ความคิดเห็นที่ 1 -๒- ทั้งคู่ได้พบกันครั้งแรกในบริษัทใหญ่ใจกลางกรุง  นุชนรีประทับตาประทับใจตั้งแต่แรกทำความรู้จักกับชายหนุ่มนามอังกุร...พนักงานชายฝ่ายการเงินที่ทั้งเก่งทั้งหล่อ  อนาคตสดใสของเขาทำให้นรินทร์ – ผู้จัดการใหญ่ของแผนก  ชื่นชมและถึงกับอยากให้ลูกสาวคนเดียวของตนได้รู้จักคบหา ถึงแม้ว่าจะมีพื้นฐานมาจากครอบครัวที่ไม่ได้ดีเด่อะไร...  เป็นเพียงเด็กชายยากจนจากต่างจังหวัด  ซ้ำยังกำพร้าพ่อแต่เกิด  กระนั้นอดีตหาใช่ลายแทงสู่อนาคต...นรินทร์คิดว่าผู้กำหนดคือตัวคนๆ นั้นเองต่างหาก อดีตของลูกน้องนามอังกุรถูกมองข้ามไปด้วยเกรดเฉลี่ยเกือบสูงสุดของคณะ  เมื่อดูจากประวัติพบว่าเขาเป็นนักเรียนดีเด่นตั้งแต่ชั้นมัธยม  จนได้ทุนมาเรียนในมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศในเมืองหลวง   ในสายตาของผู้เป็นพ่อ  อังกุรคือชายหนุ่มรุ่มใหม่ที่มีความเพียบพร้อมน่าเอาอย่าง  ขยันขันแข็ง  กล้าคิดกล้าแสดงออก  รู้จักกาลเทศะ  ฉลาดเป็นกรด  และรู้จักอดออม  ไม่หลงใหลไปกับโลกวัตถุอันฟุ้งเฟ้อ  ที่สำคัญเป็นคนกตัญญู  ไม่เคยมีชื่อเสียงเสียหายเกี่ยวกับผู้หญิงมาก่อน   นรินทร์จับตาดูความเปลี่ยนแปลงและการเติบโตของลูกน้องรายนี้มาโดยตลอดเกือบเจ็ดปี  ตั้งแต่เป็นเพียงพนักงานเล็กๆ  ไต่เต้าเป็นผู้ช่วยคนสำคัญที่พรั่งพร้อมไปด้วยอำนาจตัดสินใจในตำแหน่ง  จากเด็กต่างจังกวัดที่มีแต่ตัว...กลายเป็นชายหนุ่มที่มีสมบัติอันประกอบทั้งสังหาและอสังหาริมทรัพย์อยู่ในกรุงเทพ จากคำบอกเล่าของผู้เป็นพ่อทำให้นุชนรีสนใจชายหนุ่มนามอังกุรไม่น้อย  หญิงสาวตัดสินใจเข้าไปฝึกงานในบริษัทตามที่ผู้เป็นพ่อวางแผนให้  การผลักดันจากผู้เป็นใหญ่ทำให้ทั้งสองได้ใกล้ชิดกันในฐานะพี่เลี้ยง – ผู้ช่วย  นรินทร์ไม่สนใจเสียงซุบซิบที่หาว่าเขาแทบจะยัดลูกสาวประเคนให้ลูกน้องคู่ใจ นุชนรีตกหลุมรักในความดีและความเป็นสุภาพบุรุษของอังกุร  ชายหนุ่มเองก็ยังไม่มีใคร  เมื่อกำแพงชนชั้นถูกนรินทร์ถางราบทำลายทำให้หนทางประดุจโรยด้วยกลีบกุหลาบ ความสวยน่ารักของนุชนรีทำให้ชายหนุ่มมองข้ามความเอาแต่ใจเจ้าอารมณ์ของหญิงสาวที่ถูกเลี้ยงดูอย่างลูกคุณหนูมาโดยตลอดได้  อังกุรพยายามมองในแง่ดีว่าอาการหึงหวงอย่างไร้เหตุผลนั่นเป็นเพราะความรักที่มีต่อเขาอย่างล้นเหลือนั่นเอง อังกุรและนุชนรีกลายเป็นคู่ชีวิตกันในสองปีต่อมา  งานวิวาห์จัดอย่างยิ่งใหญ่สมหน้าสมตานายนรินทร์  แขกเหรื่อมากมายร่วมแสดงความยินดี  อวยพรให้คู่บ่าวสาวทั้งสองมีโซ่ทองคล้องใจไวๆ กระนั้นผ่านไปกว่าสามปีนุชนรียังคงไม่มีทีท่าว่าจะตั้งครรภ์  ผู้เป็นพ่อต้องคอยปลอบใจหลังจากหญิงสาวได้รู้ผลตรวจทางการแพทย์ว่าตนประสบปัญหามีลูกยาก  ความหวั่นใจในอาการผิดหวังของสามีเริ่มปรากฏนับแต่บัดนั้น “เพราะฉันมีลูกให้คุณไม่ได้  