ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากวันแรกกัปตันกู๊ดก็ประสบผลสำเร็จจากการใช้ผ้าและเสาอีกคู่หนึ่งตั้งใบขึ้นในเรือแต่ละลำ      ซึ่งช่วยผ่อนแรงพวกเราได้เป็นอย่างมาก        แต่กระแสน้ำไหลต้านเราแรงมาก      เราทำได้ดีที่สุดแค่เดินทางได้ไม่เกินยี่สิบไมล์ต่อวัน        แผนของเราก็คือออกเดินทางตั้งแต่อรุณรุ่ง       พายไปจนกระทั่งสิบโมงครึ่ง        ซึ่งเป็นช่วงเวลาแสงอาทิตย์ร้อนแรงมากจนไม่อาจออกแรงต่อไปได้         ถึงตรงนั้นเราจะจอดเรือที่ริมตลิ่งกินอาหารที่มีอยู่อย่างขาดแคลน        หลังจากกินอาหารแล้วเราพักผ่อนจนกระทั่งถึงเวลาประมาณบ่ายสามโมง       เราเริ่มออกเดินทางกันอีกครั้งพายเรือไปจนกระทั่งดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าจึงหยุดพักค้างแรม        เมื่อขึ้นฝั่งในยามเย็นกัปตันกู๊ดกลับมาทำงานอีกครั้งหนึ่ง       พร้อมด้วยพวกแวควาฟี่เป็นลูกมือช่วยกันสร้างแนวรั้วขนาดเล็กสะด้วยไม้หนามแล้วก่อกองไฟขึ้น         ข้าพเจ้ากับเซอร์เฮนรี่และอัมสโลโปกาสออกไปยิงสัตว์มาเป็นอาหาร       โดยทั่วไปแล้วเป็นงานที่ง่ายมากเพราะมีสัตว์ให้ล่าอย่างมากมายบนฝั่งแม่น้ำทานา         คืนหนึ่งเซอร์เฮนรี่ยิงได้ยีราฟรุ่นสาว      ซึ่งไขกระดูกของมันอร่อยมาก        คืนต่อมาข้าพเจ้าพบกับกวางน้ำคู่หนึ่ง        ครั้งหนึ่งด้วยความพึงพอใจอย่างสุดขีดอัมสโลโปกาส (เหมือนกับพวกซูลูโดยมากยิงปืนไรเฟิลได้แย่มาก) สังหารตัวอีแลนด์อ้วนพีด้วยปืนมาตินีไรเฟิลที่ข้าพเจ้าให้เขายืม       บางวันเราเปลี่ยนรายการอาหารมาเป็นพวกไก่ป่าและนกซึ่งมีอยู่มากมายด้วยปืนลูกซอง       หรือจับพวกปลาตัวใหญ่สีเหลืองสวยงามซึ่งมือยู่มากมายในแม่น้ำทานา       ข้าพเจ้าเชื่อว่าพวกมันเป็นอาหารหลักของพวกจระเข้ สามวันหลังจากเริ่มเดินทางลางร้ายก็สำแดงขึ้น        เรากำลังวาดเรือเข้าสู่ตลิ่งเพื่อตั้งค่ายพักตอนกลางคืนเหมือนปกติ        เมื่อเราได้เห็นร่างหนึ่งยืนอยู่บนเนินห่างไปไม่เกินสี่สิบหลากำลังเขม้นมองจ้องการมาของพวกเรา         เพียงแวบด้วยก็พอแล้ว---แม้ว่าโดยส่วนตัวแล้วข้าพเจ้าไม่ค่อยคุ้นเคยกับพวกเผ่าต่าง ๆ---ที่จะบอกว่าเขาคือนักรบหนุ่มมาไซ         ที่จริงแล้วข้าพเจ้าไม่จำเป็นต้องเดาเลย        เพราะมีเสียงอุทานออกมาด้วยความตกใจว่า “มาไซ”อย่างพร้อมเพรียงกันจากปากของพวกแวควาฟี่       ซึ่งข้าพเจ้าคิดว่าได้ตอบพวกเขาไปว่ามาไซสารเลว ร่างที่เห็นยืนตระหง่านอยู่ในชุดออกศึกอันป่าเถื่อน       เท่าที่ข้าพเจ้าคุ้นเคยกับพวกป่าเถื่อนมาตลอดชีวิต       ข้าพเจ้าคิดว่าไม่เคยพบเห็นอะไรที่น่ากลัวหรือทำให้รู้สึกขนพองสยองเกล้ามากไปกว่านี้        