PANTIP.COM : W4379591 รักสุกๆดิบๆ 12ปี(แห่งความหลัง)--บทที่ 2 และ บทที่3 [งานประพันธ์อื่นๆ]

ความคิดเห็นที่ 3

บทที่ 3: พื้นฐานที่แตกต่าง

ฉันมาจากครอบครัวชนชั้นกลางที่ฐานะพอกินพอใช้ มีพ่อเป็นคนจีน แม่เป็นคนไทยแท้ ฉันเป็นลูกคนสุดท้อง

พ่อของฉันเป็นคนจีนรุ่นเก่า เคยยากจนมาก่อน ทำงานหนักมากจนกระทั่งตั้งตัวได้ตอนกลางคน

พ่อค่อนข้างเป็นคนมีระเบียบวินัยมาก ตอนเด็กๆฉันและพี่ๆมักกลัวพ่อดุ ส่งผลให้เราทำตัวมีระเบียบวินัย มีความรับผิดชอบเกินเด็ก

ส่วนแม่ของฉัน ถึงแม้ว่าจะเป็นคนไทย แต่ก็ไม่ใช่คนไทยที่มีนิสัย "ทำอะไรตามใจคือไทยแท้" แต่อย่างใด แม่เป็นคนไทยที่ถูกเลี้ยงดูมาแบบอยู่ในกรอบ เป็นกุลสตรีมากๆ และแม่ก็เลี้ยงดูฉันและพี่ๆมาแบบเดียวกัน 2ทุ่มต้องนอน ตี5ต้องตื่น อะไรประมาณนั้น ปัญหาก็คือ ทั้งพ่อและแม่ทะนุถนอมพวกเรามากไปหน่อย ทำให้ลูกทุกอย่างจนพวกเราทำอะไรเองไม่ค่อยเป็นเลย

ส่วนครอบครัวแมนเป็นคนไทย พ่อเป็นตำรวจ แม่เป็นแม่บ้าน ฐานะปานกลางแบบข้าราชการทั่วๆไป แมนเป็นพี่ชายคนโต ครอบครัวของแมนไม่เคยประคบประหงม เรียกว่าเลี้ยงแบบปล่อยๆ ตั้งแต่ตอนอนุบาลแล้วที่แมนจะต้องเดินออกมาบนถนนเพื่อมาเจอแม่ที่รอรับกลับบ้านอยู่ครึ่งทาง แมนจะนอนกี่โมงก็ได้ ตื่นสายแม่ก็ไม่เคยบังคับ แม้แต่กินอาหารก็ยังกินเมื่อหิว ไม่เคยกินเป็นเวลา

แมนสามารถจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อน ไม่กลับบ้านก็ยังได้ ในขณะที่ฉันแค่กลับบ้านช้าหน่อยพ่อก็จะออกมายืนรอตรงถนนหน้าบ้าน นั่นเป็นสาเหตุที่ฉันติดนิสัยกลับบ้านเร็วมาตลอด ตั้งแต่เป็นนักเรียนยันแก่ปูนนี้ (อีกส่วนหนึ่งเพราะฉันเป็นคนทนเสียเวลากับรถติดไม่ได้เลย เพราะนิสัยเป็นระเบียบ ชอบวางแผน จัดการตารางเวลาของชีวิตตัวเองอยู่ตลอดเวลา)

พอจะเห็นภาพแล้วใช่ไหม การที่เราสองคนมารักกัน มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะปรับตัว

แต่ด้วยความรัก ฉันก็ทำอะไรหลายๆอย่าง จากที่กลับบ้านเร็วเสมอ กลายเป็นอยู่เย็นกับแมนเกือบทุกวัน ขอแค่ได้นั่งอยู่ด้วยกัน ใช้เวลาด้วยกัน แค่นั้นก็พอแล้ว

ตั้งแต่มีแฟน เวลากลับมืดฉันก็จะบอกที่บ้านว่ามีกิจกรรมบ้าง อะไรบ้าง มาช่วงหลังๆก็ไม่ได้บอกเลย เหมือนพยายามกลับมืดให้ที่บ้านเคยชิน ให้เค้าเข้าใจว่าชีวิตมหา'ลัยมันเป็นแบบนี้ ซึ่งก็ได้ผลนะ พ่อก็ไม่ค่อยถามแล้ว เว้นแต่ว่าเกือบ 3 ทุ่มแล้วยังไม่กลับ เค้าจะมารอที่ปากทางเข้าบ้าน