คุณถึงไปยุ่งกับอีเลขาฯ นั่นใช่มั้ยล่ะ?!” การโต้เถียงทะเลาะเบาะแว้งมักเกิดขึ้นเพราะอารมณ์ไม่ปกติของผู้ภรรยา  ชั้นแรกอังกุรพยายามเข้าใจว่ามันเป็นผลจากความเครียดและผิดหวัง  ทั้งนรินทร์คอยเป็นเกราะยับยั้งความ ‘ประสาท’ ของลูกสาว  ทำให้เรื่องราวไม่เลยเถิดจนเกินไป   กระนั้นไม่นานหลังจากบิดาเสียชีวิต  นุชนรียิ่งคิดมากจนถึงขั้นต้องพึ่งจิตแพทย์  หญิงสาวตามมาราวีบ่อยครั้งเมื่ออังกุรต้องอยู่ทำงานจนดึกเนื่องจากตำแหน่งความรับผิดชอบที่มีมากขึ้น  ความกดดันก่อตัวทวีคูณทั้งสองฝ่าย  จนในที่สุด...ราวกับว่าความหวั่นใจของนุชนรีกลายเป็นชนวนชักพาให้เรื่องจริงเกิดขึ้น ความเบื่อหน่ายในตัวภรรยาทำให้อังกุรเริ่มไม่อยากกลับบ้าน  ออกเที่ยวเตร่อย่างที่ไม่เคยทำ  นุชนรีบ่นด่าจนหลังๆ มาเริ่มทำตัวประดุจพรานสะกดรอยตามล่าสามีจากสถานที่อโคจร ....................................................... 16 มิถุนายน  เวลา 23:20 น. ‘ตื๊ด...ตื๊ด...!’ อังกุรสะดุ้งสุดตัว  ความจริงไม่ได้ยินสัญญาณเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงด้วยซ้ำ  เนื่องจากเสียงเพลงดังกระหึ่มในผับกลบทับไปจนสิ้น  กระนั้นเป็นเพราะการสั่นอย่างเป็นจังหวะ  ส่งกระแสชวนขนลุกอยู่บริเวณหน้าตักที่บัดนี้มีหนึ่งมือนุ่มกำลังลูบไล้กร้ำกรายไม่ห่าง “โทรศัพท์พี่นี่คะ...” เจ้าของมือส่งเสียงหวาน  ในความมืดที่มีเพียงแสงไฟวับแวม  มองเห็นประกายตาของเจ้าหล่อนวิบวับ  “แหม...อุตส่าห์ดีใจนึกว่าอย่างอื่นสั่น” อังกุรไม่ได้สนใจคำแซวซักเท่าไหร่  ชายหนุ่มล้วงควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดูหน้าจอด้วยมืออันสั่นเทา  ระยะหลังมานี้เขาแทบหลอนเพราะเจ้าเครื่องนี่สามเวลาหลังอาหาร หลังจากกลั้นใจดูหน้าจอแล้วพบว่าเป็นเบอร์จากภรรยา  ชายหนุ่มก็ถอนใจเฮือกหนึ่งก่อนกดรับ   “ห้าทุ่มครึ่ง!” เสียงแหลมหวีดดังมาเช่นเคย...เรียกได้ว่าหลังๆ มามันกลายเป็นเสียงปกติของนุชนรีไปแล้ว  อังกุรถอนหายใจอีกครั้งด้วยอารมณ์ที่ต่างไปจากเดิม  แทบเดาได้ว่าประโยคต่อๆ มาจะ ‘ระเบิด’ ว่าอย่างไร “ทำไมยังไม่กลับบ้าน?!  อย่านึกนะว่าฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน...” อังกุรถอนหายใจอีกครั้งก่อนตัดบทสนทนาเพียงเท่านั้นด้วยการกดวางสาย  ชายหนุ่มกวักเรียกบริกรคิดเงินโดยไม่สนใจคำกระเง้ากระงอดจากสาวน้อยข้างกาย  จะว่าไปแล้วที่มาที่นี่ต้องการเพียงน้ำเมาบรรเทาอาการทางใจมากกว่าอย่างอื่น   ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายที่ไม่เจอจุดตรวจวัดแอลกอฮอล์เสียก่อน  อังกุรขับรถกลับด้วยความง่วงงุนมึนเมา  เหยียบเต็มความเร็วด้วยเพียงก้าวพ้นประตูร้านก็รู้สึกอยากนอนแผ่หลาบนเตียงเสียไวๆ หงุดหงิดใจกับสายฝนและการจราจรที่แม้ดึกยามนี้แล้วยังมีหน้าติดขัด  เมื่อปรือตาเหลือบมองนาฬิกายิ่งรู้สึกว่าการเดินทางช้าเกินเหตุ  ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ตัดสินใจเลี้ยวเข้าซอยที่มีเขียนป้ายว่า ‘ทางลัด’ โดยไม่สะดุดกับสังหรณ์บางอย่างที่เริ่มก่อพลังในส่วนลึก ทางลัด...