เริ่มจากชายผู้นี้มีรูปร่างสูงมาก     สูงเกือบเท่ากับอัมสโลโปกาส        ข้าพเจ้าอาจจะกล่าวได้ว่าเขามีรูปร่างงามสมส่วนแต่มีใบหน้าของปีศาจร้าย          ในมือขวาของเขาถือหอกยาวประมาณห้าฟุตครึ่ง     ใบหอกยาวสองฟุตครึ่งกว้างเกือบสามนิ้วพร้อมกับมีหนามแหลมทำจากเหล็กที่ปลายด้ามถือวัดได้ยาวมากกว่าหนึ่งฟุต        มือซ้ายของเขาถือโล่รูปวงรีขนาดใหญ่ทำอย่างประณีตจากหนังควายระบายสีด้วยลวดลายแปลก ๆ เหมือนกับตราประจำตระกูล        บนไหล่ของเขาพาดไว้ด้วยเสื้อคลุมขนาดใหญ่ทำจากขนเหยี่ยว        และที่อยู่รอบคอคือ “ไนบีรี” หรือแถบผ้าฝ้ายยาวประมาณสิบเจ็ดฟุตเอามามัดรวมกันเป็นแผ่นกว้างมีแถบสีระบายอยู่ตรงกลาง       เส้นเชือกทำจากหนังแพะฟอกซึ่งเป็นเครื่องแต่งกายปกติยามสันติถูกพันเอาไว้อย่างหลวม ๆ ที่เอวเพื่อใช้แทนเข็มขัดเพราะทั้งด้านซ้ายและขวาของเขามีดาบสั้นเหน็บอยู่ทำมาจากเหล็กชิ้นเดียวสวมอยู่ในฝักไม้พร้อมด้ามจับขนาดใหญ่        แต่บางทีสิ่งที่โดดเด่นที่สุดจากเครื่องแต่งกายของเขาเป็นชุดสวมศีรษะทำจากขนนกกระจอกเทศ         มัดจากคางผ่านด้านหน้าใบหูแต่ละข้างขึ้นไปรวมกันที่หน้าผากเป็นรูปวงรีรอบใบหน้า        ทำให้เหมือนกับใบหน้าของปีศาจร้ายโผล่ออกมาจากเปลวไฟที่ทำจากขนนก         สรวมอยู่รอบข้อเท้าของเขาเป็นแถบหนังมีเดือยแหลมยาว     โผล่ขึ้นมาจากด้านบนของแถบหนังเป็นเส้นผมสีดำห้อยยาวลงมาเหมือนพู่เป็นลอนสีดำงดงามจากขนของลิงโคลัมบัส      นั่นเป็นเครื่องแต่งกายอย่างละเอียดของนักรบหนุ่มมาไซที่ยืนเฝ้ามองการมาของเรือแคนูสองลำ      เป็นสิ่งหนึ่งต้องสำนึกด้วยความขอบคุณที่ได้เห็น       เพราะผู้ที่ได้พบเห็นมักไม่มีชีวิตรอดกลับมาบรรยายให้ฟังได้        แน่นอนว่าข้าพเจ้าไม่สามารถบรรยายรายละเอียดของชุดออกศึกอย่างเต็มยศจากการพบกันในครั้งแรกนี้ได้      เพราะต้องพิจารณาไตร่ตรองถึงสถานการณ์อย่างรอบคอบ       แต่ข้าพเจ้ามีโอกาสอย่างมากมายในภายหลังที่จะทำความรู้จักกับรายละเอียดของวัสดุที่นำมาใช้ ขณะที่พวกเราลังเลว่าจะทำอย่างไรต่อไป       นักรบหนุ่มมาไซเหยียดกายขึ้นอย่างหยิ่งผยองกวัดแกว่งหอกใหญ่ใส่พวกเรา      แล้วหันหลังลับกายหายไปอีกด้านหนึ่งของเนิน “ฮัลโหล”    เซอร์เฮนรี่ส่งเสียงตะโกนมาจากเรืออีกลำ    “สหายเราเจ้าหัวหน้าลูกหาบทำตามคำพูดของมันแล้ว       ส่งพวกมาไซตามเรามา     คุณคิดว่าจะปลอดภัยไหมถ้าขึ้นฝั่ง ?” ข้าพเจ้าคิดว่ามันไม่น่าจะปลอดภัยเลย      แต่อีกด้านหนึ่งเราก็ไม่คิดที่จะทำอาหารบนเรือ      และก็ไม่น่ากินอาหารดิบ      จึงทำให้ยากที่จะทำอย่างไรดี        