คุณคิดถึงใครอยู่
จิตปาตลี : 15/5/2006


เสียงลมพัดกรีดเข้ามาในความรู้สึกที่ยังไม่ค่อยจะตื่นดีของผม ก่อนที่ผมจะลืมตาแล้วรับรู้ว่า เช้าวันนี้อากาศผิดไปจากทุกวัน ลมเย็นๆ ที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างหัวนอนของผม ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะตื่นขึ้นมา แล้วพบว่า แสงจันทร์กำลังสาดส่องห้องของผมจนสว่างไสว

ตีสามสามสิบห้า ผมนอนไม่หลับแล้ว เพราะแสงจันทร์นวลตา และลมหนาวเย็นที่พัดเข้ามาอย่างสม่ำเสมอ ปลุกความรู้สึกนึกคิดให้ตื่นเต็มที่

น่าแปลกแท้ ๆ ตอนนี้มันเป็นหน้าร้อนที่ร้อนมากๆ และก็เป็นเช่นนั้นมาทุกวัน แสงแดดแผดจ้าจนตาผมพร่าไปหมด แต่ในคืนนี้ อากาศร้อน ๆ นั่นกลับกลายเป็นเย็น ราวกับหน้าหนาวมาเยือนอีกครั้ง แต่นั่นก็เป็นข้อดี เพราะมันเพิ่งปลุกผมให้ลุกจากที่นอนมานั่งชมแสงจันทร์เต็มดวงที่ทอประกายอ่อนโยนนวลตาอยู่ในตอนนี้

แก้วกาแฟถ้วยโปรดถูกเติมน้ำร้อน พร้อมกับกาแฟสำเร็จรูป ส่งกลิ่นอวนไปทั่วบ้าน ผมห่อตัวด้วยผ้าห่มผืนอุ่น ก่อนจะคว้าแก้วกาแฟ เดินลัดเลาะออกไปยังศาลาท่าน้ำ เพื่อที่จะพบว่า ที่นั่นในวันเก่า ๆ เคยมีใครอีกคนนั่งจิบกาแฟด้วยกันอีกคน

ความปวดร้าวแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว ๆ กาแฟในมือร้อนเสียจนอยากจะโยนมันทิ้งไป แต่มันอาจจะไม่ใช่กาแฟก็ได้ที่ร้อน แต่เป็นใจของผมต่างหากที่ร้อนรน ร้าวราน และปวดร้าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ผมน่าจะลืมมันไปได้แล้ว...

ผมน่าจะลืม คนที่เคยนั่งจิบกาแฟอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกัน เสียงเบา ๆของเธอที่ร้องเป็นเพลงเบา ๆ ยังคงอยู่ในความรู้สึกของผม เพลงที่เธอเคยร้องให้ฟังว่า

       คืนนี้จันทร์นวลผ่อง มองแล้วคิดถึงแต่เธอ
       ตัวฉันยืนมองเหม่อถามว่าเธออยู่ที่ใด
       วานสายลมแผ่ว ๆ ให้ช่วยพัดพาใจไป
       บอกเธอว่าคิดถึง...

อากาศเย็น ๆ แทรกเสียดเข้ามาตามผ้าห่มเนื้อบางที่ผมหยิบมาคลุมไว้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกหนาวเย็นสักเท่าไร

สองมือของผมประคองด้วยกาแฟไว้ในอุ้งมือ พร้อม ๆ กับปล่อยความคิดถึงให้ลอยตามสายลมไปตามเพลงที่เธอเคยร้องให้ฟัง

ไม่มีสถานที่ใด ที่เราจะฝังความทรงจำของเราไว้ได้มิด ไม่แม้แต่ในส่วนลึกสุดของหัวใจเราเอง  ทุกสิ่งล้วนแต่เป็นสิ่งที่เราหลอกตัวเองทั้งสิ้น

แม้ว่าผมจะพยายามอย่างเท่าใดก็ตามที่จะลืม แต่ดูเหมือนว่ายิ่งพยายามลืมเท่าไร ผมยิ่งจดจำและเจ็บปวดมาขึ้นเป็นทวีคูณ และยิ่งผมเจ็บปวดมากขึ้นเท่าไร ความรักในหัวใจผมก็ทวีความรู้สึกนั้นขึ้นอีกเท่าตัว

ผมเคยถามตัวเองว่า...

