิดมาเหมือนกัน น่าหนักใจมาก ไม่อย่างนั้นการเติบโตแบบก้าวกระโดดของวงการ วรรณกรรมไทยนี้ จะนำไปสู่การพัฒนาแบบไหน...    ...ไม่กล้าคาดเดาเลยจริงๆ จากคุณ : วังวน - [ 15 พ.ค. 49 02:49:11 ]

ความคิดเห็นที่ 51 เห็นด้วยหลาย ๆ อย่างนะ ประทับใจมากตรงที่เขียนว่า "เป็นนักเขียนได้ค่าตอบแทนเท่าไหร่" "ถ้าได้ตีพิมพ์จะได้รับค่าตอบแทนกี่เปอร์เซนต์" อย่างนี้รายได้มาก่อนคุณภาพแน่นอน นัทตี้เป็นคนชอบอ่านขอให้หาซื้อง่าย ๆ อย่างตามเซเว่นนั่นแหละและซื้อที่หลายๆ เล่มดีบ้างไม่ดีบ้าง เรียกว่าเจอร้านหนังสือที่ไหนจะเตร่เข้าไปหยิบมาแล้วอย่างน้อยสองสามเล่ม บางเรื่องอ่านแล้วเสียดายเงิน บางเรื่องอ่านแล้วรู้สึกดี เคยคิดว่า นิยายคือนิยาย ยังไงก็ได้กับคำว่านิยาย นิทาน อ่านแค่เพื่อความบันเทิงใจแก้เซ็งให้ผ่านไปวัน ๆ นั่งเทียนหรือไม่นั่งเทียนไม่รู้เพราะไม่ได้เชื่อแต่เอาสนุกแล้วผ่าน จะจริงจะเท็จมันคือนิยาย นิทานเท่านั้น เขียนดีหรือไม่ดีไม่สนใจเอาเนื้อหาสนุกพอ ภาษาไม่ค่อยเน้นคิดว่าเขาอาจจพิมพ์ผิด คนเรามันผิดพลาดกันได้เราก็อย่าไปจำ บทรัก ๆ ใคร่ ๆ ก็ไม่รู้สึกอะไรบางทีก็อ่านข้าม ยิ่งหนังสือเล่มหนา ๆ บรรยายเยอะแยะบางทีอ่านข้ามเหมือนกัน อยากรู้แค่ว่านางเอกกับพระเอกจะเป็นอย่างไรต่อไปแค่นี้แหละ วิธีการอ่านหนังสือของนัทตี้คือดูบทอวสานก่อนถึงจะพลิกมาอ่านตอนต้นและถ้านั่งลงอ่านแล้วต้องจบไม่ว่าจะใช้เวลาแค่ไหนคืออ่านรวดเดียวจบ ด้วยเหตุนี้ในพันทิพนัทตี้จะไม่ค่อยอ่านงานที่ยาว ๆ เป็นตอน ๆ เพราะจะจำตัวละครไม่ค่อยได้ จำเนื้อเรื่องไม่ค่อยได้ นอกจากเรื่องที่ชอบจริง ๆ และแนวที่เราชอบจริง ๆ  นี่คือความเห็นส่วนตั๊วส่วนตัวไม่เกี่ยวกับคนอื่น ง่าย ๆ คือไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนักเขียนเลยและไม่เคยคิดจะเป็นนักเขียนด้วยสมัครใจจะอ่านอย่างเดียว จนวันหนึ่งได้คุยกับน้องคนหนึ่งเขาส่งไปแล้วถูกขโมยพิมพ์ขายเงินก็ไม่ได้เขาเศร้าและคิดอยู่แต่เรื่องนั้น นัทตี้ปลอบใจเขาว่าช่างมันเถอะมันอยากได้ก็ยกให้มันไปอย่าไปมีเรื่องราวเลย เขาบอกว่าเงินเขาไม่เสียดายอยากได้เรื่องของเขากลับคืนมา นัทตี้ไม่เข้าใจเขาคิดไปว่าไม่เห็นจะน่าหวงตรงไหนกะอีแค่ตัวหนังสือกับความคิดเพ้อฝันนิด ๆ หน่อย ๆ ในตอนนั้นเรียกว่าเอาตัวเองเป็นที่ตั้งคิดหยาบไปหน่อยเพราะไม่เคยได้เจอกับตัวเอง ระยะใกล้ๆ กันมีน้องนักเขียนคนหนึ่งลอกงานเขียนคนอื่นมาทั้งดุ้นจนคนเขาจับได้ นัทตี้เข้าไปอ่านไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องทำอย่างนั้น ยอมเสียศักดิ์ศรีขโมยสิ่งไร้สาระให้ได้ความอายกลับมาดูไม่มีเหตุผลจริง ๆ สมองว่าง ๆ ของนัทตี้อยากรู้จริง ๆ ว่ามันเป็นยังไงกันนักถึงได้หวงกันหนักหนามันก็แค่เป็นเรื่องอ่าน ๆ ผ่าน ๆ เล่น ๆ เก็บมาจริงจังกันจนกลายเป็นเรื่องเป็นราวทั้ง ๆ ที่ไม่น่าเกิด จะว่าเรื่องเงินคงไม่ใช่หรืออาจจะใช่ คิดไม่ตกนะ ถามน้องนักเขียนคนหนึ่งว่าใช้กี่หน้า ลองเขียนนิยายขึ้นมาเล่น ๆ เรื่องหนึ่งทันที พอได้ลงมือเขียนรู้สึกติดเป็นยาเสพติดนอนไม่เป็นเวลา เกิดชอบและสนุกกับการเขียน พอเขียนจบร้อยกว่าหน้าแล้วรู้สึกภูมิใจว่าเออเราก็ทำได้เหมือนกันนะนั่นคืออันดับแรก ดีหรือไม่ดี มันก็คงเหมือนลางเนื้อชอบลางยา เปรี้ยวหวานมันเค็มแล้วแต่แนวความชอบของคน ถูกต้องหรือไม่ถูกต้องมันเรื่องส่วนตัวความคิดของเรา คนที่เขียนมันขึ้นมาเพียงคนเดียว ง่าย ๆ คือไม่รู้อะไรอีกเหมือนกันเพราะไม่มีประสบการณ์ นัทตี้เขียนไปตามความเข้าใจของตัวเอง สร้างเรื่องขึ้นมาดึงจากคนโน้นคนนี้บ้างจริงบ้างโกหกบ้าง นี่คือความคิดของนัทตี้ แต่ถ้าถามกันในตอนนี้ว่าหวงงานตัวเองไหม? ตอบได้ทันทีเดี๋ยวนี้เลยว่าหวง หวงมาก ถึงแม้จะกระรุ่งกระริ่งไม่สมบูรณ์อย่างนักเขียนอื่น ๆ ก็ตาม นัทตี้เป็นแค่นักเขียนสมัครเล่น และ "สมัครเล่น" อย่างเดียวจริง ๆ อยากจะอ่านก็อ่าน ไม่อยากอ่านก็เรื่องของเขาไม่ได้บังคับใจใคร เพิ่งเข้ามาอ่านบทความนี้และความเห็นจากในนี้แล้วได้ความคิดกลับไปหลาย ๆ อย่างทำให้เราพัฒนาขึ้นทั้งความเข้าใจ การคิดและความรู้สึก แต่ก็ยังขอเป็นแค่ "สมัครเล่น" เหมือนเดิม เพราะอย่างน้อยสิ่งนี้เราได้พิสูจน์กับตัวเราเองแล้ว เข้าใจแล้วถึงหัวอกคนอื่น ซึ้งแล้วถึงใจคนเป็นนักเขียนว่ามันยากขนาดไหน เสียเวลาขนาดไหน ใช้หัวขนาดไหน มันเป็นหนึ่งเดียวนะเอกลักษณ์จริง ๆ ของแต่ละคนนะ อะไรแบบนี้ เอามาลงแบ่งกันอ่านเพราะเกิดความอยากรู้อยากเห็นต้องการคำวิจารณ์ ความคิดเห็นของคนอื่น ๆ เพื่อปรับปรุงการเขียนของตัวเองให้ดีขึ้น ถือว่าเขามีบุญคุณที่ทำให้เรามองเห็นหลาย ๆ แง่ ไม่ได้สนใจว่าจะขายได้หรือไม่ได้ ไม่เคยคิดจะทำเป็นการค้าแต่ทำเพราะชอบเพราะสนุกกับมันตรงนั้นจริง ๆ  เป็นสิ่งที่ทำให้ตัวเรามีความสุขนั่นคือจุดประสงค์ เพิ่งค้นตัวเองเจอเหมือนกันว่าไม่ใช่ว่ารักการอ่านอย่างเดียวแต่เรารักการเขียนด้วย เพราะฉะนั้นจึงเห็นด้วยมาก ๆ ว่างานเขียนจะดีได้ทางสำนักพิมพ์หรือนักเขียนไม่ควรจะนึกถึงผลประโยชน์มาก่อนคุณภาพนะ เพราะเป็นการกระทำที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อตนเองและผู้อื่น แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 49 14:22:48 จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 15 พ.ค. 49 05:41:31 ]

ความคิดเห็นที่ 52 หวัดดีวันจันทร์ค่ะ ^^ อืม...ดูเหมือนว่ากระทู้นี้จะกลายเป็นระบำอินเดีย ไปเรียบร้อยแล้ว ฮี่ๆๆ มีคนมาพยักหน้าหงึกๆ เยอะแยะ เลย ((ออกแนวมุกแป๊กแต่ต้นสัปดาห์ ฮา)) ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นเลยนะคะ ตอนแปะ กระทู้นี้ก็เสียวๆ อยู่เหมือนกันว่า จะโดนด่า หรือไม่ก็ มีแต่คนแก่ๆ มาสำลักน้ำหมากกัน ฮา แต่ก็ดีใจค่ะ ที่มีน้องๆ รุ่นใหม่ๆ เข้ามาแสดงความคิดเห็นด้วย ความคิดเห็นหลายๆ ความคิดเห็น เปิดมุมมอง และให้ข้อคิดดีๆ กับไอซ์มากมายทีเดียว ไอซ์เอง ก็ได้กลับมามองตัวเองเหมือนกัน ... ยังเป็นปุถุชน คนธรรมดาอยู่ค่ะ มีข้อบกพร่องมากมาย งานเขียน ก็ยังต้องพัฒนาอีกมากเช่นกัน แถมบางความคิดเห็นก็ได้แบ่งปันข้อมูลที่ไอซ์ไม่เคย รู้มาก่อนด้วย ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ^^ อ้อ...อิอิ ไอซ์เองก็ไม่ได้ ก่อหวอด เอ๊ย คร่ำหวอด มา นานหรอกค่ะ เพียงแต่อาจจะเป็นหนึ่งในกลุ่มนักเขียน ช่วงรอยต่อ ... ช่วงที่นักเขียนจะต้องตะเกียกตะกาย หาช่องทางให้ตัวเอง กับช่วงที่สนพ.ตะเกียกตะกาย หาต้นฉบับ ฮา อย่างที่บอกนะคะว่า บทความนี้เขียนจากมุมมอง เพียงมุมเดียว นั่นก็คือ "นักเขียน" เพราะเป็นสิ่งที่ อยากจะเน้นค่ะ บก. สนพ. กลไกตลาด เป็นสิ่งที่ นักเขียนอาจจะทำอะไรไม่ได้มาก แต่สิ่งที่นักเขียน ทำได้ก็คือ เริ่มต้นจากตัวเอง รับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองเขียน รับผิดชอบต่อสังคมบ้าง ดีใจที่หลายๆ คนยังเห็นว่า งานเขียนส่งผลกระทบอะไร มากมาย มากกว่าความสนุกชั่วครู่ชั่วยาม งานเขียนคือ สิ่งที่สะท้อนความคิด ทัศนคติ ของผู้เขียนไปสู่ผู้อ่าน ไอซ์คิดเสมอนะว่า หนังสือของเรามีคนอ่าน แม้จะเพียง ไม่กี่คน แต่อย่างน้อย คนที่ได้อ่าน น่าจะได้สิ่งดีงาม อะไรกลับไปบ้าง สิ่งดีงามนี้ ไม่ได้จำเป็นจะต้องหมายถึงว่า งานเขียนชิ้นนั้น จะต้องเป็นงานเขียนสะท้อนสังคม ออกแนวซีไรท์หรือ อะไรประมาณนั้น อย่าเข้าใจผิดค่ะ งานเขียนที่เน้นให้ ความบันเทิง ก็เป็นงานเขียนที่มีคุณค่าได้เช่นกัน ตราบใด ที่มันยังสอดแทรกความดีงามไว้บ้าง ไม่ทำร้ายผู้อ่าน และสังคม ไอซ์ไม่ได้แอนตี้หนังสือแนววัยรุ่นนะคะ พวกที่มี emoticon หรือภาษาวัยรุ่นก็ไม่ใช่หนังสือเลวร้าย จริงๆ แล้วส่วนตัว ออกจะทึ่งคนคิดเสียด้วยซ้ำ ไอเดียกระฉูดจริงๆ ที่เข้าใจ เอา "ภาพ" มาใส่กับตัวอักษร ทำให้เด็กๆ ที่ชอบอ่าน การ์ตูน มาจับหนังสือได้ง่ายขึ้น สิ่งที่สำคัญคือ "เนื้อหา" ต่างหาก ถ้าหนังสือทั้งเล่มไม่ได้ ให้อะไรแก่ผู้อ่านเลย นอกจากฉากรุนแรง ฉากเซ็กส์ เอะอะก็จูบกัน พลิกไปอีกสองหน้าก็เอากันอีกรอบ โดยที่ไม่มีเหตุผลมารองรับอย่างเพียงพอ หนังสือที่ผู้เขียนไม่ได้ลงมือทำการค้นข้อมูลมาประกอบ นั่งเทียนเขียนออกมามั่วๆ หนังสือที่ผู้เขียน เขียนเพื่อ ความสะใจ เขียนเอามันส์ โดยไม่นึกถึงผลกระทบที่อาจ ตามมา หนังสือเหล่านั้น สำหรับไอซ์แล้ว ไม่มีคุณค่า ไร้คุณค่าอย่างที่สุด เปลืองทรัพยากร ไม่ใช่แค่ต้นไม้ ((เอ่อ...ถ้าจะพูดกันถึงเรื่องกระดาษเนี่ย เดี๋ยวยาว ฮา ยิ่งทำงานด้านนี้อยู่ ไว้ว่างๆ จะมาตั้งกระทู้ให้อ่านกัน เล่นๆ ว่า กว่าจะเป็นกระดาษขาวๆ สักแผ่น ส่งผล กระทบต่อสิ่งแวดล้อมอย่างไรบ้าง โฮ่ๆๆๆๆ อ่านแล้ว จะหนาว หุหุ)) อีกอย่างที่ไม่ชอบก็คือ การเอาสิ่งที่ไม่ดีงาม มาเขียนให้ กลายเป็นสิ่งดีงาม โลกหมุนเวียนไปถึงไหนแล้ว ฉาก พระเอกข่มขืนนางเอกกลับยังขายได้ และขายดี ผู้ชาย จากนรกพันธุ์นี้ ควรหรือคะ ที่จะเอามาเป็นแบบอย่าง ให้เยาวชนอ่าน อาจจะเรียกร้องมากเกินไป แต่อยากให้นักเขียนคิดถึง ระดับผู้อ่านของตัวเองด้วย ถ้ารู้ว่า ผู้อ่านเป็นเด็ก ช่วย กันคนละไม้คนละมือ ใส่สิ่งดีงามลงในงานเขียนบ้าง อย่าเอาแต่ตามกระแส "ตอนหน้ามีฉาก xxx อีกนะคะ หนูชอบ - ผมจะติดตามอ่าน" อะ...เดี๋ยวจะเข้าใจผิด ไม่ได้มองว่า หนังสือแนวโรแมนซ์ หรืออีโรติก เป็นหนังสือไม่ดีนะคะ แต่การเขียนแนวนี้ ผู้เขียนควรจะมี "ศิลปะ" อย่างเหมาะสมด้วย ไม่ใช่ ปล่อยให้ "ความหยาบ" ออกมาแสดงอยู่บนตัวหนังสือ ((ฮา ไม่อยากจะบอกว่า ตัวเองก็มีพล็อตแนวอีโรติก เหมือนกัน แต่คงจะต้องให้เวลากับตัวเองหาข้อมูล เอ๊ย...มีฝีมือในการเขียนมากกว่านี้อีกมากๆๆๆ ถึงจะเขียนได้ค่ะ กร๊ากก)) ไอซ์ไม่ได้หมายความว่าให้ "ปิดกั้น" เด็กรู้เรื่องเซ็กส์ ไม่ใช่ เรื่องผิดหรือเลวร้าย ไอซ์อยู่ต่างประเทศมานานพอที่ จะเปิดกว้างทางความคิดในด้านนี้ แต่การเรียนรู้ ควรจะเรียนรู้อย่างถูกต้อง เหมาะสม ปลอดภัย และดีงาม อยากเรียกร้องให้ บก. และสนพ. มีจรรยาบรรณ และ รับผิดชอบต่องานที่ตีพิมพ์ออกไปเหมือนกัน อย่าคิดถึง แต่ตัวเงินเพียงอย่างเดียว ลองคิดดูบ้างว่า ถ้าเป็นลูก เป็นหลาน เป็นพี่ เป็นน้อง ของคุณ คุณอยากให้อ่าน หนังสือที่คุณตีพิมพ์ออกไปบ้างไหม ... แต่นักเขียนตัว เล็กๆ จะเรียกร้องอะไรได้ นอกจากเริ่มต้นที่ตัวเองและ เพื่อนร่วมเส้นทางก่อน ... จริงไหมคะ ไอซ์ไม่สามารถมอง "สีสัน" บางส่วนในขณะนี้อย่าง สบายใจได้ ... ถูกล่ะว่า มันเป็นสิ่งที่ผ่านมา และอาจจะ ผ่านไป แต่จะดีหรือคะ ที่จะมองสีสันที่เปรอะเปื้อนนี้ ขยายออกไปเรื่อยๆ บะหมี่สำเร็จรูป กินได้เร็ว ... แต่ทุกๆ คนก็รู้ดีอยู่ว่า ขาดคุณค่าทางอาหาร จะดีหรือคะ ที่จะปล่อยให้มัน หยิบง่ายกว่าอาหารที่ดีมีประโยชน์ อาจจะแก่แล้วมั้ง ((ซิกๆๆ)) อดมองสังคมด้วยความ เป็นห่วงไม่ได้อะค่ะ งือ ไอซ์เป็นนักเขียน ไม่สามารถทำอะไรมากได้ไปกว่า เขียนสิ่งที่คิดออกมา และหวังว่า ความคิดเล็กๆ นี้ จะทำให้คนที่ผ่านมาอ่าน ได้อะไรเล็กๆ น้อยๆ กลับ ไปคิดบ้าง อืม...เขียนถึงตรงนี้แล้ว เคยพูดคุยกับนักเขียนกลุ่มหนึ่ง ((ไม่แน่ใจว่าเป็นกลุ่มไหน เพราะนานมากแล้ว แหะๆๆ)) จำได้แต่เนื้อความว่า อย่าไปกลัวคำว่า "นักเขียน" เลยค่ะ การที่คนเขียนหนังสือหลีกเลี่ยงคำนี้ ก็คล้ายกับการ หลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ ถ้าคุณเขียนอะไรออกมาแล้ว พร้อมจะรับผิดชอบสิ่งที่เขียนออกมา ก็เรียกตัวเองว่า "นักเขียน" เถอะค่ะ เรียกแล้ว ก็อย่าลืมรับรู้ถึง "น้ำหนัก" และให้ "ความสำคัญ" กับมันด้วยเน้อ พล่ามมายาวมากแล้ว คาดว่าตอนนี้ชื่อไอซ์คงจะอยู่ใน แบล็คลิสของหลายๆ คนไปเรียบร้อยแล้ว แหะๆๆๆ คงจะไม่ตอบคคห.อย่างละเอียดนะคะ แต่ขอมาแชร์ ความคิดแบบนี้จะดีกว่า ยังเข้ามาอ่านคคห.เรื่อยๆ ค่ะ ผ่านมาแล้ว แบ่งปันความคิดเห็นกันบ้างก็แล้วกัน นะคะ ^^ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 49 09:22:22 จากคุณ : Clear Ice - [ 15 พ.ค. 49 09:05:17 ]