สุดท้ายอัมสโลโปกาสทำให้เรื่องง่ายขึ้นโดยอาสาขึ้นไปลาดตระเวนดู        โดยการคืบคลานไปตามพุ่มไม้เหมือนกับงู       ขณะที่พวกเรารอคอยเขาอยู่ในน้ำ        อีกครึ่งชั่วโมงเขากลับมาบอกพวกเราว่าไม่พบเห็นพวกมาไซอยู่แถวนั้น       แต่เขาพบจุดที่พวกนั้นมาตั้งค่ายพักอยู่       และจากหลักฐานหลาย ๆ อย่างเขาตัดสินว่าพวกนั้นจากไปสักชั่วโมงหรือก่อนหน้านั้น          ชายคนที่พวกเราเห็นไม่ต้องสงสัยว่าทิ้งเอาไว้ให้คอยรายงานการเคลื่อนไหวของพวกเรา อาศัยเหตุผลดังนั้นพวกเราจึงขึ้นฝั่ง      ตั้งยามระวังเหตุ   ปรุงอาหารแล้วกินมื้อเย็น      เมื่อเรียบร้อยแล้วเราพิจารณาสถานการณ์นั้นอย่างจริงจัง        แน่นอนเป็นไปได้ว่าการปรากฏตัวของนักรบมาไซไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเรา       พวกเขาอาจเป็นกลุ่มหนึ่งที่มุ่งหน้าไปปล้นฆ่าพวกเผ่าอื่น         แต่เมื่อเรารำลึกถึงการคุกคามของเจ้าหัวหน้าลูกหาบ        และจากท่าทางที่ไม่เป็นมิตรที่นักรบหนุ่มกวัดแกว่งหอกใส่เรา      นี่ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปได้เป็นอย่างยิ่ง        ในทางตรงกันข้ามอาจเป็นไปได้ว่ามีกลุ่มหนึ่งตามหลังพวกเรามาและรอคอยโอกาสเหมาะที่จะโจมตีพวกเรา       ถ้าเป็นเช่นนั้นมีสองอย่างที่เราควรทำ---อย่างหนึ่งคือมุ่งหน้าต่อไป     อีกอย่างหนึ่งคือถอยกลับ       อย่างหลังนี้ต้องสลัดทิ้งไปเลยเพราะเป็นไปได้ว่าเราจะเผชิญหน้ากับอันตรายในการถอยกลับมากพอกับการมุ่งต่อไปข้างหน้า        และนอกจากนั้นเราตั้งใจที่จะมุ่งหน้าต่อไปไม่ว่าจะเสียเท่าไหร่ก็ตาม        ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้เราคิดว่าจะเป็นการปลอดภัยที่จะนอนบนฝั่ง       ดังนั้นเราจึงกลับไปลงเรือแล้วพายออกไปกลางสายน้ำ      ซึ่งบริเวณนี้ไม่ค่อยจะกว้างนักทำสมอยึดเรือไว้โดยใช้หินก้อนใหญ่ผูกด้วยเชือกทำจากใยมะพร้าวลึกลงไปใต้ท้องเรือแต่ละลำหลายฟาทอม ที่นี่พวกยุงแทบจะกินเราไปทั้งเป็นบวกกับความลำบากจากท่าทางที่ไม่สะดวกทำให้ข้าพเจ้าไม่สามารถหลับได้เหมือนกับคนอื่น ๆ        ไม่ใช่เพียงแค่การโจมตีของยุงจากแม่น้ำทานาตามที่กล่าวไปแล้ว             ข้าพเจ้าจึงนอนตื่นอยู่สูบกล้องพร้อมกับคิดไปหลายเรื่อง       แต่เรื่องที่กวนใจข้าพเจ้าอย่างสำคัญคือทำอย่างไรจึงจะหลบเจ้าพวกวายร้ายมาไซไปได้       เป็นค่ำคืนที่แสงจันทร์สวยงาม     ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะยุงและการเสี่ยงเป็นอย่างมากที่จะจับไข้จากการที่ต้องมานอนในที่แบบนี้      และลืมเสียว่าเป็นตะคริวอย่างรุนแรงที่ขาข้างขวาจากการงอขาในท่าที่จำกัดบนเรือแคนู      