คบกันใหม่ๆ ฉันเริ่มอึ้งกับนิสัยรักอิสระของแมน ประมาณว่าไปไหนมาไหนไม่บอกกล่าว

ครั้งแรกที่ฉันเริ่มเสียความรู้สึกกับแมนก็คือเหตุการณ์เย็นวันหนึ่ง เรามาเจอกันที่ห้องสมุดเหมือนเคย แมนนั่งกับฉันได้สักพักก็หายไป ฉันคิดว่าไปห้องน้ำ แต่ชักนานไปฉันก็เริ่มงง จนเป็นชั่วโมงน่ะ ฉันก็เริ่มรู้สึกโดดเดี่ยวมาก ไม่เข้าใจว่าแมนไปไหน "ฉันอยู่เย็นก็เพื่ออยู่กับเธอนะ แต่เธอหายไปไหน" ความรู้สึกประมาณนั้น ตอนหลังฟ้าเริ่มมืด ฝนทำท่าจะตก ฉันกลัวว่าต้องกลับบ้านลำบากแน่ๆ ก็เลยเขียนโน้ตบอกแมนไว้ว่า "กลับก่อนนะ ฝนจะตกแล้ว" แล้วก็ตัดสินใจเดินออกมาจากห้องสมุดด้วยความรู้สึกไม่ดี พอออกมาจากห้องสมุด กลับเจอแมนนั่งคุยกับเพื่อน ปักหลักอยู่ที่บันไดหน้าห้องสมุด อึ้งเลย ฉันบอกแมนว่ากลับก่อนนะ เค้ายิ้มแล้วโบกมือบ๊ายบาย ตอนหลังยังมาเขียนตอบในกระดาษที่ฉันเสียบไว้ที่หนังสือแมนอีก ว่า.. "อนุมัติ"

วันนั้นฉันกลับบ้านด้วยความเสียใจ ทำไมแมนไม่ห่วงว่าฉันจะกลับบ้านลำบาก ทำไมแมนไม่อยู่กับฉัน และถ้าจะไม่อยู่ก็น่าจะบอกก่อน สารพัดทำไม..

ตอนนั้นฉันยังไม่กล้าพูดตรงๆด้วย ได้แต่เสียใจอยู่ในใจคนเดียว ทั้งๆที่ตอนเริ่มคบกันแมนบอกฉันว่า "ต่อไปเราต้องมีทะเลาะกันอยู่แล้ว ถ้าเราทะเลาะกัน ขอให้เคลียร์กันภายในวันเดียวนะ"

แต่ฉันก็เก็บงำได้แค่ไม่นานหรอกนะ เพราะนิสัยฉันไม่ใช่คนแบบนั้นไง มีอะไรฉันก็มักจะพูดตรงๆ ไม่พอใจอะไรฉันจะบอกเสมอ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่นิ่งเงียบ แล้วแอบไปร้องไห้คนเดียวหรอก ฉันออกจะมีนิสัยแข็งๆหน่อย (ขัดกับหน้าตาและท่าทางแบบคุณหนู) ซึ่งตรงนี้ก็อาจจะมีส่วนที่ทำให้ฉันเริ่มทะเลาะกับแมนบ่อย

เหตุการณ์แรกผ่านไปโดยที่ฉันแอบไม่พอใจอยู่คนเดียวเรื่องแมนหายไปเฉยๆโดยไม่บอก หลังจากนั้นนิสัยแมนอีกอย่างที่ฉันเพิ่งจะรู้ก็คือ การมาสาย

ไม่ใช่สาย10-20 นาทีแบบทั่วๆไปนะ แต่สายเป็นชั่วโมงๆ

จากคุณ : cute neko - [ 18 พ.ค. 49 13:38:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4

ด้วยความที่ฉัน in love ขนาดหนัก ฉันก็เลยอยากใช้เวลาอยู่กับแมนให้มากที่สุด ฉันเห็นว่าเวลาทุกนาทีมีคุณค่า เวลานัดกันฉันมักจะไปก่อน และไม่รังเกียจที่จะเป็นฝ่ายรอ แต่..

รอแล้ว รอเล่า 1 ชั่วโมง ผ่านไป เฮ้ย อะไรฟะ

แรกๆฉันยังไม่ว่ามาก แต่หลังๆ ฉันเริ่มไม่ไหว พอนัดกันแล้วแมนมาสาย เมื่อแมนมาถึง ก็จะมาเจอฉันใน version หน้าบูด แล้วนิสัยแมนก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบง้อผู้หญิงด้วยสิ พอฉันบูดมา เค้าก็บูดไป ประมาณว่า เห็นหน้าฉันก็เซ็งแล้ว แทนที่จะมาเจอกันแล้วมีความสุข ฉันกลับทำเสียฤกษ์ซะหนิ นี่คือความคิดในมุมของแมนนะ ส่วนมุมของฉัน ฉันก็จะคิดว่าทำไมเค้าไม่คิดถึงใจคนรอบ้าง ทำไมเค้าไม่อยากรีบมาเจอฉันเร็วๆ ทำไมเค้าไม่อยากอยู่กับฉันนานๆ เพราะฉันน่ะกลับช้ามากไม่ได้อยู่แล้ว (แม้ฉันจะกลับค่ำแล้วในมาตรฐานของฉัน แต่เทียบกับคนอื่นก็ถือว่าเร็วอยู่ดี ประมาณว่าวันธรรมดาอยู่มหา'ลัยได้ถึงทุ่มครึ่ง วันเสาร์ อาทิตย์ ถ้านัดกันมามหา'ลัย จะต้องกลับบ้านก่อนมืด)

เวลาทะเลาะกันเรื่องนี้ ต่างคนก็จะต่างหน้าบึ้ง เสียงดัง พูดเหตุผลในมุมตัวเอง แมนบอกฉันว่า "เอไม่เข้าใจหรอก เมื่อคืนเราก็แทบไม่ได้นอน บ้านเราไม่เหมือนบ้านเอ ที่บ้านมันนอนไม่ได้" คือบ้านแมนเค้าเป็นแฟลตตำรวจเล็กๆไง แล้วก็อยู่กันเยอะ บางทีที่บ้านก็คงจะเปิดทีวีอยู่ดึกกันเป็นกิจวัตร นอกจากแมนจะมีนิสัยนอนดึกตั้งแต่เด็กแล้ว สิ่งแวดล้อมยังทำให้ไม่ค่อยได้นอนเป็นบางครั้ง ฉันเดาว่าบางทีพ่อเค้าอาจจะกลับมาดึกแล้วเสียงดังก็ได้ เพราะพ่อแมนจะเข้าเวรเย็นทุกวัน)

มาถึงตอนนี้เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันก็พอเข้าใจเหตุผลของแมนอยู่บ้างเหมือนกัน แต่ฉันก็ยังคงต้องการให้เค้าปรับปรุงให้ดีขึ้นเพื่อฉันบ้าง ฉันไม่คิดว่ามันจะยากกับการตื่นให้เช้าขึ้นครึ่งถึงหนึ่งชั่วโมง แล้วมาให้ทันเวลานัด (หรือสายนิดหน่อยอย่าน่าเกลียดมาก) ลืมบอกไปว่า บ้านแมนอยู่ใกล้มหา'ลัยมากกว่าบ้านฉันเยอะ นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ฉันไม่พอใจ ทำไมฉันเดินทางมาไกลกว่า ลำบากกว่า ฉันยังทำเพื่อเธอได้ แล้วทำไมเธอทำเพื่อฉันไม่ได้)

นอกจากเรื่องพื้นฐานที่แตกต่าง ซึ่งส่งผลให้นิสัยเราแตกต่างกันมากแล้ว ยังมีเรื่องความไม่เข้าใจกันเล็กๆน้อยๆอีก เรื่องเล็กๆบางเรื่องก็ทำให้ทะเลาะกันใหญ่โต ทำให้ฉันเสียอกเสียใจมากๆ ยกตัวอย่างเรื่องนี้แล้วกัน