ความคิดเห็นที่ 53 มาระบำอินเดียด้วยอีกคนค่ะ ในมุมมองของคนอ่าน ข้อดีของการมีหนังสือออกเป็นดอกเห็ดนี่ก็ทำให้มีอะไรอ่านเยอะดีค่ะ รวมทั้งสารพัดเรื่องในอินเตอร์เน็ตด้วยเหมือนกันค่ะ แต่เห็ดก็มีที่กินได้อร่อย กินแล้วเมา กินแล้วเป็นพิษถึงตายได้ จุดที่รู้สึกไม่ดีกับสภาพดอกเห็ดนี่ก็ตรงงานที่เขียนโดยคนเขียนไม่หาข้อมูล หรือไม่มีแม้กระทั่งประสบการณ์ที่เกี่ยวข้องค่ะ ไม่อยากใช้คำว่า....เหมือนลอกๆกันมา เพราะเข้าใจค่ะว่าส่วนใหญ่ก็คงคิดกันเอง พยายามกันมา แต่พอพล็อตมันคล้ายกันจนเรียกว่าเหมือนได้เลยเนี่ย มันก็...นะ ประเด็นอยู่ที่ว่า เคยเชื่อมาตลอดว่า หนังสือเป็นตัวแทนวัฒนธรรมของชนชาตินั้นๆค่ะ เคยอ่านเรื่องสไตล์เกาหลียุคใหม่ๆ (เอะอะจูบนั่นหล่ะค่ะ) อ่านแล้วก็คิดไปพลางว่า สังคมเค้าเป็นแบบนี้เลยเหรอ แต่พอมาเจอเรื่องแนวนี้เขียนโดยเด็กไทย....เน้น เด็กค่ะ มัธยมอะไรแบบนั้น ไม่ได้จะว่า ว่าคนเขียนอายุน้อยไปนะคะ แต่....สังคมไทยเรามันเป็นแบบนี้ไปแล้วจริงๆเหรอ เด็กนักเรียนม.ต้น จับมือถือแขน หรืออาจจะเกินเลยไปกว่านั้น ..จริงๆเหรอ ถ้ามองในมุมกลับกัน การที่งานเขียนเหล่านี้ออกมาสู่สายตาเยาวชน ทั้งๆที่เดิมทีสภาพความจริงสังคมเราไม่ใช่แบบนั้น แต่คนที่อ่านแล้วเชื่อว่ามันเป็นแบบนี้จริงๆก็มีนะคะ (เราคนหนึ่งหล่ะ ที่ชักจะเขวๆว่าจริง!!!) แล้วถ้าเด็กๆเยาวชนอ่านหล่ะ (ซึ่งก็มีกลุ่มนี้เป็นเป้าหมายการตลาดอยู่) จากนั้นก็จะเหมือนแฟชั่น...เฮ้ยย ใครๆก็ทำกันแบบนี้ ในหนังสือเค้าก็มีให้เห็นกันออกบ่อย !!!!!!! มันเลยน่าห่วง ว่างานที่เขียนเหมือนไม่ค่อยรับผิดชอบ แต่เขียนตามแนวตลาด ให้ขายได้เนี่ย จะทำให้สังคมแย่ลงไปจากที่อยู่ ไม่ได้จะบอกเพื่อให้เด็กๆเขียนน้อยลงนะคะ การเขียนเป็นเรื่องที่ดี การอ่านก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ถ้าต้องเขียน"อะไร" ให้ "ใคร" อ่านเนี่ย อยากให้ช่วย "คิด" ถึงสิ่งที่คนอ่านจะได้รับด้วยค่ะ เป็นกำลังใจให้นักเขียน คนเขียน คนพยายามเขียนต่อไปค่ะ สู้ๆ ปล. นานๆเขียนยาวๆที อ่านทวนแล้วเริ่มงงตัวเองแหะ T-T ปล.2 ไว้มีเรื่องกระบวนการผลิตกระดาษกระทบสิ่งแวดล้อมยังไง ค่อยมาแจมอีกดีกว่า หุหุ **แก้ไขจัดหน้าค่ะ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 49 09:39:50 จากคุณ : จริง - [ 15 พ.ค. 49 09:38:33 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ในมุมมองของจขกท. พูดถึงในแง่ของตัวนักเขียน แต่ถ้าจะว่ากันจริงๆ แล้ว คนที่รับผิดชอบมาตรฐานงานวรรณกรรม มีด้วยกันหลายฝ่ายนะคะ   ในฐานะผู้อ่านและนักอยากเขียนคนหนึ่ง พยายามจะช่วยมองให้รอบๆ ด้านค่ะ แต่ก็คงได้เท่านี้ตามที่พอนึกออก นักเขียน พื้นฐานเบื้องต้นแน่นอนคือ การอ่าน สิ่งที่ตามมาคือความตั้งใจ แต่สิ่งสำคัญที่สุดดังที่นักเขียนรุ่นอาจารย์บอกไว้ก็คือ ต้องลงมือเขียน ต่อให้อ่านมามากมายแล้วคิดว่าตัวเองเป็นนักอ่าน และสะสมความรู้มามากพอจนน่าจะเป็นนักเขียนได้ อย่างไรเสียก็ไม่เท่ากับคนที่อ่านน้อยกว่า แต่ลงมือเขียน และพัฒนางานเขียนไปพร้อมๆ กับการอ่าน และการขวนขวายหาความรู้เพิ่มเติมอยู่ตลอดเวลา เด็กรุ่นใหม่ หรือใครก็ตามที่อยากมีหนังสือเป็นของตัวเอง เขาเห็นช่องทางว่ามีนักเขียนรุ่นพี่ ลงงานเขียนในอินเตอร์เนตแล้วได้รับการตีพิมพ์ เขาก็เลยเขียนบ้าง หรือลองเขียนแล้วก็ลองส่งไปที่สำนักพิมพ์ ส่วนการที่เข้าไปตอบกระทู้ว่ามาอ่านงานของเราบ้างนะ ก็เป็นการโฆษณา ประชาสัมพันธ์ เพื่อสร้างความน่าสนใจ แต่จะน่าอ่าน น่าสนใจจริงหรือไม่นั้น คนที่จะมาตัดสินก็คือนักท่องเว็บที่เป็นนักอ่านทั้งหลาย ส่วนจะใช้มาตรฐานอะไรมาเป็นตัววัดว่า สมควรได้รับการตีพิมพ์หรือไม่ ในส่วนนี้ก็เป็นหน้าที่ของสำนักพิมพ์ หนังสือทุกเล่มมีต้นทุนการผลิต เพราะฉะนั้นสำนักพิมพ์ต้องคัดกรองมาแล้วว่า เล่มนี้จะตรงใจผู้อ่านและสามารถทำกำไรได้ ในส่วนตรงนี้ สำนักพิมพ์จะมีฝ่ายคัดกรองต้นฉบับ เพราะฉะนั้นคนที่ทำหน้าที่ตรงนี้ ถือเป็นปราการด่านแรกๆ และต้องรักษามาตรฐานงานที่จะนำมาตีพิมพ์ ไม่ใช่ว่าเห็นเป็นงานเขียนที่ตรงกับความต้องการของตลาด ก็ไปกว้านๆ เหมาๆ ซื้อมา มีสำนักพิมพ์จำนวนมากมายที่เกิดขึ้นก็จริง แต่ในขณะเดียวกันก็มีสำนักพิมพ์ที่ต้องปิดตัวเองลงไป สาเหตุเกิดจากการที่สำนักพิมพ์ไม่สามารถตอบสนอง ความต้องการของคนอ่านได้ ถ้าสำนักพิมพ์สามารถครองใจคนอ่านได้ ก็แปลว่าเขาสามารถรักษามาตรฐานและรู้ใจผู้อ่านได้ และแน่นอนคนที่จะตัดสินและกำหนดว่า สำนักพิมพ์ควรจะผลิตหนังสืออะไรออกมา ก็คือผู้อ่าน หนังสือของนักเขียนคนไหน อ่านแล้วทำให้ผู้อ่านหงุดหงิดใจ มากกว่าจะจรรโลงใจหรือให้ความรู้ คนอ่านก็คงไม่คิดจะไปซื้อซ้ำอีกครั้ง แต่ถ้าหนังสือเล่มไหน แนวไหนที่อ่านแล้ว ชอบใจ ถูกใจ โดนใจ คนอ่านก็ต้องอยากกลับไปหาซื้อมาอ่านอีก คนอ่านอยากได้หนังสือไว้เป็นเพื่อนยามว่าง เพราะฉะนั้นก็ต้องเลือกหนังสือที่คิดว่าดี เหมาะกับความชอบของตัวเอง คนอ่านถือเป็นด่านกรองมาตรฐานหนังสือด่านสุดท้าย ว่าหนังสือประเภทไหน นักเขียนคนใด สำนักพิมพ์อะไร ควรจะออกมาสู่สายตาของนักอ่านซ้ำอีกครั้ง หรือควรจะปิดปรับปรุงก่อนที่จะมาอยู่บนแผงอีกครั้ง ขอบคุณที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาให้แสดงความคิดเห็น และเปิดมุมมองให้กว้างขึ้น รวมทั้งให้ใครหลายๆ คนได้ทบทวนบทบาทของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นนักเขียน สำนักพิมพ์ และตัวผู้อ่านเอง ^^ จากคุณ : I am just fine^^ - [ 15 พ.ค. 49 10:41:13 ]

ความคิดเห็นที่ 55 มาโหวตให้กระทู้นี้ค่ะ ได้สาระ ได้ใจ และได้ความคิดดีๆ อยากให้นักเขียนหน้าใหม่ๆ ได้อ่านบ้างจัง จากคุณ : หมื่นไมล์ทะเล - [ 15 พ.ค. 49 15:44:40 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เห็นด้วยอย่างที่สุดครับ (หงึกๆ) เมื่อก่อนผมก็เป็นนักอ่านมาก่อนถึงมาเริ่มเขียนเอาตอนนี้ แต่มันก็เป็นไปอย่างทุลักทุเลครับ เขียนไม่จบสักที ทั้งที่วางอะไรหลายๆ อย่างไว้ลงตัวแล้ว แสดงว่าผมค่อนข้างจะไม่มีความรับผิดชอบนะเนี่ย - -" ชอบทิ้งเรื่องไว้ไม่จบสักที ช่วงหลังๆ นี้ผมเลยเขียนแล้วก็เก็บไว้อ่านคนเดียว หรือไม่ก็ให้เพื่อนๆ อ่าน รอเก็บเยอะๆ ค่อยลงทีเดียว ยิ่งตอนนี้ไม่ว่านิยายเรื่องไหนจบก็มีประกาศว่าจะได้ตีพิมพ์ ทำให้ผม (และหลายๆ คน) พาลคิดว่าถ้าแต่งจบได้ยังไงก็ต้องได้ตีพิมพ์ ซึ่งหลายๆ เรื่องก็ยังไม่เหมาะจะได้ตีพิมพ์เท่าใดนัก (คิดแล้วก็เสียดายเงินจริงๆ หลงซื้อไปเยอะ T^T) ผมเลยรู้สึกเกรงๆ ที่จะซื้อหนังสือใหม่ๆ มาอ่านเพราะไม่แน่ใจในคุณภาพ มาอาศัยเลือกอ่านในเนตที่ไม่เสียอะไรก่อน ถ้าหากเป็นเรื่องที่ดีเราก็ติดตาม ถ้าได้ตีพิมพ์เราก็ซื้อ...กลายเป็นว่าผมไม่ได้ซื้อหนังสืออะไรใหม่ๆ สักเท่าไหร่ (ส่วนใหญ่ต้องให้เพื่อนที่อ่านมากกว่าช่วยสังเคราะห์ให้ก่อน - -") ยิ่งคิดก็ยิ่งเหนื่อยใจ....แต่ยังไงในฐานะคนชอบเขียนและคนชอบอ่านผมก็จะเขียนและอ่านต่อไปครับ ปล.ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ นะครับ ^^ จากคุณ : เจเล่ไลท์ - [ 15 พ.ค. 49 15:54:15 ]