เป็นเพียงถนนลาดยางเลนเดียวที่ทอดตัวไปในทางสายเปลี่ยวไร้แสงไฟ  สองข้างทางเป็นพงไม้รกทึบสูงท่วมหัว  บางช่วงดูคล้ายเลียบริมคันนาจนน่าแปลกใจว่ากลางเมืองใหญ่ยังมีสถานที่แบบนี้อยู่อีกหรือ   สายฝนที่กระหน่ำหนักเป็นอุปสรรคอย่างยิ่งด้านทัศนวิสัย  เมื่อผ่านไปได้ลึกหลายกิโล  พื้นเริ่มเป็นหลุมเป็นบ่อให้ความรู้สึกยุบยวบจนตัวรถโยกเยก  ข้างทางรกร้างขึ้นเรื่อยๆ จนต้องพยายามเพ่งตามองหาป้ายลูกศรชี้อันดูแสนเก่าแก่ ‘...อีก 7 ...’ ต่อให้เพ่งเท่าไหร่ก็ยังมองเห็นไม่ถนัดว่าข้อความข้างต้นเขียนว่าอะไรกันแน่  ทางสายนี้เชื่อมสู่สถานที่ใด  แล้วอีก 7...อะไร...? ฉับพลันหัวใจกระตุกวาบเมื่อเค้าลางเริ่มจับภาพปะติดปะต่อ  อังกุรรู้สึกขนลุกชันเป็นจังหวะ ณ เหนือสันหลัง  เมื่อคล้ายแว่วเสียงของภรรยาตนเมื่อหลายปีก่อน...ทำไมนึกถึงอะไรงี่เง่าขึ้นมาในช่วงเวลานี้นะ? “ว่ากันว่าคนตายจะรู้สึกตัวว่าตายแล้วหลังจากผ่านไปเจ็ดวัน  เขาจะกลับไปยังที่ที่ผูกพัน...ฉันเลยจัดห้องเอาไว้ให้พ่อ...” ตอนนั้นรู้สึกเพียงว่ามันเป็นเพียงถ้อยคำไร้สาระของสตรีที่กำลังสูญเสียที่พึ่งทางใจ  ทว่าในยามนี้...มันกลับมีผลทำให้อังกุรร้อนๆ หนาวๆ ได้อย่างประหลาด! รู้แล้ว...รู้แล้วว่าป้ายนั่นเขียนว่าถนนสายนี้จะนำไปสู่ทิศทางไหน อังกุรรู้แน่แล้วว่าสังหรณ์ร้ายกาจในใจกำลังจะบอกอะไรกับเขา! ................................................................... จากคุณ : งี่เง่าบอย - [ 17 พ.ค. 49 22:15:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 9 มิถุนายน  เวลา 22:45 น. ฝนตกพรำแต่ย่ำเย็น  และแม้บัดนี้ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสร่างซาลงเลย อังกุรชะโงกชะเง้อมองหาป้ายบอกทางด้วยสายตาเพ่งหรี่  โทษตัวเองว่าไม่น่าหลงพลัดเข้ามาตามป้ายทางลัดด้านหน้านั่นเลย รถเคลื่อนตัวไปอย่างเชื่องช้าเพราะความไม่คุ้นเส้นทาง  แม้ใจเรียกร้องอยากรีบกลับเท่าไหร่แต่ความเป็นจริงกลับยิ่งช้าลง  ความหงุดหงิดทำให้คิดโทษเหล่าลูกน้องอีกครั้งที่รั้งตัวเขาไว้ที่ผับแห่งนั้นนานเกินควร  แม้จะเป็นการฉลองที่มีนานๆ ที  แต่พรุ่งนี้เขามีประชุมนัดสำคัญแต่เช้า รถยังคงคืบคลานไปบนถนนที่ทั้งลื่นทั้งเป็นหลุม  ชายหนุ่มเกือบสะดุ้งตกใจเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  ครั้นหยิบขึ้นมาปรากฏว่าเป็นเบอร์ของนุชนรี อังกุรถอนหายใจส่ายหน้าก่อนกดตัดสาย  เพ่งสายตามองหาป้ายบอกทางต่อ ‘ตื๊ด...ตื๊ด...!’ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นรบกวนประสาทอีกครั้ง  อังกุรไม่สนใจ  พ่นลมหายใจกลิ่นเหม็นแอลกอฮอล์กระทบหลังมือที่วางพาดอยู่บนพวงมาลัย  คิ้วขมวดมุ่นเมื่อพบว่าไกลออกไปเริ่มมีแสงไฟจากบ้านเรือนอยู่ลับๆ ในดงไม้ข้างทาง อีกไม่ไกลคงถึงทางออก... รถเคลื่อนตัวเร็วขึ้นเมื่อมั่นใจเช่นนั้น  ไฟหน้าสาดผสานกับสายอสุนีบาตวูบหนึ่งทำให้พบว่าห่างออกไปไม่กี่เมตรมีตู้โทรศัพท์ตั้งอยู่ริมทาง ‘ตื๊ด...ตื๊ด...!’ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกหน  คราวนี้ความอดทนถึงขีดสุด  อังกุรคว้าขึ้นมาแนบหูโดยไม่ต้องดูเบอร์เรียกเข้า  ตั้งใจสะบัดอารมณ์หงุดหงิดใส่ภรรยาผู้ไม่รู้จักกาลเทศะเช่นกัน  ถ้าเพียงสายตาขณะนั้นจะไม่เผลอเหลือบพบบางภาพเข้าเสียก่อน ชั่ววินาทีที่รถเคลื่อนผ่านตู้โทรศัพท์  แสงไฟสว่างล้างความมืดบริเวณนั้นได้ชั่วครู่  ชายหนุ่มพบว่าภายในห้องกระจกคับแคบนั้นปรากฏร่างถึงสามร่างซ้อนกันอยู่ภายใน มีชายหนุ่มร่างกำยำยืนขวางอยู่ตรงประตู  ในมืออวบใหญ่ปลายแขนที่สักเป็นลายมังกร  ปรากฏมีดพกด้ามยาวเท่าฝ่ามือ  ถือในลักษณะจี้คอหอยหญิงสาวซึ่งถูกประกบกลาง  เลือดไหลเป็นหยดไม่แน่ใจว่าจากเพียงการขีดข่วนหรือถึงขั้นทิ่มแทง  ด้านหน้าของเจ้าหล่อนยังมีอีกหนึ่งชายนั่งย่อตัวก้มต่ำเฟ้นฟอนของสงวนส่วนล่าง  เลือดข้นคลั่กไหลเป็นทางจากต้นขาขาวเนียนเปื้อนกระโปรงที่ถูกถลกขึ้นโจ่งแจ้ง ห้วงอารมณ์เมามันทำให้อาชญากรทั้งสองไม่ทันรู้สึกตัวว่ามีผู้พบเห็น  มีเพียงหญิงสาวที่ถูกบังคับให้หันมาด้วยท่าจิกทึ้งเส้นผม  ดวงตาเปื้อนน้ำของเจ้าตัวเบิกกว้างลนลาน  ในมือที่แต่แรกกำกระบอกโทรศัพท์ประกบหูคล้ายพยายามขอความช่วยเหลือสั่นระริกยิ่งขึ้นครั้นพบว่ามีหนึ่งสายตาจากผู้ผ่านมาพบเห็นเข้า แวบเดียวที่ความวิงวอนล้นทะลัก  ริมฝีปากเปื้อนเลือดสั่นขยับ  มันถอดความได้ดังคำเดียวกับเสียงในโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น “ช่วยด้วย!” . 16 มิถุนายน  เวลา 23:55 น.   ‘ตื๊ด...ตื๊ด...!’ จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพร้อมๆ กับภาพหนทางเบื้องหน้าที่คุ้นตามากขึ้นเรื่อยๆ  อังกุรจำได้ดี...อีกเพียงพ้นเงาไม้ที่แลคล้ายกวักมือเปรตตรงหน้าก็จะพบตู้โทรศัพท์ตู้นั้น ‘ตื๊ด...ตื๊ด...!’ แม้ไม่อยากคิดแต่ภาพจินตนาการในหัวก็กลับผุดขึ้นอย่างไม่อาจบังคับได้ ‘ตื๊ด...ตื๊ด...!’ วันนั้น...อังกุรไม่ได้ลงจากรถ  หากรีบตัดสินใจบึ่งแล่นผ่านไป ‘ตื๊ด...ตื๊ด...!’ จะเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงโชคร้ายคนนั้น ‘ตื๊ด...ตื๊ด...!’ ทำไมวันนั้นเขาไม่ลงไปช่วยเธอ...ไม่แม้แต่โทรแจ้งตำรวจให้มาช่วยเหลือ ‘ตื๊ด...ตื๊ด...!’ ความตื่นตระหนกผสมกับฤทธิ์น้ำเมา...