ความคิดเห็นที่ 1 ผมรอเธอที่ห้องอย่างใจจดใจจ่อ แล้วเธอก็มาถึงครับ เราตกลงกันว่าจะทานอาหารกันที่ห้องของผม ... ผมทำอาหารเองน่ะ ทำเก่งด้วยนะครับ นุ่นยังชอบฝีมือของผมเลย คืนนี้เธอแต่งตัวสวยมาก เสื้อสายเดี่ยวสีชมพู แล้วสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีน้ำตาล กระโปรงขาว ... เธอน่ารักไม่ต่างจากวันที่จากผมไปเลยครับ "อืมม์" เธอชอบครางในลำคอนิดหน่อยก่อนจะเริ่มประโยคพูด "สบายดีนะ?" "อือฮึ อย่างที่เห็นน่ะแหละ ... นุ่น ดูดีกว่าเดิมเยอะเลยนะ" "เหรอ ... เราว่าเราก็เหมือนเดิมนี่" เธอพูดพลางทำท่าก้มมองดูตัวเอง ผมเลยพูดแซวแบบยิ้มๆ ไปว่า "ใช่ ... อ้วนเหมือนเดิมน่ะสิ"   เธอก็ทำหน้างอนอย่างที่เคยทำตอนโดนผมแซวสมัยยังเป็นแฟนกัน ... ฮิฮิ แบบนี้ทำท่าว่าเธอคงพร้อมจะกลับมาหาผมจริงๆ แล้วล่ะครับ ... ดีใจนะเนี่ย แต่ตอนนั้นเธอไม่รู้หรอก ฮิฮิ แล้วเราก็หยอกล้อกัน ผมอาจจะแสดงท่าทางแฮปปี้จนมากไปหน่อยเธอเลยถามผมตั้งหลายทีว่า "ดีใจอะไรนักหนาอ้ะ?" ผมก็เลยตอบไปแบบอ้อมๆ แต่เธอฟังก็คงเข้าใจได้ไม่ยากว่าคนที่ทำให้ผมมีความสุขขนาดนี้ก็คือเธอนั่นแหละ จากนั้นเราก็นั่งกินอาหารฝีมือผม มีสเต็กแล้วก็ซุป สูตรผมเองครับ เธอไม่เคยได้กินมาก่อน ผมเองก็ไม่เคยทำมาก่อนเหมือนกัน เธอก็บ่นๆ มารสน้ำราดสเต็กมันแปลกๆ อร่อยก็อร่อย แต่แบบแปลกๆ น่ะ ผมก็ยิ้มๆ ครับ ... ก็คนมีความสุขนี่หน่า เรื่องนิดหน่อยแค่นี้มันขัดขวางความสุขผมไม่ได้อยู่แล้ว พอทานเสร็จ ช่วงเวลาที่ผมรอมานานก็มาถึงซะที ใช่แล้วครับ ผมอยากจะบอกอะไรบางอย่างกับเธอ และทำอะไรบางอย่างกับเธอ เพื่อทำให้ความฝันที่ผมเฝ้ารอมานานเป็นจริงเสียที ... "นุ่น" "คะ" "เรา เอ่อ แหม พูดลำบากจัง แต่เราอยากบอกว่า ดีใจนะที่นุ่นมา ... รู้มั้ยว่า เรารอให้นุ่นกลับมาหาเรานานแค่ไหนน่ะ" "นุ่นก็ดีใจที่ ... แต่ยังไงนุ่นก็ขอโทษด้วยนะ นุ่นรู้ว่าที่นุ่นทำไปมัน ..." "ออ เราเข้าใจ ไม่ต้องขอโทษหรอก" "แต่นุ่นอยากขอโทษ ..." เสียงเธอเริ่มอ่อนลง "ไม่จำเป็นนะ ขอโทษไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ มันทำให้เราหายเจ็บไม่ได้หรอก อีกอย่างนึง นุ่นก็รู้แล้วนี่ว่าไอ้ความเจ็บปวดตอนโดนทิ้งน่ะมันเป็นไงบ้าง" "ใช่ เรารู้แล้ว" คราวนี้หน้าเธอก็เริ่มดูซีดลงด้วย "อืมม์ ดี ... สมน้ำหน้าเน้อะ!" ผมพูดคำสุดท้ายไปด้วยท่าทางนิ่งๆ เธอก็เริ่มแปลกใจ แต่สีหน้าเธอก็ไม่ค่อยแสดงอะไรออกมาเท่าไหร่ เพราะเธอดูเหมือนกำลังอ่อนแรงคล้ายคนจะเป็นลม ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้น ผมเลยรู้ว่า ได้เวลาซะที ... เวลาที่ผมจะได้รับสิ่งที่ผมรอมาตลอดชีวิต "เป็นอะไรรึเปล่าอ้ะนุ่น" ผมถามเธอด้วยสีหน้าราบเรียบตามเดิม "เรา ... ไม่รู้สิ มึนหัว ... ไม่มีแรงเลย" เธอพยายามลุกขึ้นระหว่างพูด แต่ดูเหมือนเรี่ยวแรงเธอจะหายไปจนหมด ทำให้เธอตกจากเก้าอี้มากองที่พื้น และผมก็เริ่มยิ้มอีกครั้ง ... ก็คนมันกำลังจะได้สิ่งที่รอมานานแล้วนี่ "เออ นุ่น ตอนนี้คงเหมาะมากๆ ที่เราจะพูดอะไรบางอย่างให้นุ่นรับรู้นะ ฮึฮึ โทษที คุณก็รู้นี่ว่าผมกลั้นตัวเองตอนมีความสุขไม่อยู่น่ะ" "เธอ ... คิดจะทำอะไรน่ะ" ในที่สุดเธอก็เริ่มเอ่ยปากถามผม แสดงว่าแม้ร่างเธอจะไร้แรง แต่สมองเธอยังทำงานอยู่ครับ ใช่ เธอสงสัยผมแล้วว่าการที่เธอหมดแรงนี่ น่าจะมีเหตุมาจาก ผม "อืมม์ ง่ายๆ เลยนะ ... ยาสลบนิดหน่อย แค่ให้เธอหมดแรงยืน แต่เธอจะไม่ถึงกับสลบหรอกฉันรับรอง ส่วนเรื่องรสชาติอาหารเราต้องขอโทษจริงๆ นะ คือไอ้สเต็กนั่นเราเพิ่งเคยลองทำ คิดดูสิไหนจะต้องใส่ยาสลบ ไหนจะเลือดแพะแล้วก็เศษขาอีกา ... ไอ้ออริกาโน่ที่ราดหน้านั่นแหละ ขาอีกาล่ะ รสมันคงแปลกเพราะไอ้นั่นเอง แล้วก็ลูกตาคางคก ... ที่อยู่ในซุปแล้วเธอนึกว่าเป็นเห็นนั่นน่ะนะ กับจิ้งเหลนบดแล้วก็เปลือกกิ้งกือ เฮ่อ กว่าจะเลาะเฉพาะเปลือกได้นี่ลำบากมากเลยล่ะ" พอพูดถึงตรงนี้ หน้าเธอออกอาการคลื่นไส้อย่างเห็นได้ชัด แต่ดูเหมือนว่ายาสลบจะออกฤทธิ์แรงขึ้น จนไม่มีแรงแม้แต่จะขย้อนอาหารที่เธอเพิ่งกินไปออกมาได้ "เธอ ... บ้าเหรอ ทำไม มันเรื่องอะไร ..." "เราอยากดังนุ่น เราอยากเป็นนักเขียนที่มีชื่อ แต่นุ่นต้องเข้าใจนะว่าบางครั้งแม้เราจะมีฝีมือ แต่ถ้าขาดโชคแล้ว มันก็ดังยาก เราก็เกือบจะหมดหวังอยู่หลายรอบ จนในที่สุด เราก็เจอเคล็ดลับสู่ความสำเร็จของนักเขียน" แล้วรอยยิ้มของผมก็กว้างซะจนเหมือนปีศาจเห็นเหยื่อเลยล่ะ "เราต้องให้นุ่นเจอใครคนนึงก่อน ... อ้ะไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าใครตนนึง ถึงจะถูก" ยังไม่ทันพูดจบก็มีบางสิ่งเดินมาทางข้างหลังผม ที่ผมต้องบอกว่าบางสิ่งก็เพราะผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นตัวอะไรกันแน่ครับ ลำตัวมีสีเขียวช้ำๆ สูงราวหนึ่งเมตรหกสิบ  มีมือเป็นสิบๆ ข้าง แล้วตรงนิ้วของแต่ละมือนั่นก็มีแต่ดวงตาเต็มไปหมด ดวงตาพวกนั่นหลุกหลิกไปมาตลอด ส่วนหัวของมันกลับไม่มีตา ไม่มีหู มีแต่ปากกว้างๆ ที่มีเขี้ยวเรียงรายนับร้อย แล้วก็มีเมือกฟูมปากอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่ลำตัวครึ่งล่างของมันแทนที่จะเป็นขา กลับมีสภาพเป็นเหมือนงู เคลื่อนที่ไปมาโดยการเลื้อย หางมันส่วยซ้ายขวาอย่างช้าๆ เพื่อกำหมดทิศทางในการเลื้อยของมัน และมันก็เลื้อยตรงไปที่ นุ่น นุ่นที่เริ่มขยับตัวไม่ได้พยายามจะส่งเสียงร้องออกมา แต่ดูเหมือนจะทำไม่ได้ เธอเลยอ้าปากพะงาบๆ เหงื่อไหลท่วม และแววตาที่บ่งบอกถึงความกลัวอย่างที่สุด จนน้ำตาไหลพราก "คุณเท่านั้นที่จะช่วยให้ความฝันของผมเป็นจริงได้ ... ก่อนที่คุณจะไม่ได้ยินอะไรอีกตลอดไปผมก็จะพูดให้คุณฟังแล้วกันนะ คุณเคยได้ยินเรื่องการขายวิญญาณให้ซาตานมั้ยล่ะ ประมาณว่าถ้าเราอยากทำอะไรให้สำเร็จ เราก็สามารถร้องขอกับซาตาน แต่พอเราได้สิ่งนั้นมาซาตานก็จะเอาวิญญาณเราไป ตอนแรกผมไม่เชื่อหรอก แต่พอผมค้นไปค้นมาก็ชักเข้าเค้าแฮะ ... "คุณไม่สงสัยเลยเหรอว่านักเขียนบางคนเขียนงานออกมาอย่างงั้นๆ ไม่ได้สนุกอะไร แต่ทำไมมันถึงดัง? แล้วผมก็ได้คำตอบ มันมีจริงๆ แต่เปล่าหรอก ไม่ใช่ซาตาน แต่เป็นเจ้าตัวนั่น ... ที่กำลังเลื้อยไปหาคุณนั่นแหละ ผมไม่รู้ชื่อหรอก แต่ผมก็ไม่จำเป็นต้องรู้นี่ จริงมั้ย "รู้แค่ว่าผมขอให้ตัวเองเป็นนักเขียนที่โด่งดังได้ แต่ต้องมีของแลกเปลี่ยน นั่นคือเครื่องเซ่น มันยากตรงนี้แหละ แต่โชคดีที่ผมมีคุณ! ไม่น่าเชื่อเลยรู้ตัวมั้ย เครื่องเซ่นที่ว่านั่นก็คือ คนที่เคยทำให้เราเจ็บใจมาก่อน และต้องเป็นเพศตรงข้ามกับผม ... นี่ไง ล่ะ ผมนึกแว่บแรกก็มีแต่คุณ คุณเท่านั้น นุ่น คุณทำผมเจ็บ เจ็บมาก แต่ไม่ต้องห่วงนะวันนี้ผมจะยกโทษให้คุณทั้งหมด เพราะคุณกำลังจะชดใช้มันแล้ว" แล้วเจ้าตัวนั่นก็เลื้อยเข้าไปถึงตัวเธอ หางของมันพันตวัดรอบตัวนุ่น เมือกไหลลงไปตามตัวของเธอ ดวงตาที่มือของมันทุกดวงก็จ้องไปที่นุ่นอย่างหิวกระหาย และปาก ... มันพร้อมแล้ว "เครื่องเซ่นอย่างอื่นก็คือพวกเลือดแพะอะไรนั่น ก็ที่ผมผสมให้คุณกินไงล่ะ และตอนนี้ นุ่นจ๋า คุณคือเครื่องเซ่นแล้ว" ผมตั้งใจจะพูดกับนุ่นให้มากกว่านี้ แต่เสียดายที่เจ้าตัวประหลาดนั่นพุ่งตรงเข้างับส่วนหัวของเธออย่างรวดเร็วจนผมได้ยินเสียงกระโหลกเธอแตก แล้วเลือดเธอก็ไหลนอง สมองไหลเยิ้มรวมไปถึงตาข้างขวาที่ถลนออกมานอกเบ้า ปากของเธอยังกระตุกสั่นด้วยความกลัว ผมไม่แน่ใจว่าเธอจะได้ยินตอนมันกินเธอมั้ย เพราะหูของเธอยังติดอยู่กับหัวที่แหวะวิ่นนั่น แล้วผมก็คงไม่มีวันได้คำตอบจากเธอด้วย แล้วเจ้าตัวนั่นก็ค่อยๆ กัดกินเธอทีละส่วน ไม่ว่าจะแขนหรือขา แต่ไม่มีช่วงไหนที่ผมจะสยองเท่าตอนที่มันฉีกเนื้อบริเวณทรวงอกของเธอมากินอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อทุกอย่างจบลง เจ้าตัวนั่นก็เดินมาหาผมแล้วก็พึมพำๆ เป็นภาษาอะไรซักอย่าง ก่อนจะหายตัวไป ผมเดาเอาว่ามันคงเป็นการร่ายเวทย์เพื่อให้พรที่ผมขอสมประสงค์ล่ะมั้ง และโชคดีที่มันจัดการเลียเลือดของนุ่นซะจนเกือบหมด ผมเลยไม่ต้องออกแรงเช็ดล้างอะไรมากมาย พอเวลาผ่านไปเดือนกว่าๆ ก็เกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างไม่น่าเชื่อครับ งานเขียนของผมคนชอบอ่านกันมากขึ้น จู่ๆ มีสำนักพิมพ์มาขอไปทำเป็นเล่ม ผมกลายเป็นนักเขียนที่มีชื่อขึ้นมาในพริบตา แนวที่ผมชอบเขียนก็ยังคงเป็นเรื่องลึกลับนั่นแหละ ก็ แหม ถ้าไม่ใช่เพราะผมบ้าค้นคว้าเรื่องพวกนี้ ผมคงไม่มีวันนี้หรอกครับจริงมั้ยล่ะ แล้วก็มีคนมากมายมาสัมภาษณ์ถามผมว่าอะไรคือเคล็ดลับความสำเร็จของผม ผมก็เลยตอบได้อย่างเต็มปากทุกครั้งไป "อะไรคือเคล็ดลับความสำเร็จของคุณเหรอคะ" พิธีกรสาวสวยถามผม "แหม ... คือ คุณต้องไม่เชื่อแน่ครับว่า แฟนเก่าของผม เธอช่วยผมเอาไว้มากแค่ไหน" ผมพูดประโยคที่ว่าด้วยรอยยิ้มที่กว้างสุดๆ ทุกทีไป ก็จริงนี่หน่า ถ้าไม่มีคืนนั้น ผมคงไม่มีวันนี้ ... ... คืนที่เรา "คืนดี" กัน จากคุณ : หมื่นทิพ TRAVOLTA (เทพบุตรตบะแตก!!) - [ 16 พ.ค. 49 23:39:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ว่าแล้วเชียวว่าทำไมต้องทำอาหารเอง จากคุณ : scottie - [ 17 พ.ค. 49 10:42:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บรื๊อออ...   ใจร้ายจังคับ                         จากคุณ : ..sp@wn.. - [ 19 พ.ค. 49 15:45:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่ะโห สยองอ่ะ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 22 พ.ค. 49 16:21:45 A:124.120.205.207 X: TicketID:117619 ]