และเจ้าแวควาฟี่ที่นอนข้างข้าพเจ้าตัวเหม็นอย่างร้ายกาจ       ข้าพเจ้าเริ่มจะมีความสุขขึ้นมาบ้าง         ดวงจันทร์ส่องลำแสงเล่นบนผิวน้ำที่ไหลไม่หยุดผ่านเรามุ่งสู่ทะเลเหมือนชีวิตคนที่มุ่งสู่หลุมฝังศพ      จนกระทั่งมันส่องประกายพร่างพรายเหมือนกับผ้าสีเงินผืนใหญ่ในที่โล่งที่ไม่มีเงาของต้นไม้         ใกล้ตลิ่งมีแต่ความมืดทึบสายลมกลางคืนส่งเสียงเศร้าสร้อยอยู่ในพงอ้อ        ด้านซ้ายของเราทางด้านไกลของแม่น้ำมีอ่าวทรายเล็ก ๆ ไม่มีต้นไม้        ที่นี่ข้าพเจ้านับได้ตัวเอนทีโลปเป็นจำนวนมากลงมาที่ริมน้ำ        จนกระทั่งบังเกิดเสียงคำรามอย่างน่ากลัวขึ้นโดยทันทีพวกมันจึงเผ่นหนีไปอย่างรวดเร็ว        จากนั้นหยุดไปสักระยะข้าพเจ้าเห็นร่างสง่างามของสิงโตลงมากินน้ำหลังอาหาร      ในไม่ช้ามันก็จากไปในทันใดมีเสียงย่ำพงอ้อห่างไปห้าสิบหลาเหนือเราขึ้นไปไม่กี่นาทีต่อมามีก้อนสีดำขนาดใหญ่โผล่ขึ้นมาจากน้ำห่างข้าพเจ้าไปสักยี่สิบหลาพร้อมกับส่งเสียงพ่นลมออกมาจากจมูก       เป็นหัวของตัวฮิปโปโปเตมัส       ดำลงไปโดยไม่มีเสียงเพื่อที่จะโผล่ขึ้นมาอีกครั้งในระยะห้าหลาจากตรงที่ข้าพเจ้านั่งอยู่        แน่นอนว่ามันใกล้เกินไปที่จะสบายใจแล้วโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเจ้าฮิปโปโปเตมัสเกิดสนใจขึ้นมาว่าเรือแคนูนี่มันเป็นอะไรกัน        มันอ้าปากอันใหญ่โตของมันขึ้นข้าพเจ้าเดาเอาว่ามันคงจะอ้าปากหาวทำเห็นฟันของมันได้อย่างชัดเจน        และข้าพเจ้าอดรู้สึกไม่ได้ว่ามันสามารถจะเคี้ยวเรือแคนูอันแสนจะบอบบางของเราให้แหลกลงไปได้ด้วยการกัดเพียงครั้งเดียว       ที่จริงแล้วข้าพเจ้าชั่งใจอยู่ว่าจะส่งลูกกระสุนจากลำกล้องปืนขนาดแปดบอร์ไปให้มันดีหรือไม่        แต่ตัดสินใจว่าปล่อยมันไปจะดีกว่านอกเสียจากว่ามันจะโจมตีเรือ        ในไม่ช้ามันดำลงไปอีกครั้งโดยไม่มีเสียงเหมือนครั้งแรกและข้าพเจ้าไม่เห็นมันอีก         ในทันใดจากการมองไปที่ตลิ่งทางด้านขวาข้าพเจ้ารู้สึกแปลก ๆ ว่าเห็นร่างสีดำวูบวาบไประหว่างต้นไม้       ข้าพเจ้ามีสายตาที่เฉียบคมมากและข้าพเจ้าแน่ใจว่าเห็นอะไรบางอย่าง       แต่ว่ามันจะเป็นอะไรกันแน่ นก  สัตว์  หรือว่าคนข้าพเจ้าบอกไม่ถูก         ในชั่วขณะนั้นเมฆดำเข้ามาบดบังดวงจันทร์ข้าพเจ้ามองไม่เห็นอะไรอีก      ฉับพลันนั้นสรรพเสียงจากป่าหยุดเงียบลง       นกฮูกที่ข้าพเจ้าคุ้นเคยเป็นอย่างดีส่งเสียงร้องดังเป็นระยะ        นอกจากเสียงจากต้นไม้และต้นอ้อที่แกว่งไกวเวลาลมพัดแล้วมันเงียบสงัดจริง ๆ จากคุณ : Sv - [ 16 พ.