แค่นั้นก็ผลาญชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งไปแล้วหรือ “ว่ากันว่าคนตายจะรู้สึกตัวว่าตายแล้วหลังจากผ่านไปเจ็ดวัน” แล้วถ้าเขาเป็นผู้หญิงคนนั้นล่ะ “เขาจะกลับไปยังที่ที่ผูกพัน” คนที่สมควรแค้นที่สุดจะเป็นใคร?! ‘เปรี้ยง!’ ฟ้าผ่าสนั่นขึ้นในจังหวะเดียวกับวันที่เกิดเหตุร้าย  แสงไฟหน้ารถสาดกระทบกับตู้โทรศัพท์ที่ว่างเปล่า  ชั่วขณะที่เคลื่อนผ่านคล้ายรถจะเปลี่ยนจังหวะกลายเป็นช้าลง  แม้อยากหลับตา  หลบหน้า  ทว่าอำนาจบางอย่างบังคับให้อังกุรจำต้องจ่อจรดอยู่ที่ภาพนั้น พลัน สายฝนที่ไหลเลียบแผ่นกระจกข้างตัวตู้เริ่มกลายเป็นสีแดงฉาน  อังกุรขนลุกชันขณะได้ยินเสียงหัวใจของตนเต้นดังสนั่น  หากจังหวะของมันกลับช้าลงคล้ายกระบวนการเคลื่อนที่ของรถ  มือของเขาเริ่มสั่น  ทำไมไม่ผ่านตู้โทรศัพท์ไปซะที  เหงื่อทะลักพล่าน  เสียงโทรศัพท์ยังดังคู่กับเสียงสาดซ่า ‘ตื๊ด...ตื๊ด...!’ อึดใจถัดมา...  เมื่อพ้นตู้โทรศัพท์มรณะมาอย่างเชื่องช้า  อังกุรมองผ่านกระจกหลังพบว่า... ที่เบาะนั่งด้านหลังปรากฏร่างของหญิงสาวนางหนึ่ง! หญิงสาวรายนั้นนั่งแหงนหน้าคอเอียงในลักษณะเดียวกับท่าถูกทึ้งผมในเวลาตาย  ใบหน้าซีดจนเป็นสีเขียวแกมม่วงถูกเปิดซ่อนไว้กว่าครึ่งด้วยเส้นผมเปียกน้ำชุ่มแฉะ  เปิดเพียงส่วนดวงตาซ้ายอันเบิกโพลงแดงก่ำ  เจ้าของร่างเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ระหว่างเบาะหน้า  ระดับศีรษะลอยเคลียข้างหูชายหนุ่ม  ชั่ววินาทีที่ร่างกายแข็งเป็นหิน  อังกุรรู้สึกได้ถึงมือเย็นเฉียบและเหนอะลื่นคล้ายเปื้อนเมือกของหญิงสาวที่ถูกวางลงบนมือของเขา  จากนั้นบังคับให้เขาหยิบโทรศัพท์ที่ยังส่งสัญญาณหลอกหลอนขึ้นมา  กดรับ  ประกบหู ดวงตาที่เหลือบด้านซ้ายมองเห็นถนัดว่าริมฝีปากเปื้อนเลือดนั้นขยับพร้อมกับเสียงร้องจากโทรศัพท์ “ช่วยด้วย!” ไม่ทันจบคำ  ภาพบางอย่างแล่นเข้าตาอังกูรราวสามมิติ  บางสิ่งเบื้องหน้าตัวรถดึงดูดให้เขาหันกลับมาราวกับต้องมนต์ ร่างหนึ่งกลมกลึงในชุดแส็คสีฟ้าอ่อนถูกรถพุ่งเข้าปะทะดังโครม  กลิ้งจากกระโปรงรถขึ้นผ่านไปยังหลังคา  จากนั้นกระเด็นลงไปยังกระจกด้านหลัง  แล้วค่อยๆ รูดถอยคล้ายถูกจับลากขาจากทางด้านล่างลงไป  ผมยาวดำแผ่สยาย  มือขวาชูหงิกงอมองดูคล้ายการรั้งเรียกให้รอคอยเพื่อขอความช่วยเหลือ เลือดแดงรอบตัวรถถูกน้ำฝนล้างหาย  ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อกดปิดโทรศัพท์  แล้วเก็บกลับที่เก่าราวกับถูกใครบางคนบังคับบัญชา . จากคุณ : งี่เง่าบอย - [ 17 พ.ค. 49 22:18:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 17 มิถุนายน  เวลา 03:45 น. อังกุรบังคับตัวรถแล่นเลี้ยวเข้าที่จอดในบริเวณบ้านพักเก่าของนรินทร์  ซึ่งบัดนี้ตกทอดมายังนุชนรี บ้านพักแม้มีขนาดเล็กหากกินบริเวณกว้าง  เนื่องจากอยู่ในส่วนใกล้อุทยานกลางป่าจังหวัดนครราชสีมานรินทร์เคยเล่าว่าเขาซื้อเก็บไว้เพื่อหลบมาพักผ่อนจากความวุ่นวายในเมืองหลวง  ความสงบอันเป็นเอกเทศซึ่งมีให้เห็นยามตะวันฉานแสง  ในเวลาก่อนอรุณเช่นนี้กลับกลายเป็นความโดดเดี่ยวอันน่าสะพรึง “นี่น่ะเหรอ...