ความคิดเห็นที่ 57 มาอ่าน ขอบคุณที่เขียนบทความดี ๆ แล้วก็ร่วมพยักหน้าอีกหนึ่งหงึก อ่านแล้วก็ทำให้นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เคยได้รับการติดต่อจากสำนักพิมพ์หนึ่งเหมือนกันค่ะ เคยลองนั่งจิ้มเครื่องคิดเลขเกี่ยวกับค่าตอบแทนแล้วด้วย พิมพ์ครั้งแรกก็น่าจะได้เงินอย่างน้อยสองหมื่นบาท... ซึ่งการหาเงินจำนวนขนาดนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่มาลองนั่งคิดดู เดี๋ยวนี้เขา recruit คนทางอีเมล์กันแบบนี้เลยเหรอ สำนวนที่เขาใช้ในการติดต่อมาไม่เป็นทางการ และที่ร้ายที่สุดสำหรับตัวเองคือ คนที่ทำการติดต่อมา ซึ่งน่าจะเป็นบรรณาธิการใช้ภาษาไทยได้ค่อนข้างแย่ ทำให้สงสัยว่าเขาจะสามารถดูแลงานเขียนของเราได้ไหม คิดถ้วนดีแล้ว ก็เลยตัดสินใจตอบปฏิเสธเขาไป ไม่เสียใจที่ตัดสินใจแบบนั้น แต่ต้องบอกก่อนว่านี่เป็นเรื่องเฉพาะตัว และจะตำหนิคนที่ตัดสินใจตีพิมพ์งานกับสำนักพิมพ์ที่มีอยู่เป็นจำนวนมากอย่างสมัยนี้ก็ไม่ได้ เพราะเขาอาจจะมีความจำเป็นบางอย่างที่เราไม่เข้าใจหรือไม่ทราบเช่นกัน สำหรับตัวเอง มีความเชื่ออยู่อย่างว่า ภาษาและงานเขียนมีอำนาจอยู่ในตัวของมันเอง และเป็นอำนาจที่จะชี้นำสังคมและความคิดของคนได้ เมื่อนักเขียน เป็นคนที่สร้างงานเขียนขึ้นมา ก็อาจจะนับได้ว่าเขาก็เป็นคนหนึ่งที่มีส่วน ในการกำหนดทิศทางของสังคมได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง "อำนาจที่ยิ่งใหญ่มาพร้อมกับความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่" อย่างที่เรื่อง Spider Man ว่านั่นแหละค่ะ นักเขียนเองก็ควรจะตระหนักถึงความรับผิดชอบของตัวเอง ในการสร้างสรรค์งานขึ้นมาสักชิ้นหนึ่งด้วย เพราะงานของเขาไม่ว่าเล็กน้อยหรือยิ่งใหญ่ขนาดไหน ก็อาจมีส่วนในการชี้นำหรือจุดประกายความคิดของคนได้ และในขณะเดียวกัน กองบรรณาธิการสำนักพิมพ์เองต้องตระหนักด้วยว่า ตัวก็มีส่วนในความรับผิดชอบร่วมกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วบางครั้งก็อาจจะยิ่งกว่า เพราะเป็นคนใช้วิจารณญาณ ในการ"คัด-กรอง" งานเขียนเหล่านั้นขึ้นมาเผยแพร่ พูดยาว แต่สรุปง่าย ๆ คำเดียว คือ ความรับผิดชอบ นั่นละ พูดไปแล้วก็นึกถึงคำคำหนึ่งขึ้นมาได้ คำนั้น คือ คำว่า 'อุดมการณ์' ค่ะ ไอ้คำยาก ๆ และดูเป็นนามธรรมมากพอ ๆ กับคำว่า จริยธรรม คำนี้แหละ ที่อาจจะเป็นตัวแปรหนึ่งของอนาคตของวงวรรณกรรม นอกเหนือไปจากเรื่องของการตลาดและการประชาสัมพันธ์ พูดไปก็เหมือนเพ้อเนอะ... ^ ^" แต่ก็น่าจะถึงเวลาที่คนในวงวรรณกรรม ทั้งคนอ่าน คนเขียนต้องทบทวนเรื่องนี้อย่างจริงจัง อย่างที่คุณ I am just fine^^  และอีกหลายท่านว่าจริง ๆ นั่นแหละ ป.ล. เจ้าของกระทู้ขา แจกเคาน์เตอร์เพนได้แล้วนะคะ เหอๆ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 15 พ.ค. 49 16:16:02 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ในฐานะคนอ่าน ขอพยักหน้าด้วยคนค่ะ จากคุณ : n o O n * (DinitrogenDioxide) - [ 15 พ.ค. 49 17:43:40 ]

ความคิดเห็นที่ 59 จริงๆ เข้าไปอ่านในบล็อคของพี่ไอซ์แล้วค่ะ อยากจะบอกว่าสิ่งที่พี่ไอซ์เขียนวันนี้ เป็นความจริงมากๆ อย่างนึง ที่ใครๆ หลายๆ คนคงอยากจะพูด แต่ไม่กล้าที่จะพูดออกมาดังๆ หรืออาจจะกล้า แต่ยังไม่สบโอกาสที่จะพูดค่ะ ถามว่าเห็นด้วยมั้ย บอกเลยค่ะว่าเห็นด้วย นอกจากคำว่า 'เห็นด้วย' แล้วเนี่ย ในหลายๆ แง่มุม เปี๊ยกคิดว่ามันทำให้เราได้ทบทวนและย้อนกลับไปมองตัวเองด้วย เปี๊ยกไม่อยากตำหนิการกระทำชนิดไหนของใครมาก คิดว่าทุกคนต้องรู้อยู่แก่ใจตัวเองว่าเขียนไปเพราะอะไร และคาดหวังอะไรกับการเขียนงานชิ้นนึง และพฤติกรรมที่เป็นผลจากการคาดหวังนั้นๆ มันออกมาเป็นยังไง รวมทั้ง จะพยายามพรีเซนต์ตนเองว่าเป็นคนยังไงอีกเช่นกัน (ฟังแล้วอาจจะงงๆ แต่จริงๆ เปี๊ยกก็ตั้งใจทำให้งงนี่แหละค่ะ 55) แต่เปี๊ยกก็เป็นคนนึง ที่อยากจะยอมรับออกมาตรงๆ เลยว่า เขียนเพราะใจรักด้วย และอยากยึดเป็นอาชีพเสริมที่สร้างรายได้ด้วยค่ะ คือถามว่ามองเรื่องเงินมั้ย เปี๊ยกก็มองนะ คือเปี๊ยกเขียนเพื่อสนองความต้องการและความรู้สึกรักที่จะเขียนของตัวเอง และก็เขียนเพื่อที่จะสร้างรายได้ด้วยเช่นเดียวกัน ถ้าถามเปี๊ยกว่า และถ้ารู้ว่าเขียนไปแล้ว ไม่ได้ตีพิมพ์ล่ะ จะเขียนมั้ย ก็คงจะเขียนแหละค่ะ แต่คงจะเขียนในแนวที่ใจอยากจะถ่ายทอดออกมามากๆ ไม่ใช่งานเขียนแนวตลาดที่เขียนอยู่แบบปกติ เปี๊ยกเชื่อค่ะว่าสิ่งที่พี่ไอซ์พูดมาทั้งหมด จะต้องมีคนหลายๆ คนที่เคยทำพลาดไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์เหมือนเปี๊ยก (อย่างเช่น ส่งผลงานไปหลายๆ สนพ. พร้อมกันแล้วสุดท้ายพอที่นึงตอบรับว่าจะตีพิมพ์ ก็ไปถอนต้นฉบับกับที่อื่น ฯลฯ อะไรบ้าง ยังคิดไม่ออกตอนนี้ แต่คิดว่าต้องมีอีกค่ะ) เพียงแต่ ณ นาทีนี้ บางคน (ย้ำว่าแค่บางคนจริงๆ นะคะ) อาจจะไม่ทันได้หันกลับไปมองดูตัวเอง หรืออาจจะไม่กล้ายอมรับว่าตัวเองก็เคยทำ และในกระทู้นี้ ก็มาแสดงความคิดเห็นในเชิงเห็นด้วย แต่ระบุเฉพาะสิ่งที่ตัวเองเห็นด้วยจริงๆ และไม่เคยทำพลาด แต่สำหรับเปี๊ยก เปี๊ยกกลับคิดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายที่คนๆ นึงจะเคยทำพลาดไป และกล้าพูดออกมาดังๆ ว่าฉันก็เคยทำพลาดนะ แต่สิ่งที่สำคัญก็คือ...เราทำไปแล้ว คิดได้แล้ว และจะทำยังไงต่อไป สำหรับเปี๊ยก...เปี๊ยกคงจะต้องจำไว้เป็นบทเรียนและบอกกับตัวเองว่าต่อไปต้องระมัดระวังให้มากกว่านี้ค่ะ ปล. ไม่มีเจตนาจะว่ากระทบใครทั้งนั้นค่ะ เพียงแต่มองอย่างเป็นกลางและแค่รู้สึกว่าอยากให้กระทู้นี้ได้เป็นประโยชน์ในแง่ที่ทำให้นัก(อยากจะ)เขียนได้ย้อนกลับมาทบทวนมองดูตัวเอง มากกว่าจะมุ่งแต่ชี้หรือตำหนิในพฤติกรรมของคนอื่นค่ะ เพราะยอมรับมั้ยคะว่าในบางครั้งคนเราจะมองเห็นความผิดพลาดของคนอื่นง่ายดายกว่าการมองข้อผิดพลาดของตัวเองค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 49 20:49:12 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 49 20:48:50 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 49 08:57:12 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 49 08:53:03 จากคุณ : อุรัสยา (อุรัสยา) - [ 16 พ.ค. 49 08:48:38 ]

ความคิดเห็นที่ 60 คอมเมนต์เสร็จแล้วก็วิ่งไปทำอย่างอื่นวุ่นวาย ย้อนกลับมาอ่านอีกทีก็รู้สึกว่าพิมพ์ไปแรงเหมือนกัน เกรงว่าเดี๋ยวจะมีคนเข้าใจผิดว่ายัยนี่มาวีนๆ อะไรแถวนี้ จึงอยากมาย้ำอีกครั้งว่าไม่ได้มีเจตนาที่จะว่าใครโดยเฉพาะจริงๆ นะคะ (โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พี่ไอซ์อย่าเข้าใจหนูผิดนะค้า หุๆ) เพียงแค่อยากให้บทความนี้เกิดประโยชน์สูงสุดกับทุกๆ ฝ่ายค่ะ :) เปี๊ยกมองว่าถ้าทุกคนร่วมกันคิดทบทวน มองย้อนกลับไปดูตัวเองว่าเราสามารถ 'ทำ' อะไรได้ดีกว่าที่เคยผ่านมาแล้วหรือไม่ในฐานะนัก(อยากจะ)เขียน และหลังจากนี้ ก็ 'เขียน' ด้วยความรู้สึกรักและรับผิดชอบกับผลงานของตัวเองมากยิ่งขึ้น (อย่างที่น้องอ้นว่าในคอมเมนต์สักอันข้างต้น) วงการนี้น่าจะพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นะคะ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 49 11:37:15 จากคุณ : อุรัสยา - [ 16 พ.ค. 49 11:30:53 ]

ความคิดเห็นที่ 61 มันก็แค่ปรากฏการณ์อย่างหนึ่งในสังคมเราเท่านั้น ขึ้นอยู่กับว่าเราจะยอมรับกันแค่ไหน อย่างช่วงหนึ่ง ชาเขียว ขายดีก็มีบริษัทต่างๆ ทำพวกชาเขียวกันบ้าง เอาไปผสมนั่นผสมนี่เต็มไปหมด (มีแม้แต่ผ้าอนามัยชาเขียว) ท้ายสุดความนิยมก็ลดลง ขวดชาเขียวค้างสต๊อกอยู่เต็มร้าน งานเขียนก็เหมือนกัน เมื่อความต้องการของคนซื้อมีมาก ตลาดก็ขยายตัวตามไป เหล่านี้เรามองว่ามันไม่ดี มันก็ไม่ดี แต่ถ้ามองในแง่มุมที่มันดี เราก็ได้อะไรหลายๆ อย่าง เด็กอ่านหนังสือมากขึ้น  คนสนใจหนังสือมากขึ้น  ร้านหนังสือเปิดขึ้นใหม่มากขึ้น ตัวเลือกเราก็มีมากขึ้นตามไปด้วย ต่างจากเมื่อก่อนที่มีแต่คนแก่ๆ เท่านั้นที่เข้าร้านหนังสือ มองในแง่ผู้บริโภคผมกลับชอบแฮะ  แล้วใครไม่ชอบล่ะ คงเป็นนักเขียนทั้งหลาย คนขายมากตลาดก็มีส่วนแบ่งก็ต้องหารไป รายได้หดหาย คำว่านักเขียน เป็นแค่อาชีพหนึ่งในสังคม ใครก็เป็นได้ถ้ามีอุตสาหเขียนอะไรยาวๆได้  ไม่ได้เป็นเทวดาจุติจากฟากฟ้าดังเมื่อก่อน อย่างไรก็ตามของที่ฉาบฉวย คุณค่าของมันก็ไม่เปลี่ยนแปลง ถึงจะนำมาตกแต่งให้สวย ใส่นั่น เติมนี่ ให้น่าดู วันหนึ่งข้างหน้า มันก็ไม่พ้นกะบะลดราคา สามเล่มร้อย เร่เข้ามาพี่น้อง ลดกว่านี้ไม่ได้แล้วกระดาษมันแพง หมึกในกระดาษถือว่าเป็นของแถม คุณอาจโทษว่าชาเขียวไร้ประโยชน์ เป็นขยะมีแต่น้ำตาล แต่อย่าลืมไปว่าของที่คุณทำนั้น มันก็เป็นน้ำอัดลมซึ่งไม่มีคุณค่าอะไรมากกว่ากันเลย เมื่อใดก็ตามที่คุณเริ่มเขียนเพื่อขาย เมื่อใดก็ตามที่งานของคุณวางบนแผง เมื่อใดก็ตามที่คุณเริ่มบอกผู้คนว่าคุณมีหนังสือเป็นของตัวเอง เมื่อนั้นผู้อ่านจะเป็นคนตัดสินคุณเอง อยู่บนหิ้งหนังสือ หรือกองผสมรวมในกะบะสามเล่มร้อย จะก่นด่าเทพยดาไปก็เปล่าประโยชน์ จากคุณ : egotech - [ 16 พ.ค. 49 11:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 62 มองในแง่ผู้บริโภคผมกลับชอบแฮะ  แล้วใครไม่ชอบล่ะ คงเป็นนักเขียนทั้งหลาย คนขายมากตลาดก็มีส่วนแบ่งก็ต้องหารไป รายได้หดหาย คำว่านักเขียน เป็นแค่อาชีพหนึ่งในสังคม ใครก็เป็นได้ถ้ามีอุตสาหเขียนอะไรยาวๆได้  ไม่ได้เป็นเทวดาจุติจากฟากฟ้าดังเมื่อก่อน ^ ^ ^ คนขายในที่นี้ น่าจะเป็นสำนักพิมพ์มากกว่านะคะ ส่วนนักเขียน ถ้าคุณ egotech จะเปรียบกับชาเขียว นักเขียนน่าจะเป็นเหมือนใบชาค่ะ สถานการณ์ที่พี่ไอซ์กล่าวมาในกระทู้ ไม่ใช่สถานการณ์ที่นักเขียนเดือดร้อนแน่นอนค่ะ เพราะอย่างที่บอกว่า สำนักพิมพ์ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด โอกาสที่คนจะมีรายได้จากการเขียนก็มากขึ้น และนักเขียนเก่าๆ ก็คงไม่รายได้หดหายแน่ๆ ค่ะ ไม่เห็นเหตุผลว่าทำไมนักเขียนถึงต้องไม่ชอบ... ไม่แน่ใจว่าเข้าใจสิ่งที่คุณ egotech จะสื่อผิดไปหรือเปล่านะคะ แต่ขอแสดงความคิดเห็นไปแบบข้างบน และเห็นด้วยกับข้อความที่ว่า "ผู้อ่านจะเป็นคนตัดสินเอง" ค่ะ จากคุณ : สายลมโชยเอื่อย - [ 16 พ.ค. 49 13:13:51 ]