ค. 49 12:55:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โดยที่ไม่มีสาเหตุข้าพเจ้ารู้สึกประสาทตื่นตัวขึ้นมาในทันที        ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษว่าทำไมข้าพเจ้าถึงเป็นเช่นนั้น       นอกเหนือไปจากเหตุผลปกติธรรมดาที่ห้อมล้อมนักเดินทางในอาฟริกากลาง      และข้าพเจ้าก็ไม่สงสัยว่ามันคืออะไร        ถ้าจะมีสักเรื่องหนึ่งจากหลาย ๆ เรื่องที่ข้าพเจ้ารังเกียจอย่างที่สุดและไม่เชื่อถือก็คือลางสังหรณ์        และที่นี่ข้าพเจ้ารู้สึกขึ้นมาในทันทีทันใดในลางสังหรณ์อันไม่มีเหตุผลอย่างที่สุดของการคืบคลานเข้ามาของผีร้าย        ข้าพเจ้าสลัดมันออกไปไม่ได้อีกทั้งยังรู้สึกว่าเหงื่อเย็นเฉียบผุดออกมาที่หน้าผาก       ข้าพเจ้าไม่สามารถปลุกคนอื่นขึ้นมาได้       ข้าพเจ้ารู้สึกว่ามันเลวร้ายลงเรื่อย ๆ ชีพจรเต้นรั่วเหมือนคนที่กำลังจะตาย      ประสาทสัมผัสของข้าพเจ้าตื่นตระหนกจากสัมผัสของความน่ากลัวที่ไม่อาจต่อต้านได้        สำหรับคนที่เคยถูกผีอำคงจะคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้ได้เป็นอย่างดี        แต่ว่าความมุ่งมั่นของข้าพเจ้าก็สามารถเอาชนะความหวาดกลัวได้         ข้าพเจ้านอนนิ่งเงียบ (เพราะว่าข้าพเจ้ากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่กับท้องเรือแคนู) ทำแค่เพียงหันหน้าดูเห็นว่าอัมสโลโปกาส และพวกแวควาฟี่อีกสองคนนอนหลับอยู่     คนหนึ่งนอนอยู่ข้างข้าพเจ้าอีกคนนอนเหนือขึ้นไป จากที่ไกล ๆ ข้าพเจ้าได้ยินเสียงตัวฮิปโปโปเตมัสสะบัดน้ำเบา ๆ       จากนั้นมีเสียงนกฮูกร้องขึ้นมาอีกครั้งด้วยท่วงทำนองแปลกไม่เป็นธรรมชาติ       และสายลมเริ่มส่งเสียงโหยหวนคร่ำครวญไปตามหมู่ไม้ทำให้เกิดเสียงเยือกเย็นจับขั้วหัวใจ        เหนือขึ้นไปเป็นหมู่เมฆดำเป็นหย่อม ๆ เบื้องใต้ข้าพเจ้าเป็นสายน้ำสีดำพัดผ่านไป        และข้าพเจ้ารู้สึกราวกับว่าตัวข้าพเจ้ากับความตายเผชิญหน้ากันอยู่แต่ลำพัง        มันช่างโดดเดี่ยวเสียเหลือเกิน ทันใดนั้นข้าพเจ้ารู้สึกว่าโลหิตเย็นเฉียบจนแข็งตัวอยู่ในเส้นเลือดและหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ      เกิดเรื่องประหลาดอะไรกันขึ้น    หรือว่าเรากำลังเคลื่อนที่ ?       ข้าพเจ้าเบือนสายตาไปยังเรืออีกลำซึ่งควรจะอยู่ทางด้านข้างของเรา       ข้าพเจ้ามองไม่เห็นมัน     แต่กลับมองเห็นมือซูบซีดสีดำโผล่ขึ้นมาเหนือกราบเรือ        แน่นอนมันต้องเป็นฝันร้าย !       