ทำไมผมไม่เกลียดเธอ ทำไมผมเกลียดเธอไม่ได้สักที ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนเดินจากไป พร้อมกับเหตุผลที่ ผู้หญิงหลายคนชอบใช้กันเวลาที่เธอหาอะไรมาตอบคำถามไม่ได้

ผมไม่เคยโทษว่าเป็นความผิดของเธอ ผมโทษตัวเองว่ารักเธอมากเกินไป รักยิ่งกว่ารักตัวเอง แม้ว่าจะรู้ว่าผมในเวลานี้ อาจจะเป็นเพียงแค่คนที่เธอเคยรู้จัก และเราไม่ได้รักกันอีกแล้ว

เปล่า... ผมยังรักเธอ และก็ยังดีใจที่เห็นเธอมีความสุขกับคนที่เธอเลือก

ผมยอมที่จะอยู่กับวันเวลาเก่า ๆ ที่ไหลผ่านผมอย่างช้า ๆ อยู่กับความทรงจำที่ทำให้ผมมีความสุขในบางขณะ และเจ็บปวดไปพร้อม ๆ กัน แต่นั่นก็เพียงบางขณะของชีวิต ที่ผมจะต้องก้าวผ่านไปให้ได้

ชีวิตไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น แต่บางครั้ง ผมขอพักเหนื่อยแล้วคิดถึงเธอ ลิ้มรสชาติของความเจ็บปวด และความรักไปพร้อม ๆ กัน แม้ว่ามันจะไม่ใช่รักของผมอีกต่อไปแล้ว

แต่ผมก็ยังคง คิดถึง ช่วงเวลาเหล่านั้นอยู่ดี ช่วงเวลาที่มีความสุข ช่วงเวลาที่กาแฟแก้วเดียวกันถูกแบ่งกันจิบ นั่งอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันบนศาลาท่าน้ำ  ฟังเสียงแมลงกลางคืนขับขาน และชมดวงจันทร์ที่ทอดแสงนวลตา รวมถึงเพลงที่เธอร้องให้ผมฟัง

ถึงเธอจะไม่ได้คิดถึงผมอย่างที่ผมกำลังคิดถึงเธอ แต่ผมก็แน่ใจอยู่อย่างหนึ่งว่า สิ่งที่เหลืออยู่ระหว่างเราคือซากปรักหักพังของหัวใจของผมเอง ที่จะเป็นอนุสรณ์เตือนความจำว่า เมื่อครั้งหนึ่งของชีวิต ได้เคยมีเธอมาแต่งเติมให้ชีวิตผมให้มีสีสัน ได้เห็นโลกที่สวยงามอีกด้านหนึ่ง เธอเป็นคนแรกที่ทำให้ผมเห็นว่า ดวงจันทร์นั้นสวยกว่าที่ผมเคยเห็นมากมาย และเวลาค่ำคืนก็ไม่เปลี่ยวเหงาจนเกินไปนัก เพื่อที่จะเร่งวันเวลาให้ถึงยามเช้าเร็ว ๆ เพื่อนที่จะได้เจอเธออีกครั้ง

นั่นเป็นเพียงแค่ครั้งเดียวในชีวิต รักแรกของผม ที่ผมไม่เคยลืมเลือน แม้ว่าวันเวลาจะล่วงผ่านมานนานเท่าใด เธอก็ยังคงอยู่อย่างนั้นอยู่ตรงนั้นกลางใจผม เพื่อให้ผมได้มีช่วงเวลาหยุดพักเพื่อที่จะใช้เวลานั้น ...คิดถึงเธอ

คุณละครับตอนนี้คุณ...คิดถึงใครอยู่