ความคิดเห็นที่ 63 เข้ามาแจมหน้าสะหลอน ^____O จากคุณ : บ๋อยน์ ใบ๋หรอน (Roy_พิม) - [ 16 พ.ค. 49 13:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 64 กว่าจะอ่านจบ มึนเมาไปหมด อยากจะบอกว่า แต่ก่อนตอนเป็นนักเรียน ไม่ค่อยมีเงิน เดินเข้าร้านหนังสือ แสนจะมีความสุขที่ได้อ่านฟรี (ฮา) พอทำงานมีเงินเดือนของตัวเอง ก็คิดว่าจะได้ซื้อหนังสือเป็นของตัวเองแล้ว แต่ปัจจุบัน เข้าร้านหนังสือแล้วตาลาย ต้องสแกนดีๆ ว่าเล่มไหนน่าซื้อ เงินเดือนยิ่งน้อยๆ อยู่ แถมที่บ้านมีเด็กเล็กๆ ด้วย ต้องสแกนไม่ไห้มีฉาก หรืออะไร ที่เป็นตัวแปรทางพีชคณิต (x x x) มาปะปน เผื่อเด็กในบ้านหยิบอ่าน เห็นหนังสือในท้องตลาดตอนนี้แล้วได้แต่ถอนใจ เงินทองยิ่งหายากๆ อยู่ (มาปะข้อความสุดท้ายเพิ่ม กด enter นึกว่าจะขึ้นบรรทัดใหม่ ทำไมกลายเป็นส่งข้อความไปได้ฮึ) แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 49 15:26:02 จากคุณ : Canossa - [ 16 พ.ค. 49 15:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ในฐานะคนอ่านที่เสียเงินซื้อหนังสือเดือนละมากๆทุกเดือน ยอมรับค่ะว่า หนังสือนิยายจากเน็ตสมัยนี้ต้องกลั่นกรองเยอะมากกว่าจะตัดสินใจซื้อได้ซักเล่มนึง บางค่ายออกหนังสือครั้งนึงหลายๆปก แต่เราซื้อได้แค่ปกเดียวหรือสองปกเป็นอย่างน้อย บางปกอ่านแล้วได้แต่ทอดถอนใจว่า สำนักพิมพ์น่าจะเลือกเรื่องมาได้ดีกว่านี้ เรายินดีนะที่เห็นโอกาสของนักเขียนหน้าใหม่เปิดกว้างมากขึ้น แต่ก็อยากให้ทุกคนใช้โอกาสที่มีมาถึงนี้อย่างคุ้มค่า และเราคิดว่าคนที่เป็นบรรณาธิการควรจะเป็นคนที่ทำหน้าที่หนักที่สุด สำหรับการผลิตหนังสือเล่มหนึ่งๆ ไม่ว่าจะเป็นการคัดเลือกเรื่อง ให้คำแนะนำ ประคับประคองนักเขียนในสังกัด ให้ผลิตผลงานที่ดีที่สุดของเขาออกสู่สาธารณชน ไม่ใช่ว่า หนูเขียนต้นฉบับเสร็จแล้วค่ะ รีไรท์แล้วค่ะ แล้วพี่ก็เชื่อใจพิมพ์ออกขายเลย เราว่าบางครั้งให้เวลากับต้นฉบับนั้นๆอีกสักหน่อย บางที นี่อาจจะเป็นโอกาสดีที่จะทำให้วงการนี้เกิดนักเขียนที่มีผลงานคุณภาพต่อไปในอนาคตก็ได้นะ เราไม่รังเกียจนิยายรักประโลมโลก โรมแมนติค ที่พิมพ์กันเกลื่อนกราด ณ เวลานี้เลยนะ เราว่าดีเสียอีกที่หนังสือช่วยให้เรามีความสุข แต่เราขออย่างเดียว หนังสือที่พิมพ์ขายกันมากกว่า10 เล่มต่อเดือนที่ออกขายกันอยู่ตอนนี้ ขอให้มีหนังสือที่มีคุณค่า(ทางใจ อ่านแล้วสนุก แม้ว่ามันจะเน่าสุดขีดก็เหอะ) มากกว่านี้อีกสักหน่อย ไม่ใช่ว่าซื้อมาแล้วเสียดายเงินจังเลย เราไม่น่าซื้อเล่มนี้มาเลย ซึ่งถ้าทำได้เราจะ happy มากเลย แม้ว่ามันจะทำให้เงินในกระเป๋าเราหายไปก็ตามเถอะ อ้อ เราชอบที่จะเข้าไปชื่นชมนักเขียนที่เราติดตามผลงานทางเน็ตอยู่นะ เราคิดว่าอย่างน้อยกำลังใจแม้จากทางตัวอักษรแบบนี้ก็ทำให้พวกเขาเหล่านั้น มีกำลังใจ มีความฮึกเหิม ที่จะมุมานะเขียนงานของพวกเขาให้พวกเราได้อ่าน(ฟรีๆ) กันต่อไป และตามไปซื้อกันอีกครั้งเมื่อรวมเล่ม เราคิดว่าถ้าเป็นผลงานเขียนที่เราชื่นชอบ ยังไงเราก็ต้องตามไปเก็บสะสมเอาไว้เป็นความสุขส่วนตัวอยู่ดีแหล่ะ เราจึงเห็นว่าความชื่นชมจากในบอร์ดบางที บางที่ มันก็ไม่ใช่ของลวงอย่างที่วิตกกันไปหรอกนะ แต่ถ้าจะให้ดีมากๆ นักเขียนก็ควรจะน้อมรับฟังความเห็นที่แตกต่างด้วยบ้าง เพื่อที่เราจะได้เห็นตัวเองในมุมที่ต่างกันออกไป ซึ่งถ้าใครทำได้ก็ดีมาก แต่บางที่เขาก็ขอมีโลกส่วนตัวของตัวเอง ไม่รับฟังความคิดเห็นใครยกเว้นคนที่คิดแบบเดียวกัน นั่นก็ถือเป็นสิทธิ์ของเขา ดังนั้นเวลาที่เราจะไปคอมเมนท์ใครเขาเข้าก็ดูหน้าดูหน้าดูหลังบ้างนิดหน่อย เราว่าดีนะ อย่างน้อยก็จะได้ไม่มารู้สึกเจ็บตัวเจ็บใจทีหลังไง แล้วก็ชอบความคิดเห็นในกระทู้นี้ของคุณไอซ์นะ บางแง่มุมของคุณถูกใจเรามาก แต่เราคิดว่า ถ้าคนเราทำหน้าที่ในส่วนของตัวเอง ให้ดีที่สุด ด้วยความรับผิดชอบและซื่อสัตย์สุจริต เราคิดว่าอะไรๆหลายสิ่งหลายอย่างมันน่าจะดีขึ้นและเติบโตไปแบบมั่นคงในอนาคตนะ อยย่าเพิ่งหมดหวังกันเสียก่อนค่ะ เราเอาใจช่วย อย่างน้อยก็ด้วยการซื้อหนังสือของพวกคุณๆนักเขียนหน้าใหม่นี่ล่ะค่ะ จากคุณ : เคียงจันทร์ - [ 16 พ.ค. 49 18:46:32 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เข้ามาอ่านตามลิ้งค์ที่มีนักเขียนคนหนึ่งโพสต์ไว้ในบอร์ดแห่งหนึ่ง ได้เปิดหูเปิดตาเยอะเลยค่ะ อ่านอยู่นาน ขอแลกเปลี่ยนบ้างนะคะ ก่อนอื่นขอสารภาพว่า ไม่เคยอ่านเรื่องในถนนฯ เลย เพิ่งจะรู้ว่าบนอินเตอร์เน็ตก็มีคนเอานิยายมาโพสต์กันด้วยก็เมื่อปีสองปีมานี้เอง (เชยไหมเนี่ยะ) สำหรับบนอินเตอร์เน็ต ตัวหญิงอ่านแต่เรื่องที่เรียกว่า Fan Fiction (ซึ่งไม่แน่ใจว่ามีการนำไปตีพิมพ์ไหม) และหนังสือเล่มก็อ่านแต่นิยายแปลเป็นส่วนใหญ่ แต่ก็ได้เห็นปรากฏการณ์หลายอย่างของทั้ง Fan Fic. และนิยายแปล ซึ่งเหมือนกับที่หลายๆ ท่านว่ามา เรื่องหนึ่งที่เจอเวลาอ่านแล้วจะหงุดหงิดมากคือเรื่องสะกดผิด (ซึ่งดูเหมือนจะลุกลามไปทั่วแม้แต่ใน SMS ที่ส่งไปแสดงความคิดเห็นทางโทรทัศน์) ทำให้นึกย้อนไปถึงสมัยที่ตัวเองเรียนภาษาไทยแล้วครูจะชอบมีทดสอบย่อยให้เขียนตามคำบอก คำไหนเขียนผิดต้องคัดไปส่งครูเป็นหน้าๆ ... ให้สงสัยว่าเดี๋ยวนี้เขาไม่มีเขียนตามคำบอกแล้วหรือ คนจึงเขียนภาษาไทยผิดกันเต็มไปหมด อีกเรื่องที่หงุดหงิดเช่นกันคือพิมพ์ผิด หนังสือของบางสำนักพิมพ์พิมพ์ผิดเยอะมากจนสงสัยว่าเขามีคนพิสูจน์อักษรหรือเปล่า ส่วนเรื่องการมีฉากอีโรติกในเรื่องมากมายนั้นหญิงก็เห็นมาเยอะเหมือนกัน บางเรื่องเยอะจนน่าตกใจ แต่ที่ตกใจมากกว่าคือความคิดเห็นของคนอ่าน ที่ก็สารภาพออกมาเองว่าอายุยังน้อยมาก (สิบต้นๆ) แต่คำที่ใช้ในการแสดงความคิดเห็นน่าหวาดเสียวจนคนแก่อย่างเราอ่านแล้วยังอ้าปากค้าง ว่ากล้าเขียนไปอย่างนั้นได้อย่างไร มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เกิดกระแสสังคมว่าการ์ตูนญี่ปุ่นมีเรื่องทางเพศมาก ไม่เหมาะสมกับเยาวชน จนเดี๋ยวนี้ต้องมีการตรวจสอบและปะตราที่หน้าปกการ์ตูนว่าเหมาะกับคนวัยไหน อย่างไร บางทีอาจต้องนำมาตรการอย่างนั้นมาใช้กับนิยายหรือวรรณกรรมบ้างหรือเปล่า ขอบคุณคุณไอซ์ เจ้าของกระทู้ และทุกๆ ท่านที่เข้ามาโพสต์ความคิดเห็น อย่างน้อยคนที่คลิกเข้ามาอ่านก็จะได้เห็นภาพในอีกมุมหนึ่งที่อาจไม่เคยรู้ และหวังว่าคงทำให้คนผลิตงานได้คิด ว่าต้องคิด ทำ และดูให้ถ้วนถี่ ก่อนจะปล่อยงานออกมาสู่สาธารณชนค่ะ จากคุณ : littlered_liverbird - [ 17 พ.ค. 49 04:59:42 ]

ความคิดเห็นที่ 67 พูดไม่เก่ง แต่อ่านแล้วพยักหน้าตามหงึกหงัก :) จากคุณ : นารูมิ - [ 17 พ.ค. 49 10:03:24 ]

ความคิดเห็นที่ 68 มาร่วมเล่นหนังอินเดียด้วยอีกคน (พยักหน้าหงึกหงัก) คิดเหมือนไอซ์ทุกอย่าง ไม่ว่าเนื้อความในกระทู้ หรือในความคิดเห็นที่ไอซ์มาตอบไว้อีกรอบ เท่าที่ทำได้ตอนนี้ก็คือรับผิดชอบในงานเขียนที่ตัวเองทำ ^^ ถ้าเราทุกคนรับผิดชอบในส่วนของตัวเอง สังคมก็จะดีขึ้นเองล่ะเนอะ (คิดง่ายๆ แบบนี้ล่ะ ^^) จากคุณ : เด็กทะเล (ลิปิการ์) - [ 17 พ.ค. 49 10:44:01 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ผมเป็นคนหนึ่ง  ที่ยอมรับว่าเขียนเขียนแนวฉากรุนแรง  และมีเรื่องเพศเข้าปะปน แต่ไม่เคยเลยที่จะหวังเอาเรื่องพวกนั้นไปตีพิมพ์ เพียงแต่แลกเปลี่ยนดูกับเพื่อน ๆ ชมรม SM (Sadism and Masochist) ด้วยกันดูเท่านั้น ผมเชื่อว่านักเขียนที่ดี  ต้องมีจรรยาบรรณ  รู้ขอบเขตว่าเรื่องพวกไหนจะเผยแพร่ที่ไหนได้ สิ่งต่าง ๆ ที่ยัดลงไป  หากว่าหวังเรียกเรตติ้งอย่างเดียว  ก็ไม่น่าจะเป็นงานที่ดี ผมเชื่อว่า  ทุกอย่างใส่ลงไปได้  หากว่ามันเป็นสิ่งที่สำคัญต่อเนื้อเรื่องจริง ๆ  ต้องการสื่อเช่นนั้นจริง ๆ ไม่ได้หวังเสียงกรี๊ดกร๊าดหรือความชอบอกชอบใจ ผมเคยเขียน  บทนิยายบทหนึ่ง  แล้วให้เพื่อนกรองให้  แล้วเขาถามผมว่า  ต้องการขายอะไร  ฉากอย่างว่า  หรือเรื่องราวภายใน  ผมคิดได้ผมก็ตัดทอนสิ่งนั้นออกเสีย  ให้มีแต่เท่าที่จำเป็น บางที  ความรุนแรงในเนื้อหา  อาจจะเป็นจุดสำคัญที่ผู้เขียนต้องการสื่อ  อย่างเช่นผมจะกล่าวถึงผู้ชายที่ถูกข่มขืนโดยผู้ชายด้วยกัน  ทำให้เขาต้องรับการบำบัดทางจิต และยังเป็นต้นตอของเรื่องเศร้าที่เกิดขึ้นตามมาเป็นทอด ๆ ผมก็คงไม่อาจพูดสั้น ๆ  ประมาณว่า   แล้วค่ำคืนแห่งความทรมานก็ผ่านพ้นไป  (เพราะผู้อ่านย่อมไม่มีอารมณ์ร่วมว่าตัวละครรู้สึกเคียดแค้นโลกและชีวิตอย่างไร) เป็นต้นฯ ข้อสอง  เรื่องคำผิด ภาษาวิบัติ  สำนวนวกวน   พล๊อตเรื่องซ้ำซาก ผมคงไม่อาจพูดอะไรไปได้มากกว่านี้  เพราะมันเกลื่อนเหลือเกิน และข้อที่ผมคิดว่าสำคัญที่สุด  คือการหาข้อมูลก่อนที่จะเขียน นิยายเรื่องหนึ่งของผม  ผมต้องค้นคว้าเอกสารอ้างอิงจากสิบ ๆ แหล่งเพื่อความถูกต้อง  ค้นวรรณคดีของทุกซีกโลกมาใช้ในการเขียน  รวมทั้งหาซื้อหนังสือในแขนงสาขานี้โดยเฉพาะมาอ่านเพิ่มเติม ผมอยากให้นักเขียนทุกคน  ใช้ความพยายามหน่อย  ไม่ใช่ว่าจะใช้ฉากเกาหลีญี่ปุ่น  แล้วกลับอ่านมาได้เหมือนใช้ฉากโนนหินแห่แทน ต้องถามตัวเองแล้วล่ะ  ว่าอยากให้งานเขียนของคุณ  อ่านรอบเดียวโยนทิ้ง  ไม่คิดจะหยิบมาอ่านใหม่อีกหรือเปล่า ฤาว่าต้องการให้ผลงานของคุณเป็นอมตะในจิตใจผู้อ่าน  และถูกนำว่าหยิบยกวิพากษ์บ่อยครั้ง  กับจุดข้อสงสัยที่น่าขบคิดใคร่ครวญ มือมีสอง สมองมีหนึ่ง  รวมกับตาคู่  เท่ากันทุกคนครับ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 17 พ.ค. 49 14:02:42 ]

ความคิดเห็นที่ 70 จากคุณ : แพนด้ามหาภัย - [ 17 พ.ค. 49 19:25:46 ]