ในทันทีนั้นใบหน้าเลือนรางดูชั่วร้ายเหมือนปีศาจปรากฏขึ้นมาจากผิวน้ำ       และจากนั้นเรือก็เอียงวูบคมของใบมีดสะบัดผ่านไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของชาวแวควาฟี่ที่นอนอยู่ข้างข้าพเจ้า (คนเดียวกับที่ส่งกลิ่นมารบกวนข้าพเจ้า) และบางอย่างอุ่น ๆ กระเซ็นใส่ใบหน้าของข้าพเจ้า       และในทันทีข้าพเจ้าก็หลุดจากอาการถูกผีอำ     ข้าพเจ้ารู้แล้วว่ามันไม่ใช่ฝันร้ายแต่เป็นการจู่โจมจากพวกมาไซที่ว่ายน้ำมา       ฉวยได้อาวุธอย่างแรกที่อยู่ใกล้มือปรากฏว่าเป็นขวานศึกของอัมสโลโปกาส        ข้าพเจ้าฟันไปอย่างสุดแรงเกิดยังทิศทางที่เห็นประกายของคมมีด        คมขวานฟันผ่านมือมนุษย์ไปสับแน่นอยู่ที่ขอบไม้หนาของกราบเรือ      ตัดมันขาดออกจากร่างเหนือข้อมือขึ้นมา       ส่วนตัวเจ้าของมันไม่ส่งเสียงหรือร้องคำใดออกมา       ไปมาเหมือนผีร้ายทิ้งเอาไว้เบื้องหลังเป็นมือโชกเลือดยังกำมีดเล่มใหญ่หรือน่าจะเป็นดาบสั้นที่ยังปักคาหัวใจคนใช้ผู้น่าสงสารของเราอยู่   พร้อมกันนั้นบังเกิดเสียงเกรียวกราวและชุลมุนวุ่นวาย       และข้าพเจ้ารู้สึกงุนงงไม่แน่ใจว่าเห็นหัวดำ ๆ มากมายมุ่งหนีไปขึ้นฝั่งทางด้านขวา       ขณะที่เราเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเพราะเชือกที่ผูกเรือเอาไว้ถูกมีดตัดขาดไป         ในไม่ช้าข้าพเจ้าก็รู้ความจริงของเรื่องนี้        ข้าพเจ้าเข้าใจได้ว่าแผนของพวกมันคือตัดเชือกเรือให้ขาด      ซึ่งจะทำให้เรือไหลไปตามน้ำยังฝั่งด้านขวา (จะเป็นไปตามนั้นตามธรรมชาติของสายน้ำ)    ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฝูงพวกมาไซรอที่จะฝังใบหอกลงบนร่างของเรา       ข้าพเจ้าฉวยพายขึ้นมาได้ด้ามหนึ่งบอกให้อัมสโลโปกาสคว้าอีกด้ามหนึ่งขึ้นมา (สำหรับเจ้าแวควาฟี่ที่เหลือหวาดกลัวและตื่นตระหนกจนใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้)  ช่วยกันพายอย่างขันแข็งออกไปยังกลางสายน้ำ      เพียงแค่ช้าไปอีกนิดเดียว     อีกไม่กี่นาทีเรือของเราก็จะไปเกยฝั่ง     และนั่นก็จะเป็นอวสานของเรา หลังจากที่เราช่วยกันออกแรง      เราพายเรือแคนูทวนกระแสน้ำไปยังเรืออีกลำที่ผูกอยู่     มันเป็นงานยากและอันตรายเป็นอย่างมากเพราะต้องทำในความมืด      ไม่มีสิ่งใดบอกทางนอกจากเสียงตะโกนดังลั่นของกัปตันกู๊ด      เขาแผดเสียงออกมาเป็นระยะเหมือนหวูดเรือในหมอกเพื่อนำทางเรา       แต่ในที่สุดเราก็ไปถึงและขอบคุณที่พบว่าพวกเขาไม่ได้ถูกทำร้ายแต่อย่างใด       ไม่ต้องสงสัยว่าเจ้าของมือที่ตัดเชือกของเราจะตัดเชือกเรือของพวกเขาด้วยเช่นเดียวกัน        แต่เปลี่ยนใจจากเป้าหมายเพราะอดใจที่จะสังหารไม่ได้เมื่อมีโอกาส        ซึ่งทำให้เราต้องเสียคนไปส่วนตัวมันต้องทิ้งมือเอาไว้       และอย่างเป็นที่ไม่ต้องสงสัยว่าได้ช่วยพวกเราให้พ้นจากการถูกสังหารหมู่ไปได้         ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะร่างปีศาจที่โผล่ขึ้นมาจากข้างเรือ---ร่างปีศาจที่ข้าพเจ้าไม่มีวันลืมเลือนจนถึงชั่วโมงที่ข้าพเจ้ากำลังจะตาย---เรือแคนูต้องลอยไปถึงฝั่งก่อนที่ข้าพเจ้าจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย       และบันทึกฉบับนี้ก็จะไม่มีวันได้เขียนขึ้น     จบบทที่ ๒ จากคุณ : Sv - [ 16 พ.