ที่คุณอุตส่าห์ปลุกกลางดึกเพื่อจะพาฉันมา” เสียงของนุชนรียังมีวี่แววประชดประชันหยันหยามยามคลายสะอื้นแล้ว  ดูท่าว่าจะยังไม่หายโกรธง่ายๆ “ใช่  บ้านพักของเรา...ก็คุณบอกว่าอยากอยู่กันแค่เราสองคนตามลำพังบ้างไม่ใช่เหรอ” อังกุรพูดเพื่อเอาใจ  หากความจริงคือกลิ่นไอสยดสยองยังหลอนหลอก  เขาอยากหลบหนี...ไปที่ใดก็ได้ที่แสนไกลห่าง  หลบพ้นจากผู้คน  รวมถึง... ผู้หญิงคนนั้น... กว่าสามชั่วโมงก่อน...หลังจากกลับถึงบ้านด้วยอาการเลื่อนลอยราวไร้วิญญาณ  ชายหนุ่มได้ยินเสียงนุชนรีที่ลงมานั่งรอเขาชั้นล่างบ่นประชดเสียงอึง  ทว่าความสนใจมิใช่เรื่องนั้น  อังกุรขนเก็บเสื้อผ้าทั้งของตนและของภรรยา  เมื่อนุชนรีถาม  เขาตอบว่า   “จะไปเที่ยว...” “จะไปเที่ยว?!” หญิงสาวทวนคำอย่างงงงวยสับสนไปเล็กน้อย  ต่อเมื่อเขากล่าวประโยคต่อมาจึงมีอาการสงบลง “ที่ๆ เราจะได้อยู่ด้วยกันแค่สองคนไง” ดูเหมือนประโยคที่เลือกใช้จะตรงกับใจและความต้องการสูงสุดของนุชนรี  ระยะหลังหญิงสาวหวาดกลัวการถูกทอดทิ้งอย่างไม่มีสาเหตุ  บางทีอาจเป็นเพราะท่าทีที่แสดงถึงความเบื่อหน่ายและหลบลี้หนีหน้าของอังกุร  เมื่อได้ยินดังนั้นเจ้าหล่อนจึงไม่มีอาการอะไรโต้ตอบอีกนอกจากการยอมทำตามโดยดี บ้านพักนี้ปกติจะมีแม่บ้านมาดูแลทำความสะอาดให้เมื่ออังกุรโทรมาเตือนว่าจะมาเข้าใช้  กระนั้นก็น่าแปลกใจที่วันนี้แม้ไม่มีการกำชับล่วงหน้า  กลับปรากฏว่าบ้านสะอาดเอี่ยมราวกับเตรียมพร้อมต้นรับเขาอยู่แล้ว   “คุณนั่งพักก่อน  ฉันจะไปชงนมอุ่นๆ มาให้ก็แล้วกัน  เดี๋ยวจะได้นอนสบาย” แม้จะยังมีปลายเสียงตึงๆ ทว่าจากท่าทีแล้วนุชนรีผ่อนคลายลงมาก  เช่นเดียวกับอังกุรที่รู้สึกสงบขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาด ช่วงเวลาที่ภรรยาหายเข้าไปในครัวทางด้านหลัง  อังกุรลดกายลงนั่งที่โซฟาตัวนุ่ม  วางขาบนโต๊ะรับแขกผ่อนคลายความเมื่อยล้าขณะกดรีโมทเปิดโทรทัศน์ ดูเหมือนรายการรอบดึกจะถูกแทรกคั่นด้วยข่าวด่วน “...เมื่อเวลาศูนย์นาฬิกาสิบนาทีของวันนี้  นายตำรวจระดมกำลังไปถึงที่เกิดเหตุบริเวณทางลัดแถวรามอินทรา  หลังจากมีชาวบ้านโทรศัพท์แจ้งเหตุร้ายเข้ามาว่าเกิดการฆาตกรรมขึ้น...” ภาพข่าวเลื่อนไหลเรื่อยเฉื่อย  มองไม่ชัดเพราะตลอดเวลามีม่านฝนหนาบดบัง  อังกุรเพียงเห็นเงาตำรวจหลายนายวิ่งผ่านไปมาบนถนนสายเปลี่ยวที่ดูคุ้นตาอย่างประหลาด  มูลนิธิปอเต็กตึ๊งหามเปลเก็บศพหญิงสาวนางหนึ่ง...ในชุดแส็คสีฟ้าอ่อน... “...ชาวบ้านผู้เห็นเหตุการณ์เล่าว่าบริเวณนี้เป็นทางเปลี่ยวที่มักเกิดเหตุอาชญากรรมขึ้นบ่อยๆ  ทั้งนี้เพราะมีแก๊งผู้ร้ายชุกชุม  เห็นตำรวจจับกุมได้ก็เบาใจขึ้น   “ทางด้านแก๊งอาชญากรที่จับกุมได้นี้มีสามคนด้วยกันคือ  นาย...”   