ความคิดเห็นที่ 71 เห็นกระทู้นี้แล้วงงนิดหน่อย...ไม่เข้าใจหลายอย่างค่ะ หนึ่งล่ะ เราไม่สามารถจะไปควบคุมกลไกของตลาดได้หรอกนะคะ ให้มันเป็นไปตามกลไกตลาดดีกว่า น้ำดีน้ำเสียมันก็ปนเปกันมาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ สิ่งที่ดีที่สุด น่าจะเป็นที่ตัวเรา บอกตัวเองเวลาเขียนงานขึ้นมาสักชิ้นหนึ่ง ว่าอย่างน้อยๆ ถึงเราจะไม่ให้อะไรกับสังคม เราก็จะไม่เป็นส่วนหนึ่งของการทำลายสังคกันดีกว่า... สำหรับเด็กๆ การที่เขาเขียนอะไร ก็เพราะเขายังประสบการณ์น้อย อย่าลืมนะคะ ว่าเด็กพวกนี้ ส่วนหนึ่ง(น่าจะเป็นส่วนใหญ่ด้วย) ก็จดจำงานเขียนมาจากผู้ใหญ่รุ่นก่อนๆ หน้าพวกเขานี่ล่ะค่ะ ดิฉันจำได้ ว่านิยายรุ่นแรกๆ ที่ตีพิมพ์จากเน็ต ก็มีเลิฟซีนกระจาย เนื้อเรื่องเน้นรักไร้สาระ ไม่ให้แง่คิดอะไรเลย แล้วคนก็รุมซื้อกันจนขายดิบขายดี ดังนั้นการที่เด็กเขียนแสดงออกอย่างนี้ ส่วนหนึ่งผุ้ใหญ่บางคนก็ต้องรับผิดชอบนอกเหนือจากบก.ของสำนักพิมพ์ ที่ปล่อยเรื่องพวกนี้ให้ผ่านตาออกมาโดยไม่ยอมสนใจคุณภาพนะคะ การที่วงวรรณกรรมบูมสุดๆ อย่างตอนนี้มันเป็นผลดีมากกว่าผลเสีย เพราะในความเป็นจริง นิยายแปลทั้งหลายที่หลายๆท่านชื่นชมกันนั่น ก็หาซื้อได้ง่ายดายยิ่งกว่าหนังสือโป๊เสียอีก มันผิดมากไหมคะ ถ้าเด็กจะอ่านนิยายพวกนี้แล้วเกิดอยากเขียนเองบ้าง ถ้าคิดจะควบคุมกันจริงๆ คุณจะทำยังไงกับนิยายแปล ที่ใครๆอ่านก็อ้างว่าเป็นโรแมนส์ แต่ดิฉันอ่านแล้ว โป๊เปลื่อยเพียบไปหมด ขนาดผุ้ใหญ่อ่านยังอึ้ง แล้วถ้าเด็กไปเจอเล่า...สยองค่ะ บอกได้คำเดียว ว่าไม่มีใครห้ามได้หรอก กลไกมันมีมาอย่างนี้ตั้งนานแล้ว ดูอย่างการ์ตูน ก็ยังมีการ์ตูนโป๊ เลิฟซีนเพียบออกมาขายให้เด็กอ่านกันโจ๋งครึ่ม แล้วนิยายจะมีบ้าง มันก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกค่ะ อาชีพนักเขียนไม่ใช่อาชีพที่ศักดิ์สิทธิ์อะไรเลย ใครที่รักการเขียน เขียนหนังสือหาเลี้ยงชีพได้ ก็ได้ชื่อว่าเป็นนักเขียนกันทั้งนั้น สมัยก่อนนักเขียนเป็นได้ยาก ต้องใช้ความพยายามสูงส่งในการเสนอเรื่องให้ทางนิตยสารพิจารณา ช่องทางมีน้อยคับแคบ และเรื่องแรกๆของนักเขียนทั้งหลายต่อหลายท่าน ก็ใช่ว่าจะดีนะคะ คุณลองเอาความคิดที่ว่า ท่านทั้งหลายโด่งดังทิ้งไป แล้วอ่านงานแรกๆ ของนักเขียนที่คุณชื่นชอบสิคะ ดิฉันว่า เด็กรุ่นใหม่ยังเขียนได้สำนวนดีกว่าเสียอีก เด็กสมัยนี้เก่ง เราต้องยอมรับความสามารถค่ะ แต่จะให้ได้ดั่งใจเรานั้น ยังต้องใช้เวลาปล่อยให้เขาเพาะบ่มต่อไปอีก ไม่ว่าวงวรรณกรรมจะเติบโตไปในทิศทางใด ดิฉันก็เชื่อว่า มันคงไม่กลับเข้าไปสู้ยุคมืดอย่างที่เคยเป็นมาอีกแล้ว และดิฉันก็ดีใจ ที่มีผลงานทางเน็ตหลากหลายได้ออกมาให้เลือกซื้อ ไม่ตีบตันเหมือนสมัยก่อน อย่างว่าแหละค่ะ ได้อย่างก้เสียอย่าง ถ้ามองในมุมเสียแล้วมันเศร้าใจ ก้มองมุมมดีๆที่ทำให้ชื่นใจแทนสิคะ เช่นว่า... เด้กๆรักการอ่านเพิ่มขึ้น...เขาไทม่ เอาเวลาไปหมกมุ่นเรื่องยาเสพติด รุ้จักใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ บางคน เอาเงินที่ได้มาช่วยแบ่งเบาภาระพ่อแม่ได้อีกด้วย... เด็กดีๆ ยังมีอยู่อีกมาก เราน่าจะช่วยกันสนับสนุนพวกเขาไม่ใช่หรือคะ? จากคุณ : ผ่านมาแจม - [ 18 พ.ค. 49 15:14:05 A:124.120.148.33 X: TicketID:117740 ]

ความคิดเห็นที่ 72 หวัดดีค่ะ ไม่ได้เข้ามาตอบ แต่ก็เข้ามาดูอยู่เสมอๆ นะคะ อ่านบางคคห.แล้ว ไม่แน่ใจว่า ผู้ตอบเข้าใจสิ่งที่ไอซ์ต้องการสื่อมากแค่ไหน ^^" แต่ก็คงจะไม่สามารถอธิบายซ้ำอะไรได้ง่ะค่ะ เพราะทุกอย่างที่ ต้องการสื่อออกไป คิดว่าชัดเจนอยู่ในตัวหัวกระทู้ และคคห.ที่ 52 แล้วนะคะ ใครงง ไม่เข้าใจ กลับไปอ่านใหม่อีกครั้งจะได้ไหมเอ่ย การมีนักเขียนเพิ่มขึ้นเป็นสิ่งที่ดี การมีหนังสือในตลาดมากขึ้นก็เป็นทางเลือก ที่ดี การมีคนเขียนมากยิ่งขึ้น ไม่ได้ทำให้ยอดขายของนักเขียนที่มีอยู่ลดลงหรอกค่ะ มันไม่เกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่นิดเดียววววววววว มีคนอ่านมากขึ้นยิ่งดีสิคะ ดีต่อตลาดมากๆๆ เลยด้วย เด็กสมัยนี้เก่ง ก็ใช่ค่ะ เก่งกว่าสมัยก่อนเยอะ กล้าคิด กล้าแสดงออก และตัวไอซ์เองก็ชื่นชมมากๆ ด้วยสิ การเขียนย่อมดีกว่าไปมั่วสุม เสพติด ฯลฯ แน่นอน แต่ประเด็นของกระทู้นี้มันไม่ได้อยู่ตรงน้านนนนนนนนนนนนนนนนน นักเขียนอาจไม่ใช่อาชีพศักดิ์สิทธิ์ แต่สิ่งที่นักเขียน เขียนออกไป มีผลกระทบต่อผู้อ่าน ไม่มากก็น้อยนะคะ จึงอยากให้นักเขียนคิดถึง ตรงนี้ด้วย อยากให้นักเขียนคิดถึงสังคมบ้าง มันเป็นอาชีพ และทุกอาชีพมี "จรรยาบรรณ" ค่ะ ไม่ใช่แค่มีหนังสือออกเป็นเล่มๆ ก็ไม่ต้องคิดถึงตรงนี้ อยากให้เยาวชนไทยเติบโตขึ้นอย่างมีทัศนคติแบบนั้นหรือคะ บอกตรงๆ ว่า แปลกใจค่ะ การสนับสนุนเป็นสิ่งที่ดี แต่ก็อยากให้สนับสนุนให้ไปในทางที่ดีด้วย ไม่ใช่ย่ำอยู่กับที่ มองดูฟองสบู่ที่ล่องลอย หรือรอให้มันแตกสลาย ไปตามกาลเวลา คนรุ่นใหม่เติบโตได้อย่างสวยงาม ถ้าได้รับการ สนับสนุนที่ดีค่ะ และฉากร่วมเพศ ฉากรุนแรง จะมีในเรื่องก็ไม่แปลก แต่ควรจะมี "เหตุผล" รองรับที่พอเพียง เป็นเหตุผลต่อการดำเนินเรื่องที่ดีด้วย ไม่ใช่สักแต่ว่าใส่เข้าไป อ่านแล้วงงว่า ใส่เข้าไปทำไม((วะ)) ส่วนที่เหลือ คิดว่าพูดไปหมดแล้วน้า คงจะไม่เข้ามาตอบอะไรซ้ำแล้วล่ะค่ะ เพราะพูดไปก็เหมือนกับเป็นคน ย้ำคิดย้ำทำ คิดว่า ถ้าอ่านกระทู้อย่างช้าๆ น่าจะเข้าใจสิ่งที่ไอซ์ต้องการสื่อนะ ...อย่างน้อยไอซ์ก็หวังอย่างนั้นค่ะ ^^ อีกอย่าง ช่วงนี้จะยุ่งมากๆ ด้วย เพราะเดือนหน้าจะต้องเดินทางค่ะ เคลียร์งานแหลกเลย เหอๆๆๆ T-T ขอบคุณทุกๆ คคห.อีกครั้งค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 49 17:13:02 จากคุณ : Clear Ice - [ 18 พ.ค. 49 17:11:48 ]

ความคิดเห็นที่ 73 มองต่างมุม อย่างถ้าใครเรียนเศรษฐศาสตร์ ที่ไหนมี Demand ที่นั่นย่อมมี Suply ไม่เถียงว่างานที่ไม่ได้คุณภาพที่เน้นตลาดวัยรุ่น งานลวกๆ มีเยอะ ผมก็ออกจะเบื่อๆ เหมือนกัน เพราะเปลืองที่ ไปเบียดแย่งที่หนังสือดีๆ หมด แต่ว่านะ ในช่วงกระแสแบบนี้ ก็แสดงให้เห็นว่าวงการหนังสือกำลังโตอย่างต่อเนื่อง ผู้อ่านมีทางเลือกในการอ่านมากขึ้น เด็กๆ มีความรักการอ่านมากขึ้น ไม่ใช่อ่านแต่การ์ตูนอย่างเดียว ผมเชื่อว่าเด็กๆ ในวันนี้เมื่อโตขึ้น มีวุฒิภาวะมากขึ้น ก็จะเริ่มเปลี่ยนแนวในการอ่าน ต้องการอ่านงานที่มีคุณภาพมากขึ้น งานเขียนที่ไม่มีคุณภาพในวันนี้ ก็ย่อมต้องยกระดับตามผู้อ่านไปด้วย หนังสือใหม่ๆ นักเขียนใหม่ๆ เยอะขึ้น ในส่วนที่เพิ่ม ย่อมมีนักเขียนมีฝีมือ หรือหนังสือคุณภาพให้เลือกอ่านเยอะขึ้นเช่นกัน จากคุณ : ณัฐกร - [ 18 พ.ค. 49 20:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 74 สำหรับนักเขียน สิ่งสำคัญคือ "การเคารพในงานเขียนของตัวเอง" เราว่า สำคัญที่สุดแล้วค่ะ ออกแนวอุดมการณ์ไปหน่อยรึเปล่าไม่รู้ จากคุณ : โทยะ อากิระ - [ 18 พ.ค. 49 22:14:33 A:124.121.35.107 X: TicketID:015514 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ... ชอบประโยคนี้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก.... ผู้เขียนบางคน ที่ยังไม่เคยเขียนอะไรจบสักอย่าง เรียก ตัวเองว่าเป็น "นักเขียน" เรียกร้องให้ใครต่อใครมาอ่านงาน เขียนของตนเอง คนที่เขียนชอบให้มีคนมาตามอ่าน มาคอยเป็นกำลังใจ... ซึ่งมันก็ขึ้นอยู่กับอะไรหลายๆ อย่าง แต่รู้สึก...บอกไม่ถูก... (น่ะนะ) เหมือนกันเวลาที่เห็นบางคนเลิกนำเรื่องของตัวเองมาลงไป เพราะว่า 'คนอ่านน้อย' หรือว่า... 'ที่อื่นมีคนอ่านเยอะกว่า'... ทำให้นึกถึงคำพูดของคุณโตมิโต ที่เคยบอกว่า เอาเรื่องมาลงครั้งแรกมีคนอ่านกันอยู่แค่ไม่กี่คน (ใช่คุณโตพูดหรือเปล่า ค้นกระทู้เก่าไม่เจอแล้ว) แต่คุณโตก็ยังเอาเรื่องของตัวเองมาลงเรื่อยๆ จนกระทั่งจำนวนคนอ่านเพิ่มขึ้นมาเองตามลำดับ โดยไม่ย่อท้อ ...ชอบมาก สำหรับความคิดนี้ เพราะตลอดเวลาคิดว่า 'นักเขียน' ที่ดี เขียนเรื่องของตัวเองด้วยใจรัก... คุณเขียนเพราะใจคุณรัก หรือว่าคุณเขียนเพราะอยากให้เรื่องของตัวเองดัง? ... เรื่องหนึ่งเรื่อง มีคนอ่านแค่เพียงหนึ่งคน และคนอ่านคนนั้นชอบเรื่องของคุณ ก็น่าภูมิใจมากมายแล้ว (เนอะ?) ปล. ไม่ได้เป็นนักเขียนที่ดี (เน้อ) เพียงแต่ว่าคิดอะไรก็เขียนไป... เห็นอะไรมาก็ ว่า ไปตามนั้น แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 49 01:49:06 จากคุณ : poison ivy (p.ivy) - [ 19 พ.ค. 49 01:47:44 ]

ความคิดเห็นที่ 76 แล้วก็แอบนึกถึงหนึ่งคำ ธุรกิจวรรณกรรมคือ "พาณิชศิลป์" เพราะแม้แต่ในคำ ยังมี 'พาณิชย์' นำหน้า เลยนะขอรับ ^____________________^ พอดีเมื่อคืนได้คุยกับ 'ครู' คนหนึ่งถึงเรื่องธุรกิจวรรณกรรม 'ครู' บอกว่า ถ้าไม่เน้นการตลาด สำนักพิมพ์ก็ไปไม่รอดแน่นอนอยู่แล้ว มีแต่ตายกับตาย... มนุษย์หลายคนยังมีกิเลส มนุษย์หลายคนยังมีความต้องการ มนุษย์บางคนละแล้วซึ่งกิเลส มนุษย์บางคนรู้จักระงับความต้องการ แต่มนุษย์เหล่านั้นอยู่ร่วมสังคมเดียวกัน ทุกอย่างผสมปนเปเข้าไปด้วยกัน ดังนั้นจึงมีผลลัพธ์ออกมาดังเช่นฉะนี้แล... (แก้คำผิดหลายรอบจังเลยวันนี้) ปล. เห็นด้วยกับคุณ อุรัสยา ... เคยทำพลาด หนักด้วย เลยรู้ว่าคนมีสองประเภทใหญ่ อย่างแรก... คนที่ พอจะเข้าใจว่าทำไม เอาน่า เออ อย่าคิดมาก อย่างที่สอง... คนที่ จะบอกว่า พวกนี้แหละคือความไม่เจริญในสังคม เพียงเพราะเขาเห็นเฉพาะก้าวแรกที่ผิดพลาดไปของเรา... แต่ถ้าไม่มีคนประเภทที่สอง คนเราก็จะไม่รู้จักโต ตรงกันข้าม ถ้ามีแต่คนประเภทที่สอง เราก็จะจมติดอยู่ในดิน ที่เหลือก็อยู่กลางๆ ระหว่างประเภทแรกกับประเภทที่สอง... ลางเนื้อชอบลางยา ต่างคนชอบต่างประเภทต่างกันไป... แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 49 04:05:06 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 49 02:03:47 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 49 01:56:41 จากคุณ : poison ivy (p.ivy) - [ 19 พ.ค. 49 01:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ขอพูดในประเด็นของคนอ่านนะคะ เริ่มอ่านหนังสือมาก็นาน เริ่มตั้งแต่การ์ตูน จนปัจจุบันข้ามขั้นไปอ่านนวนิยายต่างประเทศ หนังสือที่มีนักเขียนใหม่ๆ ก็ติดตามซื้อมาอ่าน ตอนแรกก็ซื้อทุกเล่มที่ออกมาของสำนักพิมพ์ แต่ปัจจุบันขอบอกว่าเลิกแล้วค่ะ เนื่องจากรู้สึกว่าคุณภาพของนิยายที่ออกมานั้นลดลง เรียกว่าบางเล่มซื้อมาแล้วแทบจะโยนทิ้ง บางเล่มอ่านแล้วก็บอกได้เลยว่ามีการ copy plot จากการ์ตูนญี่ปุ่นบางเรื่องมา ส่วนบางเรื่องก็มั่วสุดๆค่ะ อยากจะใส่อะไรลงไปก็ใส่ ไม่มีเหตุมีผล บอกตามตรงนะคะ ขอบอกว่าเสียดายค่ะ เสียดายทั้งเงิน และเสียดายทรัพยากรธรรมชาติที่ต้องเสียไป ตอนนี้ถึง demand จะมาก แต่ถ้าสินค้า quality ไม่ดี มันก็มีโอกาสที่ยอดจะตกได้นะคะ เฮ้อ...พูดมาตั้งนาน เริ่มรู้สึกว่าไม่เกี่ยวกันเลย เอาเป็นว่าเราพูดตามความรู้สึกก็แล้วกันนะ ^^ จากคุณ : ^kratop^ - [ 19 พ.ค. 49 19:11:00 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ที่คุณไอซ์เขียนมานั่นโดนใจทุกประการค่ะ เขียนได้เหมือนอย่างใจเลย จากคุณ : ทะเล - [ 20 พ.ค. 49 00:36:07 A:203.156.31.157 X:203.130.159.4 TicketID:071657 ]

