ก่อนเริ่มเรื่อง ขอออกตัวก่อนว่า เป็นนัก(พยายามจะ)เขียนที่ค่อนข้างเขียนงานออกมาตามอารมณ์ นิสัยไม่ค่อยดีคืออาจจะเขียนงานออกมาแบบ ติดๆหายๆ ติดๆคือวันนึงอาจจะบ้าพลังความคิดโลดแล่น เขียนออกมาได้หลายบทจนคนอ่านตามอ่านไม่ทัน และ หายๆคืออาจจะเบื่อบ้าจนหายหน้าเลิกโพสไปทั้งๆที่เรื่องยังไม่จบดื้อๆ

ยังไงก็จะพยายามเขียนเรื่องที่กำลังจะโพสนี่ให้จบให้ได้นะคะ ถึงมาตั้งไว้ที่หมวดเรื่องสั้น เพราะอยากให้มันเป็นเรื่องสั้นที่มีขนาดยาวสักหน่อย เพราะรู้ตัวดีว่าคงไม่มีปัญญาไปเขียนยาวหลายๆวาจนพอที่จะมีขนาดเรียกได้ว่านิยาย

ติดตามค่ะติดตาม

------------------------------------------------------

เรื่องรักซึมเศร้า ของเขาและเธอ ตอนที่ 1

เรื่องนี้ควรจะเริ่มอย่างไรดี จะเริ่มต้นที่หญิงสาวคนนึงกับคอมพิวเตอร์ของเธอและฝนเม็ดโตที่

กำลังตกอยู่อย่างรุนแรงที่ข้างนอกหน้าต่างกระนั้นหรือ........

บทเพลงยอมจำนนของสุรสีห์ อิทธิกุล ยังคงดังไปเรื่อยๆรอบแล้วรอบเล่า เพราะหญิงสาวตั้งค่าให้

โปรแกรมฟังเพลงตั้งอัตโนมัติไว้ให้เล่นเพลงนี้เพลงเดียว หูฟังที่เสียบอยู่ที่รูหูทั้งสองคงยังทำ

หน้าที่ของมันอย่างดี สายตาที่มองผ่านแว่นกระจกหน้าไปที่หน้าจอคอมมีแววครุ่นคิด เธอกำลังคิด

อะไรไปด้วยขณะที่ฟังเพลงนี้นะ

"ยอมจำนนให้บนฟ้า จับเราแยกกันห่าง สิ่งใดใดที่ยังค้างให้เราอภัยให้กัน ขอให้คิดว่าโชคชะตา

ของเราไม่มีร่วมกัน เธอกับฉันรักมันเกินเป็นจริง"

หญิงสาวฮัมเพลงท่อนนึงออกมาเบาๆ ดูท่าทางจะเป็นท่อนที่มีความหมายตรงใจ แววตาภายใน

กรอบแว่นหนานั้นมีแววหม่นเศร้า กี่วันและกี่คืนแล้วนะที่เธอยังคงครุ่นคิดวนเวียนแบบนี้ ดู

เหมือนเธอจะทำใจได้มากขึ้นกับเหตุการณ์ที่ผ่านไป จริงหรือเปล่านะที่เธอคิดแบบนั้น

ความรักที่ผ่านพ้นไป ความสุข ความเศร้า น้ำตา รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ จนถึงวันนี้ของหญิงสาว

ทุกๆอย่างมันดูเหมือนเป็นเรื่องที่ผ่านมาจนเนิ่นนานในความรู้สึก แต่ในขณะเดียวกันมันก็ยังติด

ตรึงตราอยู่ในความทรงจำเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวินาทีที่เพิ่งผ่านมา

หญิงสาวละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ครู่นึง แล้วนั่งเหม่อออกไปที่นอกหน้าต่าง เมื่อชั่วโมงที่แล้ว

ฝนตก ตอนนี้ฝนก็ยังตก และฝนก็จะยังตกต่อไปอีกนาน

" ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ฝนจะหยุดสักที "

น้ำเสียงเชิงบ่นรอดพ้นไรฟันขาวและริมฝีปากสวยออกมาอย่างแผ่วเบา ไม่มีใครได้ยินเสียงเธอแม้

กระทั่งตัวเธอเอง

หญิงสาวยังคงนั่งนิ่งคนเดียวที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธออยู่ต่อไป

********************

ผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งนิ่งอยู่ที่หน้าโทรทัศน์เครื่องใหม่ เราควรจะเรียกผู้ชายคนนี้ด้วยคำว่า "ชาย

หนุ่ม" หรือ "ชายแก่" ดี ในขณะที่ผ่านเวลาบนโลกจนมีอายุได้ราวสี่สิบกว่ากับสีเทาอย่างที่เรียกว่า

สีดอกเลาที่เริ่มมีประปรายปนอยู่บนผมที่เคยดำขลับเสมอกันทั้งศรีษะ

ชายวัยกลางคนนั่งนิ่ง รับรู้รายการเกมโชว์ยอดนิยมที่กำลังฉายอยู่ที่หน้าจอโทรทัศน์ที่กำลังดูอยู่

อย่างขาดตอน ในมือของเขามีหนังสือเล่มบางๆอยู่เล่มนึง แอบดูที่หน้าปกชื่อหนังสือคือ " โรคซึม

เศร้า "

ชายวัยกลางคนค่อยๆครุ่นคิดไปอย่างช้าๆ เมื่อประมาณสองสามอาทิตย์ก่อน หญิงสาวของเขา

หรือควรจะเรียกว่า อดีตหญิงสาวของเขาดีนะ ชายวัยกลางคนไม่ค่อยแน่ใจ เธอบอกเค้าด้วยแววตา