ค. 49 12:56:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณคุณ Sv ที่อธิบายเพิ่มเติมให้กับข้อสงสัยของผม ในกระทู้ก่อนนะครับ สำหรับบทนี้ เริ่มเข้มข้นจนน่ากลัว (บางย่อหน้ายาวมากจนตาลาย ฮ่าๆๆ) ตรง "เผยแพร่ศาสนา" เข้าใจว่าน่าจะเป็น "เผยแผ่" นะครับ อยากแนะให้ในแต่ละกระทู้ ลงข้อมูลหนังสือกับลิ้งก์ตอนเก่าๆ ไว้ด้วยน่ะครับ  รอบนี้ผมก๊อปมาให้ รอบต่อๆ ไปเพียงแค่ก๊อปไปแปะก็เรียบร้อยแล้วนะครับ แปลจากเรื่อง  Allan Quatermain  ของ SIR  HENRY  RIDER  HAGGARD บทนำ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4335010/W4335010.html บทที่ 1 ข่าวลือ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4352812/W4352812.html ป.ล. ลิ้งก์บทนำ อนุเคราะห์โดยคุณ s_purple ครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 16 พ.ค. 49 16:38:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่าสนใจครับ จากคุณ : Psycho man - [ 17 พ.ค. 49 05:27:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากให้ลองปรับภาษาให้เป็นภาษาไทยมากกว่านี้อ่ะคับ อ่านดูแล้วรู้สึกว่าแข็งๆ ไงก็ไม่รู้อ่ะ บอกไม่ถูกนะครับ เช่น โดยที่ไม่มีสาเหตุข้าพเจ้ารู้สึกประสาทตื่นตัวขึ้นมาในทันที<<< ข้าพเจ้ารู้สึกว่าประสาทตื่นตัวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ <<< อะไรแบบนี้อ่ะ เลยรู้สึกสะดุดๆ นิดๆ น่ะครับ รอติดตามตอน 3 นะครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 17 พ.ค. 49 15:00:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนแรกนึกว่ามือผีๆจริงๆซะอีก เพราะเห็นอลันมีอาการเหมือนโดนผีอำ อิอิ จากคุณ : อันธิกา - [ 19 พ.ค. 49 10:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อยากอ่าน แต่พอเห็นตัวหนังสือ เริ่มเกิดอาการวิงเวียนคล้ายจะเป็นลม ช่วยจัดหน้า เว้นบรรทัดตอนขึ้นย่อหน้าใหม่เถิด ตาลายยยยยยยย จากคุณ : Canossa - [ 23 พ.ค. 49 15:27:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ ๓ สถานี http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4398018/W4398018.html แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 22:12:17 จากคุณ : อันธิกา - [ 28 พ.ค. 49 22:09:54 ]