ความคิดเห็นที่ 79 คงจะไม่ได้เขียนใสดงความคิดเห็นยาวๆนะคะ เพราะพี่ไอซ์เขียนได้เหมือนอย่างเอากระจกเข้าไปส่งในใจคนหลายคน...รวมทั้งยิ้มด้วยค่ะ เป็นห่วงแวดวงวรรณกรรม แล้วก็เป็นห่วงด้วยว่าตัวเองให้อะไรกับการเขียนหนังสือมากพอหรือยัง... แต่ก็จะพยายามต่อไปค่ะ ทุกๆงานที่เขียนออกมาด้วยใจ จะพยายามแทรกเกร็ดอะไรลงไปเพื่อผู้อ่าน เป็นกำลังใจให้ผู้ที่รักการเขียนและรักการอ่านทุกคนนะคะ ทุกวันนี้อยู่ในภาวะที่ต้อง pick 'n choose จริงๆ ค่ะ จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 20 พ.ค. 49 08:21:54 ]

ความคิดเห็นที่ 80 เห็นด้วยกับคุณไอซ์นะคะ  โดยส่วนตัวแล้ว ก็ไม่มีโครงการจะเขียนแนวหวือหวาด้วย...เลยแอบโล่งใจนิดๆ แล้วก็ดีใจด้วยค่ะ ที่บก.สำนักพิมพ์มีนโยบายไม่สนับสนุนทางนี้ เพื่อเห็นแก่สังคมและเยาวชนของชาติอยู่แล้วด้วย^^ อยากให้ทุกสำนักพิมพ์ร่วมกันรณรงค์เพื่อสังคมกันบ้างจังเลยค่ะ...แต่มันจะเป็นไปได้ไหมเนี่ย??? เฮ้อ.... จากคุณ : ลันเตา... - [ 20 พ.ค. 49 11:52:31 ]

ความคิดเห็นที่ 81 อืม เห็นด้วยกับคุณลันเตาค่ะ โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย จากคุณ : เห็ดfreshy(ใครไม่คัดเราคัด) - [ 20 พ.ค. 49 16:53:01 A:58.10.164.224 X: TicketID:120619 ]

ความคิดเห็นที่ 82 อ่านบทความสะกิดเตือนใจของคุณไอซ์แล้ว ทำให้เห็นมุมมองได้หลากหลายขึ้น แต่ว่า ก็มีบ้างที่ยังรู้สึกติดใจบางส่วน มองคนละมุมกับคุณไอซ์ค่ะ เอ่อ...เช่นอาชีพนักเขียนเป็นอาชีพที่ศักดิ์สิทธิ์และเป็นกันยาก...ดิฉันมองว่าเป็นเพราะสมัยก่อนคนไทยมีอัตราการอ่านหนังสือน้อย แล้วประชาชนส่วนใหญ่จบการศึกษามาแค่ภาคบังคับ หนังสือนวนิยายก็ถือว่าเป็นของที่มีราคาแพงสำหรับผู้ที่หาเช้ากินค่ำเกินกำลังที่จะซื้อไหว จึงเป็นเรื่องยากทางด้านการตลาดเพราะไม่ค่อยมีผู้บริโภค...พิมพ์ 2000 เล่มนี่ขายกัน ถึง 3- 4 ปี ดังนั้นสนพ.จึงไม่ค่อยกล้าเสี่ยงที่จะลงทุนปั้นนักเขียนขึ้นมาประดับวงการเท่าไหร่นัก แล้วอีกอย่างร้านหนังสือก็ยังมีน้อยมาก ๆ ค่ะ ซึ่งปัจจัยเหล่านี้ทำให้มีนักเขียนเกิดขึ้นได้น้อย (อาจจะมีปัจจัยอื่น ๆ นอกเหนือจากนี้อีกก็ได้ค่ะ) นิยามของนักเขียนก็คือคนขายฝัน ภาษาชาวบ้านหน่อยก็พวกที่ชอบปั้นน้ำเป็นตัว (ปั้นน้ำเป็นตัว = คนโกหก...เปิดตามพจนานุกรมค่ะ) ปั้นน้ำหมึกเป็นตัวอักษร เป็นผู้ที่มีจินตนาการกว้างไกล ข้อมูลแน่น ข้อมูลจริง = ทำให้เรื่องแต่ง(โกหก)นั้นแนบเนียนสมจริงยิ่งขึ้นไปอีกไม่ใช่เหรอค่ะ ไส้แห้ง อันนี้ให้สำหรับผู้ที่ยังไม่ได้ตีพิมพ์เรื่องออกมาขายค่ะ สมัยนี้ใคร ๆ ก็เป็นนักเขียนกันได้ง่าย...อันนี้ดิฉันเห็นด้วยค่ะ อาชีพนักเขียนเป็นอาชีพที่แปลก คุณไอซ์ว่ามั้ยคะ ไม่จำเป็นว่าคุณจะต้องเรียนจบทางด้านอักษรศาสตร์หรือนิเทศศาสตร์มา หากคุณมีใจหลงใหลคลั่งไคล้ในวรรณกรรม และรักในงานเขียนคุณก็เป็นนักเขียนนิยายได้ ยิ่งในปัจจุบันนี้ด้วย อาชีพต่าง ๆ ทั้ง วิศวะ สถาปนิก พยาบาล แพทย์ ทนาย ฯลฯ ต่างตบเท้าเข้ามาสู่แวดวงวรรณกรรมกันเป็นทิวแถว เป็นเรื่องที่น่ายินดีค่ะ ...อาชีพนักเขียนเป็นอาชีพที่น่าน้อยใจอยู่เหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่มันสามารถทำเงินหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องให้กับผู้ประพันธ์ได้สบาย ๆ แต่อาชีพนักเขียนกลับถูกมองข้ามจากนักประพันธ์ให้ความสำคัญว่ามันเป็นเพียงแค่งานอดิเรก หรือไม่ก็งานสำรอง...(อ่าอันนี้จดจำมาจากนักประพันธ์ท่านหนึ่งท่านกล่าวไว้ด้วยความน้อยอกน้อยใจอ่ะค่ะ...) เด็ก ๆ เขียนนิยายเป็นแฟชั่นมากกว่าใจรัก...อันนี้ดิฉันขอมองต่างมุมค่ะ ดิฉันกลับมองว่ามันเป็นเรื่องดีเอามาก ๆ ไม่มีอะไรน่าเสียหาย จริงอยู่ที่น้องเหล่านั้นอาจจะเขียนนิยายขึ้นตามกระแส แต่ดิฉันเชื่อพัฒนาการของมนุษย์ที่มีการเจริญเติบโตขึ้นทางด้านสมองและจิตใจ และที่สำคัญดิฉันเชื่อมั่นในมนต์ขลังของถ้อยคำ ของตัวอักษร เมื่อเขาได้เหยียบย่างก้าวเข้ามาในโลกแห่งวรรณกรรมแล้ว เขาคงไม่สามารถถอดถอนใจที่จะลืมเสน่ห์แห่งมนต์อักษรนี้เป็นได้หรอกค่ะ เหมือนอย่างที่พวกเรา ๆ ที่ตกเข้าไปในหลุม(รัก)ของโลกแห่งการอ่านจนยากที่จะถอดถอนตัวและใจขึ้นเช่นกัน ที่เด็ก ๆ ส่วนใหญ่ชอบถามถึงเรื่องค่าตอบแทนว่าทางสนพ.จะให้เท่าไหร่?...ประเด็นนี้ดิฉันก็มองอีกแหละค่ะว่ามันใช่เรื่องน่าเสียหายอะไร เหมือนเป็นการกรองซักฟอกสนพ.อีกชั้นไปในตัว เพราะสมัยนี้มีสนพ.เกิดขึ้นมากมายเป็นดอกเห็ด และแต่ละสนพ.ก็ใช่ว่าจะมีมาตรฐานดีเท่ากันหมดเหมือนทุกสนพ. ซะเมื่อไหร่ บางสนพ.หลอกเอารัดเอาเปรียบนักเขียนหน้าใหม่อย่างหน้าด้าน ๆ ทำสัญญาทาสให้ค่าต้นฉบับ เพียงแค่ 5% จากยอดขายเท่านั้น เป็นเพราะน้อง ๆ นักเขียนเหล่านี้ไม่ถามจึงไม่รู้เท่าทันเล่ห์กลโกงของพวกผู้ใหญ่ อีกประเด็นที่สำคัญเรื่องฉากเลิฟซีนกระจายอันนี้ดิฉันเห็นด้วยค่ะ แต่ไม่อยากให้โทษเด็ก ๆ เพียงฝ่ายเดียวหรอกนะคะ นักเขียนเด็ก ๆ เหล่านี้เป็นเพียงแค่ปลายเหตุ เขาเพียงแต่เจริญรอยตามนักเขียนรุ่นพี่ ๆ นักเขียนรุ่นพี่ที่มีวุฒิภาวะ บางคนเรียนจบถึง ป.ตรี, ป.โท แต่กลับเขียนนิยายโดยขาดความรับผิดชอบ สักแต่ว่าเขียนเล่น ๆ โดยที่ไม่มีความเคารพต่อตัวหนังสือ หรือต่ออาชีพ แต่โชคดีได้สนพ.มองเห็นช่องทางจับมาพิมพ์ขาย แรก ๆ ที่ดิฉันอ่านนวนิยายรวมเล่มของนักเขียนในเน็ต จากสนพ.ที่อ้างตัวว่าเป็นผู้นำเจ้าแรก เกือบจะทุกเล่มที่พิมพ์ออกมา อ่านแล้วอึ้งเมื่อเห็นฉากเข้าพระเข้านางโจ่งแจ้ง สงสัยตะหงิด ๆ น่ะค่ะ ว่าพิมพ์ออกมาได้ยังไง ทำไมบก.ถึงให้ปล่อยผ่านออกมาได้...เฮ้อ แล้วมันก็ขายดิบขายดีจนสนพ.ใหญ่อีก 2-3 สนพ.รีบทำตาม แข่งกันทำยอดขายเอากำไรโดยไม่มีจิตสำนึกคำนึงถึงเยาวชนที่กำลังก้าวเจริญเติบโตขึ้นเป็นอนาคตของประเทศชาติ จะไม่ให้เด็กเลียนแบบได้ยังไงค่ะ เด็กสมัยนี้เขาฉลาดค่ะรู้ว่าสนพ.ต้องการเรื่องแบบไหน คุณไอซ์ลองดูเวปบอร์ดที่โพสต์กระทู้นิยายของสนพ.ต่าง ๆ ดูสิค่ะ มันชี้วัดคุณภาพสนพ.นั้นได้ ลองสังเกตดูว่าสนพ.ไหนมีเรื่องแนวอีโรติกของนักเขียนรุ่นใหม่มาแปะในบอร์ดของตัวเองเยอะที่สุด จากคุณ : พันหนึ่งราตรี - [ 21 พ.ค. 49 00:30:01 A:203.156.20.208 X: TicketID:120633 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ตอนเด็ก สมัยไม่มีเน็ต ก็เขียนนิยายใส่สมุดจดงานให้เพื่อนๆอ่าน ในชั้นก็เขียนกันหลายคน ก็นิยายรักหวานซึ้งเหมือนที่เขียนกันอยู่นี่ล่ะ เพื่อนก็ตามอ่านกันไปสนุกดี ของใครเขียนดีก็แย่งกันอ่าน เราว่านิยายแนวนี้มีมานแล้ว แต่ตอนนี้แพร่หลายเพราะมีเน็ต พ่อค้าเห็นช่องก็เอามาพิมพ์ขาย เว่าเป็นกระแส คงไม่จำเป็นต้องไปนับรวมว่าเป็นวรรณกรรม ก็ได้มั้ง แต่ก็ชอบ คห ของจขกท นะคะ เข้าใจคุณค่ะ จากคุณ : นักเขียนเหมือนกัน (pimon) - [ 21 พ.ค. 49 01:06:23 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นนะคะ ทุกคนมองต่างมุมกันได้เลยค่ะ เพราะอย่างที่บอก ในกระทู้นี้ ไอซ์เองก็เขียนเพียงแค่มุมเดียว นั่นก็คือ จากมุมของนักเขียน ที่ควรจะรับผิดชอบงานของตัวเอง ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ เป็นใครมาจากไหน ฯลฯ และที่ย้ำอีกทีก็คือ "ระดับผู้อ่าน" นักเขียนเขียนแนวอีโรติก ก็เขียนๆ ไปเหอะค่ะ ถ้าระดับผู้อ่านของเขาเหมาะสม มันไม่เกี่ยวกันเลยยยยยยยยยยยยยยยฃ กระทู้นี้ไม่ได้พูดถึงตรงน้านนนนนนน เฮ้ออออออออ ที่บอกว่าเมื่อก่อน อาชีพนักเขียน "แทบ" จะเป็นคำศักดิ์สิทธิ์ ไม่ได้แปลว่ายิ่งใหญ่อะไรนะคะ ((ย้ำๆๆๆ)) แต่เพราะคนเขียนหนังสือ รู้ดีว่า มันเป็นได้โครตตตตตจะยากกกกกก ไม่ใช่เขียนได้เขียนจบ ก็ได้รับการตีพิมพ์ได้เหมือนในสมัยนี้ ((ซึ่งบอกตรงๆ ว่า อึ้งเหมือนกัน ที่มีน้องๆ คิดว่า เขียนจบก็ได้ตีพิมพ์แน่ๆ ไอซ์เองเนี่ย ส่งต้นฉบับเมื่อไหร่ ตุ๊มๆ ต่อมๆ คอยลุ้นแทบหัวใจวายทุกทีว่า จะผ่านหรือเปล่า)) ไอซ์ไม่ใช่บก. ไม่สามารถบอกได้ว่า บก.แต่ละสนพ.มี มาตรฐานอย่างไร แต่ละสนพ.มีนโยบายอย่างไร เพราะบางทีเห็นบางเล่มออกมา ก็งงๆ เหมือนกันว่า มาจากไหน ปล่อยมาได้ยังไง เพราะฉะนั้น ขอละไว้เถอะค่ะ ไอซ์เป็นนักเขียนของสนพ.หนึ่ง ดังนั้น มันเป็นมารยาท ที่จะไม่เอ่ยถึงสนพ.นั้นๆ โน้นๆ นี้ๆ ด้วย เพราะฉะนั้น ใครจะเปิดมุมมองตรงนี้ ไอซ์ขออ่าน อย่างเดียวเถอะค่ะ คงจะไม่ว่ากันนะคะ ส่วนข้ออื่นๆ น่ะ เอาไงดี ... ถ้าใครว่างๆ และสนใจ ลองแว่บเข้าไปอ่านใน blog ของไอซ์ได้ไหมคะ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=clear-ice&month=05-2006&date=16&group=1&blog=1 ตรงกลางๆ เป็นต้นไป มี ... คั่นอยู่ค่ะ สนพ.ที่ให้ 5 ให้ 8 เปอร์เซ็นต์ มีค่ะ จะมองว่าเป็นอะไร ก็ได้ เอาเปรียบนักเขียนก็ได้ แต่... แต่...และแต่ สัญญาเป็นความพึงพอใจของทั้งสองฝ่ายค่ะ ขอย้ำ ขึ้นอยู่กับผู้ตกลงด้วยว่า จะตกลงไหม โทษสนพ. อย่างเดียวไม่ได้หรอกค่ะ โทษคนยอมตกลงเซ็น ด้วยจะดีกว่า เพราะบอกตรงๆ มันทำให้ระดับของ วงการวรรณกรรมไทยตกต่ำลงค่ะ ถ้าคิดว่าถูกเอาเปรียบ หาข้อมูล และอย่ายอมรับ มันเป็นสิทธิของเจ้าของงาน เต็มเปี่ยมอยู่แล้ว ปัจจุบันนี้ข้อมูลหาได้ง่ายมากๆ ค่ะ ขอให้เขียนในจบ ก่อนเถอะ วงการนี้มันแคบจะตายไป สนพ.ไหนมีชื่อดี ชื่อเสีย ถามเอาก็รู้แล้ว เชื่อว่า รุ่นพี่โดยเฉพาะที่เคยโดน เจ็บๆ มาก่อน เพราะไม่เคยมีผู้ให้สอบถามน่ะ ไม่อยากให้ใครซ้ำรอยตัวเองหรอกค่ะ เอาเป็นว่า อย่างน้อย...ไอซ์หรือนักเขียนหลายคนที่ไอซ์รู้จัก และเคยโดนมาเจ็บ ต่างไม่อยากให้มีใครโดนเจ็บซ้ำรอย ของพวกเราก็แล้วกัน แต่อย่างที่บอกแหละค่ะ เห็นบางคนที่ยังไม่เคยเขียน สักตัว มาถาม มันละเหี่ยใจค่ะ ... ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า เขียนเพราะอะไร ถึงบอกไงคะว่า ให้นักเขียนใหม่ "ระวังพลาด" ตรงนี้ ก็เป็นส่วนหนึ่งเหมือนกัน อย่าทำเสียมารยาท เพราะ จะกลายเป็นแบล็คลิสไปไม่รู้ตัว อย่าใจเร็วด่วนได้ เพราะอาจจะได้พิมพ์กับสนพ.ที่ตัวเองไม่ได้อยากพิมพ์ ด้วยเป็นอันดับแรกๆ ก็ได้ ถึงบอกไงคะว่า อยากให้ทุกคนช่วยกัน ถ้าทุกคนมัว แต่มองว่า มันเป็นปัญหาของคนอื่น มันเป็นกลไกของ ตลาด มันเป็นสิทธิของเขา ((ก็ปล่อยให้มันพลาด ปล่อยให้มันล่มจม ปล่อยให้มันถอยหลังต่อไป)) มันก็เป็นได้แค่นี้แหละค่ะ ที่ตั้งกระทู้นี้ เพียงเพราะอยากเปิดแง่มุม ที่ห้องนี้ ซึ่งมีนักเขียนหน้าใหม่มากมาย ได้สะดุดคิด และมอง ย้อนตัวเองด้วยว่า ขณะนี้งานเขียนของตัวเอง เป็น งานเขียนประเภทไหน .. รวมทั้งตัวไอซ์เอง ก็ได้อ่าน มุมมองต่างๆ และย้อนมองตัวเองเช่นกัน เฮ้อ~~~~~~~~! ^ ^ ว่าจะไม่ตอบ ก็มาตอบอีกจนได้ 555+ เอาเป็นว่า ไอซ์จะเดินทางวันที่ 3 มิ.ย. ล่ะค่ะ ระหว่างนี้ ก็จะมาอ่านอยู่เรื่อยๆ นะคะ ถ้าสามารถตอบคำถามอะไรได้ ก็ยินดีค่ะ แต่ถ้าเป็นคำถามที่มีคำตอบอยู่ในกระทู้อยู่แล้ว ไอซ์ขออนุญาตไม่พูดถึงละกันน้า ไม่อยากกลายเป็นคนย้ำคิดย้ำทำ แหะๆๆ อยากให้คนที่เข้ามาอ่าน อ่านกระทู้ช้าๆ สักนิดนะคะ ^^ ขอบคุณทุกความคิดเห็นเช่นเคยค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 49 09:46:31 แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 49 09:44:06 จากคุณ : Clear Ice - [ 21 พ.ค. 49 09:37:15 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ขอตอบในมุมของตัวเองนะคะ สำหรับเรื่องที่ว่า ทำไมน้องๆ รุ่นใหม่ถึงชอบเขียนแนวอีโรติก ส่วนตัวมองว่า เพราะเรื่องเพศเป็นของต้องห้ามของวัยรุ่นไงคะ รุ่นเราๆ เองก็คงจะพอจำได้ พ่อแม่สอนหนักสอนหนา ยิ่งลูกผู้หญิง ยิ่งสอนให้รักนวลสงวนตัว อย่าชิงสุกก่อนห่าม ฯลฯ แต่ยิ่งห้ามก็ยิ่งอยากรู้ ยุคนี้สมัยนี้ สื่ออินเตอร์เนททำให้เข้าถึงข้อมูลได้ง่าย และแน่นอน เวบไซต์ลามกอนาจรต่างๆ ก็มีนับไม่ถ้วน เด็กที่เริ่มก้าวสู่ช่วงวัยรุ่นมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน คือ อยากรู้อยากลอง นั่นจึงเป็นคำตอบว่า ทำไมถึงมีข่าวเด็กวัยรุ่นมีเพศสัมพันธ์ก่อนวัยอันควร และยังตอบได้อีกว่าทำไมการ์ตูนหรือนิยายที่มีฉากรักถึงขายดิบขายดี ทีนี้ ย้อนกลับมาที่การเขียนเรื่องบ้าง เชื่อไหมคะว่า น้องๆ หลายคนมองเรื่องเซ็กซ์ว่าเป็นเรื่องที่เขาจะเอามา "อวด" คนอื่นได้ การเขียนเรื่องที่มีฉากรักแบบโจ๋งครึ่ม ก็เป็นการอวดภูมิความรู้เรื่องเพศสัมพันธ์ได้เหมือนกัน บางคนอาจไม่มีประสบการณ์จริง แต่อาศัยอ่านจากสื่อต่างๆ ที่มีมากมายกลาดเกลื่อน ทำให้เขาพอจะรวบรวมข้อมูล ประมวลเป็นตัวอักษรให้คนอื่นๆ อ่านได้ ยิ่งถ้าคนอ่าน อ่านแล้วคล้อยตามไปกับฉากรักนั้นมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกสนุก ใช่ว่างานอีโรติกจะไม่ดีไปซะทั้งหมด งานที่เขียนได้ดีก็มีให้เห็น แต่เพราะประสบการณ์ของน้องๆ เหล่านั้น ยังไม่มากพอที่จะกลั่นกรองได้ว่าอะไรคือการนำเสนอที่เหมาะสม ต่อเมื่ออายุและวุฒิภาวะเพิ่มขึ้น ประสบการณ์จะสอนเองค่ะ ว่าเขาควรจะพัฒนางานเขียนของตัวเองอย่างไร ในส่วนของค่าตอบแทน เป็นสิทธิ์ที่เราควรจะรู้ไว้เหมือนกัน แต่ก่อนที่จะไปถามสำนักพิมพ์ว่าให้ค่าตอบแทนเท่าไหร่ โดยส่วนตัวคิดว่า สมควรอย่างยิ่งที่จะเขียนงานของเราให้เสร็จเสียก่อนค่ะ ถึงรู้ไปก่อน แต่ยังไม่มีงานเสนอให้สำนักพิมพ์พิจารณา คำตอบนั้นก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรกับผู้เขียนมากนัก แค่รู้ว่าที่ไหน "เงินถึง" แค่นั้น แต่จะมีประโยชน์อะไรล่ะคะ ถ้ารู้แล้วแต่ยังไม่มีงานจะส่งแม้สักชิ้น อยากรู้ค่าตอบแทน ก็ควรจะรู้เพิ่มอีกอย่างด้วยว่าที่ไหนมีประวัติตุกติกเรื่องการจ่ายเงิน  ^ ^" ปล.ความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ  ^ ^ จากคุณ : อัญชา - [ 21 พ.ค. 49 13:00:28 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ขอขอบคุณคุณไอซ์ กระทู้นี้โดนใจจังเลยครับ และก็รู้สึกเขินๆอายๆนิดๆด้วย ที่ได้มีผลงานพิมพ์เป็นเล่มกับเขาคนหนึ่งโดยไม่เคยกล้าหวัง กล้าคิดมาก่อน ที่ผมเขียนก็เหมือนกระทู้เล่าเรื่องธรรมดาๆในพันทิพนี่แหละครับ ก็ความที่ไม่ใช่นักเขียนและไม่กล้าแม้แต่จะคิดอยากเป็นด้วย ไม่กล้าแม้แต่จะเอามาลงในห้องถนนนักเขียนนี่ ( หุหุ หลังๆมีบ้างที่ลิงค์มาลง )เขียนเล่าๆไปเล่นๆด้วยภาษาปาก มีผิดๆถูกๆ สำนวนวกวน คิดว่าเดี๋ยวกระทู้ที่เขียนก็คงหายไปตามเวลา ทีนี้พอเล่าๆไปหลายตอนเข้า ก็เอาไปลงในบล๊อก เหมือนเอาเป็นที่เซฟไว้ เกิดมี สนพ หลายแห่งเขาสนใจอยากเอาไปพิมพ์เป็นเล่ม หุหุ มีหรือผมจะเซย์โน nothing to lose อยู่แล้ว ผมก็เซย์เย็สไปกับเจ้าแรกแล้วละครับ แต่ก็อายๆเหมือนกันนะครับ เพราะวิธีเขียนของผมนี่ ก็คงระดับหนังสือโรงเรียนมัธยมได้มั๊ง แม้จะออกตัวยังไง เขาก็จะเอาอยู่ดี บอกว่าน่าจะอ่านสนุกกับประสบการณ์ชีวิตของผม จะว่าไปการส่งต้นฉบับของผมนี่ ไม่เหมือนใครอยู่หน่อย ผมไม่ทำไรเลย แค่บอกว่า ให้ไปเลือกเอาจากในบล๊อกเองนะ บอกด้วยว่าคุณบอกอต้องไปรีไรท์ ไปแก้เอาเองด้วยนะ ผมก็แค่รอให้หนังสือเสร็จเป็นเล่ม ไอ้ความที่คิดว่าตัวเองจะเอาดีทางเขียนไม่ได้ ก็ปล่อยเลยๆไปบ้าง ไม่ได้คิดไปหาทางปรับปรุงเรียงเรื่องให้น่าอ่านกว่านี้ เมื่อหนังสือพิมพ์เสร็จออกขาย หุหุ ขายได้ไม่เลวเหมือนกันนา ตอนสนพ บอกมาว่าอยากให้ไปนั่งเซ็นต์ชื่อหนังสือ ผมยังขนลุกเลย หุหุ ไม่เอานะแบบนั้น เพราะบอกตัวเองว่าการมีหนังสือเล่มหนึ่ง ไม่เรียกว่านักเขียนนะจ๊ะ แม้ใจหนึ่งก็เกรงใจน้องๆหลานๆที่อุตส่าห์เอาใจเชียร์มาตลอด เกรงใจที่เขาเสียเงินซื้อหนังสือเราด้วย เมื่อได้เห็นหนังสือตัวเองที่มีคนส่งมาให้ที่นิวยอร์ก  แม้คุณบอกอจะออกตัวไปว่าเขียนด้วยภาษาปาก ภาษาเล่าสดๆ แต่เมื่อได้เห็นในส่วนที่ผิดพลาดยังมีอยู่มาก ก็รู้สึกอายๆและยิ่งเกรงใจคนอ่านมากยิ่งขึ้น แม้โดยรวมเนื้อเรื่องที่เล่าไปคนอ่านพอรับได้ว่าสนุกและใช้ได้ นี่แหละครับคำสารภาพของคนที่ไม่เคยกล้าคิดอยากเป็นนักเขียน การมีหนังสือสักเล่มของผมน่าจะมาจากดวง และแรงเชียร์มากกว่าครับ นี่หากผมจะยอมเสียเวลาขัดเกลาให้มากกว่านี้หน่อย มันคงออกมาดีกว่านี้หน่อยด้วยแหละ แต่ดีที่ผมรู้ตัวเองในระดับหนึ่งว่า คำว่านักเขียนนั้นใช้กับผมไม่ได้ ผมไม่เอา ผมเป็นไม่ได้เด็ดขาด ต่อให้ผมมีหนังสือออกขายได้อีกหลายเล่ม ผมก็ไม่ใช่นักเขียน จากคุณ : smartupid - [ 21 พ.ค. 49 16:23:43 ]