หลังจากที่แมนปล่อยให้ฉันกลับบ้านเองตอนเย็น (โดยทิ้งฉันไว้ที่โต๊ะคนเดียว) เมื่อปรับความเข้าใจกันแล้ว ตอนหลัง แมนก็จะมาส่งฉันที่บ้านทุกครั้งที่เรานัดกัน รวมถึงวันที่ฉันอยู่เย็นกับแมนด้วย ซึ่งเรื่องนี้ทำให้ฉันซึ้งใจแมนมากๆ ก็อย่างที่บอกไปน่ะแหละ บ้านแมนอยู่ใกล้มหา'ลัย ส่วนบ้านฉันอยู่ไกล การที่แมนไปส่งฉันทุกวัน ทำให้เค้าต้องเดินทางจากกรุงเทพฯด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่งเลยนะ แต่เค้าก็ทำได้ทุกวัน

เวลาไปส่ง ก็จะนั่งปอ.ธรรมดาน่ะแหละ ทีนี้มีอยู่วัน ฉันได้นั่ง แมนก็นั่งอยู่อีกฝั่งนึง เราคุยกันไม่ได้ ฉันก็เลยส่งยิ้มไปให้แมน พอเห็นคนข้างๆทำท่าคล้ายจะลุก ฉันก็พยักเพยิดบอกแมน แมนเห็นดังนั้นก็ยิ้มแล้วจัดแจงลุกจากที่นั่งมายืนข้างฉัน ฉันก็งงว่าเอ๊ะ ทำไมแมนลุกมาเลย คิดว่าแมนรักฉันมากอยากอยู่ใกล้ฉัน ก็ซึ้งจัด นั่งจับมือแมนที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน

ปรากฏว่า คนข้างๆฉันไม่ลุก ตลอดเส้นทางอันยาวไกล แมนก็ยืนมาตลอด จนสุดทาง ต้องต่อรถอีกสาย พอจะลงจากรถเท่านั้นล่ะ แมนก็ตวาดฉัน "เรียกทำไม นึกว่าคนข้างในจะลุก รู้รึเปล่า ยืนเมื่อยจะตายอยู่แล้ว ฯ" ฉันก็เสียใจสิ บอกว่า อ้าว ฉันไม่รู้หนิ แต่แมนก็ด่าฉันไปเรื่อยๆ และบอกว่าขึ้นรถเมล์อีกไม่ไหวแล้ว เราเลยต่อแท็กซี่กัน

แมนด่าว่าอะไรฉันก็จำไม่ได้แล้วล่ะ รู้แต่ว่าฉันทั้งเสียใจและโมโห ก็เลยร้องไห้ออกมา และฉันก็ได้พบความจริงของนิสัยแมนอีกข้อ นั่นก็คือ น้ำตาผู้หญิงไม่มีผลกับแมน

ฉันร้องไห้ไปเรื่อยๆ แมนก็ยังโกรธฉัน ดุว่าฉันต่อไป

เหตุการณ์วันนั้นจบยังไงฉันก็จำไม่ได้ มันนานมากแล้วล่ะ ไม่แน่ใจว่าดีกันตอนถึงบ้านรึเปล่า แต่ข้อค้นพบเกี่ยวกับนิสัยแมนข้อนี้ทำให้ฉันประหลาดใจ

การที่ฉันชอบผู้ชายแมนๆ ห่ามๆ ผลพลอยได้ที่ตามมาก็คือ เค้าไม่มีความละเอียดอ่อนเอาเลย ฉันเข้าใจมาตลอดว่าผู้ชายมักไม่ชอบให้ผู้หญิงร้องไห้ มักเสียใจที่ทำให้เธอร้อง หรืออย่างน้อยก็จะใจอ่อนลง แต่แมนกลับด่าซ้ำ ทำร้ายความรู้สึกฉันซ้ำลงไปให้หนักกว่าเดิม ฉันเพิ่งรู้ว่าแมนเป็นคนอารมณ์ร้าย ถ้าโมโหจะพูดให้เรายิ่งเจ็บปวดที่สุด และบางทีแมนก็จะโมโหนาน เวลาทะเลาะกันบางทีก็จะทะเลาะข้ามวัน ไม่เป็นไปตามคำพูดที่แมนขอไว้ตอนที่เราเริ่มคบกัน ที่ว่าเวลาโกรธขอให้รีบ clear

จากคุณ : cute neko - [ 18 พ.ค. 49 13:38:53 ]