แสงไฟสว่างกวาดใส่ผู้ต้องหาที่ถูกรวบใส่กุญแจมือเดินห่อไหล่ก้มหน้าผ่านกล้องไป  รายหนึ่งเป็นชายรูปร่างผอมเกร็งเหมือนติดยา  อีกคนกำยำสูงใหญ่  รายนี้พยายามยกสองมือขึ้นปิดหน้า  จังหวะนั้นทำให้สังเกตเห็นรอยสักลายมังกรบริเวณท่อนแขน “...และนางสาวสมถวิล  เปลวเถื่อน...” ฉับพลันที่ร่างของอังกุรแข็งสะท้าน  ชั้นแรกภาพบุคคลในหน้าจอนำพามาซึ่งอาการขนลุกชัน  แทบผงะหงาย  ต่อเมื่อตั้งสติได้อาการหวิววาบในอกยังสั่นเทา เธอ! ผู้หญิงโชคร้ายคนนั้น!!! “...ทั้งสามให้การสารภาพว่าใช้วิธีการนี้มานานและหลายครั้งแล้ว  โดยจัดฉากให้ผู้ผ่านมาพบเห็นหลงเข้าใจผิดคิดว่านางสาวสมถวิลถูกข่มขืน  เมื่อเหยื่อจอดรถเข้ามาช่วยก็จะดักปล้นเอาของมีค่าไป “สำหรับผู้ตายรายนี้  ผู้ต้องหาให้การว่าพบเหยื่อขับรถติดหล่มอยู่จึงสบโอกาสเหมาะ  แสร้งเข้าไปทำทีจะช่วยเหลือ  แต่เหยื่อไหวตัวทันพยายามต่อสู้วิ่งหนี  พอดีมีรถยนต์คันหนึ่งวิ่งสวนมาด้วยความเร็ว  พุ่งชนเหยื่ออย่างแรงจนเสียชีวิตคาที่  พวกตนจึงรีบเข้าไปงัดรถของเหยื่อเพื่อเอาของมีค่า  แต่พอดีตำรวจมาพบเข้าและตามจับกุมตัวได้เสียก่อน  นอกจากนี้  หลังจากการไต่สวนเบื้องต้น  ผู้ต้องหายังให้การว่าจำหมายเลขทะเบียนรถคันที่ชนผู้ตายได้แม่นยำ...หมายเลข...” แทบจะไม่ต้องฟัง  อังกุรก็รู้ได้ด้วยสามัญสำนึก หมายเลขนั้น... รถคันนั้น...!!! “เหตุการณ์พลิกกลับอีกรอบนะคะ  เมื่อตำรวจติดต่อญาติของผู้ตายตามเบอร์ในโทรศัพท์ที่ผู้ตายกำไว้แน่น  และคาดว่าขณะเกิดเหตุได้พยายามติดต่อขอความช่วยเหลือ  โดยทราบภายหลังว่าหมายเลขนั้นเป็นเบอร์โทรศัพท์ของสามีผู้ตายเอง  แต่หลังจากตำรวจพยายามติดต่อหลายรอบแล้วกลับไม่มีคนรับสาย  จึงโทรไปแจ้งเพื่อนสาวอีกคนของผู้ตายแทน “นางสาวอัญญาเพื่อนสนิทของผู้ตายให้การว่าผู้ตายมักมีเรื่องทะเลาะกับสามีบ่อยๆ โดยเฉพาะระยะหลังเมื่อสามีกลับบ้านดึก  ผู้ตายก็จะออกตระเวรหาตามผับเพื่อตามกลับบ้าน  นอกจากนี้เมื่อได้รับทราบหมายเลขทะเบียนรถคันก่อเหตุจากตำรวจแล้ว  นางสาวอัญญาแจ้งว่าเป็นทะเบียนรถของสามีผู้ตายแน่นอน  ท้ายสุดตำรวจจึงสรุปผลคดีว่าเป็นการวางแผนฆ่าภรรยาของตัวเอง   “สำหรับฆาตกรรายนี้ทราบชื่อภายหลังว่า...นายอังกุร  จงประสิทธิ์ชัย...” เหมือนกับเรี่ยวแรงหายไปหมดทั้งร่าง  ชายหนุ่มนั่งจมตัวอยู่ในโซฟา  ลมหายใจติดขัด  เหนื่อยหอบราวคนใกล้ตาย  ภาพเบื้องหน้าหมุนวน นี่มันอะไรกัน... “คุณคะ  นมได้แล้วนะ  กินเสร็จแล้วเราจะได้พักผ่อนกันซะที  ฉันเหนื่อยเหลือเกินแล้ว” เสียงของ...ใคร...