ความคิดเห็นที่ 87 อืม.... อ่านคคห.เกี่ยวกับประสบการณ์ของคุณ smartupid แล้ว รู้สึกอึ้งๆ ปนเสียดายนิดๆ น่ะค่ะ แหะๆๆ เลยอด มาออกคคห.บ้างไม่ได้ ที่บอกว่าเสียดายนั้นก็คือ เสียดายที่คุณ smartupid ไม่ได้คิดจะให้สิ่งที่เขียนออกไปมาเป็นหนังสือ และพอ มีสนพ.ติดต่อมา ก็เลยไม่ได้ใส่ใจดูแลด้วยตัวเอง ไอซ์ว่าไอซ์เคยผ่านตากระทู้ของคุณ smartupid มาแล้ว ล่ะค่ะ เกี่ยวกับแท็กซี่ในนิวยอร์คใช่ไหมคะ ^^ เรื่องราวเกี่ยวกับประสบการณ์ชีวิตที่น้อยคนจะมี โอกาสไปหาประสบการณ์ด้วยตัวเอง เป็นสิ่งหอมหวาน เสมอล่ะค่ะ เพราะเพียงเสียเงินไปซื้อหนังสือมา ก็สามารถ รับรู้ถึงประสบการณ์เหล่านั้นได้ น่าเสียดายที่ หนังสือที่ออกมา ขาดการขัดเกลาจาก เจ้าของเรื่องจริงๆ คุณค่าที่ควรจะมีเต็มร้อย ก็อาจจะ ขาดไปบ้างบางส่วน เพราะต่อให้บก.เรียบเรียงยังไง ก็คงจะไม่เหมือนเจ้าของเรื่องดูด้วยตัวเองหรอกค่ะ อยากฝากอะไรไว้สักนิดนะคะ เป็นความคิดเห็นส่วนตัว ของไอซ์นะ คงจะไม่โกรธกันค่ะ ... บนหน้าปกน่ะ ชื่อของผู้เขียนแปะหราอยู่นะคะ ไม่ว่า จะพูดอย่างไร ก็ไม่สามารถหลุดออกจากเป็นผู้รับผิด ชอบต่อผลงานเล่มนั้นได้ เล่มต่อๆ ไป ถึงแม้ว่าผู้เล่าประสบการณ์จะไม่คิดว่า ตัวเองเป็นนักเขียนก็ตาม แต่หนังสือมันออกมา เป็นเล่มๆ มีคนเสียเงินซื้อ มีคนอ่าน ... เสีย เวลาดูแลสักนิด ให้คุณค่าที่ผู้ซื้อ ผู้อ่านได้รับไป จาก 80 เป็น 100  น่าจะเป็นคุณค่า เป็นเวลาที่เสียไปอย่าง คุ้มค่านะคะ เป็นวิทยาทานแก่ผู้อ่านด้วยค่ะ ^^ ... อ่านคคห.ของคุณอัชญาแล้วทำให้เห็นอีกมุมมองหนึ่งค่ะ อืม...อดคิดไม่ได้นะคะว่า สังคมไทยทุกวันนี้ มันโดดเดี่ยว เปลี่ยวเหงา แห้งแล้ง ขนาดนี้เชียวหรือ แหะๆๆๆ ((ออกแนวแก่อีกแล้ว 555)) แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 49 17:57:58 จากคุณ : Clear Ice - [ 21 พ.ค. 49 17:50:33 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ^ ^ มาเต้นระบำแขกพยักหน้าเห็นด้วยกับคุณไอซ์ค่ะ โดยเฉพาะ  ประโยคสุดท้าย...เห็นด้วยมากมาย  ^ ^ แง่ม....จะโดนแบล๊คลิสต์จากคุณไอซ์ไหมนี่...เหอ  เหอ  เหอ จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 21 พ.ค. 49 19:05:49 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ขอบคุณ คุณไอซ์อีกครั้งครับกับความเห็นของคุณ ยอมรับและเห็นด้วยอีกละครับ หุหุ ไม่มีไรน่าโกรธสักหน่อย และผมคิดว่าหากมีโอกาสอีกครั้ง ก็จะเอาที่คุณแนะนำนี่แหละครับมาปรับปรุงบ้าง ผมก็ไม่ได้โทษใครอื่นหรอก แต่รู้สึกอายๆผิดๆเมื่อนึกถึงคนอ่านที่เสียเงินซื้อหนังสือไปอ่าน จริงครับ แม้ความอยากเป็นนักเขียนไม่มี แต่ก็ควรมีความรับผิดชอบในงานนั้นบ้าง จากคุณ : smartupid - [ 22 พ.ค. 49 00:15:52 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ^________________^ ยิ้มกว้างๆ ให้ทุกคนเลยค่ะ ไอซ์ขอแว่บสักสองวันนะคะ ติดราชการต่างจังหวัด คงจะไม่ได้เปิดเน็ต จะกลับมาวันพุธเย็นๆ ค่ะ ถ้ามีความคิดเห็นเพิ่มเติม คงจะได้มาคุยกันตอนนั้นน้า ^^ จากคุณ : Clear Ice - [ 22 พ.ค. 49 22:28:18 ]