เศร้าๆและน้ำเสียงเศร้าๆว่า เธอกำลังป่วยและเธอป่วยเป็นโรคซึมเศร้า

ณ วันที่เขาได้ยินจากปากเธอว่าเธอกำลังป่วยด้วยโรคนี้ เขาค่อนข้างตกใจเล็กน้อย เธอกลายเป็น

แบบนี้เพราะเรื่องราวที่เขาทะเลาะกับเธอเมื่อเดือนที่ผ่านมาหรือเปล่า แต่มันแค่เล็กน้อยเท่านั้นนี่

ในความคิดเขาไม่น่าใช่

หลังจากวันนั้น เขาพยายามทำความเข้าใจและช่วยเหลือเธอ ถ้าหากหญิงสาวของเขาต้องมาป่วย

เป็นแบบนี้เพราะเธอหมกมุ่นกับความรักและความสัมพันธ์ที่มีกับเขามาเกินไป ชายวัยกลางคนคิด

ทั้งเขาและเธอก็ควรจะถอยกันลงมาก่อนคนละก้าว ห่างกันออกมาสักหน่อยจะดีกว่า เผื่ออะไรๆ

จะดีขึ้น เผื่อเธอจะมีอาการป่วยที่ดีขึ้น

หลังจากนั้น ชายวัยกลางคนพยายามทำความเข้าใจกับอาการป่วยของหญิงสาวของเขาด้วยการหา

หนังสือเกี่ยวกับโรคนี้มาอ่าน แต่เขามีเวลาไม่ค่อยมากนัก ถึงหนังสือเล่มนี้จะบางสักเท่าไหร่ก็ตาม

แต่เขาก็ยังเปิดมันอ่านไม่พ้นหน้าสารบัญสักที

เวลาผ่านไปสองสามอาทิตย์หลังจากที่เขารู้ว่าหญิงสาวป่วย ความสัมพันธ์ของเขาและเธอไม่ดีขึ้น

แถมเรียกได้ว่าเลวร้ายลง เธอไม่ได้โทรมาหาเขาเกือบสองอาทิตย์แล้ว ชายวัยกลางคนคิด ปล่อยให้

เธออยู่คนเดียว คิดอะไรๆด้วยตัวเองไปก่อนดีกว่า เขาจึงไม่คิดจะโทรไป ถึงแม้ว่าในบางเวลาเขา

จะคิดถึงเธอก็ตาม

***********************

เขาเบื่อเธอมานานเท่าไหร่แล้วนะ หญิงสาวคิด สายตาที่มองผ่านกระจกแว่นสายตาหนาๆไปมีแวว

เจ็บปวด เลนส์แว่นหม่นมัวด้วยไอฝุ่น หญิงสาวถอดแว่นออกมาเพื่อเช็ดเลนส์ให้ใสสะอาดตามเดิม

แว่นของหญิงสาวเป็นแว่นกรอบทองทรงรีเรียบๆ ที่เธอคิดว่ามันเหมาะกับตัวเธอมากที่สุด แต่กับ

ความคิดว่ามันเหมาะกับเธอที่สุดนี้ กลับถูกใครๆมองด้วยสายตาประหลาดและบอกให้เธอเลิกใส่

แว่นอันนี้ซะ เปลี่ยนกรอบใหม่ หรือไม่ก็ไปใส่คอนแทคเลนส์

ไม่เว้นแม้กระทั่งเขาคนนั้น ตอนนี้เธอควรเรียกเขาว่า อดีตผู้ชายของเธอ สินะ

หญิงสาวไม่เคยเบื่อแว่นตาอันเดิมของเธอ ทุกๆครั้งที่เธอใส่ ถอด เอาออกมาล้างหรือเช็ด มันก็ยัง

คงเป็นแว่นกรอบทองอันเดิม ยังคงเป็นอันเดียวกับที่กรอบแว่นอันใหม่ที่เธอเลือกซื้อเมื่อสองสาม

ปีที่แล้ว

หญิงสาวไม่เคยเบื่อกระเพาหมูสับไม่เผ็ดราดข้าว เธอชอบมันและกินมันเป็นอาหารเที่ยงได้ติดต่อ

กันหลายๆวันนานๆ เธอไม่เคยเปลี่ยนยี่ห้อยาสระผม สบู่ ผ้าอนามัยมาเป็นสิบปีแล้ว เรียกได้ว่านับ

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอมีประจำเดือน เธอก็ไม่เคยใช้ยี่ห้ออื่นเลยนอกจากที่เธอใช่อยู่ในขณะนี้

ทุกๆอย่างรอบๆตัวหญิงสาวเป็นทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคตของเธอ

รวมไปถึงเขาคนนั้น ที่เธอเคยคิดว่าเขาจะเป็นเหมือนๆอย่างทุกๆสิ่งในชีวิตเธอเช่นกัน

การเป็นคนที่ชอบอะไรซ้ำๆแบบนี้ของหญิงสาว มันคงเป็นสิ่งที่ทำให้เธอกลายเป็นของตาย และ

ทำให้ผู้ชายของเธอเบื่อกระมัง

เธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิมเหมือนอย่างที่เธอเคยนั่งทุกๆวัน หน้าคอมพิวเตอร์ตัวเดิม ข้างๆหน้าต่างบาน

เดิม ในบ้านหลังเดิม ฟังเพลงๆเดิม มีเพียงฤดูกาลที่ทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อสัตย์ไปเรื่อยๆ

ลมเย็นยามราตรียังคงพัดมาแผ่วๆสัมผัสกับผิวกายเธอ.....เหมือนอย่างเดิม

**********************

(ติดตามต่อตอน 2 นะคะ)

แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 49 22:54:12