จากหลังครัวลอยมาหวานแว่ว  มิใช่เสียงหวีดกระหน่ำเช่นทุกคราวครั้ง   กลิ่นนมร้อนลอยมาแตะจมูกเอื่อยๆ... แต่ในความรู้สึกของอังกุร มันเหม็นเน่าราวกลิ่นคาวเลือด . -๓- ฝนหยุดตกตั้งแต่ช่วงเช้า  ริมถนนออกนอกเมืองที่ดูเรียบลื่นเป็นมันวาวเจิ่งนองด้วยแอ่งน้ำ  แสงตะวันส่องกระทบพื้นผิวดูพร่างพราว  สะท้อนสู่สายตาของชายจรจัดคนหนึ่ง ราวกับจะกวักเรียกมันให้หันกลับมา กลิ่นเหม็นเน่าจากเนื้อตัวและเสื้อผ้าของมันคละคลุ้งเพราะไม่ได้อาบน้ำมาหลายสิบวันแล้ว  ผมยุ่งเหยิงเป็นก้อนกระเซิงส่ายไหวน้อยๆ เมื่อมันเอียงคอมองดูวัตถุประหลาดที่ส่งเสียงร้อง ‘ตื๊ด...ตื๊ด...!’ อยู่ริมทาง ชั้นแรกลองเอามากัดดูเผื่อกินได้  แต่น่าเสียดายที่ไม่  มันเห็นเป็นเรื่องสนุกเพราะเจ้าวัตถุนั้นทั้งสั่นทั้งร้องได้ไม่ยอมหยุด  สุดท้ายหลังจากลองจิ้มปุ่มมั่วๆ แล้วเอาแนบหู  มันได้ยินเสียงร้องของชายคนหนึ่ง เสียงตล๊ก...ตลกเพราะมันแผ่วเบาราวเขาคนนั้นกำลังจะหยุดหายใจ  เจ้าตัวร้องว่า “ช่...ช่วยด้วย...!!!” ....................... ปราปต์ 17/5/49 จากคุณ : งี่เง่าบอย - [ 17 พ.ค. 49 22:21:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีครับ  เอาเรื่องสั้นเรื่องใหม่ใส่จานมาส่ง  ไม่กล้าถามว่า'ระทึก'มั้ย   แหะๆ   ถามว่า 'งงมั้ย' แทนก็แล้วกันครับ จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) - [ 17 พ.ค. 49 22:22:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านรู้เรื่องนะ แต่ว่าเหตุการณ์มันพัวพันยังไงไม่รู้ จากคุณ : scottie - [ 18 พ.ค. 49 10:46:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 งงนิดหน่อย แต่ก็ระทึกค่ะ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 18 พ.ค. 49 20:35:14 A:124.120.209.7 X: TicketID:117619 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาตอบแล้วครับ >>>> คุณสก๊อตตี้ สวัสดีครับ คุณสก๊อตตี้มีโทรจิตแน่เลย  พูดตรงเป๊ะกับใจทุกครั้งเลยครับ  คราวนี้ก็ยังคิดอยู่เรื่องเหตุการณ์มันซ้ำซ้อนกันยุ่งเหยิงไปหน่อย  ตัดสินใจไม่ถูกถึงบัดนี้ว่าถ้าตัดช่วงคอลัมภ์แรกออกไป  มันจะทำให้เรื่องลดการพันเกลียวลงมั้ยอ่ะครับ ^^" >>>> คุณก๊อตซิลล่า งงตรงไหนเอ่ย  ถามได้นะครับ  อย่าเก็บกลับไปสร้างความไม่สบายใจอยู่เลย ^^ จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) - [ 19 พ.ค. 49 08:12:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เอ่อ...ตอนแรกก็งงนิดๆ แต่ตอนหลังก็เข้าใจค่ะ ^^ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 20 พ.ค. 49 16:53:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีครับคุณแมวเหมียวสีขาว แหะๆ... ได้ฟังอย่างนี้ค่อยโล่งหน่อย ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมกันเหมือนเคยครับ ^________^ จากคุณ : ปราปต์ - [ 22 พ.ค. 49 08:02:10 A:58.9.187.225 X: TicketID:103870 ]