ความคิดเห็นที่ 91 เพิ่งเห็นกระทู้นี้ครับ กว่าจะอ่านจบก็เป็นชั่วโมง จะตีสองแร้ว ไปนอนดีฝ่า ไม่มีอะไรเพิ่มเติม แต่ก็อดขำๆ นิดหน่อยไม่ได้ เวลาคุณไอซ์โผล่มา "เฮ้อออ..." แต่ละครั้ง อ่านแล้วก็เข้าใจว่าคุณไอซ์พยายามสื่ออะไร และบางประเด็นก็ไม่ใช่เป็นประเด็นที่คุณไอซ์ติดใจ แต่เป็นเนื้อหาพาดพิงเท่านั้นเอง (เลยโดนใช้สิทธิพาดพิงซะ โฮ่ๆๆ) ส่วนตัวไม่ค่อยสนใจคำว่า "นักเขียน" เท่าไหร่ เวลาแปะกระทู้ รู้สึกอยู่เสมอว่าตัวเองเป็น "คนเขียน" คือเป็น "คน" ที่กระทำกิริยา "เขียน" เวลาอ่านก็เป็น "คนอ่าน" ไม่ใช่ "นักอ่าน" ตัวจริงเสียงจริง แล้วเรื่องที่ตัวเองเขียนก็ออกจะล่อแหลม เรียกว่าไต่เส้นบางๆ เส้นนั้นอยู่บ่อยครั้ง เลยแบ๊ะๆๆ ไม่พูดดีกว่า พูดแล้วเข้าตัว กร๊าก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 24 พ.ค. 49 22:40:51 ]

ความคิดเห็นที่ 92 พี่ไอซ์ขา อ่านแล้วมันตรงใจสุดๆ จนต้องเผลอเต้นระบำอินเดียตามเขาไปอีกคนแล้วค่ะ ^^" ตอนนี้หนังสือออกมาล้นตลาดเสียจนอุปทานมันจะเกินอุปสงค์แล้วล่ะค่ะ เรียกว่า มีเยอะและมีรูปแบบคล้ายๆ กันเสียจนเลือกไม่ถูก จนต้องตัดใจไม่ซื้อในที่สุด (หมายถึงตัวเองและเพื่อนที่รู้จักค่ะ) ในฐานะ "นักอ่าน" และ "คนอ่าน" เชื่อว่า สักวันกระแสนี้จะซาลง ไม่บูมอย่างที่เป็นทุกวันนี้ แล้วนักอ่านจะเป็นผู้เลือกเองว่า นักเขียนท่านไหน สามารถอยู่ในใจของเขาได้น่ะค่ะ จากคุณ : ใบหม่อน - [ 26 พ.ค. 49 20:58:24 ]

ความคิดเห็นที่ 93 น่าเอาบทความนี้ไปแปะที่เวบเด็กดีจริงๆ   ประเภทที่เข้ามาบอกว่า  สนุกดี ไปอ่านฟิคเรา  บ้างแล้วทิ้งลิ้งค์ไว้ยังเฉยๆ   เข้าใจว่าแลกเปลี่ยนกันอ่าน  เลยไม่คิดมาก แต่....ไอ้ประเภทที่ว่า...มาทิ้งลิ้งค์ไว้  พร้อมเรื่องย่อ  และไม่มีคอมเม้นท์อะไรให้เราเลยนี่สิน่าโมโห   ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ โดนใจเหลือเกิน จากคุณ : รัญช์ - [ 28 พ.ค. 49 05:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ในที่สุดก็อ่านจนจบ เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยล่ะครับ แต่โดยส่วนตัวแล้วผมมองว่าการที่มีสำนักพิมพ์และหนังสือเล่มใหม่ๆมากมายผุดขึ้นเป็นดอกเห็ดนั้น มีข้อดีอยู่อย่างคือ ทำให้คนทั่วๆไปกล้าที่จะสร้างและเสนองานของตัวเองครับ แต่ก็ทำให้เราได้งานที่ไม่มีคุณภาพเข้ามาในตลาดอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ก็เลยไม่รู้ว่าตกลงมันจะดีจริงรึเปล่าน่ะครับ ส่วนตัวแล้วผมอยากให้สำนักพิมพ์แต่ละแห่งนั้นมีเกณฑ์การคัดเลือกผลงานที่จะตีพิมพ์ให้ดีกว่านี้หน่อย เพราะเมื่อพิมพ์เป็นเล่มวางขายแล้วก็กลายเป็นสินค้าที่ผู้บริโภคจะต้องเสียเงินซื้อมันมา เขาก็ควรจะได้รับสิ่งที่มีค่าควรแก่เงินที่เสียไปด้วย และอยากให้ทั้งคนเขียน และสำนักพิมพ์ รับฟังความคิดเห็นของผู้บริโภคด้วย ส่วนตัวผมว่าคำตินั้นมีค่ามากกว่าคำชมหลายเท่านัก เพราะคำตินั้นสะท้อนให้เห็นถึงจุดผิดพลาดที่เราสามารถนำไปปรับปรุงแก้ไขให้งานเราดีขึ้น ควรค่าแก่คำชมมากขึ้นได้ ขอบคุณคุณไอซ์และคนอื่นๆทุกท่านสำหรับสาระและข้อคิดดีๆที่มีให้ครับ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : Sieg Undersn - [ 31 พ.ค. 49 22:55:35 ]

ความคิดเห็นที่ 95 อ่านมาจนถึงความเห็นสุดท้ายแล้วครับ(คลิกเม้าจนเมื่อย) ผมก็เห็นด้วยครับ เพราะคำว่านักเขียนมันเป็นคำที่ขลังจริงๆผมอ่านหนังสือของนักเขียนรุ่นใหม่และรุ่นลายครามหลายคนจะเห็นความแตกต่างได้ชัด นักเขียนรุ่นใหม่หลายท่านต้องยอมรับว่าเค้ามีความคิดสร้างสรรค์ดีก็จริงแต่ขาดประสบการณ์วรรณกรรมที่ผลิตออกมาจากนักเขียนรุ่นใหม่จริงเป็นลักษณะล่องลอยขาดเหตุผลรองรับ ต่างจากนักเขียนรุ่นเก่าที่นำเอาประสบการณ์จริงของตัวเองมากลั่นเป็นตัวหนังสือ ทุกตัวอักษรจึงเป็นเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตแล้วนำมาประยุกต์เป็นวรรณกรรมเล่มนั้นๆ ซึ่งจะได้รูปแบบของชีวิตจริงๆ แม้ตอนจบอาจจะไม่สวยงามแต่แฝงไปด้วยเนื้อหาสาระ ตัวอย่างนักเขียนที่นำประสบการณ์ของตนเองมาเขียนก็อย่างเช่น  ลูกอีสาน ของ คำพูน บุญทวี, นกแอ่นฟ้า ของ มาลา คำจัน, หรือของต่างประเทศ ก็มี The Old Man And The See(เฒ่าผจญทะเล)ของ ป๋าเฮอร์เนสต์ เฮมิงเวย์ ผลงานของนักเขียนหลายท่านก็คงผ่านหูผ่านตาผู้อ่านไม่มากก็น้อยก็อยากจะขอให้กำลังใจนักเขียนรุ่นใหม่ว่าตั้งใจสร้างสรรค์ผลงานที่ดีต่อไปทิศทางวรรณกรรมของสหัสวรรศใหม่อยู่ในมือของนักเขียนทุกท่านผมจะเป็นกำลังใจให้ทุกคนครับ จากคุณ : ไร้อักษร (หนุ่มละอ่อน) - [ 1 มิ.ย. 49 19:42:30 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ขออนุญาตเอาไปลงในเว็บนั้นๆนะครับ ถ้าโพสในพันทิปผมกลัวว่าจะไม่ได้ "ประโยชน์" เท่าที่ควร ปล.คิดเหมือนคุณรัญช์ จากคุณ : อัมมาลย์ (อัมมาลย์) - [ 3 มิ.ย. 49 10:21:08 ]

ความคิดเห็นที่ 98 หุหุ ผมไม่ใช่นักเขียนนะ แต่ สนพ เขาจะพิมพ์เรื่องของผมอีกรอบแล้ว เขาว่าขายดี หุหุจะดีใจได้เต็มที่ไหมครับนี่ จากคุณ : smartupid - [ 6 มิ.ย. 49 13:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ขอบคุณพี่ไอซ์มากๆเลยนะคะ ที่เขียนบทความนี้มาให้อ่านกัน มิ้นว่าดีมากๆเลยอ่ะ เป็นอะไรที่โดนใจมาก และตรงประเด็นกับช่วงปัจจุบันในวงการวรรณกรรมตอนนี้มาก อย่างที่พี่บอกละคะ สมัยนี้นักเขียน สนพ.ก็เยอะแยะมากมาย จะหาหนังสืออ่านก็มีให้เลือกเยอะแยะ แต่มันจะมีกี่เล่มที่โดนใจเราจริงๆ ที่ดีๆจริงเพราะสมัยนี้ ก็นักเขียนที่ เขียนภาษาดี ประสบการร์เขียนดีมีน้อยนะคะ ตอนนี้มีแต่เหล่านักเขียนวัยรุ่น ก็ไม่ได้คิดว่านักเขียนวัยรุ่นสมัยนี้ทุกคนไม่ดีนะคะ บางคนก็เขียนได้ดีนะ อาจจะเป็นนักอ่านที่ดีมาก่อน แล้วใจรักอยากเขียนบ้าง แล้วเขียนออกมาดี ก็มีคะ แต่บางส่วนที่คิดว่าพออ่านบ่อยๆแล้วจะเขียนเฉยๆ ใจไมได้รัก คิดว่าเขียนแล้วได้เงินดีนะ ดังมีหน้ามีตา ก็เยอะแยะค่ะ อย่างที่มีให้เห็นตาวเว็บหรือหนังสือค่ะ มิ้นก็ว่ามันสิ่งเหล่านี้มันอยู่ที่ตัวเรานะคะ ว่าตัวเราเขียนทำไม เพราะอะไร เรารักในสิ่งที่ทำไหม เราทำไปแล้วเรามีความสุขหรือป่าว เราทำไปหวังอะไรไหม แต่มิ้นเชื่อว่าอย่างน้อยทำหนังสือสักเล่ม มันก็ต้องอยากได้สิ่งตอบแทนบ้าง แต่มันก็ ไม่ใช่ส่วนนึงทั้งหมดนะ แต่สมัยนี้มันก็ขึ้นอยู่กับสนพ.กันด้วยยนะคะ คิดว่างั้นนะ เพราะสนพ.มันก็เยอะ แย่งผลงานกันมาก แล้วสนพ.บางที่ก็ไม่ได้ตรวจสอบนิยายชิ้นนั้นดีมาก ด้วยเกตุนี้จึงมีการก็อปปี้เลียนแบบผลงานกันออกมาเยอะมาก จิงมั้ยค่ะ ส่วนตัวมิ้นนะ มิ้นก็เป็นวัยรุ่นคนนึงอ่ะ เป็นนักอ่านทั้งโลกไซเบอร์และหนังสือ รวมๆแล้วก็หลาย ร้อยเรื่อง มิ้นก็ว่าการจะเป็นนักเขียนที่ดีคนนึงไม่ได้แค่อ่านมาก หรืออะไร แต่มันมีองค์ประกอยหลายอย่าง ทั้งมีความตั้งใจ ใจรัก อ่านมาเยอะก็ใช่ มีประสบการณ์ เพราะการเขียนแต่ละเรื่องไม่ใช่สักแต่จะเขียน เขียน จบแล้วส่งสนพ. แบบนั้นมันไม่เป็นผลงานที่ดีแน่ เพราะงานสักชิ้นเราต้องหาข้อมูลเหนื่อย เยอะเหมือนกัน เพราะนิยายถ้าไม่มีสาระ ไม่มีจุดเด่นก๋ไม่สนุกอะ มันต้องมีสาระบ้าง สอดแทรกความคิด ที่ได้สาระ แล้วทำให้คนอ่านเพลินไปกับการอ่านด้วย และสมัยนี้ที่เจอกัน ตัวอย่างการก็อปปี้ก็มีเยอะแยะมิ้นคิดว่า แย่มกาๆอ่ะ พี่ๆนักเขียนกว่าจาคิดเรื่อง นั้นมาได้ เขียนมา แต่อยู่ดีๆมีคนเอางานเหมือนตัวเองไม่ส่งสนพ.และผ่านเนี่ย ไม่ไหวเลยนะค หรือบางคนได้ออกหนังสือไป มันไม่ดีเลยอ่ะ คิดดูว่าคนแต่งที่เขาอุตส่าเขียนมา กำลังใจท้อได้เหมือกานนะคะ มิ้นว่าทุกคนก็มีจรรยาบรรณนะ ก็คิดว่าน่าจะรู้ว่าอะไรดีหรือป่าว ก็ไม่น่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้นอีกนะคะ มิ้นหวังว่างั้น ไม่อยากเห็นไรแบบนั้นอีก ส่วนตัวมิ้นก็ชอบอ่านนะ อ่านทุกแนว แต่เราก็ควรจะมีวิจารณญาญด้วยในการอ่าน ถ้าบางเรื่องมีฉากแบบนั้น มิ้นถึงแม้จะวัยนี้ แต่ก็รู้ดีนะคะว่าเป็อะไร แต่มิ้นไม่ได้อ่านอะไรมากนะ นิยายแบบนั้นที่มิ้นอานส่วนนึงเพราะเรื่อง สนุก เขียนดี ภาษาใช้ได้ แล้วฉากนั้นเป็นส่วนนึงที่เพิ่มสีสัน และเค้ามีเหตุผลที่ก่อให้เกิดสิ่งนั้นนะไม่ใช่เหมือนสมัยนี้ที่ตอนแรกเรอ่มมาก็ฉากนั้น อึ้งนะคะ 0_0 แต่ดูบางเรื่องไร้สาระไปหน่อยป่าว เน้นแบบนั้น แต่มันก็ฮอตยอมรับนะ แต่บาวเรื่องก็ไปว่าเขาไม่ได้หรอกนะคะ พล๊อตมันอาจเป้นแบบนั้น มีเหตุผลในตัว และเราก็ไปว่าคนอ่านไม่ได้ด้วยที่ชอบงานแบบนั้น มันอยู่ที่คนค่ะ ความชอบไม่เหมือนกาน แต่ทุกคนควรที่จะตัดสินใจว่าอ่านแล้วเป้นยังไงไง ดีไหม บางคนอานจจะอ่านเพื่อควาบันเทิงอย่างเดียว ไม่คิดอะไร ยอมรับว่าสมัยนี้มีแต่เด็กๆค่ะ แล้วงานแบบนี้มีเยอะ เด็กก็อ่านกันไป แต่ม้นก็เชื่อว่าอ่านไปเพื่อนความสนุกนะคะ ไม่ได้สอนให้เราไปทำแบบนั้น ซึ่งเราก็รู้ว่ามันไมดีอ่ะ แล้วสุดท้ายก็เขียนมาเยอะและตายๆ เขียนมาได้ไงว๊า555 ยาวเจงๆ ถ้าผลงานเราดีจริงๆ มีคุณค่า ภาษาดี พล๊อตใช้ได้ มีจุดเด่น สาระดี ไม่เลียนแบบใคร เราก็ไม่จำเป้นที่ต้องโฆษณาไรมาก ถ้าดีจริงๆก็มีคนเข้ามาอ่านแน่นอน นิยายหรือผลงานไม่ได้วัดจากคนเข้าชม คะแนน หรือเม้น แต่ที่สำคัญมันวัดจากตัวคนเขียนเอง ว่าเขียนเพื่ออะไร และถ้าผลงานดี สนพ.หรือมีหนังสือของตัวเองก็ไม่ไกล้เกินเอื้อมค่ะ ขอบคุณค่ะ ปล.ยอมรับว่าตอนนี้มิ้นคัดเรื่อวที่จะอ่านเหมือนกาน อ่านแล้วงงไหมเนี่ย คนพิมยังงเอง555 จากคุณ : มิ้นท์ - [ 2 ก.ค. 49 15:42:23 A:61.47.96.146 X: ]